Epiloog
De motorboot tufte rustig over de turquoise zee naar het eiland Jacamar.
‘Signor Orlando!’ Een lachende, zongebruinde man ving behendig het touw dat Orlando hem toewierp. ‘Welkom terug op Jacamar. Het is veel te lang geleden.’
‘Grazie, Miguel.’ Orlando sprong aan wal en omhelsde zijn waarnemer op het eiland. ‘Hoe is het hier?’
‘Ach, je weet wel – heel relaxed.’
‘Zo mag ik het horen.’ Orlando gaf hem een vrolijke klap op zijn schouder.
‘Zo te zien heb je hier een heel kostbaar vrachtje.’ Met zijn hand boven zijn ogen bekeek Miguel de passagiers op de boot.
‘Inderdaad.’ Orlando stak zijn hand uit naar zijn schoonmoeder. ‘Nancy, wil jij als eerste uitstappen? Miguel, laat me je voorstellen aan mijn schoonmoeder, Mrs. Spicer. Misschien kunnen we haar samen aan wal helpen?’
‘Doe geen moeite. Ik kan best zelf van deze boot komen.’ Ondanks haar tegenwerpingen liet Nancy zich als een veertje door de sterke armen van de twee mannen optillen. ‘En voorzichtig met mijn bagage. Ik wil niet dat mijn koffer straks in zee ligt.’
‘Nee, mevrouw,’ zei Miguel, en hij boog eerbiedig zijn hoofd.
‘En mijn vrouw ken je nog wel, of niet, Miguel?’
‘Jazeker! Dag, Ms. Spicer… Ik bedoel signora Cassano…’
‘Isobel.’ Lachend zwaaide Isobel naar hem terwijl ze zich opmaakte om van de boot te stappen. ‘Ha, Miguel. Wat leuk om je weer te zien.’
‘En wie is dit, als ik vragen mag?’ Met een brede grijns keek Miguel neer op het wriemelende bundeltje dat Isobel stevig in haar armen hield.
‘Zeg maar hallo tegen Nico.’ Isobel liep naar de rand van de boot. ‘Ik heb zo het vermoeden dat hij graag aan land wil.’
‘Kom maar hier, kleintje.’ Orlando hurkte en reikte naar zijn zoon, die Isobel naar hem omhooghield.
De kleine Nico strekte zijn armpjes uit en kraaide van plezier toen zijn vader hem vastpakte en hoog in de lucht zwaaide, voor hij hem op zijn heup zette.
De boot deinde zachtjes terwijl Orlando zijn vrije hand naar Isobel uitstak en hun ogen elkaar ontmoetten. Een flits van herkenning schoot door hen heen.
Het leek Isobel onmogelijk dat er sinds hun eerste ontmoeting niet veel meer dan een jaar verstreken was. Er was zoveel gebeurd. Alles was veranderd. En het was geweldig.
Heimelijk lachten ze naar elkaar en met een extra kneepje in haar hand hielp Orlando haar aan land.
‘Wat een goed idee, deze vakantie.’ Ze nam haar man bij de arm en het kleine gezelschap liep langzaam over het pad tussen het weelderige groen door naar het grootste huis. ‘Je had gelijk, we konden allemaal wel wat rust gebruiken.’
‘Ja, en jij meer dan wie dan ook. Het is nogal hectisch geweest allemaal de laatste tijd, met de baby en Spicer Shoes enzo. En je weet hoe trots ik op je ben, hè, Isobel? Het is onvoorstelbaar hoe geweldig het gaat met je bedrijf.’
‘Dank je. Maar zonder jou was het me niet gelukt.’
‘We vormen een goed team – al moest ik je wel een beetje overtuigen. Ik meen me te herinneren dat er een tijd was dat je niet kon wachten om de aandelen van Cassano Holdings terug te kopen.’
Isobel trok een gezicht. ‘Sorry, ik was een beetje dwars.’
‘Dat kan ik niet ontkennen.’
‘Hoe dan ook,’ veranderde Isobel snel van onderwerp, ‘ik ben ook trots op jou. Wat je met Trevente hebt gedaan – het is een thuis, en al die mensen kunnen er weer van leven. En moet je je voorstellen, nu de wijngaarden weer worden onderhouden, kunnen we misschien volgend jaar alweer wijn gaan produceren.’
‘Sì. En dan zullen we proosten op ons – op ons gezin en op de toekomst.’
‘En misschien kunnen we dan ook een moment stilte houden voor Sophia.’ Isobel keek hem teder aan.
‘Sì,’ herhaalde Orlando zacht. ‘Dat doen we. Ondertussen denk ik dat we wel kunnen zeggen dat we allebei behoorlijk trots zijn op deze hier.’ Hij pakte een van Nico’s blote voetjes vast en liet hem op en neer wippen op zijn heup. ‘Het was een goed idee om hem hierheen mee te nemen, hem te laten zien waar hij vandaan komt.’
‘Nou, maar laten we dat maar een beetje in het midden laten als mijn moeder in de buurt is.’ Isobel lachte.
‘Dat maakt haar niets uit. Ze is duidelijk helemaal weg van hem.’
‘Ja hè? Ze is een totaal ander mens, Orlando. En dat heb ik aan jou te danken. Al heb ik geen idee wat je hebt gezegd of gedaan om deze metamorfose teweeg te brengen.’
‘Ah.’ Orlando tikte met een vinger tegen de zijkant van zijn neus. ‘We hebben gewoon even een praatje gemaakt. Je moet ondertussen toch weten dat de Spicer-vrouwen mijn charmes gewoon niet kunnen weerstaan.’
‘Dat is waar. Daar kan ik niets tegen inbrengen.’ Isobel grijnsde naar hem. ‘En dat ondanks je almaar groeiende verwaandheid. Maar goed, ik ben je ontzettend dankbaar. Ze is onherkenbaar veranderd. Kijk haar nou.’
Samen keken ze naar Nancy, die voor hen op het pad liep, leunend op Miguels arm – meer om met hem te kletsen dan echt ter ondersteuning.
‘En vind je het echt niet vervelend dat ze in het castello komt wonen?’
‘Vervelend?’ Orlando keek haar quasionschuldig aan. ‘Waarom zou ik dat vervelend vinden? Ik heb haar altijd uiterst charmant gevonden.’
‘Ja, tuurlijk.’ Isobel gaf hem een stomp in zijn zij. ‘Maar serieus. Ik zou willen dat jouw moeder er ook nog was en Nico had kunnen zien.’ Ze zuchtte weemoedig.
‘Ja, ik ook.’ Stilhoudend op het tuinpad, keerde Orlando zich naar haar toe. ‘Ik weet zeker dat ze dol op hem zou zijn geweest. En op jou ook. Maar nu is het niet het moment voor verdriet, Isobel. Nu is het tijd om dankbaar te zijn voor alles wat we hebben. Want geloof me, ik ben heel, heel erg dankbaar.’
‘O, Orlando.’ Haar armen om zijn hals slaand trok Isobel hem naar zich toe om hem in zijn oor te fluisteren. ‘Ik ook.’
Hun lippen ontmoetten elkaar en ze kusten hartstochtelijk, een kus die ruw werd onderbroken door het luide protest en vastberaden gekronkel van het kleine lijfje dat tussen hen in geklemd zat.
‘Scusi, Nico.’ Orlando stapte achteruit en kuste hem op zijn hoofd. ‘Vergeef me. Ik liet je mama alleen maar even zien hoeveel ik van haar hou.’
En daarmee begonnen ze weer te lopen, met zijn drieën op weg naar het huis, naar de toekomst en naar levenslang geluk.
Volg
Harlequin op Facebook