EPILOOG

Het was een paar maanden later. De grote tafel bij Mette thuis was bedolven onder tijdschriften, die allemaal maar één onderwerp hadden: bruidsjaponnen, en alles wat daar mee samenhing.

“Mei is een prachtige maand om te trouwen,” zei Janey met een diepe zucht.

“Zeker in Griekenland,” vond Agnes.

“Kijk eens, dit is perfect voor Martine,” riep Mette uit, en ze hield een plaatje op van een strakke, laag uitgesneden bruidsjapon. “Met haar tengere figuurtje is dit helemaal het einde.”

De anderen onderwierpen de foto aan een kritische blik. “Is hij niet erg bloot?” vroeg Janey aarzelend. “Ze trouwt in de orthodoxe kerk. Ik weet niet of de Papá die het huwelijk inzegent daar wel zo gelukkig mee zal zijn.”

“Het gaat erom dat Martine er gelukkig mee is,” beweerde Mette. “Ze laat het aan mij over. Ik mag de jurk helemaal naar eigen inzicht uitzoeken en maken.”

“Vangelis zal het zeker prachtig vinden,” giechelde Agnes.

Ze keken elkaar glimlachend aan.

“Wat heerlijk toch dat alles in orde is gekomen,” verzuchtte Agnes. “Ik ben zo blij voor Martine.”

“Het heeft wat overredingskracht gekost, maar uiteindelijk hebben Eleni en haar vader dan toch toegestemd in de scheiding,” merkte Janey tevreden op.

Agnes lachte. “Dankzij jou kunnen Martine en Vangelis alsnog in mei trouwen, al is het dan een jaar later.”

“En wij zullen erbij zijn!” riep Mette uit. Ze stond op en haalde uit de keuken een fles wijn en drie glazen. “Ik vind dat we daar best een glaasje op mogen drinken.”

“Over drinken gesproken…” begon Agnes aarzelend.

Mette begreep onmiddellijk waar ze op doelde. “Ik drink alleen nog bij speciale gelegenheden. Die periode is voorgoed voorbij, daar hoeven jullie je geen zorgen meer over te maken.”

“Komt dat misschien ook door ene Richard Grevelinge?” plaagde Janey. “De eenzame nachten liggen volgens mij al een poosje achter je.”

Mette kreeg een kleur. “We doen het rustig aan,” zei ze een beetje nuffig. “Richard woont niet echt in de buurt, dus zo vaak zien we elkaar niet. Bovendien zijn de kinderen er ook nog. Het geeft geen pas om ze te confronteren met een vreemde man in mijn bed.”

De twee anderen proestten het uit.

“Mette, Richard is hier zowat om de twee dagen. Die kinderen van jou zijn echt niet gek, hoor. Die begrijpen heus wel dat hij niet alleen over de vloer komt om een hapje mee te eten,” lachte Janey.

Mette schonk onverstoorbaar de glazen vol. “Tot nu toe slaapt hij alleen maar hier als de kinderen bij Henk zijn. En wat mij betreft, blijft dat voorlopig zo.”

“Ja, decorum moet er zijn,” vond Agnes, hoewel haar twinkelende ogen iets anders zeiden.

“En hoe zit het trouwens met die Alain van jou?” wilde Mette op haar beurt weten. “Hebben jullie nu al een huwelijksdatum vastgesteld? Ik kan me voorstellen dat je op jullie leeftijd niet al te lang meer wilt wachten.”

“Zo kan-ie wel weer,” waarschuwde Janey. “Op ónze leeftijd… Ik ben drie maanden jonger dan jij, hoor. Het is maar dat je het weet.”

“Maar hebben jullie nu al een datum?” wilde ook Agnes weten.

Janey knikte. Haar ogen begonnen te stralen. “Ik word een decemberbruid,” verklapte ze. “We trouwen in EuroDisney in Parijs en jullie zijn allemaal uitgenodigd.”

“Wat?”

“O, wat romantisch!”

Onder het slaken van opgewonden gilletjes vlogen de vriendinnen elkaar om de hals. Toen ze weer een beetje waren bedaard, riep Mette uit: “Dan hebben we dus nog een reden om te klinken.”

Weer werden de glazen geheven.

“En ik heb ook nog een nieuwtje,” zei Agnes verlegen. “Ik wilde er eigenlijk nog even mee wachten, maar nu we toch bezig zijn: Laurens heeft vorige week het huis te koop gezet en waarschijnlijk is er al een koper voor. De man die gisteren is wezen kijken, was zo enthousiast dat hij meteen een bod heeft uitgebracht.

We zijn van plan om het aan te nemen.”

“Dat is inderdaad goed nieuws,” riep Janey enthousiast uit.

Mette fronste haar voorhoofd. “Hoe neemt Laurens jullie scheiding op?”

“Beter dan ik had verwacht,” gaf Agnes toe. “Ik vond het best moeilijk om bij hem weg te gaan, dat weten jullie wel. In het begin probeerde hij me steeds weer over te halen om terug te komen, maar nu hij eenmaal aan het idee is gewend, begint hij zowaar op te bloeien.” Ze giechelde ondeugend. “Volgens mij heeft zijn secretaresse zich over hem ontfermd. Ze was al jaren verliefd op hem, maar hij zag haar nooit staan. Nu heeft ze haar kans gegrepen en ik heb het gevoel dat hij die aandacht wel leuk vindt.”

“Toch had ik nooit achter jou gezocht dat je al twee jaar een minnaar had,” zei Mette, die pas in de laatste dagen van de vakantie het verhaal van Agnes te horen had gekregen.

“Ik ook niet,” bekende Janey. “Het was dat ik je toen in ‘Duinrust’ met eigen ogen heb gezien, anders had ik het nooit geloofd.”

Agnes bloosde. “Ik ben er nooit bewust naar op zoek geweest. Ruud was er ineens,” zei ze zacht. “Geloof me, ik heb het er best moeilijk mee gehad, maar ik ben vreselijk blij dat het zo is gelopen.”

“Je bent een heel ander mens geworden,” vond Janey. “Veel spontaner. En ik vind Ruud een prachtvent.”

“Ik ook,” zei Mette. Ze aarzelde even en vroeg toen: “Vindt hij het niet erg dat jullie geen kinderen kunnen krijgen?”

“Nee, hij zegt dat hij zijn handen vol heeft aan mij alleen,” lachte Agnes. Ze vond het nog steeds moeilijk om openlijk over haar verdriet te praten, maar ze werd er gelukkig steeds beter in. “We vinden het eigenlijk wel goed zo. Ik hoef ook niet meer zo nodig. We hebben een prima leventje met z’n tweetjes. Ruud heeft een leuke flat, die precies groot genoeg is voor ons beidjes. En als we er onverwacht tussenuit willen, dan kan dat gewoon. Zonder kinderen heb je een stuk meer vrijheid.”

“Dat is waar,” knikte Mette. Ze begon te lachen. “Nou, als Richard en ik er eens een weekje tussenuit willen, dan weet ik waar ik moet zijn. Toch wel handig, twee vriendinnen zonder kinderen.”

“Mij kun je van de lijst schrappen.” Janey glimlachte haar liefjes toe. “Alain en ik gaan in Parijs wonen, maar als hij voor zijn werk op reis moet, ga ik lekker met hem mee.”

“Dus je zegt je werk op?” reageerde Agnes verbaasd.

“Ja, en mijn flatje ook.” Janey schudde haar goudblonde haar zelfverzekerd naar achteren. “Alain is voor mij veel belangrijker dan mijn werk of mijn flat.”

“Ik ben echt blij voor je dat je hem hebt teruggevonden,” zei Agnes met oprechte warmte in haar stem. “Jij bent ook veranderd.”

“Dat doet de liefde nu eenmaal met je,” lachte Janey. “Kijk maar naar Mette, die is ook een stuk opgeknapt sinds Richard over de vloer komt. Zelfs al ziet ze hem volgens eigen zeggen niet zo vaak.”

Mette reageerde niet. Ze staarde dromerig voor zich uit en verzuchtte: “Die vakantie in Pilion heeft ons leven anders wel veranderd, hè? Het is toch eigenlijk niet te geloven. Agnes, die haar man heeft verlaten om bij haar minnaar te gaan wonen, Janey die in Piraeus haar oude liefde terugvond, ik met mijn eigen kledingwinkeltje op internet plus een nieuwe man in mijn leven… En dat allemaal omdat Martine ons uit sentimentaliteit bij haar huwelijk wilde hebben.”

“En dan ook nog eens een huwelijk dat niet doorging omdat de bruidegom werd ontvoerd door zijn schoonvader,” zei Agnes. Ze schudde lachend haar hoofd. “Het was toch wel een echt Grieks drama, vinden jullie ook niet?”

“En wij zaten er middenin,” beaamde Janey.

“Ik had het voor geen goud willen missen.” Mette hief haar glas. “Kom op, een laatste toost. Op het vierde lid van ons vriendinnenclubje. Dat zij en haar Griekse zeeman maar heel gelukkig met elkaar zullen worden.”

“Op Martine!” riep Agnes, en uit drie kelen klonk het eensgezind: “Yiámas!”