Giorgio

Een paar maanden geleden zat ik op de loodgieter te wachten. Hij zou om drie uur komen. Het werd vier uur. Vijf uur. Uiteindelijk, tegen zessen, kwam hij aanzetten. Hij putte zich uit in verontschuldigingen en legde uit dat hij was opgehouden door een klus die groter werd naarmate hij er langer aan werkte. Aangezien Venetiaanse loodgieters met eerbied behandeld dienen te worden, zei ik dat het niet uitmaakte en vroeg ik, uit beleefdheid, wat voor klus dat dan wel was die hem zo had opgehouden.

'Giorgio krijgt een nieuwe badkamer,' legde hij uit. De loodgieter woont bij mij in de buurt en we kopen allebei onze groenten en fruit bij signor Giorgio. Aangezien we elkaar allemaal kennen was het op een of andere manier toch iets minder erg dat hij zo laat was geweest.

Vissend naar eventuele roddels vroeg ik: 'Wat wordt het voor badkamer?'

'Hij krijgt nieuw sanitair en op de muren komt zwart marmer.'

'Zwart marmer?'

'Ja.'

'Giorgio?'

'Ja.'

'Giorgio il fruttivendolo?'

O, nee, die andere Giorgio. Die aardige vent uit Rome, die het palazzo om de hoek heeft gekocht. Giorgio, hoe heet hij ook alweer? Olmini? Olmoni?'

Dit kon niet waar zijn. 'Giorgio Armani?' vroeg ik, aarzelend.

'Ja, precies. Armani, zo heet hij. Is het een vriend van u? Kent u hem?'

Nee, ik kende hem niet, maar ik wou dat ik hem kende, want ik zou hem dolgraag dit verhaal vertellen.