31

‘Ik benoem jullie allebei tot deputy,’ zei sheriff Williams de volgende dag terwijl hij bij King en Michelle op kantoor zat en hen strak aankeek. Ze gaapten hem aan op een manier waaruit duidelijk bleek hoe verbijsterd ze waren.

‘Pardon?’ zei King. ‘Ik ben ooit een van je deputy’s geweest en ik heb geen zin om dat weer te worden, Todd.’

‘Ik laat jullie geen keus. Ik heb jullie nodig!’

‘Dit soort ronselpraktijken is al lang geleden bij wet verboden,’ zei King.

‘Wat is er aan de hand, sheriff?’ vroeg Michelle.

‘De fbi werkt me eruit!’

‘Je hebt ze toch te hulp geroepen?’ riep King uit.

‘Maar het was niet de bedoeling dat ze me volledig ter zijde zouden schuiven, hier in mijn eigen stad. Ik wil niet dat de mensen gaan denken dat ik niet tegen mijn taak opgewassen ben. Ik ben natuurlijk bereid met de fbi samen te werken. En ik kan er zelfs wel mee leven als we gezamenlijk de leiding over het onderzoek op ons nemen, maar ik sta niet toe dat ze me volledig buitenspel zetten bij het onderzoek naar mijn eigen misdaadgolf.’

King schudde verbijsterd zijn hoofd. ‘Todd, volgens mij heb je iets te veel lijkschouwingen bijgewoond. Waarom laat je dit niet aan de fbi over? Die heeft hier de mankracht en de deskundigheid voor. Laat zij zich hier maar het hoofd over breken.’

‘Er is ook iets te zeggen voor trots, Sean,’ zei Williams beledigd. ‘Jullie hebben allebei al een heleboel tijd aan deze zaak besteed. Jullie hebben ideeën en theorieën. Wie zegt dat wij hier als we de handen ineenslaan niet sneller uit komen dan de almachtige fbi ? Christus, Chip Bailey paradeert al rond alsof hij hier de baas is. Ik kan er gewoon op wachten totdat hij me opdracht geeft om koffie voor hem te zetten. Dat wil ik niet meemaken. Ik schiet die klootzak nog liever dood.’ Hij keek hen smekend aan. ‘Kom op, jullie hebben minstens zoveel ervaring als die lui. Ik weet zeker dat we deze zaak samen kunnen oplossen. En vergeet niet dat wij hier wonen en zij niet. Wij moeten Wrightsburg weer tot een veilige stad maken. Dit is onze woonplaats. Iedereen hier rekent op ons.’

Michelle en King keken elkaar eens aan.

Michelle was de eerste die iets zei. ‘Nou, het is een hele uitdaging.’

‘Dat geldt ook voor deltavliegen,’ zei King, ‘maar dat wil nog niet zeggen dat je het ook moet gaan doen.’

‘Kom op, Sean, het is een intrigerende zaak, dat kun je toch niet ontkennen. Of je er nou wel of niet aan werkt, je zult er toch over lopen denken. En als we tot deputy worden benoemd, hebben we in elk geval een min of meer officiële status. Op die manier komen we misschien verder.’

‘En hoe zit het met ons detectivebureau?’

‘Jullie kunnen natuurlijk gewoon doorwerken,’ zei Williams snel. ‘Ik vraag jullie niet om hier fulltime mee bezig te zijn. Maar ik ben wel bereid om jullie overal toegang tot te geven, zodat jullie niet langer de hele tijd achter mij aan hoeven te sjouwen. Onder de bescherming van mijn ambtspenning kunnen jullie gaan en staan waar je maar wilt, met iedereen praten en overal rondneuzen. Daartoe ben ik bevoegd: ik kan iedereen die ik maar wil tot deputy benoemen.’

‘Maar zal Bailey daar niet moeilijk over gaan doen?’ vroeg King sceptisch. ‘Kom op, Todd, je weet toch wel beter?’

‘Nou, dan zet hij maar een hoge rug op! Wat dan nog? Hij kan jullie bevoegdheden echt niet aanvechten. Maar laat dat maar aan mij over. In deze zaak weet ik van geen wijken, al moet ik er de gouverneur zelf voor bellen.’

‘Ik weet het niet,’ zei King. ‘Dit zou weleens een enorme territoriumstrijd kunnen worden, en met dat soort nachtmerries heb ik bij de Secret Service al meer dan genoeg te kampen gehad.’

Michelle gaf hem een speelse stomp tegen zijn arm. ‘Kom op, het kan toch geen kwaad?’

‘Straks worden we nog door die gek vermoord!’

Michelle keek de sheriff eens aan en knipoogde. ‘Ik doe mee.’

De sheriff wierp King een nerveuze blik toe. ‘Sean?’

Er viel een lange stilte. ‘Goed,’ mompelde King toen.

‘Prima,’ zei de sheriff opgelucht. Hij haalde een paar penningen uit zijn zak, reciteerde twee zinnen officieel klinkende tekst om hen in te zweren en overhandigde hun toen de zilveren penningen. ‘Oké, jullie zijn nu officieel beëdigd als deputy. En kijk dan nu hier maar eens naar.’

Hij viste een velletje papier uit zijn zak en gaf dat aan hen. Ze lazen het tegelijkertijd.

‘De brief van Bobby’s moordenaar, degene die niet Mary Martin Speck was,’ zei Michelle toen ze opkeek.

King las de brief hardop voor: ‘...‘‘Weer een voltreffer! Dat zijn er dus vijf. Dit was een grote, maar er komen er meer. En nee, ik ben Mary niet. Hier geen Florence Nightinghell. Die veer was gewoon een veer, voor de vedergewichten die jullie allemaal zijn. Tot gauw. Niet- mms. ’’...’

Toen hij opkeek lag er een peinzende blik op zijn gezicht. ‘Stond er een Zodiac-symbool op de envelop?’

‘Nee, de envelop was schoon, net als de brief over Steve Canney en Janice Pembroke en die over Diane Hinson. Die hebben we al laten onderzoeken op vingerafdrukken en dna- sporen, maar zonder enig resultaat.’

‘Volgens deze brief was Battle het vijfde slachtoffer,’ zei King.

‘Nou, hij ís toch ook nummer vijf, Sean?’ zei Williams.

‘In de brief over Steve Canney en Janice Pembroke werd maar één slachtoffer genoemd. Als je dat letterlijk opvat, is Battle pas het vierde slachtoffer. Dat klopt niet, maar we kunnen op dit ogenblik nog niet verklaren hoe het komt dat dat niet klopt.’

Williams gaf met zijn vlakke hand een klets op zijn dijbeen. ‘Zie je nou wel! Dat is nou de reden waarom ik jullie twee erbij wil hebben: jullie merken dingen op en weten daar dan ook iets uit af te leiden.’

‘We zouden er weleens finaal naast kunnen zitten met al die gevolgtrekkingen van ons,’ wierp King tegen.

‘Of het is een schot in de roos,’ zei Williams. ‘En er is nog iets wat jullie moeten weten. Diane Hinson had een kettinkje om haar enkel. Op het lijk is dat echter niet aangetroffen, en ook bij haar thuis hebben we het niet kunnen vinden.’

‘De ring van Janice Pembroke,’ zei King, ‘Steve Canneys medaille van St.-Christoffel, misschien ook de navelring van Rhonda Tyler, en nu dus het kettinkje van Diane Hinson.’

‘Misschien bewaart hij die als souvenirs,’ zei Michelle. ‘Als moordtrofeeën.’

‘Zou kunnen. Werd er iets vermist bij Bobby Battle?’

‘Voor zover we weten niet.’ Williams keek King aandachtig aan. ‘Wat is je volgende zet?’

King dacht even na en zei toen: ‘Het is hoog tijd dat we voor eens en voor altijd vaststellen of er een verband bestaat tussen die moorden.’

‘Maar Sean, we weten al dat ze door een en dezelfde persoon zijn vermoord,’ zei Williams.

‘Nee, dat weten we níét,’ zei King scherp. ‘Maar dat bedoel ik niet. Ik bedoel dat we moeten kijken of de slachtoffers iets gemeen hebben, of ze op de een of andere manier iets met elkaar te maken hebben.’

‘Maar dat is bij seriemoorden nooit het geval,’ protesteerde de sheriff.

‘Deze zaak zou weleens de uitzondering kunnen zijn die de regel bevestigt,’ zei King. ‘En terwijl we daarmee bezig zijn, zullen we ons weer in het hol van de leeuw moeten wagen.’

‘Het hol van de leeuw?’ vroeg Michelle. ‘Wat bedoel je daarmee?’

‘We moeten weer op bezoek bij de familie Battle,’ zei King.

‘Ik geloof dat ik nog liever even bij Priscilla Oxley langsga,’ zei Michelle. ‘En als dat mens me nog één keer ‘‘scharminkel’’ noemt, sta ik niet voor de gevolgen in.’

‘Wat verwacht je daar nou eigenlijk te vinden?’ vroeg Michelle toen Williams weg was.

‘Met een beetje mazzel het antwoord op jouw vraag waarom Remmy die trouwring niet droeg, en de waarheid over wat er in Bobby’s geheime la lag.’

‘Maar dat houdt allemaal verband met de inbraak, en niet met de moord.’

‘Precies, maar het kan zijn dat Battle is vermoord om wat er in die geheime la van hem lag. Ook als hij door iemand anders vermoord blijkt te zijn dan de anderen, moeten we zijn moordenaar zien te vinden.’

‘Goed, maar als hij is vergiftigd door een familielid, komen we straks oog in oog te staan met de moordenaar.’

‘En hoe eerder we erachter komen wie dat is, hoe beter.’

‘Stel dat een van hen het gedaan heeft, wie denk jij dan dat het is? Eddie zat bij ons aan tafel, dus is het de ongenaakbare echtgenote, de hoerige dochter of de schoondochter met de vlijmscherpe tong?’

‘Daar wil ik nog geen oordeel over vellen. Maar als de moord op Battle gewoon een imitatie was, die is gepleegd met een heel ander motief dan de andere vier moorden, brengt dat ons nog steeds niet bij degene die al vier andere mensen heeft vermoord en nog altijd druk bezig is.’

‘Dus jij denkt dat er nog meer slachtoffers zullen vallen?’

‘Wie weet?’ Hij gaf haar een schouderklopje. ‘Je past straks wel goed op, hè?’

‘Je weet dat ik heel goed op mezelf kan passen, Sean.’

‘Dat bedoelde ik niet. Ik wil je bij me in de buurt hebben, zodat je goed op mij kunt passen.’