HOOFDSTUK 11

 

 

 

‘Raak me niet aan!’ was Isabelle’s eerste reactie.

Ondanks het medelijden van Brianna ging hij er niet op in, rammelde haar flink door elkaar en zei: ‘Nu is het afgelopen en als ik in jouw schoenen stond, zou ik maar zo snel mogelijk vertellen wat er gebeurd is!’

Isabelle maakte zich los en aan de manier waarop ze dat deed, had iedereen kunnen zien dat ze de aanraking van Philippe niet kon verdragen.

Voor de tweede keer voegde ze hem toe haar niet aan te raken en schoof naar de andere kant van de sofa.

Vervolgens sloeg ze de handen voor het gelaat en zei op een uiterst kinderlijke toon:

‘Ik wil naar huis!’

Het mooiste van de hele toestand was, als je het tenminste zo noemen wilde, dat ze door haar vingers met één oog zat te gluren hoe iedereen wel op deze mededeling zou kunnen reageren.

‘Nu nog mooier!’ begon Philippe. ‘Eerst doe je alle mogelijke moeite om hier te blijven en nu laat je je op deze wijze zien. Denk je soms dat wij niet wijs zijn?’

Maar al moet de onderste steen boven komen, je gaat vertellen wat er precies is voorgevallen, versta je?’

Isabelle barstte opnieuw in huilen uit en nu begon tante Agathe hem zelfs beschuldigend aan te kijken.

‘Is het nu werkelijk nodig om ... ’ stak ze van wal.

‘Ja!’ viel Philippe haar nijdig in de rede. ‘Ik houd niet op voordat ik weet wat er werkelijk gebeurd is.’

‘Maar het kind is zo van streek!’ probeerde tante opnieuw.

‘Dat gaat dan misschien wel over als ze de moed heeft om haar hart te luchten. Als ze dat tenminste heeft!’ viel hij haar wederom in de rede.

Brianna kon niet langer meer zwijgen en viel tante bij.

‘Kun je dan niet even wachten tot ze wat bijgekomen is?’

‘Emile Dupont is een schoft en als Isabelle zich vrijwillig met hem inlaat, geldt voor haar hetzelfde! Ik zal niet rusten voordat de hele zaak tot op de bodem is uitgezocht!’ zei hij woedend.

Brianna begon door te krijgen dat die woede alleen kon voortkomen uit een gevoel van liefde voor Isabelle.

‘Wat is er gebeurd, ma chëre?' vroeg hij voor de tweede keer.

Isabelle weigerde nog steeds iets los te laten. Het enige wat ze deed, was Brianna verwijtende blikken zenden.

‘Het wordt tijd dat je ophoudt het kind zo onder druk te zetten! Vermoedelijk kan ze het mij vertellen, dus doe me een plezier en gaan jullie een poosje weg, wil je?’ zei tante Agathe.

Wat haar zelden overkwam, gebeurde nu. Tante Agathe werd razend!

Brianna en Philippe keken haar beiden ongelovig aan. Zo hadden ze tante nog nooit meegemaakt!

 

Terwijl tante Agathe met Isabelle in gesprek was, maakte Brianna zichzelf de hevigste verwijten.

Nooit was ze in Engeland vergeten, mede door haar grootmoeder, wat er destijds gebeurd was. De Fransen waren niet te vertrouwen, was haar meerdere malen voor ogen gehouden.

Als ze ooit gehoopt had weer bij de familie te mogen horen ... Wat zou maman er wel niet van denken als ze dit vernam? Ze was er bijna zeker van dat zij de schuld zou krijgen. Isabelle was altijd haar troetelkindje geweest!

Oh, was ze maar nooit gekomen, dan had iedereen een fijne vakantie gehad.

Peter Arden en zijn moeder hadden haar toch ook gewaarschuwd en alle raad had ze in de wind geslagen, eigenwijs als ze was.

En nu! Wat een puinhoop had ze er weer niet van gemaakt?

Haar liefde voor Philippe, bestond die werkelijk? Was het niet gewoon omdat ze het fijn vond een vrouw te zijn en aandacht te krijgen van een knappe man?

Het was een grote chaos in haar hoofd en hart!

Wat moest ze doen? Zo snel mogelijk teruggaan naar Engeland en haar liefde schenken aan Peter, van wie ze zeker wist dat hij hemel en aarde voor haar zou bewegen?

Aan de andere kant; wat moest ze Philippe dan uitleggen, want had ze hem niet openlijk haar liefde verklaard?

Paniek beving haar en het liefst was ze naar hem toegerend om hem haar zorgen te vertellen.

Arme Isabelle! Wat had ze haar aangedaan?

 

Even later kwam tante Agathe de keuken in en begon het verhaal.

‘Schrik niet te erg, mijn kind! Het is gelukkig allemaal minder ernstig dan we vermoedden. Isabelle is al tijden smoorverliefd op Philippe, zoals je misschien wel al zult weten. Ze heeft alle mogelijke moeite gedaan om hem duidelijk te maken dat ze hém wilde en niemand anders, dat is zelfs mij niet ontgaan. Alleen ik dacht dat het puberteitsverschijnselen waren die op den duur wel weer over zouden gaan.

Ik moet je trouwens eerlijk bekennen dat Philippe er ook niet veel goed aan gedaan heeft met zijn gedrag ten aanzien van Isabelle, maar goed; dat is een ander hoofdstuk!

Toen Isabelle ontdekte dat jij en Philippe meer dan gewone belangstelling voor elkaar kregen, werd ze des duivels.

En, oh, oh! Wil je wel geloven dat het me alles gekost heeft om het uit haar te krijgen?’ verzuchtte tante Agathe.

‘Maar gaat u toch verder,’ drong Brianna ongeduldig aan.

‘Goed, goed! Even kalm, mijn kind. Het was voor mij ook niet zo simpel!’

Dat begreep Bri wel en daarom gaf ze tante rustig de tijd om het verhaal af te maken.

‘In ieder geval komt het hier op neer: toen Isabelle merkte dat niets hielp, wat ze ook probeerde, begon ze Philippe jaloers te maken door met Emile in zee te gaan. En wat Philippe over Emile denkt weet je.

Jij trouwens ook, heb ik begrepen, is het niet?’

‘Zeker, tante!’ beaamde Brianna.

‘Wel, wat gebeurde er nu? Isabelle wilde bewijzen dat ze geen kind meer is, maar al een vrouw en daarom vertrok ze naar de farm om jullie een hak te zetten. Helaas is de enige die een hak gezet werd zijzelf!’ ging tante Agathe verder.

‘Maar wat is er dan werkelijk gebeurd?’ riep Brianna uit, omdat ze het verhaal te veel uitgesponnen begon te vinden.

‘Wel, ze ging dus naar de farm om bij Emile haar nood te klagen. Emile heeft haar een paar maal gekust, doch toen hij meer wilde, werd Isabelle toch bang en rukte zich los. Dat is ook de reden dat haar blouse gescheurd was! Meer is er niet voorgevallen gelukkig. Isabelle is met haastige spoed huiswaarts gekeerd en dat was het dan!

Natuurlijk zal ze tijd nodig hebben om hieroverheen te komen, maar met een beetje begrip zal dat wel lukken!’ besloot tante het relaas.

Brianna haalde opgelucht adem.

 

Brianna begaf zich naar de huiskamer, waar Isabelle nog steeds als een ziek vogeltje op de sofa zat. Tante had haar een glas cognac in de handen gestopt waar ze met kleine teugjes van dronk. Gelukkig zag ze er weer wat beter uit. Haar roodbehuilde ogen waren nagenoeg verdwenen en ze had weer wat kleur op de wangen. Ze was duidelijk bezig weer tot zichzelf te komen.

Brianna vond het moeilijk om een gesprek te beginnen, doch ze ontdekte al snel dat dat niet hoefde omdat Isabelle inderdaad zichzelf weer bezig was te worden en dat hield tegelijk toch nog niet al teveel goeds in.

Op agressieve toon begon ze: ‘Wat mij betreft, neem je Peter, Philippe of zelfs Richard. Ik kan voorlopig geen man meer zien!’

Brianna, die duidelijk doorhad dat Isabelle weliswaar aan het bijkomen was, maar zeker nog niet hersteld was van de schok hield wijselijk haar mond en liet haar praten.

En dat was ook wel het verstandigste dat ze doen kon, want er kwam nog veel meer.

‘Ik meen wat ik zeg!’ ging Isabelle verder. ‘Welke plannen moeder ook voor me bedenkt... Ik, ik... Ik denk dat ik maar in het klooster ga.’

Brianna zei nog steeds niets, doch diep in haar hart moest ze glimlachen.

Isabelle een non? Als alles mogelijk was, dan dat toch in ieder geval niet!

Deze glimlach verborg ze om Isabelle niet te kwetsen en in plaats daarvan vroeg ze: ‘Voel je je al wat beter, Isabelle?’

Isabelle keek haar achterdochtig aan om te zien of de bezorgdheid van Brianna wel werkelijk gemeend was en merkte toen op:

‘Ik ga zometeen naar bed om uit te rusten en tante Agathe heeft beloofd me morgen naar Dijon te brengen.’

‘Ga je bij Paul en Micheline logeren?’ vroeg Brianna.

‘Nee! Vandaar uit neem ik de trein en ga naar Honorine!’ verklaarde Isabelle.

Daarna zweeg ze en Brianna durfde niet verder te vragen.

Na zeker een minuut voor zich uit gestaard te hebben, vond Bri toch wel dat ze iets moest zeggen.

‘Isabelle!’ begon ze schuchter.

Haar zuster keek haar langzaam aan, alsof ze uit een droom ontwaakte.

‘Dat is wat ik ga doen ... Weg van iedereen!’ fluisterde ze.

Opnieuw leek het Bri beter er niet op in te gaan en zei zo teder mogelijk: ‘Ga nu een poosje rusten, Isabelle, het zal je goed doen. Je ziet er echt doodmoe uit!’

 

Nadat Isabelle naar haar kamer was vertrokken, dacht Brianna nog eens over het gebeurde na. Isabelle maakte duidelijk de indruk dat ze het allemaal moeilijk kon verwerken, doch aan de andere kant was ze nog zo jong. Op die leeftijd laat men zich veel meer door zijn gevoelens meeslepen.

Ineens schoot haar het gesprek van een aantal dagen tevoren te binnen. Hadden niet zowel Marie-Claude en Philippe beweerd dat Isabelle in Nice zou opknappen omdat er veel meer te doen was voor een jong meisje dan in een gehucht als Huchet?

Het zou inderdaad beter voor Isabelle zijn als ze naar Nice ging. Alleen; zou haar zuster haar geen verwijten maken dat alles volledig haar schuld was en dat zij Philippe opzettelijk had overgehaald met haar te willen gaan trouwen?

En bovendien wist Brianna zelf nog niet eens wat ze ermee aan moest. Wat was alles toch ingewikkeld!

Kreeg ze maar even de tijd om rustig over de dingen na te denken. Maar dat zat er natuurlijk niet in.

Straks zou ze Philippe weer tegenkomen en ze had het gevoel dat met Isabelle het laatste woord ook nog niet gesproken was.

Ze besloot ook maar even te gaan rusten om straks wat beter tegen de dingen opgewassen te zijn.

 

Wat Isabelle onderschatte, was dat ze nog steeds minderjarig was en dus afhankelijk van de instemming van haar ouders voordat ze bepaalde plannen zou kunnen uitvoeren.

Wat als een paal boven water stond, was dat Philippe, omdat haar ouders nog niet terug waren, hun zaken zou waarnemen en daar kon Isabelle nog wel eens een harde dobber aan krijgen.

Brianna hoopte dat hij enig begrip voor de situatie van Isabelle zou kunnen opbrengen en zou beseffen dat deze, net als zij in die tijd, een periode doormaakte die met leeftijd te maken had en niet met een slecht karakter of wat dan ook.

Het viel echter niet tegen!

Philippe legde wel degelijk begrip aan de dag en zo keerde de rust in huis enigszins terug. Morgen zou Isabelle inderdaad naar Nice vertrekken onder begeleiding van tante Agathe.

Alleen nu nog zij en Philippe!

Ze zag er tegenop als tegen een berg, maar ontlopen was nu eenmaal niet mogelijk.

Het gesprek vond plaats in de tuin.

Wie het eerste begon, was eigenlijk niet helemaal duidelijk. Als twee mensen boordevol met gevoelens zitten, loopt het vaak anders dan verwacht...

Ja, het was Brianna geweest! Niet dat ze het over haar en Philippe had, doch eerder over Isabelle. En wat zou dit meer betekend kunnen hebben dan uitstel van executie?

Philippe had eerst geduldig geluisterd, maar vond het toen wel genoeg.

Hij nam haar in zijn armen en fluisterde dicht bij haar oor: ‘En wij nu? Is alles tussen ons nu ook opgehelderd?’

Brianna kon niet gelijk antwoorden. Er was nog zoveel en de sensatie van zich opnieuw in zijn armen bevinden ...

‘Mignonne!' fluisterde hij opnieuw.

‘Ja, mijn liefste!’ was alles wat ze nog kon zeggen en dat meende ze vanuit de grond van haar hart.

‘Dus je bent niet meer bang om met me alleen te blijven wanneer je zuster vertrekt?’ vroeg hij teder.

‘Verschrikkelijk!’ antwoordde ze gekscherend en op dat moment vonden hun lippen elkaar in een kus die niet leek te eindigen.

Mijn lieve Fransman ... Haar geweldige Fransman!