4

Sylvia Diaz sloeg haar armen om King heen en hield hem, volgens Michelle, net iets langer vast dan tussen ‘goede vrienden’ passend was. Daarna stelde King de twee vrouwen aan elkaar voor.

De adjunct-patholoog-anatoom keek haar aan met iets wat volgens Michelle een onvriendelijke blik was.

‘Tijd niet gezien, Sean,’ zei Sylvia terwijl ze haar aandacht weer op hem richtte.

‘We hebben het hartstikke druk gehad, maar de laatste tijd is het wat rustiger.’

‘En,’ kwam Michelle tussenbeide, ‘heb je al een doodsoorzaak vastgesteld, Sylvia?’

‘Dat is eigenlijk niet iets wat ik nu met jou kan bespreken, Michelle.’

‘Ik vroeg het me gewoon af,’ zei Michelle met een onschuldig gezicht. ‘Omdat ik een van de eersten was die ter plekke waren. Ik neem aan dat je het niet zeker weet tot na de lijkschouwing.’

‘Die doe jij toch zeker?’ zei King.

Sylvia knikte. ‘Ja, tegenwoordig wel. Vroeger werden de lijken van mensen die hier in de omgeving onder verdachte omstandigheden om het leven waren gekomen altijd naar Roanoke gebracht.’

‘Waarom nu niet meer dan?’ vroeg Michelle.

‘Er waren in heel Virginia altijd maar vier ziekenhuizen die bevoegd waren om lijkschouwingen te verrichten, in Fairfax, Richmond, Tidewater en Roanoke. Maar dankzij de vrijgevigheid van John Poindexter, een heel rijk iemand, die ooit ook voorzitter van het Huis van Afgevaardigden van de Algemene Vergadering van Virginia is geweest, hebben we hier nu zelf ook een gecertificeerde inrichting voor pathologisch-anatomisch onderzoek.’

‘Vreemde donatie,’ zei Michelle. ‘Wie geeft er nou een lijkenhuis cadeau?’

‘Jaren geleden is Poindexters dochter hier vermoord. Wrightsburg ligt precies op de grens tussen de jurisdictie van Richmond en Roanoke. Daarom is er destijds onenigheid geweest over wie van die twee de lijkschouwing zou verrichten. Uiteindelijk is het pleit beslecht ten gunste van Roanoke, maar terwijl het lijk daarheen werd gebracht, raakte de auto betrokken bij een ongeluk en ging er vitaal bewijsmateriaal verloren. De moordenaar is dan ook nooit gepakt, en zoals je je kunt voortellen was haar vader daar niet blij mee. Toen Poindexter stierf, heeft hij bij testament geld geschonken om hier een hypermodern lijkenhuis te laten bouwen.’ Sylvia keek snel even achterom naar het lijk. ‘Maar in dit geval zal het zelfs met de allermodernste middelen nog een hele toer worden om het tijdstip van overlijden vast te stellen.’

‘Enig idee?’ vroeg King.

‘Dat hangt voor een groot deel af van afzonderlijke factoren, de omgeving en de mate van ontbinding. Bij een lijk dat al zo lang dood is als dit, kan een postmortaal onderzoek ons ruwweg een idee geven van de datum van overlijden, maar ook niet meer.’

‘Zo te zien zijn er een paar vingers afgebeten,’ zei King.

‘Duidelijk het werk van dieren,’ zei Sylvia peinzend. ‘Eigenlijk hadden er nog heel wat meer van dergelijke sporen moeten zijn. De politie probeert nu haar identiteit vast te stellen.’

‘Wat denk je van die wijzende hand?’ vroeg King.

‘Het is niet aan mij om daar iets over te denken. Dat laat ik over aan de recherche. Ik vertel ze alleen maar hoe het slachtoffer om het leven is gekomen, en tijdens de lijkschouwing verzamel ik alle bewijsmateriaal dat maar nuttig zou kunnen zijn. Toen ik met dit werk begon, had ik wel de neiging om Sherlock Holmes te spelen, maar dat hebben ze me snel afgeleerd.’

‘Er is toch niets mis mee om gespecialiseerde kennis te gebruiken voor het oplossen van een misdrijf?’ merkte Michelle op.

‘Dat zou je wel denken, hè?’ Sylvia liet een korte stilte vallen en vervolgde: ‘Ik kan jullie wel vertellen dat die arm omhoog werd gehouden door een stok en dat dat duidelijk met opzet zo is gedaan. Verder kan ik er echt geen zinnig woord over zeggen.’ Ze richtte haar aandacht weer op King. ‘Leuk om je weer te zien, zelfs al was het onder deze omstandigheden.’ Ze keek Michelle eens aan en gaf haar toen een hand.

Terwijl de vrouw wegliep, zei Michelle: ‘Ik dacht dat je zei dat jullie vróéger iets gehad hebben?’

‘Dat is ook zo. Het is al meer dan een jaar uit.’

‘Ik ben er niet helemaal zeker van of zij er ook zo over denkt.’

‘Dat is echt een heel verhelderende opmerking, Michelle. Misschien kun je me straks ook nog even de hand lezen? Ben je klaar hier? Of wil je nog verder lopen?’

‘Nee bedankt, maar vandaag heb ik wel voldoende prikkels gehad.’

Toen ze vlak langs het lijk liepen, bleef King plotseling staan en keek eens goed naar de opgestoken hand. Er verscheen een gespannen uitdrukking op zijn gezicht.

‘Wat is er?’ vroeg Michelle, die hem aandachtig aankeek.

‘Dat horloge,’ zei hij.

Ze keek snel even naar het horloge en zag dat het op één uur stond. Zo te zien liep het ook niet meer. ‘Wat is daarmee?’

‘Michelle, het is een Zodiac-horloge.’

‘Zodiac?’

‘Om de een of andere reden heb ik het gevoel dat we deze dader nog wel vaker aan het werk zullen zien,’ zei King.