KAMPEREN BIJ HIDDEN HARBOR

'Ik zou wel eens willen weten wat hij hier doet, ' zei Joe. 'Hoe wist hij dat we belangstelling hadden voor dit huis?'
'Misschien heeft Ruel Rand hem aangenomen om ons te schaduwen, ' opperde Frank.
Heator was hier kennelijk niet op bekend terrein. De jongens zagen hoe hij het bordes opliep en aanbelde. Toen de deur openging duurde het een ogenblik voor hij binnen mocht gaan. Zodra hij in het huis was verdwenen, haastte Frank zich naar voren. 'Nu is het onze beurt om eens wat te spioneren, ' zei hij. 'Laten we oppassen dat hier niet ergens een hond is, ' waarschuwde Chet. De jongens kwamen ongehinderd bij de veranda. Frank had een idee. 'Joe, ' zei hij, 'ik zal door een van de ramen naar binnen gluren, om te zien of we niet iets meer van die kerel te weten kunnen komen. Intussen ga jij terug naar de weg en doorzoekt zijn wagen, die bij het hek staat. Kijk maar of je niet wat papieren kunt vinden — het geeft niet wat, als we maar weten wat hij werkelijk uitvoert. '
'Ja, natuurlijk, ' zei Joe, die maar al te bereid was te doen wat zijn broer hem vroeg.
'Als die kerel het huis uitkomt en naar de weg terugloopt, dan imiteer ik het geluid van een uil. '
'Zorg er dan voor dat het signaal hard genoeg is. Ik zou niet graag willen, dat hij me erop betrapt dat ik zijn auto doorzoek. ' Joe liep snel terug naar de weg, terwijl Frank stilletjes naar het bordes kroop en voorzichtig naar het raam ging, dat het dichtst bij de voordeur lag. Stap voor stap ging hij omzichtig verder. Chet, in doodsangst dat zijn vrienden ontdekt zouden worden, bleef op wacht staan voor het geval dat er iemand van de achterzijde van het huis zou komen. Door het raam keek Frank in de vaag verlichte hall. En wonderlijk genoeg, was de eerste man die hij zag Ruel Rand! De lange, melancholieke man luisterde naar meneer Heator, die met zijn tas open, met veel toewijding bleef voorwenden dat hij vertegenwoordiger in koelkasten was.
'U kunt zo'n ding werkelijk niet missen, ' zei hij. 'Laat u mij nou eens een koelkast op proef hier neerzetten. Ik garandeer u, dat u hem niet meer wilt laten terughalen. Onze prijzen zijn zeer aantrekkelijk... '
'Ik wil er geen hebben, zeg ik u, ' viel Rand hem wrevelig in de rede. 'Ik heb me al zoveel jaren kunnen redden zonder koelkast. Ik denk dat ik nog wel even zonder kan. '
'Zoals u wilt, ' antwoordde meneer Heator, terwijl hij zijn papieren en prospectussen weer in zijn tas begon te stoppen. 'En toch zou ik het bijzonder prettig vinden als u me wilde toestaan een koelkast op proef te plaatsen. Het is geheel vrijblijvend. '
'Nee, ' zei Rand kortaf. 'Woont u hier alleen?'
'Ja, ' zei Rand, die ongeduldig werd. 'Ik heb het momenteel erg druk, ' vervolgde hij. 'Te druk om antwoord te geven op vragen, die mijn particuliere leven betreffen. '
'Neemt u me niet kwalijk, ik bedoelde er niets mee, ' zei Heator opgewekt, terwijl hij voorbereidingen trof om weg te gaan. 'Ik kom nog wel eens langs. Misschien verandert u nog wel van gedachten over die koelkast. '
'Doet u maar geen moeite, ' zei Rand kortaf.
Frank sprong bliksemsnel van de veranda en geen moment te vroeg. Hij had nauwelijks dekking gezocht of de deur ging open en meneer Heator kwam naar buiten.
De detective keek niet links of rechts, maar ging de treden af en liep fluitend in de richting van de oprijlaan. Chet gluurde achter een struik vandaan. 'Is hij weg?'
'We moeten Joe waarschuwen. '
Frank glipte naar de zijkant van het huis, opdat hij niet gezien zou worden, als Ruel Rand eens door de ramen aan de voorzijde zou kijken. Toen haastten de jongens zich door de tuin, onder dekking van de bomen en de struiken. Toen zij op gehoorsafstand van de weg gekomen waren, gaf Frank een zeer natuurgetrouwe imitatie van een uil. Even later hoorden Chet en hij het geluid van de auto, waarmee de pseudo-vertegenwoordiger naar de stad terugreed. Zij klauterden over het hek, juist op het moment dat Joe uit een greppel aan de andere kant van de weg kroop.
'Hij had me bijna betrapt!' riep de jongste Hardy. 'Ik hoorde het signaal wel, maar ik was zo verdiept in hetgeen ik in de auto had gevonden, dat ik er helemaal geen aandacht aan schonk. Gelukkig hoorde ik hem fluiten en ik had nog net tijd genoeg om uit de wagen in die greppel te duiken, voor hij bij het hek was. '
'Wat heb je gevonden?' vroeg Frank gretig.
'Meer dan genoeg. Ik heb ontdekt wie die man is en wie hem achter ons aan gestuurd heeft. Het is Edward Heator. '
'Wie heeft hem opgedragen ons te volgen?'
'Alice Fox!' zei Joe.
Chet en Frank waren hoogst verbaasd.
'Is hij een detective?' vroeg Frank.
'Nou en of. Een particuliere detective met een eigen bureau in Croston. In een zijzak van het portier vond ik wat papieren, die alles duidelijk maakten. '
'Dus juffrouw Fox vertrouwde ons niet!' riep Frank uit. 'En zij gelooft dat wij medeplichtigen zijn van Rand. Daarom ging Heator naar het huis van Rand. Hij dacht natuurlijk dat wij daar waren. '
'^k heb zo het gevoel, ' zei Chet klagelijk, 'dat we deze zaak beter kunnen bespreken, als we eerst wat hebben gegeten. Ik ben bijna uitgehongerd. '
De jongens gingen terug naar hun tent waar de dikkerd een braadpan greep en vol vuur de taak op zich nam een maaltijd klaar te maken. 'Dat speurders werk vind ik wel leuk, ' zei hij, 'en ik verlang er net zoveel naar als jullie, om die geheimzinnige zaak op te lossen, maar het is toch niet nodig dat iemand onderdehand omkomt van de honger. ' De kampeerplaats was ideaal gelegen, hoewel de plek wel eenzaam was. Er was een strand dat van de duinen naar het water glooide. Er lag veel drijfhout en de plek was goed beschut tegen de wind. Het belangrijkste was natuurlijk, dat zij slechts een korte afstand hoefden te lopen naar de bezittingen van Blackstone en Rand.
'We zullen nu eens het grondgebied en het huis van Blackstone gaan bekijken, ' besloot Frank, toen de jongens de volgende ochtend aan het ontbijt zaten. 'Misschien komen we wel iets meer te weten van die vete. '
'We mogen ook niet vergeten, dat we nog moeten proberen, die voorbeelden van het handschrift te krijgen, ' hielp Joe hem herinneren. 'Dat is waar. We zullen weer een bezoek moeten brengen aan juffrouw Pennyweather. Op weg daarheen kunnen we wel even een kijkje nemen bij Blackstone. '
Er was geen teken van leven in het huis, toen de jongens de oprijlaan opgingen. Een groot bord met 'Verboden Toegang' vormde voor het drietal geen beletsel.
'Ik vind die borden helemaal niet erg, als er tenminste niet een paar buldoggen omheen lopen, ' zei Chet, terwijl zij naar het huis liepen. Zij hadden echter nog niet ver gelopen, toen er een oude neger tevoorschijn kwam.
'Wat zoeken jullie hier?' vroeg hij korzelig.
'Wij kennen meneer Blackstone, ' legde Frank uit, 'en we keken maar eens even rond. Hij ligt in het ziekenhuis, is het niet?'
'Hij is naar het noorden gegaan, ' gaf de neger toe. 'Mijn zoon Luke is bij meneer Blackstone. Kennen jullie Luke? Luke Jones?'
Toen de jongens zeiden dat zij niet wisten wie Luke Jones was, toonde de oude man geen neiging tot vriendelijkheid.
'Er mogen hier geen vreemden komen, ' zei hij.
'Wanneer verwacht u meneer Blackstone?' vroeg Frank.
'Die is pas terug als hij terug is, ' zei de oude man. 'Er is hier niemand anders dan ik. '
'Komt juffrouw Fox wel eens hier?' vroeg Joe. 'Juffrouw Fox? Wie bedoel je daarmee?'
'De dochter van meneer Blackstone, de toneelspeelster, ' legde Joe uit. 'Je bedoelt juffrouw Alice. Ze komt hier wel eens. Maar niet dikwijls. Waarom vragen jullie dat allemaal?'
Frank zag dat het zaak was te zorgen dat de oude man niet al te achterdochtig werd.
'We zijn alleen maar nieuwsgierig, ' zei hij. 'U wilt ons zeker niet even laten rondkijken?'
'Misschien hebben jullie dat bord niet gezien, dat bij de weg staat. Er staat op 'Verboden Toegang' en dat betekent, dat ik hier niemand mag laten rondscharrelen als meneer Blackstone weg is. '
'Wij geloven niet in borden, ' piepte Chet liefjes. 'Tot ziens, meneer Jones. We gaan maar weer. '
'Ik wou maar dat die Luke terugkwam, ' mopperde de oude man, toen hij de jongens naar het hek begeleidde. 'Ik heb sinds hij weg is niets meer van hem gehoord. '
Jones bracht hen helemaal naar de weg en keek hen na, tot zij een flink eind op weg waren naar de stad.
'Het komt me voor, dat ik de naam van Luke Jones meer heb gehoord, ' zei Joe peinzend, 'maar ik kan me niet herinneren waar. '
'Mij gaat het al net zo, ' stemde Frank in. Zij pijnigden hun hersens om zich te herinneren waar ze de naam gehoord hadden.
'We kunnen net zo goed naar Larchmont gaan en juffrouw Penny- weather even opzoeken, ' zei Joe eindelijk.
Chet had echter bezwaar tegen dit plan.
'Ik heb met die voorbeelden van het handschrift niets te maken, ' zei hij. 'Bovendien heb ik honger. Ik ga terug en pas op de tent. Misschien kan ik nog wel wat rondkijken bij Blackstone en Rand, terwijl jullie weg zijn. Er kan best eens iemand komen die ons eten steelt. ' Frank grinnikte.
'Dat zou inderdaad een ramp zijn, ' gaf hij toe. 'Goed, Chet. Blijf jij maar hier. Wij gaan dan een praatje maken met juffrouw Pennyweather. ' De betreffende dame woonde in een keurige, rustige straat in de woonwijk van de stad. Zij was een ongehuwde dame van onbestemde leeftijd en zij leefde zeer teruggetrokken.
'Zijn jullie weer terug?' riep zij verbaasd uit, toen zij de deur opendeed en de Hardy's op de stoep zag staan. 'Wat is er aan de hand?' De jongens hadden de oorspronkelijke voorbeelden van het handschrift, die zij bij de schipbreuk van de Resolute waren kwijtgeraakt, van juffrouw Pennyweather gekregen.
'We zijn er weer, ' zei Frank opgewekt. 'Ik hoop dat we u niet storen, juffrouw Pennyweather, maar die voorbeelden zijn we kwijt. '
'Kwijt!' Juffrouw Pennyweather keek de jongens scherp aan door haar bril. 'Dat is bijzonder nonchalant van jullie. '
'Nou, niet direct nonchalant. Op weg naar huis hebben wij schipbreuk geleden. '
Juffrouw Pennyweather deed de deur wat verder open. 'Kom maar binnen en vertel me eens wat er gebeurd is, ' zei ze.
De Hardy's wisten iets van de achtergrond van de zaak, waaraan Fenton Hardy werkte en waarbij juffrouw Pennyweather betrokken was. De vader van de ongehuwde dame was eens een vooraanstaand advocaat geweest, die zijn tijd ook nog op andere wijze besteedde. In zijn vrije tijd schreef hij toneelstukken.
'Het waren bijzonder goede stukken, ' had juffrouw Pennyweather aan de jongens verteld, 'en zij zijn zowel in New York als door het hele land opgevoerd. Mijn vader heeft er veel geld aan verdiend. ' Enige tijd later was er iemand, die Joel Warner heette, op het toneel ver schenen, met de beschuldiging dat meneer Pennyweather plagiaat had gepleegd. Hij verklaarde dat de toneelstukken overgeschreven waren van drama's, die hijzelf had geschreven en hij had een proces aanhangig gemaakt.
'Meneer Warner was niets meer of minder dan een teleurgesteld schrijver, ' zei juffrouw Pennyweather. 'Mijn vader heeft nooit een van de stukken die hij geschreven had gelezen. '
Meneer Pennyweather was gestorven, terwijl het proces nog liep. Zijn werk was onmiddellijk hierna door een grote filmmaatschappij gekocht. Deze transactie had natuurlijk verdere verwikkelingen ten gevolge en dit leidde ertoe dat meneer Hardy in de zaak werd gemengd. Hij was door de filmmaatschappij aangesteld om haar recht op de toneelstukken te beschermen.
Juffrouw Pennyweather was een vriendelijk, zachtaardig vrouwtje, dat helemaal geen uitweg wist in de juridische warwinkel waarin zij terecht was gekomen. Zij wist nauwelijks of zij Fenton Hardy moest beschouwen als vriend of als vijand.
Het was natuurlijk zijn plicht voldoende bewijzen te verzamelen om zonder reden tot twijfel vast te stellen, dat Amos Pennyweather de schrijver was van de stukken, die door de filmmaatschappij gekocht waren. De voorbeelden van zijn handschrift speelden hierbij een belangrijke rol, want Joel Warner verklaarde, dat bepaalde aantekeningen, waarop de stukken waren gebaseerd, door hemzelf en niet door meneer Pennyweather waren geschreven.
'Als u het niet erg vindt, ' zei Frank, 'zouden we graag nog eens een paar van die notities doorkijken en ook eventueel de andere oude papieren die betrekking hebben op de toneelstukken. '
Juffrouw Pennyweather gaf direct haar toestemming en ontsloot een antiek schrijfbureau. Uit een van de laden nam ze een bundel oude papieren.
'Hier is al het materiaal dat betrekking heeft op de toneelstukken van mijn vader, ' zei ze. 'Kijk ze maar door als je wilt. ' Frank en Joe gingen onmiddellijk met groot enthousiasme aan het werk. Bij hun vorig bezoek hadden zij geen toestemming gekregen deze papieren te onderzoeken.
Zij waren nog niet lang bezig, toen Frank een vergeeld kranteknipsel vond.
Hij was zeer verrast, want de kop luidde als volgt: RAND-BLACKSTONE VETE EINDIGT MET LYNCHPARTIJ De jongens staarden verbaasd naar het bericht. De Rands en de Blackstones! Wat bestond er voor een verband tussen hen en juffrouw Pennyweather en de toneelstukken van haar vader? Frank keek naar de datum die bij het artikel geschreven stond en zag dat de krant een dertig jaar geleden was gedrukt. 'Vindt u het goed als ik dit lees?' vroeg hij.
Juffrouw Pennyweather nam het kranteknipsel op, kreeg een kleur en keek verward.
'Ach, ' zei ze, 'neem me niet kwalijk, maar ik wil liever niet dat je dit leest. Ik wist niet dat het tussen de papieren zat. '
'Het toeval wil, dat we op het ogenblik veel belangstelling hebben voor de Rands en de Blackstones, ' zei Frank. 'Daarom viel die kop me zo op. '
'Waarom zijn jullie in die mensen geïnteresseerd?' vroeg juffrouw Pennyweather.
De jongens vertelden haar over hun belevenissen op de Resolute en de onaangename gevolgen. Juffrouw Pennyweather luisterde belangstellend toe.
'Ik ken meneer Blackstone heel goed, ' zei juffrouw Pennyweather. 'Het is zelfs zo, ' voegde zij er aarzelend aan toe, 'dat ik met hem verloofd ben geweest. De Rands zijn ook altijd vrienden van onze familie geweest. John Rand, de vader van Ruel Rand, heeft me eens ten huwelijk gevraagd, maar ik heb het aanzoek afgewezen. '
De jongens waren zeer verbaasd bij het horen van deze onthullingen. De verwarde draden van het Rand-Blackstone mysterie, kwamen op een onverwachte plaats bijeen. Zij hoorden meer nieuws van juffrouw Pennyweather, de laatste bron waaraan zij gedacht zouden hebben, dan zij tot dusver door hun naspeuringen te weten waren gekomen. 'Was meneer Blackstone met u verloofd?' vroeg Frank. Juffrouw Pennyweather kreeg een kleur van verlegenheid. 'Hij is met een ander meisje getrouwd, ' zei ze eenvoudig en met een klank van gelatenheid in haar stem.
'Wat was de oorzaak van de vete tussen de families Rand en Blackstone?' vroeg Joe zonder omhaal.
'Dat is een lang verhaal, ' antwoordde de dame. 'De beide families hebben nooit op goede voet gestaan. De zaak spitste zich toe, toen meneer Blackstone zich kandidaat stelde voor sheriff, want hij had veel politieke invloed in de stad. Gedurende de verkiezingscampagne werd John Rand gelyncht en aangezien hij een tegenstander was van meneer Blackstones verkiezing, gingen er geruchten dat Blackstone iets met die lynchpartij te maken had.
Ik heb dat verhaal zelf nooit geloofd, maar de Rands wel. Hun haat tegen de Blackstones groeide hierdoor natuurlijk nog. De oudste zoon van de Rands, Ewald, zag de lynchpartij voor zijn ogen gebeuren en hij is er gek van geworden. '
'Woont hij nog steeds thuis?' vroeg Frank.
'O, ja. Na de lynchpartij heeft zijn moeder hem verzorgd. Men zegt dat het gedeeltelijk de schuld van Ewald is, dat de vete nog steeds bestaat, want hij is diverse malen van huis weggelopen en men heeft hem zelfs beschuldigd van het vergiftigen van een bron op het landgoed van de Blackstones. O, er zijn al wat bittere ruzies geweest tussen die twee families! De honden van Rand hebben een paar kippen van Blackstone doodgebeten en dus werden zij afgemaakt. Toen stierven een paar van Rands paarden aan een geheimzinnige ziekte en hij beschuldigde Blackstone ervan ze te hebben vergiftigd. Blackstone probeerde ervoor te zorgen dat Ewald Rand in een krankzinnigengesticht werd opgenomen en heeft hem eens bijna gedood bij een poging hem uit huis weg te krijgen op een ogenblik dat Ruel niet thuis was. ' Frank leunde voorover.
'Zijn enkele van die gebeurtenissen niet verwerkt in een van de stukken van meneer Pennyweather?' vroeg hij.
'Ja, dat klopt. De stukken handelen allemaal over het leven in deze omgeving. Ik weet dat vader de vete tussen de Rands en de Blackstones gebruikte als materiaal voor enkele stukken. '
'Dat is voldoende bewijs, dat hij de stukken zelf geschreven heeft!' verklaarde Frank. 'Joel Warner kan ze niet geschreven hebben, want hij heeft nooit in Larchmont gewoond, kende de Rands en de Blackstones niet, kon niets van het bestaan van de vete afweten en had niet het juiste materiaal ter beschikking. Deze inlichtingen kunnen het proces een heel gunstige wending geven als de zaak voorkomt. '
'Daar heb ik helemaal niet aan gedacht, ' bekende juffrouw Pennyweather. 'En het is waar ook. Mijn vader baseerde een van zijn stukken, 'De Onruststoker', geheel op de vete. Ik heb hier zijn aantekenboekjes, die bewijzen dat het waar is wat ik zeg. '
Zij ging naar het bureau, opende een la en bracht diverse boekjes en een bundel documenten tevoorschijn. Nadat de Hardy's de papieren hadden doorgekeken, verklaarden zij dat dit materiaal een bewijs was voor de theorie van Frank dat veel van de toneelstukken waren gebaseerd op de vete.
'Als meneer Blackstone en Ruel Rand nu ook nog wat bewijsmateriaal zouden kunnen leveren, ' zei Frank, 'dan zou die aanklacht wegens plagiaat helemaal op losse schroeven komen te staan. Joel Warner zou dan geen schijn van kans meer hebben. '
Juffrouw Pennyweather keek de jongens weifelend aan. 'Dat doen ze natuurlijk nooit. '
'Nee, het zal wel moeilijk zijn hen zover te krijgen, ' gaf Joe toe, 'maar daardoor zou de zaak tegen Warner beslist gewonnen worden. '
'De Rand-Blackstone vete loopt nu al zoveel jaren, ' zei juffrouw Pennyweather. 'Geen van beide families zal er iets voor voelen haar geheimen prijs te geven, uitsluitend om mij te helpen. '
De jongens moesten toegeven, dat er weinig hoop was dat de mannen inlichtingen zouden verschaffen over de onenigheid tussen de beide families.
'Mijn vader heeft heel wat geprobeerd om een eind te maken aan de ruzie, ' vertelde juffrouw Pennyweather. 'Hij was advocaat zoals jullie weten en beide families riepen hem dikwijls te hulp om tegen de ander op te treden. Dat was natuurlijk nogal pijnlijk voor hem, want hij wilde met iedereen op goede voet staan. '
Na een poosje namen de jongens afscheid en gingen terug naar de plaats waar zij kampeerden. Hier troffen zij een zeer opgewonden Chet aan.
'Ik hoopte al dat jullie vlug terug zouden komen, ' riep hij uit. 'Ik heb nieuws. '
'Wat is er dan?'
Chet keek heel geheimzinnig.
'Ik begin te geloven dat ikzelf ook nog zo'n slechte detective niet ben, ' zei hij. 'Ik ben eens wat aan het rondneuzen geweest. En wat denk je dat ik ontdekt heb?'
"Voor de dag ermee, ' zei Frank. 'Houd ons maar niet langer in spanning. '
'Samuel Blackstone is hier in Hidden Harbor, ' verkondigde Chet. De Hardy's waren zeer verrast bij het horen van dit nieuws. 'Hoe heb je dat ontdekt?' vroeg Joe.
'Ik heb hem gezien. Ik scharrelde wat rond bij zijn landgoed en toen zag ik een auto bij de voordeur stilhouden. Meneer Blackstone werd er uitgetild en het huis binnengedragen. Juffrouw Fox was met hem meegekomen en ook onze goede vriend Heator, de detective. ' Frank floot zachtjes.
'Goed werk, Chet. Weet je zeker dat je je niet hebt vergist? Was het werkelijk Samuel Blackstone?'
'Ik heb hem met mijn eigen ogen gezien. Later heb ik juffrouw Fox en Heator met elkaar horen spreken in de tuin en Heator maakte haar het hof. '
'Laten we er weer naartoe gaan en eens rondkijken, ' opperde Joe. 'Misschien krijgen we wel een kans om met meneer Blackstone te spreken. '
'En om hoogstwaarschijnlijk zijn huis uitgejaagd te worden, ' grinnikte Chet.
Gedachtig aan het bord 'Verboden Toegang', dat hun onder de aandacht was gebracht door de oude opzichter, gingen de jongens niet openlijk naar het huis van Blackstone. Zij klauterden over een hek en zochten dekking tussen de struiken, tot zij op het laatst bij de eigenlijke tuin kwamen. Frank die voorop liep, bleef plotseling staan en maakte een waarschuwend gebaar naar de anderen.
In de stilte hoorden zij stemmen — de stemmen van de detective en van Alice Fox.