Hoofdstuk 4

 

 

Dani wachtte tot Lorenzo de trap af was en de deur achter zich sloot. Toen wendde ze zich tot Alex. ‘Welke baan?’ vroeg ze, het meest aangename onderwerp als eerste aansnijdend.

‘Die van bestuurder van het Whistle Fund.’

De liefdadigheidsinstelling van zijn bedrijf. Alex bekleedde er een functie in de raad, dat had de vrouw bij de waterkoeler haar verteld.

‘Lorenzo is de directeur, en de organisatie is in zijn pand gevestigd. Cara, de huidige bestuurder, is zwanger, en ze kan wel wat hulp gebruiken.’

‘Is het een betaalde baan?’ Ze verkeerde in de veronderstelling dat deze functies altijd op vrijwillige basis bekleed werden door rijke echtgenotes die een paar uur van hun tijd op een zinvolle wijze wilden besteden.

‘Ja.’

‘Ik ben beter in cijfers dan in administratie,’ zei Dani peinzend.

‘Dat komt dan goed uit, want het gaat allemaal over geld. En het is een afwisselende baan. Je moet telefoontjes plegen, inlichtingen verschaffen, verzoeken in overweging nemen en de website actualiseren. En ik weet zeker dat je goed met mensen om kunt gaan.’

Ooit was ze begonnen als loketbediende bij een bank, en ze had het contact met de klanten leuker gevonden dan de vergaderingen die ze tegenwoordig als zakelijk bankier bijwoonde.

‘Cara heeft echt hulp nodig,’ drong hij aan. ‘Je bent goed in je werk, en ik weet zeker dat je het aankunt.’

‘Hoe weet jij nu of ik goed ben in mijn werk, terwijl je mijn naam niet eens wist?’ Ze kon het niet nalaten hem een steek onder water te geven.

‘We nemen alleen zeer bekwame mensen aan. Zelfs uitzendkrachten dienen te voldoen aan de Carlisle-standaard.’

De Carlisle-standaard? Hij had ook werkelijk overal een antwoord op. Die standaard hanteerde hij waarschijnlijk ook in zijn slaapkamer. En als zijn kus een aanwijzing was, zou een ervaring in zijn slaapkamer wel spectaculair zijn… Maar daar kon ze nu maar beter niet bij stilstaan. Ze zette een stap achteruit.

‘Waarom probeer je het niet een week op proef?’ Meedogenloos deed hij een stap vooruit, de afstand tussen hen weer verkleinend.

Goed, ze had eigenlijk geen keus, en de baan klonk ook echt interessant. ‘Prima,’ zei ze, in de hoop dat ze geen enorme vergissing beging. ‘Bedankt.’

Hij glimlachte. ‘Dan is het rond. Kom iets drinken.’

Voor ze kon weigeren, was hij al doorgelopen. En eigenlijk kon ze ook niet weigeren. Dat zou wel heel onbeleefd zijn, nu hij haar net een baan had aangeboden.

Het huis was fantastisch: vanbuiten was het een traditionele houten villa, die vanbinnen echter helemaal gerenoveerd was. De hoge plafonds en grote ramen zorgden voor veel daglicht, en de neutrale maar warme kleuren deden gezellig aan. In de grote woonkamer stond een bank die er comfortabel uitzag, maar ze ging niet zitten.

Ze liep naar het raam en keek naar een prachtige zonsondergang, die de wolken oranje deed kleuren. Onbekend als ze was met de ligging van Auckland, had ze een uitzicht op de stad verwacht, of misschien op het water. De weelderige tuin verraste haar; het leek wel een bos. Zo prachtig groen in de winter, en zo besloten.

‘Wat wil je drinken?’

Ze draaide zich om. ‘Niets, dank je.’

Zelf nam hij ook niets, en hij bleef staan bij de salontafel. ‘Kom even zitten, Dani.’

‘Ik voel me hier niet zo op mijn gemak.’

‘Waarom niet?’

Ze opende haar mond, maar sloot hem toen weer zonder iets te zeggen.

‘Je werkt niet meer voor me. Technisch gesproken is Lorenzo nu je baas.’ Hij streek door zijn haar en sloot even zijn ogen. ‘Het spijt me, goed?’

Zijn boetedoening kwam veel te laat, en ze zou er niet intrappen. ‘Misschien moet je je hormonen voortaan iets beter in toom houden. Wat bezielde je trouwens? Was het soms kus-de-uitzendkracht-dag?’

‘Je begrijpt het niet.’ Zijn ogen vlogen open en keken haar doordringend aan. ‘Het spijt me niet dat ik je gekust heb. Daar zal ik nooit spijt van krijgen. Dat zou een belediging voor jou zijn.’

‘O, hou toch op!’ Wat was hij toch gladjes. Maar intussen voelde ze haar wangen gloeien.

Hij hield zijn blik strak op haar gericht. ‘Het spijt me dat het hele kantoor het gezien heeft, en dat erover geroddeld is.’

‘Die roddel interesseert me niet. Iedereen mag ervan denken wat hij wil.’

Even trok hij zijn wenkbrauwen op, zonder echter te protesteren. ‘Goed, maar het interesseert mij wel, en ik zal niet accepteren dat jij er het slachtoffer van wordt. Het uitzendbureau heeft een fout gemaakt, en deze baan kan dat rechtzetten.’ Hij zuchtte en stopte zijn handen diep in zijn broekzakken. ‘Waar woont je familie? In Australië?’

‘Ik heb geen familie. Mijn ouders zijn overleden,’ antwoordde ze botweg.

‘Dat spijt me voor je.’ Zijn frons werd dieper.

Had ze het hem maar niet verteld. Ze had geen behoefte aan zijn medelijden, en ze wilde er bovendien niet meer aan denken. Elke keer als ze aan haar moeder dacht, voelde ze een scherpe steek van pijn in haar borst. Dat gold niet voor haar vader; wat haar betrof had ze nooit een vader gehad.

Haastig bracht ze het gesprek op iets anders. Op Alex. ‘Jouw vader is toch vorig jaar overleden?’ Dat had ze opgevangen.

Het bleef stil. Blijkbaar had ze een gevoelige snaar geraakt. ‘Je hebt je huiswerk goed gedaan,’ zei hij uiteindelijk.

‘De meeste gesprekken bij de waterkoeler gingen over jou,’ zei ze luchtig, in een poging de ongemakkelijke stilte te doorbreken. ‘Ik hoefde niet eens iets te vragen.’

Hij grijnsde even. ‘Maar was je wel nieuwsgierig?’

‘Nee. Het werd me gewoon allemaal toevertrouwd.’

Zijn vrolijke lach klaarde de stemming op. Ze grinnikte zelfs terug.

Meteen begon hij weer aan te dringen. ‘Luister, ik moet vaak op reis, en het zou fijn zijn om iemand te hebben die op het huis past. Als je een paar weken blijft, kun je wat geld opzijzetten voor een huurwoning. Het is de beste oplossing, en we zullen elkaar nauwelijks zien.’

Dani dacht erover na. Waar maakte ze zich toch zo druk om? Lag het aan zijn enorme aantrekkingskracht? Maar daar zou ze toch geen last van hebben als hij zoveel op reis was? Bovendien ondernam hij helemaal geen versierpogingen meer. Het leek er zelfs op of hij zich alleen maar verantwoordelijk voelde voor haar. Er was geen verlangen meer in het spel, en ze moest zijn charme niet verkeerd interpreteren.

Alsof hij voelde dat hij het pleit gewonnen had, trok hij lichtjes zijn wenkbrauwen op. ‘Dat is dan geregeld.’ Hij stak zijn hand naar haar uit.

Dani aarzelde. Ze had niets te verliezen en kon er eigenlijk alleen maar beter van worden. Ze zou werk hebben, en een dak boven haar hoofd. Dan kon ze op zoek gaan naar Eli.

Maar haar instinct waarschuwde haar voor een dreigend gevaar, net als die dag in de lift. Ze besloot het te negeren en schudde zijn hand. ‘Bedankt.’

Een tinteling schoot door haar arm. Hij verstevigde zijn greep, en ineens besefte ze dat haar instinct het weer bij het rechte eind had gehad. Ze had hem niet aan moeten raken. Hij was gevaarlijk; zijn aantrekkingskracht was als een magneet. Nooit eerder had haar lichaam zo sterk gereageerd.

‘Wil je het niet weten, Dani?’ Zijn stem was niet meer dan een fluistering.

‘Wat?’ vroeg ze buiten adem.

‘Wat er gebeurd zou zijn als we niet betrapt waren door de camera? Wat de volgende stap geweest zou zijn?’

‘Er zou geen volgende stap geweest zijn. Zoals ik al zei: het was maar een moment. Dat is alles.’

‘Weet je dat wel zeker?’ Hij hield haar hand in de zijne. ‘Want ik denk dat er wel degelijk een stap zou zijn gevolgd. Een hele aangename stap…’

Hij voelde het dus ook! Maar ze hield stand. ‘Ik wil je niet teleurstellen, Alex, maar ik zal niet de volgende minnares op je lijstje worden.’

‘Nee?’ Zijn ogen twinkelden.

‘Nee.’ Liefjes glimlachte ze hem toe. ‘Ik word je huisgenoot, en er geldt een regel voor huisgenoten, hè?’ Dezelfde regel die gold voor seks op het werk…

Hij glimlachte schoorvoetend, en direct maakte ze haar hand los uit de zijne.

Het was echter maar een schijnoverwinning, want nu wist ze heel goed dat ze niet in zijn huis kon blijven. Ze had namelijk gelogen: ze was wel degelijk razend benieuwd naar die volgende stap.

Ze moest hem ervan overtuigen haar in een hotel onder te brengen. ‘Ga ik niet in de weg lopen?’

‘Hoe bedoel je?’

‘Met wie ben je vrijdagavond uit geweest?’

‘Met niemand.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Toen was ik aan het werk in Sydney.’

‘Goed.’ Ze fronste even. ‘En de vrijdag daarvoor?’

Hij aarzelde even, en ze wist genoeg.

‘Met een vrouw, dus.’ Haar stem klonk poeslief.

Langzaam knikte hij.

‘En de vrijdag daarvoor?’ drong ze aan. ‘Met een andere vrouw, hè?’

Hij rechtte zijn rug en keek haar strak aan. ‘Ja.’

‘En je hebt met ze gevreeën.’ Ze hield haar stem met opzet neutraal, niet veroordelend.

‘Nee.’

Dat bracht haar even tot zwijgen. ‘Maar je hebt ze wel gekust,’ ging ze toen verder.

‘Ja.’

Juist. Zij wist precies wat voor een kus dat zou zijn. ‘Wordt het dan niet lastig om een vrouw mee naar huis te nemen, als ik hier ben?’ vroeg ze enigszins uitdagend.

Het was veel beter om naar een hotel te gaan. Het vooruitzicht om zo dicht bij hem te zijn, gaf haar de kriebels. Ze wist niet zeker of ze zichzelf wel onder controle zou kunnen houden.

‘Je hebt gelijk.’ Met een duivelse blik in zijn ogen keek hij haar aan. ‘Dat zou wel eens een beetje vreemd kunnen overkomen. Maar het is geen probleem.’ Hij zweeg, en plagerig kwam hij een stap dichterbij. ‘Ik kan gewoon met jou uitgaan, zolang je hier woont.’

‘Wat?’

‘Ik heb regelmatig verplichte uitjes, en ik heb inderdaad graag gezelschap. Dus dan ga ik gewoon met jou.’

Ze opende haar mond, maar hij legde zijn vinger op haar lippen. ‘Op dit moment heb ik toch niemand.’ Met een doordringende blik van zijn groene ogen liet hij haar weten dat hij een vrij man was.

‘Deze week, bedoel je zeker.’ Dat was verdorie wel te hopen, anders had hij haar nooit zo mogen kussen!

‘Je kunt hier dus een paar weken blijven.’ Hij negeerde haar opmerking. ‘Totdat je woonruimte kunt betalen. En morgenavond heb ik een diner. Avondkleding verplicht. Hou je niet van een beetje glamour?’

‘Nee.’ Boos keek ze hem aan, in een wanhopige poging haar verwarring de baas te blijven. Dit was niet de bedoeling. Ze moest onthouden dat hij niet eens de moeite had genomen om achter haar naam te komen.

‘Ik dacht dat alle vrouwen daarvan hielden.’

‘Ik niet.’

‘O.’ Hij glimlachte. ‘Dan moet ik je van gedachten laten veranderen. Die dansavondjes zijn heel gezellig.’

‘Het was toch een diner?’

‘Een diner dansant.’ Hij keek bedenkelijk. ‘Heb je iets om aan te trekken?’ Haar beginnende ergernis leek hem niet op te vallen. ‘Misschien kunnen we morgenmiddag nog even gaan winkelen.’

Winkelen? ‘Je hoeft je niet te gedragen als Richard Gere in Pretty Woman, Alex,’ snauwde ze. ‘Ik heb heus wel iets om aan te doen.’

‘Mooi zo. Dat is dan geregeld.’ Met een brede grijns wendde hij zich af, om zich echter meteen weer naar haar om te draaien. ‘O, en –’

‘Wat?’ snauwde ze geïrriteerd. Had ze zojuist echt ingestemd om met hem uit te gaan? Hoe was dat gebeurd?

‘Hoe zit het met jou? Met wie ben jij vrijdagavond uit geweest?’

‘Ik…’ Verward knipperde ze met haar ogen. Met niemand, natuurlijk.

‘En de vrijdag daarvoor? Heb je soms een vriendje? Ik bedoel: jij vroeg het aan mij, dan mag ik het ook aan jou vragen, hè? Ik wil je niet in moeilijkheden brengen, als mijn gezelschapsmeisje.’

Dat was geen goede benaming. Het woord had een onsmakelijke bijklank, zeker in combinatie met dat aanbod te gaan winkelen. Ze was verdorie geen speeltje!

‘Wees maar niet bang.’ Ze stak haar kin omhoog. ‘Ik doe niet aan relaties, al heb ik af en toe wel eens iemand. Voor de afwisseling, begrijp je wel?’ Dat zou hij vast wel begrijpen: ze wist zeker dat hij een hele schare vrouwen had om uit te kiezen. En die van hem waren vast niet verzonnen.

‘Alleen maar af en toe?’ vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Geen wonder dat je zo hartstochtelijk was in mijn armen.’

Hij smoorde haar protesten door zijn hand over haar mond te leggen en tegen haar aan te leunen. ‘Geloof je niet in romantiek?’

Ze trok zich los. ‘Ik geloof niet in romantiek en relaties. En ik geloof zeker niet in het huwelijk.’

‘Je bent dus een vrije vrouw?’

‘Absoluut,’ verklaarde ze. ‘Vrij en onafhankelijk.’ Haar doel was om te krijgen wat ze wilde, wanneer ze het wilde. Aan het andere gezeur had ze geen behoefte.

Tot nu toe was dat echter allemaal nog niet gelukt, en dit was niet het moment om het uit te proberen. Ze had belangrijkere zaken aan haar hoofd. Het had veel tijd gekost om het geld terug te verdienen dat haar vader van haar gestolen had, en eerlijk gezegd was ze veel te snel naar Nieuw-Zeeland gereisd; het was verstandiger geweest als ze eerst wat meer gespaard had. Ze mocht zich dus niet laten afleiden, op welk gebied dan ook.

Hij kwam nog dichterbij, zijn groene ogen doorboorden haar bijna. ‘Geloof je niet dat het kan gebeuren, Dani? Liefde op het eerste gezicht?’

‘Van zijn leven niet.’ Ze rechtte haar schouders. ‘En daar geloof jij ook niet in.’ De man was een ware playboy. En daar had hij het volste recht toe, aangezien hij alle benodigde eigenschappen daarvoor bezat: het juiste uiterlijk, humor en ambitie.

‘Nee,’ gaf hij toe. Zijn blik gleed over haar lichaam; van boven naar beneden en weer terug, tot ze haar huid voelde tintelen. ‘Niet in de liefde. Maar lust is een ander verhaal.’ Hij hield zijn hoofd schuin, alsof hij haar vanuit een ander perspectief wilde bekijken. ‘Waarom ben je zo buiten adem? Is er iets?’

‘Ik hou niet van kleine ruimtes.’ Hij had het weer voor elkaar.

‘Zo klein is dit huis nu ook weer niet.’

Het was absoluut niet klein. Ze staarde in zijn groene ogen. ‘Ik hou er niet van om me gevangen te voelen.’

‘Maar dat ben je ook niet,’ zei hij rustig. Toen trok hij haar ineens in zijn armen. ‘Maar nu wel.’

Ze worstelde om los te komen. ‘Pas op, hoor. Ik heb een zwarte band in taekwondo.’

‘Echt?’ Hij spande zijn spieren om haar steviger te omvatten.

Het voelde fantastisch. In een nieuwe poging zich los te rukken, drukten haar borsten alleen maar harder tegen zijn borst aan. Haar tepels schrijnden gevoelig. ‘Nee, maar ik heb wel lessen zelfverdediging gevolgd.’

‘Laat me raden: met alleen maar vrouwen, hè?’

Ze vocht harder. Hij had vast ook aan vechtsport gedaan. Het kon toch niet alleen zijn kracht zijn die haar tegenhield? Adrenaline stroomde door haar lichaam, en opwinding… Ze moest zich verzetten.

‘Dat moet je maar niet meer doen,’ gromde hij, toen ze met haar been uithaalde.

‘Waarom niet?’ vroeg ze hijgend, hem een boze blik toewerpend.

‘Omdat het me alleen maar opwindt.’ Geprikkeld duwde hij haar van zich af. ‘En jij bent ook opgewonden. Je verlangt ernaar, net als ik.’

Ademloos staarde ze hem aan, verbijsterd door zijn arrogantie. Maar ze voelde de gloeiende hitte in haar onderlichaam en wist dat hij gelijk had.

De begeerte in stilte vervloekend, beet ze op haar lip. Elke spier in haar lichaam trilde, en ze moest zich beheersen om haar verlangen niet uit te schreeuwen.

‘Wil je erom vechten? Wil je het hard en snel? Dat kan, hoor,’ snauwde hij. ‘Maar dan moet je me eerst maar eens vertellen tegen wie je dan eigenlijk vecht, Dani. Tegen mij of tegen jezelf?’

Ze hapte naar adem. ‘Arrogante kwal!’

‘Ja.’ Hij lachte wellustig. ‘Maar het is maar seks. Het is gewoon plezierig.’ Opnieuw liep hij op haar toe. ‘En je weet dat het fantastisch zou zijn.’

Het was verbazend eenvoudig om een volwassen man te vloeren, ook al werkte het verrassingseffect in haar voordeel.

Met een snelle beweging van haar been liet ze hem struikelen, en viel hij voorover op de grond.

Voordat ze achteruit had kunnen stappen, greep hij haar rechterenkel vast en trok.

Ze viel boven op hem. Hij rolde opzij en draaide haar om tot ze half onder hem lag. Hij was zwaar. Hard. Een rilling trok door haar lichaam, en ze voelde zijn spieren trillen.

Ze keken elkaar aan.

‘Ik zou je kunnen slaan,’ zei ze buiten adem.

‘Dat zou kunnen,’ beaamde hij. ‘Als je dat zou willen.’ Hij liet zijn hand naar haar middel glijden.

‘Ga van me af. Je bent zwaar.’ Uit alle macht wilde ze ontkennen dat haar lichaam op hem reageerde. Alle kracht verdween uit haar spieren, ze smolt haast van verlangen.

‘Nee,’ zei hij langzaam, haar haren uit haar gezicht strijkend. ‘Daar heb ik geen zin in.’

‘Maar ik wel.’

‘Echt?’ Hij liet zijn hand over haar lichaam glijden. Toen omvatte hij haar borst, en hij streelde de tepel met zijn duim. ‘Heb je geen zin in iets anders?’

Ze vroeg niet wat hij bedoelde, maar vocht tegen de behoefte haar rug te krommen om haar borst tegen zijn hand te drukken. Ze vocht tegen de aandrang haar heupen tegen hem aan te bewegen. Haar vingers klauwden in het tapijt. De gloeiende hitte belemmerde haar ademhaling.

Onafgebroken staarden ze elkaar aan. Haar hele lichaam hunkerde naar dat van hem, maar haar hoofd deed pijn.

‘Dit is geen goed idee,’ mompelde ze met neergeslagen ogen. ‘Mijn leven is momenteel al moeilijk genoeg.’

Een lange stilte volgde, waarin ze zich beiden bewust waren van de kwellende verleiding.

‘Ja,’ gromde hij uiteindelijk. ‘Het mijne ook.’ Hij rolde opzij en ging overeind staan. Hoofdschuddend keek hij op haar neer. ‘Ik zal uit de buurt blijven.’ Toen liep hij haastig weg, als om zijn woorden te onderstrepen. ‘Ik pak je tas.’

Zodra hij weg was, krabbelde Dani overeind. Ze wreef over haar gloeiende wangen en probeerde het vage gevoel van teleurstelling te verdrijven. Onvoorstelbaar; ze had zich bijna laten gaan. Maar ze had de waarheid gesproken: haar leven was al moeilijk genoeg. En een verhouding met een man als Alex zou het nog erger maken.

Een paar minuten later was hij terug met haar tas. Zonder haar aan te kijken, zei hij: ‘Ik zal je je kamer wijzen.’ Hij liep een trap op en stopte bij een open deur. ‘Dit is je kamer. Ernaast is een badkamer.’

‘Waar is jouw slaapkamer?’

Zijn mond vertrok in een scheef lachje. ‘Wil je hem zien?’

‘Nee. Ik wil alleen zeker weten dat hij ver van de mijne ligt.’ Het was maar ten dele een grapje.

‘Dit huis heeft maar twee slaapkamers, schat. Die van mij is boven aan die trap.’

Hij zou dus boven haar liggen. Ze probeerde niet stil te staan bij de dubbelzinnigheid van die gedachte.

‘’s Nachts zet ik het alarmsysteem aan,’ zei hij. ‘Dus als je dan naar buiten gaat, activeer je het alarm.’

‘Wil je zeggen dat ik hier gevangenzit?’

‘Nee. Ik zeg dat het alarm afgaat als je naar buiten gaat. Als je weg wilt, moet je dat gewoon even tegen me zeggen, dan kan ik het systeem uitschakelen.’

Ze ontspande enigszins. ‘Ik wil ’s nachts niet naar buiten.’

‘Mooi zo.’

Ze volgde hem de kamer in, een ruimte met lichte muren en een enorm bed. Ineens liet hij de tas vallen en draaide zich om, zodat ze bijna tegen hem aan botste.

Allebei stonden ze stokstijf stil.

Dani’s hart maakte overuren, en haar hersens weigerden dienst. Als hij zo dicht bij haar stond, wilde ze hem alleen nog maar kussen. Waarom doe je dat dan niet, fluisterde een stemmetje in haar hoofd.

Als betoverd staarde ze in zijn groene ogen. Hij was zo dichtbij…

Waarom deed ze het niet? Omdat het te makkelijk zou zijn. Dani had nooit voor de makkelijkste weg gekozen. Zich nu laten gaan, zou later een hoop complicaties opleveren, dat wist ze zeker. Ze was al net als haar moeder: overgevoelig, en dat betekende zwak. Keer op keer had ze gezien hoe er misbruik werd gemaakt van haar moeders zachte karakter. En toen Dani eindelijk zelf voor iemand haar hart had opengesteld, was ze ook verraden. Ze moest nu onafhankelijk zijn, en zorgen dat ze helder kon denken.

Gewoonlijk bestond haar verdediging uit een slimme opmerking, of een uitdagende steek onder water. Maar in de directe nabijheid van Alex was ze tot geen van beide in staat, en dat maakte haar nerveus.

Een paar lange seconden verstreken. Hij zweeg, en zijn ogen vernauwden zich. Toen klemde hij zijn handen in elkaar en legde ze op zijn hoofd, als een opgepakte crimineel, alvorens de kamer uit te lopen.