65 Manchester

Als je in een mooie hotelkamer logeert denk je altijd dat de ontbijt tijden prima zijn en dat je makkelijk voor 10 uur aan tafel kunt zitten. In de praktijk valt het vaak tegen, want wat is er lekkerder dan je nog eens omdraaien, de tv aanzetten, zelf alvast een kopje thee zetten, kortom nog even te luieren? En dan ineens moet je je haasten en komt ook de tijd om de kamer te verlaten ineens veel sneller dichterbij dan je verwacht had. Met Annelies en Martin ging het precies zo, die ochtend.

Martin was het eerste wakker geworden en had Annelies verrast met een kopje thee op bed. De zon scheen op de gordijnen, het was heerlijk rustig en ze genoten van iedere minuut. Toen de thee op was, wilde Martin maar eens op gaan schieten om niet te laat te zijn voor het ontbijt.

‘Ja, ik kom er zo aan. Laat me nog even naar het nieuws kijken,’ zei Annelies.

Martin keek op zijn horloge.

‘Ach, wel ja,’ zei hij. ‘Wat maakt het ook uit, die paar minuten. Ik ga alvast douchen.’

Annelies pakte de afstandbediening en schakelde de tv in. Eerst kwam natuurlijk het nieuws uit Engeland, ze waren per slot van rekening in Manchester. Er was weer een politiek schandaal, een of andere minister had valse declaraties ingediend en moest duizenden Euro's terugbetalen. De minister president kwam aankondigen dat, hangende het onderzoek, de excellente minister voorlopig op zijn post zou blijven, omdat hij heel belangrijk was voor de industriële ontwikkelingspolitiek. Annelies dommelde langzaam weg. Het boeide haar niet, als er elke week een politicus betrapt wordt, waarom is het dan nog nieuws?

Ze miste dan ook de aankondiging dat het volgende nieuwspunt uit Frankrijk kwam. Een stem vertelde iets over een verdwijning, wat maar half tot Annelies doordrong. Tot de naam Bernadette klonk. Ze was ineens klaarwakker en zat binnen een halve seconde recht overeind. De camera toonde een mooi uitzicht over de oude Romeinse gebouwen in Orange, in het licht van een stralende zonsondergang. Toen kwam een politieman in beeld, in uniform, met een serie medailles en veel strepen op zijn mouw. Hij keek ernstig in de camera. Naast hem stond een beetje gladde Italiaanse man, niet al te lang, onberispelijk gekleed en met keurig gekapt kort zwart haar.

‘Het bericht van de ontvoering kwam vanochtend rond half elf binnen op het politiebureau van de stad Orange. Bernadette is voor het laatst gezien toen ze iets ging halen op haar hotelkamer in afwachting van haar vertrek voor CD opnames in een studio aldaar. Ik kan u verzekeren dat de politie deze verdwijning serieus neemt. Iedereen die aanwijzingen of inlichtingen kan verstrekken wordt verzocht zo snel mogelijk de politie te bellen.’

De camera zwaaide naar de interviewer, terwijl Annelies zo hard mogelijk Martin riep. Hij kwam, druipend en een handdoek om zich heen frommelend, op haar af rennen. Hij herkende meteen Paolo die de vraag van de interviewer begon te beantwoorden.

‘Bernadette is een uitzonderlijk talent. Zelfs degenen die op Cold Feet zouden stemmen erkennen haar kwaliteiten. Het is een ongelooflijk drama, voor Bernadette, de familie, en voor alle fans van True Face, eigenlijk voor alle muziek liefhebbers. We kunnen alleen maar de ontvoerders oproepen zich te melden. Misschien hebben ze een vergissing gemaakt en wisten ze niet wie ze voor zich hadden. Bel de politie, bel ons, en laat ons weten waar Bernadette is. Of op zijn minst, stuur ons bewijs dat het goed met haar gaat.’

Paolo zag er heel betrouwbaar en professioneel uit. Inmiddels toonde het scherm de telefoonnummers van de politie in Orange en riep de interviewer alle kijkers op inlichtingen en aanwijzingen, hoe schijnbaar onbeduidend ook, zo snel mogelijk door te geven.

Op dat moment ging de telefoon.

‘Hallo met Martin.’

‘Martin, Paolo hier. Ik ben nog in de studio. Je hebt het nieuws misschien nog niet eens gehoord. Ga even zitten.’

‘We kijken hier net naar het televisie nieuws. We hebben het gehoord. Wat is er in vredesnaam gebeurd?’

‘Wisten we het maar. Louise en ik zaten klaar in de limousine om naar de opname studio te gaan. Bernadette ging nog even een trui pakken boven, zei ze. Na een minuut of tien werden we ongerust en zijn we gaan kijken. Er was geen spoor van haar te bekennen. Haar trui had ze wel meegenomen, die vonden we niet meer op de kamer. Ze is spoorloos. Ik vind het vreselijk, ik weet gewoon niet wat ik zeggen moet.’

Annelies rukte de telefoon uit de handen van Martin.

‘Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat we dit van de televisie moeten horen!’ Brulde ze. ‘Je hebt beloofd dat je voor onze dochter zou zorgen en nu is ze verdwenen. En blijkbaar is het nog teveel moeite dat je ons belt voor het op het journaal komt. Wat denk je te gaan doen? Wij houden jullie aansprakelijk! We hadden je nooit moeten vertrouwen. Ik wil onmiddellijk met die politieman spreken!’

‘Oké, Oké, hij komt eraan.’ Paolo was nogal geschrokken van de uitbarsting van Annelies.

Natuurlijk kon de politieman er niet veel aan toevoegen. Hij had allemaal beloftes dat het goed kwam en dat ze er vanuit gingen dat Bernadette nog steeds in Frankrijk was. Maar helemaal zeker konden ze daar niet van zijn.

Toen ze de verbinding had verbroken liet Annelies zich achterover op het bed vallen. Ze huilde niet. Maar het leek wel of haar hele lijf koud werd. Ze keek strak voor zich uit en werd lijkbleek. Steeds was er die knagende twijfel geweest over Bernadette's deelname aan het European Talent Festival. Zo'n stemmetje in haar binnenste waar je vaak maar niet naar luistert omdat het zulke mooie dingen lijkt te bederven. Af en toe heeft dat stemmetje gelijk. En dan wordt het ineens een orkaan in je hoofd, die alles waar je in geloofde omver raast. Paniek, verwarring, berouw, angst en woede, alles tegelijk barst los. Dan ben je ineens een eenzame kapitein op een weerloos schip.