'Bedankt dat jullie gestopt zijn,' zei ze ademloos. 'Ik had niet gedacht dat ik de eerstkomende dagen iemand op deze weg zou zien. Waar moet ik deze neergooien?' vroeg ze, wijzend op haar koffer.

Een ogenblik lang staarden we haar alleen maar aan.

'Nou, geven jullie me een lift of niet?'

'O, ik zal de achterdeur voor je opendoen,' zei ik, en stapte uit. Ik maakte de auto van achteren open en ze zette er snel haar koffer in.

'Je kunt voorin zitten,' riep Raven uit het raam, en ze liep om de auto heen en stapte in toen Raven een eindje opschoof. Ik startte de motor en reed weg.

'Bedankt, lui,' zei ze, met een glimlach achterom naar Crystal en Butterfly, die haar aanstaarden alsof ze een buitenaards wezen was.

'Waar ga je naartoe?' vroeg ik.

'Overal behalve hier. En jullie?'

Ik keek in de achteruitkijkspiegel even naar Crystal. Ze schudde bijna onmerkbaar haar hoofd.

'Naar het huis van mijn vriendin in Ohio,' zei ik.

'Mooi. Dan ga ik naar Ohio.' Uit de manier waarop ze het zei meende ik op te maken dat ze erin zou hebben toegestemd naar Alaska te gaan als we hadden gezegd dat we daarheen gingen.

'Hoe heet je?' vroeg Raven. Zij was het meest met haar ingenomen.

'Sunshine. En jij?'

'Sunshine?' Raven aarzelde, alsof haar eigen naam daar niet tegenop kon. 'Eh, ik heet Raven. Dit is Brooke,' zei ze, met een knikje naar mij. 'Crystal en Butterfly,' ging ze verder, knikkend naar elk van hen.

'Butterfly? Wat een mooie naam. Ik had een vriendin die haar dochter Beetle Bug noemde omdat ze met donkere ogen geboren was, die zo dicht bij elkaar stonden dat ze eruitag als een insect in een deken.'

'Butterfly is een bijnaam,' zei ik. 'Haar echte naam is Janet. Wat is jouw echte naam?'

'Dat heb ik je gezegd. Sunshine. Ik heb geen andere naam,' hield ze vol.

'Hoe komt het dat je stond te liften?' vroeg Raven.

'Omdat dat lieve vriendje van me, Sky, me daar achter heeft gelaten. We zijn uit elkaar.'

'Sky?' vroeg ik glimlachend.

'Hij had wél een andere naam, Ormand Boreman. Het stond op zijn rijbewijs. Hij had beter Ormand Boring kunnen heten, zo'n stuk verveling was hij.'

'Hij heeft je daar gewoon achtergelaten?' vroeg Crystal. Sunshine draaide zich om en lachte naar haar.

'Nou, eerlijk gezegd, deed ik het portier open en zei: als je niet stopt en me eruit laat, spring ik eruit. Dus stopte hij en ben ik uitgestapt. Hij reed weg terwijl het portier nog openstond.'

'Wat voor soort vriend is dat?' vroeg Butterfly.

'De ergste soort,' antwoordde Sunshine. 'Opgeruimd staat netjes, hè? Ik word kotsmisselijk van mannen. Ze denken altijd dat je, omdat je een aardig smoeltje hebt of grappig bent, voor het grijpen bent.'

'Ik weet precies wat je bedoelt,' zei Raven. Sunshine keek haar met een flauw glimlachje aan. Het was duidelijk dat ze zielsverwanten waren.

'Wie zijn jullie? Waar komen jullie vandaan?'

'Van de oostkust, de staat New York,' zei Crystal snel. 'Behalve ik. Ik kom uit Ohio. En jij?'

'Ik ben in Californië geboren, maar ik ben er niet meer terug geweest sinds...'

'Sinds wanneer?' vroeg Crystal.

'Sinds mijn lieve ouwe pa en ma zijn gescheiden,' antwoordde

ze.

'O, sorry,' zei Crystal snel.

'Doet er niet toe. Er is niets om sorry over te zijn,' merkte ze op.

'Heb je nog broers of zussen?' vroeg Raven.

'Waarschijnlijk,' antwoordde Sunshine.

'Waarschijnlijk? Wat bedoel je daarmee?' vroeg ik.

'Ik bedoel: waarschijnlijk. Mijn vader kennende, weet ik zeker dat ik ergens wel broers of zussen heb.' Ze keek naar mij. 'Misschien is een van jullie wel familie van me. Ik zou het niet weten.'

'Waar zijn je ouders nu?' vroeg Crystal. Sunshines verschijning bracht haar kennelijk uit haar evenwicht.

'Het laatste wat ik gehoord heb was dat mama naar Rosarita Beach in Mexico ging en papa naar Oregon,' antwoordde ze.

'Heb je sinds die tijd niets meer van ze gehoord of gezien?' drong Butterfly aan.

'Nee. Wat mij betreft, ben ik een wees,' zei ze, 'en dat kan me niks schelen.'

'Dat komt omdat je het niet echt bent,' mompelde Crystal.

'Wat?'

'Niets.'

'Hoe oud was je toen je uit huis ging?' vroeg ik.

'Zestien. Eh, misschien pas vijftien. Het lijkt me nu zo lang geleden, dat ik het me niet meer kan herinneren.'

'Hoe oud ben je nu?' vroeg Butterfly. 'Zeventien?'

Sunshine lachte.

'Ik ben twintig,' zei ze.

'Twintig!'

'Ja, ik ben al een oude dame.' Ze zocht in de buideltas die om haar hals hing en haalde er een triest uitziende sigaret uit; de tabak werd nauwelijks bij elkaar gehouden door het papier. 'Wil iemand een trekje?' vroeg ze, terwijl ze hem opstak.

'We roken niet,' zei Crystal scherp.

'Ik ook niet,' zei Sunshine.

'Dat is geen sigaret,' zei Raven plotseling achterdochtig.

'Nee. Het is een joint,' antwoordde Sunshine lachend. Ze bood hem aan Crystal aan, die haar hoofd schudde, en toen aan Butterfly, die haar met grote, angstige ogen aanstaarde.

'Ze wil niet,' antwoordde Crystal voor Butterfly.

'Wij geen van allen,' zei Raven. 'Die rommel geeft alleen maar problemen.'

'Met een hoofdletter P,' zei Crystal, en ik viel haar met een nerveus lachje bij.

'O, het is niet erg. Eén trekje kan geen kwaad,' zei Sunshine, en inhaleerde diep. 'Het doet geen kwaad, daar gaat het om.' Ze boog zich naar mij toe en ik schudde mijn hoofd. De zoete geur vulde de auto. Crystal hoestte.

'Gooi weg,' beval ze.

Sunshine keek naar mij.

'Alsjeblieft,' zei ik. Ik wilde niet stoppen en haar eruit gooien, maar ik wist dat het zou moeten als ze hiermee doorging.

'Wat een verspilling,' mompelde ze, nam nog een lange trek en gooide de joint toen het raam uit.

'Je zou brand kunnen stichten in een veld,' klaagde Crystal, achteromkijkend.

'Wie ben je, de nationale leider van de vrouwelijke scouts?' vroeg Sunshine.

Raven keek haar nijdig aan en Sunshine veranderde van onderwerp.

'Wat doen jullie aan de oostkust?' vroeg Sunshine.

'We gaan naar school, een particuliere kostschool,' zei Crystal snel, misschien een beetje te snel.

Sunshine keek naar Raven en toen weer naar Crystal. Ze trok haar wenkbrauwen op, zette langzaam haar zonnebril af en keek naaar Butterfly, die snel haar ogen neersloeg.

'Iets zegt me dat je niet de waarheid vertelt. Heb ik gelijk?'

ging ze verder. Niemand zei iets. 'Lopen jullie allemaal weg of zo?'

'Nee,' zei ik. 'We gaan naar Crystals huis in Ohio. We zijn uitgenodigd.'

'Is het heus?' Ze keek achterom en glimlachte toen. 'Weinig bagage, hè? Ik zie alleen maar een paar kussenslopen. Ik weet dat dit niet een soort pyjamaparty is. Jullie zijn op de vlucht. Je hoeft mij niks te vertellen. Ik weet genoeg van mensen die op de vlucht zijn.'

'Ik heb je gezegd dat je haar niet moest meenemen,' klaagde Crystal.

'Rustig maar,' zei Sunshine. 'Ik ben de laatste over wie je je ongerust hoeft te maken. Ik ben al jaren op de vlucht.'

Ze leunde lachend achterover.

Ondanks Crystals tegenzin om Sunshine mee te nemen, rijden, waren we geïntrigeerd door onze nieuwe kennis. Ze boezemde ons belangstelling in. Ze beschreef haar reizen, de plaatsen in Amerika die ze had bezocht, het liften, de relaties die ze aanknoopte met mannen die haar meenamen op hun eigen reis en haar dan in de steek lieten of iets deden waardoor zij hen in de steek liet.

'Ik ben bijna vermoord in Texas,' zei ze. We durfden bijna geen adem te halen, uit angst haar te onderbreken. 'Ik ontmoette een trucker op een rustplaats... de beste plaats om een lift te krijgen. Zelfs degenen met een sticker Lifters niet Toegestaan op hun raam, nemen je mee als je het ze maar vriendelijk genoeg vraagt, begrijp je wat ik bedoel?'

'Nee,' zei Crystal, met samengeknepen ogen en strakke lippen. 'Wat bedoel je?'

'Wel, Pollyanna, de zaak zit zo,' zei ze, waarmee ze Crystal nog kwader maakte.

'Ik heet geen Pollyanna!'

'Wat dan ook. Je laat ze een beetje bloot zien, flirt wat met ze, brengt hun hoofd op hol en geeft ze een paar fantasieën,' legde ze uit.

'En wat gebeurt er dan?' vroeg ik.

'Hangt ervan af. Als je het een aardige kerel vindt, betaal je. En anders zijn er manieren om er onderuit te komen. Alleen die keer in Texas wilde Roy van geen nee weten. Hij hield zo'n groot mes tegen mijn keel,' zei ze, en gaf de lengte aan met haar handen. Raven onderdrukte een kreet.

'Wat gebeurde er toen?' vroeg Butterfly. Sunshine keek haar even aan.

'Wil je het echt weten?'

'Nee,' antwoordde Crystal voor haar.

'Dat dacht ik wel, Pollyanna.'

'Ik wil het wél weten,' zei Raven. 'We moeten het horen en ervan leren,' ging ze verder.

'Waarom? Ben je van plan truckers om een lift te vragen op een rustplaats?' vroeg Crystal op scherpe toon.

'Je weet maar nooit,' zei Raven.

'Zo hoor je te denken,' zei Sunshine grinnikend naar Raven.

'Ik kon niets anders doen dan hem zijn gang laten gaan, of er een begin mee te maken,' zei ze. 'Je weet op den duur wanneer mannen op hun... laten we zeggen zwakst zijn. Ik wachtte op mijn kans, gaf hem een por met mijn knie op de plaats waar het tot aan zijn verjaardag pijn blijft doen en wist te ontsnappen. Ik schoot er een paar spullen bij in. Daarom heb ik alleen nog die koffer, maar ik was niet van plan om terug te gaan en hem erom te vragen,' zei ze.

Iedereen zweeg, we waren verdiept in onze eigen gedachten, bekeken de zaak ieder vanuit ons eigen standpunt.

'Waarom doe je dat?' vroeg Crystal ten slotte.

'Doe wat?'

'Liften, met vreemden meerijden, er vandoor gaan met vreemde mannen, dit leven leiden?'

'Ik sta nou eenmaal niet ingeschreven bij een particuliere school aan de oostkust,' antwoordde Sunshine. 'Ik ben op mezelf aangewezen.'

'Zoek een baan, leer wat, leef zoals ieder ander,' ging Crystal verder. 'Een hoop mensen zijn op zichzelf aangewezen, maar eindigen niet bijna verkracht en vermoord in een of andere truck.'

Sunshine staarde haar aan en blies toen wat lucht uit tussen haar lippen.

'Iedereen in dit land weet wat goed is voor een ander Als je een tijdlang op jezelf aangewezen bent geweest, kom me dan eens opzoeken. Ik zal wat tijd voor je vrijmaken in mijn drukke agenda.'

'Wij zijn ons hele leven op onszelf aangewezen geweest,' zei Crystal. 'Meestal tenminste.'

'Heus?' Sunshine keek naar haar en toen naar ons. Haar scepticisme maakte plaats voor nieuwe belangstelling. 'Hoe bedoel je? Wie zijn jullie?'

'Wij zijn échte wezen,' zei Crystal. 'We komen uit een pleeg- huis. Wel eens van gehoord?'

'Zonder gekheid, heus waar?' zei ze glimlachend, alsof onze waarde in haar ogen plotseling tot in het tienvoudige was gestegen.

'Hoe komt het dat jij nooit in een ervan terecht bent gekomen?' vroeg Raven.

'Het is me bijna een keer gebeurd. Ik werd opgepakt wegens landloperij in een klein stadje in Oklahoma en de politie wilde me overdragen aan de staat, maar ik heb er door een truc aan weten te ontkomen. Ik had een vriend in Phoenix, die net deed of hij mijn tante was en hij stuurde geld voor de bus. De politie trapte erin. Ik ben daadwerkelijk met een bus vertrokken en bij de eerste halte weer uitgestapt. Ze waren niet echt in me geïnteresseerd. Ze wilden alleen van me af. Zoals ik al zei Pollyanna, je moet leren hoe je op de weg moet leven.'

'Noem me geen Pollyanna,' snauwde Crystal.

'Overgevoelig, hè? De eerste regel op de weg is dat je niet overgevoelig moet zijn. Je moet een schild om je heen bouwen zoals die schildpadden die je ziet voortkruipen. Ik heb er eens een

omgedraaid even buiten El Paso.' 'Wauw, je bent wel overal geweest,' zei Raven vol ontzag. Zij was nooit ten westen van de staat New York geweest.

'Niet in New York,' zei ze. 'New York City heb ik vermeden, Je kunt daar levend worden opgegeten.'

'Wij zijn er net geweest,' zei Butterfly. 'Het is een mooie stad.'

'O, ja? Hoe lang ben je er geweest?'

'Een paar minuten maar,' zei ik. 'We namen een verkeerde afslag en eindigden op Broadway.'

'Een hoop mensen proberen te eindigen op Broadway,' zei Sunshine lachend. Ze gaf Raven een por en Raven lachte met haar mee. 'Ik mag jullie wel. Hebben jullie geld?'

'Ons spaargeld. We kregen betaald voor werk in het pleeghuis en in zomerbaantjes,' antwoordde ik.

'Hoeveel hebben jullie?'

'Bijna vijftienhonderd dollar,' zei ik.

'Nu nog maar veertienhonderdtwintig,' bracht Crystal me in herinnering.

'Ze heeft gelijk. Zij is de kassier,' gaf ik toe.

'O.' Ze keek weer naar Crystal. 'Nou, jullie geld schijnt in goede handen te zijn. Ik geloof niet dat Pollyanna het type is om het over de balk te gooien.'

'Als je me nog één keer zo noemt...' Sunshine lachte.

Plaag haar alsjeblieft niet,' zei ik.

Oké. Ik vind je zelfs aardig... hoe heet je ook weer...'

'Crystal. Ik heet Crystal!'

'Nou ja, dat is bijna hetzelfde als Pollyanna, maar oké, Crystal.

Ik vind jou echt aardig. Overigens, hoe zijn vier weeskinderen aan zo'n auto gekomen? Niet dat het zo'n prachtexemplaar van een auto is.'

Niemand zei iets.

Aha, ik begrijp het. Crystal is niet zo lelieblank als ze zich voordoet, hè?'

'Het was niet zo prettig waar we waren,' legde ik uit, 'we zagen daar geen toekomst voor ons.'

'Het heet Lakewood House en de eigenaar heet Gordon. Hij is een monster,' zei Butterfly. Crystal gaf haar een por, om te beletten dat ze teveel zei.

'Ja, een geweldige kerel,' zei ik. 'In ieder geval, we hebben zijn auto geleend om weg te komen.'

'Dat heb ik ook gedaan,' zei ze schouderophalend.

'Wat heb je gedaan?' vroeg Raven.

'Dingen geleend. Het is de enige manier om te overleven als je rondtrekt. Ik kende een man in Vegas. Leuke stad, Vegas. Hij leende een auto, maar verwisselde het nummerbord toen hij de stad uitreed. Hebben jullie dat ook gedaan?'

'Het nummerbord verwisseld?' Ik schudde mijn hoofd.

'De politie kijkt uit naar het kenteken. Als je het verwisselt met dat van een andere auto, heb je een betere kans. De meeste mensen merken niet eens dat hun nummerbord is verwisseld.'

'Dat is een goed idee,' zei Raven.

'Nee,' zei Crystal. 'We doen niets wat ons nog meer in de problemen kan brengen.'

'Als de politie je betrapt in deze auto, Pollyanna, zit je toch al in de problemen. Het nummerbord verwisselen maakt het niet veel erger,' zei Sunshine.

ik weet het niet, Sunshine,' begon Raven.

ik zal je helpen,' viel Sunshine haar in de rede. 'Het is gemakkelijk.'

Toen ik in de achteruitkijkspiegel keek, zag ik dat Crystal me bezorgd aanstaarde.

'We zien wel,' zei ik. 'Laten we het dat voor dag bekijken.

'Precies,' zei Sunshine. 'Dat is wat ik altijd doe. Zie je,' zei ze, terwijl ze zich omdraaide naar Crystal, 'jullie beginnen al net zo te leven als ik. We zullen net... zussen zijn, zussen op de weg.'

We stopten voor de lunch bij een restaurant, waar ook benzinepompen stonden. Ondanks de grootte en de plaats waar het stond, was het er druk, en spoedig na onze binnenkomst liep de zal vol. Crystal wilde dat we zuinig waren en zorgvuldig bestelden, maar Sunshine bleef haar in de rede vallen en ons ver- tellen wat we moesten bestellen.

'Het is een van de goedkoopste wegrestaurants,' zei ze. 'Profiteer ervan.'

'Ik heb honger,' merkte Raven op.

'We hebben flink ontbeten,' bracht Crystal haar in herinnering. 'Ik heb toch honger. Ik wil ook een milkshake. En Sunshine zegt dat de frieten hier zo goed zijn.'

ik ben hier al eens eerder geweest,' legde Sunshine uit. 'Misschien al twee keer.'

Ze bestelde een dubbele burger, frieten, een milkshake en chocoladeijs voor dessert.

'Betaal jij zolang,' zei ze na het eten tegen Crystal, 'dan reken ik later met je af.'

Crystal keek weer naar mij, maar ik wilde geen scène maken aan tafel, dus knikte ik slechts. Met tegenzin betaalde Crystal de rekening. We lieten een fooi achter en gingen naar buiten, ik ben zo terug,' zei Sunshine en ging naar het toilet. 'Laten we wegrijden en haar daar achterlaten,' zei Crystal zodra we weer in de auto zaten. 'We krijgen dat geld voor haar lunch nooit terug. Ze zorgt alleen maar voor moeilijkheden, Brooke.'

'Dat kunnen we niet doen,' zei Raven. 'Haar koffer staat in de auto.'

'Zet die op de parkeerplaats,' opperde Crystal. 'Iemand zou hem kunnen stelen.'

Die koffer? Dat betwijfel ik. Misschien dat de wegenwacht hem zou meenemen om ziekte te voorkomen, maar niemand zal hem stelen, Butterfly. Laten we het doen, Brooke.' 'Dat kan ik niet, Crystal. Ze is er even slecht aan toe als wij. nemen haar nog een eindje mee en zeggen dat we ergens anders naartoe gaan.'

'Dat zal haar geen moer interesseren. Ze blijft zo lang ze kan bij ons,' waarschuwde Crystal. 'Je zult het zien.'

'Daar komt ze,' zei Raven.

Sunshine kwam snel het restaurant uit en stapte in. 

'Rij maar,' beval ze, en we reden weg. Ze draaide zich om en overhandigde Crystal wat geld.

'Voor mijn lunch,' zei ze meesmuilend.

Crystal nam het verbaasd aan en keek naar mij voor ze even over de biljetten wreef, alsof ze dacht dat het vals geld zou zijn. Toen keek ze nog verbaasder en zelfs geschokt op.

'Hoe kom je aan dat vijf-dollarbiljet?'

'Wat bedoel je, hoe ik eraan kom? Ik had het bij me. Dat is alles,' zei Sunshine.

'Nee, dat had je niet. Dit is de vijf dollar die ik heb achtergelaten als fooi. Ik weet het omdat er een inktvlekje zit op het gezicht van Abraham Lincoln,' zei Crystal langzaam. 'Je hebt de fooi voor de serveerster weggenomen.'

'Nou en? Ze krijgt wel fooien van mensen die het zich beter kunnen permitteren,' zei Sunshine.

'Dat is afschuwelijk,' hield Crystal vol.

'O, en ik veronderstel dat het stelen van iemands auto je de Nobelprijs zal opleveren,' antwoordde Sunshine.

Crystal kreeg een kleur, beet toen op haar lip en leunde achterover.

'Het is verkeerd,' mompelde ze.

'Geld is geld, vooral als je rondtrekt. Jullie leren het wel. Blijf maar bij mij, dan kom je er wel achter,' zei Sunshine.

'Dat is precies waar ik bang voor ben,' mompelde Crystal.

Sunshine lachte.

'Ik zal je vertellen over die keer in Kansas,' zei ze, in plaats van er verder op in te gaan. 'Over wanhoop gesproken. Ik had ongeveer twintig cent op zak.'

Ze vertelde het ene verhaal na het andere, over plaatsen en mensen en gebeurtenissen, over haar tochten kriskras door Amerika, ze beschreef haar kortstondige liefdesavontuurtjes zonder enige verlegenheid of spijt. Het werd duidelijk dat in haar ogen mannen er waren om te worden gebruikt, en seks gewoon en goede manier was om een maaltijd of een buskaartje te krij- gen of om niet weer een eenzame nacht door te brengen in een of andere verlaten uithoek.

Maar voor ons was het méér dan gezellig babbelen tijdens het rijden. Het was een beschrijving van wat mogelijk ons eigen lot zou kunnen zijn als we niet oppasten. Het probleem was: hoe kon je voorzichtig zijn in Sunshines wereld, dezelfde wereld waarin wij ons nu bevonden? Het maakte dat ik me afvroeg of we niet beter konden omkeren en dankbaar zijn voor wat we hadden. We stopten pas weer toen we allemaal naar de wc moesten. Crystal keerde terug tot haar rol als navigator en leidde ons zo lang mogelijk over wegen die evenwijdig liepen aan de snelwegen. We hielden onze adem in als we een politieauto zagen.

'Maak je toch niet zo ongerust,' zei Sunshine. 'Er worden elke dag zoveel auto's gestolen in dit land, dat de politie het niet kan bijbenen en het ze nauwelijks interesseert. Je moet leren een masker op te zetten,' ging ze verder. Ze gedroeg zich of ze onze docent was, en ons moest leren hoe we konden bestaan zonder iets te bezitten.

'Een masker?' vroeg Butterfly. Ze leek minder verontrust over Sunshines gedrag dan wij, en dat zat me niet lekker.

'Het uiterlijk,' antwoordde ze. 'Kijk.' Ze draaide zich om, knipperde met haar wimpers en keek heel lief en onschuldig. 'Je moet je onschuldig voordoen en nooit iemand het gevoel geven dat je bang bent dat ze iets slechts over je zullen ontdekken. Ontspan je, doe achteloos.' 'Hoe?' drong Butterfly aan.

Hou jezelf voor dat alle anderen ook een masker dragen, en prent jezelf in dat jij het ook kunt. Iedereen doet het, weet je. Iedereen pakt iets af van een ander. Sommigen doen het wettig, omdat ze de regering achter zich hebben of omdat ze weten hoe

ze de wet moeten gebruiken om van mensen te profiteren Ik HEB het vaak genoeg gezien. Ken je die uitdrukking: wie niet zondig is kan met stenen gooien?'

'Wie uwer zonder zonden is werpe de eerste steen,' zei Crystel droog. 'Dat staat in de bijbel. Dat heeft Jezus gezegd.'

'Ik wist dat het in de bijbel stond,' antwoordde Sunshine scherp, in ieder geval is dat de manier waarop je moet denken dan heb je je masker. Niemand kan een steen gooien, schat' Geloof me.'

'Het verbaast me dat je jezelf Sunshine noemt met die sombere, negatieve denkwijze van je,' merkte Crystal op.

Sunshine draaide zich glimlachend naar haar om.

'Dat is het masker, Pollyanna. Je begint het door te krijgen. Zie je, ze is slimmer dan jullie allemaal dachten.'

Zelfs ik moest erom lachen. Crystal zat met een zuur gezicht voor zich uit te kijken. Het duurde niet lang of Raven begon Sunshine steeds meer over ons te vertellen. Ik zag dat het Crystal zenuwachtig maakte, maar ik zag niet in waarom het belangrijk zou zijn. Waarom zou Sunshine ons kwaad willen doen? Ze was een geroutineerde wegloopster. Wij waren pas beginnelingen. Ze praatte alsof ze jaren geleden aan de academie voor harde optaters was afgestudeerd.

Toen het donker begon te worden, dachten we aan eten en slapen. Het was allemaal gecompliceerder geworden nu Sunshine bij ons was.

'Waar hebben jullie vannacht geslapen?' vroeg ze, en Raven vertelde haar wat er gebeurd was.

'Nou, vanavond hebben we ook geluk,' verklaarde ze, en haalde een creditcard uit haar tas. 'We kunnen ons een motelkamer permitteren.'

'Van wie is die kaart?' vroeg Crystal wantrouwend.

'Van mij,' zei ze.

'Dat geloof ik niet,' zei Crystal.

Sunshine haalde haar schouders op. Ze had een muur om heen opgetrokken. Niets wat Crystal zei raakte haar.

'Als we er een kamer mee krijgen, zul je het heus wel geloven, Pollyanna.'

'We moeten gewoon in de auto slapen,' hield Crystal vol.

'Ik weet niet, Sunshine, we kunnen gepakt worden als je met een gestolen creditcard betaalt,' zei Raven, en ik wist dat ze al be- zorgd was over de paar keer dat ik Gordons creditcard voor de benzine had gebruikt.

'Nou, ik boek een kamer. Als jullie in de auto willen slapen, ga je gang dan maar,' zei Sunshine schouderophalend. 'Maar het is niet erg veilig om in een auto te slapen, weet je,' ging ze verder, met een blik op Butterfly, iemand kan de auto stelen met jullie erin!'

Butterfly's ogen puilden bijna uit haar hoofd.

'Dat is belachelijk,' zei Crystal.

'Goed, dan is het belachelijk. Leer het maar op de harde manier, als je dat zo graag wilt,' antwoordde Sunshine.

We reden zwijgend verder. De lucht verduisterde toen er zware onweerswolken kwamen aandrijven. Eindelijk kwam er een motel in zicht.

'Dit is een goed motel, niet te druk. Ze zullen blij zijn ons te zien. Laten we een kamer boeken en een paar pizza's bestellen,' zei Sunshine.

'Het zal wel in orde zijn,' zei Raven met enige tegenzin. Ze keek naar mij. Ik keek naar Crystal, die woedend, met over elkaar geslagen armen uit het raam zat te staren.

Dit is een democratie,' verklaarde ik. 'We zullen stemmen. Wie ervoor is om vannacht hier te slapen zegt ja.' Iedereen zei ja, behalve Crystal. 'De voorstemmers zijn in de meerderheid.'

'Sinds wanneer stemt zij voor ons?' vroeg Crystal.

Ze mag stemmen. Zij betaalt,' zei Raven.

'Doe wat je wilt,' kermde Crystal.

Parkeerde voor het motel en Sunshine stapte uit.

'Het duurt niet lang,' zei ze. We zagen haar het kantoor binnengaan.

'Hoe kan zij nou een creditcard hebben, Brooke? Ze heeft geen vast adres. Ze heeft hem natuurlijk gestolen en wij laten toe dat ze hem gebruikt,' merkte Crystal op.

'Zij tekent, wij niet,' merkte Raven op.

'Je laat haar de leiding nemen. We raken in steeds grote moeilijkheden,' voorspelde Crystal.

'We trekken rond. We moeten overleven. Ik wil niet terug, jij soms?' daagde Raven haar uit. 'Jij, Brooke?'

'Natuurlijk niet,' zei ik.

ik ook niet,' zei Butterfly.

'Laat ze maar eens iets terugdoen, uit dank dat we haar opgepikt hebben,' besloot Raven. Het was duidelijk dat Raven niet wilde dat we overhaaste conclusies trokken over Sunshine - ze geloofde dat iedereen een kans verdiende.

We keken naar de deur van het kantoor. Vijf minuten later kwam Sunshine te voorschijn en hield lachend een sleutel omhoog. Ze stapte in de auto.

'Nummer 32,' zei ze. 'Rechtuit.'

'Had je geen probleem?' vroeg ik.

'Nee. Waarom zou ik?'

'Had je een identiteitsbewijs?' vroeg Crystal sceptisch.

'Zeker. Ik heb hopen identiteitsbewijzen,' zei Sunshine lachend. Ze maakte haar tas open en haalde er een paar rijbewijzen, nog meer creditcards en zelfs een identiteitsbewijs van de universiteit uit.

'Waar heb je die allemaal vandaan?' vroeg Raven.

'Waar denk je?' antwoordde ze lachend. 'Sommige heb ik van vrienden gekregen. Andere heb ik me zelf bezorgd. Als jullie lief zijn, zal ik je vertellen hoe je het moet doen. En wat denk je, de manager zei dat er een grote pizzatent in de buurt is die ze thuisbrengt. Ik snak naar een warme douche. O, de manager wil ook een veldbed brengen. Ik denk dat jullie gewend zijn bij elkaar te slapen, dus neem ik het veldbed.' Niemand protesteerde. Zoals Sunshine had gezegd, kwam de manager, een jonge, kalende man, met een veldbed naar onze kamer. Hij overhandigde Sunshine het extra beddengoed. 'Dank u,' zei ze met een verleidelijke glimlach. Hij lachte terug. 'Tot straks,' ging ze verder.

'Wat gebeurt er straks?' vroeg ik, toen hij weg was. 'Niets. Ik had hem beloofd dat ik na het werk een borrel met hem zal gaan drinken in een naburige bar. Misschien doe ik het wel,' zei ze.

'Maar je zei dat je het beloofd had,' zei Butterfly. Ze lachte. 'Het zal niet de eerste belofte zijn die ik heb verbroken, en ook niet de laatste. Laten we de pizza's bestellen. Ik rammel.'

We bestelden twee pizza's en een paar frisdranken. Terwijl we wachtten namen we om de beurt een douche. De pizza's werden gebracht en Crystal betaalde. We maakten er een feestje van; iedereen praatte door elkaar heen, behalve Crystal, die zich nog steeds ergerde. Later keken we televisie en toen, even na elf uur, zei Sunshine dat ze besloten had naar de manager te gaan en haar belofte na te komen.

ik blijf niet lang weg,' zei ze. 'Kan ik je autosleutels lenen, Brooke? Ik wil mijn koffer halen en iets anders aantrekken'.

Crystal keek bezorgd, dus volgde ik Sunshine naar buiten en maakte zelf de auto open. Ze pakte haar koffer, nam hem mee naar binnen en verwisselde haar minirok en shirt voor een spijkerbroek en een blauw sweatshirt.

Ik hoop dat ik niet te chique gekleed ben voor die bar,' zei ze lachend. 'Slaap lekker, meiden. Ik zal jullie niet wakker maken als ik terugkom,' beloofde Sunshine en ging weg. 'Opgeruimd staat netjes,' mompelde Crystal. Wil je alsjeblieft aanbinden, Crystal,' zei Raven. 'Tot dusver heeft ze ons alleen maar goede adviezen gegeven en geholpen.' De regen die de hele dag gedreigd had begon te vallen. De druppels kletterden zo hard tegen het raam en op het dak, dat het wel hagel leek.

Ik hoop niet dat ze die bui op haar hoofd krijgt,' zei Raven.

'Haar verdiende loon,' antwoordde Crystal.

ik ben uitgeput,' zei ik, voor ze ruzie konden maken. Butterfly sliep al. 'Maak Butterfly niet wakker,' fluisterde ik.

Crystal deed het licht uit.

ik vind Sunshine aardig,' fluisterde Raven. 'Ze is een beetje maf, maar je kunt plezier met haar hebben, hè, Brooke?'

'Ja, maar Crystal heeft ook gelijk. We kunnen haar niet eeuwig meenemen, Raven. Ik maak me een beetje bezorgd hoe we haar straks kwijt moeten raken,' zei ik.

Maar het bleek dat we ons geen zorgen hoefden te maken hoe we afscheid van haar moesten nemen.

Zodra we onze ogen sloten vielen we in slaap. Toen we ze weer opendeden, onthulde het eerste daglicht dat Sunshine geen gebruik had gemaakt van haar bed. Het beddengoed lag er nog opgevouwen naast. Raven was de eerste die het zag, toen ze rechtop in bed ging zitten.

'Kijk,' zei ze. 'Sunshine is gisteravond niet teruggekomen!'

Crystal kreunde en stond langzaam op. Butterfly kwam overeind en ik volgde haar voorbeeld. Iedereen staarde naar het ongebruikte bed.

'Wacht eens,' zei Crystal. 'Haar koffer... die stond toch hier bij de deur?'

'Ja,' zei ik.

'Ze is teruggekomen, heeft hem gepakt en ons toen alleen gelaten,' zei Raven. 'Waarom?'

Crystal schudde haar hoofd.

ik weet het niet, maar ik ben blij toe, en...'

Iets anders trok haar aandacht. Ze liet een verschrikte kreet ren.

'Wat is er?' vroeg ik.

Crystal liep langzaam de kamer door. Ik had het gevoel dat ik nog droomde. Ze raapte haar blouse van de grond naast de stoel waarop ze die had neergelegd samen met haar rok. Haar portemonnee was verdwenen.

'Ons geld!' riep ze uit en draaide zich naar mij om. 'Brooke, al ons geld is weg!'