9

De stamboom van Jezus (vrede zij met hem)

Kijk nu hoe de christelijke vaders de incestueuze nageslachten van het Oude Testament op hun Heer en Verlosser, Jezus Christus (vrede zij met hem), hebben aangesmeerd in het Nieuwe Testament. Voor een man die geen stamboom had, hebben zij er één voor hem gemaakt. En wat voor een stamboom! Zes overspeligen en nakomelingen van incest worden deze heilige man van God opgedrongen. Mannen en vrouwen die het verdienen dood gestenigd te worden volgens God’s Eigen Wet, zoals is geopenbaard aan Mozes (vrede zij met hem) en verder moeten worden verbannen en uitgesloten uit het Huis van God voor generaties. [“Een bastaard zal niet in de gemeente des Heren komen; zelfs zijn tiende geslacht zal niet in de gemeente des Heren komen.” (Deut. 23:2)]

Schandelijke afstamming

Waarom zou God een “vader” (Jozef) geven aan Zijn “zoon” (Jezus)? En waarom zo’n schandelijke afstamming? “Dit is juist het mooie eraan,” zegt de perverseling. “God hield zoveel van de zondaars, dat Hij het niet beneden Zich achtte zulke voorouders te geven aan Zijn “zoon.”

Slechts twee gematigd

Van de vier Evangelieschrijvers, heeft God er slechts twee “geïnspireerd” om de stamboom van Zijn “zoon” op te schrijven. Om het voor u gemakkelijk te maken om de “vaders en grootvaders” van Jezus Christus (vrede zij met hem) te vergelijken in beide “geïnspireerde” lijsten, heb ik alleen de namen verzameld, zonder de woordenvloed eromheen. Zie de volgende lijst.

Tussen David (vrede zij met hem) en Jezus (vrede zij met hem), heeft God Matteüs “geïnspireerd” om slechts 26 voorouders voor Zijn “zoon” op te schrijven. Maar Lukas, ook “geïnspireerd”, heeft 41 voorvaderen voor Jezus (vrede zij met hem) verzameld. De enige naam die gezamenlijk voorkomt in deze twee lijsten tussen David en Jezus is Jozef, en hij was ook, volgens Lukas 3:23, een “vermeende” vader. Deze ene naam is oogverblindend.

Je hebt geen kam met fijne tandjes nodig om hem te vangen. Het is Jozef de Timmerman. U zult ook zo zien dat de lijsten flagrant tegenstrijdig zijn. Zouden beide lijsten van dezelfde bron hebben kunnen komen, d.w.z God?

Een waargemaakte voorspelling?

Matteüs en Lukas zijn er superijverig in om David de Koning, de oorspronkelijke voorvader van Jezus te maken, vanwege dat loze denkbeeld dat Jezus op de “Troon van zijn vader” (Handelingen 2:30) zou moeten zitten.

De Evangeliën logenstraffen deze voorspelling, want zij vertellen ons dat in plaats van dat Jezus (vrede zij met hem) op zijn vader’s (David’s) troon zat, het Pontius Pilatus, een Romeinse gouverneur was, een heiden, die op die ene troon zat en zijn rechtmatige (?) opvolger (Jezus) ter dood veroordeelde.

“Geeft niks,” zegt de evangelist, “als het niet in zijn eerste komst gebeurt, dan zal hij wel in zijn tweede komst deze voorspelling vervullen, en daarnaast nog driehonderd andere.”

Maar met hun extravagante enthousiasme om de afstamming van Jezus (vrede zij met hem) lichamelijk tot David (vrede zij met hem) terug te trekken [want dat is wat de Bijbel zegt: “…een uit de vrucht zijner lendenen, volgens het vlees…” (letterlijk, niet figuurlijk, zie Handelingen 2:30).], struikelen en vallen beide “geïnspireerde” schrijvers op de allereerste trede.

Matteüs 1:6 zegt dat Jezus de zoon van David was, door Salomon, maar Lukas 3:31 zegt dat hij (Jezus) de zoon van David was door Nathan.

Men hoeft geen stamboomdeskundige te zijn om te zien dat met geen enkele prikkeling van het voorstellingsvermogen het zaad van David de moeder van Jezus heeft kunnen bereiken door zowel Salomon als Nathan tegelijkertijd! We weten dat beide schrijvers verdraaide leugenaars zijn, omdat Jezus op wonderbaarlijke wijze was geboren, zonder enige mannelijke tussenkomst. Zelfs als we zouden toegeven aan een lichamelijke stamboom via David, zouden beide schrijvers toch nog bewezen hebben leugenaars te zijn voor de aangewezen reden.

Vooroordeel afbreken

Hoe simpel de bovenstaande logica ook is; de christen wordt zo emotioneel meegesleept, dat het niet zijn bevooroordeelde verstand zal binnendringen. Laten we hem nog eenzelfde voorbeeld geven, maar één waar hij het zich kan veroorloven objectief te zijn.

We weten uit de geschiedenis dat Moh’ammed (Allah’s vrede en zegeningen zijn met hem), de profeet van de Islaam, de zoon van Abraham (vrede zij met hem) was door Ismaël (vrede zij met hem). Dus als er een “geïnspireerde” schrijver voorbij zou komen en probeerde zijn “openbaring” aan te smeren, er op neerkomend dat Moh’ammed (Allah’s vrede en zegeningen zijn met hem) de zoon van Abraham was via Isaak (Ish’aaq), zouden we, zonder enige twijfeling, zo een schrijver bestempelen als een leugenaar, omdat het zaad van Abraham nooit Aminah (Moh’ammed’s moeder) kan bereiken door Ismaël en Isaak tegelijkertijd! Het verschil in stamboom tussen deze twee zonen van Abraham, is het verschil tussen de joden en de Arabieren.

In het geval van Moh’ammed (Allah’s vrede en zegeningen zij met hem) zouden we dan weten, dat eenieder die zegt dat Isaak (vrede zij met hem) zijn voorvader was, een leugenaar is. Maar in het geval van Jezus (vrede zij met hem) zijn zowel Matteüs als Lukas verdacht. Totdat de christenen besluiten welke lijn van voorouders zij verkiezen voor hun “god”, zullen beide Evangelies moeten worden verworpen.

De christenheid heeft deze stambomen de afgelopen 2000 jaar met hand en tand verdedigd, in de poging het mysterie op te lossen. Ze hebben nog niet opgegeven. We bewonderen hun volharding. Zij geloven nog steeds dat “de tijd het probleem op zal lossen.”

In “The Plain Truth” van juli 1975 stond het volgende: “Er zijn vermeende tegenstrijdigheden die theologen niet tot de bevrediging van elke atheïst hebben opgelost. Er zijn tekstuele moeilijkheden waar geleerden nog steeds mee worstelen. Alleen een Bijbelanalfabeet zou deze, en andere problemen, ontkennen.”

De bron van Lucas’ “inspiratie”

We hebben reeds 85% van Matteüs en Lucas aan Markus of die mysterieuze “Q” vastgespijkerd. Laten we nu Lucas toestaan om te vertellen wie hem “geïnspireerd” heeft om zijn “hoog edele Theofilus” (Lukas 1:3) het verhaal van Jezus (vrede zij met hem) te vertellen. Zie de volgende pagina voor de inleiding van Lucas tot zijn “Evangelie.”

Hij vertelt ons openlijk dat hij alleen maar in de voetstappen van anderen volgde die minder gekwalificeerd waren dan hijzelf; anderen die de roekeloosheid hadden om verslagen van zijn held (Jezus) te schrijven. Als geneesheer was hij, tegenover vissers en belastingophalers, zonder twijfel beter begaafd om een literair meesterwerk te creëren.

Dit deed hij, omdat “…ik ook tot het besluit ben gekomen…dit in geregelde orde voor u te boek te stellen…” Dit zijn voorname rechtvaardigingen over zijn voorgangers.

In het voorwoord van zijn vertaling van het “Evangelie van St. Lucas”, heeft de christelijke geleerde J.B. Phillips het volgende te zeggen: “Tot zijn eigen bekentenis had Lucas nauwkeurig bestaand materiaal vergeleken en bewerkt, maar het leek er op dat hij toegang had tot een grote hoeveelheid bijgevoegd materiaal, en we kunnen redelijkerwijs gissen naar enkele van de bronnen waaruit hij putte.”

En toch noemen jullie dit het Woord van God?! Probeer “The Gospels in Modern English” te verkrijgen, uitgegeven door “Fontana.” Het is een goedkope uitgave. Ga het vlug halen, voordat de christenen besluiten om Phillips’ aantekeningen, die van onschatbare waarde zijn, uit zijn vertaling te schrappen!

En wees niet verrast als de schrijvers van de RSV ook besluiten het “voorwoord” uit hun vertaling te verwijderen. Het is een oud, oud gebruik. Zodra degenen die gevestigde belangen in het Christendom hebben, zich beseffen dat zij onbewust uit de school zijn geklapt, maken zij vlug wijzigingen. Zij maken actuele vermeldingen ineens “vergane” geschiedenis!

Het overgebleven evangelie

Wie is de schrijver van “Het Evangelie van Johannes?” Noch God, noch Johannes! Zeg wat “hij” (?) er “zelf” (?) over zegt (zie volgende pagina). (Johannes 19:35 en 21:24-25)

Wie is zijn “HIJ” en “ZIJN”, en zijn “WIJ WETEN” en “IK MEEN?” Zou het de wispelturige kunnen zijn die hem in de steek liet in de tuin, toen hij het meeste behoefte aan hem had, of de veertiende man aan tafel, tijdens het “Laatste maal”, degene die Jezus (vrede zij met hem) liefhad? Beiden waren Johanessen. Het was een populaire naam onder de joden ten tijde van Jezus (vrede zij met hem) en onder christenen zelfs vandaag de dag. # Geen van deze twee was de schrijver van dit Evangelie. Dat het product was van een anonieme hand, is kristalhelder.

<<<# Johannes (Arabisch: Yah’ya), afgeleid van het Hebreeuwse Jochanan (= Jahweh is genadig). De naam is, in zijn verschillende vormen, de meest verbreide in de christelijke wereld. Verkorte vormen zijn Johan, Jan, Joop, Janus, Hans. Varianten in andere talen: Joannes, Ioannes (Grieks, Latijn), Johann (Duits), John, Jack (Engels), Jean (Frans), Giovanni (Italiaans), Juan (Spaans), João (Portugees), Ivan (Russisch), Jens (Deens), Hans (Zweeds). Vrouwelijke vormen zijn o.a.: Johanna, Hanna, Joke, in andere talen: Jane, Janet, Joan (Engels), Jeanne, Jeannette (Frans), Giovanna (Italiaans), Juana, Juanita (Spaans).>>>

Schrijvers in een notendop

Laat me deze “schrijver”-zoektocht afsluiten met het oordeel van die 32 geleerden, gesteund door hun 50 samenwerkende kerkgemeentes. God is reeds een lange tijd geleden uit deze auteurschaprace verwijderd. In de RSV, door Collins, kunnen aantekeningen van onschatbare waarde over “de Boeken van de Bijbel” worden gevonden, achter in hun uitgave. We beginnen met “Genesis” – het eerste boek van de Bijbel.

De geleerden zeggen over de “SCHRIJVER” ervan: “Eén van de “vijf boeken van Mozes”.” Let er op dat de woorden “vijf boeken van Mozes” tussen aanhalingstekens zijn geschreven “-” dit is een subtiele manier om toe te geven dat dit is wat mensen zeggen, dat het Boek van Mozes (vrede zij met hem) was, dat Mozes (vrede zij met hem) de schrijver was. Maar wij (de 32-Bijbelgeleerden), die beter zijn ingelicht, onderschrijven dat geklets niet.

De volgende vier boeken; “Exodus, Leviticus, Numeri en Deuteronomium”: schrijver? “Over het algemeen toegeschreven aan Mozes.” Dit is dezelfde categorie als het boek Genesis.

Wie is de schrijver van het boek “Jozua?” Antwoord: “Grootste deel toegeschreven aan Jozua.”

Wie is de schrijver van het boek “RICHTEREN?” Antwoord: “Mogelijk Samuël.”

Wie is de schrijver van “Ruth?” Antwoord: “Onbekend.” En wie is de schrijver van: (zie de tabel hieronder).

En zo gaan de geruchten. De schrijvers van deze anonieme boeken zijn ofwel “onbekend”, of zijn “waarschijnlijk” of “vermoedelijk”, of ze zijn van “twijfelachtige” oorsprong.

Waarom God de schuld geven voor dit fiasco? De Lankmoedige en Barmhartige God heeft geen tweeduizend jaar op Bijbelgeleerden gewacht om ons te vertellen dat Hij niet de Schrijver was van joodse kleine zondes, hoogmoed en vooroordelen; van hun lusten, ruzies, jaloezieën en gruweldaden. Allah de Verhevene zei het openlijk wat zij doen: “Wee dan degenen die de Schrift met hun eigen handen schrijven en vervolgens zeggen: “Dit komt van Allah.” Om het te verruilen voor iets van geringe waarde. Wee dan hen vanwege wat hun handen geschreven hebben en wee hen vanwege wat zij verrichtten.” [Soerat al-Baqarah (2), aayah 79]

We zouden de stelling van dit boek met bovengenoemde aayah hebben kunnen beginnen, en er mee zijn geëindigd, met de bevrediging dat de Almachtige God Zelf Zijn uitspraak over dit onderwerp – “Is de Bijbel het Woord van God?” – zou hebben gedaan, maar we wensten onze christelijke broeders in de mensheid een gelegenheid te geven om het onderwerp zo objectief mogelijk te bestuderen. Gelovende christenen, “herboren” christenen, en hun eigen Heilige Boek, de Bijbel, toe te staan tegen “beter” weten in te getuigen.

En hoe zit het met de Qor-aan? Is de Qor-aan het Woord van God?

De schrijver van deze nederige uitgave heeft getracht deze vraag op een uiterst wetenschappelijke manier te beantwoorden in zijn boek “De Qor-aan – Het grootste Wonder.”