HOOFDSTUK 7

Dit incident was er de oorzaak van dat er een heel andere relatie tussen Brianna en Philippe ontstond.

Die avond in bed, na het lunchpartijtje, had Brianna nog eens goed over een aantal dingen nagedacht en ze was tot de conclusie gekomen dat Philippe in veel opzichten, wat Isabelle betrof tenminste, gelijk had gehad. Voorts moest ze zichzelf bekennen dat ze Isabelle eigenlijk slecht kende. De constante strijd met Philippe had haar zo in beslag genomen dat ze er niet toe gekomen was iets pieer van haar zuster te begrijpen.

Ze was naar Frankrijk gekomen om een goede verstandhouding op te bouwen met haar bloedverwanten en de d’Helliers en wat had ze er uiteindelijk van terecht gebracht?

De waarheid was, dacht ze terwijl ze in het donker van de slaapkamer voor zich uitstaarde, dat veel dingen verpest waren door haar persoonlijke afkeer van Philippe!

En waar sloeg dat op? Goed, hij was niet al te voorkomend geweest, maar was dat een reden om de hele zaak in de soep te laten lopen? Ze voelde zich beschaamd!

Ze besloot, koste wat het kost, hem de volgende dag meteen aan te schieten en haar besluit uiteen te zetten.

De avond die volgde, vulde ze met onrustig heen en weer lopen om vooral zijn aankomst niet te missen en eindelijk was het zover!

Hij had amper zijn auto geparkeerd of ze viel meteen met de deur in huis.

‘Philippe!’ ging ze van start.

‘Ja?’ antwoordde hij, zich ondertussen richting huis begevend.

De warmte waarmee hij dit zei en de manier waarop hij naar haar had gekeken, maakten haar een weinig van streek en het was niet simpel om de draad van haar voorgenomen betoog wederom op te vatten!

Omdat ze zweeg, vroeg hij vriendelijk: ‘Wat wilde je me zeggen, ma chére?'

Niet zonder inspanning riep ze zichzelf tot de orde.

‘Alleen... ’ stamelde ze, ‘dat ik spijt heb van wat er gisteren gebeurd is! Ik had niet zo ... Je hebt groot gelijk wat Emile betreft en ik wilde je vertellen dat ik er nu ook van overtuigd ben dat Emile niet deugt en zeker geen goed gezelschap betekent voor Isabelle!’

‘Dat zeg je toch niet om te voorkomen dat je weggestuurd wordt?’ vroeg hij en vatte haar niet al te zachtzinnig bij de pols. ‘Of zeg je dit omdat je bang was dat ik Isabelle weg zou sturen?’

Ze schudde het hoofd en ze kon het niet helpen dat haar blik aan zijn lippen bleef hangen. Lippen die haar ooit gekust en zo’n onvergetelijke sensatie in haar teweeg gebracht hadden ...

‘Nee! Nee ... voor geen goud zou ik hier willen weggaan, maar dat heeft er niets mee te maken!’ stamelde ze.

‘Als ik helemaal eerlijk ben dan moet ik zeggen dat ik ook niet wil dat je weggaat!’ zei hij warm.

Op hetzelfde moment liet hij haar pols los en liep driftig de kant van het huis uit.

‘Heb je jezelf een beetje kunnen amuseren vandaag?’ ging hij over tot de orde van de dag.

Maar vaak zit het venijn in de staart, want hij vervolgde: ‘Toevallig Richard Hazelwood nog tegen gekomen?’

‘Nee!’ ontkende ze overrompeld. ‘Als alles meezit, wel, dan ontmoet ik hem donderdag! Hij heeft me uitgenodigd om mee te gaan naar Armette. Het schilderij dat hij voor me gemaakt heeft, wil hij daar laten inlijsten!’

‘Gefeliciteerd!’ reageerde hij droog. ‘Ik hoop alleen dat het de moeite waard is om het te laten inlijsten!’

‘Hoe bedoel je? Naar mijn gevoel heeft Richard erg veel talent... Wat zeg ik ... Ik ben er zeker van!’ wierp ze zichzelf in de zoveelste strijd met hem.

Hij leverde geen verder commentaar en begaf zich via de grote hal naar de huiskamer. De rest van de familie had zich daar verzameld en Isabelle, die wederom Jean-Christian de fles gaf, keek Brianna woedend aan.

‘Ik dacht dat jij vanmiddag de baby eten zou geven!’ begon ze met ingehouden boosaardigheid.

‘Dat heb je dan fout gedacht!’ antwoordde Philippe voor Brianna.

In eerste instantie was ze hem er dankbaar voor, totdat de aap uit de mouw kwam.

‘Brianna had het te druk met haar eigen zaken! Ze heeft me net onderhouden over het feit dat Richard Hazelwood zoveel artistiek talent heeft! Wat is eigenlijk het onderwerp van de boeiende schildering die hij jou wil geven, belle-soeur' stak hij van wal.

Ze voelde zich hulpeloos, omdat het mokkende, verdedigende weer in zijn stem was weergekeerd! Wat zou ze nog meer moeten ondernemen om hem tevreden te stemmen? Was eerlijkheid en goede wil dan niet genoeg?

‘Het is een schilderij met zonnebloemen!’ zei ze, proberend haar stem zo koel mogelijk te laten klinken om verdere vragen of aanvullingen van zijn kant te ontwijken.

De stilte die volgde, kon ze moeilijk verdragen en volkomen overbodig voegde ze er dan ook aan toe: ‘Als het klaar is, zal ik het laten zien!’

Alsof ze zich ooit had voorgenomen dat niét te doen!

Marie-Claude kwam onhoorbaar de kamer binnen en deed haar duit in het zakje.

‘Ik zou dolgraag het schilderij van Richard zien!’ verklaarde ze, omdat ze wel degelijk de laatste regel van hun gesprek had opgevangen.

Het was Brianna voor de tweede keer duidelijk dat Marie-Claude meer dan gewone belangstelling voor Richard koesterde.

Ze wilde niemand voor het hoofd stoten, maar wat zou ze dan wel kunnen doen om niet al te veel op te vallen?

Brianna was zo wijs de kool en de geit te sparen ...

Die donderdag was het Richard inderdaad gelukt de auto van zijn grootmoeder te lenen en zo vertrok hij met Brianna naar Armette.

Voordat ze de terugtocht naar huis aanvaardden, brachten ze een bezoek aan het plaatselijke café voor een kop koffie. Nadat de ober die gebracht had, opende Richard het gesprek.

‘Hoe is het met Marie-Claude?’

Brianna keek hem verrast aan en antwoordde: ‘Ze maakt het uitstekend! Maar waarom vraag je dat?’

‘Ze heeft het uitgemaakt met Louis! Heeft ze je daar niets over verteld?’ informeerde hij.

‘Nee!’ merkte ze op. ‘Maar waarom ... Zo plotseling?’

‘Is het je dan niet opgevallen dat tijdens het lunchpartijtje ze nauwelijks een woord met elkaar gewisseld hebben? Ik heb Louis ernaar gevraagd en hij gaf toe dat de romance voorbij was! Volgens mij is het grootmoeder nog niet bekend en volgens mij breekt ze het huis af als ze het te weten komt! Het is trouwens maar goed dat ze niet voor het partijtje was uitgenodigd! Haar conclusies zouden niet te best uitgevallen zijn bij het zien van de verveling van Marie-Claude en Louis... En dan nog die zuster van jou die openlijk het gras onder de voeten van Albertine zat weg te maaien!’ betoogde hij in één adem.

Brianna staarde hem verbijsterd aan en vroeg: ‘Wat bedoel je met dat laatste?’

Zijn gezicht kreeg een raadselachtige uitdrukking!

‘Mijn lieve kind ... Je weet toch dat mijn grootmoeder een oogje op de d’Helliers heeft laten vallen! Dit niet in de laatste plaats omdat haar kapitaal op is en het huis nodig gerestaureerd moet worden. Zodoende heeft ze Philippe en zijn kapitaal uitgekozen voor Albertine.’ Hij keek haar grinnikend aan.

‘Albertine heeft aangekondigd naar Armette terug te willen en grootmoeder is hier hevig ontsteld over en als ze bovendien ook nog zou vernemen dat Isabelle in haar vaarwater zit wat Philippe betreft... ’ verkondigde hij.

‘Werkelijk!’ riep Brianna uit. ‘Je probeert me toch niet aan het verstand te prevelen dat Isabelle Philippe voor haarzelf wil? Ze is nog maar een kind!’

‘Een kind, dat alle trucjes van het koketteren onder de knie blijkt te hebben!’ was zijn conclusie.

‘Ik geloof dat je het mis hebt! Isabelle is helemaal niet zo! Het enige wat ik over haar gedrag kan zeggen, is dat het eerder iets met ondeugendheid te maken heeft en dat is dan ook alles!’ verdedigde Brianna haar zuster.

‘Ondeugendheid!’ echoode Richard. ‘Ik begrijp dat je je jongste zuster wilt verdedigen, maar het wordt tijd dat je iets verder gaat kijken dan je neus lang is!’

‘Het is belachelijk om te denken dat Isabelle bezig is Philippe in te pakken! Ze is een schoolmeisje, en Philippe is... ’ hield ze vol.

‘Niet zo belachelijk als je denkt, Brianna!’ zei hij ernstig. ‘Maar laten we hier niet verder over hakketakken, spoedig zul je het zelf ontdekken! Waar ik eigenlijk liever over wil praten, is Marie-Claude!’

Brianna keek hem vragend aan en hij legde uit: ‘Nu ze het uit heeft gemaakt met Louis vraag ik me af of ik een kans bij haar zou kunnen maken. Ik hoop niet dat ik je door dit te zeggen kwets, maar ik ben behoorlijk verliefd op haar!’

‘Je kwetst me niet!’ reageerde Brianna oprecht, hoewel deze informatie haar bijzonder overrompelde.

Haar prompte reactie verbaasde hem niet weinig!

‘Dat is lief van je!’ ging hij onzeker verder. ‘Ik wilde niet tactloos zijn, doch ik wilde erover praten omdat ik me afvraag hoe mijn kansen liggen. Na alles wat ik over de d’Helliers heb vernomen, betwijfel ik of ze het zouden goedkeuren als er een Engelsman zijn intrede in de familie zou doen!’

‘Marie-Claude heeft echte belangstelling voor Engeland en ze heeft hard gewerkt om de taal onder de knie te krijgen!’ stelde ze hem gerust.

‘Dat wekt hoop! Ik vind je erg sportief, Brianna. Eerst probeerde ik jouw belangstelling te trekken en nu vertel ik je simpelweg dat mijn belangstelling naar een andere vrouw uitgaat. Je zult wel geen hoge dunk van me hebben. Ik hoop echt dat ik je niet gekwetst heb!’ merkte hij op.

‘Daar zou ik me maar niet teveel zorgen om maken!’ antwoordde ze, terwijl ze hem toelachte. ‘In ieder geval zal ik Marie-Claude duidelijk maken dat ze niet bang hoeft te zijn voor concurrentie van mijn kant!’

‘Dank je, Bri! En ik zal mijn best doen om haar duidelijk te maken wat ik voor haar voel!’ zei hij op besliste toon.

Philippe kwam net thuis van de wijngaard toen Richard haar uit de auto liet stappen en opmerkte: ‘Ik kan niet mee naar binnen! Grootmoeder wil haar auto terughebben. Maar binnenkort zal ik er zijn!’

Hij wuifde en verdween en Brianna liep met Philippe, die op haar had staan wachten, het huis binnen.

‘De platonische vriendschap bestaat dus nog steeds?’ vroeg hij sarcastisch.

‘Zoals je ziet!’ reageerde ze en schonk hem haar meest onschuldige glimlach.

‘Dan zal het je wel spijten als je naar Parijs moet vertrekken!’ ging hij verder.

‘Dat zal het zeker!’ stemde ze in, maar had geen zin om uit te leggen dat dat door Richard zou komen.

De post bracht nieuws!

Moeder zou spoedig naar Parijs komen, en Paul en Micheline zouden over twee dagen naar Huchet komen en de kinderen ophalen.

‘Wat zal het een opluchting zijn als die twee kleine monsters teruggaan naar Dijon!’ merkte Isabelle die middag op.

De drie meisjes zaten in de tuin, waar Olympe verdiept was in haar poppenspel en ze dus gelijk een oogje op haar konden houden. Tante Agathe had Jean-Christian mee uit winkelen genomen; Philippe was kort na het ontbijt al vertrokken.

‘Geen flesjes meer klaar te maken en smerige luiers opruimen!’ zette Isabelle haar verhaal voort. ‘Denk eens in! Jij bent hier dan trouwens ook niet meer nodig!’ voegde ze Brianna toe.

Brianna voelde zich geraakt door de onplezierige toon waarop haar zuster dit gezegd had.

‘Ik blijf tot moeder thuis is!’ zei Brianna zachtjes.

‘Poeh! Alsof dat nu ineens zo belangrijk voor je is, na al die jaren dat je haar verwaarloosd hebt. Bovendien kun je in Engeland net zo goed wachten. Ik ben er zeker van dat je aardige Engelse vriend je best in het najaar naar Parijs wil brengen!’ ging Isabelle op dezelfde toon voort.

‘Je praat voor de zoveelste keer over dingen waar je niets vanaf weet, Isabelle! Peter en ik hebben niet de relatie die jij vermoedt!’ zei Brianna scherp.

‘Dat zal dan wel door Richard Hazelwood komen!’ was Isabelle’s volgende conclusie.

‘Alweer mis! Richard en ik zijn alleen vrienden!’ antwoordde Brianna.

‘En dat moet ik geloven?’ was de reactie van Isabelle, die opstond van het grasveld. ‘In ieder geval ben ik dit gesprek zat! Ik denk dat ik maar naar de wijngaard fiets om Philippe al dit nieuws te vertellen.’

Ze liep naar de schuur om een fiets te halen. Brianna volgde haar en hield Isabelle bij.de poort tegen.

‘Ga je naar Les Fleurons?’ vroeg ze haar zuster.

‘In één keer geraden, Brianna!’ antwoordde deze giechelend. ‘Ik zal je trouwens niet uitnodigen mee te gaan, want op dit moment ben ik niet zo erg op je gezelschap gesteld!’

Brianna brieste van woede en zei: ‘Datzelfde geldt voor mij! Het enige waar ik zeker van wilde zijn, was dat je niet naar Emile Dupont gaat!’

‘Emile Dupont?’ zei Isabelle nog steeds giechelend. ‘Hem ben ik al lang vergeten! Het enige wat ik van plan ben is Philippe als eerste het nieuws brengen en hem aan zijn verstand te brengen dat jij hier nu wel gemist kan worden!’

Brianna keek haar ongelovig aan!

‘Heb ik geen gelijk? Over het algemeen nodigen we geen vreemdelingen uit op Huchet en denk je nu echt dat je uitgenodigd bent om maman te plezieren? Wel, ik denk van niet! Het was gewoon handig dat jij als kindermeisje kon fungeren!’ besloot Isabelle haar verhaal.

Brianna beet op haar lip en zei: ‘Ik kan niet geloven dat je hier ook maar een woord van meent, Isabelle. Ik ben je zuster, geen vreemdeling!’

Haar stem had lichtelijk getrild toen ze dit opmerkte en dat was Isabelle niet ontgaan.

‘Heb ik je gekwetst?’ zei ze op een toon die geen enkele belangstelling verried. ‘Ach, ik spreek alleen de waarheid! Vóór je komst heeft Philippe gezegd dat we beleefd tegen je moesten zijn, maar dat was dan ook wel alles. Niemand had verwacht dat je zo lang zou blijven én om eerlijk te zijn, lieve zuster, heb je aardig kans gezien onze zomervakantie te verpesten!’

Daarna stapte ze op de fiets en reed weg!

Een beetje verdwaasd liep Brianna terug naar de tuin, waar Marie-Claude en Olympe nog steeds waren.

‘Waar hadden we het ook alweer over?’ vroeg ze vaag.

Ze was nog niet helemaal los van hetgene wat geschied was, doch ze wilde er niet al teveel aan toegeven. In haar hoofd kwam echter steeds hetzelfde zinnetje op: Ik ga niet eerder weg voordat Philippe en ik een betere verstandhouding hebben opgebouwd.

‘We hadden het over jouw vriend uit Engeland en... en over Richard!’ zei Marie-Claude.

In het gesprek wat volgde, deed Brianna alle mogelijke moeite om Marie-Claude uit te leggen dat ze geen romantische verhouding met Richard had. Alle vragen die Marie-Claude stelde, beantwoordde ze zo eerlijk mogelijk en aan het eind van het onderhoud kon niet ontkend worden dat ze elkaar dichter waren genaderd.

Marie-Claude had aangekondigd dat ze met Paul en Micheline naar Dijon zou vertrekken en Brianna had geprotesteerd. Niet alleen omdat ze Marie-Claude wel degelijk zou missen, maar ook omdat ze er tegenop zag met Philippe alleen achter te blijven. Maar Marie-Claude hield voet bij stuk en legde uit dat het voor alle partijen beter zou zijn. Na de verbinding met Louis te hebben verbroken, zal mijn aanwezigheid niet al te aangenaam zijn, verklaarde ze haar, in de ogen van Brianna, te haastige aftocht.

Tijdens dit gesprek was Richard gearriveerd en voegde zich bij hen in de tuin.

Brianna besloot zich met Olympe in het huis terug te trekken om de twee jonge mensen de gelegenheid te geven ongestoord met elkaar te kunnen praten. Ze nam Olympe op haar knie en begon het verhaal van de schone slaapster voor te lezen.