KAMPEREN BIJ HIDDEN HARBOR
'Ik zou wel eens willen weten wat hij hier doet, ' zei Joe. 'Hoe
wist hij dat we belangstelling hadden voor dit huis?'
'Misschien heeft Ruel Rand hem aangenomen om ons te schaduwen, '
opperde Frank.
Heator was hier kennelijk niet op bekend terrein. De jongens zagen
hoe hij het bordes opliep en aanbelde. Toen de deur openging duurde
het een ogenblik voor hij binnen mocht gaan. Zodra hij in het huis
was verdwenen, haastte Frank zich naar voren. 'Nu is het onze beurt
om eens wat te spioneren, ' zei hij. 'Laten we oppassen dat hier
niet ergens een hond is, ' waarschuwde Chet. De jongens kwamen
ongehinderd bij de veranda. Frank had een idee. 'Joe, ' zei hij,
'ik zal door een van de ramen naar binnen gluren, om te zien of we
niet iets meer van die kerel te weten kunnen komen. Intussen ga jij
terug naar de weg en doorzoekt zijn wagen, die bij het hek staat.
Kijk maar of je niet wat papieren kunt vinden — het geeft niet wat,
als we maar weten wat hij werkelijk uitvoert. '
'Ja, natuurlijk, ' zei Joe, die maar al te bereid was te doen wat
zijn broer hem vroeg.
'Als die kerel het huis uitkomt en naar de weg terugloopt, dan
imiteer ik het geluid van een uil. '
'Zorg er dan voor dat het signaal hard genoeg is. Ik zou niet graag
willen, dat hij me erop betrapt dat ik zijn auto doorzoek. ' Joe
liep snel terug naar de weg, terwijl Frank stilletjes naar het
bordes kroop en voorzichtig naar het raam ging, dat het dichtst bij
de voordeur lag. Stap voor stap ging hij omzichtig verder. Chet, in
doodsangst dat zijn vrienden ontdekt zouden worden, bleef op wacht
staan voor het geval dat er iemand van de achterzijde van het huis
zou komen. Door het raam keek Frank in de vaag verlichte hall. En
wonderlijk genoeg, was de eerste man die hij zag Ruel Rand! De
lange, melancholieke man luisterde naar meneer Heator, die met zijn
tas open, met veel toewijding bleef voorwenden dat hij
vertegenwoordiger in koelkasten was.
'U kunt zo'n ding werkelijk niet missen, ' zei hij. 'Laat u mij nou
eens een koelkast op proef hier neerzetten. Ik garandeer u, dat u
hem niet meer wilt laten terughalen. Onze prijzen zijn zeer
aantrekkelijk... '
'Ik wil er geen hebben, zeg ik u, ' viel Rand hem wrevelig in de
rede. 'Ik heb me al zoveel jaren kunnen redden zonder koelkast. Ik
denk dat ik nog wel even zonder kan. '
'Zoals u wilt, ' antwoordde meneer Heator, terwijl hij zijn
papieren en prospectussen weer in zijn tas begon te stoppen. 'En
toch zou ik het bijzonder prettig vinden als u me wilde toestaan
een koelkast op proef te plaatsen. Het is geheel vrijblijvend.
'
'Nee, ' zei Rand kortaf. 'Woont u hier alleen?'
'Ja, ' zei Rand, die ongeduldig werd. 'Ik heb het momenteel erg
druk, ' vervolgde hij. 'Te druk om antwoord te geven op vragen, die
mijn particuliere leven betreffen. '
'Neemt u me niet kwalijk, ik bedoelde er niets mee, ' zei Heator
opgewekt, terwijl hij voorbereidingen trof om weg te gaan. 'Ik kom
nog wel eens langs. Misschien verandert u nog wel van gedachten
over die koelkast. '
'Doet u maar geen moeite, ' zei Rand kortaf.
Frank sprong bliksemsnel van de veranda en geen moment te vroeg.
Hij had nauwelijks dekking gezocht of de deur ging open en meneer
Heator kwam naar buiten.
De detective keek niet links of rechts, maar ging de treden af en
liep fluitend in de richting van de oprijlaan. Chet gluurde achter
een struik vandaan. 'Is hij weg?'
'We moeten Joe waarschuwen. '
Frank glipte naar de zijkant van het huis, opdat hij niet gezien
zou worden, als Ruel Rand eens door de ramen aan de voorzijde zou
kijken. Toen haastten de jongens zich door de tuin, onder dekking
van de bomen en de struiken. Toen zij op gehoorsafstand van de weg
gekomen waren, gaf Frank een zeer natuurgetrouwe imitatie van een
uil. Even later hoorden Chet en hij het geluid van de auto, waarmee
de pseudo-vertegenwoordiger naar de stad terugreed. Zij klauterden
over het hek, juist op het moment dat Joe uit een greppel aan de
andere kant van de weg kroop.
'Hij had me bijna betrapt!' riep de jongste Hardy. 'Ik hoorde het
signaal wel, maar ik was zo verdiept in hetgeen ik in de auto had
gevonden, dat ik er helemaal geen aandacht aan schonk. Gelukkig
hoorde ik hem fluiten en ik had nog net tijd genoeg om uit de wagen
in die greppel te duiken, voor hij bij het hek was. '
'Wat heb je gevonden?' vroeg Frank gretig.
'Meer dan genoeg. Ik heb ontdekt wie die man is en wie hem achter
ons aan gestuurd heeft. Het is Edward Heator. '
'Wie heeft hem opgedragen ons te volgen?'
'Alice Fox!' zei Joe.
Chet en Frank waren hoogst verbaasd.
'Is hij een detective?' vroeg Frank.
'Nou en of. Een particuliere detective met een eigen bureau in
Croston. In een zijzak van het portier vond ik wat papieren, die
alles duidelijk maakten. '
'Dus juffrouw Fox vertrouwde ons niet!' riep Frank uit. 'En zij
gelooft dat wij medeplichtigen zijn van Rand. Daarom ging Heator
naar het huis van Rand. Hij dacht natuurlijk dat wij daar waren.
'
'^k heb zo het gevoel, ' zei Chet klagelijk, 'dat we deze zaak
beter kunnen bespreken, als we eerst wat hebben gegeten. Ik ben
bijna uitgehongerd. '
De jongens gingen terug naar hun tent waar de dikkerd een braadpan
greep en vol vuur de taak op zich nam een maaltijd klaar te maken.
'Dat speurders werk vind ik wel leuk, ' zei hij, 'en ik verlang er
net zoveel naar als jullie, om die geheimzinnige zaak op te lossen,
maar het is toch niet nodig dat iemand onderdehand omkomt van de
honger. ' De kampeerplaats was ideaal gelegen, hoewel de plek wel
eenzaam was. Er was een strand dat van de duinen naar het water
glooide. Er lag veel drijfhout en de plek was goed beschut tegen de
wind. Het belangrijkste was natuurlijk, dat zij slechts een korte
afstand hoefden te lopen naar de bezittingen van Blackstone en
Rand.
'We zullen nu eens het grondgebied en het huis van Blackstone gaan
bekijken, ' besloot Frank, toen de jongens de volgende ochtend aan
het ontbijt zaten. 'Misschien komen we wel iets meer te weten van
die vete. '
'We mogen ook niet vergeten, dat we nog moeten proberen, die
voorbeelden van het handschrift te krijgen, ' hielp Joe hem
herinneren. 'Dat is waar. We zullen weer een bezoek moeten brengen
aan juffrouw Pennyweather. Op weg daarheen kunnen we wel even een
kijkje nemen bij Blackstone. '
Er was geen teken van leven in het huis, toen de jongens de
oprijlaan opgingen. Een groot bord met 'Verboden Toegang' vormde
voor het drietal geen beletsel.
'Ik vind die borden helemaal niet erg, als er tenminste niet een
paar buldoggen omheen lopen, ' zei Chet, terwijl zij naar het huis
liepen. Zij hadden echter nog niet ver gelopen, toen er een oude
neger tevoorschijn kwam.
'Wat zoeken jullie hier?' vroeg hij korzelig.
'Wij kennen meneer Blackstone, ' legde Frank uit, 'en we keken maar
eens even rond. Hij ligt in het ziekenhuis, is het niet?'
'Hij is naar het noorden gegaan, ' gaf de neger toe. 'Mijn zoon
Luke is bij meneer Blackstone. Kennen jullie Luke? Luke Jones?'
Toen de jongens zeiden dat zij niet wisten wie Luke Jones was,
toonde de oude man geen neiging tot vriendelijkheid.
'Er mogen hier geen vreemden komen, ' zei hij.
'Wanneer verwacht u meneer Blackstone?' vroeg Frank.
'Die is pas terug als hij terug is, ' zei de oude man. 'Er is hier
niemand anders dan ik. '
'Komt juffrouw Fox wel eens hier?' vroeg Joe. 'Juffrouw Fox? Wie
bedoel je daarmee?'
'De dochter van meneer Blackstone, de toneelspeelster, ' legde Joe
uit. 'Je bedoelt juffrouw Alice. Ze komt hier wel eens. Maar niet
dikwijls. Waarom vragen jullie dat allemaal?'
Frank zag dat het zaak was te zorgen dat de oude man niet al te
achterdochtig werd.
'We zijn alleen maar nieuwsgierig, ' zei hij. 'U wilt ons zeker
niet even laten rondkijken?'
'Misschien hebben jullie dat bord niet gezien, dat bij de weg
staat. Er staat op 'Verboden Toegang' en dat betekent, dat ik hier
niemand mag laten rondscharrelen als meneer Blackstone weg is.
'
'Wij geloven niet in borden, ' piepte Chet liefjes. 'Tot ziens,
meneer Jones. We gaan maar weer. '
'Ik wou maar dat die Luke terugkwam, ' mopperde de oude man, toen
hij de jongens naar het hek begeleidde. 'Ik heb sinds hij weg is
niets meer van hem gehoord. '
Jones bracht hen helemaal naar de weg en keek hen na, tot zij een
flink eind op weg waren naar de stad.
'Het komt me voor, dat ik de naam van Luke Jones meer heb gehoord,
' zei Joe peinzend, 'maar ik kan me niet herinneren waar. '
'Mij gaat het al net zo, ' stemde Frank in. Zij pijnigden hun
hersens om zich te herinneren waar ze de naam gehoord hadden.
'We kunnen net zo goed naar Larchmont gaan en juffrouw Penny-
weather even opzoeken, ' zei Joe eindelijk.
Chet had echter bezwaar tegen dit plan.
'Ik heb met die voorbeelden van het handschrift niets te maken, '
zei hij. 'Bovendien heb ik honger. Ik ga terug en pas op de tent.
Misschien kan ik nog wel wat rondkijken bij Blackstone en Rand,
terwijl jullie weg zijn. Er kan best eens iemand komen die ons eten
steelt. ' Frank grinnikte.
'Dat zou inderdaad een ramp zijn, ' gaf hij toe. 'Goed, Chet. Blijf
jij maar hier. Wij gaan dan een praatje maken met juffrouw
Pennyweather. ' De betreffende dame woonde in een keurige, rustige
straat in de woonwijk van de stad. Zij was een ongehuwde dame van
onbestemde leeftijd en zij leefde zeer teruggetrokken.
'Zijn jullie weer terug?' riep zij verbaasd uit, toen zij de deur
opendeed en de Hardy's op de stoep zag staan. 'Wat is er aan de
hand?' De jongens hadden de oorspronkelijke voorbeelden van het
handschrift, die zij bij de schipbreuk van de Resolute waren
kwijtgeraakt, van juffrouw Pennyweather gekregen.
'We zijn er weer, ' zei Frank opgewekt. 'Ik hoop dat we u niet
storen, juffrouw Pennyweather, maar die voorbeelden zijn we kwijt.
'
'Kwijt!' Juffrouw Pennyweather keek de jongens scherp aan door haar
bril. 'Dat is bijzonder nonchalant van jullie. '
'Nou, niet direct nonchalant. Op weg naar huis hebben wij
schipbreuk geleden. '
Juffrouw Pennyweather deed de deur wat verder open. 'Kom maar
binnen en vertel me eens wat er gebeurd is, ' zei ze.
De Hardy's wisten iets van de achtergrond van de zaak, waaraan
Fenton Hardy werkte en waarbij juffrouw Pennyweather betrokken was.
De vader van de ongehuwde dame was eens een vooraanstaand advocaat
geweest, die zijn tijd ook nog op andere wijze besteedde. In zijn
vrije tijd schreef hij toneelstukken.
'Het waren bijzonder goede stukken, ' had juffrouw Pennyweather aan
de jongens verteld, 'en zij zijn zowel in New York als door het
hele land opgevoerd. Mijn vader heeft er veel geld aan verdiend. '
Enige tijd later was er iemand, die Joel Warner heette, op het
toneel ver schenen, met de beschuldiging dat meneer Pennyweather
plagiaat had gepleegd. Hij verklaarde dat de toneelstukken
overgeschreven waren van drama's, die hijzelf had geschreven en hij
had een proces aanhangig gemaakt.
'Meneer Warner was niets meer of minder dan een teleurgesteld
schrijver, ' zei juffrouw Pennyweather. 'Mijn vader heeft nooit een
van de stukken die hij geschreven had gelezen. '
Meneer Pennyweather was gestorven, terwijl het proces nog liep.
Zijn werk was onmiddellijk hierna door een grote filmmaatschappij
gekocht. Deze transactie had natuurlijk verdere verwikkelingen ten
gevolge en dit leidde ertoe dat meneer Hardy in de zaak werd
gemengd. Hij was door de filmmaatschappij aangesteld om haar recht
op de toneelstukken te beschermen.
Juffrouw Pennyweather was een vriendelijk, zachtaardig vrouwtje,
dat helemaal geen uitweg wist in de juridische warwinkel waarin zij
terecht was gekomen. Zij wist nauwelijks of zij Fenton Hardy moest
beschouwen als vriend of als vijand.
Het was natuurlijk zijn plicht voldoende bewijzen te verzamelen om
zonder reden tot twijfel vast te stellen, dat Amos Pennyweather de
schrijver was van de stukken, die door de filmmaatschappij gekocht
waren. De voorbeelden van zijn handschrift speelden hierbij een
belangrijke rol, want Joel Warner verklaarde, dat bepaalde
aantekeningen, waarop de stukken waren gebaseerd, door hemzelf en
niet door meneer Pennyweather waren geschreven.
'Als u het niet erg vindt, ' zei Frank, 'zouden we graag nog eens
een paar van die notities doorkijken en ook eventueel de andere
oude papieren die betrekking hebben op de toneelstukken. '
Juffrouw Pennyweather gaf direct haar toestemming en ontsloot een
antiek schrijfbureau. Uit een van de laden nam ze een bundel oude
papieren.
'Hier is al het materiaal dat betrekking heeft op de toneelstukken
van mijn vader, ' zei ze. 'Kijk ze maar door als je wilt. ' Frank
en Joe gingen onmiddellijk met groot enthousiasme aan het werk. Bij
hun vorig bezoek hadden zij geen toestemming gekregen deze papieren
te onderzoeken.
Zij waren nog niet lang bezig, toen Frank een vergeeld
kranteknipsel vond.
Hij was zeer verrast, want de kop luidde als volgt: RAND-BLACKSTONE
VETE EINDIGT MET LYNCHPARTIJ De jongens staarden verbaasd naar het
bericht. De Rands en de Blackstones! Wat bestond er voor een
verband tussen hen en juffrouw Pennyweather en de toneelstukken van
haar vader? Frank keek naar de datum die bij het artikel geschreven
stond en zag dat de krant een dertig jaar geleden was gedrukt.
'Vindt u het goed als ik dit lees?' vroeg hij.
Juffrouw Pennyweather nam het kranteknipsel op, kreeg een kleur en
keek verward.
'Ach, ' zei ze, 'neem me niet kwalijk, maar ik wil liever niet dat
je dit leest. Ik wist niet dat het tussen de papieren zat. '
'Het toeval wil, dat we op het ogenblik veel belangstelling hebben
voor de Rands en de Blackstones, ' zei Frank. 'Daarom viel die kop
me zo op. '
'Waarom zijn jullie in die mensen geïnteresseerd?' vroeg juffrouw
Pennyweather.
De jongens vertelden haar over hun belevenissen op de Resolute en
de onaangename gevolgen. Juffrouw Pennyweather luisterde
belangstellend toe.
'Ik ken meneer Blackstone heel goed, ' zei juffrouw Pennyweather.
'Het is zelfs zo, ' voegde zij er aarzelend aan toe, 'dat ik met
hem verloofd ben geweest. De Rands zijn ook altijd vrienden van
onze familie geweest. John Rand, de vader van Ruel Rand, heeft me
eens ten huwelijk gevraagd, maar ik heb het aanzoek afgewezen.
'
De jongens waren zeer verbaasd bij het horen van deze onthullingen.
De verwarde draden van het Rand-Blackstone mysterie, kwamen op een
onverwachte plaats bijeen. Zij hoorden meer nieuws van juffrouw
Pennyweather, de laatste bron waaraan zij gedacht zouden hebben,
dan zij tot dusver door hun naspeuringen te weten waren gekomen.
'Was meneer Blackstone met u verloofd?' vroeg Frank. Juffrouw
Pennyweather kreeg een kleur van verlegenheid. 'Hij is met een
ander meisje getrouwd, ' zei ze eenvoudig en met een klank van
gelatenheid in haar stem.
'Wat was de oorzaak van de vete tussen de families Rand en
Blackstone?' vroeg Joe zonder omhaal.
'Dat is een lang verhaal, ' antwoordde de dame. 'De beide families
hebben nooit op goede voet gestaan. De zaak spitste zich toe, toen
meneer Blackstone zich kandidaat stelde voor sheriff, want hij had
veel politieke invloed in de stad. Gedurende de verkiezingscampagne
werd John Rand gelyncht en aangezien hij een tegenstander was van
meneer Blackstones verkiezing, gingen er geruchten dat Blackstone
iets met die lynchpartij te maken had.
Ik heb dat verhaal zelf nooit geloofd, maar de Rands wel. Hun haat
tegen de Blackstones groeide hierdoor natuurlijk nog. De oudste
zoon van de Rands, Ewald, zag de lynchpartij voor zijn ogen
gebeuren en hij is er gek van geworden. '
'Woont hij nog steeds thuis?' vroeg Frank.
'O, ja. Na de lynchpartij heeft zijn moeder hem verzorgd. Men zegt
dat het gedeeltelijk de schuld van Ewald is, dat de vete nog steeds
bestaat, want hij is diverse malen van huis weggelopen en men heeft
hem zelfs beschuldigd van het vergiftigen van een bron op het
landgoed van de Blackstones. O, er zijn al wat bittere ruzies
geweest tussen die twee families! De honden van Rand hebben een
paar kippen van Blackstone doodgebeten en dus werden zij afgemaakt.
Toen stierven een paar van Rands paarden aan een geheimzinnige
ziekte en hij beschuldigde Blackstone ervan ze te hebben
vergiftigd. Blackstone probeerde ervoor te zorgen dat Ewald Rand in
een krankzinnigengesticht werd opgenomen en heeft hem eens bijna
gedood bij een poging hem uit huis weg te krijgen op een ogenblik
dat Ruel niet thuis was. ' Frank leunde voorover.
'Zijn enkele van die gebeurtenissen niet verwerkt in een van de
stukken van meneer Pennyweather?' vroeg hij.
'Ja, dat klopt. De stukken handelen allemaal over het leven in deze
omgeving. Ik weet dat vader de vete tussen de Rands en de
Blackstones gebruikte als materiaal voor enkele stukken. '
'Dat is voldoende bewijs, dat hij de stukken zelf geschreven
heeft!' verklaarde Frank. 'Joel Warner kan ze niet geschreven
hebben, want hij heeft nooit in Larchmont gewoond, kende de Rands
en de Blackstones niet, kon niets van het bestaan van de vete
afweten en had niet het juiste materiaal ter beschikking. Deze
inlichtingen kunnen het proces een heel gunstige wending geven als
de zaak voorkomt. '
'Daar heb ik helemaal niet aan gedacht, ' bekende juffrouw
Pennyweather. 'En het is waar ook. Mijn vader baseerde een van zijn
stukken, 'De Onruststoker', geheel op de vete. Ik heb hier zijn
aantekenboekjes, die bewijzen dat het waar is wat ik zeg. '
Zij ging naar het bureau, opende een la en bracht diverse boekjes
en een bundel documenten tevoorschijn. Nadat de Hardy's de papieren
hadden doorgekeken, verklaarden zij dat dit materiaal een bewijs
was voor de theorie van Frank dat veel van de toneelstukken waren
gebaseerd op de vete.
'Als meneer Blackstone en Ruel Rand nu ook nog wat bewijsmateriaal
zouden kunnen leveren, ' zei Frank, 'dan zou die aanklacht wegens
plagiaat helemaal op losse schroeven komen te staan. Joel Warner
zou dan geen schijn van kans meer hebben. '
Juffrouw Pennyweather keek de jongens weifelend aan. 'Dat doen ze
natuurlijk nooit. '
'Nee, het zal wel moeilijk zijn hen zover te krijgen, ' gaf Joe
toe, 'maar daardoor zou de zaak tegen Warner beslist gewonnen
worden. '
'De Rand-Blackstone vete loopt nu al zoveel jaren, ' zei juffrouw
Pennyweather. 'Geen van beide families zal er iets voor voelen haar
geheimen prijs te geven, uitsluitend om mij te helpen. '
De jongens moesten toegeven, dat er weinig hoop was dat de mannen
inlichtingen zouden verschaffen over de onenigheid tussen de beide
families.
'Mijn vader heeft heel wat geprobeerd om een eind te maken aan de
ruzie, ' vertelde juffrouw Pennyweather. 'Hij was advocaat zoals
jullie weten en beide families riepen hem dikwijls te hulp om tegen
de ander op te treden. Dat was natuurlijk nogal pijnlijk voor hem,
want hij wilde met iedereen op goede voet staan. '
Na een poosje namen de jongens afscheid en gingen terug naar de
plaats waar zij kampeerden. Hier troffen zij een zeer opgewonden
Chet aan.
'Ik hoopte al dat jullie vlug terug zouden komen, ' riep hij uit.
'Ik heb nieuws. '
'Wat is er dan?'
Chet keek heel geheimzinnig.
'Ik begin te geloven dat ikzelf ook nog zo'n slechte detective niet
ben, ' zei hij. 'Ik ben eens wat aan het rondneuzen geweest. En wat
denk je dat ik ontdekt heb?'
"Voor de dag ermee, ' zei Frank. 'Houd ons maar niet langer in
spanning. '
'Samuel Blackstone is hier in Hidden Harbor, ' verkondigde Chet. De
Hardy's waren zeer verrast bij het horen van dit nieuws. 'Hoe heb
je dat ontdekt?' vroeg Joe.
'Ik heb hem gezien. Ik scharrelde wat rond bij zijn landgoed en
toen zag ik een auto bij de voordeur stilhouden. Meneer Blackstone
werd er uitgetild en het huis binnengedragen. Juffrouw Fox was met
hem meegekomen en ook onze goede vriend Heator, de detective. '
Frank floot zachtjes.
'Goed werk, Chet. Weet je zeker dat je je niet hebt vergist? Was
het werkelijk Samuel Blackstone?'
'Ik heb hem met mijn eigen ogen gezien. Later heb ik juffrouw Fox
en Heator met elkaar horen spreken in de tuin en Heator maakte haar
het hof. '
'Laten we er weer naartoe gaan en eens rondkijken, ' opperde Joe.
'Misschien krijgen we wel een kans om met meneer Blackstone te
spreken. '
'En om hoogstwaarschijnlijk zijn huis uitgejaagd te worden, '
grinnikte Chet.
Gedachtig aan het bord 'Verboden Toegang', dat hun onder de
aandacht was gebracht door de oude opzichter, gingen de jongens
niet openlijk naar het huis van Blackstone. Zij klauterden over een
hek en zochten dekking tussen de struiken, tot zij op het laatst
bij de eigenlijke tuin kwamen. Frank die voorop liep, bleef
plotseling staan en maakte een waarschuwend gebaar naar de
anderen.
In de stilte hoorden zij stemmen — de stemmen van de detective en
van Alice Fox.