HOOFDSTUK 10

Hoe Brianna die dag thuisgekomen was, wist ze nog niet. Isabelle had zich zo snel mogelijk uit de voeten gemaakt om Philippe mede te delen wat ze zich had voorgenomen.

De weg was Brianna onbekend en de gedachten leidden haar af om zich op wat dan ook te oriënteren.

Het bleek haar dan ook uren gekost te hebben om op de plaats van bestemming aan te komen en al die tijd had ze haar tranen niet kunnen bedwingen, omdat ze maar niet kon begrijpen dat iemand kon doen alsof hij van je hield en tegelijk niets anders in het hoofd bleek te hebben dan een stuk landgoed.

Eindelijk thuis - bleek alleen tante Agathe aanwezig te zijn, die voorbereidingen voor het eten aan het treffen was.

‘Is ... is er niemand thuis, tante Agathe?’ vroeg Brianna.

Tante Agathe nam haar van het hoofd tot de voeten op en een aantal dingen ontgingen haar duidelijk niet.

‘Ik ben verdwaald in het bos!’ verklaarde Brianna haastig. ‘Ik was op zoek naar de bron. Is Isabelle al teruggekomen?’

‘Dat wel, maar gelijk daarna is ze op de fiets naar Philippe vertrokken. Ik denk dat ze ieder moment wel thuis zullen komen! ’ verklaarde tante, terwijl ze Brianna nog eens goed bekeek.

‘Ik ga even naar boven om me wat op te knappen en daarna zal ik u met het bereiden van de maaltijd komen helpen,’ zei Brianna.

‘Dat hoeft niet, mijn kind! Het lijkt me beter dat je wat uitrust, want het is me opgevallen dat je er doodmoe uitziet!’ antwoordde tante.

Brianna verdween snel naar boven. De vriendelijke woorden van tante Agathe hadden opnieuw haar waterlanders tevoorschijn getoverd en ze wilde liever dat tante dat niet zou zien.

Want welk antwoord zou ze moeten geven als ze zou vragen wat eraan scheelde?

Op haar kamer kon ze er nauwelijks toe komen zichzelf om te kleden. Natuurlijk moest ze zich wat opknappen; alleen voor wie eigenlijk?

Ze bekeek zichzelf in de spiegel en kon zeker niet juichen over datgene wat ze te zien kreeg. Het leek alsof er een hele wereld aan haar voorbij getrokken was - wat natuurlijk ook wel klopte - en ze binnen een aantal uren jaren ouder was geworden.

Ondanks deze ontdekking begon ze zich toch op te knappen. Trok iets leuks aan en borstelde haar kapsel totdat het glansde.

Haar gedachten probeerde ze zoveel mogelijk te verdringen want wat had het voor zin?

In de eerste plaats wist ze de dingen uitsluitend van Isabelle en in de tweede plaats had ze Philippe nog niet gesproken!

En zelfs als het zo was dat Isabelle gelijk had, wat dan nog? Philippe en zij waren toch niet verder gegaan dan een simpele kus. Haar gevoelens daarbij zou ze toch bij iedere man waar ze om gaf, kunnen hebben?

Ze was naar Frankrijk gekomen om een deel van het verleden goed te maken, maar wat was eruit voortgekomen...

Haar leven was dusdanig in de war gestuurd dat ze maanden nodig zou hebben om het weer in redelijke banen te leiden! En de anderen? Die zouden er geen weet van hebben, en rustig hun oude leventje vervolgen.

Haar gedachten werden onderbroken door een klop op de deur. Ze verwachtte Isabelle, doch het bleek Philippe te zijn.

Vanuit de deuropening bleef hij haar gebiologeerd aanstaren en sprak geen woord. Zijn ogen waren bijzonder blauw, zo blauw dat je erin zou kunnen verdrinken, schoot er door haar heen.

Ze keek terug, ook al kostte haar dat enorm veel moeite. Ze wist dat ze van hem hield, doch een liefde op deze basis zou nooit kunnen stand houden! Ze zou niets liever willen dan met hem trouwen, maar...

‘Voel je je niet goed?’ vroeg hij. ‘Tante Agathe vond je nogal pips en het zou kunnen dat een glas cognac je daar een beetje overheen helpt!’

Brianna schudde het hoofd en antwoordde: ‘Het gaat best! Heb je nog met Isabelle gepraat?’ ging ze verder en hoorde zelf dat haar stem niet al te natuurlijk klonk.

‘Isabelle vertelde me dat je zo spoedig mogelijk naar Engeland terug wilt. De reden daarvoor hoefde ze eigenlijk niet aan te voeren, want ik had al eerder begrepen dat je met Peter Arden in zee wilde gaan.’

Terwijl hij dit verkondigde, was hij verder de kamer ingekomen en Bri durfde hem niet tegen te houden, hoewel ze alle recht zou hebben gehad.

Alle kleur verdween uit haar gezicht en het enige wat ze nog op kon brengen, was hem doordringend aankijken.

Ze was zichzelf er niet helemaal van bewust, maar op de één of andere manier had het wel degelijk invloed op hem al wilde hij dat niet zo duidelijk laten merken.

‘Haal je geen dingen in het hoofd die niet kloppen!’ opende hij het gesprek. ‘Wat mij betreft is je zuster deze keer goed tever gegaan. Het is nu afgelopen! Morgen stuur ik haar naar Dijon, heb je dat begrepen?’

Het heeft geen zin haar naar Dijon te sturen, want ik ga toch naar Engeland terug, dacht ze. Ze sprak het echter niet uit. En dat zou wel eens de grootste vergissing kunnen zijn die ze ooit had kunnen maken.

Want nu schoten zijn ogen vuur en de manier waarop hij haar vastpakte was niet mis te verstaan!

Ze probeerde zich uit zijn armen los te wurmen, doch helaas met weinig resultaat.

‘Laat me los! Ik vertelde je toch al dat ik in ieder geval naar Engeland terugkeer?’ begon ze onbeholpen.

‘Daar zou ik maar niet zeker van zijn, kleine! Waarschijnlijk is het je nog niet opgevallen, maar ik ben nog niet zo gek als ik eruit zie. Gisteravond hebben we elkaar wel degelijk bekend dat het gevoel wat we voor elkaar koesterden meer was dan een eenvoudige verliefdheid en haal het niet in je hoofd om het te herroepen.’

Hij rammelde haar op een zachte manier door elkaar en vroeg toen met nadruk: ‘Waar hebben Isabelle en jij eigenlijk over gesproken?’

Een moment bleef het stil! Ze wilde haar zuster niet verraden, maar aan de andere kant besefte ze dat je ook wel eens aan jezelf mocht denken.

'Goed! Als je dan toch geen antwoord wilt geven, zal ik het voor je doen. Isabelle zal je wel alles over "Clos des Anges" verteld hebben is het niet?’ hielp hij haar op weg.

Een verdere mogelijkheid bleef er nu niet meer over en ze moest het wel beamen.

‘Vertel me er alles van, wil je?’ ging hij verder.

Brianna vertelde hem het hele verhaal en naarmate ze vorderde, zag ze zijn afgrijzen toenemen.

‘Nu moet je eens goed naar me luisteren! Moeder heeft nooit gezegd dat Isabelle en ik moesten trouwen om deze reden en zelfs al zou dat wel zo zijn, dan zou dat geen enkel verschil maken. Ik zou het namelijk vertikken omdat ik nu eenmaal van jou houd!’ verklaarde hij op heftige toon.

Nog steeds probeerde Brianna het voor Isabelle op te nemen, maar zijn reactie was en bleef onverbiddelijk.

Omdat hij haar nog steeds vasthield, vroeg ze hem herhaaldelijk haar los te laten en op het moment dat hij dat inderdaad deed, ontdekte ze dat ze met geen mogelijkheid van hem weg kon komen.

Zijn ogen, zijn armen! Zelfs al was hij zo furieus, dan nog ging haar hele hart naar hem uit.

Het was alleen nog te vroeg voor haar om het uit te spreken!

Sommige dingen, zoals zijn kussen, zijn nu eenmaal onweerstaanbaar ...

‘Laat ik je iets uitleggen! Iets wat je al die tijd niet hebt willen zien. Het is niet moeder die deze plannen in haar gedachten had. Het zijn Isabelle’s plannen!’ legde hij uit.

Brianna keek hem ongelovig aan, want nog steeds kon ze niet geloven dat het zo zou kunnen zijn.

‘Kom, mijn lieveling!’ ging hij verder. ‘Isabelle is nog jong en jij zou moeten weten wat je je op die leeftijd in het hoofd haalt. De hele zomer heeft ze van alles uitgeprobeerd om mij duidelijk te maken dat ze mij wil trouwen. Dat is, denk ik, ook de enige reden voor haar geweest om met Emile aan te pappen. Je wilde het niet zien, dat is alles!

Alleen wordt het nu wel eens tijd dat je gaat beseffen dat ik niet zo hard tegen Isabelle ben opgetreden omdat ik een hekel aan haar had, doch meer ter bescherming van haarzelf! Geduld, en je zuster komt er zelf achter en dan zal ze zich weer waardig weten te gedragen!’

Brianna keek hem diep in de ogen en voor de eerste keer besefte ze dat hij de waarheid sprak.

Desondanks was haar twijfel nog niet geheel verdwenen!

‘Maar wat is dan wèl de bedoeling van moeder geweest?’ vroeg ze.

‘Moeder heeft het niet zo gemakkelijk gehad met het feit dat de twee dochters die ze gebaard had uit elkaar moesten omdat het nu eenmaal niet anders kon. Haar grootste wens was dat Isabelle en jij elkaar wat nader zouden komen. Anders had ze haar wel naar Nice gestuurd.’

Brianna viel van de ene verbazing in de andere, temeer omdat ze een aantal dingen niet had willen zien die nu wel duidelijk aan het licht kwamen.

‘Kijk me eens aan!’ zei Philippe. ‘Voordat we thuis zijn, wil ik dat je me belooft niet naar Engeland terug te gaan en dat je me vertelt dat je net zoveel van mij houdt als ik van jou!’

‘Ik houd van je, Philippe, maar als Isabelle het verneemt, zal ze razend worden en zeker iets stoms uithalen. Ik ben er zeker van! Dus ik moet wel gaan, want in plaats van een vriend zal ze mijn vijand worden!’ sprak ze.

‘Dat zullen we wel eens zien!’ zei hij verbeten. ‘Kom; we gaan naar huis!’

Zo nam de gedwongen wandeling een einde, want in de kamer met Isabelle in de buurt hadden ze zeker deze dingen niet kunnen bespreken.

Ze was echter in geen velden of wegen te bekennen.

‘Vermoedelijk zal ze wel in haar kamer zitten mokken,’ merkte Philippe op.

‘Daar zit ze niet! Ze is er gewoon niet!’ zei Brianna in paniek.

Haar voorgevoel, bedacht ze, had haar niet bedrogen en haastig spoedde ze zich naar tante Agathe.

‘Volgens mijn weten was ze bij jou. Phillppe!' zei deze.

‘Oh nee! Ze zal toch niet naar Emile gegaan zijn?' riep hij uit Wat kon er wel niet allemaal gebeuren!

‘Philippe, ze heeft gedreigd dat wij er allebei spijt van zouden krijgen en dat zij daarvoor zou zorgen. Denk eens in: Emile en Isabelle... ’ verklaarde Brianna.

Ze wilde er zo snel mogelijk heen, maar ze was er niet zeker van of Philippe er met de auto op af zou gaan, gezien zijn onverschilligheid ten aanzien van Isabelle.

Doch toen ze hem even later smekend aankeek, begreep ze dat hij net zo bezorgd was als zij. Hij was bleek rond de neus en zijn ogen keken peinzend voor zich uit. Vermoedelijk om te bedenken hoe hij de zaak het best aan kon pakken.

‘Ik ga naar Emile!’ zei hij plotseling en rende naar de deur.

‘Ho, ho! Ik ga met je mee, wat dacht je wel?’ riep Brianna en tante Agathe kwam uit de keuken gesneld om te zien waar dit rumoer zo onverwacht vandaan kwam.

Op hetzelfde moment echter vloog de achterdeur open en kwam Isabelle binnen.

Ze zag er vreselijk uit!

Haar gezicht borg al het leed van de wereld in zich, haar blouse was aan één kant gescheurd en haar haren zagen eruit alsof ze in weken niet gekamd waren.

Ze stond in eerste instantie stokstijf stil want natuurlijk had ze niet verwacht direkt met drie starende mensen geconfronteerd te worden. Daarna begon ze te huilen en vluchtte de huiskamer in.

Brianna had het gevoel dat haar hart stilstond!

Een tijdje had ze het gevoel zich niet te kunnen verroeren, want de dingen die Emile haar die bewuste avond had toegevoegd, stonden haar ineens weer helder voor de geest.

De smeerlap!

Even later was ze toch in staat om haar zuster te volgen en wat haar daartoe dreef, was duidelijk een stuk haat. Iets wat ze voor zichzelf nauwelijks voor mogelijk had gehouden. Het te kunnen voelen ...

De anderen volgden haar en wat ze vervolgens te zien kregen, was ook bijna niet met een pen te beschrijven.

Isabelle had zich op de sofa geworpen en huilde op een afschuwelijke manier.

Tante Agathe, tot wie meer dan de helft eigenlijk nog niet was doorgedrongen, legde een beschermende arm om haar heen.

‘Wat is er dan allemaal, mijn kind?’ begon ze.

Isabelle reageerde echter op geen enkele wijze en bleef doorhuilen.

Tante Agathe’s manier bleek dus niet de juiste te zijn om iets uit haar los te krijgen, ook al bedoelde ze het lief!

Philippe bezag het anders en greep haar niet al te zachtzinnig bij de schouders.

Brianna die dat niet kon verdragen, protesteerde heftig.

Ondanks het feit dat ze haar zuster een beetje door begon te krijgen, hield dat nog niet in dat ze haar ook volkomen begreep en ze voelde op dat moment wel degelijk medelijden voor Isabelle.

Wat uiteraard niet hetzelfde is als medeleven, doch dat kon Bri op dat moment niet zo goed overzien.