DE MAN MET HET ROTSBLOK
'Ik heb hen in de gaten gehouden zo goed als ik kon, ' mopperde
Heator. 'Als ik in Larchmont was uitgestapt, zouden zij wantrouwig
geworden zijn en daarom ben ik doorgereden naar het
verbindingsspoor en ben daar pas uitgestapt. Maar ik heb die
jongens niet meer kunnen vinden. '
'Hoogstwaarschijnlijk logeren zij bij Rand, ' antwoordde juffrouw
Fox. 'Daar ben ik geweest. Ik heb dat landgoed in de gaten gehouden
en ze zijn er niet geweest. Mijn mening is, dat je je vergist,
Alice. Die jochies zijn niet handig genoeg om met Ruel Rand onder
één hoedje te spelen. '
'Zij waren anders handig genoeg om mijn vader te beroven, als je
dat tenminste handig wilt noemen. '
'Nou, ' zei Heator, 'ik heb in de trein met hen gesproken en ik
geloof niet dat ze niet deugen. '
'En waarom zijn ze dan naar Larchmont gekomen, als ze geen
medeplichtigen zijn van Ruel Rand?' wilde de actrice weten. 'Zij
zijn waarschijnlijk met vakantie, ' opperde Heator. 'Ik heb je nog
zo gevraagd hen te schaduwen en uit te zoeken wat ze uitvoeren. En
zodra ze in Larchmont aankomen, verlies jij ze uit het oog. Wat is
dat nou voor speurderswerk?'
'Ik heb mijn best gedaan, ' zei Heator. 'Wees nou niet kwaad,
Alice. Als ze nog in Larchmont zijn, dan zal ik ze vinden ook. '.
Frank kroop voorzichtig naar voren en gluurde door de struiken. De
detective en juffrouw Fox wandelden langzaam over een tuinpad.
Plotseling hoorde Frank heel zacht wat takjes kraken. Hij draaide
zich om. Geen drie meter van hem vandaan stond een neger vanuit de
struiken te kijken. Er was iets zeer bekends in het gezicht van de
man. Hij was jong en zeer opzichtig gekleed. En toen herkende Frank
hem plotseling als de man die in de trein naar Croston had gezeten.
Hij had zich Luke Jones genoemd. Nu wist Frank ook, waarom de naam
hem bekend voorkwam, die de oude meneer Jones, de opzichter van het
landgoed van Blackstone, had genoemd van zijn zoon, die in het
noorden was. Die overdadig geklede jongeman was niemand anders dan
de bediende van meneer Blackstone.
Toen de kerel zag dat Frank hem gezien had, verdween hij
onmiddellijk tussen de struiken. Intussen waren juffrouw Fox en
Heator verder gelopen naar het huis. Noch Chet noch Joe hadden de
neger gezien en zij waren zeer ontdaan toen Frank vertelde wat er
gebeurd was. 'Hij gaat natuurlijk rechtstreeks naar het huis en
vertelt het aan Heator, ' zei Joe.
'Misschien kunnen we hem de pas afsnijden, ' stelde Chet voor. Het
drietal ging zonder dralen Luke Jones achterna. Al spoedig kregen
zij de neger in het zicht. Hij haastte zich in de richting van het
huis van de opzichter, dat op enige afstand achter het huis van
Blackstone lag. Zij haalden hem zonder moeite in. Hij keek hen
onbeschaamd aan. 'Wat doen jullie hier?' wilde hij weten. 'Jullie
bespioneren juffrouw Alice, hè?'
'En jij dan?' vroeg Frank. 'Was jijzelf ook niet aan het
spioneren?' Hoe meer hij van Luke Jones zag, hoe minder hij hem
mocht. Hij droeg een kostuum van een zeer overdreven snit en een
roze overhemd met een paarse das. Aan zijn vinger glinsterde een
diamanten ring en hij droeg lakschoenen.
'Ik waarschuw jullie, je kunt beter maken dat je hier wegkomt, '
zei hij. 'Jullie komen in een hoop moeilijkheden als je hier op het
landgoed van Blackstone blijft rondhangen. Ik weet wel wie jullie
zijn. Ik weet veel meer dan je denkt, maar ik zeg niks. '
'Hoe gaat het met meneer Blackstone? Wordt hij al wat beter?' vroeg
Joe.
Luke Jones keek geheimzinnig.
'Misschien wel en misschien niet. Van mij krijg je niks te horen. '
Hij draaide de grote diamanten ring aan zijn vinger, hield hem naar
het licht en bekeek de kostbare steen vol trots. 'Ik weet precies
hoe meneer Blackstone gewond geraakt is. Als jullie geen
moeilijkheden willen, blijf hier dan vandaan. '
Op dat moment ging de deur van het huis van de opzichter open en
kwam meneer Jones naar buiten. Toen hij het groepje naderde zei
hij: 'Luke! Waarover heb je het nu weer, deugniet? En jullie
jongens — heb ik jullie niet gezegd dat jullie hier niets te maken
hadden?'
'We gaan direct weg, ' zei Frank, die probeerde de oude man gunstig
te stemmen. 'We maakten een praatje met uw zoon. ' De oude man
snoof minachtend.
'Als je met hem praat, verknoei je je tijd. Sinds hij met meneer
Blackstone naar het noorden is geweest, denkt hij dat hij overal
verstand van heeft. Mooie kleren, grote diamanten ring en hij loopt
hier met zijn borst vooruit over het land alsof hij de eigenaar is.
' Jones keek met misnoegen naar zijn zoon. Het was duidelijk dat
hij zich zorgen maakte over Lukes welstand en zijn onbehoorlijk
gedrag sinds hij was teruggekomen van zijn reis.
'Ik geloof dat we die kerel maar eens in de gaten moesten houden, '
merkte Frank op. De jongens waren op weg terug naar hun tent, nadat
zij tevergeefs hadden geprobeerd, iets van waarde los te krijgen
uit de opzichter en zijn zoon. 'Om te beginnen is Luke Jones veel
te brutaal. Misschien is het opschepperij, maar hij doet alsof hij
een hoop dingen weet, waarover hij niet wil praten. '
'Ik hoop maar dat hij Heator niet vertelt, dat wij op dat landgoed
waren, ' zei Joe.
De volgende avond bleek dat de mening die Frank had over Luke Jones
juist was. Er gebeurde namelijk iets waardoor dit de jongens
afdoende duidelijk werd gemaakt en ook dat de vete tussen de Rands
en de Blackstones nog lang niet vergeten was. Zij hadden besloten
het huis van Rand te bewaken en vanuit een gunstige plek tussen de
bomen hadden zij gezien hoe Ruel het huis had verlaten en naar een
zijdeur was gegaan, die hij met een sleutel opendeed. Dicht bij de
deur was een zwaar getralied venster.
'Misschien zit daar Ewald Rand, die krankzinnige broer van Ruel, '
opperde Joe.
Hij bleek gelijk te hebben. Even later kwam Ruel weer naar buiten,
vergezeld van een kleine, slordig geklede man, die zich vreemd
schuifelend voortbewoog. Zijn haar was ongekamd, terwijl in zijn
ogen de afwezige blik lag van een onwijze. Ruel Rand hield hem
stevig bij zijn arm. Het tweetal liep niet naar de grote weg, maar
ging dwars over het veld in de richting van het strand. Dit was
klaarblijkelijk een manier om de geestelijk gestoorde man wat
lichaamsbeweging te geven. De Hardy's en Chet volgden het paar. De
twee mannen kwamen bij de bomen, die langs de oevers van Hidden
Harbor stonden en wandelden daar ongeveer een uur op en neer. De
verborgen toeschouwers begon het wacht houden al te vervelen, toen
Frank plotseling de arm van Joe beetpakte.
'Kijk eens!' fluisterde hij opgewonden. 'Zie je niet iemand daar
tussen die bomen links sluipen?'
Joe en Chet tuurden door de vallende schemering en zagen vaag een
donkere gedaante snel door de struiken schieten. Een ogenblik later
kwam hij op een kleine open plek en hij bleef duidelijk zichtbaar
voor de jongens staan.
De man was Luke Jones! Wat deed hij op het landgoed van Rand? En
waarom deed hij zo achterbaks? Probeerde de bediende op de een of
andere manier zijn werkgever, Samuel Blackstone, te wreken?
'Misschien jaagt hij alleen maar wat, ' zei Chet. 'We mogen hem
niet uit het oog verliezen!' beval Frank. Voorzichtig volgden zij
hem. Luke Jones verdween weer tussen de bo men. De jongens slopen
naderbij, tot ze de stevige jonge neger weer in het oog kregen.
Hij ging behoedzaam voorwaarts tot hij bij een klein plateau kwam,
dat iets boven de plek lag waar Rand en zijn broer heen en weer
liepen. De Hardy's en Chet begrepen er niets van, want Luke stond
doodstil te staren naar de beide mannen beneden hem.
Plotseling bukte hij zich en de jongens zagen hoe hij stond te
rukken aan een groot rotsblok. Een ogenblik later had hij het
losgewrikt en begon hij het naar de rand van het plateau te rollen.
'Wat denken jullie... ?' fluisterde Joe.
Voor hij nog meer kon zeggen, kantelde Luke Jones het rotsblok over
de rand.
Ewald liep er vlak onder.
Er was geen tijd te verliezen. Nog een ogenblik en Luke zou zijn
projectiel loslaten. Hij kon zijn slachtoffer, dat niets vermoedde,
op die korte afstand niet missen. 'Stop!' riep Frank.
Het was het enige dat hij doen kon om de aandacht van de kerel af
te leiden, voor hij het rotsblok losliet. Op hetzelfde ogenblik
stormde Frank naar voren. Chet en Joe volgden hem schreeuwend. Luke
Jones was geschrokken van die onverwachte gil. Hij keek om op het
moment dat hij het rotsblok losliet. Toen draaide hij zich geheel
om, ten einde de stormloop van de jongens het hoofd te bieden.
Ewald had het geroep gehoord en hij sprong juist op tijd opzij om
niet geraakt te worden. Frank zag dit in een flits, voor hij langs
een struik sprong en zich op de neger wierp.
Luke draaide zich bliksemsnel om en greep een stuk steen van de
grond. Frank probeerde het hem uit de hand te draaien. Als hij
alleen geweest was, zou hij in de worsteling beslist in het nadeel
zijn geweest, want de jonge neger was groot en sterk. Maar zowel
Joe als Chet vielen een ogenblik later op de man aan.
De bediende was helemaal uit het veld geslagen door de plotselinge
aanval van het drietal. Bovendien was hij erg geschrokken, toen hij
bemerkte dat men gezien had wat hij deed. Grauwend probeerde hij
zich de jongens van het lijf te houden.
Frank klemde zich verbeten vast, terwijl Joe en Chet probeerden de
benen van de kerel vast te grijpen.
Luke Jones was verstandig genoeg en toen hij zag dat hij drie
tegenstanders voor zich had, zag hij in dat hij er beter aan deed
te vluchten dan te vechten. Hij liet plotseling de steen los en dat
gebeurde zo onverwacht dat Frank naar achteren tuimelde met het
stuk rots in zijn handen geklemd. De neger draaide zich pardoes om
en smakte Chet tussen de struiken. Toen rukte hij zich los uit
Joe's greep, sprong weg en stormde tussen de bomen weg.
De jongens holden hem achterna, maar ze konden de beangste kerel
niet bijhouden. Luke Jones verdween in een oogwenk in de schaduw
van de bomen en stormde als een bezetene terug naar het landgoed
van Blackstone. De Hardy's en Chet begrepen al heel snel dat
verdere ach tervolging geen doel had en zij gaven het dan ook op.
'Nou, we hebben hem tenminste een flinke schrik op zijn hals
gejaagd, ' zei Frank en ik— puf — heb een dreun — puf — op mijn
kaak gekregen, ' hijgde de dikkerd, die ondanks de korte afstand
dat zij gehold hadden al buiten adem was.
'Wat een geboefte!' riep Joe uit. 'Als we niet op tijd geroepen
hadden, dan had hij Ewald ernstig verwond. ' Frank schudde
nadenkend zijn hoofd.
'Ik geloof nu, dat de vete tussen de Rands en de Blackstones veel
ernstiger is dan we dachten, ' zei hij.
De jongens keken in het rond of zij Ruel Rand en zijn broer zagen,
maar het tweetal was verdwenen. Zij waren kennelijk op de vlucht
gejaagd door het geluid van de worsteling in de bosjes. 'Zij kunnen
nog niet ver weg zijn, ' zei Joe. 'Laten we hen achternagaan en hun
vertellen wat er gebeurd is. '
'Zij zullen nog veel meer belangstelling hebben voor wat er bijna
gebeurd was, ' knorde Chet.
De jongens liepen terug van de kust naar het landgoed van Rand. Het
werd al donkerder en toen zij vlak bij het huis kwamen, zagen zij
vaag een man uit een zijdeur komen met iets onder zijn arm. Hij
kwam recht op hen af en zij zagen algauw dat het Ruel Rand was. In
zijn hand hield hij een jachtgeweer.
'Verdraaid nog aan toe. Laten we maken dat we wegkomen!' bibberde
Chet. 'Misschien denkt hij wel, dat wij dat rotsblok naar zijn
broer hebben gegooid en komt hij ons nu achterna. '
De Hardy's bleven echter staan en wachtten tot Rand bij hen was.
'Wie zijn jullie en wat doen jullie hier?' vroeg hij nijdig. 'Wie
heeft dat rotsblok naar mijn broer gegooid? Wat had al die herrie
daar boven ons te betekenen?'
Hij gluurde hen in het donker aan. Toen zei hij geschrokken: 'Ik
heb jullie meer gezien. '
'We waren passagiers met u aan boord van de Resolute!' zei Frank.
Rands stem werd hard. 'Wat doen jullie hier?'
'We hebben ervoor gezorgd dat uw broer niet gewond werd, dat is
alles, ' legde Chet uit, die weer wat flinker werd. 'Ik vind dat nu
helemaal geen reden om zo op te treden. '
'Wie gooide er dan?'
'Luke Jones. '
'Die bediende van Samuel Blackstone, hè? Probeerde hij Ewald te
verwonden?'
'Het had maar weinig gescheeld, ' zei Frank. 'We waren toevallig op
dezelfde plek en konden hem nog juist de schrik op zijn lijf jagen.
Nu is hij er vandoor. '
Ruel Rand keek de drie jongens achterdochtig aan. 'Hoe kwam het dan
dat jullie daar waren?'
'We zagen hoe hij u en uw broer volgde en dus gingen wij hem
achterna om te zien wat hij in zijn schild voerde, ' zei Joe, die
liever geen verdere verklaring gaf van het feit dat zij op het
landgoed van Rand waren geweest.
'Hoort u eens, meneer Rand, ' zei Frank op de man af, want hij had
besloten met Rand te bespreken wat er aan boord van de Resolute was
gebeurd, 'we hoopten al een hele tijd de gelegenheid te krijgen
eens met u te praten. We zijn er zelfs helemaal voor uit Bayport
gekomen. '
'Waarom willen jullie met mij praten? Ik ken jullie niet eens.
'
'Ik veronderstel dat u wel zult weten dat die oude meneer
Blackstone tijdens de schipbreuk is aangevallen en dat hem een
belangrijke som geld is ontstolen?'
Ruel Rand haalde onverschillig zijn schouders op. 'Ik heb er niets
van gehoord. En het kan me niets schelen ook. Er heerst niet veel
vriendschap tussen mij en Samuel Blackstone. '
'Hebt u er niets over gehoord? Maar weet u er ook niets van?'
'Waarom zou ik er iets van weten?'
'U was op het schip. U was in de gang toen meneer Blackstone werd
neergeslagen. Ook heeft men duidelijk gezien dat u zich over hem
heen boog. '
'Ik heb u zelf gezien, ' verklaarde Chet.
'Wij zijn ervan beschuldigd hem beroofd te hebben, ' vervolgde
Frank. 'We zijn er zelfs voor gearresteerd, ondanks het feit dat we
onschuldig zijn. '
Ruel Rand bleef een ogenblik stil.
'En nu beschuldigen jullie mij!' riep hij ten slotte uit. 'Nou, ik
moet zeggen, jullie hebben wel lef! Dat komt me daar op iemands
eigen grond en beschuldigt hem dan nog van diefstal ook. '
'Hebt u het dan niet gedaan?'
'Nee!' riep Rand woedend. 'Ik heb Sam Blackstone met geen vinger
aan geraakt. En ik heb geen stuiver van hem gestolen. '
'U zat toch op dezelfde boot en u bent een vijand van hem, '
herinnerde Joe hem.
Dat is waar. Ik geef toe dat de Rands en de Blackstones al
jarenlang vijanden zijn. Mijn vader werd ten gevolge van die vete
gelyncht. Mijn moeders hart is gebroken. Mijn broer werd er gek
door. De dokters zeggen dat mijn geest ook is aangetast door alles
wat er is gebeurd. Ik lijd aan neerslachtigheid.
Jullie dachten misschien dat ik die avond aan het diner op de
Resolute gedronken had. Er zijn heel wat mensen die dezelfde indruk
krijgen. Maar ik drink nooit. Als ik mij vreemd gedraag, dan komt
dat door mijn geestesgesteldheid en dat heb ik te danken aan de
Rand-Blackstone vete. Vinden jullie het gek dat ik weinig
vriendschap kan voelen voor Sam Blackstone en dat ik hem een boef
heb genoemd? Maar ik heb hem niet neergeslagen en ik heb zeker zijn
geld niet gestolen. ' Ruel Rand brak zijn felle ontkenning
plotseling af. 'Maar waarom vragen jullie mij dat allemaal?' wilde
hij weten. 'Sam Blackstone heeft jullie hierheen gestuurd. Jullie
waren in gezelschap van Luke Jones en nu doen jullie net of je
vriendschap voor me voelt. Jullie zijn spionnen, dat zijn jullie!
Ga van mijn grond af. ' De jongens waren zo verbaasd door die
plotselinge verandering in houding van de eigenaardige Ruel Rand,
dat zij een ogenblik sprakeloos stonden. De man maakte een gebaar
met zijn jachtgeweer. 'Smeer 'm, zeg ik! Ik heb al te veel gepraat.
Blackstone heeft jullie hierheen gezonden om te zien wat jullie te
weten konden komen. Ga weg! Ik waarschuw jullie, als ik jullie weer
hier betrap, dan gebruik ik dit geweer. '
'Het spijt ons dat u er zo over denkt, meneer Rand..., ' begon
Frank, in de hoop hem wat gunstiger te stemmen. Maar de man wilde
niet luisteren.
'Ga van mijn grond af! Smeer 'm! Duvel op!' riep hij. 'En als
jullie terugkomen, staan jullie er niet zo best op. '
Tegenwerpingen maken had geen nut. De jongens draaiden zich om en
liepen terug naar de bomen aan de rand van het landgoed, terwijl
Ruel Rand hen nakeek om te zien of zij zijn bevel opvolgden.
Aardige, vriendelijke kerel!' zei Chet, uit het veld geslagen. 'Hij
is zo veranderlijk als het weer. Hij is geloof ik al even gek als
zijn broer. '
'We zijn er niet veel op vooruitgegaan, dat we met hem gepraat
hebben, dat is zeker, ' gaf Frank toe. 'En toch lijkt het me, dat
hij zeer positief was in zijn ontkenning dat hij iets met de
beroving van Samuel Blackstone te maken had. '
'Als hij het niet gedaan heeft, wie dan wel?' vroeg Joe.
'Dat is nu juist de vraag. Maar ik begin toch te geloven dat de man
de waarheid vertelde. Misschien heeft toch wel iemand anders de
oude man beroofd. '
'Veel kans dat we dat kunnen bewijzen is er geloof ik niet, ' zei
Chet. 'Laten we maar teruggaan naar de tent en gaan slapen, '
stelde Joe voor. 'Het ziet er niet naar uit dat we op de
bezittingen van Rand of van Blackstone erg welkom zijn. '
Toen de jongens een paar minuten later op het strand van Hidden
Harbor terugkwamen zagen zij, dat een of andere plunderaar hen voor
was geweest. De tent was afgebroken, hun dekens waren op het strand
gegooid, dozen met voorraden waren omgeworpen en de plek zag eruit
alsof er een orkaan had gewoed.
'Wat voor een schurk heeft dat gedaan?' riep Chet woedend uit. Met
uitroepen van woede en verontwaardiging begonnen de jongens de
schade op te nemen. Het was duidelijk dat de vernielingen uit
kwaadaardigheid waren aangebracht, want het bleek al spoedig dat er
niets ontvreemd was. Dit was een enorme opluchting voor Chet, want
hij was al op de gruwelijke gedachte gekomen, dat de levensmiddelen
verdwenen waren.
Zij legden een vuur aan en bij het licht van de vlammen begonnen
zij het kamp weer in orde te maken. Terwijl Joe en Chet de tent
weer opzetten, begon Frank de pakjes en dozen te verzamelen die op
het strand verspreid lagen.
Terwijl hij terugliep naar het kampvuur, bukte hij zich plotseling
en raapte iets op uit het zand. Hij keek ernaar en zijn ogen
begonnen te schitteren van voldoening.
'Ik weet wie de schade heeft aangericht, jongens!' riep Frank uit.
'Ik heb hier een belangrijke aanwijzing gevonden. '