Hoofdstuk 1

 

 

‘Kun je dat vanmiddag om drie uur klaar hebben? Fantastisch.’

Bij het horen van de stem deed Dani haar best onverstoorbaar te blijven zitten.

‘Geen probleem.’

De ademloze assistente zou het op zijn laatst om twee uur klaar hebben, dat wist Dani zeker. Net als zij trouwens, als hij het haar gevraagd zou hebben.

Alex Carlisle, de grote baas van Carlisle Finance Corporation, maakte weer eens een rondje door de ruime kantoortuin, waarbij hij zijn medewerkers op zijn magische wijze wist aan te zetten tot hogere en betere prestaties. Wist hij eigenlijk wel welk effect hij had op zijn bewonderende personeel?

Als nieuwste aanwinst op de werkvloer vond Dani het onmogelijk om niet naar hem te kijken, dus gluurde ze vanonder haar wimpers heimelijk naar zijn gestalte.

Eerlijk gezegd leden haar prestaties zelfs onder zijn aanwezigheid. Hij leidde haar zo af, dat ze maar de helft van haar werk gedaan kreeg. Enerzijds wenste ze dat hij weg zou gaan, zodat haar hart wat tot bedaren kon komen, maar anderzijds wilde ze dat hij eindeloos bleef.

Hij was zo knap, dat ze hem nu al de hele week moest aanstaren wanneer hij zijn luxueuze kantoor op de bovenste etage verliet om met de werkmieren te praten, die hun toetsenborden vervolgens nog harder lieten ratelen om het werk af te krijgen.

Met zijn charisma en zelfvertrouwen kreeg Alex Carlisle alles wat hij wilde, elke keer weer. En als ze de roddels moest geloven, waren het vooral vrouwen die hij wilde; mooie, chique vrouwen met klasse. Hij was blijkbaar nogal een playboy, en elke vrouw op kantoor wenste uit het diepst van haar hart dat hij zijn oog op haar zou laten vallen.

Dani begreep hun verlangen echt wel, maar zelf zou ze niet toegeven dat ze als een baksteen voor hem viel. Het was allemaal zo voorspelbaar. Ze kon zich een dergelijke obsessie absoluut niet veroorloven.

Een snelle blik op haar horloge vertelde haar dat het bijna lunchtijd was. Ze was nooit zo’n klokkijker geweest; ze deed haar werk altijd met plezier, waardoor de tijd voorbijvloog. Maar vandaag had ze een missie te volbrengen. En bovendien kreeg ze een beetje de kriebels op dit kantoor. Dat kwam door hem, dat wist ze heel goed. Elke dag weer wachtte ze op zijn komst, en nu hij er was, kon ze niet wachten om de benen te nemen, zo rusteloos werd ze van zijn aanwezigheid.

Niet in staat hem te weerstaan, richtte ze haar blik opnieuw op zijn gestalte. Belachelijk! Ze leek wel een verliefde puber. Ze hoefde zijn stem maar te horen, of haar hart sloeg op hol en de adrenaline stroomde door haar lichaam.

Concentreer je, idioot!

Het was sowieso verspilde moeite. De roddeltante bij de waterkoeler had haar ook verteld dat hij zich nooit inliet met de vrouwen op kantoor. Helaas.

Ze zag hem praten met haar chef. Hij was lang; er leek geen einde te komen aan zijn lange benen in de op maat gemaakte broek.

Inderdaad, Dani; zijn benen liepen helemaal door tot aan de grond…

Maar haar zelfspot kon niet verhinderen dat ze bleef staren. Hij had zijn jasje uitgedaan en droeg een bleekblauw overhemd, met de mouwen opgestroopt tot halverwege zijn armen. Op en top de uitstraling van een directeur.

Ineens draaide hij zich om. Hij ving haar starende blik en hield hem vast.

Wauw!

Alles om haar heen leek te vervagen, behalve zijn gezicht. De kantoorgeluiden klonken slechts nog als een vage brom op de achtergrond, en in die aangename stilte kwam haar rusteloze lichaam tot rust. Ze koesterde zich in zijn blik.

Groen was haar lievelingskleur, en Alex Carlisles ogen waren heel erg groen.

Hij zette een stap vooruit. Kwam hij naar haar toe om met haar te praten?

Toen riep iemand zijn naam. Haastig draaide hij zich om, met die stralende glimlach weer op zijn gezicht.

Ineens was het voorbij. Ze knipperde met haar ogen, en de rust en warmte van het moment waren direct verdwenen.

Mijn hemel, wat zat ze hier nu verdwaasd te staren als de eerste de beste pop, niet in staat te bewegen of ook maar te ademen? Ze schudde haar hoofd en blies haar adem uit, die ze al veel te lang had ingehouden.

Belachelijk.

Maar wat was ze blij dat hij niet naar haar toe was gekomen, want vanaf het moment dat hij haar had aangekeken, had ze niet meer helder kunnen denken. Haar geest was totaal leeg geweest, terwijl haar lichaam juist was volgestroomd met warmte. Hoe kon iemand hier zijn werk doen als hij in de buurt was?

De lunchpauze begon over twee minuten, maar ze was vroeg begonnen en had beloofd dat ze vanavond zou overwerken, dus het was vast niet erg als ze nu al ging. Ze had dringend behoefte aan wat frisse lucht.

Haastig op weg naar de lift bleef ze angstvallig langs de muur van het kantoor lopen. Door haar beperkte lengte viel ze niet op, en bovendien was ze maar een uitzendkracht.

Normaal pakte ze altijd de trap, maar nu hij zich vlak bij het trappenhuis bevond, vermeed ze die plek instinctief. Het gevoel overstemde zelfs haar angst voor kleine ruimtes. Ze kon het. Ze kon het heus wel.

Toen ze het liftknopje echter indrukte, voelde ze haar zenuwen toenemen. Ze telde tot tien en probeerde rustig door te ademen. Het was maar een lift. Elke dag namen duizenden mensen de lift zonder opgesloten te raken.

Opgesloten. Haar hoofdhuid gloeide en begon te kriebelen. Ze wilde niet opgesloten raken.

Manmoedig verdreef ze haar angst naar de achtergrond en concentreerde zich op haar plannen. Als ze haar lunch onderweg zou opeten, zou ze tijd hebben om naar de bibliotheek te gaan om daar de berichten op internet te bekijken. Haar zoektocht was nu haar eerste prioriteit.

De lift was gearriveerd, en ze dwong zichzelf erin te stappen. Toen de deur dicht gleed, sloot ze haar ogen.

Het zou zo voorbij zijn. Ze moest niet zo kinderachtig doen!

Maar toen hoorde ze een geluid. Ze opende haar ogen en zag de liftdeur weer opengaan. Er stak een arm door de opening, die verhinderde dat de deur zich weer zou sluiten.

‘Ik kom zo terug.’ De arm bleef op zijn plaats. ‘Wil je de gastenlijst doormailen naar Lorenzo? En zorg dat de cateraar deze keer het juiste aantal vegetariërs weet, voordat er weer iemand van streek raakt. O, en geef Cara het bericht door over zaterdag.’

Hemel, het duurde zo lang dat de lift al op en neer had kunnen gaan…

Eindelijk kwam de rest van zijn lichaam achter de arm aan, en stapte hij de lift in.

‘Sorry, hoor,’ zei hij met een glimlach.

Meende hij dat? Of was het gewoon een beleefdheidsformule die zijn werkelijke overtuiging verborg; namelijk dat hij het recht had om anderen te laten wachten omdat zijn tijd nu eenmaal belangrijker was dan die van hen? Dani had maar een uur pauze – onbetaald – en die tijd zou ze hard nodig hebben.

Maar alle gedachten verdwenen toen de deur van de lift eindelijk dicht gleed.

Stijfjes stond ze tegen de achterwand. Zou ze ooit over haar angst heen raken?

Hij leunde tegen de zijwand en staarde haar openlijk aan, intens en onophoudelijk.

Dani hield haar blik strak op de deur gericht en probeerde haar claustrofobie te onderdrukken. De liften in dit gebouw waren in ieder geval snel, maar toch kreeg ze het gevoel dat er geen zuurstof meer in de ruimte was.

Hij drukte op het knopje, en eindelijk zette de lift zich in beweging.

Dani klemde haar kaken op elkaar. Een druppel zweet gleed langs haar ruggengraat.

‘Gaat het wel?’

Ze kon geen antwoord geven, druk als ze was met het inhouden van haar adem. Vijf, vier, drie…

Toen was daar een brommend geluid, een gekreun van metaal. Het klonk steeds harder, en Dani’s spieren spanden zich.

De lift stopte, daalde toen weer een meter en hield er vervolgens helemaal mee op.

Dani’s maag keerde zich bijna om. Ze keek naar de lampjes, maar er werd geen etage aangegeven. Toen gleed de deur half open, en zag ze metaal en beton. Ze zaten tussen twee etages in. Opgelucht zag ze de deur weer dichtgaan.

Even was het doodstil.

‘Het zal vast niet lang duren.’

‘Ik maak me geen zorgen, hoor,’ loog ze. Even keek ze hem aan, om direct daarna haar blik weer strak op de deur te vestigen. Zijn glimlach was al net zo gevaarlijk voor haar bloeddruk als het vastzitten in de lift.

Haar adrenalinepeil nam toe, net als haar misselijkheid. Ze ademde diep in door haar neus en was zich bewust van elke centimeter van haar lichaam. De goede lichamelijke conditie die ze had opgebouwd, zou haar hier wel doorheen helpen. Ze kon haar angsten overwinnen. Ze kon ademhalen.

Hij leunde niet langer tegen de wand. ‘Het zal echt wel zo voorbij zijn.’

Natuurlijk. Onwillekeurig trilden haar benen. Haar hart sloeg op hol, en ze hapte naar adem.

‘We hebben nooit problemen met deze liften.’

O, nee? Nu in ieder geval wel. ‘Waarschijnlijk heeft de lange wachttijd met de geopende deur het systeem in de war gebracht,’ zei ze. De vlaag van boosheid die ze voelde, deed haar misselijkheid wat bedaren.

‘Het is een machine. Machines raken niet in de war. Alleen mensen doen dat.’

Zelf was ze nu ook danig in de war. Haar lichaam wilde ontsnappen, haar verstand wilde ermee ophouden, en haar maag wilde zich ontdoen van zijn inhoud.

‘Je bent nieuw hier, hè?’ zei hij. ‘Ik heb je op kantoor gezien.’

Afleiding. Uitstekend. ‘Ja,’ beaamde ze met een trilling in haar stem. Toen keek ze hem aan.

Zijn ogen waren heel groen en stonden heel bezorgd. Hij kwam dichterbij. ‘Ik heet –’

‘Ik weet wie je bent,’ onderbrak ze hem, niet in staat om meer dan die paar woorden uit te brengen.

‘O, ja?’ Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, en een enigszins bitter glimlachje verscheen rond zijn sensuele mond. ‘Dan weet je meer dan ik.’ Hij stond nu vlak bij haar. ‘Ik heb geen idee wie ik ben.’

Zijn bitterheid verraste haar en verdreef de wazige mist uit haar hoofd. Ze keek hem onderzoekend aan. ‘Je bent Alex, en je zit vast in een lift.’

De wanden leken haar weer in te sluiten, en haar angst stak opnieuw de kop op. Ze hapte naar adem. Was er soms geen zuurstof meer? En had ze zojuist hardop gejammerd?

‘Je hoeft niet bang te zijn.’

O, nee? Zij wist toch zeker zelf wel hoe angstaanjagend het was om te lang in een te kleine ruimte vast te zitten?

‘Hé.’ Hij legde zijn handen op haar schouders. ‘Alles komt in orde.’

Ze keek opnieuw naar zijn gezicht. Zijn groene ogen, omringd door donkere wimpers, staarden haar aan. Alles om haar heen leek te vervagen. Ze zou hem aan blijven staren en alles om zich heen vergeten, behalve die groene ogen.

Zijn pupillen verwijdden zich, en toen gleed zijn blik omlaag.

Ze had een droge mond, besefte ze. Met haar tong likte ze langs haar lippen. Toen staarde ze naar zijn mond. Hij had een prachtige glimlach, zag ze.

‘Gaat het?’

Ze was niet in staat haar blik af te wenden en kon geen woord uitbrengen.

‘Lieverd?’

Grappig dat één woord, uitgesproken op net de goede toon, alles kon veranderen.

Ze staarde hem aan en voelde de onrust in haar lichaam toenemen. Toen hief ze haar kin op.

Zijn handen gleden rond haar middel. ‘Het komt allemaal goed,’ zei hij. En toen, langzaam, heel langzaam, zodat ze alle tijd had om zich af te wenden, bracht hij zijn hoofd omlaag.

Ze wendde zich niet af.

Zijn lippen voelden warm aan, en krachtig, maar niet dwingend. Alleen maar teder. Toen hij haar weer aankeek, zei hij: ‘Zie je wel?’

Nog altijd zweeg ze, maar een zachte zucht ontsnapte aan haar lippen toen ze haar gezicht weer naar hem ophief.

Zijn sterke armen tilden haar op, en ze gebruikte haar handen om steun te vinden. Haar vingers grepen zijn schouders vast, en ze voelde zijn sterke spieren en de warmte van zijn lichaam. Ze spreidde haar vingers. Wat was hij breed! Slechts haar ademhaling was hoorbaar; snel en oppervlakkig.

Hij tilde haar hoger, tegen de wand van de lift, tot hun ogen op gelijke hoogte waren. Al die tijd staarden ze elkaar aan. Haar hart klopte in haar keel, en ze strekte tevergeefs haar tenen, op zoek naar vaste grond onder haar voeten.

Hij kuste haar opnieuw, en deze keer leek er geen einde aan de kus te komen. Plagend streken zijn lippen over die van haar. O, hemel!

Hij sloot zijn ogen. Zijn mond bleef haar lippen liefkozen, en haar geest raakte verdoofd.

Ze ontspande zich en opende haar mond, zoekend, verlangend naar meer…

En hij gaf haar meer. Zijn tong drong diep in haar mond en cirkelde rond die van haar.

Ze voelde de sensaties van een hete zomerdag, een frisse zeewind en een duik in diep warm water, allemaal tegelijk. Alleen was het nog beter. Het was perfect. En het gebeurde echt.

Haar handen gleden over zijn armen naar zijn rug en voelden zijn kracht, zijn hitte. Ze streek door zijn korte donkere haar en liet haar hand toen rusten tegen zijn nek, die heerlijk warm aanvoelde. Toen omvatte ze zijn gezicht.

Zijn kus werd veeleisender, hongeriger, en elke centimeter van haar lichaam verlangde naar hem. Ze wilde hem voelen, boven haar, onder haar, overal. Haar mond kon zich echter niet losmaken van die van hem. Het was alsof een eindeloos verlangen was ontwaakt. Een verlangen dat ze nog niet kende. Een verlangen naar intimiteit.

Zijn begeerte leek al net zo sterk. Snel en hartstochtelijk kuste hij haar gezicht, haar nek, tot hij zijn lippen weer op de hare drukte voor een lange en zinnelijke kus.

Hij trok haar tegen zich aan, met een hand onder haar billen om haar gewicht te ondersteunen.

Automatisch sloeg ze haar benen rond zijn middel. Ze hapte naar adem bij het gevoel van zijn sterke harde lichaam, en vol verlangen drukte ze haar lippen tegen zijn mond. Haar vingers klauwden in de stof van zijn overhemd.

Plotseling voelde ze hem wankelen. Hij zette haar op de vloer, die ineens leek te bewegen.

O, nee. Ze stonden in een lift. Dani maakte haar blik los van de zijne en staarde naar de deur. Eindelijk was de lift weer in beweging gekomen. En de deur gleed open.

‘Ik –’

Hij kreeg geen kans om zijn zin af te maken. Ineens waren daar allerlei mensen; bankiers, monteurs. En allemaal riepen ze zijn naam.

‘Alex!’

Dani nam haar kans waar. Haar benen waren dan misschien kort, maar ze was snel genoeg. En ook al moest ze naar adem happen, de adrenaline gaf haar genoeg energie om te ontsnappen. Haar hoge hakken klikten op de glimmende vloer. Eenmaal voorbij de glazen deuren keek ze nog even om. Hij stond nog altijd te midden van alle mensen. Fronsend, deze keer. Diverse keren keek hij op, om een glimp van haar op te vangen. Met glinsterende ogen staarde hij haar aan.

Ze liep door en viste haar mobieltje uit haar tas. Ze moest het uitzendbureau bellen en een andere baan gaan zoeken. Kussen met de baas was totaal ontoelaatbaar!

Het was echter niet de ongepastheid die haar zo snel deed handelen. Het was haar angst voor het eindeloze verlangen dat hij in haar had opgewekt.

En haar angst voor de waarheid, die ze wanhopig probeerde te negeren: het was niet zomaar een kus geweest. Het was hemels…

 

Alex nam een slok uit zijn kopje. Jakkes! Hij zat hier dan wel in de eersteklas lounge, maar de koffie was nog altijd slap en waterig, zoals altijd op een vliegveld.

Hij wierp een blik op het scherm van zijn laptop, waar al twintig minuten de screensaver op te zien was, in plaats van het rapport dat hij allang klaar had moeten hebben. Hij had zich echter onmogelijk kunnen concentreren, afgeleid als hij was door alle welvingen en rondingen.

Hij zou toch echt moeten werken, of zich bezig moeten houden met het totaal onverwachte nieuws van Patrick en de consequenties van de testresultaten.

In plaats daarvan ging hij zich te buiten aan een fantasie en vroeg hij zich af hoe hij die werkelijkheid kon maken, hoe verkeerd dat ook leek.

Die paar minuten in de lift met die slanke uitzendkracht waren echter betoverend geweest, en hij had er nog lang niet genoeg van. Sinds wanneer kuste hij vreemde vrouwen in de lift? En dan nog wel een vrouw die voor hem werkte… Was het alleen maar vanwege haar angst geweest?

Het had hem toen een goede afleiding voor haar geleken. En voor hemzelf. Maar die afleiding had zich ontwikkeld tot een ongelofelijke ervaring. Hoe kon hij ervoor zorgen dat het opnieuw zou gebeuren?

Zijn mobieltje rinkelde. Lorenzo. Alex nam direct op. ‘Hallo?’

‘Waar ben je?’

‘Op het vliegveld van Sydney.’

‘Je bent ook nooit thuis, tegenwoordig.’

Alex zuchtte. ‘Ja, ik weet het. Ik wacht nu op de vlucht naar huis.’

Meteen na Patricks onverwachte telefoontje had hij deze zakenreis geregeld. Na jaren van onregelmatige correspondentie had Patrick hem ineens gebeld om hem de ‘waarheid’ te vertellen. Dertig jaar te laat. Eerst had Alex hem niet geloofd. Hij had aangedrongen op een test. De uitslag had maar vierentwintig uur op zich laten wachten, en nadat hij het zwart-op-wit had gezien, had hij direct willen ontsnappen.

Zijn zaken hadden ook best telefonisch geregeld kunnen worden, maar hij had de gelegenheid aangegrepen om iedereen een paar dagen uit de weg te gaan. Nu was alles echter geregeld, en hij verlangde terug naar Auckland. Er waren wat onafgemaakte zaken die om zijn aandacht vroegen, en dat had niets met die vaderschapstoestand te maken.

‘Er is iets wat je moet zien.’

Alex bemerkte de spanning in Lorenzo’s stem en ging rechtop zitten. Hij drukte de telefoon wat vaster tegen zijn oor. ‘Wat dan?’

‘Je moet het echt zien. Ik stuur je de link meteen door.’

Alex activeerde zijn laptop en zag het bericht van Lorenzo: het was een YouTube-filmpje. ‘Het is toch geen domme grap, hè?’ vroeg hij.

‘Ik denk het niet.’ Voor het eerst klonk Lorenzo enigszins onzeker.

‘Toch geen porno?’ Hij mocht dan wel de baas zijn, maar de regel over het oneigenlijke gebruik van bedrijfscomputers gold ook voor hem.

‘Eh… Ik denk het niet.’ Nu lachte Lorenzo. ‘Je moet het zelf maar bekijken, Alex.’

Hij las de titel: ‘Zit je vast? Ga een potje vrijen. De heetste kus aller tijden?’ Hij kreunde. ‘Lorenzo, het is wel porno.’

‘Ga het nu maar bekijken.’

Hij klikte het filmpje aan en wachtte tot het geladen was. Fronsend bekeek hij de slechte opnamekwaliteit. Het filmpje was in zwart-wit. Toen herkende hij de kleine ruimte: het was een lift. Iemand stapte in. Ineens leek zijn maag zich om te keren.

Verdorie!

Die afschuwelijke muziek was er in werkelijkheid niet geweest. Er klonk nooit muziek in die liften. Dat had geen zin, gezien het tempo waarop ze zich tussen de etages bewogen. Meestal, tenminste. Als ze niet bleven steken tussen twee etages in…

Toen dat vijf dagen geleden was gebeurd, was alles stil geweest, behalve het geluid van haar hortende ademhaling, die ze niet onder controle kon krijgen.

Degene die het filmpje op internet had geplaatst, had er dus een goedkoop muziekje onder gezet, zoetig als gesmolten chocolade. Helemaal verkeerd.

Hij bracht zijn gezicht dichter naar het scherm en keek naar haar wachtende gestalte. Haar gezicht was duidelijk zichtbaar, net als het zijne, toen hij zich tot haar richtte. Op het filmpje zag ze er niet nerveus uit, maar in werkelijkheid had ze staan trillen als een rietje.

Hun monden bewogen, maar de beveiligingscamera nam geen geluiden op. Toch wist hij nog precies wat ze hadden gezegd. Tijdens zijn slapeloze nachten van de laatste tijd had hij zich dat gesprekje telkens weer voor de geest gehaald.

Hij had geweten wie ze was. Vaker dan gewoonlijk had hij zich naar het kantoor begeven, sinds hij die maandag daarvoor een glimp van haar had opgevangen. Haar glanzende donkere haar, geknipt in een boblijn, had zijn aandacht getrokken, en haar zakelijke kleding gaf een vaag vermoeden van de verleidelijke welvingen die eronder verstopt zaten.

Hij zou beter moeten weten dan achter de vrouwen op kantoor aan te zitten. Maar tijdens het wachten op de testuitslagen had hij alle afleiding verwelkomd. Slechts vijf minuten lang had hij niet willen nadenken, en op het moment dat hij haar aanraakte, hadden alle rationele gedachten hem verlaten. Haar vormen waren nog verleidelijker geweest dan hij had gedacht. Ze was slank en zacht. Het had hem geen moeite gekost haar op te tillen, totdat hun ogen zich op gelijke hoogte bevonden. Haar prachtige goudbruine ogen, die hem zo uitdagend hadden aangekeken. Hij had haar niet kunnen weerstaan.

Hij had zich voorgesteld hoe haar verleidelijke lichaam zou aanvoelen. Verdorie, hij droomde er nog steeds van.

Knipperend met zijn ogen, keek hij verder naar het filmpje. Hijzelf stond met zijn rug naar de camera, maar haar gezicht was te zien, terwijl hij haar lippen kuste, haar kaak, en haar hals. Haar ogen waren gesloten, en haar handen streelden zijn schouders en zijn haar. Hartstochtelijk. Prachtig. En daar was het moment dat ze haar benen om hem heen sloeg. Alex voelde zijn lichaam reageren zoals het toen ook had gedaan; met een vlammende begeerte die hem naar meer deed verlangen.

Toen kwam die verdraaide lift weer in beweging. Alles was veel te snel voorbij geweest.

‘Je bent het aan het bekijken, hè?’

Alex schrok op. Hij was totaal vergeten dat Lorenzo nog altijd aan de telefoon hing. Hij was zelfs vergeten dat hij in de lounge van het vliegveld zat. Gelukkig waren de vermoeide passagiers veel te druk met koffiedrinken; ze schonken totaal geen aandacht aan hem.

‘Het ziet er goed uit,’ ging Lorenzo onverstoorbaar verder. ‘Je krijgt goede kritieken.’

Alex las een paar commentaren op het filmpje en voelde zich blozen als een tiener die, al vrijend met zijn eerste vriendinnetje, betrapt wordt door zijn oma.

‘Wie is ze?’ Lorenzo’s stem klonk ongeïnteresseerd, maar Alex wist donders goed dat zijn vriend razend nieuwsgierig was.

‘Ik weet het niet.’

‘Wat zeg je?’

‘Ze is een uitzendkracht. Vorige week begonnen. Ik weet haar naam niet.’

Lorenzo grinnikte. ‘Nou, daar zou ik maar snel achteraan gaan, want iedereen op kantoor heeft dit filmpje al in zijn postvak zitten.’

‘Dat meen je niet!’

‘Jawel. Ik heb het al drie keer ontvangen, zelfs een keer van een collega in Hongkong.’

Alex werd woedend. Dat kon hij niet gebruiken, en zij verdiende het verdorie niet. Het was maar een bevlieging geweest; een idiote bevlieging die op het randje was van zijn eigen gedragscode. Alex Carlisle verleidde geen collega’s, dat gaf veel te veel gedoe. Zeker omdat hij de baas was. Maar haar had hij niet kunnen weerstaan, en dat kon hij nog altijd niet. Zij was de reden dat hij hier maar niets zat te doen. Hij was alleen maar bezig met een plan om weer bij haar te kunnen zijn, als hij eenmaal terug was in Auckland.

‘Wat zou je vader ervan gezegd hebben?’ merkte Lorenzo lachend op. ‘Seks op kantoor. Foei, Alex!’

Alex zette het filmpje op pauze. Hij had Lorenzo nog niet verteld wat hij had ontdekt. Het bewijs was onomstotelijk geleverd: Samuel Carlisle was niet Alex’ vader. Nee, het was diens beste vriend die de chromosomen had geleverd. De vriend die altijd in de buurt was geweest tijdens Alex’ jeugd. De hartelijke oom, de peetvader.

Hij had Alex zelfs raad gegeven toen die had getwijfeld of hij wel in het familiebedrijf wilde werken.

‘Je bent een Carlisle; het zit in je bloed.’

Wat was die leugen Patrick makkelijk afgegaan.

Een paar jaar daarna had Alex ontdekt dat Samuel onmogelijk zijn biologische vader kon zijn. Toen de oude man ziek werd, had Alex donor willen zijn, maar zijn bloed kwam totaal niet overeen met dat van Samuel.

Zijn moeder had hem gesmeekt om niets tegen Samuel te zeggen, maar ze had de ware identiteit van zijn vader niet willen onthullen. Dat geheim had ze meegenomen in het graf.

Destijds had Alex het niet aan Samuel durven vragen, maar het verraad had hem hard geraakt. En in de donkere uren had de onbeantwoorde vraag hem hevig gekweld.

Nu wist hij het. Patrick was haar minnaar geweest, en de vader van haar kind. Jarenlang hadden ze gelogen tegen haar echtgenoot, en tegen hun zoon.

Dat zou Alex hen nooit vergeven.

Het zou een tijd duren voordat hij er met iemand over kon praten, zelfs met zijn beste vriend. Maar nu was daar ineens deze toestand die opgelost moest worden.

Een spottend lachje ontsnapte hem, terwijl hij naar het scherm staarde. Hij was één keer in de fout gegaan op het werk, en meteen was hij betrapt. Het was typisch voor het verloop van die week.

‘Ik vlieg zo meteen terug. Kom vanmiddag maar naar mijn huis.’ Hij hing op voordat Lorenzo nog iets kon zeggen en staarde naar het beeld van haar benen rond zijn middel.

Woede vlamde in hem op. Kon hij degenen die hier verantwoordelijk voor waren maar ontslaan. Maar als hij op jacht ging naar de schuldigen, zou de situatie alleen maar escaleren. Het enige wat hij kon doen, was een memo sturen om iedereen nog eens te herinneren aan de regels voor het gebruik van internet. Hij kon ze niet ontslaan. Nog niet, tenminste.

Ook haar kon hij niet ontslaan. Dat zou direct tot een rechtszaak leiden. Maar de beelden zouden een hoop rumoer veroorzaken. Hoe kon hij haar daartegen beschermen?

Hij wist niet eens hoe ze heette.