Hoofdstuk 10

 

 

Alex wilde niet in beweging komen. Hij lag zo heerlijk, met Dani opgekruld tegen zich aan. Haar lichaam verwarmde hem beter dan de zachtste wollen deken, en niets anders deed er op dit moment toe. De vragen, de behoefte aan antwoorden, de bitterheid; alles leek te verdwijnen als ochtendmist in de zon.

Dit was alles wat hij nodig had.

In het vroege ochtendlicht keek hij naar haar slapende gestalte. Wat was ze mooi… Hij wilde niets liever dan haar gelukkig zien. Hij wilde dat ze plezier had, en niet alleen op die ene manier.

Zijn hart maakte een salto in zijn borst. Hij was oprecht geboeid door haar. De zorg en aandacht die ze hem de vorige avond had betoond, had iets in hem teweeggebracht. Het was moeilijk geweest hem over haar vader te vertellen, dat wist hij. Ze was eigenlijk heel gesloten en voorzichtig, maar ze had het verteld om hem te helpen.

Dat had het ook gedaan, op verschillende manieren. Het had hem geholpen de zaken scherper te zien, om haar scherper te zien. En nu wilde hij alleen nog maar meer weten. Waarom was ze zo eenzaam, en wat verwachtte ze van het weerzien met haar broer?

Voorzichtig kroop hij uit bed. Nu eerst onder de douche en naar zijn kantoor om plannen te maken.

Maar iets van het vredige gevoel van de afgelopen avond bleef hangen. Hij voelde zich vrijer, en minder kwaad op Patrick.

Dat gevoel had niets te maken met geweldige seks. Het delen van verdriet, was dat alles wat ervoor nodig was? Was het zo eenvoudig? Zijn blik dwaalde terug naar de schone slaapster in zijn bed. Nee, zo eenvoudig was het niet. Helemaal niet.

 

Even voor lunchtijd verscheen Alex op haar werk, gekleed in spijkerbroek en T-shirt.

Dani staarde hem aan. Moest hij niet werken?

‘Kom op.’ Hij grinnikte. ‘We gaan ervandoor.’

Ze wees op de stapel post in haar bakje. ‘Dat kan niet.’

‘Cara vindt het niet erg, hè, Cara?’ Hij knipoogde.

‘Natuurlijk niet. Ga maar, Dani.’

‘Waar gaan we heen?’ vroeg ze zodra ze alleen waren.

Hij leidde haar naar zijn auto. ‘Die paar weken dat je nu in het land bent, heb je alleen maar gewerkt. Je hebt niet veel leuke dingen gedaan.’

Hij was vrolijk en leek in niets meer op de vermoeide gekwetste man van de avond ervoor. Haar hart sprong op, en ze glimlachte stralend. ‘Nou, wat gaan we dan doen?’

‘Dat is een verrassing.’

Een verwachtingsvolle tinteling kriebelde in haar buik. Er kwam niets terecht van haar voornemen haar leven niet gecompliceerder te maken. Het woord schoot zelfs tekort om de kracht van haar gevoelens te omschrijven…

‘Ik heb je spijkerbroek en sportschoenen meegenomen, want je zult je even moeten omkleden.’

Op de passagiersstoel wurmde ze zich uit haar rok, lachend om zijn steelse blikken op haar lichaam. ‘Richt je aandacht op de weg!’

Hij parkeerde de auto bij een groot sportterrein. Een aantal schoolbussen stond langs de kant van de weg, en overal klonk het vrolijke gekwebbel van kinderen.

‘Het is de sportdag van één van de scholen die ondersteund worden door het fonds. Ze hebben wat hulp nodig.’ Gegeneerd keek hij haar aan. ‘Niet echt een grote verrassing, ben ik bang. Kun je het opbrengen?’

Ze keek naar de velden, waar oranje pionnen werden uitgezet en kinderen in trainingspakken rondrenden. ‘Ja, hoor. Ik ben dol op beweging.’

‘Dat was me al opgevallen.’ Zijn glimlach was duivels.

Streng keek ze hem aan, als de eerste de beste schooldirectrice. ‘Raak je zo niet achterop met je werk?’

‘Dat haal ik vanavond wel in.’

‘Geef het nou maar toe,’ zei ze, hem een por in zijn ribben gevend.

‘Wat?’

‘Dat je dol bent op je werk. Je bent gek op de bankwereld en je zou niet weten wat je anders moest doen.’

Hij wierp haar een steelse blik toe. ‘Ja, ja. Ik vind het best leuk.’

‘Nee,’ klonk het autoritair. ‘Je bent er dol op.’ Dat was zo, ze had hem bezig gezien op kantoor.

‘Goed, ik ben er dol op,’ gaf hij zuchtend toe. ‘Maar ik spijbel af en toe ook graag.’

Dat kon wel zo zijn, maar de bank was als een natuurlijke habitat voor hem, of het nu in zijn bloed zat of niet.

Ze liepen naar een groepje mensen dat zich verzameld had rond de coach. ‘Eerst trainen, dan spelen,’ zei de man met het fluitje rond zijn nek.

Ze verdeelden de kinderen in groepjes van acht en begonnen toen met de oefeningen: ze trokken sprintjes, oefenden passes en werkten aan de opbouw van het team.

Dani genoot en trainde haar groep, af en toe kijkend naar Alex, die naast haar met zijn eigen team aan het werk was. Het was duidelijk dat hij in goede conditie was, maar dat had ze al geweten.

Zelf deed ze het ook niet slecht. Ondanks haar welvingen was ze behoorlijk getraind. Toen een verdwaalde bal haar kant op vloog, sprong ze omhoog en ving hem op.

‘Klasse,’ mompelde Alex. ‘Goed om een vrouw te zien die niet bang is voor ballen.’

‘Ik speel graag met ballen,’ diende ze hem brutaal van repliek, met een onschuldige glimlach rond haar mond.

Hoofdschuddend grinnikte hij, waarop zij giechelde, en het volgende uur wisselden ze, al trainend met hun team, regelmatig glimlachjes uit.

Toen was het tijd voor een wedstrijdje rugby. Dani moedigde haar team aan, en na een uur was de winnaar bekend.

Alex slenterde naar haar toe, terwijl zij en haar team zijn winnende team toejuichten. ‘De winnaars willen tegen de trainers spelen. Doe je mee?’

‘Natuurlijk.’

Er waren grote kinderen bij, en Dani werd behoorlijk fanatiek. Ze keek naar Alex, aan de andere kant van het veld. Nu zaten ze in hetzelfde team, en dat was een fijn gevoel.

Het spel was flitsend en leuk. Vroeg in de wedstrijd kreeg ze de bal. Ze speelde hem door naar Alex en keek toe hoe hij rende, een en al snelheid en kracht, en makkelijk scoorde.

Het jonge team maakte tegen hen geen enkele kans.

Na de wedstrijd vroeg Dani: ‘Waarom heb je ze niet laten winnen?’

Hij lachte en schudde zijn hoofd. ‘Het is goed om af en toe te verliezen, en bovendien zou het respectloos zijn om geen eerlijke strijd te leveren.’

Hij had natuurlijk gelijk, maar Dani vroeg zich af of hij wel ooit had verloren. Samen liepen ze naar de coach, die zijn handen vol had aan de nu vermoeide kinderen.

‘Wij ruimen wel op,’ zei Alex tegen hem. ‘Gaan jullie maar vast.’

De coach nam het aanbod dankbaar aan en gaf de kinderen opdracht naar de bussen te gaan.

‘Tot ziens, Alex.’ Een van de jonge speelsters uit zijn team draalde rond hem heen.

‘Ja, tot ziens.’ Alex zwaaide vrolijk en draaide zich toen om naar de schuur.

Dani keek naar het tienermeisje dat met grote ogen en blozende wangen in Alex’ richting staarde. Ze glimlachte, volkomen begrijpend hoe overweldigd het meisje zich voelde.

‘Ik ruim de schuur op, als jij mij de spullen aangeeft,’ stelde Alex voor.

‘Fijn.’ De benauwde schuur was geen aantrekkelijke plaats voor haar.

‘Waarom heb je zo’n last in kleine ruimtes?’ vroeg hij. ‘Wat is er gebeurd?’

Ze draaide een bal tussen haar vingers. Ditmaal was het niet de kleine ruimte die haar nerveus maakte.

‘Vertel eens.’ Hij stak zijn hoofd om de deur. ‘Er is ooit iets gebeurd wat je bang heeft gemaakt, hè?’

Het was al lang geleden, en ze probeerde er nooit meer aan te denken. ‘Het was niets. Ik stelde me gewoon aan.’ Alleen haar moeder wist wat er die dag was gebeurd. En hij, natuurlijk…

‘Waarom wil je het me niet vertellen?’ Hij nam de bal van haar over.

‘Omdat het niets voorstelde.’

‘Dat deed het duidelijk wel,’ drong hij aan, de bal in de daarvoor bestemde mand gooiend. Hij sloot de deur af en draaide zich toen om naar haar. ‘Luister, als je het me niet vertelt, zal ik je de volgende keer zo kwellen met strelingen, dat je me zult smeken om genade.’

Ondanks alles moest ze giechelen. ‘Klinkt goed. Wanneer beginnen we?’

‘Vertel het me.’

Ze zuchtte. Hij gaf het dus niet op. Nou, een korte versie kon wel. ‘Toen ik veertien was, heb ik mezelf in een kast opgesloten, waar ik uren heb gezeten.’ Ze lachte geforceerd.

‘Waarom deed je dat in hemelsnaam?’

Nu kwam het vervelende stukje… Ze aarzelde en voelde dat hij tegen haar aan kwam staan.

‘Dani,’ drong hij zachtjes aan.

‘Mijn moeders vriendje kwam op bezoek. Zij was aan het werk, en hij had de sleutel,’ raffelde ze het verhaal haastig af. ‘Ik vond het niet prettig hoe hij naar me keek.’

‘En daarom verstopte je je voor hem?’

‘Hij kwam binnen en riep mijn naam. Hij wist dat mijn moeder er niet was, dus ik verstopte me in de kast. Toen kwam hij naar mijn kamer en snuffelde rond. Ik was te bang om eruit te komen. Hij ging maar niet weg, en uiteindelijk wist ik niet meer of hij nu nog in mijn kamer was of niet.’

Ze had enkel nog het bonzen van haar hart gehoord en was doodsbang geweest dat hij aan de andere kant van de deur stond te luisteren en de deur zou openbreken.

En ze had gelijk gekregen.

‘Wat gebeurde er toen?’

‘Hij probeerde de deur open te breken,’ zei ze automatisch, verzonken in herinneringen.

‘Wát?’

Met bonzend hart keek ze hem aan. Haar lichaam trilde bij de herinnering aan die dag. ‘Hij wist dat ik daar zat, en hij wachtte en wachtte… Totdat hij er genoeg van had. Toen trapte hij de deur in.’

Alex vloekte hardop. ‘Wat heb je toen gedaan?’

‘Eerst was ik verstijfd van angst, maar toen begon ik keihard te schreeuwen.’ Maar dat eerste moment, het moment dat ze geen geluid had kunnen uitbrengen van angst, was de aanleiding geweest voor al haar nachtmerries, de jaren daarna.

‘Heeft hij je pijn gedaan?’

Ze schudde haar hoofd. Die paar blauwe plekken waren niets vergeleken bij wat hij haar had kunnen aandoen. ‘De buurvrouw kwam op de herrie af. Ze bonkte op de deur en dreigde de politie te bellen. Hij duwde haar aan de kant en ging ervandoor.’

‘Ben je naar de politie gegaan?’

‘Nee.’ Daar waren ze te bang voor geweest. ‘We hebben de sloten veranderd en zijn vervolgens verhuisd. Maar een tijd later gaf mijn moeder de sleutel weer aan een ander vriendje, die gelukkig heel anders was.’ Ze begon over het veld te wandelen. ‘Ik ben lessen zelfverdediging gaan volgen.’

Alex zweeg even. ‘Maar je kunt nog altijd niet tegen kleine ruimtes,’ zei hij uiteindelijk.

‘Idioot, hè?’ Opnieuw een nerveus lachje. ‘Het is al zo lang geleden. Ik zou er nu toch wel overheen moeten zijn. Zoveel stelde het niet voor. Ik ben gewoon een watje.’

‘Hou op.’ Hij pakte haar hand en hield zijn pas in. ‘Je mag het niet zo bagatelliseren.’

Het duurde even voor ze hem aan durfde te kijken.

‘Je was vast doodsbang.’

‘Ik kon geen adem krijgen,’ zei ze, bijna mechanisch.

‘Hij was erop uit om je kwaad te doen.’ Zijn gezicht stond hard. ‘En hij heeft je pijn gedaan.’

‘Nee,’ zei ze ontkennend. ‘Nee, dat is niet zo.’

‘Jawel,’ zei hij kalm. ‘Misschien niet zo erg als hij had willen doen, maar hij heeft je wel degelijk pijn gedaan.’

Daar wist ze niets op te zeggen.

‘Je moeder had veel vriendjes,’ stelde hij vast.

En wat dan nog? Ze trok haar hand los en kreeg ineens de neiging hem een karateslag te verkopen.

In plaats daarvan haalde ze diep adem, en ze besefte dat hij niet veroordelend had geklonken. Hij had gewoon een feit vastgesteld. Ze knikte dus bevestigend. ‘En elke keer dacht ze dat ze de ware had gevonden.’ Hoofdschuddend ging ze verder. ‘Er bestaat geen ware liefde. Ze was zo naïef en romantisch. Iedere man liep over haar heen, omdat ze dacht dat ze van hem hield en hoopte dat hij ook van haar hield. Zo dom zal ik nooit zijn.’

‘Niet iedere man maakt misbruik van vrouwen, Dani.’

‘O, nee?’ Ze keek hem strak aan. ‘Hij maakte zelfs misbruik van haar op de dag dat ze stierf.’

‘Je vader?’

‘Ja.’ Steeds weer kwam hij terug, als een boemerang. Ze wist niet waarom haar moeder hem elke keer weer had teruggenomen. Maar ergens begreep ze het wel, want zelf had ze hem ook maar al te graag geloofd. Zij wilde ook dat hij van haar hield. Hij was haar vader!

Maar hij had van hen beiden misbruik gemaakt.

‘Je had een sterke band met je moeder, hè?’

‘We zijn lang met zijn tweeën geweest.’ Dat waren ook de beste tijden, wanneer haar moeder zich niet in allerlei bochten wrong om het haar vriendje naar de zin te maken. Ze slaagde er zelden in gewoon zichzelf te zijn, terwijl ze een lieve gulle vrouw was geweest. Maar ze was niet erg zelfstandig, en ze had altijd gemeend dat ze niet compleet was zonder een man aan haar zijde.

‘Jij hebt dus besloten alleen maar minnaars te nemen, in plaats van een relatie aan te gaan.’

Ze trok een rimpel in haar neus. Dat had ze hem echt nooit wijs moeten maken.

‘Hoeveel minnaars zijn er eigenlijk geweest?’ Met glinsterende ogen keek hij haar aan.

‘Waar slaat dit op? Doe je mee aan een quiz, met als onderwerp het fascinerende leven van Dani Russo?’

Hij grinnikte. ‘Ik wed maar eentje. Hooguit twee. Vriendjes dan.’

‘Wat vind je jezelf toch slim,’ snauwde ze. ‘Wat wil je eigenlijk weten, Alex? Of iemand mijn hart heeft gebroken? Of ik voorgoed van mannen afzie?’

‘Misschien,’ antwoordde hij rustig. ‘Ik wil weten wie en hoe.’

‘Ik zie er niet helemaal vanaf,’ antwoordde ze brutaal. ‘Anders was ik nooit met je naar bed gegaan.’ Ze draaide zich om en begon te rennen. ‘Wie het eerst bij de auto is!’

Ze had een ruime voorsprong, maar wist dat hij snel was. Tijdens het lopen kwamen de herinneringen boven. Ja, ze had inderdaad een vriendje gehad. Na jaren van terughoudendheid, was ze dan uiteindelijk gevallen voor een jongen uit de buurt. Hij maakte haar zo ijverig en oprecht het hof… Dat dacht ze, tenminste.

Ze had echter niet beseft dat ze voor alle jongens een uitdaging had gevormd door zo lang alleen te blijven. Het had hem zes maanden gekost, maar uiteindelijk had hij een krat bier gewonnen door met haar naar bed te gaan. Hij had erover opgeschept en had haar diepste geheimen verraden.

Wat was ze naïef geweest! Dat ging ze Alex echt niet vertellen. Hij was trouwens al meer dan genoeg te weten gekomen.

Vijf meter voor de auto haalde hij haar in, met gemak. Buiten adem leunde ze tegen het portier, ineens moedeloos. Ze kon het niet meer aan. Ze wilde niet slechts zijn minnares zijn. Ze wilde dat dit nooit zou eindigen.

Nu was ze er dus net zo aan toe als zijn voormalige minnaressen: voor altijd besmet met het virus. Daarom bleven al die vrouwen met hem bevriend. Ze bleven hopen dat hij bij hen terug zou komen, en dat kon ze hen niet kwalijk nemen, want zijn aandacht was heerlijk.

Ze huiverde. Was dit het gevoel dat haar moeder tot haar domme gedrag had gebracht? Die aanhankelijkheid, die ervoor zorgde dat je blind was voor iemands fouten?

Maar welke fouten had Alex eigenlijk?

O, ja: hij wilde geen relatie. Hij hield gewoon van seks. En zij was nu even zijn speelkameraadje.

Maar hoe zat het dan met de afgelopen avond? Toen was er geen sprake geweest van fysieke intimiteit, maar juist van emotionele openheid. Ze had zich blootgegeven en zich kwetsbaar opgesteld om hem troost te bieden.

Hij had zich toch ook opengesteld? Dat hoopte ze althans, want de vorige avond had ze hem ook het laatste stukje van haar hart geschonken.

 

‘Zullen we naar de film gaan?’ Hij was al in geen jaren naar de film geweest. Het zou een echt afspraakje zijn, na hun middag op het sportveld. Nog altijd moest hij glimlachen om het beeld van haar rennende gestalte voor hem, en zijn instinctieve reactie om haar in te halen.

Eigenlijk had hij haar vooral willen inhalen om dicht bij haar te zijn, omdat haar verhaal hem nog altijd woedend maakte. Hij kon het bijna niet verdragen.

Thuis kleedden ze zich om en gingen vervolgens naar een pizzeria, waar ze haar favoriete spinaziepizza bestelde. Daarna was het tijd voor de film.

Als hij had gehoopt dat een thriller haar angstig in zijn armen zou drijven, was hij bedrogen uitgekomen, maar feitelijk was hij teleurgesteld geweest als dat wel was gebeurd. Zijn tijgerinnetje was niet bang te maken met een film. Nee, het waren subtielere dingen die haar nerveus maakten. Zoals wanneer hij haar bij haar volledige naam noemde.

‘Maar Danielle is zo’n mooie naam,’ protesteerde hij, zijn armen spreidend in een vertwijfeld gebaar, toen ze hem dreigend aankeek. Ze zaten aan een tafeltje in een café.

‘Ik stel meer prijs op Dani.’

‘Dani is een jongensnaam.’

Ze stak haar kin in de lucht.

Dat was het, natuurlijk. Alsof de afkorting van haar naam haar geslachtloos kon maken… Ze was een voorbeeld van vrouwelijkheid: zacht, klein en lief, hoewel ze hem waarschijnlijk zou vermoorden als hij dat hardop zou zeggen.

Hij begreep echter feilloos waarom ze die agressieve houding jegens mannen aannam: ze vertrouwde niemand. En wie kon haar dat kwalijk nemen? Hij wist zelf hoe moeilijk het was om mensen te vertrouwen, en Dani had al net zoveel reden tot wantrouwen als hij. Ook zij was verraden door iemand op wie ze blind had moeten kunnen vertrouwen: een van haar ouders.

Als hij haar vertrouwen wilde winnen, zou hij haar voorzichtig het hof moeten maken door haar straks slechts een nachtzoen te geven, en zich vervolgens terug te trekken.

Maar hij was niet zo’n succesvolle zakenman geworden door langzaam te werk te gaan en af te wachten. Nee, hij greep juist zijn kansen wanneer die zich voordeden. Daarbij kon hij zichzelf toch niet beheersen, waar het haar betrof.

 

Toen ze thuis waren, nam hij haar in zijn armen. Maar tijdens die lange kus overviel hem een heel nieuw gevoel. Hij wilde dat hun kus eeuwig duurde. Als hij bij haar was, lachte de wereld hem veelbelovend toe. Hij wilde niemand anders.

Wat nog belangrijker was: hij wilde dat zij gelukkig was. Dat gunde hij haar uit de grond van zijn hart.