HOOFDSTUK 2

Toen ze later op de dag met een kalm gangetje terugreed naar het dorp waar ze met haar echtgenoot Laurens woonde, gingen Agnes’ gedachten naar het gesprek van die ochtend.

Mette had wel een beetje gelijk gehad. Het wás vreemd dat Martine zo lang niets van zich had laten horen. Hoewel… helemaal waar was dat niet. Zo’n vijf jaar na het gebeurde had ze een kerstkaartje naar Agnes gestuurd met het adres van haar tante in Friesland erop.

Enthousiast had Agnes een briefje teruggestuurd en gevraagd hoe het met haar ging. Het duurde echter maanden voor ze een reactie kreeg. Slechts een paar regeltjes waren het geweest en Agnes had de indruk gekregen dat Martine alweer spijt had van haar opwelling om haar vroegere vriendin te benaderen.

In de jaren daarop was er sporadisch een kaart in de bus gevallen. Echt innig was de correspondentie niet geweest, maar Agnes maakte eruit op dat Martine deze laatste binding met haar jeugdjaren toch niet wilde verbreken. Dat was ook de reden geweest dat ze elke keer trouw een briefje terugstuurde.

De tante, naar wie Martine door haar ouders zo plotseling was verbannen, had sinds de jaren tachtig met haar man een tweede huis in Griekenland. Toen ze weduwe werd, had ze besloten met Martine en haar zoontje Christian definitief naar het kleine dorpje in Pilion te verhuizen.

Agnes slikte even. Ondanks alles had Martine nu wel een volwassen zoon, terwijl zij… Haar eigen huwelijk was kinderloos gebleven. In de eerste jaren had ze er niet zo’n probleem van gemaakt. Er was immers nog tijd genoeg. Maar toen ze de dertig naderde, en er nog steeds geen kindje kwam, hadden zij en Laurens zich bij het ziekenhuis gemeld voor talloze onderzoeken. Uiteindelijk hadden ze te horen gekregen dat er iets mis was met haar eileiders en dat de kans op een natuurlijke zwangerschap nihil was.

Het nieuws had een behoorlijke wissel getrokken op hun relatie. Laurens was fel gekant tegen kunstmatige ingrepen, en hoewel hij haar verlangen naar een kind van henzelf begreep, weigerde hij mee te werken aan een behandeling die de kans op een zwangerschap zou kunnen vergroten.

Uiteindelijk had Agnes zich erbij neergelegd. Ze respecteerde Laurens’ mening en wilde haar huwelijk niet op het spel zetten door haar zin door te drijven. Toch was er vanaf dat moment iets veranderd in hun relatie. Uiterlijk verliep alles gladjes, maar de innige verbondenheid die in het begin zo vanzelfsprekend was geweest, konden ze niet terugvinden. Ieder voor zich probeerde het verdriet om de ongewilde kinderloosheid te verwerken. Ze wilden de ander er niet mee lastig vallen, bang als ze waren om elkaar te kwetsen, maar het resultaat was dat ze steeds verder uit elkaar groeiden.

Agnes zuchtte, terwijl ze behendig van rijbaan verwisselde. Ze herinnerde zich de eenzaamheid en het verdriet maar al te goed. Hoe ze ook haar best deed, ze kon de muur die Laurens rond zichzelf had opgetrokken niet omver halen. Zijn beleefde afstandelijkheid werkte op haar zenuwen. Hoe harder zij probeerde om hem te bereiken, des te killer reageerde hij. Toen had ze Ruud ontmoet. Ruud met zijn warme ogen, zijn open armen en zijn gulle lach.

Om de koude sfeer thuis te ontvluchten, had ze zich in een opwelling ingeschreven voor een cursus Italiaans koken in het Educatief Centrum van het dorp. Vanaf het moment dat ze over de drempel van het klaslokaal stapte, had ze zich aangetrokken gevoeld tot de lange, blonde man die zoveel plezier uitstraalde en verschrikkelijk zijn best deed zich de Italiaanse kookkunst eigen te maken. Dat hij de enige mannelijke cursist was, deerde hem niet. Integendeel, door zijn aanstekelijke humor werden de lessen één groot feest, en Agnes verheugde zich iedere keer weer op haar culinaire avond.

Na een aantal weken had Ruud voorgesteld na de les samen iets te gaan drinken. Aangezien Laurens een vergadering had en laat thuis zou komen, had Agnes na een korte aarzeling toegestemd. Ze hadden heel gezellig zitten kletsen, en Ruud was met haar meegelopen naar haar huis. Bij de voordeur had hij haar vriendschappelijk op de wang gekust en gevraagd: “Volgende week weer?”

Ze had alleen maar kunnen knikken. Alles in haar schreeuwde om hem naar zich toe te trekken, haar handen om zijn gezicht te vouwen en haar mond op de zijne te leggen. Maar ze had het niet gedaan.

De dagen tot hun volgende ontmoeting duurden eindeloos. Agnes wist niet goed wat ze met haar verwarde gevoelens aan moest. Ze hield immers van Laurens. Ze piekerde er niet over bij hem weg te gaan, maar nu was daar ineens Ruud, en allerlei lang vergeten tintelingen in haar lijf maakten haar duidelijk hoezeer ze in de afgelopen jaren van binnen was verkild. Het werd een vaste gewoonte om na de les nog wat te drinken, en Agnes fleurde helemaal op. Ze begon weer aandacht te besteden aan haar uiterlijk, liep neuriënd door het huis en trok zich niets van Laurens’ sombere buien aan.

De gesprekken met Ruud werden steeds intiemer. Agnes vertelde aarzelend over de moeilijkheden die haar ongewilde kinderloosheid met zich meebracht, en Ruud vertelde op zijn beurt over de donkere periode nadat zijn vrouw was gestorven. De lichamelijke spanning die duidelijk aanwezig was probeerden ze allebei te negeren tot Ruud haar op een ochtend onverwacht thuis belde. “Ik heb hier een picknickmand naast me staan met overheerlijke eigengemaakte pastrami-sandwiches.” Zijn stem klonk luchtig, maar Agnes voelde zelfs door de telefoon de spanning achter zijn woorden. “Er zit ook een fles ijskoude Chianti bij en een tomatenbasilicum-salade. Wat denk je? Wil je vandaag met mij een ritje naar de bossen maken?”

Agnes hield haar adem in. Wilde ze dit echt? Kon ze Laurens willens en wetens bedriegen? Want dat het niet bij een onschuldige picknick zou blijven was wel duidelijk. Ze beet op haar lip en liet haar adem langzaam ontsnappen. Haar stem klonk vast en zeker toen ze antwoordde: “Oké, ik ga mee, maar op één voorwaarde.”

“En dat is?”

“Dat je een hele zachte en vooral grote plaid meeneemt.”

Agnes begon weer te glimlachen toen ze terugdacht aan die eerste keer dat ze in Ruuds armen had gelegen. Hij was zo’n lieve en geduldige minnaar. Zo heel anders dan Laurens, die zich al lang niet meer bekommerde om haar genot. Na die eerste keer waren er meer ontmoetingen gevolgd. Gestolen uurtjes in onpersoonlijke zakenhotels, heimelijke vrijpartijen op afgelegen plekjes.

De laatste tijd vroeg Agnes zich echter steeds vaker af of Laurens in de gaten had wat er achter zijn rug om gebeurde. Haar verhouding met Ruud was nu al bijna twee jaar aan de gang, en op de een of andere bizarre manier leek het wel of haar huwelijk sindsdien langzaamaan verbeterde.

Ruuds liefkozingen hadden de ijsklomp rond haar hart doen smelten. Stukje bij beetje voelde ze zich onder zijn aandacht opbloeien. Ze kreeg haar spontaniteit weer terug en tot haar stomme verbazing sloeg haar hervonden levenslust geleidelijk aan op Laurens over. De laatste maanden begon hij weer wat meer aandacht aan haar te besteden, probeerde hij zijn gevoelens voorzichtig met haar te delen en bleef hij vaker thuis om samen met haar naar een film te kijken.

Maar toch… Agnes wist niet zeker of ze daar wel zo blij mee was. Zolang ze zichzelf kon voorhouden dat haar huwelijk met Laurens niet veel voorstelde, voelde ze zich gerechtvaardigd om de verhouding met Ruud voort te zetten. Nu Laurens echter op zijn eigen aandoenlijke manier probeerde hun relatie weer nieuw leven in te blazen, kreeg ze toch wel een beetje last van schuldgevoelens.

Misschien was het helemaal niet zo’n slecht idee om er een paar weken tussen uit te gaan. Wat had Janey ook alweer gezegd? ‘Een kruispunt in haar leven…’

Ja, zo voelde Agnes het ook. Ze zou de periode in Griekenland kunnen gebruiken om te bepalen hoe ze nu verder moest. Met Laurens of met Ruud. Of misschien toch met allebei. Agnes knikte in zichzelf terwijl ze voor de garage van haar huis parkeerde en de boodschappen uitlaadde. In Griekenland zou ze een beslissing nemen.

Na het koffiedrinken met Agnes en Janey had Mette nog een uurtje doelloos door de stad geslenterd. De overdadig ingerichte etalages lonkten, maar geld om iets te kopen had ze niet. En van alleen maar kijken, werd ze altijd een beetje opstandig. Het was niet eerlijk dat iedereen altijd alles maar kon kopen, terwijl zij elke cent moest omdraaien om het einde van de maand te halen.

Natuurlijk kostten de kinderen veel geld. Erik was tien en op een leeftijd dat een merkloos T-shirt absoluut niet meer kon. Niet dat zij zich er iets van aantrok. Ze stopte het gewoon in een ander plastic tasje voor ze het aan hem gaf. Hij merkte het niet eens. Dat kon ze niet meer doen bij de twaalfjarige Lianne. Mette fronste haar voorhoofd bij de gedachte aan haar puberende dochter. Sinds ze in september voor het eerst naar de brugklas was gegaan, was de schuchtere Lianne veranderd in een parmantige jongedame, die haar moeder regelmatig een grote mond gaf als ze haar zin niet kreeg.

Natuurlijk had de scheiding daar ook mee te maken. Mette zuchtte. Het was niet háár schuld dat hun huwelijk was vastgelopen. Zij had altijd klaargestaan voor Henk, ervoor gezorgd dat hij carrière kon maken bij het metaalbedrijf waar hij na zijn diensttijd was begonnen als administratief medewerker. In de eerste jaren van hun huwelijk volgde hij avondstudies, terwijl zij het huishouden runde, kinderen kreeg en in het weekend wat extra’s bijverdiende als verkoopster in een modezaak. Er was weinig tijd voor hen samen overgebleven, maar ze had zichzelf altijd voorgehouden dat ze dat later wel zouden inhalen. Later, als Henk een betere functie had. Later, als de kinderen wat groter waren…

En nu was het dan later, maar van haar droom om samen oud te worden was weinig terechtgekomen. Henk had haar aan de kant geschoven voor een meid van vijfentwintig, die drie keer per week in de sportschool aan haar figuur werkte en hem in haar verantwoord ingerichte appartement zelfbereide Japanse maaltijden voorzette. Om hem daarna als een moderne geisha te verwennen met massagetechnieken die ze op haar zelfontplooiingcursussen leerde.

Mette haalde verontwaardigd haar neus op. Ja, zij had ook wel graag zo’n leventje willen leiden. Maar met twee kleine kinderen om zich heen en een stapel rekeningen die betaald moesten worden van een minimum inkomen was er weinig ruimte geweest om aan zelfontplooiing te doen.

Ongemerkt was ze bij haar fiets aangekomen, en ze grabbelde in de zak van haar spijkerbroek naar het sleuteltje. Ze zou maar naar huis gaan. Van dat rondlopen in de stad werd ze ook niet vrolijk. Misschien kon ze eindelijk een beginnetje maken met dat leuke patroontje voor een bloesje dat ze vorige week in een modeblad had gezien. Ze had in de kast nog wel een lapje stof van de markt liggen dat er uitermate geschikt voor was. Als ze binnenkort naar Griekenland zou gaan, kon ze wel iets nieuws gebruiken.

Een beetje opgemonterd fietste ze door de drukke straten van het centrum naar de buitenwijk, waar ze door de woningstichting een kleine eengezinswoning had toegewezen gekregen. Ze schoof haar fiets onder het afdakje in de achtertuin en zwaaide even naar de buurvrouw van twee huizen verderop, die net de was buiten ophing.

Binnen was het kil, en snel draaide ze de thermostaat van de verwarming hoger. Ze hing haar jack op de kapstok en liep door naar de keuken. Bedenkelijk staarde ze naar de vuile vaat op het aanrecht. Gisteravond had ze geen zin meer gehad om af te wassen en vanmorgen was het er nog niet van gekomen, omdat ze al om tien uur met de meiden in de koffieshop had afgesproken.

Ach ja, de meiden… Diep in gedachten liet Mette de afwasteil vollopen. Ze had het aan hen te danken dat ze niet gek was geworden toen Henk haar zijn verhouding opbiechtte. Het waren de meiden geweest die haar door alle ellende heen hadden gesleept en haar oppepten als ze het allemaal niet meer zag zitten.

Hun vriendschap was begonnen in de derde klas van de middelbare school. Mette wist het nog precies. In die periode waren ze alle drie lid geworden van de toneelclub, die door de leraar Nederlands was opgericht. Tijdens de repetities hadden ze de grootste lol gehad. Vooral Janey had zich helemaal uitgeleefd op het toneel, maar ook Agnes kon op een zeer geloofwaardige manier in de huid van iemand anders kruipen. Mette zelf was meer dan tevreden met de onbelangrijke bijrolletjes, die haar altijd toegeschoven werden.

Na de repetities waren ze vaak in de kantine blijven hangen om na te praten en door de jaren heen was hun vriendschap steeds hechter geworden. In de vierde klas had Martine Waalwijk zich bij hen aangesloten. Haar vader kwam uit Suriname en met haar exotische uitstraling was de tengere Martine ongetwijfeld de aantrekkelijkste van hen allemaal.

Ze brachten heel wat tijd met z’n viertjes door. Na schooltijd gingen ze vaak de stad in om kleren te passen en te flirten met de jongens die nonchalant op het Stadhuisplein rondhingen. Natuurlijk waren ze ook regelmatig verliefd geworden en huilden ze bij elkaar uit als het weer eens was misgelopen.

Het waren mooie, zorgeloze schooljaren geweest. Pas in het eindexamenjaar hadden ze beseft dat het leven niet altijd zo kon blijven. De grimmige woorden van de leraren, die hen probeerden te overtuigen van de waarde van een diploma hadden grote indruk gemaakt, en de vier vriendinnen waren serieus aan het studeren gegaan. Ze zagen elkaar niet meer zo vaak buiten schooltijd. Ook de ellenlange telefoongesprekken waarin ze hun hart bij elkaar uitstortten, werden een stuk minder. Ieder voor zich bereidde zich voor op de toekomst, en daarom kwam het nieuws dat Martine in verwachting was als een grote schok.

Natuurlijk hadden ze gemerkt dat Martine al een paar dagen niet op school was geweest, maar haar moeder had gezegd dat Martine ziek was en niet aan de telefoon kon komen. Ze hadden dat geloofd. Waarom ook niet?

Weer een paar dagen later had de klassenleraar hen echter verteld dat Martine niet meer terug zou komen omdat ze een kind verwachtte. En dat Lucas van Houten van school werd gestuurd wegens ongewenste intimiteiten met een medeleerling. De twee mededelingen sloegen in als een bom. Uiteraard werd het een meteen met het ander gecombineerd, en was het voor iedereen duidelijk dat Lucas verantwoordelijk was voor de zwangerschap van Martine.

Mette liet het laatste vuile bordje in het afwaswater glijden. De maanden erna waren een beetje wazig in haar herinnering. Het eindexamen hing als het zwaard van Damocles boven hun hoofden, en hoewel ze allemaal tegen elkaar zeiden dat het toch vreselijk was wat Martine was overkomen, ging het blokken voor de proefwerkweken gewoon door. Iedereen was druk met zijn eigen dingen. Geen wonder dat Martine ongemerkt uit hun leventje kon verdwijnen.

Diep in gedachten ruimde Mette de schone vaat op en veegde het aanrecht droog. Na het eindexamen had ze nog wel geprobeerd contact te zoeken met haar vriendinnetje, maar Martine’s ouders waren inmiddels verhuisd en elke poging om haar te achterhalen liep op niets uit. Uiteindelijk had ze het opgegeven en maar gehoopt dat Martine zelf ooit nog iets van zich zou laten horen. En inderdaad was het contact later via Agnes weer hersteld. Ieder jaar had ze met Kerstmis trouw een kaartje gestuurd naar het adres dat ze van Agnes had gekregen. En nu was er dus een uitnodiging gekomen.

In de tuin streek een koolmeesje neer. Afwezig volgde Mette zijn halsbrekende toeren om een comfortabele tak te vinden. Ze vroeg zich af of ze het zich wel kon veroorloven om twee weken naar Griekenland te gaan. Ze had wel een klein reservepotje, maar dat was eigenlijk bestemd voor de schoolreisjes van de kinderen. Lianne zou een driedaags uitstapje naar Brussel maken en Erik had al aangekondigd dat het schoolkamp dit jaar op Ameland zou plaatsvinden. Heel leuk allemaal, maar het kostte wel geld.

Peinzend hing ze de theedoek over de verwarming. Als ze niet zo trots was, zou ze er geen probleem mee hebben de rekeningen voor de schoolreisjes door Henk te laten betalen. Hij kwam toch al goed weg met de alleszins redelijke alimentatieregeling. Als ze echter naar Griekenland ging, zou hij tijdens haar afwezigheid ook al voor de kinderen moeten zorgen. Henk kennende zou hij dat vast tegen haar gebruiken en fel protesteren als ze hem ook nog eens de rekening voor de schoolreisjes in de maag wilde splitsen. Aan de andere kant had ze na alle ellende van de afgelopen tijd toch ook wel recht op een paar weekjes voor zichzelf.

Met een zucht draaide ze het koolmeesje de rug toe. Ze zou eerst maar eens afwachten of het allemaal definitief doorging. Misschien had Martine wel spijt van haar spontane uitnodiging en zou ze terugkrabbelen als Agnes haar vertelde dat ze kwamen. Liep zij zich hier voor niks een beetje te verheugen op een goedkope vakantie. Het zonnige Griekenland uit haar hoofd zettend, liet Mette het vuile afwaswater weglopen.

Ook Janey ging in gedachten terug naar het verleden terwijl ze haar lange goudblonde haren door de kapster onder handen liet nemen.

Ze had Martine altijd een aparte gevonden. Zo’n dramatische verschijning, die overal in het middelpunt van de belangstelling stond. Niet dat Martine zich daarvan bewust was. Integendeel, ze was lief en bescheiden, probeerde altijd een ander erbij te betrekken. Haar Hindoestaanse vader hield haar thuis vreselijk kort, en Martine gebruikte de vriendschap met de drie meisjes vaak als excuus om de thuissituatie te ontvluchten. Het liefst waren ze met z’n allen bij Agnes thuis, waar het altijd een gezellige boel was. Agnes had twee oudere broers en drie jongere zusjes en woonde in een groot herenhuis in het centrum van de stad.

Janey kon zich nog goed de immens grote woonkeuken herinneren met de lange grenenhouten tafel waar iedereen kon aanschuiven. Hoe Agnes’ moeder die dagelijkse invasie van kinderen en vrienden in goede banen had weten te leiden, was Janey niet geheel duidelijk, maar ze herinnerde zich nog heel goed het vriendelijke en lachende gezicht van Agnes’ altijd goedgehumeurde moeder. Een heel ander type dan haar eigen moeder, die steevast bezwaar maakte als Janey haar vriendinnetjes onverwacht mee naar huis bracht. Om over vriendjes maar helemaal niet te spreken.

Janey’s vader was directeur van een bejaardentehuis geweest. Als ze haar ogen dichtdeed, kon ze nog steeds de muffe kamfergeur ruiken die hem altijd leek te omringen. Haar moeder was vreselijk actief in talloze vrouwenverenigingen en organiseerde aan de lopende band bridgemiddagen en liefdadigheidsmarkten. De dochter die ze pas op latere leeftijd kregen, paste helemaal niet in het keurig geordende bestaan van haar ouders, en omdat ze eigenlijk niet zo goed wisten wat ze met haar aan moesten, lieten ze haar opvoeding grotendeels over aan een ingehuurde oppas.

Ondanks de afstandelijkheid van haar ouders groeide de kleine Janey op tot een vrolijke, spontane meid, die zich weinig aantrok van de bestaande conventies. Ze deed niets liever dan staande voor de spiegel in haar ruime slaapkamer dramatische gedichten voordragen en ’s avonds in bed droomde ze van een diva-achtige carrière. De toneelclub op de middelbare school zag ze als een springplank naar het grote werk, en ze stortte zich met hart en ziel op de rollen die de leraar Nederlands haar gaf.

Helaas bleek haar grote talent alleen in haar eigen verbeelding te bestaan. Toen haar serieus bedoelde vertolking van de tragische Julia alleen maar hysterisch gelach bij het publiek opwekte in plaats van de beoogde ontroering besloot Janey haar toneelcarrière maar te vergeten en zich te richten op een andere invulling van haar toekomst.

Na het eindexamen, dat ze met de hakken over de sloot haalde, had ze meer dan genoeg van studeren. Op de bonnefooi vertrok ze naar Amsterdam, waar ze via een kennis een baantje kreeg als hulpje van een modefotograaf. Het stileren en arrangeren van de achtergronden voor foto’s lag haar wel en op advies van de fotograaf volgde ze in Parijs een opleiding tot styliste.

Terug in Amsterdam solliciteerde ze met succes bij een woontijdschrift, waar ze inmiddels de felbegeerde functie van artdirector had bereikt.

In haar privé-leven was ze minder standvastig. Natuurlijk had ze vriendjes gehad. Er was zelfs sprake geweest van een serieuze verloofde toen ze in Parijs studeerde, maar tot een huwelijk was het nooit gekomen.

Mette had wel gelijk. Zodra het een beetje moeilijker werd, trok Janey zich gekwetst terug in het kleine, maar uiterst comfortabele appartement dat ze tien jaar geleden had gekocht en begroef ze zich in haar werk. ’s Nachts droomde ze van de ridder op het witte paard, die triomfantelijk haar leven zou binnenrijden, maar zo langzamerhand begon ze te twijfelen of die dag ooit zou komen. Misschien stelde ze haar eisen wel te hoog, was ze te kritisch geworden om met een ander mens te kunnen samenleven. Ze hield van haar vrijgezellenbestaan, de vrijheid om te gaan en staan waar ze wilde zonder rekening te houden met de wensen van iemand anders. Maar soms miste ze een sterke schouder, een paar armen om zich heen waarin ze even kon wegkruipen voor de grote, boze buitenwereld.

Janey schoof een beetje onrustig heen en weer op de gladde kappersstoel. Waarom moest ze nu ineens aan Gerard denken? Goeie, ouwe Gerard. Jaren geleden had hij haar ten huwelijk gevraagd, maar ze was toen veel te jong geweest om een vaste relatie aan te gaan. Haar botte weigering had hem gekwetst, maar desondanks was hij wel deel uit blijven maken van haar vaste vriendenkring en was hij er op de achtergrond altijd voor haar geweest. Vorige maand had hij totaal onverwachts zijn aanzoek herhaald, en hoewel Janey erdoor werd verrast, was ze ditmaal voorzichtiger geweest in haar antwoord. Misschien was het inderdaad niet zo’n slecht idee om hun jarenlange vriendschap om te zetten in een vaste verbintenis. Ze werden er geen van beiden jonger op, ze wisten wat ze aan elkaar hadden, dus waarom ook niet?

Toch aarzelde ze nog. Ze mocht Gerard graag, ze wist dat hij gek op haar was, dat hij alles zou doen om haar gelukkig te maken, maar was dat wel genoeg? Ze had bedenktijd gevraagd, wilde deze beslissing niet overhaast nemen, en Gerard had haar die tijd graag gegeven. Janey slaakte een diepe zucht. Ze wilde maar dat de kapster een beetje opschoot. Dit lange stilzitten was niets voor haar, ze kreeg gewoon kramp in haar spieren. Bovendien had ze beloofd om half twee op de redactie te zijn om een fotoreportage voor het volgende nummer te screenen. Ze glimlachte. De reportage was in Griekenland gemaakt, en ze had al heel wat mooie plaatjes gezien. Als alles doorging zou ze daar dus binnenkort zelf ook naar toe gaan. Een paar weekjes lekker genieten, geen geren en gevlieg, geen deadline… Wat een heerlijk vooruitzicht. Ze zou in ieder geval genoeg tijd hebben om alle voor en tegens van een huwelijk met Gerard op een rijtje te zetten. Misschien konden Agnes en Mette haar helpen om tot de juiste beslissing te komen. Janey klaarde er helemaal van op. Gerard zou er vast geen bezwaar tegen hebben om nog een paar weekjes op haar antwoord te wachten. Hij had tenslotte al zo lang gewacht, dat kon er ook nog wel bij. Met een tevreden glimlach om haar mond gaf Janey zich helemaal over aan de deskundige handen van haar kapster.