Hoofdstuk 2

 

 

Dani vroeg zich af wat ze verkeerd had gedaan. Ze werkte er nu een week, en tot die dag was iedereen heel beleefd en vriendelijk geweest. Iedereen, behalve Mr. Alex Carlisle.

Maar ze dacht niet aan hem. Ze ging niet denken aan die meest idiote minuten van haar leven. Ze zou het vergeten. Dat had hij blijkbaar al gedaan, want sinds de gebeurtenis in de lift had hij zich niet meer op de afdeling laten zien.

Ze wilde niet toegeven dat dat haar pijn deed. En ze was er ook al niet in geslaagd om een andere baan te vinden, dus ze moest wel blijven, hoe gênant de situatie ook was.

Maar iedereen deed ineens zo vreemd tegen haar. Haar collega’s liepen langs haar bureau en staarden haar aan. Niemand wist wat er gebeurd was. Hij zou het vast niet aan iemand hebben verteld, toch?

Had ze soms geknoeid tijdens haar ontbijt en had ze de druppel op haar kin niet opgemerkt? Haastig pakte ze een tissue. Ze konden het toch niet weten? Nee, ze waren alleen geweest. En het had maar een paar minuten geduurd. Tegen de tijd dat de liftdeur open was gegaan, hadden ze een meter uit elkaar gestaan, omdat hij zo slim was geweest om zich terug te trekken. Hij had duidelijk niet betrapt willen worden. Dus niemand kon het weten, redeneerde ze. Daarbij was het al dagen geleden, en ze was het echt al bijna vergeten.

Toch hing er echt een vreemde sfeer op het kantoor. Ze voelde dat iedereen naar haar keek, en haar gedachten dwaalden als vanzelf weer naar hem.

Er was haar al verteld dat hij iets losmaakte bij vrouwen, maar ze had niet beseft dat zijn aantrekkingskracht nog groter was dan die van de zon.

Het was echter niet alleen zijn schuld, moest ze toegeven. Zij had hem net zo goed aangestaard. En ze had niet bepaald afwijzend op hem gereageerd. Nee, ze had volop van zijn kus genoten, veel meer dan ze voor mogelijk had gehouden. Dat was angstaanjagend. Een dergelijk verlangen maakte je zwak.

Ineens merkte ze een golf van beroering op in het kantoor. Ze gluurde over haar scherm en zag de personeelsmanager naderen. Kwam ze nu recht op haar af?

‘Danielle? Kun je even met me meekomen?’

De autoriteit van de vrouw was al voldoende om een schuldgevoel bij Dani teweeg te brengen. Ze had echter niets verkeerd gedaan. Misschien was ze iets minder productief dan anders geweest, maar haar prestaties waren zeker niet onder de maat.

Ineens was het doodstil op het kantoor; niemand bewoog, niemand sprak. Ze keken allemaal naar haar!

Ze hief haar hoofd op. Nu mocht ze geen zwakte tonen.

‘Zullen we de lift nemen?’ Het leek wel of de vrouw haar enigszins spottend aankeek.

Ze kon het toch niet weten? ‘Ik neem liever de trap,’ antwoordde Dani rustig.

Nu zag ze duidelijk een spottende grijns, die echter direct verdween, en restte er op weg naar de directieafdeling alleen een ijzige stilte.

Eenmaal op haar kantoor vroeg de vrouw niet eens of Dani plaats wilde nemen. Ze draaide zich slechts om en zei: ‘Het spijt me, maar we hebben bericht van het uitzendbureau. Er is een probleem met je dossier.’

‘Een probleem?’ Wat voor een probleem? Dani voelde zich ijskoud worden. Dit kon toch niet over haar vader gaan? Ondanks zijn verleden had ze alle onderzoeken in Australië glansrijk doorstaan. Er was vastgesteld dat zij net zo goed een slachtoffer was geweest als alle anderen die hij had opgelicht. Maar misschien waren de regels in Nieuw-Zeeland wel anders…

‘Ik weet niet precies wat er aan de hand is. Daar moet je met hen over praten,’ klonk de stem van de vrouw mechanisch. ‘Het betekent echter wel dat we je hier niet kunnen houden.’

‘Wat?’ Ze mocht deze baan niet verliezen, dat kón gewoon niet. Haar geld was op. Ze was te snel hiernaartoe gekomen, voordat ze genoeg gespaard had. Maar ze had hem zo wanhopig graag willen vinden.

‘Het uitzendbureau zal je uitbetalen voor de afgelopen week,’ zei de vrouw. Haar toon was beslist. Definitief.

‘Moet ik meteen weg?’ vroeg Dani verbijsterd.

‘Ja. Pak je spullen maar.’

Verdwaasd keek ze naar de onverstoorbare vrouw. Hoe kon ze zo rustig blijven nu ze iemands leven verwoestte?

Ze draaide zich om en verliet het kantoor, waarbij ze haar best deed haar trillende lichaam in bedwang te houden. Dit kon niet waar zijn! Er was niets mis met haar dossier. Het uitzendbureau was zeer te spreken geweest over haar getuigschriften en ervaring. Er kon geen probleem zijn, of had iemand soms een persoonlijke afkeer van haar?

Iemand met een belangrijke positie?

Ze hield haar pas in en slikte. Toen draaide ze zich om en liep terug de gang in, op weg naar een vrouw van even in de vijftig, die als een bewaker net buiten het grootste kantoor zat.

‘Is Mr. Carlisle aanwezig?’ Ondanks haar vastberadenheid, klonk Dani’s stem niet harder dan een fluistering.

‘Hij is op reis,’ deelde zijn assistente mee.

Wat handig… Dani’s wantrouwen groeide en verdreef haar schroom. ‘Wanneer komt hij terug?’

De assistente keek op en staarde haar aan. Vanachter haar leesbril leken haar ogen Dani eens goed op te nemen, voordat ze haar blik liet zakken. ‘Hij wordt vanmiddag terug verwacht.’

Dan zou zij al weg zijn. Dat was helemaal handig.

Dit kon geen toeval zijn. Wilde hij soms ontsnappen aan een gênante werksituatie? Had zij zich zo schaamteloos gedragen dat hij zich van haar wilde ontdoen, voordat het allemaal nog erger werd? Waar was hij bang voor? Dat ze hem zou gaan achtervolgen?

Met een ruk draaide ze zich om en liep de trap af naar haar afdeling. Ze moest deze toestand zien op te lossen op het uitzendbureau. Zij had haar inkomen harder nodig dan hij zijn zuivere geweten.

‘Hoi, Danielle.’ Een van de jonge bankiers schonk haar een sluwe grijns. Nooit eerder had ze met hem gepraat, en ze zag hem een blik van verstandhouding wisselen met zijn collega’s. Ze hadden vast een weddenschap afgesloten, dat deden mannen wel vaker.

De energie om hem een koele blik toe te werpen, ontbrak haar. Ze voelde zich ziek. Pas twee weken was ze in het land, en nu al was haar geld op en was ze haar baan kwijt. Ze moest weten waarom!

Binnen twee minuten had ze haar spullen gepakt en haar computer afgesloten. Ze draaide zich om. Het was muisstil in het kantoor. Iedereen staarde haar aan. Achterin waren de mensen zelfs opgestaan om haar goed te kunnen zien. Wat was er in hemelsnaam aan de hand?

Met een ruk hief ze haar hoofd op, vastbesloten haar razende hartslag te verbergen. Ze zag misschien wel paars van gêne, maar ze kon nog altijd lopen.

Ze rende bijna naar de deur en vloog de trappen af, voortgestuwd door de adrenaline.

In minder dan geen tijd kwam ze aan bij het uitzendbureau, buiten adem en verhit. Daar moest ze tien minuten wachten. Het leek een eeuwigheid te duren.

‘Wat is er aan de hand met mijn dossier?’ barstte ze los, zodra ze aan de beurt was.

‘Er zijn wat problemen.’ De intercedente keek haar niet aan. ‘Een daarvan is wangedrag.’

Wangedrag? Dani fronste; dat had ze niet verwacht. ‘In welk opzicht?’

De vrouw glimlachte zuur. ‘Heb je dit gezien?’ Ze draaide haar computerscherm naar Dani toe.

Wachtend op het filmpje, greep Dani haar tas vast. Waarom moest ze een filmpje zien? Waar ging dit over?

Toen tuurde ze naar de korrelige zwart-witbeelden. O, nee! Dat kon niet. Niet zij. Niet hij!

Maar ze waren het wel. Alex Carlisle en zijzelf, Dani Russo, hun lippen verstrengeld in een kus, in die verdraaide lift. Het was meer dan een kus. Hun lichamen raakten elkaar en bewogen.

Haar huid begon te gloeien. Hoe was dat gebeurd? Dit moest een grap zijn! Zat ze zonder het te weten in een tv-programma met een verborgen camera?

‘Waar heb je dit vandaan?’ fluisterde ze, zich volledig bewust van het feit dat haar wereld zojuist was ingestort.

‘Het is ons gemaild. Blijkbaar circuleert het ook al in het bedrijf.’

Dat verklaarde de starende blikken. Een golf van schaamte overspoelde haar en verdreef de vlaag van woede die ze eerder had gevoeld.

De intercedente maakte geen aanstalten het filmpje stop te zetten. Drie vreselijke minuten lang staarde Dani naar het scherm. Waren ze echt zo hartstochtelijk geweest? Had ze hem echt zo besprongen? En wat was die afschuwelijke muziek?

Geen tranen! Ze zou niet gaan huilen.

Dat had ze in geen jaren gedaan. En dat zou ze pas doen als ze eenmaal alleen was.

Uiteindelijk was het voorbij. Dani durfde de vrouw niet aan te kijken.

‘Maar dit is niet de reden dat we je niet elders kunnen plaatsen.’

Dani begreep het niet. ‘Wat bedoel je?’ vroeg ze, nog altijd verbijsterd.

‘Dit was duidelijk een gênante vergissing, maar een simpele waarschuwing zou wel volstaan,’ zei de vrouw afgemeten. ‘Niet tijdens werktijd en niet op kantoor. Duidelijk?’

Dani knikte slechts. Nog altijd kon ze niet bevatten wat ze zojuist had gezien. Ze waren gefilmd! Hoe kon dat?

‘We hebben je teruggeroepen omdat we je diploma van de middelbare school niet hebben kunnen verifiëren.’

Met een ruk ging Dani rechtop zitten. Haar diploma? Was dat relevant? Haar kwalificaties als bankier waren toch meer dan genoeg? En ze had de veiligheidsmachtiging van de Australische bank waar ze drie jaar had gewerkt. Dat was toch veel belangrijker dan haar diploma?

‘Ik kan contact opnemen met de school,’ zei ze. ‘Dan kunnen ze alles faxen.’

‘Nee, dat hoeft niet. We blijven het gewoon proberen.’ De vrouw glimlachte gemaakt. ‘Maar tot die tijd kunnen we je nergens plaatsen.’

Toen begreep Dani het. Ze gingen de school niet bellen. Dit ging wel degelijk over het filmpje. Ze gebruikten dat diploma slechts als excuus.

Ineens vlamde haar woede op. ‘Kan ik wel naar andere uitzendbureaus gaan?’

‘Natuurlijk,’ zei de vrouw glimlachend. ‘Maar daar krijg je vast hetzelfde probleem.’

Opnieuw keek Dani naar het scherm. Ja, dat was het echte probleem. Ze zag hoe vaak het filmpje al was bekeken. Veel vaker dan alleen door het personeel van de bank en het uitzendbureau. Nee, dit filmpje ging duidelijk rond; het was vast een bron van amusement in de hele financiële sector. Alex Carlisle, die zijn legendarische macht liet gelden over een uitzendkracht.

Ze kon alleen nog maar proberen enigszins waardig te vertrekken. Dit gevecht kon ze niet winnen. Ze zou zich terugtrekken en een strategie verzinnen.

Met een poging tot een glimlach stond ze op. ‘Dank u wel voor uw mededeling. Laat u weten wanneer u mijn gegevens hebt gecontroleerd? Ik zou graag weer snel aan het werk gaan.’

‘Vanzelfsprekend.’ De intercedente liet haar uit.

Het was een groot toneelspel. Ze wisten beiden dat ze elkaar nooit meer zouden spreken.

‘Je kunt je salaris van de afgelopen week bij de receptie in ontvangst nemen.’

Dani zocht het dichtstbijzijnde café op en bestelde een grote kop zwarte koffie. Ze sloot haar ogen. Het geld zou er binnen een week doorheen zijn. Haar doel was geweest om tijdens haar zoektocht te werken, omdat ze niet langer wilde wachten met zoeken. Maar ze had geld nodig voor eten en huisvesting, en voor de zoektocht. Hoe moest ze Eli nu in hemelsnaam vinden? Hoe zou ze de belofte aan haar moeder nu kunnen houden?

Het was haar moeders laatste verzoek geweest. Pas tijdens de laatste dagen van haar leven had ze het geheim verteld, en het was het laatste wat Dani voor haar kon doen. Ze wilde zich koste wat kost aan haar belofte houden. En als ze hem zou vinden, zou het zijn alsof ze een deel van haar moeder had teruggekregen.

Ze belde een ander uitzendbureau. Toen nog een. Maar zodra ze haar naam zei, was er ineens geen positie meer vrij. Zou ze naar een andere stad moeten uitwijken? Ze had niet eens genoeg geld voor een buskaartje, en de beste banen waren hier. Tot voor kort, tenminste.

Weer vlamde haar woede op. En Alex Carlisle dan? Hoe zat het met zijn wangedrag? Hij was vast niet ontslagen. Nee, hij had er gewoon voor gezorgd dat alles weer rustig was op zijn kantoor, nu zij hem niet langer in verlegenheid kon brengen.

Er was maar een persoon verantwoordelijk voor deze toestand. En die persoon zou de rekening gepresenteerd krijgen.

Ze zou Alex Carlisle laten boeten.

 

‘Kelly, kom eens even.’ Alex riep zijn assistente bij zich. ‘Die uitzendkracht die vorige week aan het Huntsman-project heeft gewerkt…’ Zijn stem stierf weg.

De efficiënte assistente bloosde licht, maar trok haar wenkbrauwen op alsof ze van niets wist.

Ja, ja!

‘Uitzendkracht?’

‘Ja. Klein, donker haar in een boblijn.’ Wat vreselijk dat hij haar naam niet wist! Toen zijn assistente haar lippen op elkaar kneep, zuchtte hij. ‘Je hebt het filmpje gezien, hè?’ Nu voelde hij zijn wangen gloeien.

Kelly gaf toe. ‘Ja. Ze werkt hier niet langer.’

‘Waarom niet? Dat project is nog lang niet af.’ Hij durfde Kelly niet aan te kijken. Wat een toestand! Nooit eerder was hij zo roekeloos geweest op het werk. Daarbuiten wel; hij flirtte graag met vrouwen. Maar nooit op kantoor.

Kelly werkte al voor het bedrijf toen hij nog niet geboren was. Ze had voor Samuel gewerkt, en voor die tijd voor diens vader. Ze was de familie Carlisle altijd trouw gebleven en wist alles van het bedrijf. Alex kon zich nog herinneren dat ze hem altijd papier gaf om hem bezig te houden als hij op Samuel wachtte. Daar vouwde hij pijltjes van, die hij naar passanten gooide. De strenge blik die Kelly hem nu toewierp, verschilde nauwelijks van de blik die ze hem vroeger had geschonken.

‘Dat weet ik,’ zei ze kalm. ‘Maar we hebben nu een nieuwe uitzendkracht.’

De afkeurende blik in haar ogen beviel Alex niet. ‘Stuur Jo maar naar me toe.’

Binnen een minuut klopte de personeelsmanager op zijn deur. ‘De uitzendkracht die vorige week aan het Huntsman-project heeft gewerkt. Waar is ze?’

Jo keek ongemakkelijk. ‘Uitzendkracht?’

‘Ja,’ snauwde hij. ‘Je weet best wie ik bedoel.’

Natuurlijk wist ze dat. ‘We hadden haar niet meer nodig.’

‘Maar nu hebben we een nieuwe uitzendkracht.’ Die ochtend was hij op de afdeling geweest en had de blikken en lachjes getrotseerd, om tot zijn grote teleurstelling te ontdekken dat er een blondine achter het bureau zat, in plaats van de brunette door wie zijn gedachten nu al een week in beslag werden genomen. ‘Waarom heb je haar ontslagen? Wie heeft dat goedgekeurd?’ In rap tempo vuurde hij de vragen op haar af.

Jo’s ongemak leek toe te nemen. ‘Het uitzendbureau belde. Volgens hen konden ze haar diploma niet verifiëren. Daarom hebben ze haar teruggetrokken.’

Woedend staarde Alex haar aan. ‘Ze werkt dus niet meer voor hen?’

‘Ik geloof van niet.’

Hij haalde diep adem. Toen zei hij hoofdschuddend: ‘Ze konden haar diploma niet controleren. Maar haar veiligheidsmachtiging was in orde? En ze was geslaagd voor haar bankiersexamens?’

‘Ja.’

Dat diploma deed er dus helemaal niet toe. Ze had haar bankiersexamens nooit kunnen behalen als haar diploma niet in orde was. Het was gewoon een excuus geweest om van haar af te komen.

‘Dus dit had er niets mee te maken?’ Hij beende naar zijn bureau en draaide zijn computerscherm om, zodat ze het stilgezette beeld kon zien.

De personeelsmanager werd zo rood als een kreeft.

Alex leunde tegen zijn bureau en sloeg zijn armen over elkaar. ‘Vertel me nu niet dat je dit nog niet gezien hebt. Iedereen heeft het gezien, nietwaar?’

Jo knikte.

‘En nu vertel je me dat ze wegens een futiliteit ontslagen is.’

‘Wij zijn niet aansprakelijk, Alex. Het uitzendbureau heeft haar ontslagen. Het heeft niets te maken met deze… gebeurtenis.’

Alex kon zijn oren niet geloven. Natuurlijk was ze het slachtoffer geworden van dit filmpje! Ze had haar baan niet mogen verliezen, want ze had niets verkeerd gedaan! Hij balde zijn vuisten.

‘Heeft ze al een nieuwe baan?’ Hij hoopte van harte dat ze een betere baan had gevonden.

‘Dat weet ik niet.’

‘Dan moet je het uitzendbureau maar bellen om erachter te komen,’ snauwde hij. Hij zou geen rust hebben voordat hij dat wist. De werkgelegenheid was laag op het moment. En dat gold zeker voor uitzendwerk.

‘Neem me niet kwalijk, Alex.’ Kelly kwam binnen en sloot de deur achter zich. ‘Er is iemand die erop staat je te spreken.’

‘Wie dan?’ vroeg Alex geïrriteerd. ‘Ik wil nu niet gestoord worden, Kelly.’

‘Dat weet ik, maar zij is het.’

‘Wie?’

‘Die uitzendkracht.’

Alex bevroor. ‘Is ze hier?’

Kelly knikte.

‘Nu?’ Een golf testosteron schoot door zijn lichaam. ‘Wegwezen!’ blafte hij tegen Jo.

Ze maakte zich uit de voeten als een veroordeelde die op het laatste moment gratie heeft gekregen.

Alex voelde zich intussen wanhopig. Hij wendde zich tot de vrouw die alles wist over het bedrijf. ‘Kelly, alsjeblieft: hoe heet ze?’

Kelly keek hem aan, onverstoorbaar als altijd. ‘Dat had je inmiddels al moeten weten,’ antwoordde ze nadrukkelijk. Toen liep ze weg.

Alex staarde naar de deur en vroeg zich af hoe hij zich hier in hemelsnaam uit moest redden.

 

Nerveus zat Dani op het puntje van haar stoel. Ze had niet moeten komen. Wat deed ze hier? Ze stond op het punt in tranen uit te barsten, en dat mocht niet gebeuren. Dan zou ze echt overkomen als een loser.

Ze verstijfde toen ze de personeelsmanager uit het kantoor zag komen. De vrouw wierp een snelle blik op haar maar gaf geen teken van herkenning.

Nu was het genoeg, dacht Dani. Wat had haar bezield hiernaartoe te gaan? O, ja: haar wanhoop.

Ineens stond de assistente voor haar. ‘Mr. Carlisle kan u nu ontvangen.’

Mr. Carlisle. Ze slikte en probeerde haar zenuwen in bedwang te houden. Maar net voor de deur openging, bekroop haar de gedachte dat ze eigenlijk liever ter plekke dood zou gaan.

Ze liep het kantoor in, en ineens gebeurde het weer. Haar hart sloeg over, en in haar buik leek een vuur te ontbranden.

Hij was in pak. Een onberispelijk pak. Hij glimlachte niet.

Maar nog steeds was hij adembenemend, en ze gedroeg zich al net zo als de duizenden andere vrouwen die aan zijn voeten lagen; ademloos en betoverd. Uit alle macht probeerde ze haar hoofd leeg en haar hormonen onder controle te krijgen.

‘Dank je, Kelly.’

Dani hoorde de deur dichtgaan. Ze waren alleen. Hij stond in het midden van de kamer.

‘Ik ben –’

‘Ik weet wie je bent.’

Ze keken elkaar aan. Zijn gezicht was uitdrukkingsloos, maar ze wist dat hij terugdacht aan de vorige keer dat ze die woorden had uitgesproken. Dat deed zij ook. Toen was ze verrast geweest door de blik in zijn ogen. Even had de ontspannen baas, de charmante playboy, verbitterd geleken. De hele nacht had ze zich afgevraagd waarom, wanneer ze tenminste niet aan hun hartstocht had gedacht.

‘Ga alsjeblieft zitten.’ Hij klonk kalm en beslist, met een ondertoon van autoriteit.

Als vanzelf liepen haar benen naar de stoel. Het leek wel of ze haar tong verloren had. Alle zorgvuldig ingestudeerde zinnen waren uit haar hoofd verdwenen. Zwijgend en verward, leek ze wel een puber die haar idool voor het eerst ontmoet.

Toen zag ze het.

Direct kwam haar woede weer bovendrijven. Diep ademhalend, probeerde ze zich te beheersen. Niettemin spuwde ze de woorden haast uit. ‘Geniet je ervan?’

‘Waarvan?’

Ze wees op het scherm. ‘Van je eigen filmpje.’

Hun gestalten waren zichtbaar. Haar benen lagen rond zijn middel. Hun tongen waren verstrengeld in een kus die onmogelijk verbroken leek te kunnen worden.

Stond hij daarnaar te kijken? Had hij het scherm gedraaid, zodat het zichtbaar was vanuit de hele kamer?

Hij had vast geen waarschuwing gekregen van de personeelsmanager. Nee, ze had er vast smakelijk om gelachen. Dani was verstikt van woede. Haar gezicht gloeide, maar het vuur in haar buik laaide nog hoger op. ‘Waarom kijk je daarnaar?’

Hij had niet geweten dat ze zou komen. Pas op het laatste moment had ze ertoe besloten, en ze had er nu al spijt van. ‘Hoe heeft dit kunnen gebeuren?’

‘Wat?’ Hij ging op de stoel naast haar zitten. ‘Die kus, of de opname?’ Zijn lippen krulden zich tot een klein glimlachje.

Ze had geen behoefte aan grapjes, en ze zou zich niet laten afleiden. ‘De opname.’

‘De liften zijn voorzien van camerabewaking. Iemand heeft ons gezien en de opname op internet gezet. Je weet waarschijnlijk al dat het nogal de ronde heeft gedaan.’

‘Ja, het filmpje van de dag,’ zei ze bitter. ‘Was het een grapje? Had je het voor de grap zo gepland?’

Hij verstijfde. ‘Natuurlijk niet! Ik ben de baas van een groot bedrijf. Ik heb heus wel wat beters te doen dan me bezig te houden met idiote grappen.’

Onderzoekend keek hij haar aan.

Ze weerstond zijn blik en hief haar kin op, vast van plan zich niet te laten intimideren. ‘Waar ben je de afgelopen dagen geweest?’ vroeg ze assertief.

‘Op reis.’

‘Dat kwam dan goed uit. Jij was lekker op reis, en de uitzendkracht werd eruit geschopt en kan nu in de hele stad geen baan meer vinden.’

‘Wat wil je dat ik eraan doe?’

‘Geef me mijn baan maar terug.’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Dat is onmogelijk.’

‘En waarom?’

‘Denk je dat je hier kunt werken, terwijl je weet dat iedereen die kus heeft gezien?’

Die kus… De woorden streelden haar huid en deden haar zenuwen tintelen. Ze ging rechtop zitten in een poging haar benen te laten gehoorzamen. ‘Het was maar een kus, Mr. Carlisle. Het stelde niets voor,’ zei ze schouderophalend.

Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Je kunt je daar niet meer vertonen.’

Verdorie, ze had deze baan nodig! ‘Het was maar een momentopname, en een of andere engerd had niets beters te doen dan er een filmpje van te maken. Dat is niet mijn schuld.’

‘Je kunt niet meer op die afdeling werken.’

‘Je begrijpt het niet: ik heb deze baan nodig.’

‘En ik zeg je dat het helaas niet kan.’

‘Dan word ik dus ten onrechte ontslagen. Dit valt onder ongewenste intimiteiten op de werkvloer.’

‘Het was niet ongewenst.’ Hij wees op het scherm. ‘Jij kuste mij ook. Jij sloeg je benen om me heen.’

‘Maar door dat filmpje ben ik de baan kwijt die ik nodig heb. En door dat filmpje kan ik ook geen andere baan vinden. De uitzendbureaus hier in Auckland vormen maar een klein wereldje. Iedereen kent elkaar en stuurt elkaar e-mails.’ Dani haalde diep adem. ‘Die stomme kus heeft me alles gekost, en dat mag niet gebeuren. Waarom kun jij hier lekker in je chique kantoor blijven zitten zonder enige consequenties, terwijl mijn hele leven wordt verwoest?’ Ze stond op. ‘Dat gaat niet gebeuren. Het is oneerlijk, en dat zal ik bewijzen ook. Ik stap naar een advocaat. Eens kijken of je de rechter er ook van kunt overtuigen dat ik niet kan blijven!’

Ze draaide zich om en liep naar de deur. Ze had geen idee waar ze een advocaat moest vinden en ook geen geld voor een rechtszaak, maar dat zou ze wel ergens vandaan zien te halen.

Ze trok de deur open, maar die werd direct weer dichtgeslagen. Zijn sterke hand lag op het hout en hield de deur stevig gesloten.

‘Je gaat niet tegen me schreeuwen om vervolgens weg te lopen zonder me een kans te geven te antwoorden.’

‘O, nee? Let maar eens op, dan.’ Met al haar kracht trok ze aan de klink. De deur gaf geen millimeter mee.

‘We doen het als volgt: we praten. We proberen een compromis te vinden. Je gaat hier niet weg voordat je me de kans hebt gegeven een alternatief te verzinnen.’

Ze draaide zich naar hem toe en zag toen dat hij veel te dichtbij stond. Ze staarde naar zijn lichaam, naar zijn brede borstkas in het hagelwitte overhemd. De warmte straalde van hem af, en ze voelde een bijna onbedwingbare neiging nog dichter bij hem te gaan staan. Nee! Dat was fout, fout, fout!

‘Een alternatief?’ Ook haar geest raakte nu verdoofd. Ze hief haar kin op om hem aan te kunnen kijken, waarop de verdwazing alleen maar toenam. Zijn ogen waren echt heldergroen…

‘Ga zitten, dan leg ik het uit. Als je wilt, roep ik mijn personeelsmanager er even bij.’

Met een klap was ze terug in de realiteit. Die tuttebel? ‘Nee, dat hoeft niet.’

‘Misschien mijn assistente dan?’

Ze had al evenmin behoefte aan de kostschooldirectrice. ‘Luister, we weten allebei dat ik ga gillen, zodra je me ook maar met een vinger aanraakt.’

Ineens lichtte zijn gezicht op, en een duivelse glimlach verscheen rond zijn lippen.

Met een schok besefte ze wat ze zojuist had gezegd, en haastig verduidelijkte ze haar woorden. ‘Ik bedoel dat ik ga gillen van afschuw.’

‘Juist.’ Hij knikte toegevend. ‘Van afschuw, niet van extase.’

Ze opende haar mond, maar voordat ze hem van repliek had kunnen dienen, stak hij beide handen omhoog alsof hij zich overgaf. Nog altijd was daar echter die ondeugende glimlach.

Ze wilde hem een dodelijke blik toewerpen, maar faalde jammerlijk, geheel in de ban van zijn razend knappe verschijning, zo vlak voor haar neus.

In een laatste poging zich te herpakken, trok ze weer aan de deurklink. Geen beweging. Ze keek omlaag en zag dat hij zijn voet tegen de deur had gezet.

‘Ik ben echt op reis geweest. Ik ben diezelfde middag vertrokken, en ik had verwacht je bij mijn terugkomst weer te zien om met je te praten.’ Zijn handen lagen inmiddels op zijn heupen, en ze kon haar ogen niet van zijn lange soepele vingers afhouden.

‘Wat was je van plan te gaan zeggen?’

‘Dat maakt niet uit.’ Hij balde zijn vuisten. ‘Ik wil maar zeggen dat ik dat filmpje vanochtend pas voor het eerst heb gezien, en zo’n twee minuten geleden kwam ik er pas achter dat je ontslagen was.’

Ze deed een pas achteruit en keek hem aan. ‘Wist je dat niet?’ Had hij die opdracht dus niet gegeven?

‘Nee. De opname is afkomstig van de beveiligingscamera. Ik weet nog niet wie het heeft gedaan, maar je kunt er zeker van zijn dat die persoon mag vrezen voor zijn baan, wanneer ik er eenmaal achter ben.’

Ze las de woede in zijn ogen en was er blij mee. Hij moest begrijpen welke gevolgen het filmpje voor haar had gehad. ‘Het is honderden keren bekeken,’ vertelde ze. ‘Ook het uitzendbureau heeft het toegezonden gekregen. Ik kreeg slechts een waarschuwing, maar heel toevallig konden ze vervolgens mijn diploma niet verifiëren.’ Ze schudde haar hoofd en liep naar het midden van de kamer. Hoe groter de afstand tussen hen, hoe beter ze kon nadenken.

‘Dat weet ik.’

‘En wat ben je van plan eraan te doen?’ De reden van haar komst had eigenlijk niet zoveel te maken met de oneerlijke gevolgen van de situatie. Nee, ze had hulp nodig en wist niet tot wie ze zich anders moest wenden. Wat vreselijk…

‘Dat weet ik nog niet.’

Dat was niet genoeg. Ze keek hem aan en zag die glimlach weer op zijn gezicht. Vond hij het soms grappig? Had hij nu nog niet door hoe ernstig haar situatie was? Ze beende op hem af en ging recht voor hem staan. ‘Dankzij jou heb ik nu geen werk meer. Dankzij jou ben ik blut. Ik ben in een vreemd land waar ik niemand ken, en ineens speel ik de hoofdrol in een ranzige seksvideo. En jij kunt er alleen maar om lachen!’ Buiten adem staarde ze hem aan, ineens wel in staat tot een dodelijke blik.

Zijn glimlach was verdwenen. ‘Ik vind het helemaal niet grappig.’

‘O, nee? Waarom sta je dan steeds te glimlachen en kijk je elke keer weer naar die beelden?’

‘Ik vind het echt niet grappig.’ Zijn blik was zo intens, dat ze zich niet kon verroeren. Zijn uitdrukking verstarde, en ze voelde dat hij gespannen was.

Haar instinct vertelde haar dat ze de benen moest nemen, maar het gevoel werd verdreven door een andere impuls, die ze uit alle macht onder controle moest zien te krijgen.

Haar hele lichaam was zich van hem bewust. Toen zijn blik naar haar mond dwaalde, voelde het als een aanraking.

Ze besefte dat ze allebei weer dachten aan die middag, en de elektriciteit die tussen hen vonkte, kostte haar bijna haar beheersing.

Maar die stormachtige aantrekkingskracht mocht haar leven niet verder verwoesten. Ze zou het beetje waardigheid dat ze nog bezat niet verliezen door het opnieuw te laten gebeuren.

Ze dwong zichzelf in beweging te komen en zette een paar passen achteruit.

‘Kun je echt geen andere baan vinden?’ Zijn stem klonk hees.

‘Anders was ik heus niet gekomen.’

Fronsend keek hij haar aan. Toen liep hij naar het raam en staarde naar buiten. ‘Ik heb misschien een andere baan voor je. Maar niet hier, dat zou voor alle partijen ongemakkelijk zijn.’ Hij draaide zich om. Zijn blik was nu neutraal. ‘Kom, laten we ergens naartoe gaan waar we wat meer ontspannen kunnen praten.’

Hij opende de deur en liet haar passeren.

Dani aarzelde; was dit wel een goed idee? Maar als hij zich zo koel opstelde, dan zou zij toch ook in staat moeten zijn zich anders te gedragen dan een smeltend chocolaatje?