11

Kikkervisjes

'Ik kreeg net nog een geweldig idee,' zei Alanis, zittend op de grond naast mijn bed en om zich heen kijkend in mijn kamer. Ze knikte. 'Echtte gek.'

'Wat dan?'

'Ik zou hier bij jou mijn intrek moeten nemen.'

'Hier je intrek nemen?'

'Ja. Ik slaap nu op een bank en ik heb ongeveer net zoveel privacy als een goudvis. Opa klaagt altijd dat ik te lang in de badkamer ben. We hebben er maar één. Bovendien kan ik zien dat je me hard nodig hebt. Aan je oudtante heb je echt je handen vol. Ik weet dat ik mijn moeder kan overtuigen. Ik zal beloven dat ik al het werk zal doen hier in huis. Wij allebei. Daar zal ze blij mee zijn, en ze zal mijn partij kiezen tegen opa als die bezwaren mocht hebben.'

Ze zweeg en keek me aan.

'Waarom zeg je niks? Wil je niet dat ik bij je kom wonen?'

'Jawel,' zei ik, al wist ik het niet zeker. Toen ik nog bij oma Emma woonde, was er nog nooit iemand een nacht bij me blijven slapen, en Ian ging soms zo op in zijn projecten dat ik hem nauwelijks zag.

'We hebben veel te doen. Het is beter dat ik hier woon,' zei Alanis, knikkend als iemand die zichzelf wilde overtuigen.

Ze stond snel op en liep naar de kast.

'Wat is dat allemaal?'

'Kleren van mijn oudtante.'

'Waarom hangen die in jouw kamer?'

'Dit was vroeger haar kamer en ze is er nog niet aan toe gekomen om hem leeg te ruimen. Ze zei dat sommige kleren mij of jou misschien wel zouden passen en dat ze alles weg zou geven wat ons niet past.'

'Ik pieker er niet over om daarin rond te lopen,' zei Alanis, die de kleren bekeek. 'En jij ook niet. Vooruit. Laten we die troep eruit gooien, zodat er ruimte is voor mijn spullen.'

Ze begon kleren van de hangertjes te trekken en op mijn bed te gooien. Toen ze begon aan de schoenen en dozen op de grond van de kast, sprong ik naar voren, beseffend dat ze de tas met lans brieven zou ontdekken.

'Wat is dat?' vroeg ze snel.

'Niks.

'Het kan niet niks zijn.'

'Een paar oude brieven die ik heb bewaard.'

'Van wie? Van je broer?' reageerde ze onmiddellijk.

'Ja, maar ik mag ze aan niemand anders laten lezen. En dat doe ik ook niet!' zei ik vastberaden, terwijl de tranen in mijn ogen sprongen.

'Oké, wind je niet op. Ik zal ze heus niet lezen. Ze zijn natuurlijk toch saai.' Ze zweeg even en keek me toen weer aan. 'Staat er geen adres van de afzender op? Dan weet je waar hij is.'

Ik schudde mijn hoofd.

'Iemand heeft het van alle enveloppen gescheurd.'

'Wie kan dat hebben gedaan? De duivelse grootmoeder?'

'Ik weet het niet.'

'Wie dan ook.' Ze haalde haar schouders op en wijdde haar aandacht aan de ladekast. 'Niet te geloven dat ze dat allemaal hier heeft gelaten.' Ze begon de laden leeg te halen. 'Ik heb minstens drie van die laden nodig. Doe wat van die spullen in die doos. Ik zal een paar vuilniszakken halen voor de rest en dan brengen we alles naar het souterrain. Vind je het niet geweldig dat we nu de hele tijd bij elkaar zullen zijn?' vroeg ze toen ik stil bleef staan met de tas met brieven in mijn armen geklemd en starend naar de kleren op de grond.

Ik knikte.

'Je kijkt niet erg enthousiast. Maar maak je geen zorgen,' ging ze glimlachend verder en tikte op het boek dat Ian me had gegeven. 'Ik zal je laten zien hoe je enthousiast kan worden. Oké, ik ga naar opa om hem het nieuws te vertellen. Ik zal zeggen dat jij me hebt gevraagd om hier te komen wonen, dus ga naar beneden om je oudtante te vertellen dat je dat hebt gedaan en vraag haar of ze het goed vindt.'

'En als ze nee zegt?'

'Dat doet ze niet. Zeg maar dat ik help met schoonmaken, met koken, met alles, ook met je huiswerk. Vergeet dat niet! Ze vindt het een prima idee dat ik een soort oudere zus voor je ben. Dit is perfect.' Ze keek om zich heen. 'Het bed is groot genoeg voor ons allebei.'

'De badkamer is erg klein,' zei ik. 'Er is nauwelijks genoeg ruimte voor mijn spulletjes.'

'Maak je daar geen zorgen over.' Ze keek naar het boek. 'Laten we dit voorlopig onder het bed bewaren.' Ze schoof het eronder. 'Ik kom terug met de vuilniszakken. Blijf daar niet zo staan. Leg alles op een stapel en ga het aan je oudtante vertellen.'

Ze holde de kamer uit. Ik voelde me meegesleurd door een stormvlaag die door de kamer wervelde. Mijn eerste gedachte was: Waar moet ik lans brieven verstoppen? Ik vertrouwde er niet op dat ze lans brieven met rust zou laten en ze niet stiekem zou lezen. En ik moest er zelf nog zoveel lezen. Ik besloot dat de beste plaats om ze te verbergen de kamer zou zijn waar niemand kwam, de kamer die gereserveerd was voor oma Emma. Ik liep er haastig heen en zette de tas met brieven in de kast. Toen ging ik terug naar mijn kamer, stapelde de kleren op die Alanis om zich heen had gestrooid en ging naar beneden om oudtante Frances te vragen of Alanis bij me kon komen wonen. Deels hoopte ik dat ze nee zou zeggen. Ik was toch een beetje huiverig voor de gedachte dat Alanis daadwerkelijk hier zou intrekken.

'Wil ze bij je komen wonen?' vroeg oudtante Frances, die rechtop ging zitten op de bank. Haar tv-programma was net afgelopen.

'Wat een fantastisch idee. Dan zal ze echt een oudere zus voor je kunnen zijn, hè? En je zegt dat ze zal helpen met koken en schoonmaken?'

Ik knikte. 'Ze heeft al uw oude kleren uit de kast en laden gehaald om ruimte te maken voor haar bezittingen.'

'Dat is oké. Prima. Ik had je toch gezegd dat je alles wat je niet wilde hebben in zakken moest doen en weggeven?'

'Ja.'

Ze klapte in haar handen. 'O, dat zal leuk worden. We zullen ons vanavond alle drie verkleden. We eten steaks en aardappelen en doperwten. We bereiden de steaks op de grill in de achtertuin. Het wordt een western-diner, dus zal ik de cowboyhoeden zoeken die ik heb, en een paar geweldige rokken en blouses. Die droegen we vroeger bij een barbecue.'

'Misschien wil Alanis dat niet,' zei ik.

'Natuurlijk wil ze dat wel. Vertel het haar maar. O, ik weet niet meer of ik de steaks al ontdooid heb.'

Ze stond op en liep naar de keuken. Ik volgde haar.

'O, hemeltje, ik ben het echt vergeten,' zei ze. 'Nou ja, het zal alleen wat langer duren voor ze klaar zijn.' Ze haalde de pakjes vlees uit de vriezer en legde ze op het aanrecht. Ze waren zo hard als steen.

'Ik ga de kleren zoeken,' zei ze. 'Het zal heel gezellig worden.'

Ik besloot boven op Alanis te wachten. Ik wilde dat ik net zo enthousiast kon zijn als oudtante Frances, maar ik werd zenuwachtig bij het idee dat er iemand in mijn bed zou slapen en mijn kamer zou delen. Toch wilde ik niets zeggen wat Alanis kwaad zou kunnen maken. Als zij me eens kon helpen uit te zoeken waar Ian was en we hem konden bezoeken? Misschien zou ze me ook kunnen helpen mama op te zoeken.

Ik ging naar de badkamer om te zien hoe ik nog wat ruimte kon maken voor haar toiletartikelen. Als ze de onbewoonde kamer ontdekte die uitsluitend gereserveerd was voor oma Emma en ze zag die badkamer, dan zou ze die kamer beslist willen gebruiken, en ik wist dat oudtante Frances dan overstuur zou raken. Ik vroeg me af wat oma Emma zou zeggen als ze erachter kwam dat Alanis haar intrek had genomen in mijn kamer. Felix zou het haar ongetwijfeld vertellen. Misschien wil haar grootvader geen toestemming geven, dacht ik.

Ik hoorde de voordeur open- en dichtgaan. Alanis, beladen met volle vuilniszakken, wilde de trap op lopen, maar bleef staan toen ze mij in de gang boven aan de trap zag.

'Nou? Wat zei ze?'

Ik vertelde haar alles en voegde eraan toe: 'Ze is naar het souterrain om dingen te zoeken die we voor een barbecue moeten dragen.'

'O, geweldig. Kostuums, pruiken, maskers, ik doe alles om hier te kunnen wonen,' zei ze en liep verder naar boven.

'Maar je hebt ons uitgelachen toen we het de vorige keer deden,' friste ik haar geheugen op.

'We moeten je oudtante gelukkig maken. Mijn moeder interesseerde het geen bal dat ik hier ging wonen, vooral niet toen ik zei dat ik al het werk zou doen. Opa was er niet, dus hij weet het nog niet, maar hij zal zich erbij neer moeten leggen, want ik doe het,' zei ze vastberaden. 'Die vuilniszakken zitten vol met mijn spullen. We zullen ze leegmaken, alles van mij in de kast en de laden bergen en de zakken weer vullen met die ouwe kleren. Kom, laten we onze kamer verder inrichten.'

Onze kamer?

Ik volgde haar naar de slaapkamer. Soms, dacht ik, gaat alles zo snel in zijn werk dat je nauwelijks tijd hebt om na te denken. Dat scheen de vaste regel te zijn in mijn leven. Ik voelde me als iemand die gevangen is in de stroming van de zee en meegesleurd wordt. Ik herinnerde me dat me dat een keer was overkomen en mijn moeder me uit het water had gehaald. Het deed er niet toe of ik kon zwemmen of niet. De zee was te machtig, en zo was ook alles wat me nu overkwam.

Alanis maakte de zakken leeg alsof ze dacht dat iemand het haar zou beletten als ze het niet snel genoeg deed. Ik zag dat ze niet veel meer kleren had dan ik. Onder in een van de zakken zaten al haar make-upartikelen, hairsprays en borstels. Ze liet me ook de cd-speler en cd's zien.

'Ik heb nog steeds Chads cd-speler. We zullen elke avond naar muziek luisteren terwijl we huiswerk maken, tenminste, voor zover ik ooit huiswerk maak.' Ze keek om zich heen alsof mijn kamer een paleis was. 'Fantastisch. Zelfs toen mijn vader nog bij ons woonde, had ik niet zo'n grote kamer. Kom, laten we haar spullen lozen en meer ruimte maken voor onszelf.'

Ze begon de lege zakken te vullen en ik deed hetzelfde. Toen we de meeste eigendommen van oudtante Frances hadden weggeborgen, hing Alanis haar kleren op en borg andere dingen in de laden die ze had geleegd.

'Ik moet je wat vertellen,' zei ik, naar haar kijkend terwijl ze vrolijk bezig was alles op te bergen.

'Wat dan?'

'Er is misschien een geest in huis.'

Ze hield op met haar bezigheden en staarde me aan.

'Wat zei je?'

'Er is misschien een geest. Soms hoor ik 's nachts huilen, en het klinkt alsof iemand zich door de muren beweegt.'

Ze bleef me aanstaren. 'Als je niet wilt dat ik hier kom, zeg het dan eerlijk.'

'Nee, ik wil dat je komt.'

'Hou die stomme praatjes dan voor je,' zei ze en richtte haar aandacht weer op haar kleren.

'Mijn oudtante heeft vergeten de steaks te ontdooien voor de barbecue,' zei ik. 'Mijn broer zou zeggen dat ze verstrooid is.'

Alanis schudde haar hoofd. 'Dat is ze zeker. Joost mag weten wat er in dat hoofd van haar omgaat. Daarom is het goed dat ik hier ben. We moeten zo spoedig mogelijk de touwtjes in handen nemen. Dat is het beste voor je oudtante.'

'Ze komt eraan,' fluisterde ik, toen ik haar voetstappen hoorde in de gang.

Ze verscheen in de deuropening met armen vol kleren, hoeden en zelfs cowboylaarzen.

'Oké, cowboys, zoek maar uit,' zei ze en liet alles op het bed vallen. 'Mijn kostuum hangt al in mijn kast.'

Ze keek om zich heen in de kamer alsof we van alles hadden gedaan om die te veranderen. Haar blik viel op mijn foto's en ze liep er snel naartoe.

'Zijn dit je vader en moeder?'

'Ja.'

Ze bekeek de foto aandachtig.

'Wat een knap stel. Je vader lijkt veel op Blake,' zei ze zacht. Ze raakte de foto aan alsof ze hun gezichten aanraakte. Toen legde ze de foto neer en keek naar die van Ian. 'Je broer doet me denken aan mijn neef Harris. Hij was erg aardig. Ik had medelijden met hem omdat hij een longziekte had en is gestorven toen hij nog een tiener was. Oma Emma was nooit erg aardig voor hem. Ze behandelde hem als een leproos. Weten jullie wat een leproos is?' vroeg ze. Alanis was bezig in de cowboykleding te rommelen en luisterde nauwelijks.

Ik schudde mijn hoofd.

'Mensen die lepra hadden werden leprozen genoemd en moesten in leprozenkolonies leven. Soms,' haar stem stierf weg en er kwam een nietsziende blik in haar ogen, 'had ik het gevoel dat ik een leproos was, vooral na de dood van mijn vader.

'O,' riep ze uit, op hetzelfde ogenblik weer over haar droefheid heen, 'geen tijd voor trieste gedachten, nooit. Laten we beginnen. Welkom op onze ranch, Alanis. Partner, bedoel ik.' Ze klapte in haar handen om het zwaarmoedige moment te verdrijven en verliet haastig de kamer.

'Ze is maf,' zei Alanis, met een knikje naar mijn vertrekkende oudtante. 'Maar dat is goed voor ons. Ik trek deze aan.' Ze liet een blouse in western-stijl zien. 'Die rok is eigenlijk ook nog zo gek niet,' ging ze verder. 'Hij past goed. Misschien zijn hier wel een paar dingen die ik kan gebruiken. We zullen dit huis eens op ons gemak doorzoeken. Ik wed dat het hier vol zit met kostbaarheden. Hier.' Ze gooide een paar kleren naar me toe. 'Pas deze eens aan. Aan de slag! We moeten de barbecue starten voordat opa komt om de boel in de war te schoppen.'

Toen we allebei in western-kleding waren, gingen we naar beneden, waar we oudtante Frances aantroffen in een geborduurd rood-met-bruin hemd, een slobberige spijkerbroek en een rode cowboyhoed. Ze droeg een paar bruine laarzen, kennelijk mannenlaarzen en een paar maten te groot.

'O, Alanis, lieverd, kun jij het vuur voor ons aansteken?' vroeg ze met een western-accent. 'Ik heb het te druk met de lasso.'

Alanis sperde haar ogen open, keek naar mij en liep toen haastig naar de achtertuin.

'En wil jij de tafel dekken, Jordan? De mannen kunnen elk moment terugkomen van het bijeendrijven van het vee. In de bovenste la daar ligt een tafellaken.' Ze knikte naar een kast.

Ik pakte het tafellaken en een paar borden. Alanis kwam weer binnen; ze had de barbecue al aangestoken.

'Ik heb het opa een paar keer voor haar zien doen,' legde ze uit. 'Op die manier kregen we steaks te eten. Dit vlees zal wel taai worden, want het is niet ontdooid, maar dat geeft niet. Zij is blij. Opa zal niet kunnen zeggen dat ze me hier niet wil.'

Ik dekte de tafel en liep heen en weer met bestek, servetten en glazen. Een paar minuten later was Alanis bezig de steaks te grillen. Ze had gelijk wat haar opa betrof. Marshall kwam hollend de hoek van het gebouw om en leek op het punt haar een pak rammel te geven. Gelukkig kwam op dat moment oudtante Frances naar buiten.

'Wat is hier aan de hand, Alanis?' vroeg hij en bleef met zijn handen op zijn heupen staan. 'Wat haal je je in je hoofd?'

'Hallo, Tex,' zei Alanis. 'Je bent net op tijd voor de western-maaltijd.'

'Je bent natuurlijk uitgenodigd, Lester,' zei oudtante Francis.

Hij keek even naar haar, maar richtte zich toen weer tot Alanis. 'Je moeder zei dat je je kleren hebt meegenomen om vannacht hier te slapen,' ging hij verder.

'Niet alleen vannacht, opa. Ik kom hier wonen.' Voor hij kon antwoorden, voegde ze eraan toe: 'Miss Wilkens heeft me uitgenodigd, en ik ga helpen met al het werk.'

'Nou moet je eens goed luisteren, kind

'O, ze kan blijven, Lester. Ze is welkom.'

Alanis grijnsde triomfantelijk en haar grootvader bleef sprakeloos, schuimbekkend van woede staan. Toen wees hij naar haar.

'Ik weet dat je iets in je schild voert, Alanis King. Je biedt nooit vrijwillig aan om te werken. Als je één misstap doet en miss Wilkens problemen bezorgt, stop ik je in de houtschuur.'

'O, er komen geen problemen, dat weet ik zeker, Lester,' zei oudtante Frances.

Hij keek ons om de beurt aan, en liep toen hoofdschuddend weg.

'Welbedankt, miss Wilkens,' zei Alanis. 'Ik waardeer uw gastvrijheid.'

Oudtante Frances glimlachte bij het horen van Alanis' westernaccent.

'O, je bent zo welkom als de warme zon, lieverd.'

Alanis keek stralend naar mij en boog zich toen naar me toe om te fluisteren: 'Zie je? Dit wordt een makkie zolang we meegaan in haar komedies. Dan zijn wij de baas.'

Het klonk goed en ze keek heel gelukkig, maar mijn hart begon te bonzen.

Alanis en ik hoorden de telefoon overgaan, maar oudtante Frances gedroeg zich of ze niets hoorde.

'De telefoon gaat, miss Wilkens,' zei Alanis.

'De telefoon? Ik weet niet wat dat is, lieverd. De telefoon is nog niet uitgevonden.' Ze negeerde het.

Alanis gaf mij de barbecuevork. 'Draai de steaks om,' zei ze en liep naar het huis.

Ik had nog nooit geholpen met een barbecue. Alles wat buiten voor ons werd klaargemaakt, werd altijd gedaan door een caterer die oma Emma had gehuurd. Een staf van minstens zes man deed alles, en wij gingen alleen maar buiten aan de tafels zitten om te eten.

'We hebben een gast,' riep Alanis bij de achterdeur. 'Hij is net het dorp binnen komen rijden, dus ik dacht dat het niet meer dan beleefd zou zijn om hem uit te nodigen. Ik hoop dat u het niet erg vindt, miss Wilkens.'

'O, hemeltje,' zei oudtante Frances met haar hand op haar hart, 'een gast. Wie is het?'

'Kapitein Stuart Gavin van de U.S. Cavalry. Hij komt straks.'

'O, Jordan, pak nog een bord erbij en leg nog een steak op de barbecue,' zei oudtante Frances. 'Dan haal ik nog een aardappel.'

Haastig liep ze naar binnen.

'Hoe kan hij nou hier komen?' vroeg ik. 'Hij vertelde toch dat zijn vader heeft gezegd dat hij thuis moest blijven?'

'Stuarts vader en moeder zijn weggeroepen. De broer van zijn vader heeft een hartaanval gehad,' zei Alanis. 'Ik heb gezegd dat hij zijn cowboyhoed moet opzetten. Zie je? Als ik mijn opa had gevraagd of we iemand konden uitnodigen had hij beslist nee gezegd. Zoals ik je al zei, wij zijn de baas,' zei ze nadrukkelijk. 'Hé, de steak moet worden omgedraaid. Je doet je werk niet.'

Ze pakte de vork uit mijn handen en wijdde haar aandacht aan het vlees, terwijl ik naar binnen ging om nog een bord en bestek te halen en een steak. Oudtante Frances was bezig nog een aardappel klaar te maken. Ze kon niet vergeten zijn wat er met Stuart Gavin was gebeurd, dacht ik, of het telefoongesprek met mevrouw Browne, maar ze had niets gezegd toen ze hoorde dat hij zou komen.

Ik had echt het gevoel dat ik de werkelijke wereld achter me had gelaten, alsof ik in een groot poppenhuis was neergezet. Alanis had gelijk. We zouden ons door niemand laten voorschrijven wat we wel en niet konden doen. Als we geen zin hadden om een bad te nemen, deden we het niet. Als we onze tanden niet poetsten, zou niemand tegen ons tekeergaan. We konden eten wat we wilden, gaan waar we wilden, laat opblijven, misschien zelfs thuisblijven van school. Het zou allemaal niets uitmaken. Niemand zou ons straffen. Alleen al de gedachte aan een party als deze op een doordeweekse avond, als ik de volgende dag naar school moest, zou het niet gewaagd hebben bij me op te komen in het huis van oma Emma. Het gaf me het gevoel dat ik de touwtjes in handen had. En toch voelde het verkeerd om die dingen te doen. We profiteerden van oudtante Frances.

'Leuk, hè?' vroeg ze me. 'Niets verjaagt de duisternis zo snel als glimlachjes en gelach.' Haastig ging ze naar buiten met flessen frisdrank.

Weer voelde ik me willoos meegesleept, en ik volgde haar met Stuarts bord en steak.

Toen hij kwam, bleef hij glimlachend staan kijken.

'Wauw,' zei hij. 'Een picknick.'

Om zijn arm in het gipsverband te verklaren, vertelde Alanis oudtante Frances dat hij gewond was in een strijd met de indianen. Ik kon zien dat oudtante Frances het prachtig vond. Stuart had geen idee wat er aan de hand was, maar hij deed graag mee. De aardappels, erwten en brood waren goed, maar de steak was zo taai dat het een eeuwigheid duurde voor je een stukje had gekauwd en doorgeslikt.

'Ik was net van plan een kaassandwich te maken voor vanavond,' zei hij.

We zagen Bones op de achtergrond naar ons kijken. De geur van het vlees had hem dapperder gemaakt, en hij kwam steeds dichterbij, tot Lady Poes zich liet zien en een hoge rug opzette.

'O, laat hem toch met rust,' zei oudtante Frances tegen de kat. Ze pakte wat vlees en bracht het naar Marshalls hond.

'Wat is hier aan de hand?' vroeg Stuart ten slotte, toen oudtante Frances opstond van tafel. 'Waarom dragen jullie zulke maffe kleren en praten jullie of je in een film speelt of zo?'

'Jordans oudtante doet graag alsof, als ze 's avonds eet. Het is net als een toneelstuk of een film. En drijf er niet de spot mee,' waarschuwde Alanis.

Stuart grijnsde. 'Het is idioot,' zei hij.

'Nou, dan is het idioot. Wat dan nog.'

'Wind je niet zo op. Het kan me niks schelen.' 'Bovendien,' ging Alanis verder, 'ben ik uitgenodigd om mijn intrek te nemen bij Jordan. We zullen van nu af aan een hoop dingen samen doen.'

'Je intrek nemen? Bedoel je dat jij hier ook komt wonen?'

'Ja, Stuart, hallo. Dat is wat bij iemand intrekken meestal betekent.' Alanis leunde glimlachend achterover. 'Het is nu ons huis. Je mag langskomen als we je uitnodigen, als je je netjes gedraagt tenminste. Wanneer komen je ouders terug?'

'Morgen, denk ik.'

'Misschien laten we je vannacht hier wel slapen.'

'Meen je dat?'

'We zullen zien,' zei Alanis. 'Je moet eerst een test afleggen.'

'Wat voor test?'

'Dat zul je wel zien,' zei ze. Hij keek naar mij, maar ik had geen idee wat ze bedoelde.

Ze boog zich naar me toe en fluisterde: 'Jongens hebben ook erogene zones.' Toen draaide ze zich weer om naar Stuart. 'Jordan en ik zijn een serieus wetenschappelijk project begonnen. Het gaat om seks. Wil je eraan meedoen?'

'Seks?'

'Ja. Weieens van gehoord?'

'Ja, natuurlijk. Wat is het voor project?'

'Dat zul je wel zien. Misschien. Het is een heel geheim project. We moeten zeker weten dat je niet kletst.'

Stuart haalde zijn schouders op. 'Ik kan een geheim net zo goed bewaren als ieder ander.'

'Misschien wel,' zei Alanis. 'Hou nu even je mond,' waarschuwde ze toen oudtante Frances terugkwam.

'Die arme hond. Geef je hem wel te eten?'

'Hij krijgt elke dag restjes,' zei Alanis. 'Bovendien is het opa's hond. Hij moet voor hem zorgen, niet ik en mijn moeder.'

'O, we moeten allemaal voor elkaar zorgen,' zei oudtante Frances. Ze keek glimlachend om zich heen. 'Mooi is het hier, hè? Je voelt je net een pionier als je hier woont.'

Stuart keek naar de omgeving alsof hij nog nooit hier geweest was. 'Mijn vader zei altijd dat dit zo'n mooi perceel is, vooral door dat grote meer.'

'Ja,' zei oudtante Frances. 'Dat meer is heel bijzonder. Ik lag vroeger vaak in een roeiboot in de wind te dobberen en staarde omhoog naar de lucht. Je kreeg bijna het gevoel dat je midden in de wolken kon vallen.'

Ze leek even verdiept in haar herinneringen. Het was een warme dag in september. De bomen waren nog niet eens begonnen te verkleuren en pronkten met hun groene bladeren. De geur van pas gemaaid gras hing in de lucht en deed me denken aan de tijd dat ik lan volgde rond het huis van oma Emma terwijl hij op zoek was naar interessante insecten. Meestal was het net alsof ik alleen was, maar soms raakte hij zo enthousiast over een vondst dat hij me riep, waarop ik kwam aangehold. Natuurlijk had ik er niet veel belangstelling voor, maar ik deed mijn best om te doen alsof. Ik was blij voor hem. Hij zou hier zoveel te onderzoeken hebben, dacht ik. Waarom konden ze hem niet ook bij oudtante Frances laten wonen?

Ze strekte haar hand naar me uit om me aan te raken, alsof ze zeker wilde weten dat ik echt naast haar zat.

'Wat een lief kind ben je toch. Je hebt al zoveel geluk hier gebracht. Ik ben zo blij dat ze je hiernaartoe hebben gestuurd om bij mij te komen wonen. Nu heb ik weer een familie.'

Ik wist niet wat ik moest zeggen. Alanis en Stuart staarden slechts voor zich uit.

'We moeten opruimen,' zei Alanis.

'O, nee!' Oudtante Frances stond op en zwaaide wild met haar armen. 'Nog niet. Ik heb een verrassing voor het dessert. Ik was het vergeten omdat het helemaal achter in de koelkast stond.'

'Wat is het?' vroeg Stuart snel.

'Een ijstaart in een korst van graham-crackers.'

'Chocola?'

'En vanille, met slagroom. Blijf zitten, jullie. Ik ga hem halen.'

'Hé, ik zou hier ook wel willen wonen,' zei Stuart lachend, toen ze naar binnen liep. 'Misschien wil je oudtante me adopteren.'

Hij bleef glimlachend zitten als een tevreden spinnende kat. Alanis staarde hem zo strak aan dat hij naar mij keek en toen weer naar haar.

'Wat is er?' vroeg hij.

Ze keek naar mij en boog zich toen naar hem toe.

'Weet je wat een kikkervisje is, Stuart?'

'Natuurlijk. Waarom?'

'Je weet toch dat ze binnen in je leven, hè?'

'Doe niet zo gek.'

Ze glimlachte naar mij. 'Stuart moet nog veel leren,' zei ze. 'En wij zullen het hem bijbrengen. Je wilt toch wel wat leren over seks, hè, Stuart?'

'Wat valt er te leren?'

Alanis lachte zo hard dat ik moest glimlachen. Hij keek naar ons allebei en toen, niet wetend wat hij anders moest doen, lachte hij met ons mee.

'Hier komt-ie, partners!' riep oudtante Frances bij de achterdeur. Ze bracht de ijstaart naar de tafel. 'Laten we gauw gaan eten voordat hij smelt.'

Ondanks de taaie steak genoten we van onze western-picknick. Toen we klaar waren, ruimden Alanis en ik op, naar vermogen geholpen door Stuart. We zeiden tegen oudtante Frances dat ze naar haar tv-programma moest gaan kijken terwijl wij afwasten en alles opborgen.

'Het is net of ik weer personeel heb,' verklaarde ze. 'Wat zou Emma jaloers zijn.'

'Wie is Emma?' vroeg Stuart.

'Jordans grootmoeder. Vraag niet zoveel. Je hebt één goede arm, dus jij kunt de vuilniszak naar buiten brengen,' zei Alanis tegen hem.

Toen we klaar waren, besloot ze naar boven te gaan naar wat nu onze kamer was. Stuart volgde met een angstig en verward gezicht.

'Doe de deur dicht,' beval Alanis, en hij gehoorzaamde.

Hij bleef staan en keek om zich heen. 'Ik ben nog nooit hier in huis geweest. Het is zo groot!'

Alanis knielde op de grond en zocht onder het bed.

'Waarom bewaar je een boek onder het bed?' vroeg Stuart.

'Het is het werkboek van ons project,' antwoordde ze. 'We zijn bij de erogene zones.'

'Wat is dat?' vroeg hij.

'Plekjes van je lichaam die maken dat je opgewonden raakt als je ze aanraakt.'

Hij deed zijn mond open en dicht en grijnsde toen sceptisch. 'Is dat weer een grap van je, Alanis? Ik weet dat je mensen graag in de maling neemt.'

'Wat jij weet is nog niet voldoende om een knoopsgat te vullen, Stuart. Je doet mee of je gaat naar huis.'

'Meedoen? Wat moet ik dan doen?'

'Je mond houden terwijl ik lees en erover nadenken. We gaan nu alle drie op de grond zitten. Toe dan. Weet je, ik doe dit eigenlijk alleen voor jou en Jordan. Ik weet er zelf alles van. Ik heb geen sekswetenschapsproject nodig.'

Langzaam ging hij tegenover Alanis en mij zitten.

Ze schudde haar hoofd. 'Het gaat niet met je kleren aan.'

'Wat bedoel je?'

'Je moet op zijn minst je broek en onderbroek uittrekken, Stuart.'

'Ga nou gauw. Ik kleed me niet uit waar jij bij bent.'

Ze legde langzaam het boek neer en draaide zich naar mij om. 'Zijn we bezig met een serieus wetenschappelijk experiment of niet?'

Ik keek naar Stuart.

'Jordan?'

Ik knikte.

'Jordan is niet bang om haar kleren uit te trekken, Stuart. Ze weet dat het belangrijk is. Jordan.' Ze knikte naar mij. 'Doe het, anders wil hij het niet,' fluisterde ze.

Ik keek naar hem. Moest ik dat doen?

'Trek om te beginnen je rok uit,' ging ze verder. Ik aarzelde nog steeds. Behalve Ian had geen jongen me ooit zonder kleren gezien. 'Het is belangrijk, anders zou ik het je niet vragen,' drong ze aan. 'Je bederft alles als je het niet doet. Hij durft niet. Vooruit.'

Met tegenzin stond ik op en maakte mijn rok los. Stuart sperde verbaasd zijn ogen open toen ik hem op de grond liet vallen.

'Zie je nou? Jordan is niet bang. Je broek, Stuart.'

Hij keek van mij naar haar en schudde zijn hoofd.

'Moet ik je helpen? Is dat je bedoeling?' vroeg Alanis. Ze legde het boek neer en schoof naar hem toe.

'Nee,' zei hij en bewoog zich met zijn voeten naar achteren. 'Ik heb geen hulp nodig.'

'Niks aan de hand, Stuart. Ik heb het al zo vaak gezien,' zei Alanis. 'Je vindt Jordan toch aardig?'

'Ja, maar... Ik wil niet dat jij erbij bent.'

'Maar ik ben de docent, Stuart. Ik ben degene die het boek heeft gelezen. Je schaamt je toch niet voor je uiterlijk?'

'Nee, dat is het niet. Ik denk dat ik er maar vandoor ga.' Hij stond op. 'Misschien belt mijn vader en ontdekt hij dat ik niet thuis ben. Het is al laat, en straks is het donker, en de koplamp van de scooter geeft niet zoveel licht.'

'Ik kan gewoon niet geloven dat je wegloopt, Stuart,' zei Alanis. 'Wat zouden je vrienden wel zeggen als je die had?'

'Ik héb vrienden.'

'Weglopen als een bange muis,' plaagde ze.

'Ik loop niet weg. Ik kom terug zodra ik kan.'

'Misschien willen we dan niet meer dat je terugkomt, Stuart. Misschien hebben we dan iemand gevonden die wat volwassener is om aan ons project mee te doen, iemand die graag bij ons is, bij Jordan.'

Aarzelend bleef hij in de deuropening staan.

'Iemand die niet bang is voor seks,' voegde ze eraan toe.

Hij kreeg een kleur.

'Ik heb je gezegd dat ik niet bang ben.'

Ze glimlachte naar mij en schudde toen haar hoofd naar hem.

'Dat bén ik niet.'

'Goed dan,' zei Alanis. 'Je hoeft niet helemaal bloot. Trek alleen je broek uit en kom weer tegenover ons zitten.'

Hij leek het te overwegen, keek naar mij en maakte toen zijn broek los, liet hem op zijn enkels zakken, schopte zijn schoenen uit en stapte uit zijn broek.

Alanis glimlachte. 'En nu,' zei ze, 'zullen we je alles vertellen over de kikkervisjes.'