•74•

King zat in elkaar gedoken in het donker en tastte in paniek rond. Toen ging het licht weer aan, al brandde het nu een stuk minder fel. Ineens kreeg King het gevoel dat er iemand achter hem stond. Razendsnel draaide hij zich om en hij zag Sidney Morse, die zijn pistool op hem gericht hield.

‘Ik wist wel dat ze er het lef niet voor had,’ zei Morse, en met het pistool wees hij even in Kates richting. ‘Anders dan je váder.’ Hij maakte een weids armgebaar. ‘Ik heb je een geweldig podium gegeven, Kate. En een perfect script. Dit was de grote finale. Je moeder zou er een geweldige voorstelling van gemaakt hebben. Maar jij bent een ellendige mislukkeling.’

King hielp Kate overeind en ging toen tussen Morse en haar in staan.

‘Ach, Sean, jij moet weer eens het menselijke schild uithangen, hè? Dat lijkt wel jouw eeuwige lot te zijn.’

‘Bruno heeft weten te ontsnappen en god sta me bij, zodra ik ook maar even de kans krijg, maak ik je af omdat je Michelle hebt neergeschoten.’

Morse keek hem vol zelfvertrouwen aan. ‘Bruno komt niet levend het hotel uit. En wat Maxwell betreft: haar geluk was eindelijk uitgeput. In elk geval is ze gestorven tijdens het vervullen van haar plicht. Wat kan een Secret Service-agente zich nou nog meer wensen?’

Nu richtte hij zijn aandacht op Kate. ‘Je hebt me een vraag gesteld. Waarom dit allemaal, na zo’n lange tijd? Ik zal het je vertellen. Dit heeft net zomin iets te maken met John Bruno als met Clyde Ritter.’ Hij richtte zijn pistool op Kate. ‘Acht jaar geleden was het me om je vader begonnen. Deze keer gaat het om jou, mijn lieve Kate.’

Hijgend en met haar wangen nat van de tranen zei ze: ‘Om mij?’

Morse lachte. ‘Jij bent echt dom, hè? Net als je vader.’ En met zijn blik weer op King gericht zei hij: ‘Regina heeft me afgewezen omdat ze niet van me hield. Ze had geen behoefte meer aan mijn inspiratie. Dat was slechts ten dele waar. Ik denk dat ze wél van me hield, maar dat ze het nadat Arnold was gestorven niet meer kon opbrengen om op de bühne te staan. Ze was niet in staat om opnieuw mijn ster te worden omdat er iemand anders was die haar méér nodig had.’ Hij keek weer naar Kate. ‘Dat was jij. Je moeder kon jóú niet in de steek laten. Jij had haar nodig, zei ze tegen mij. Jij was alles voor haar. En wat was een carrière op Broadway vergeleken daarmee nou eigenlijk waard? Dat was echt een enorme dreun voor mijn ego.’

‘Dat komt omdat iemand als jij niet begrijpt wat echte liefde is,’ zei King. ‘En hoe kun je Kate dat nou kwalijk nemen? Die heeft daar toch nooit iets van geweten?’

‘Ik kan haar alles kwalijk nemen wat ik maar wil!’ krijste Morse, en plotseling lag er een moordlustige blik in zijn ogen. ‘En toen Regina met die Jorst wilde trouwen, was Kate daar ook nog eens helemaal vóór. Ja, ik had mijn spionnen. Ze wilde iemand die op haar vader leek. Dat alleen is al voldoende om haar dood te rechtvaardigen. Maar er is méér. Ik heb je loopbaan gevolgd, Kate, en je bent al net zo geworden als die ellendige vader van je, met al dat zielige geprotesteer en gedemonstreer, al dat stomme wereldverbeteraarsgedoe. Het was net een déjà vu. Ik had Arnold gedood, maar hij was weer tot leven gekomen, net als de hydra.’ Zijn pupillen vernauwden zich terwijl hij naar de jonge vrouw stond te kijken en wat rustiger zei hij: ‘Je vader heeft mijn leven te gronde gericht door de vrouw die ik nodig had, de vrouw die ik verdíénde, van me weg te houden. En na zijn dood heb jij zijn werk voortgezet. Als jij er niet was geweest, dan was Regina nu mijn vrouw geweest.’

‘Ik kan niet geloven dat mijn moeder ooit van iemand als jij had kunnen houden,’ zei Kate uitdagend. ‘Je bent verachtelijk. Ongelooflijk dat ik jou ooit heb vertrouwd.’

‘Nou, ik ben zelf ook geen slecht acteur, Kate, en je was ook zó goedgelovig. Toen Bruno bekendmaakte dat hij zich kandidaat stelde voor de presidentsverkiezingen dacht ik onmiddellijk aan jou. Wat een mazzel! De man die destijds een vervolging tegen jouw vader had ingesteld voor een misdrijf dat ik had laten plegen met de bedoeling om jouw vader daarvoor te laten opdraaien, stelde zich kandidaat voor hetzelfde ambt als de man die destijds door je vader was neergeschoten. Het was perfect. Het idee om de hele aanslag in scène te zetten kwam onmiddellijk bij me op. Dus ben ik naar jou toe gestapt, heb dat verdrietige verhaal over die arme vader van je opgehangen en jij geloofde het allemaal.’

Kate wilde naar hem toe gaan, maar King hield haar tegen.

‘Je zei dat je hun vriend was geweest!’ riep ze. ‘Je zei dat je mijn vader had geholpen toen hij was opgepakt wegens moord en dat John Bruno mijn vader te gronde had gericht.’ En tegen King: ‘Hij heeft me allemaal krantenknipsels gegeven. Hij zei dat hij mijn ouders had gekend. Hij zei dat hij die dag in het Fairmount was geweest en dat je mijn vader helemaal niet had hoeven doodschieten, dat hij het pistool al neerlegde toen je schoot. Hij zei dat je eigenlijk een moordenaar was.’ En tegen Morse: ‘Allemaal leugens.’

‘Natuurlijk,’ zei Morse hoofdschuddend. ‘Dat hoorde bij het scenario.’

‘Het is gevaarlijk om een maniak te geloven, Kate,’ zei King.

‘Geen maniak, agent King, maar een man met een grootse visie. Maar ik moet toegeven dat het onderscheid tussen die twee soms klein kan zijn.’ Met opnieuw een weids armgebaar voegde hij daaraan toe: ‘En dan komt nu de derde en laatste akte, de tragische dood van Kate Ramsey terwijl ze met hulp en medeweten van de voormalige en niet helemaal meer bij zinnen zijnde Secret Service–agent Bob Scott wraak neemt voor de dood van haar geliefde vader, en John Bruno en Sean King met zich meeneemt in de dood. Al het ondersteunende bewijsmateriaal voor wat zich hier heeft afgespeeld zal dankzij mijn goede diensten naderhand worden gevonden. De symmetrie is werkelijk adembenemend: een vader en een dochter, die allebei een presidentskandidaat hebben gedood, laten op precies dezelfde plek het leven. Het is echt een van de beste stukken die ik ooit heb geschreven.’

‘Je bent knettergek,’ zei King.

‘De middelmatigen gooien altijd met modder naar de briljanten,’ zei Morse zelfvoldaan. ‘En nu gaat het laatste lid van het gezin Ramsey – dat leuke, aardige gezin – eindelijk van de aardbodem verdwijnen. Ik weet zeker dat je een heel mooie sterfscène ten beste zult geven, Kate. En daarna kan ik dan eindelijk verdergaan met mijn leven. Mijn artistieke vermogens zijn weer helemaal op peil. Ik loop over van scheppingskracht. Een nieuwe identiteit en dan op naar Europa! De mogelijkheden zijn onbegrensd, zelfs zonder je moeder.’ Hij richtte zijn pistool op Kate.

King bracht zijn pistool ook in de aanslag. ‘Ik heb je keuzemogelijkheden zojuist aanzienlijk beperkt, Sid.’

‘Er zitten alleen maar losse flodders in,’ zei Morse. ‘Dat heb je al gemerkt.’

‘Daarom heb ik Kate het pistool uit de hand geslagen en het opgeraapt toen het licht uitging.’

‘Je bluft.’

‘O, ja? Mijn pistool ligt op de vloer. Maar als je gaat kijken of het mijn pistool wel is, schiet ik je neer. Het is eigenlijk net zoiets als die truc van jou met de lift. Die twee pistolen zien er allebei hetzelfde uit, dus hoe zou je het verschil moeten zien? Maar ga maar even kijken als je wilt. En als je dan mijn kogel in je kop voelt slaan, weet je dat je het mis had. Je hebt het verknald, Sid. Op een filmset moet je altijd alle vuurwapens goed in de gaten houden. Dat moet iemand als jij toch weten.’

Plotseling straalde Morse heel wat minder zelfvertrouwen uit.

King maakte gebruik van zijn zwakte. ‘Wat is er, Sid? Ben je soms een beetje zenuwachtig? Er is geen moed voor nodig om een ongewapend iemand dood te schieten of oude dametjes te verdrinken in hun badkuip, maar nu kunnen we eens zien hoe moedig je echt bent, want nu werk je niet langer veilig achter de schermen. Je bent de ster van de voorstelling en het publiek zit op je te wachten.’

‘Je bent een slecht acteur,’ zei Morse. ‘En met dat gebluf overtuig je niemand.’ Maar in zijn stem was nu duidelijk spanning te horen.

‘Je hebt gelijk, ik ben geen acteur, maar dat hoef ik ook niet te zijn, want dit is geen toneel. De kogels zijn echt en minstens een van ons komt hier niet levend uit. En even terugkomen voor een tweede kans is er niet bij. Hé, weet je wat? Een duel, dat is altijd heel dramatisch. Waarom maken we er geen duel van Sidney? Jij en ik en verder niemand.’

King klemde zijn vinger om de trekker. ‘Ik tel tot drie…’

Hij keek Morse recht in de ogen. De man zag nu bleek en hij begon steeds sneller te ademen.

‘O, kom op, man. Je bent toch niet báng? Ik ben maar een oude Secret Service-agent. Zeker, ik heb wel eens iemand neergeschoten die op mij aan het schieten was, maar hoe goed kan ik nou helemaal zijn? Zoals je net zelf al zei: lang niet zo goed als jij, toch?’ King wachtte even en begon toen te tellen: ‘Eén…’

Morses hand trilde en hij deed een stap naar achteren.

King klemde zijn hand nog steviger om de kolf van het pistool. ‘Ik heb in geen acht jaar een schot gelost. De vorige keer herinner je je toch nog wel? Ik ben er vast helemaal uit en met dit licht weet ik zelfs van zo dichtbij waarschijnlijk alleen maar je romp te raken. Maar ook dat overleef je niet, hoor.’

Morses ademhaling ging nu nog sneller en hij deed opnieuw een stap naar achteren.

‘Twee.’ King bleef zijn blik voortdurend op Morse gericht houden. ‘Zorg dat je op de goede plek neervalt, Sid, en vergeet niet om een buiging te maken voordat je valt, ook al zit er dan een groot gat in je borst. Maar maak je maar niet ongerust, hoor. Je bent op slag dood.’

Toen King zijn mond opende om ‘drie’ te zeggen, gaf Morse een gil. Het licht ging uit en terwijl King in elkaar dook, scheerde de kogel over hem heen. Hij slaakte een zucht van verlichting. Zijn list had gewerkt.

Een minuut later liep de vrouw die Michelle had neergeschoten door de levenloze menigte naar King toe. Zodra de lichten weer uit waren gegaan, had Tasha een nachtzichtbril opgezet, zodat ze nu alles duidelijk kon zien, terwijl King vrijwel blind was. Ze liep langs Michelle en stapte toen tussen twee van de houten silhouetten door. King was met Kate in een hoek van de zaal gaan zitten, maar van hieruit had ze een vrij schootsveld. De opdracht die ze zojuist had gekregen, was duidelijk. Wat er verder ook mocht gebeuren: Sean King en Kate Ramsey moesten dood.

Glimlachend bracht Tasha haar pistool in de aanslag. Mensen doodmaken was nu eenmaal haar vak. En nu ging ze twee nieuwe namen aan haar lange lijst met slachtoffers toevoegen.

Toen ze achter zich een zacht geritsel hoorde, draaide ze zich razendsnel om. De lichtbundel uit de zaklantaarn scheen haar recht in de ogen, zodat ze verblind raakte, en het felle licht werd vrijwel onmiddellijk gevolgd door iets veel harders. Toen de kogel zich in Tasha’s voorhoofd boorde, kwam er een abrupt einde aan haar moorddadige carrière.

Met trillende benen kwam Michelle overeind. Ze wreef over haar borst op de plek waar de kogel was blijven steken in het kogelvrije vest dat ze Simmons had uitgetrokken. De klap was toch nog zo hard geweest dat ze buiten kennis was geraakt en het deed gemeen pijn, maar ze leefde nog en gelukkig was ze net op tijd weer bijgekomen.

Met behulp van haar zaklantaarn zag ze King en Kate liggen. ‘Sorry, ik had even een probleempje, anders was ik je wel eerder te hulp gekomen. Alles goed?’

Hij knikte. ‘Heb je Sidney Morse gezien?’

‘Zit Sidney hierachter?’ King knikte. ‘Ik dacht dat het Peter Morse was.’

‘Ik weet het zelf ook nog maar net. Heb je een mes?’

‘Ik heb het mes van Simmons meegenomen, en ook zijn zaklantaarn. Wat ga je nu doen?’

‘Wacht buiten de zaal maar op me. En neem Kate mee.’

Michelle en Kate liepen naar de deur. Langzaam liep King naar de lift waar Joan nog steeds hing. Hij voelde haar pols. Ze leefde nog. Hij sneed haar los, hees haar over zijn schouder en liep Kate en Michelle achterna.

Plotseling legde King Joan neer en ademde een paar keer diep in.

‘Wat is er?’ vroeg Michelle.

‘Volgens mij moet ik overgeven,’ snauwde hij. ‘Dát is er!’

‘Je blufte over dat pistool, hè?’ zei Kate. ‘Dat was mijn pistool helemaal niet.’

‘Ja, ik blufte over het pistool,’ zei King met zijn kaken op elkaar geklemd.

Michelle legde een hand op zijn rug. ‘Je redt het wel.’

‘Ik ben te oud voor dit machogedoe.’ Hij ademde nog een paar keer diep in en ging weer rechtop staan. ‘Ruiken jullie ook die brandlucht?’

Ze holden naar de uitgang, waar ze Bruno zagen, die met een doodsbang gezicht naar de gang wees, waar het vuur al ondoordringbaar was. Ook het trappenhuis boven hen was inmiddels één vlammenzee.

Michelle zag een zwarte kabel op de grond liggen en wees ernaar.

‘Is dat wat ik denk dat het is?’

King bukte zich. Toen hij opkeek, zag hij bleek. ‘Morse heeft overal bommen geplaatst.’ Snel keek hij om zich heen. ‘Oké, we kunnen niet naar buiten en ook niet naar boven.’ Hij keek de andere kant uit. ‘En als ik het me goed herinner, loopt deze gang naar de keldertrap. Dus zo komen we er ook al niet uit.’

‘Wacht even,’ zei Michelle. ‘We kunnen er wél uit door de kelder.’