Hoofdstuk 10

Darian was die middag nog maar een paar minuten thuis toen de bel ging. Aangezien ze zelden bezoek kreeg, schrok ze van het geluid. Ze haastte zich naar het raam om even naar buiten te kijken voordat ze de voordeur opendeed.

Langs de stoeprand stond een bestelauto van een pizzarestaurant. Toen ze uit het zijraam gluurde, zag ze een jongeman staan die was gekleed in de dienstkleding van een bekende pizzeria in de buurt.

Ze drukte op de knop van de intercom. ‘Sorry, ik denk dat je het verkeerde adres hebt. Ik heb geen pizza besteld.’

Het joch leek niet ouder dan zestien, amper oud genoeg voor een rijbewijs. Hij keek naar de bon die boven op de pizzadoos was bevestigd en daarna naar het huisnummer van zwart metaal dat op de muur naast haar deur hing. ‘Nummer 108, Wellington?’

‘Dat is inderdaad mijn adres, maar ik heb geen…’

‘Een extragrote Supreme, toch?’

‘Nee,’ hield Darian vol. ‘Ik heb geen pizza besteld. Iemand moet het verkeerde adres genoteerd hebben.’

‘Op de bon staat 108 en op dit huis staat ook 108.’ De jongen haalde zijn schouders op. ‘Ik moet hem bezorgen op het adres dat op de bon staat. Hij is al betaald, dus dan kunt u er maar beter lekker van smullen.’

Hij bukte zich en zette de doos op de stoep voor haar deur. Daarna draaide hij zich om en liep weg voordat Darian kon protesteren.

Ze opende de deur, pakte de doos op en keek op de bon. Het was inderdaad haar adres, maar de naam die onderaan was gekrabbeld, luidde: R. Berkley.

Ze stapte naar buiten en riep de jongen na: ‘Hé, wacht even, dit is voor mijn buurman!’

Zonder acht op haar te slaan, rende hij naar zijn auto stapte in en reed weg.

Darian zuchtte van ergernis. Er zat niets anders op dan de pizza zelf te brengen. Of hem op te eten, dacht ze even opstandig, maar ze wist dat ze dat niet kon doen. Als Richard Berkley de hele dag bezig was geweest met zijn verhuizing, zou hij waarschijnlijk zo onderhand wel rammelen van de honger. Het zou niet eerlijk zijn om zijn pizza stiekem achterover te drukken, zelfs al was die letterlijk op haar stoep beland.

Ze trok de deur achter zich dicht en liep door de smalle tuin naar Richards huis. Ze kon via het zijraam naar binnen kijken, en als een voyeur bleef ze even staan om de transformatie van het interieur in zich op te nemen. Toen ze die ochtend in het huis was geweest, had het er doods en koud uitgezien met die kale muren en vloeren, maar nu, met alle meubels en accessoires, straalde de kamer zoveel warmte en gezelligheid uit dat ze er even versteld van stond.

Darian zou van Richard Berkley zwart leer hebben verwacht, maar zijn voorkeur ging kennelijk uit naar aardekleuren – bruin, goud, groen – met hier en daar een rood accent. De banken waren wel degelijk van leer, maar de mannelijke stijl werd verzacht door een overvloed aan kussens en plaids.

Ze schrok even toen hij opeens in zicht kwam. Hij zag er vanavond ook anders uit. Niet langer gekleed in een pak, maar in een comfortabele vrijetijdsbroek en een dunne trui die zijn brede schouders en smalle taille tot hun recht deed komen.

Terwijl Darian toekeek, trok hij een fauteuil naar het raam en deed een stap achteruit om het effect te bestuderen. In zichzelf mompelend, schoof hij de stoel weer op de oorspronkelijke plek.

Er was iets aandoenlijks aan de manier waarop hij maar heen en weer bleef schuiven met die stoel. Hij leek volslagen uit zijn element. Zijn besluiteloosheid was zo duidelijk dat Darian zich even afvroeg of hij misschien onlangs was gescheiden. Misschien was hij wel gewend dat zijn vrouw dit soort dingen voor haar rekening nam.

Ze drukte op de bel en deed een stap achteruit om te voorkomen dat hij zou zien dat ze naar hem had staan kijken. Toen hij opendeed, was ze het toonbeeld van goed gedrag.

‘Dat zal verdomme eens tijd –’ Hij stokte midden in zijn zin, duidelijk geschrokken door haar aanwezigheid. ‘Sorry, ik dacht dat je de –’

‘Pizzajongen was?’ Ze stak hem de doos toe. ‘Hij heeft hem op het verkeerde adres bezorgd.’

‘Dat spijt me. Ik heb waarschijnlijk het verkeerde huisnummer opgegeven toen ik telefonisch de bestelling plaatste.’ Hij pakte de pizzadoos aan en deed een stap bij de deur vandaan. ‘Wil je niet even binnenkomen? Nee, ik heb een veel beter idee. Deel de pizza met me. Er is voldoende, en dat is wel het minste wat ik je kan aanbieden, aangezien je zo lief was om hem zelf even langs te brengen.’

Zo’n impulsieve uitnodiging had Darian bepaald niet verwacht. Stotterend zei ze dan ook: ‘Eh, n-nee… Nee, dank je. Ik moet me klaarmaken voor mijn klas van vanavond.’

‘Docent of student?’

‘Pardon?’

‘De klas. Ben je docent of student?’ Hij keek haar op zo’n vriendelijke manier aan dat ze onwillekeurig reageerde. Hij was jonger dan ze in eerste instantie had gedacht. Waarschijnlijk ergens halverwege of achter in de dertig. Een bijzonder aantrekkelijke man. Misschien niet zo knap als Alex Jurgensen, maar hij had iets opvallends. Iets donkers en broeierigs. Maar je moest diep in zijn ogen kijken om het te zien.

Darian sloeg de hare neer. ‘Docente. Hoewel ik het misschien beter een workshop dan een les kan noemen. Er komen geen overhoringen of cijfers aan te pas.’ Ze zocht naar een beleefde manier om afscheid te nemen, maar Richard Berkley was kennelijk een deskundige op het gebied van kletsen over koetjes en kalfjes.

‘Wat is het onderwerp?’ Hij draaide zich om en zette de pizzadoos op een kleine haltafel met een marmeren blad.

‘Seriemoordenaars en gedragsprofilering – leren om feiten van fantasie te onderscheiden.’

Zijn wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Wauw! Dat is behoorlijk ingewikkelde materie. Mag ik vragen wat je hebt gestudeerd als je daarin les mag geven?’

‘Ik ben forensisch psycholoog.’ Ze was meteen op haar hoede na die vraag, en voor de zoveelste keer trof het haar hoezeer haar leven na Paul Ryanns dood was veranderd. Hoe anders ze nu was dan het populaire meisje dat ze op school was geweest. Toen had ze zoveel vrienden gehad, zoveel om naar uit te kijken…

Haar stille aanbidder had aan dat alles een einde gemaakt. Nu leefde ze teruggetrokken, was ze somber en bang voor vreemden, overbezorgd en altijd op haar hoede bij ieder gebaar dat ze maakte.

Als ze glimlachte, zou hij dat dan verkeerd interpreteren? Als ze ook maar het geringste teken van vriendelijkheid zou tonen, zou hij dat dan verkeerd opvatten?

En als ze zichzelf toestond hem aardig te vinden, zou hij dat dan ook met zijn leven moeten bekopen?

‘Elizabeth Manning heeft me verteld dat je psychologe bent, maar niet in welk veld je werkzaam bent.’ Richard leunde met zijn schouder tegen de deur, zich kennelijk niet bewust van de verwarring waaraan Darian ten prooi was gevallen.

‘Ik ben natuurlijk geen expert,’ vervolgde hij, ‘maar ik weet wel dat de manier waarop profielschetsers worden getypeerd in boeken en films heel ver van de werkelijkheid staat. Het gaat meer om research en analyse dan om buitenzintuiglijke waarneming. Ik neem aan dat de titel van je workshop daar ook vandaan komt?’

‘Ja, dat klopt,’ zei Darian, verrast door zijn inzicht. ‘In tegenstelling tot de algemene opinie beschikken de meeste karakteranalytici helemaal niet over buitengewone gaven. Ik in ieder geval niet.’

‘Ik neem aan dat je een eigen praktijk hebt?’

‘Ja.’

‘En je maakt reconstructies van de plaatsen delict en analyseert de aangetroffen bewijzen?’

‘Ja, maar het verbaast me dat je zo goed op de hoogte bent van mijn beroep,’ zei ze. ‘Tenzij je zelf in dat veld werkzaam bent natuurlijk.’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik ben strafpleiter. Mijn firma maakt met grote regelmaat en succes gebruik van karakteranalytici. Ik heb veel respect voor jouw beroep.’ Hij zweeg even.

‘Misschien loop ik nu het risico dat je me gaat beschouwen als een van die buren die je het liefst wilt ontlopen, maar ik vraag me af of je misschien bereid zou zijn om je licht te laten schijnen over een van de zaken waarmee ik bezig ben. Ik ben er midden in gevallen en ik weet niet zeker of de richting die we zijn ingeslagen me wel bevalt. Over een paar maanden begint de rechtszaak, en voordat we ons gaan vastbijten in een bepaalde verdedigingsstrategie, zou ik graag een second opinion willen hebben.’

Darian fronste. ‘Maar je weet helemaal niets van me. Je wilt toch zeker eerst mijn referenties checken, mijn reputatie…’

Opnieuw haalde hij zijn schouders op ‘Natuurlijk. Maar ik heb een behoorlijk goede kijk op mensen, en ik heb het gevoel dat je goed bent in wat je doet… dr. West.’

Iets in zijn stem… in de manier waarop hij haar naam uitsprak, veroorzaakte een waarschuwende tinteling langs Darians ruggengraat. ‘Mijn agenda is op dit moment behoorlijk vol,’ zei ze ontwijkend. ‘Ik neem even geen nieuwe cliënten meer aan.’ Een klinkklare leugen. Ze was nog steeds bezig haar praktijk op te bouwen en kon het zich eigenlijk helemaal niet veroorloven om nieuwe cliënten af te wijzen. Waarom deed ze dat nu dan?

‘Ik begrijp het. En ik weet dat ik nu misschien echt te ver ga,’ zei hij op schaapachtige toon, ‘maar ik vraag me af of ik je om een andere gunst zou mogen vragen.’

Zeg gewoon nee, dacht Darian. Laat hem niet in de waan dat jullie ooit iets meer zullen worden dan buren die elkaar vriendelijk gedag zeggen.

Hij gebaarde naar de kamer achter hem. ‘Ik ben de hele middag al bezig met het verplaatsen van de meubels en ik schijn het maar niet goed te kunnen krijgen. Mijn appartement in Georgetown heb ik door een binnenhuisarchitect laten doen, en toen zag alles er prima uit. Ik dacht dat ik gewoon alle spullen hierheen kon laten komen en het weer precies zo kon neerzetten. Maar deze kamer is veel groter en anders van vorm…’ Hij woelde even door zijn donkere haren.

‘Ik weet niet of je aan mijn hulp veel zult hebben. Ik ben bepaald geen expert,’ zei Darian aarzelend.

‘Soms is een frisse kijk het enige wat nodig is.’ Hij opende de deur verder voordat ze nog meer excuses kon verzinnen. ‘Er is te veel ruimte, en ik kan maar niet bedenken wat ik met die stoel aan moet. De hele indeling lijkt… gewoon verkeerd.’

Er zat voor Darian niets anders op dan naar binnen te stappen en om zich heen te kijken. ‘Het is een grote kamer, dus je moet hem op de een of andere manier opdelen. Als je de bank iets verder van de muur zet, raak je al iets van die ruimte kwijt en dan kun je een apart zitgedeelte creëren door die twee stoelen aan weerszijden van het raam te plaatsen. Dan is de doorgang naar de eetkamer ook beter.’

‘Dat is een goed idee.’ Hij keerde zich naar haar toe. ‘Ik ben daar al langer dan een uur mee bezig, en jou kost het niet meer dan twee seconden om te zien wat het probleem was.’

Ze haalde haar schouders op. ‘Het is eigenlijk een beetje een hobby van me. Ik noem het decoreren zonder dollars. Toen ik klein was, hadden we geen geld om nieuwe spullen te kopen, dus was mijn moeder altijd bezig met het verplaatsen van het meubilair om de kamer een nieuw aanzien te geven. Ik denk dat ik een paar trucjes van haar heb opgepikt.’

‘Nou, ik ben je zeer dankbaar voor je expertise.’ Hij glimlachte. ‘Maar nu heb ik echt het gevoel dat ik je iets te eten moet geven. Weet je zeker dat ik je niet kan overhalen die pizza met me te delen?’

Ze keek op haar horloge. ‘Ik vrees van niet. Ik moet nu echt gaan.’ Ze haastte zich naar de deur voordat hij opnieuw met argumenten kon komen. Zonder dat ze het wist, was hij achter haar aangelopen. Toen ze zich omdraaide om afscheid te nemen, stond hij opeens vlak achter haar, en zijn nabijheid maakte haar aan het schrikken. ‘Een prettige avond,’ zei ze een tikje ademloos.

‘Van hetzelfde, dr. West.’

‘Zeg maar Darian.’ Ze had er geen idee van waarom ze dat had gezegd.

Richard Berkley glimlachte. ‘Tot ziens… Darian.’

Darian sloot haar voordeur en schakelde het alarm in, zelfs al wist ze dat ze al snel zou vertrekken om les te gaan geven. Maar ze sprong nooit nonchalant om met haar veiligheid en nam altijd de noodzakelijke voorzorgsmaatregelen, zowel thuis als op haar werk. Ze kon het zich niet veroorloven om haar behoedzaamheid ook maar een seconde te laten varen.

Ze liep naar de keuken en keek in de koelkast in de hoop daarin nog iets aan te treffen waarmee ze een snelle maaltijd in elkaar kon flansen, maar er was niets wat haar eetlust ook maar enigszins kon opwekken.

De geur van Richards pizza leek verlokkend door de muren heen te dringen, en de yoghurt waarmee ze zich uiteindelijk tevredenstelde, was absoluut onvoldoende om haar eetlust te stillen.

Na een paar hapjes zette ze het pak terug in de koelkast. Misschien zou ze na de workshop nog even een hamburger gaan halen, besloot ze.

De cursus, die acht weken duurde, werd gegeven op een van de onderafdelingen van de University of Houston. Darian liep de trap op om haar mantelpak te verwisselen voor een witte bloes en een zwarte broek. Een paar minuten later liep ze weer naar beneden om haar aantekeningen te pakken.

Ze stond net op het punt de deur uit te gaan toen haar telefoon begon te rinkelen. Haar nummer was nog steeds niet geregistreerd, dus een telefoontje was al even ongebruikelijk als een bezoeker die zonder aankondiging voor haar deur stond.

Zich afvragend of het de bewakingsdienst was die een noodgeval wilde doorgeven, rende ze naar het apparaat en nam op. ‘Hallo?’

‘Goddank dat je opneemt! Ik was al bang dat ik je was misgelopen.’

Bij het horen van de bekende stem, omklemde Darian de hoorn. Dr. Gaines had haar nog nooit eerder thuis gebeld. Niet sinds ze Darian West was geworden. Ze wisten allebei hoe belangrijk het was om haar identiteit en verblijfplaats geheim te houden. Het feit dat hij had besloten deze gok te nemen, moest betekenen dat er iets ernstigs aan de hand was.

‘Wat is er gebeurd. Is er iets met mijn moeder?’

‘Nee, voor zover ik weet gaat het prima met je familie.’

Darian sloot even haar ogen van opluchting. ‘Dan… Dan begrijp ik het niet. U hebt me nog nooit op dit nummer gebeld.’

‘Dat weet ik, en het spijt me dat ik je aan het schrikken heb gemaakt,’ zei hij. ‘Maar ik moet je spreken. Het is belangrijk.’

‘Wat is er dan aan de hand?’

‘Dat wil ik niet via de telefoon bespreken. Ik ben zaterdagavond voor het banket van de TPA in Houston. Ik logeer in het Warwick Hotel. Na het banket kunnen we afspreken in mijn suite.’

‘Ik ga zelden naar die bijeenkomsten van het TPA,’ zei Darian. ‘En zelfs al zou ik dat doen, dan lijkt het Warwick me nu niet de uitgelezen plek om elkaar te ontmoeten. Daar zal het zaterdagavond heel druk zijn. Iemand zou ons wel eens samen kunnen zien.’

‘En wat dan nog? Dan zullen ze denken wat we collega’s zijn. Hoor eens, ik vertrek zondagochtend en ga een tamelijk langdurige trip maken. Als we zaterdagavond niet kunnen afspreken, vrees ik dat het zal moeten wachten tot ik terug ben. En ik zou je die informatie liever willen geven voordat ik wegga.’

‘Dan kom ik natuurlijk naar u toe. Maar kunt u niet nu al iets –’

‘Tot zaterdagavond dan. En Darian? Wees alsjeblieft voorzichtig.’

De verbinding werd zo abrupt verbroken dat Darian ervan schrok. Toen ze de hoorn neerlegde, zag ze dat haar hand trilde.

Er was iets fout.

Ze mocht dan niet helderziend zijn, maar uit pure noodzaak was ze hypergevoelig geworden voor gevaar. Ze kon het nu om haar heen voelen en ze wist uit ervaring dat ze er niets tegen kon doen.

Richard deed zijn koptelefoon af en keek naar de woorden die hij op een notitieblok had gekrabbeld.

Zaterdagavond

TPA

Het Warwick Hotel

De muursonde, waarmee hij gesprekken kon afluisteren die in de aangrenzende kamer werden gevoerd, had hem slechts in staat gesteld Darians deel van het gesprek te volgen, en hij wist natuurlijk niet zeker wie haar had gebeld, maar hij had een sterk vermoeden.

Na het vel van het blok gescheurd te hebben, vouwde hij het op en stopte het in zijn aktetas. Daarna schakelde hij zijn laptop uit, stopte de koptelefoon en de muursonde in zijn bureaulade, sloot hem af en stopte de sleutel in zijn zak, waarna hij naar boven liep om zich te verkleden.