HOOFDSTUK 6

 

 

 

Albertine was slank, donkerharig en jong! Kortom, de moeite waard om aan te zien. Ze leek niet ouder dan Isabelle, hoewel Brianna later vernam dat ze al negentien was.

Haar verschijning nam Brianna zo in beslag dat ze niet bemerkt had dat Philippe haar kant uitgekomen was om Albertine voor te stellen.

Albertine gaf haar een afwezig glimlachje en mompelde dat ze al veel van Philippe had gehoord over haar. Brianna haakte erop in en zei op haar beurt dat ze veel over haar had gehoord van Philippe.

Het was niet alleen onwaar, maar het sloeg ook werkelijk nergens op!

Ze zagen elkaar voor de eerste keer en nu al... Och heden!

Brianna kon het echter niet helpen, al vond ze het niet al te fair van zichzelf, doch de woorden van mevrouw Hubert-Benoise lagen haar nog vers in het geheugen.

‘Albertine is zo kwetsbaar!’ en ‘Ik zou je aanraden uit de buurt van Philippe te blijven!’

Ze voelde de koude, onderzoekende, zelfs cynische blik van Philippe op haar rusten en plotseling zag ze de dingen met andere ogen!

Zij zou Albertine niet kwetsen! En bijna had ze hardop tegen Philippe gezegd: Jij gemenerd! Je geeft haar hoop terwijl er al die tijd al iemand anders in het spel is!

Albertine vroeg of ze met haar het huis in wilde gaan, maar dat omzeilde ze door te beweren dat ze op het punt stond te vertrekken omdat tante Agathe haar hulp nodig had bij de kinderen. Bri negeerde Philippe volkomen en wendde zich tot Richard.

‘Ik moet nu echt gaan!’ verzekerde ze hem en hief haar gezicht op om gekust te worden, wat hij zonder aarzelen deed.

En waarom zou hij ook niet?

Zonder dat ze er verder bij nagedacht had, handelde ze. Ze zou Bertine bewijzen dat ze het niet op Philippe voorzien had!

Richard begeleidde haar tot aan de poort en vroeg weinig in zijn sas: ‘Vanwaar deze plotselinge haast en wat bedoelde je toen je opmerkte, “vergeet niet wat je me in het atelier beloofd hebt!’”

‘Denk er maar eens over na, dan kom je er wel achter!’ zei ze overmoedig, zich ondertussen loshakend uit zijn arm.

Verward antwoordde Richard: ‘Ik begrijp er echt niets van! Wat heeft dit allemaal te betekenen?’

‘Ach... ’ bekende Brianna en maakte een wuivend gebaar met haar hand. ‘Til er niet te zwaar aan! Wat zou ik anders hebben kunnen bedoelen dan de belofte van jou een schilderij voor me te maken?’

‘Ik begrijp het allemaal niet zo goed, maar vergeet niet dat ik je vriend ben!’ haastte hij zich nog te zeggen voordat ze de weg naar huis insloeg.

Brianna ging hier zonder aarzelen op in en merkte op: ‘Daar ben ik blij mee, Richard! Het zou alleen ... Het zou beter zijn als je niet al te lichtzinnig met je talenten op dit gebied zou omspringen, doch je meer zou concentreren op wat je bezig bent te ontwerpen. Het is niet onwaarschijnlijk dat je binnen de kortste keren een beroemdheid zou kunnen worden!’

‘Denk je dat echt?’ vroeg Richard.

‘Natuurlijk!’ antwoordde ze vastberaden.

‘Wonderlijk meisje!’ reageerde hij en voor ze het in de gaten had, kuste hij haar onstuimig.

Ze opende haar ogen toen ze meende een geluid te horen en over de schouder van Richard zag ze Philippe in zijn auto op nauwelijks een meter afstand.

‘Als je je zo bezorgd maakt over tante Agathe en de kinderen, kun je beter met mij mee naar huis rijden!’ zei hij niet al te vriendelijk.

‘Ik hoop niet dat ik de familie-eer teveel heb aangetast door me door jou te laten kussen!’ fluisterde ze in Richards oor.

‘Is het jouw leven of het hunne?’ merkte Richard droog op, ondertussen galant het portier voor haar openend.

Na vijftien minuten in de auto met Philippe verdween haar luchthartigheid spoorloos. Dat kussen was misschien stom geweest, maar was dat nu werkelijk een reden om met een gezicht als een oorwurm voor zich uit te blijven kijken?

‘Waarom trek je zo’n gezicht?’ vroeg ze na hem nog eens bekeken te hebben. ‘Heb ik iets verkeerds gedaan? Ben je soms kwaad omdat je zo snel bij Albertine wegmoest? Dat had niet gehoeven, want ik was van plan naar huis te gaan lopen!’

Hij negeerde haar en plotseling draaide hij met een scherpe bocht de weg af. In een mum van tijd hobbelden ze over een bijna onbegaanbaar bospad.

‘Waar ben je van plan heen te gaan?’ riep ze geagiteerd uit, omdat hij haar volkomen negeerde. ‘Tante Agathe verwacht me... ’

‘Dan moet Tante Agathe maar even wachten!’ zei hij abrupt en parkeerde de auto onder een grote boom. Hij zette het contact af en draaide zich naar haar toe.

‘Heb je een affaire met die Richard Hazelwood?’ vroeg hij op de man af.

Brianna werd beurtelings bleek en rood, sloeg dan haar oogleden neer en antwoordde: ‘Nee!’

‘Ik kreeg anders wel die indruk! Daarnaast had ik geen idee dat je een bezoek aan Les Charmes zou brengen!’ merkte hij op.

Verontwaardigd haalde ze de schouders op. ‘Ik wist niet dat ik voor iedere stap die ik zet bij jou verantwoording zou moeten afleggen?’

‘Waarom provoceer je de boel zo?’ zei hij weinig onder de indruk van haar opmerking.

‘Het spijt me, dat was niet de bedoeling! Maar ik had eerder het gevoel dat ik de waarheid aan het benaderen was. Volgens mij ben je er goed in van muggen olifanten te maken, is het niet?’ vervolgde ze.

Philippe keek haar boos aan en Brianna voelde dat ze opnieuw een kleur kreeg.

‘Wel, om bij de waarheid te blijven ... het was madame Hubert-Benoise, die me had ontboden op Les Charmes!’ zei ze haastig.

‘Ontboden?’ vroeg hij verbaasd.

‘Is dat niet het juiste woord? Zal ik proberen het in het Frans te zeggen?’

Hij onderbrak haar zonder omhaal.

‘Wat wilde ze van jou?’

‘Oh ... wel om me te leren kennen en... en om me te vertellen dat huwelijken in Franse families niet zomaar op goed geluk gesloten worden. Ze is een aardige koppelaarster, is het niet?’

‘Dat zijn de meeste vrouwen!’ zei hij kort. ‘En heeft ze vorderingen gemaakt?’

‘Wat bedoel je in vredesnaam?’ vroeg ze ontsteld.

‘Jij en Richard, natuurlijk! Hebben jullie daar niet over gesproken? Ik wil niet beweren dat ik altijd gelijk heb, maar als ik zie hoe jij en Richard je gedragen, kan ik me voorstellen dat madame H.B. hier een woordje aan wilde wijden!’ verklaarde hij.

‘Je meent het? Wat ik doe, is niet haar zaak en zelfs door haar laat ik me niet de wet voorschrijven!’ merkte ze op. ‘Jullie Fransen hangen me steeds meer de keel uit! Richard en ik zijn elk in Engeland opgegroeid en toevallig vinden we elkaar ook nog aardig.’

Hij trok zijn wenkbrauwen op en zei: ‘Sus je op deze manier je geweten? In Engeland zit er ook iemand naar je te verlangen en jouw manier van platonische liefde hangt mij de keel uit! Den je nu werkelijk dat je je met een man als Richard kunt beperken tot een kusje? Hij had een Franse moeder, weet je?’

‘Hoe bedoel je, mijn manier?’ vroeg ze kwaad.

‘Doe nu maar niet alsof je me niet begrijpt! Aan iemands arm hangen, in zijn oor fluisteren en je manier van kijken ... ’ antwoordde hij.

‘Je bent belachelijk! Stel je niet zo aan!’ reageerde ze.

‘Jij bent degene die zich aanstelt! Waarschijnlijk zal het je wel niet bekend zijn dat de ogen van een vrouw een man zowat alles kunnen afdwingen. En jij hebt prachtige ogen, mijn engel! Je kimt er iedereen mee bespelen, dat heb ik aan den lijve ondervonden!’ voegde hij haar toe.

Ze voelde zich zo mogelijk nog roder worden toen hij haar diep in de ogen keek.

En zijn ogen... wat doen die met mij? Er ging een rilling door haar heen en ze hield de adem in toen hij haar naar zich toe trok. Ze voelde zijn zijden shirt langs haar wang glijden, voordat hij haar kin oplichtte en haar zo intens op de mond kuste, dat ze dacht dat elk deel van haar lichaam in brand moest staan.

Hoe was het mogelijk dat een man zo vol passie kan kussen, ging het door haar heen. Zijn lippen gaven haar een gevoel dat ze nooit eerder had gehad. Het leek wel alsof het uit de lucht kwam vallen. Philippe en zij eerst... en nu dit.

Philippe bleef doorgaan, alsof hij niet meer op de wereld was en zij, ze voelde zich eveneens opstijgen.

Opeens weer helder worstelde ze om los te komen en buiten adem, met een hoogrode kleur ging ze op haar eigen plaats zitten.

‘Kussen in auto’s is niet bepaald een gewoonte van me. Je brengt me tot slechte dingen, Brianna Gaze!’ zei hij en veegde zijn mond af met een zakdoek.

Philippe startte de motor en merkte voor ze wegreden op: ‘In mijn leven, belle-soeur bestaat geen platonische vriendschap!’

‘In het mijne wèl!’ reageerde ze heftig. ‘Maar niet voor jou ... in feite voel ik geen enkele vriendschap voor jou!’

Desalniettemin hadden zijn kussen haar zowel geestelijk als lichamelijk behoorlijk opgewonden!

 

Thuisgekomen, bleken Isabelle en Marie-Claude toch maar uit Dijon te zijn teruggekomen. Marie-Claude was bezig eten voor Olympe te maken en Isabelle gaf in de huiskamer Jean-Christian de fles!

In plaats van naar zijn studeervertrek te gaan, zoals gewoonlijk, nestelde Philippe zich op de bank tegenover Isabelle.

Brianna aarzelde op de drempel van de kamer en de keuken en voelde zich overbodig. Tante had haar gezegd dat er niets voor haar te doen was en met Philippe die bleef rondhangen, kon ze ook niet even rustig met Isabelle praten.

Philippe’s gezicht had een bijzonder tedere uitdrukking gekregen toen hij naar het zestienjarige meisje met de baby zat te kijken, merkte ze op en Brianna voelde een steek in de hartstreek bij deze aanblik.

Isabelle lachte naar hem en wendde zich vervolgens tot Brianna.

‘Er is een brief voor je gekomen van je vriend uit Engeland! Een echte dikke deze keer. Hij moet wel een ster zijn in liefdesbrieven, want het is al de derde deze week. Ik veronderstel dat hij je zo snel mogelijk weer in zijn armen wil hebben ... Als je te lang in Frankrijk blijft, komt hij je vast en zeker halen!’ zei ze met overtuiging.

‘Wees stil, Isabelle!’ begon Philippe. ‘Leer je dan nooit af je met privézaken te bemoeien? Ik begin aardig mijn geduld met jou te verliezen!’

‘Oh!’ reageerde Isabelle terwijl ze opsprong. ‘Sinds Brianna hier is, moet je me voortdurend bekritiseren! Ik kan niets meer goed doen!’ ging ze boos verder.

Jean-Christian begon plotseling te huilen omdat hij zo onverwacht van zijn fles was ontdaan en Isabelle legde het kind in de armen van Brianna. Daarna stormde ze de kamer uit.

Brianna suste de baby en ging zitten om hem verder te voeden.

Beschuldigend keek ze Philippe aan en zei toen: ‘Vond je dit nu werkelijk nodig? Het arme kind is helemaal in tranen!’

Philippe keek haar aan met een harde blik in zijn ogen en antwoordde: ‘Isabelle kan op ieder gewenst moment haar waterlanders tevoorschijn halen! Bovendien is ze dol op scènes. Trouwens, iedere keer als ik zeg dat ze nog een kind is, ontken je dat en nu beweer je het tegenovergestelde. Maar goed; kind of niet, het wordt tijd dat ze eens afleert zo babbelziek te zijn en dingen uit iemands persoonlijke leven rond te strooien!’

‘Zo privé was het nu ook weer niet! Het is een publiek geheim dat ik brieven van Peter Arden krijg en daarbij komt dat je het zelf doet voorkomen dat je alles van hem afweet!’ wierp ze tegen.

‘Ik weet meer van Richard Hazelwood!’ diende hij haar van repliek.

Brianna kneep haar lippen op elkaar en besloot niets meer te zeggen. Zachtjes begon ze tegen Jean op haar schoot te praten.

‘Goed zo, mon petit coco!’ fluisterde ze.

Ze hoorde Philippe lachen, doch ze keek niet op, waarop hij opstond en de kamer verliet.

‘Ik neem aan dat je je excuses gaat aanbieden bij Isabelle!’ riep ze hem achterna.

‘Ik denk dat je je daarin vergist!’ sneerde hij vanuit de deuropening. ‘Ze komt maar op eigen krachten bij!’

Gemenerd, dacht ze voor de tweede keer die dag.

 

Later in die week kondigde tante Agathe aan dat Philippe had voorgesteld een lunchparty te geven.

‘We hebben niet veel ondernomen om je te vermaken, Brianna, en hoewel je hier bent om je zuster te bezoeken, ben je tenslotte ook een gast en bezoekster van ons land!’ verklaarde tante.

Dat is waar, dacht Brianna! Het zou namelijk ook niet zo lang meer duren voor ze Huchet zou verlaten. Haar moeder had geschreven dat ze binnen twee weken naar huis zou komen en dan zou ze vertrekken om zich in Parijs bij haar te voegen.

Ze was er niet zeker van of ze eigenlijk wel zo blij was dat het einde van haar verblijf hier naderde. Philippe had haar na ontvangst van die brief apart genomen en gevraagd: ‘Wel! Denk je het hier nog wel twee weken uit te houden?’

‘Ik vind het prima hier te wachten tot moeder weer in Parijs is! Maar waarom vraag je dat eigenlijk?’ had ze gezegd.

‘Ik dacht dat je misschien liever bij je nieuwe vriend wilde blijven, in plaats van terug te gaan naar je vriend in Engeland!’ had hij met een sardonisch lachje opgemerkt.

‘Geen van beiden mag zich verheugen in die bijzondere belangstelling en ik heb je al eerder gezegd dat ik voorlopig geen trouwplannen koester!’ had ze giftig gereageerd.

‘En ik geloof daar niets van! Alle meisjes hebben trouwplannen zodra ze van school af zijn!’ was zijn vastberaden commentaar geweest.

‘Ik ben bang dat je achterloopt. Huwelijk is al lang niet meer de dagdroom bij uitstek!’ verklaarde ze lichtelijk op haar teentjes getrapt door zijn idiote gedrag.

Ze zou wel gek zijn hem te bekennen dat ze niets liever wilde dan een gezin stichten. Het enige wat hij ermee zou doen, was het belachelijk maken!

En nu zou er dus ter harer ere een lunchparty gegeven worden.

Ze schrok op uit haar gemijmer en vroeg aan tante Agathe: ‘Wie zijn er allemaal uitgenodigd?’

‘Albertine en Louis Moreau en hun Engelse neef Richard Hazelwood!’ antwoordde tante Agathe.

Daarna ging ze verder met het samenstellen van het menu.

Isabelle wierp zich op als de rechterhand van tante Agathe en deed voortdurend voorstellen over de samenstelling van de maaltijd.

Marie-Claude distantieerde zich en begaf zich in de richting van de tuin om bloemen te plukken.

‘Brioches-Roquefort, als voorafje!’ besliste tante Agathe. ‘Daarna misschien kip met ‘Met paddestoelen!’ bracht Isabelle in. ‘Daar is Albertine dol op!’

‘Goed dan, met paddestoelen! Philippe’s favoriete dessert, chocoladepudding met slagroom... Zo ziet het er redelijk uit!’ mompelde tante Agathe voor zich uit.

‘En champagne vooraf. Ik ben er dol op!’ kreet Isabelle en sloeg de ogen ten hemel.

Tante Agathe negeerde dat en vervolgde: ‘De wijnen zal ik maar aan Philippe overlaten, die heeft daar meer verstand van.

Zo mompelde ze nog een tijdje voort totdat alles naar haar zin georganiseerd leek.

Brianna kon die nacht niet in slaap komen. Niet omdat ze nerveus was omdat er een lunchparty voor haar gegeven zou worden, maar ze zou Albertine weer ontmoeten en dat lag toch behoorlijk gevoelig. Aan de andere kant, dacht ze, was het een goede gelegenheid om te zien wat Philippe nu werkelijk voor die vrouw voelde. Isabelle had er weliswaar geen doekjes om gewonden, doch Philippe sloeg de plank niet helemaal mis toen hij beweerde dat ze zich teveel met andermans zaken bemoeide.

Eindelijk viel ze in slaap, al was het niet zo diep en het was amper licht toen ze wakker schrok. Het hart klopte haar in de keel en ze spitste de oren om te horen wat haar had doen wakker schrikken.

Ze hoorde een licht gestommel en besloot even te gaan kijken. Het was al eens eerder voorgekomen dat kleine Olympe vroeg wakker werd, door de honger naar de keuken werd gedreven en daar een onbeschrijfelijke troep had aangericht.

Ze trok haar ochtendjas aan en begaf zich zachtjes naar beneden. Niets te zien, geen enkel geluid. Hoewel... vanuit de keuken meende ze toch iets te horen. Olympe dus, was haar conclusie! Had ze zich uiteindelijk niet vergist!

Ze deed de keukendeur open en tot haar stomme verbazing trof ze Isabelle aan. Volledig gekleed in een spijkerbroek, dikke trui en laarzen was ze bezig een ontbijt te maken. Bij het zien van Brianna keek ze enigszins betrapt en probeerde haar houding terug te vinden door de helft van het glas vruchtensap, dat ze voor zichzelf had ingeschonken, in één adem achterover te slaan.

‘Wat beweegt jou om al zo vroeg op te zijn, Isabelle?’ vroeg Bri ontsteld.

‘Eigenlijk is dat jouw zaak niet, maar ik zal het je vertellen!’ reageerde Isabelle agressief.

Brianna was niet ontgaan dat Isabelle zich betrapt voelde en op hetzelfde moment begreep ze ook waarom.

‘Heb je een ontmoeting met Emile Dupont?’ informeerde ze.

‘Ja!’ antwoordde Isabelle op dezelfde toon. ‘Wij gaan samen paddestoelen zoeken en ik zou niet weten wat daar nu weer verkeerd aan is!’

‘Heb je hem dan ontmoet?’ was Brianna’s reactie.

‘Nee! Ik heb hem gisteren een boodschap gestuurd en ik weet zeker dat hij er zal zijn! In ieder geval weet hij de beste paddestoelen te vinden en dat is mooi meegenomen, vind je ook niet?’ merkte Isabelle overmoedig op.

Brianna opende haar mond om te antwoorden, doch Isabelle was haar voor.

‘Laat maar zitten, lieve zuster! Ik doe toch wat ik zelf wil!’

Brianna kreeg in tegenstelling tot haar eerdere gedachten het flauwe vermoeden dat haar zuster Emile op een andere manier bekeek dan uitsluitend als kameraad. Iets in de stem van Isabelle...

Zenuwachtig door deze ontdekking merkte ze op: ‘Ik denk dat het beter zou zijn als je niet ging! Het is trouwens in het geheel niet nodig, want tante Agathe was al van plan om vanmiddag paddestoelen te kopen. Besef je overigens wel wat Philippe ervan zal vinden!’

Isabelle barstte in lachen uit en zei toen ze een beetje bedaard was: ‘Wat denk je eraan te kunnen doen? Ga je Philippe informeren om vervolgens zelf voor aap te staan?’

Ze had het bij het verkeerde eind. Zelfs al zou Brianna zover gaan, dan zou ze het gevoel hebben naar het andere kamp te zijn overgelopen.

‘Dat zal ik natuurlijk niet doen!’ zei ze dan ook aarzelend. ‘Het enige wat ik wil, is dat je je hersens gebruikt! Emile is zo ... ’

Isabelle keek haar vol verachting aan en vroeg: ‘Emile is wat, Brianna?’

Brianna wist niet wat te zeggen. Wat zou ze trouwens hebben moeten zeggen? Ze kende de knaap nauwelijks.

‘Wel!’ ging Isabelle verder, ‘ik denk dat er geen enkel kwaad schuilt in het gezamenlijk zoeken van paddestoelen en zelfs al deed je het wel... Vertel het Philippe als je daar zin in hebt! Maar nu moet ik gaan, anders kom ik te laat. Dag!’

En weg was ze. Brianna achterlatend met een niet zo’n rustig gevoel!

Ach, probeerde Bri zichzelf voor te houden, overdrijven is ook een vak en wat kan er nu eigenlijk gebeuren als ze paddestoelen aan het zoeken zijn? Hoogstens een kusje...

Ze liep de trap op naar boven en ging naar bed terug.

 

Aan het ontbijt had Brianna niets vermeld over de afwezigheid van Isabelle. Marie-Claude was nog in bed en het leek haar beter te doen voorkomen alsof dat met Isabelle ook nog het geval was.

Maar het lot sloeg ook deze keer weer toe - of zou het noodlot moeten heten? - want het ontbijt was nog niet afgelopen of Isabelle stommelde de keuken binnen.

Met bemodderde laarzen, hoogrode wangen en een kleine zak, waarin de paddestoelen moesten zitten, zoals Brianna wist.

Isabelle smeet de zak op de vloer en zei luid en duidelijk: ‘Zo, dit is mijn aandeel voor het lunchpartijtje!’

Philippe bekeek haar van top tot teen en merkte met ingehouden stem op: ‘Waar voor de duivel heb jij uitgehangen? Ik dacht dat je nog steeds boven was!’

Het leek alsof de moed haar in de schoenen was gezonken, doch ze antwoordde stoutmoedig: ‘Ik? Ik ben al uren op! Heeft Brianna je dat niet verteld? We wilden tante Agathe verrassen door echte verse paddestoelen voor haar te zoeken, maar Brianna besloot dat het veel te vroeg was om haar bed te verlaten!’

Brianna voelde alle kleur uit haar gezicht wegtrekken. Ze kon haar oren nauwelijks geloven! Isabelle was bezig om haar ongewild bij de zaak te betrekken en geen moment kon ze geloven dat Philippe het zou goedkeuren dat Isabelle er in haar eentje vandoor was gegaan.

En wat ze verwacht had gebeurde ook!

Philippe schonk haar een boze blik en wendde zich toen tot Isabelle.

‘Als ze me verteld had wat je bezig was te doen, was ik je met de auto achterna gekomen, kleine idioot! Je was zeker met die paysan?

‘Oh, Philippe!’ reageerde Isabelle met hoogrode kleur, die echter niet van schaamte of verlegenheid was, maar meer van opwinding. ‘Ik wilde dat je Emile niet voortdurend een paysan noemde. Hij is erg aardig en ... wel, ik mag hem bijzonder graag!’

Ondertussen begon ze haar bemodderde laarzen uit te trekken.

‘Als je jonger zou zijn dan nam ik je op dit moment over de knie!’ zei Philippe bijna buiten zichzelf.

‘Maar dat ben ik nu eenmaal niet!’ reageerde Isabelle en ging uitdagend voor hem staan.

Als hij haar nu een klap geeft, heeft hij volkomen gelijk, dacht Bri.

Even leek het erop dat hij dat inderdaad zou gaan doen, maar hij beheerste zich en leek eensklaps bijzonder geïnteresseerd in zijn ontbijt.

Isabelle stond er nog steeds en Brianna kon zich niet aan de indruk onttrekken dat Isabelle het misschien wel prachtig zou vinden om door hem geslagen te worden.

‘Het schijnt dat ik weinig invloed op je kan uitoefenen, Isabelle!

Laat ik je echter wel vertellen dat dit de laatste vakantie is die jij hier ooit zult doorbrengen!’ merkte hij kil op en verliet de keuken.

 

Opnieuw ontstond tussen hen een meningsverschil, met als hoofdoorzaak Isabelle. Brianna voelde zich aardig in de kuif gepikt! Waarom moest ze steeds verantwoordelijk gesteld worden voor de gedragingen van haar zuster? Voorts had hij voor de zoveelste keer de onhebbelijkheid gehad haar in haar kamer te overvallen en zich als een onbeleefd mens te gedragen. Onbeleefd, onbeleefd... Een nauwkeuriger beschrijving kon ze niet vinden.

Hij die altijd zijn mond vol had met égards die mensen in acht zouden moeten nemen ... De laatste zin die hij uitsprak stond haar nog helder voor de geest - ‘Ik waarschuw je! Het is beter als je met me samenwerkt om Isabelle iets van manieren bij te brengen!’

Het enige antwoord dat ze op zijn autoritaire gedrag had kunnen geven, was een antwoord vanuit haar gevoel geweest - ‘Vergeet het maar! Het enige wat ik van jouw manier van opvoeden vind, is de vervelende ontdekking dat je alle onschuld aan flarden scheurt!’

Na dit gesprek was alle lust om van de lunch te genieten haar vergaan ...

Philippe en Isabelle deden alsof er niets gebeurd was! Zij voelde zich echter ontsteld door het gedrag van beiden. Isabelle die haar onterecht een aantal dingen in de schoenen had geprobeerd te schuiven - en oh, wat lukte dat wonderwel! - en Philippe, die zogenaamd alles door had, maar er voor honderd procent intuinde.

En dan nog de twijfel aan haar zelf, dat ze een standpunt in zou kunnen nemen waarvan ze eigenlijk niet zo erg overtuigd was. Wat ze min of meer halsstarrig volhield omdat ze niet naar Philippe’s kant wilde overlopen!

Wat een verwarring!

 

De gasten voor de lunchparty druppelden binnen en ze werden voorzien van champagne en gezoute versnaperingen. Daarna begaf iedereen zich naar de rijk opgediste tafel in de tuin om het aangekondigde menu te verorberen.

Op zich een aangenaam gebeuren. De tafel was gedekt met een handgeborduurd tafelkleed en verder versierd met wilde bloemen, die Marie-Claude die ochtend geplukt had.

Brianna ontging de warmte van dit alles niet en stilletjes dacht ze, wat jammer het zou zijn om deze plaats te moeten verlaten. Ze begon al zo gewend te raken aan alle dingen hier! Ze wist niet precies waarom, maar het was allemaal zo huiselijk, een huis gevonden te hebben waarin je je, met alle toestanden vandien, lekker kon voelen!

Isabelle deed weer alle mogelijke moeite om op te vallen en in het bijzonder bij Philippe. Haar ratelen hield geen moment op en bij alles wat ze op haar bord schepte, leverde ze commentaar over de hoeveelheid die te massaal voor haar zou zijn.

Ze kirde dan: ‘Philippe, wil je mijn portie ook hebben, want ik kan het werkelijk niet op?’

Als hij dan weigerde en beweerde dat hij genoeg had, kwam het bord evenzogoed leeg.

Brianna zat in het midden van de tafel. Ze werd geflankeerd door Richard en Albertine.

Toen de kip met paddestoelen op tafel kwamen en Albertine gretig haar portie opschepte, kon Isabelle het wederom niet laten het onderwerp van gesprek te worden.

Lachend achter haar hand begon ze: ‘Zeg alstublieft niets over de paddestoelen, Albertine!’ Philippe is al de hele morgen razend geweest omdat ik ze heb verzameld!’

Zelfs Brianna begon zich nu weinig op haar gemak te voelen door het opvallende gedoe van haar zuster. Ze nam zich voor er net als Philippe geen aandacht aan te besteden.

Ze concentreerde al haar aandacht op Richard, maar in de verte verwonderde ze zich toch dat Philippe geen enkele moeite deed Isabelle de mond te snoeren doch haar liet babbelen zoveel als ze maar wilde.

Tegenover Albertine was Philippe niet meer dan attent en belangstellend. Brianna voelde medelijden met haar, omdat de manier waarop zij hem aankeek met haar onschuldige ogen, meer verried dan hij ooit kon voelen.

Gaandeweg leek het haar niet zo onmogelijk dat Philippe een maitresse had!

Eigenlijk verfoeide ze haar eigen gedachten! Maar hoe was het gedrag van Philippe anders te verklaren? Of zag ze niet wat ze zag en was de wijn bezig haar naar het hoofd te stijgen?

‘Ik heb geprobeerd beslag te leggen op de auto van mijn grootmoeder!’ richtte Richard het woord tot haar. ‘Als je donderdag kunt vrijhouden, zouden we naar Armette kunnen gaan om het schilderij, wat ik voor jou bestemd heb, in te laten lijsten! Je gaat toch mee, hoop ik?’

‘Natuurlijk!’ antwoordde ze afwezig.

Ze werd nog steeds in beslag genomen door haar zuster, die voortging Albertine te imponeren met haar praatjes.

Pas toen de koffie geserveerd werd, ontdekte ze hoe stil Marie-Claude en Louis al die tijd waren geweest. Ze gedroegen zich niet in het minst als een aanstaand paar, realiseerde ze zich. Louis scheen zich behoorlijk te vervelen en Marie-Claude had haar aandacht voornamelijk tot Richard bepaald, hoewel ze niets gezegd had.

Brianna stond op en volgde tante Agathe het huis in om te zien of haar hulp gebruikt kon worden. Dat bleek echter niet nodig te zijn, omdat Violet de zaken uitstekend in de hand bleek te hebben.

Ze draalde wat en liep toen terug naar de tuin.

Marie-Claude was in gesprek met Richard, en Philippe en Louis hadden een heftige discussie. Isabelle en Albertine luisterden en keken toe, schijnbaar onbewust van eikaars aanwezigheid.

Brianna aarzelde over het gegeven bij welke groep ze zich zou voegen. Het was Marie-Claude die dit oploste door het voorstel een partijtje tennis te gaan spelen.

De rest van de middag scheen om te vliegen en vóór Brianna het in de gaten had, begonnen de eerste gasten afscheid te nemen.

Ze waren nauwelijks vertrokken of een oude Renault stopte voor de deur. Emile Dupont stapte uit en ging op zijn gemak tegen de auto aangeleund een sigaretje draaien.

Isabelle kreeg een dieprode kleur en begon achter haar hand te giechelen.

‘Hij komt Violette ophalen!’ verklaarde ze snikkend van het lachen.

Philippe keek haar woedend aan en zei met ingehouden stem: ‘In dat geval kan hij buiten blijven wachten! En jullie allemaal naar binnen! Schiet op, Isabelle of ik zal je helpen!’

‘Varken!’ merkte Isabelle nog haastig op voordat ze de aftocht blies.

Brianna bleef echter waar ze was! Dacht hij nu werkelijk haar de les te kunnen lezen en haar voor te schrijven wat ze al of niet moest doen?

Philippe liep naar de auto van Emile, die geen stap verzette en rustig tegen het portier bleef leunen. Het is niet te ontkennen dat hij er bijzonder knap en aantrekkelijk uitziet, dacht Brianna.

Vermoedelijk zou Philippe hem wel gaan vertellen dat hij Isabelle met rust moest laten! Opeens zag ze het beeld weer voor zich van het moment op de boerderij; het moment waarop ze gezien had hoe Isabelle vol overgave naar hem opgekeken had. Voorstellen kon ze het zich wel, want zelfs van deze afstand kwam hij zeer mannelijk en sensueel over.

Abrupt beëindigde Philippe het gesprek en bewoog zich terug in de richting van Brianna.

‘Je bent nog steeds hier? Had ik je niet gezegd naar binnen te gaan?’ merkte hij op met een harde klank in zijn stem.

‘Dat zei je inderdaad, maar ik was niet van plan me door jou te laten commanderen! Bovendien wil ik Emile bedanken voor de heerlijke paddestoelen die hij voor ons heeft gezocht!’ dreef ze haar zin door.

Philippe pakte haar bij de arm en zei: ‘Je schijnt nogal zeker van je zaak te zijn! Maar als je het toch zo nodig weten wilt... Isabelle heeft allang toegegeven dat hij haar gekust heeft!’

‘Gedraag je toch niet zo belachelijk, Philippe! Welk meisje van zestien jaar heeft zich nooit laten kussen?’ reageerde Brianna ongeduldig.

Ze voelde zich in het geheel niet zeker van haar zaak, maar ze zou er wel voor oppassen dat Philippe te laten merken. En verder zou ze wel eens bewijzen dat Emile Dupont niet meer was dan een onschuldige, ongevaarlijke jongeman ...

Brianna had zich losgemaakt uit Philippe’s greep en bewoog zich in de richting van Emile.

Het gesprek was nauwelijks een succes te noemen! Het enige wat Emile ertegenover stelde, was een niets verhullende uitnodiging, die er duidelijk op wees dat hij haar wilde versieren.

Dat was het moment waarop Brianna besloot zich aan de zijde van Philippe te scharen.

Tenminste, waar het Isabelle betrof!