Hoofdstuk 31

Vanaf een afstandje keek Darian toe terwijl Richard over het kerkhof liep om verse bloemen op Michaels graf te leggen. Daar aangekomen, bleef hij even met gebogen hoofd staan, kennelijk diep in gedachten verzonken. Of in gebed.

Ze zou hem niet storen. Ze had haar eigen gebeden. Haar eigen gedachten…

Even later draaide hij zich om en liep op haar toe. Toen hij voor haar stond, legde Darian haar hand tegen zijn wang.

‘Hij hield van je, Richard. Echt waar. En jij hebt altijd alles voor hem gedaan wat in je macht lag.’

Hij keek even naar de lucht en knikte. ‘Ik denk dat je gelijk hebt. Om de een of andere reden heb ik nu het gevoel dat we vrede hebben gesloten. Hij en ik. Nu is het tijd om door te gaan.’

‘Voor mij ook,’ fluisterde ze.

Hand in hand verlieten ze het kerkhof. Het begon zacht te sneeuwen. Haar gezicht opheffend, vroeg Darian zich af of dit een teken was.

Een prachtige voorbode van de dingen die komen gingen…