Hoofdstuk 14

 

 

Kerstmorgen brak grauw en koud aan. Het zag eruit of het zou gaan sneeuwen. Om middernacht hadden de klokken in de uitgebrande kerken geklingeld, van oudsher traditie om de Prinses van de Nacht te verdrijven. Ze hadden de eerste mis in dezelfde grote tent gevierd waar de avond ervoor het diner was gegeven. Er was een geïmproviseerd altaar opgesteld en de kaarsen flakkerden waardoor ze griezelige schaduwen veroorzaakten. De tent was overvol, want niemand had de oproep van de koning in de wind durven slaan. Het was een eigenaardige kerstviering, maar Williams wens om het in York te vieren, was strategisch goed gekozen.

Knielend op de harde, koude grond, voelde Mairin plotseling dat er iemand naar haar keek. Voorzichtig, zonder haar hoofd op te richten probeerde ze vanuit haar ooghoeken te kijken wie het was. Maar iedereen was huiverend in gebed verzonken. Toch kon ze het gevoel niet van zich afzetten. Toen de dienst was afgelopen, keek ze snel op. Achter in de tent haastte zich iemand naar de uitgang die haar heel sterk aan Eric Longsword deed denken. Wat zou hij hier doen? Onwillekeurig huiverde ze.

'Heb je het koud, liefje?' vroeg Josselin zacht.

'Josselin, ik geloof dat ik Eric Longsword zag. Achter in de tent. Wat heeft hij hier te zoeken? De laatste keer dat we hem zagen, was hij een luitenant van Eadrid de Wild.'

'Maar je zei dat hij zijn trouw aan Edgar de Atheling had gezworen, Mairin. Hij moet bij hem in Schotland zijn.'

'Waarom is hij dan hier? Als hij zich bij Edgar de Atheling had aangesloten, zou hij nu in Edingburgh zijn, of waar de Schotse koning zijn kerstviering dan ook mag houden.'

'Weet je zeker dat het Eric Longsword was, Mairin ? Misschien zag je iemand die sterk op hem leek?'

'Nee,' zei ze nadenkend. 'Ik weet zeker dat hij het was. Ik voelde dat er iemand naar me keek. Mijn nekharen prikten tijdens de mis. Toen ik me omdraaide, zag ik hem. Heel even maar, want hij maakte meteen rechtsomkeert.'

'Misschien is hij hier met Gospatric of Walteof. Als hij een van hun mannen is, is het niet vreemd dat hij hier is, liefje. Je moeder heeft gezegd dat Eric Longsword een passie voor je had. Je kunt hem niet kwalijk nemen dat hij naar je kijkt, Mairin. Ik zou je niet graag kwijtraken, en als dat zou gebeuren, zou ik je maar moeilijk kunnen vergeten.'

'Ik ben blij dat we morgen naar huis gaan,' zei ze. 'York is een grimmige plaats om te zijn.'

'Heer de Combourg?' Een koninklijke page dook naast Josselin op.

'Ja, jongen, wat is er?'

'De koning wil met u praten, heer. Ik moet u naar hem toebrengen.'

'Ik moet eerst mijn vrouw naar de tent brengen,'zei Josselin.'Daar zul je veilig zijn, Mairin. Loial zal bij je blijven.'

Ze knikte. Ze wilde er niet tegenin gaan. Als de koning naar hem vroeg, dan moest hij gaan. Bij de tent kuste Josselin haar ten afscheid. 'Blijf niet te lang weg,' was het enige dat ze hem haastig toefluisterde.

Hij streelde haar gezicht en glimlachte. 'Ik zal het zo kort mogelijk houden, tovenares.' Toen wendde hij zich tot zijn knecht. 'Blijf bij mijn vrouw en bescherm haar zoals je mij zou beschermen, jongen.'

'Ja, heer!' Loial was zestien en heel ernstig. Hij aanbad zijn meester, maar hij adoreerde Mairin. Nu kreeg hij de kans om haar zijn mannelijkheid te tonen en dat was een kostbare gift.

Mairin kon aan alles merken dat de jongen haar bewonderde. Het was overduidelijk, want Loial was te jong om te weten hoe hij zijn gevoelens moest verbergen. 'Het is koud, Loial. Wil je me in de tent gezelschap houden?' vroeg ze.

Loial bloosde en zijn adamsappel klopte pijnlijk in zijn keel. 'Dank u, lady, maar ik moet buiten de wacht houden.'

'Misschien is dat ook wel beter,' zei ze. 'Maar als het te koud wordt of het gaat sneeuwen, kom dan gerust binnen. Als je kou vat, kun je je meester niet goed dienen.'

'Dank u, lady.' Hij sloeg de flap van de smalle ingang open zodat ze naar binnen kon lopen. In de tent bleef ze staan om haar ogen aan het schemerige licht te laten wennen. Onverwacht werd ze bij de keel gegrepen.

'Als je je verzet zal ik je fraaie halsje breken. Dat zou jammer zijn, Mairin Aldewinesdotter,' siste een stem in haar oor.

Mairin probeerde kalm te blijven. Ze was doodsbang, maar als ze zich zou laten gaan, zou hij in het voordeel zijn.

'Dat is beter, kleintje. Ik zal mijn greep verslappen, maar als je schreeuwt of op een andere manier de aandacht van die baardloze jongeling probeert te trekken, zal ik hem doden. Is dat begrepen?' Zijn vrije hand streelde vrijpostig over haar borsten.

'Ja,' zei ze gesmoord. Onwillig liet hij haar los en ze draaide zich om zodat ze hem kon aankijken. 'Ik wist dat jij het was die tijdens de dienst naar me staarde, Eric Longsword. Ik zag je achter in de kerk en ik heb het tegen mijn man gezegd.'

'Die gelooft je toch niet. Vrouwen jagen nu eenmaal altijd hersenschimmen na.'

'Wat wil je?' vroeg ze.

'Ik wil jou hebben! Je bent van mij en ik ben gekomen om je te halen.'

'Mijn man zal je doden,' zei ze rustig.

'Hij zal niet eens weten wat er met je is gebeurd, Mairin Aldwines-dotter. Maar kom! We verdoen kostbare tijd.' Hij wilde haar weer vastpakken, maar ze wist hem te ontwijken.

'Ik ben niet van plan om waar dan ook met je naar toe te gaan, Eric Longsword! Ben je gek?'

Dat was het laatste dat ze zich herinnerde. Zijn vuist schoot uit en het volgende moment was ze bewusteloos. Ze wist niet hoe lang die toestand had geduurd, maar toen ze bijkwam merkte ze dat ze het koud had. En ze was nat. Ze schudde haar hoofd om weer helder te kunnen denken. Ze bevond zich in een uiterst oncomfortabele positie. Ze worstelde om overeind te komen, maar een grote hand hield haar ruw tegen. Ze hing met haar hoofd naar beneden op een paardenrug.

'Lig stil!' gromde hij.

'Laat me overeind komen!' zei ze. 'Waar zijn we?'

'We kunnen nu niet stoppen.'

'Als je me niet laat zitten, ga ik braken!'

Onwillig bracht hij zijn paard tot stilstand, steeg af en hielp haar van het paard af. Duizelig wankelde ze. Tot haar grote ontzetting zag ze dat hij een halsband uit zijn zadeltas haalde. Er zat een lange riem aan. Voordat ze het wist zat de halsband om haar nek en trok hij haar voor zich in het zadel.

'Waar zijn we?' vroeg ze nogmaals.

'Buiten York.'

'Waar gaan we heen?'

'Schotland,' zei hij gespannen.

'Josselin zal je doden! En ik zal hem daarbij helpen! Hoe durf je me te stelen? Je bent een beest, Eric Longsword.'

'Rustig, Mairin Aldewinesdotter.' Hij trok aan de riem om zijn woorden kracht bij te zetten.

'Mijn haren worden nat,' zei ze even later. 'Mag ik dan tenminste mijn capuchon over mijn hoofd trekken?'

'Goed. Maar nu verder stil zijn of ik zal je moeten knevelen.'

Het was een naargeestige dag. De dreigende sneeuw viel in zachte vlokken naar beneden. Mairin probeerde iets, een teken, in het landschap te herkennen. Ze overwoog of ze kleine stukjes van haar onderrok zou scheuren om die te laten vallen. Maar dat had weinig zin, ze zouden ondersneeuwen. Ze werd nerveus en zijn zwijgzaamheid maakte het er niet beter op.

'Hoe heb je me op je paard gekregen?' vroeg ze.

'Ik heb achter in de tent een opening gemaakt en daar stond mijn paard te wachten.'

'Josselin zal ons wel volgen.'

'Dan zal hij er toch eerst achter moeten zien te komen in welke richting we zijn weggereden. En de sneeuw heeft mogelijke sporen al lang uitgewist.'

Hij is gek, flitste het door haar heen. Ze moest aan hem ontsnappen, maar hoe? Ineens ontdekte ze een groepje ruiters dat verderop stond te wachten. Als dat mannen van koning William zouden zijn, was ze gered. Maar het waren Schotten.

'Je hebt je tijd genomen,' gromde een van hen. Hij grijnsde echter toen hij Mairin zag, waarbij zijn drie rotte tanden zichtbaar werden. 'Zo, je hebt een deerne voor ons meegebracht. Dat is attent, kerel.'

'De vrouw is van mij, Fergus. Ze is mijn vrouw en ze is me een paar jaar geleden door de Normandiërs afgenomen. Ik heb haar nu teruggehaald, dat is alles.'

'Hij liegt! Ik ben ... oooh ...' Hij had een wilde ruk aan de halsband gegeven waardoor ze even geen lucht meer kreeg.

Fergus zette grote ogen op. 'Wat krijgen we nou? De vrouw schijnt het niet zo leuk te vinden, Eric Longsword.'

'Kan wel zijn, maar ze is van mij en ik zal haar door een pak slaag wel wat gewilliger maken. Ze zal gauw genoeg haar plaats weten. Laten we doorrijden, Fergus! We zijn nog te dicht bij York om veilig te zijn.'

De Schot knikte en ze gingen op weg. Ze reden de hele dag en het weer werd steeds slechter. Eindelijk doemde er in de verte een boerderij op waar ze stopten en afstegen. Het gebouw zag er stevig uit en binnen brandde een open haard. De mannen braken het ijs in de put en zorgden dat de paarden te drinken kregen.

Tot haar verbazing ontdekte Mairin dat er drie vrouwen bij het gezelschap van de Schotten hoorden. Ze bekeken haar vijandig, en een van hen had de moed om Mairins wollen mantelstof tussen twee vingers te taxeren.

Het eten bestond uit gedroogde repen vlees, haverkoeken en water. Mairin at automatisch. Ze wist dat ze op krachten moest blijven, wilde ze op een goed moment kunnen ontsnappen. Buiten huilde de storm en af en toe viel er met een sissend geluid een hoeveelheid sneeuw door de schoorsteen in de open haard. De mannen zaten te drinken en op een gegeven moment gingen twee van hen met twee vrouwen weg. De mannen keerden na verloop van tijd terug, waarna twee andere mannen opstonden en hun plaatsen innamen. Door de drank werden hun tongen losser.

'Zo, je vrouw heeft dus de afgelopen jaren haar benen voor de Normandiërs gespreid,' zei een van hen. 'Ik begrijp niet waarom je haar terug wilt hebben. Ik zou de hoer hebben gelaten waar ze was.'

Eric nam een grote teug. 'Het is niet haar schuld. Ze kwamen naar Aelfleah, ons huis, toen ik weg was. Maar ik denk toch dat ik haar zal straffen. Vanavond zal ik haar een pak slaag geven voordat ik haar neuk. Dan zal ze alles vergeten en weer helemaal van mij zijn.'

Mairin sprong op. 'Jij hoerenjong!' gilde ze. 'Je bent mijn man niet en ik zal je doden voordat je met je smerige handen aan me kunt zitten!'

Eric Longswords hand raakte de zijkant van haar hoofd en haar woorden stierven weg. Er volgde een tweede slag en de Schotten grinnikten naar elkaar.

'Heb je soms hulp nodig?' vroeg Fergus hoopvol.

'Nee,' kwam het antwoord. 'Ik zal haar nu onderhanden nemen, anders kost het jullie je nachtrust.'

De mannen gromden waarderend. Eric nam zijn slachtoffer mee naar de stal en sloeg de deur met een klap achter hen dicht. 'Doe je armen omhoog en sla ze rond die dakstijl,' beval hij en tot haar ontzetting haalde hij een leren riem te voorschijn waarmee hij haar polsen vastbond. Ze kon zich op geen enkele manier tegen hem verzetten. Deed ze dat wel, dan zou hij weer een ruk aan de halsband geven. Hij kende zijn eigen kracht niet en onwillekeurig dacht ze terug aan de band van de slavenhandelaar. Er kroop een huivering over haar rug.

Eric Longsword maakte haar zware wollen mantel los en gooide hem op de grond. Toen trok hij haar tuniek los en liet ze eveneens op de grond vallen. Hij schoof haar hemd omhoog en ze hoorde zijn hijgende ademhaling toen hij haar naakte rug, benen en achterste zag.

'Het is heel belangrijk dat het tot je doordringt dat ik nu je heer en meester ben,' zei hij onbewogen en kalm. 'En je zult me in het bijzijn van anderen nooit meer op die manier beledigen zoals je zoëven hebt gedaan, Mairin Aldwinesdotter. Ik wil dat je zegt: Eric Longsword is nu mijn heer en meester.'

'Je bent volkomen gek!' barstte ze los. 'Hoe kun je dit doen? Je zegt dat je van me houdt en steelt me van mijn man en kind!'

'Heb je een kind?'

'Een meisje, Maude. Ze is bijna elf maanden oud.'

'Ik zal je zonen geven,' zei hij nonchalant.

'Nee!'

'Ja!' zei hij. Toen maakte hij de leren halsband los. 'Je bent te brutaal voor een vrouw, Mairin Aldewinesdotter. Ik zal je je plaats leren. Een vrouw mag alleen spreken als er tegen haar wordt gesproken. Dat heeft mijn vader, God hebbe zijn ziel, me geleerd. Vrouwen zijn er uitsluitend om een man te plezieren, zijn kinderen te baren en het huishouden te doen. Toen we naar Engeland terugkeerden, heb je me in het bijzijn van mijn vrienden en wachters te schande gemaakt. Je broer, Brand heeft me bespot en je vader wilde een goede partij voor zijn zeldzame en waardevolle dochter. Maar ik heb revanche genomen. Op het slachtveld heb ik mijn slag geslagen. Ik droeg een helm, zodat niemand me herkende, en ik heb je vader en broer gedood, Mairin Aldewinesdotter. Ik wilde jou en Aelfleah hebben. Maar toen ik daar arriveerde bleek een Normandiër mijn plaats te hebben ingenomen.'

'Ik ben de vrouw van een ander,' zei Mairin zwakjes en wanhopig. Ze was met stomheid geslagen nu ze wist dat Eric Longsword haar vader en broer had gedood. Voor het eerst van haar leven wilde ze dat ze een man was, zodat ze tegen hem kon vechten.

'Je bent mijn vrouw,' mompelde hij koppig. 'We hebben geen heilige nodig om dat formeel te maken.'

'Je bent echt gek!' zei ze.

'Je moet leren dat je vanaf nu mij moet gehoorzamen,' kwam het kille antwoord. Hij liet de leren riem in de lucht naast haar hoofd knallen. 'Ik ga je nu een pak rammel geven,' kondigde hij aan, 'en daarna zal ik je neuken! Hoe eerder je weet wie de baas is, hoe eerder we gelukkig zullen worden.'

'Je hebt mijn vader en broer gedood! Ik haat je!' gilde ze. 'Ik zal je altijd haten.'

De leren riem kwam met een klap op haar rug terecht en hij was tevreden toen ze het uitgilde van de pijn. Maar na haar eerste kreet begreep ze dat hij het prettig vond als ze gilde en daarom beet ze op haar lippen om het niet meer uit te schreeuwen toen hij haar opnieuw sloeg.

Woedend keek hij rond tot hij een baal stro ontdekte die er stevig uitzag. Hij knoopte haar polsen los en wierp haar voorover in het stro. Hij sloeg en sloeg haar tot ze kronkelde van de pijn en het bijna niet meer uithield. Ze probeerde te ontsnappen, maar dat leverde haar een nieuwe regen van slagen op. Ze kon geen wijn verdragen, maar ook geen pijn, merkte ze en het was bovendien onmogelijk om niet te schreeuwen. Op het laatst smeekte ze hem om op te houden.

'Alsjeblieft! In de naam van de Heilige Moeder, houd hiermee op. Stop! stop!'

'Als je toegeeft dat ik je heer en meester ben zal ik stoppen.'

'Dat kan ik niet.. .dat kan ik niet,' snikte ze. De tranen liepen over haar wangen.

'Je kunt het wel en je zult het zeggen!' blafte hij haar toe.

Ze had het gevoel dat haar hele lichaam brandde. Ze dacht na. Wat ze ook tegen hem zou zeggen, ze bleef Josselins vrouw. En wilde ze dit overleven, dan was ze wel gedwongen om hem zijn zin te geven.

'Jij bent mijn heer, Eric Longsword!' riep ze uitgeput.

Even kon hij zijn oren niet geloven. 'Wat zei je?'

'Je bent mijn heer,' herhaalde ze dof.

'Dat klopt. Ik ben je heer, en het heeft lang genoeg geduurd voordat je dat besefte, Mairin Aldwinesdotter.' Hij rolde haar om, tilde haar van de baal stro af en liep een lege paardebox in waar hij haar in het hooi legde. 'Nu zullen we dat bezegelen,' zei hij, terwijl hij aan zijn kleren frunnikte.

Hij ging haar verkrachten! Mijn God, wat had ze gedaan door toe te geven dat hij haar heer was? Ze had hem toestemming gegeven om haar te nemen. 'Alsjeblieft,' smeekte ze, 'doe het niet. Doe me dit niet aan, Eric Longsword!'

'Je hebt toch net gezegd dat ik je heer ben ? Of zei je dat alleen om je straf te ontlopen?'

'Nee! Nee!' Zijn gezicht maakte haar doodsbang. 'Ik ken je alleen nog niet... het gaat allemaal zo plotseling.'

'Als je me als je heer accepteert, dan zul je dit ook moeten accepteren.' Hij stond op en plaatste zijn benen aan weerskanten van haar lichaam. 'Ik wil je helemaal naakt zien,' zei hij en trok haar overeind. Vervolgens maakte hij haar polsen los.

Er gleed een traan over haar wang. Ontsnappen was niet mogelijk. Hoe kon ze ooit haar echtgenoot onder ogen komen na wat dit beest met haar had gedaan wat hij van plan was?

'Doe de rest van je kleren uit,' beval hij.

Toen ze naakt voor hem stond, bekeek hij haar even, spreidde haar mantel uit en legde haar op haar rug. Ineens waren zijn grote handen overal tegelijk. Hij snoerde haar de mond door haar lippen met de zijne te bedekken. Hij maakte vreemde, slobberende geluiden en ze voelde zich misselijk van angst en afschuw. Zijn lippen omsloten een tepel en hij zoog er hard en pijnlijk aan.

Zijn passie bereikte een hoogtepunt. 'Deze keer, Mairin, ontloop je me niet!' Hij trok haar in de cirkel van zijn arm en friemelde met zijn vrije hand tussen haar dijbenen. 'Je zult ervan genieten! Alle kleine meisjes zijn dol op mijn manier van neuken!'

Ze voelde dat zijn vingers bij haar naar binnen gingen.

'Ik heet om twee redenen Eric Longsword,' lispelde hij. 'Weet je waarom, Mairin? Kun je het raden?' Zijn vingers bewogen zich driftig heen en weer. . . heen en weer. 'Ah, wat heb ik lang op dit moment moeten wachten! Zeg dat je het lekker vindt! Zeg het!'

Ze was diep geschokt. Alleen zijn vingers beroerden haar. Was dit een afschuwelijke grap? Waar wachtte hij nog op? Ineens voelde ze hem verstijven en hij viel kreunend naast haar neer. Zijn hand verliet haar lichaam en het volgende moment merkte ze dat hij sliep. Mairin was stomverbaasd. Ze wist niet wat ze hiervan moest denken. Wat moest ze doen? Ze hoorde hem snurken in zijn slaap. Nieuwsgierig sloeg ze hem gade.

Ze kon haast niet geloven wat er zojuist was gebeurd. Was dit alles wat hij haar aandeed? Hij had zich gedragen als een man die de liefde met een vrouw bedrijft, terwijl hij haar alleen met zijn hand had aangeraakt. Ze wist dat ze hem daarvoor dankbaar moest zijn, maar het maakte haar ook bang. Zou hij het overdoen als hij wakker werd en ontdekte dat er eigenlijk niets was gebeurd? Mairin voelde zich heel erg verward.

Ze lag op haar eigen wollen mantel en staarde omhoog naar de nokbalken van de schuur. Ze was in handen van een gek gevallen en ze wist niet hoe ze hem moest ontvluchten. Zelfs niet als ze hem zou kunnen doden. Buiten loeide een razende storm. Ze had er geen idee van waar ze was. Waar moest ze heen? Welke kant moest ze op? Ze had geen paard en het kon dagen duren voordat ze de bewoonde wereld zou bereiken waar ze mogelijk hulp kon verwachten. Mairin slaakte een diepe zucht. Nee, dacht ze, er zat niets anders op dan te gaan slapen. Meer kon ze niet doen. Haar gedachten dwaalden nog even naar het mes dat in haar buideltasje zat. Hij sliep als een blok, ze had de kans om zijn keel door te snijden. Maar ze stond enkel op en trok haar kleren aan. Ze huiverde van kou en narigheid. Als hij haar nog meer zou straffen, hoe moest ze hem dan laten ophouden? De gedachten dat ze werkelijk met hem moest vrijen, deed haar kokhalzen. Toch kon ze er weinig tegen doen, want hij was veel sterker dan zij. Als ze zich zou verzetten, zou hij zich alleen maar nóg hardhandiger opstellen.

Zuchtend ging ze weer op haar mantel liggen en trok het gedeelte waar hij niet op lag over zich heen.

Ze was uitgeput, maar de slaap wilde niet komen. Waar zou hij haar naar toe brengen ? Ze moest op de een of andere manier meer van hem te weten zien te komen. Schotland was minstens zo groot als Engeland. Als ze iets van hem te weten wilde komen, moest ze zijn spelletje meespelen. Hij wilde een onderdanige vrouw en zo zou ze zich gedragen, zolang het een gunstige uitwerking op hem had. Hoe vaak zou ze zijn avances moeten ondergaan? Zou hij haar op een gegeven moment nemen zoals een man een vrouw neemt? Ze huiverde. Lieve help, peinsde ze, dit is een nachtmerrie.

Toen ze de volgende ochtend wakker werden, bleek het weer een stuk beter te zijn. De storm was gaan ligggen en een waterig zonnetje bescheen het besneeuwde landschap. Mairin volgde Eric naar het huisje. Zodra de andere mannen haar blauw geslagen wang zagen, moesten ze grinniken en Eric kreeg bewonderende blikken.

'Gilde ze harder toen je haar sloeg of toen je hem naar binnen dreef?' vroeg Fergus genietend.

'Wat denk je?' zei Eric grijnzend. Hij sloeg een arm om Mairin heen en kneedde openlijk haar borst.

Ze bloosde, maar hield haar mond.

'Ze is nu mijn kleine, getemde teef, is het niet, liefje?'

'Ja, heer,' antwoordde ze zacht.

'Er staat een sober ontbijt klaar, tast toe en doe het snel, want we moeten er zo snel mogelijk vandoor,' beval Eric haar.

Mairin slaagde erin aan zijn greep te ontsnappen, waarna ze naar de open haard liep waar de drie vrouwen brood zaten te eten. Haar ogen vroegen om toestemming en toen de oudste knikte, brak ze een stuk van het brood af.

'Neem het maar, meid,' zei ze. 'Dit is het laatste brood van York. De rest van de tocht krijg je alleen haverkoeken en gedroogd vlees tot we in Edinburgh zijn.'

'Dank je,' zei Mairin, waarna ze haastig begon te eten. Ze wist best dat dit geen beleefd gezelschap was. Zodra Eric genoeg had gegeten zou hij willen vertrekken. Dus moest ze zorgen dat ze ook genoeg naar binnen had. Het was belangrijk dat ze op krachten bleef.

Edinburgh! Ze gingen dus naar de hoofdstad van Schotland. Ze was er natuurlijk niet zeker van, maar ze hoopte dat Eric Longsword trouw aan koning Malcolm had gezworen. Dat zou betekenen dat hij haar mee naar het hof zou nemen, voorop gesteld dat ze het onderdanige vrouwtje bleef dat hij zich wenste. Ze kende hem goed genoeg om te weten dat hij met haar schoonheid zou willen pronken. Hij wilde dat iedereen hem benijdde en dat iedereen hem zou feliciteren met het feit dat hij zo'n mooie vrouw had gevonden.

'Hoe ver zijn we van Edinburgh af?' vroeg ze zacht aan een van de vrouwen. Ze deed haar best om er zo neutraal mogelijk bij te kijken, hoewel het antwoord haar hevig interesseerde.

'In deze tijd van het jaar? Nou, een dag of vijf, misschien zeven,' kwam het antwoord. 'Met deze ondergesneeuwde wegen moeten we onze eigen paden maken. Als het niet had gesneeuwd, zou de tocht maar drie dagen duren.' De vrouw stak haar hand uit en beroerde de blauwe plek op Mairins wang. Ze knipoogde. 'Hij was niet bepaald zacht voor je. Maar voordat we de stad bereiken zal het wel genezen zijn.'

De mannen waren klaar met hun ontbijt en daar ze besefte dat ze tot de avond niet veel meer te eten zou krijgen, propte ze nog haastig enkele stukken brood naar binnen. Ze spoelde ze met een paar slokken water weg.

Even later werden de paarden gezadeld en reden ze weer noordwaarts. Net als de dag ervoor, zat Mairin voor Eric in het zadel, maar hij liet de leren halsband achterwege. In plaats daarvan omsloot zijn grote hand haar borst en onder het rijden kneedde hij haar vlees zo regelmatig dat ze dacht dat ze er gek van werd. Ze voelde dat ook daar blauwe plekken ontstonden.

Ze reden de hele dag en stopten slechts een keer om hun lichamen in de bosjes te ontlasten. Die nacht brachten ze in een schuur door.

Daar er geen privacy was, liet hij haar verder met rust, hoewel ze hoorde dat de andere vrouwen door de mannen werden misbruikt.

En zo ging het gedurende de rest van de tocht iedere nacht. Haverkoeken, gedroogd vlees en water en slapen. Dan volgde er weer een dag voor in het zadel, terwijl Eric haar borst bleef kneden.

Mairin voelde dat ze uitgeput raakte, maar ze was vastbesloten om het te overleven. Al was het alleen maar om ééns wraak te nemen op de moordenaar van haar vader en broer. Ondanks zijn smerige opmerkingen en onwelkome attenties, slaagde ze erin kalm te blijven. Angst was haar grootste vijand, ontdekte ze. Angst kon haar vernietigen en hulpeloos ten opzichte van deze krankzinnige maken.

De avond voordat ze Edinburgh zouden bereiken, vonden ze tot haar opluchting een herberg. Het was er armoedig en ze hadden er weinig privacy, maar er werd een redelijk goede maaltijd geserveerd. Mairin at hongerig van het schapevlees, en haar brood at ze tot en met de laatste kruimel op. Ze had een kroes bitter bier gekregen die haar vreemd genoeg uitstekend smaakte. Door de warmte kreeg haar gezicht meer kleur en het scheen dat Fergus voor het eerst in de gaten kreeg hoe mooi ze was.

Zijn duistere blik hechtte zich aan haar gezicht. 'Zeg, Eric Longsword, we hebben tot nu toe onze vrouwen gedeeld. Mogen we haar ook niet eens proberen? Ze heeft vast een lekker kutje.'

'Mairin is mijn vrouw,' zei Eric koel. 'Je kunt haar niet vergelijken met die sletten die jullie bij je hebben.'

'Kom op, man, wat kan het jou nou schelen of er nog een paar hanen overheen gaan? Heeft ze niet met de Normandiërs gehoereerd? Heb je haar gevraagd hoeveel mannen ze heeft geamuseerd?'

'Ze was de vrouw van één man,' antwoordde Eric ijzig, 'en hij heeft haar zachtaardig behandeld. Dat kan ik haar vergeven en daarom kan ik haar als mijn vrouw accepteren. Ik wil niet dat ze door kerels als jullie wordt misbruikt. Neuken jullie je eigen vrouwen maar. Ik ben niet van plan om mijn vrouw met jullie te delen.' Hij stond op en trok Mairin achter zich aan. Hij wierp een paar muntstukken in de richting van de herbergier. 'Zorg dat mijn mannen genoeg whisky krijgen,' riep hij, waarna hij haar met zich meenam.

Eric was erin geslaagd om een kamertje voor hen te huren. Mairin bleef stil tot ze binnen waren en hij de deur had gesloten. 'Wat wil je, heer?' vroeg ze, en bad in stilte dat hij haar niet weer zou martelen.

Eric controleerde of hij de deur goed had gesloten en keek haar toen aan. 'Ik heb je niet meer naakt gezien sinds die eerste nacht. Trek je kleren uit, maar doe het langzaam.'

Met trillende vingers deed Mairin wat hij haar had gevraagd en ze legde haar kleren zorgvuldig opgevouwen op een stapeltje. Toen ze eindelijk naakt voor hem stond en ronddraaide zoals hij haar verzocht, beval hij dat ze naast hem moest komen liggen. Wat volgde was een herhaling van die eerste nacht en daarna viel hij in slaap. Mairin was bijna opgelucht en ze zei een gebed om haar dankbaarheid uit te drukken. Ze begreep zijn gedrag niet, maar ze was ontzettend blij dat hij haar niet had verkracht.

Toen het ochtend was zei hij: 'Je hebt je gisternacht niet verzet. Begin je van mijn manier van vrijen te genieten?'

'Mag een vrouw ervan genieten, heer?' vroeg ze zacht. 'De Kerk leert ons dat we dit doen om kinderen te krijgen en ik probeer een goede dochter van de Kerk te zijn.'

'Je bent een koude vrouw, Mairin en dat had ik nooit gedacht,' bromde hij.

'Als ik je niet beval, heer, stuur me dan terug naar ...' Bijna had ze zich versproken. 'Naar huis,' zei ze even later. 'Mijn moeder is alleen.'

Hij glimlachte traag, maar zijn ogen bleven hard als steen en gevoelloos. 'Op een gegeven moment krijg ik je wel zover dat je brandt van verlangen om met me te vrijen,' zei hij. 'Onderweg hebben we het niet gemakkelijk gehad. Maar morgen zullen we Edinburgh bereiken. Ik heb een klein huis gehuurd en daar zullen we voorlopig wonen totdat ik genoeg land van de koning heb gekregen. Maar we zijn er tenminste alleen en dan kan ik je iedere nacht neuken zoveel ik wil. Je bent kennelijk niet genoeg geneukt, want anders had je er wel meer van genoten. Ik weet hoe ik een vrouw gelukkig moet maken.'

'Ja, heer,' antwoordde ze koeltjes. Maar haar geest speelde met de mededeling dat hij een volgeling van koning Malcolm was. Misschien kon ze hem zover krijgen dat hij haar meenam naar het hof. Dan zou ze de koning en koningin haar verhaal kunnen vertellen en dan zouden ze haar natuurlijk helpen. Ze wist dat Josselin haar zou komen redden, maar hij moest eerst weten waar ze was. Ze moest een manier vinden om hem haar verblijfplaats te laten weten en de koning en koningin leken haar de enige mogelijkheid.

Malcolm van Schotland hield van zijn vrouw Margaret, de oudste zuster van de Atheling. Misschien zou hij de jongen helpen om op de troon te komen. Hij zou hem, vanwege zijn liefde voor zijn vrouw, in ieder geval willen helpen, peinsde ze. Maar als er geen kans bestond dat Edgar de troon van Engeland kon bestijgen, zou hij dat ook willen weten. Zijn Meg was niet dom, en ze zou vast geen levens en goud van Schotland willen verspelen. Niet nu. Niet nu ze haar eerste kind verwachtte.

De volgende ochtend vroeg legden ze het laatste gedeelte van hun tocht naar Edinburgh af. Daar nam Fergus afscheid om met zijn mannen en vrouwen naar de dichtstbijzijnde taveerne te gaan.

'Krijg ik de koning en zijn vrouw te zien?' vroeg Mairin aan haar overvaller.

Haar vraag klonk onschuldig genoeg, maar hij aarzelde. 'Ik weet niet of ik je wel met andere mensen wil delen,' antwoordde hij dan ook.

'Je houdt helemaal niet van me,' pruilde ze. Haar stem klonk gekwetst en hij trapte erin.

'Mairin, ik houd wel van je!' protesteerde hij. 'Ik wil alles doen om je gelukkig te maken.'

'Dan moet je me meenemen naar de koning en koningin,' zei ze. 'Een vrouw kan helpen om de positie van de man de verbeteren, vooral als het een mooie vrouw is,' zei ze met een flirterige knipoog.

'Hoezo dan?' Hij klonk achterdochtig.

'Als de Schotten zien dat je een mooie vrouw hebt, stijg je in hun achting. Trouwens, je zou toch geen mooie vrouw hebben als je dat niet waard was?'

Hij dacht een ogenblik na en bedacht dat ze wel eens gelijk zou kunnen hebben. 'Misschien is dat wel zo,' zei hij bedachtzaam. 'Maar ik weet niet of ik ertegen kan dat een andere man jouw schoonheid ziet. We zijn nog niet zo lang bij elkaar.'

'Ik kan alleen gelukkig met je worden, Eric, als je me meeneemt naar het hof,' zei ze verleidelijk. 'Als je me meeneemt zal ik je een paar trucjes leren die prins Basil van Byzantium me in bed heeft geleerd.'

'Het verbaast me dat die halve man hem voor jou overeind kreeg,' sneerde Eric.

Mairin giechelde. 'O, het zou je verbazen als je wist wat Basil allemaal kon,' zei ze veelbetekenend, terwijl ze suggestief haar lippen bevochtigde.

Eric voelde dat zijn hart een slag oversloeg. Hij had gehoord dat er liefdestrucjes bestonden die slechts door een paar mensen in Byzantium werden uitgehaald. Iemand als hij zou dat nooit kunnen leren, maar Mairin kende de technieken en als ze het hem wilde leren, hoefde hij haar in ruil alleen maar mee te nemen naar het hof. God wist dat hem dat niet veel moeite kostte.

'Mmm, misschien over een paar dagen, als we helemaal zijn uitgerust. Ik moet toch naar het hof om rapport uit te brengen. We hebben een zware reis achter de rug, Mairin. Je ziet er vermoeid uit. We kunnen best een goede warme maaltijd en een redelijk bed gebruiken.'

'En een bad!' zei ze.

Onder het praten waren ze door de stad gereden en nu naderden ze een klein huis in een nette straat.

'Hier zullen we wonen,' kondigde hij aan.

Het huis was van steen, net als de andere huizen. Het was niet groot, maar het had twee verdiepingen en er hoorde een kleine tuin bij met een eigen waterput, ontdekte ze, toen ze binnen was en het gebouw bekeek. Maar het was er ook erg vuil. Het was duidelijk dat de vorige huurder geen beste huishoudster had gehad.

Ze liet Eric water halen dat ze boven een haastig aangelegd vuur kookte. Ze ruimde een nest muizen op en mopperde. Ze zou een kat moeten hebben, peinsde ze. Maar zo ver zou het wel niet komen. Want zodra ze bij de koning was, had ze haar langste tijd bij Eric wel gehad.

Ze vond een bezem en veegde de benedenverdieping schoon. Vervolgens verwijderde ze alle spinnewebben en ging naar boven om daar de boel te luchten en te stoffen.

'Ik heb je niet naar Schotland gebracht om een bediende te zijn,' zei Eric. 'Ik zal morgen een meid huren.'

'Je denkt toch niet dat ik de nacht in deze vuiligheid doorbreng? Je moeder hield haar hal toch ook keurig bij? Ik wil een houten tobbe hebben om in te baden, Eric Longsword. En als je er geen een hebt, dan laat je er maar een bij de kuiper maken. Als je wilt mag je naar me kijken als ik baad,' voegde ze er verleidelijk aan toe.

Breed grijnzend ging hij weg. Bij de deur draaide hij zich nog een keer om. 'Ik zal meteen langs de markt gaan om ons avondeten te kopen,' zei hij. 'Morgen zullen we samen gaan, maar we moeten vanavond toch ook wat eten.'

Gedurende zijn afwezigheid maakte Mairin het bed op met dekens van bont en lakens die ze in de kist aan het voeteneinde van het bed vond. Ze gooide de ramen een poosje open en de koude januarilucht stroomde binnen. Ze rilde van de kou, maar nu was de kamer tenminste fris, dacht ze.

Weer beneden legde ze nog wat houtblokken in de open haard. Wanneer zou Eric haar meenemen naar het hof? Hoe lang zou het nog duren voordat ze van zijn attenties verlost zou zijn? Ze haatte hem en zijn toenaderingspogingen. Maar tot nu toe liet hij zich voor de gek houden. Ze moest het spelletje meespelen en volhouden. Ondanks de ernst van de situatie moest ze lachen. Hij kende haar zo slecht en toch verlangde hij naar haar. Hij voelde zich natuurlijk door haar schoonheid aangetrokken. Haar schoonheid, waaronder ze al haar hele leven te lijden had.

Eric keerde triomfantelijk terug. Hij had een eiken tobbe gekocht die door twee leerlingen van de kuiper werden gedragen.

'Waar wil je hem hebben?' vroeg hij haar.

'Daar, voor de open haard.'

Volgens haar aanwijzingen werd de tobbe geplaatst, waarop de twee knapen verdwenen.

'Het is niet groot, maar volgens de vrouw van de kuiper groot genoeg,' zei hij.

'Dat is zo,' beaamde ze. 'Daar we geen bedienden hebben, zul jij hem na gebruik in de voorraadkamer moeten zetten. Jij moet trouwens ook een bad nemen, Eric Longsword! Je stinkt een uur in de wind!'

'Heel goed,' stemde hij toe. 'Maar laten we eerst iets eten. Ik had niet veel keus, maar ik hoop dat je van haas houdt en van appels. Ik heb ook brood." Hij ging aan tafel zitten en Mairin volgde zijn voorbeeld.

Hij sneed het vlees in tweeën en schoof haar een stuk toe. Geen wonder dat het hier allemaal zo smerig is, peinsde ze, toen ze begreep dat ze geen bord kreeg.

Ze zorgde ervoor dat haar kleren niet vuil werden. Wat ze aanhad, waren de enige kledingstukken die ze had en waarschijnlijk moest ze in deze kleren naar de koning en zijn vrouw, peinsde ze. Ze mocht er niet als een sloofje uitzien, maar als de lady van Aelfleah.

'Zal ik de tobbe met warm water vullen ?' stelde hij na het eten voor.

'Graag.'

Hij leegde de ketel die boven het vuur hing in de eiken tobbe en goot er vervolgens een paar emmers koud water bij tot de temperatuur aangenaam was. Mairin begon zich uit te kleden. Ze hoefde niet preuts te zijn, want hij had haar nu al verschillende keren maakt gezien. Ze stapte in de tobbe en ging zitten. Er was geen zeep waarmee ze zich had kunnen wassen, maar een ruwe doek was genoeg onn het vuil van de reis weg te vegen. Het was geen bad om lekker lang van te genieten, maar ze voelde zich toch opgefrist. Ze stond op en schudde zich als een jonge hond uit.

'Mag ik?' vroeg hij, terwijl hij met een schone handdoek in haar richting kwam. Toen hij haar had afgedroogd zei hij dat ze haar kleren mee naar boven kon nemen. Ze had gehoopt dat ze haar hemd in het water kon wassen, maar dat kon ook de volgende dag nog, besloot ze. Ze betwijfelde of ze morgen al naar het hof zouden gaan.

'Ik neem een bad en volg je dadelijk naar boven,' zei hij.

Mairin ging er niet tegenin. Ze had het koud en haastte zich die trap op. Ze legde haar kleren zorgvuldig op een stapeltje en gleed ttussen de ijskoude lakens.

Toen Eric binnenkwam droeg hij een tuniek. Vreemd, dacht ze, hij wilde haar naakt zien, maar zelf hield hij zijn lichaam bedektt.

Hij greep naar haar en trok haar dicht tegen zich aan. 'Het is koud,' mompelde hij, 'laten we elkaar warmen.'

Dicht tegen hem aangedrukt, voelde ze haar hart angstig bonzen. Ze was er nog steeds niet van overtuigd dat hij haar niet toch een keer zou verkrachten. Misschien had hij zich tijdens de reis zo gedragen omdat er weinig privacy was geweest, peinsde ze, en onderdrukte een kreet toen hij haar borst masseerde. Hij boog zich over haar heen en sabbelde luidruchtig aan haar tepel zoals hij ook de vorige keren had gedaan. Maar vanavond scheen hij er de tijd voor te willen nemen.

Traag omcirkelde zijn tong haar tepel en Mairin bewoog zich ongemakkelijk.

Ineens kneep hij haar in haar tepel en trok eraan.

Ze gaf een gil.

Eric glimlachte. 'Dat vond je lekker, hè?' Hij deed het ook bij haar andere tepel. Zijn glimlach verbreedde zich toen ze protesteerde. 'Pijn,' zei hij, 'kan heel plezierig zijn, liefje.' Hij ging zitten en plantte zijn knieën aan weerszijden van haar lichaam. Hij woelde door haar lange haren en trok er vervolgens hard aan. 'Je gaf me geen antwoord, Mairin. Je vond het toch lekker toen ik je pijn deed?'

'Nee,' huilde ze bijna.

Hij trok haar hoofd omhoog en sloeg haar een paar keer wreed. 'Leugenaar! Ik heb meer vrouwen zoals jij gekend. Kille teven die eerst een pak slaag moesten hebben voordat ze het een man naar de zin konden maken. Voordat ik je die eerste avond nam, heb ik je afgeranseld, toen was je daarna heet genoeg voor me. De laatste keer lag je als een lappenpop naast me en toen besefte ik wat het probleem was.'

'Het is niet waar!' protesteerde ze.

'Dan is er misschien nog iets anders om je een beetje op te winden. Iets dat verboden is, maar dat wel verrukkelijk is.' Hij duwde haar hoofd terug op het kussen, gleed langs haar lichaam naar beneden en duwde haar dijbenen uit elkaar. Vervolgens boog hij zich voorover. Ze voelde zijn lippen zich rond haar vlees sluiten en wriemelend protesteerde ze om zich van hem te bevrijden.

Even hief hij zijn hoofd en keek haar bedreigend aan. 'Verzet je niet, Mairin,' waarschuwde hij, 'anders zal ik je weer slaan en je daarna op mijn manier bezitten.'

Mairin huiverde over haar hele lichaam. De blauwe plek op haar wang begon juist te verdwijnen en als hij haar weer zou slaan, zou ze zich onmogelijk aan het hof kunnen vertonen. Het was verstandiger om hem zijn zin te geven.

Zijn mond opende zich weer en zijn tong gleed langs haar geheime plekje en ondanks haar afschuw en walging, voelde ze dat haar lichaam op hem reageerde.

Nee, zei ze in stilte, ik voel niets. Ik voel helemaal niets! Maar de hitte begon zich via haar aderen te verspreiden tot er een verrukkelijke ontlading volgde. Mairin was geschokt door haar reactie. Hoe kon haar lichaam op deze afschuwelijke man reageren ? Ze verachtte hem. Als ze de kans kreeg, zou ze wraak op hem nemen.

Maar ze kon niet stil blijven liggen en tot haar grote schrik voelde ze dat ze weer de rand van de afgrond naderde. Nee! Nee! Nee! gilde ze inwendig. Zacht snikkend viel ze echter in het dal. Het schuldgevoel dat haar vervolgens overspoelde was overweldigend.

Toen ze naar haar vijand keek, zag ze dat hij grinnikte. 'Zo,' bromde hij, 'dat heb jij dus nodig om in vuur en vlam te geraken!' Vervolgens gleden zijn vingers bij haar naar binnen. Onder het mompelen van smerige opmerkingen bewoog hij ze heen en weer, krachtig heen en weer.

Na afloop viel hij niet in slaap zoals ze verwacht had en ze was gedwongen om zijn behandeling nog twee keer te ondergaan voordat hij bevredigd was.

Ze was nerveus en uitgeput en tegen de tijd dat hij eindelijk in slaap viel en luid snurkte, liet ze haar tranen de vrije loop. Tranen die ze deze maniak niet had gegund.

Ze wilde bij Josselin zijn, ze wilde naar Aelfleah. Ze verlangde naar kleine Maude en Dagda. Dagda! Als Dagda bij haar was geweest, had Eric de kans niet gekregen om haar te ontvoeren. Hij had met haar mee willen reizen. Hij vond het geen prettig idee dat ze zonder hem naar York moest gaan. Maar ze had geweigerd. Ze was tenslotte een volwassen vrouw, had ze gezegd. En hij was rentmeester van Aldford en het was zijn plicht om bij het kasteel te blijven. Nu wilde ze dat ze niet zo flink was geweest. De tranen drupten langs haar wangen. Na verloop van tijd viel ze huilend in slaap.

Eric Longsword kondigde de volgende dag aan dat hij haar de dag erop mee naar het hof zou nemen. Toen verliet hij het huis zonder te zeggen waar hij heen ging. Ze kon immers toch niet weglopen? Ze had geen geld en geen paard. Nee, ze moest haar kansen bij het hof afwachten.

Ze waste haar hemd en hing het voor het vuur te drogen. Ze controleerde haar kleren met een kritisch oog. Ze had deze kleren met Kerstmis gedragen. Ze waren van prachtige stoffen gemaakt. Ze was blij dat ze haar reukbal bij zich had die Josselin haar de dag voor Kerstmis had gegeven. Die gaf tenminste haar status aan als ze die op de een of andere manier zou moeten bewijzen.

Ze waste haar haren en droogde ze met een doek. Ineens merkte ze dat ze weer huilde. Josselin had haar de reukbal gegeven om het feit te vieren dat ze drie jaar getrouwd waren. Nu zou het misschien haar redding worden.

Eric kwam aan het eind van de middag thuis en zei niet waar hij was geweest. Die avond liet hij haar tot haar opluchting met rust en ze sliep tot de volgende ochtend aan één stuk door. Ze kleedde zich zorgvuldig, en vlocht haar haren in vlechten die ze boven haar oren opstak.

Ze bedekte haar hoofd met de goudkleurige voile die ze vastzette met het kapje dat was afgezet met parels. Toen Eric haar zag stak hij zijn bewondering niet onder stoelen of banken. 'Je bent de mooiste vrouw van de wereld. Iedereen die naar je kijkt zal ik vermoorden.'

'Bedankt voor het compliment, heer, maar dat lijkt me niet verstandig. Maar wees niet bang, ik zal vlak bij je blijven. Er is niemand zoals jij, heer.'

Hij grinnikte en was duidelijk blij met haar woorden. 'Wat zullen ze me benijden,' zei hij.

'Natuurlijk,' zei Mairin ondeugend.

Hij trok haar ineens in zijn armen. 'O, wat ben je toch fantastisch!'

Ze glimlachte. 'En dan te bedenken dat je me nog niet eens goed kent.'