72 Lyon

Sinds Bernadette was aangekomen had Luiz Perignon geen stap meer gezet in de koelkamer. Hij wist niet eens in welke van de drie ladenblokken ze lag. Dat was een magere prestatie van een directeur die de eindverantwoordelijkheid droeg voor het welslagen van het experiment en uiteindelijk ook voor de toekomst van het lab en de werkgelegenheid van bijna 100 mensen. Het was midden in de nacht, toen Luiz in de slaapvleugel van het laboratorium uit bed stapte en zich aankleedde. Binnen 24 uur zou de beslissende operatie gaan plaatsvinden. Het werd toch echt tijd dat hij over zijn twijfel heenstapte en de donor ging inspecteren.

Als je ergens naar toe moet en je wilt eigenlijk niet, lijkt het wel of je benen van rubber zijn en je voeten van lood. Dat gevoel had Luiz ook. Hoe dichter hij bij de koelkamer kwam, hoe langzamer hij ging lopen. Maar hij wist dat er geen ontkomen aan was. In feite was 95 procent van het werk al gedaan, in jaren van voorbereiding. Natuurlijk had hij eerst aan bekende universiteiten gewerkt, maar er waren veel mensen tegen zijn experimenten, meestal om religieuze redenen. Hij had laten zien dat je met beenmergcellen van familieleden kinderen met suikerziekte kon genezen, door een stoornis in hun alvleesklier te corrigeren. Dat had hem een internationale wetenschappelijke prijs opgeleverd en een hoop geld van een franse filantroop, die snapte dat suikerziekte de belangrijkste ziekte van de wereld aan het worden was. Met dat geld had Luiz de grote stap gewaagd: Zijn eigen laboratorium, waar hij niet meer afhankelijk was van logge beoordelingscommissies en ingewikkelde onderhandelingen in het parlement. Ineens bleek geld geen probleem meer, maar de prijs werd steeds hoger. En hij had gemerkt hoe de streep steeds wat verder opschoof. Eerst waren de risico's voor de donor bijna nul. Maar sommige patiënten bleken meedogenloos. Zij boden, naast gigantische geldsommen, de benodigde organen gratis aan, zonder scrupules of schaamte, en meestal van dubieuze herkomst.

De familie de Landon spande de kroon. Schatrijk geworden door sluwe transacties op de aandelenbeurs beloofden ze Luiz onbeperkte steun, op voorwaarde dat hij hun dochtertje zou redden. Voor het eerst was Luiz akkoord gegaan met orgaandiefstal: Eén nier. Met de overgebleven nier kon een slachtoffer lang en gelukkig leven. Via één van de families die hij eerder had geholpen was hij in contact gekomen met Ricardo Jensen en daarna was alles heel snel gegaan.

Ricardo was zelfs op Elba gaan kijken naar hoe het donor-meisje bewoog, zong en danste, om zeker te weten dat haar ruggenmerg honderd procent in orde was. Hoe haar nieren er aan toe waren was ineens onbelangrijk geworden.

En nu was Luiz door de halfduistere gangen van het laboratorium op weg naar de koelkamer waar het meisje klaarlag.

Met bonkend hart en een zwaar gemoed opende hij de elektronische schuifdeur van de koelkamer. Het volle licht deed zeer aan zijn ogen, zodat Luiz alles uitschakelde behalve de noodverlichting. Een enkele kale lamp aan het plafond gaf een spookachtig licht en griezelige schaduwen in de kille ruimte, die van binnen helemaal bekleed was met smetteloos roestvrij staal.

Op een schermpje naast de deur vond hij het ladenummer dat hij zocht. Dat nummer was natuurlijk puur toeval, maar toch schrok Luiz. Zijn hand trilde toen hij op het knopje drukte. Langzaam schoof lade 17 open.

Bernadette lag op haar rug, haar handen gevouwen over haar borst. Ze was lijkbleek, en als je niet beter wist zou je denken dat de operatie al achter de rug was, haar ruggenmerg verwijderd en haar lichaam dood. Maar dat was schijn. In gekoelde toestand zijn afweer reacties vertraagd, blijven weefsels langer vers en is het lichaam van de donor in optimale conditie. Zonder naar het gezicht van Bernadette te kijken, draaide hij haar voorzichtig om. Bernadette's lijf voelde onnatuurlijk aan, koud, de spieren en het vetweefsel waren stug en gaven maar weinig mee wanneer je erop duwde, als een plastic zak met gestold frituurvet.

Toen Bernadette op haar buik lag ontsnapte er lucht uit haar longen, het klonk als een kreun en Luiz deinsde even achteruit. Toen herwon hij zijn professionaliteit en inspecteerde de huid, bevoelde de ruggengraat, de spierweefsels, stelde zich voor hoe de incisies gemaakt zouden moeten worden, en welke wervels hij zou openen om bij het ruggenmerg te komen. Toen hij eenmaal met de ogen van een vakman keek, was de schroom helemaal weg. Hij stelde zich de operatie heel nauwkeurig voor, en ging in gedachten na wat voor klemmen, tangen en zaagjes ze nodig zouden hebben. Toen hij klaar was legde hij Bernadette netjes terug en sloot de lade. Luiz was weer een stapje verder gegaan. Morgen zou hij voor het eerst een donor om het leven brengen.