Witwassen

 

Wij hanteren een zerotolerancebeleid ten aanzien van de van toepassing zijnde wet- en regelgeving. Ter illustratie: In het rapport van de Algemene Rekenkamer staat vermeld: “Het beleid van Holland Casino om witwassen en de financiering van terrorisme tegen te gaan voldoet aan de daaraan gestelde wettelijke eisen. Holland Casino heeft zijn procedures zodanig vormgegeven dat bedragen die in speelpenningen worden omgezet en vervolgens weer worden omgewisseld niet ten onrechte als speelwinst, en dus als ‘wit’ geld, in het girale verkeer kunnen worden gebracht. Holland Casino voert zijn antiwitwasbeleid overeenkomstig de interne procedures uit.”

Uit: Holland Casino, financieel jaarverslag 2010

De buurman heeft het. De biologieleraar van uw kinderen heeft het, vermits uw kroost bijles nodig heeft. De balletjuf, de (amateur)voetballer en de eigenaar van snackbar De Vette Frikadel hebben het. En waarschijnlijk heeft u het zelf ook.

Zwart geld.

Vrijwel iedereen heeft ooit wel eens een werkje verricht waarbij de revenuen hiervan zonder opgave aan de belastingdienst onder het matras verdwenen. Mensen als u en ik betalen daar onze uitgaven tijdens de vakantie in het buitenland mee, of trakteren onze partner met de kerstdagen nu eindelijk eens op dat langgekoesterde ultieme cadeau.

Zwart geld hoort nu eenmaal bij het economisch verkeer. Zolang het niet opvalt en de normale dagelijkse kosten zoals gas, water en licht uit reguliere arbeid kunnen worden betaald, kraait er geen haan naar.

Maar soms zijn er bedrijven en/of individuen die hun gehele inkomen vergaren via duistere praktijken. De luxe wordt dan ook pas echt een last wanneer de schemerige centjes via donkere euro’s uiteindelijk eindigen als inktzwarte miljoenen.

Het matras ligt inmiddels een meter hoger, op zolder staan meerdere dozen met bankbiljetten en de tourcaravan, die heel onopvallend bij een boer is opgeslagen, is aan de binnenkant het duizendvoudige waard van hetgeen de beschimmelde buitenkant doet vermoeden.

Wat dan?

Het antwoord is heel eenvoudig: Holland Casino!

Het principe van geld witwassen in casino’s is uitermate simpel. Wanneer er geld wordt ingezet op een van de vele verschillende spelen is er voor de gast een negatieve winstverwachting. Dit wil zeggen dat de regels van het desbetreffende spel ervoor zorgen dat het casino gewoonweg – op lange termijn – meer wint dan verliest.

Als voorbeeld het Blackjackspel. Hier geldt een huispercentage van ongeveer 2 procent. In praktijk betekent dit dat het casino ervan uitgaat dat iedere honderd spellen er eenenvijftig door het casino worden gewonnen en negenenveertig door de clientèle. Het resultaat is dat het huis dus twee winsten overhoudt over honderd spelletjes: 2 procent.

Dit lijkt niet veel, maar zoals het spreekwoord zegt: “vele kleine maken een grote.” En dat geldt zeker hier. De resterende 2 procent moet wel worden berekend over de totale inzet. En bij een gemiddelde kaarttafel worden vijftig handjes per uur gemaakt, met een gemiddelde inleg van € 400. Per dag levert zo’n tafel dus gemiddeld € 4.800 op (400 (euro) x 50 (spellen) x 12 (openingsuren) x 2 (procent) = € 4.800).

Kortom, een lucratieve situatie voor de uitbater.

De witwasser neemt dit verlies echter voor lief.

Om het geheel iets duidelijker te maken staat hieronder een grafiek waarop tien speeldagen staan genoteerd. Elke dag doet de gast mee aan honderd spellen die op de korte termijn een grillig verloop kennen.

Iedere spelronde wordt een fiche met de waarde van € 100 ingezet. Voor de berekening is ervan uitgegaan dat na tien speeldagen het huispercentage precies is gerealiseerd.

De grafiek laat zien dat de Blackjacktafel zijn normale gemiddelde haalt omdat er van de duizend spellen totaal twintig keer meer gewonnen dan verloren wordt. Het normale huisvoordeel van 2 procent.

De speler verliest zes dagen en speelt een dag quitte.

In totaal is er na tien dagen inderdaad de verwachte € 2.000 verloren.

Drie dagen loopt de witwasser echter met een winst naar buiten. Hoewel, naar buiten is hier een verkeerde omschrijving. Als de speler op een gegeven moment stopt met spelen en dan op winst staat, verzoekt hij de manager tablegames om de supervisor operations hiervan op de hoogte te brengen. Holland Casino geeft haar gasten immers de mogelijkheid om een gewonnen bedrag over te boeken op hun privérekening. Als zijnde ‘speelwinst’!

In de drie dagen van fortuin is er dus een totaalbedrag van € 10.800 gewonnen, die nu witter dan wit zijn.

De kosten van deze operatie bedroeg het geleden totaalverlies van € 2.000, een kleine 2 procent. Heel wat beter dan het percentage dat de belastingdienst had gerekend.

Daarnaast had het zomaar storten van bijna € 11.000 op de privérekening wellicht de FIOD wakker gemaakt, ook geen prettig idee.

En zo is iedereen blij.

Holland Casino boekt € 2.000 winst.

De Staat ziet eindelijk € 2.000 terugkomen van al dat zwarte geld dat ontegenzeggelijk in omloop is.

De gast heeft een kleine € 11.000 gewit.

“Tot morgen, meneer!”

De supervisor zal overigens voor de vorm bij het verantwoordelijke personeel nog wel informeren of de claim van de gast gerechtvaardigd is. Maar in praktijk is dat niet te doen en wel om de volgende redenen.

Het is voor een leidinggevende al schier onmogelijk om de geldstromen op een enkele speeltafel bij te houden. De omzetsnelheid is zo hoog dat het geen doen is om voortdurend de winsten en verliezen van casino en gasten bij te houden. Per spelronde is het binnenhalen van honderd verliezende inzetten eerder regel dan uitzondering, evenals het doen van zo’n vijftien uitbetalingen.

Aan de Blackjack-tafel worden geregeld tot achtentwintig financiële transacties per spel afgehandeld.

Dat zou voor een ervaren boekhouder al niet meer bij te houden zijn. Voor een leidinggevende bij Holland Casino is dit allemaal nog veel moeilijker, want sinds de jaren negentig moet de gemiddelde tablemanager al zeker twee, maar ook regelmatig drie of zelfs vier Amerikaanse Roulettes of zes kaarttafels tegelijk in de gaten houden.

Op persoonlijke titel: dat gaat niet.

Tenminste, dat gaat niet wanneer je van je medewerkers verwacht dat deze alle belangrijke winsten en verliezen aan een specifieke tafel bijhouden.

Dat gaat zeker niet indien je van een leidinggevende verwacht dat hij of zij gedurende een gemiddelde werkdag regelmatig tijd vrijmaakt om een kort gesprekje met de gasten aan te gaan vanwege het sociale aspect dat het management zo graag wil uitdragen.

Dat gaat absoluut, zeker weten, nooit lukken als je ervan uitgaat dat de manager ook contact houdt met de afdeling F&B om wensen van de gasten door te geven, iedere twee uur van elke tafel een financiële tussenstand maakt en deze digitaal noteert.

Verder wordt men geacht de medewerkers in de gaten te houden, met als doel een mogelijke frauduleuze handeling in de kiem te smoren.

Tenslotte is de tablemanager ervoor verantwoordelijk dat alle tafels een goede balans in chips en plaques hebben en houden.

Hiervoor is in het midden van de pit een kabinet neergezet waarin een bepaalde dotatie aan waardejetons en plakken liggen. Uiteraard moeten alle wissels van en naar de tafels geregistreerd worden.

De ondernemingsraad had ook haar bedenkingen over de ontwikkelingen met betrekking tot de interne spelverloopcontrole.

In september 2003 bericht Het Parool dat het hoogste medezeggenschapsorgaan zich zorgen maakt over het schamele toezicht. Het beperkte toezicht heeft “een negatief effect op de veiligheid, gezondheid en welzijn van het personeel en de veiligheid van de bezoekers, terwijl het risico op fraude en kansspelverslaving wordt vergroot,” citeerde de krant uit een brief die de ondernemingsraad naar Minister Donner van Justitie had gestuurd.

Overigens, bij de kaartspelen was het nog veel moeilijker gesteld met het toezicht. Een serie tafels wordt een ‘Pit’ genoemd en het was eerder regel dan uitzondering dat een collega de verantwoordelijkheid over vier tot zes tafels tegelijk kreeg. Iedere volslagen leek die binnenwandelde, kon zien dat er een enorme hectiek heerste binnen en rondom de pit, daar hoefde je echt geen ingewijde voor te zijn. Sterker, meerdere gasten hebben mij in al die jaren aangeschoten met de tekst dat er iets aan hun kaarttafel “volledig verkeerd ging. Maar de chef zei doodleuk dat-ie daar niks aan kon doen omdat-ie het niet gezien had”. Ik haalde dan maar verontschuldigend de schouders op en maakte de belofte om direct het voorval te zullen onderzoeken. De realiteit was vervolgens vrijwel altijd dat de verantwoordelijke leidinggevende “juist met andere werkzaamheden bezig was geweest toen op Blackjacktafel...”

En daarbij heb ik mijn gesprekspartner, wie het ook was, vrijwel nooit op een leugen kunnen betrappen. Als de camera’s het incident dan ook nog eens onverhoopt niet hadden geregistreerd, moest de gast in kwestie het doen met de mededeling dat “we helaas niet overal tegelijk kunnen zijn, niet overal tegelijk naar kunnen kijken. Sorry.” Begrijpelijk dat de benadeelde vervolgens zichzelf gaat afvragen of de floor- en tablemanagers van Holland Casino wel in staat waren om de eventuele ‘rare’ gebeurtenissen goed te monitoren.

En dan hadden we het slechts over een specifieke ruimte met speeltafels, bij lange na niet over het gehele casino. Het overal goed in de gaten houden van alle aandachtvragende gebeurtenissen was vervolgens, in de ogen van voornoemde gast, in de meeste gevallen tot een ‘absolute onmogelijkheid’ gedevalueerd. Immers, gasten bewegen zich door het gehele pand.

Zeker individuen welke proberen hun geld wit te wassen. Men wisselt een paar duizend hier, speelt wat voor de vorm, neemt de fiches weer mee naar een andere tafel, wint hier iets, maakt daarbij luid kabaal zodat het hopelijk opvalt, neemt alles weer mee naar een andere pit, speelt wat, verliest een beetje, wisselt weer enige duizenden... Kunt u het nog volgen?

Een tablemanager niet of nauwelijks in ieder geval. Deze is namelijk verplicht om altijd in de desbetreffende pit te blijven, waardoor het volgen van speelgedrag op vijfentwintig meter afstand ondoenlijk is. Als de gast dan ook nog eens zijn geluk gaat beproeven op een andere verdieping is het overzicht volledig zoek.

Er wordt wel onderling enige informatie uitgewisseld aangaande de winsten en verliezen, maar veel te vaak heeft een leidinggevende “net even de actie op Amerikaanse Roulette 6 gemist”.

Soms zijn er ook gewoonweg te veel mannen met snor, zwart haar, spijkerbroek in het pand, waardoor onduidelijkheid bestaat of twee tablemanagers nu wel – of juist niet – dezelfde gast bedoelen.

Zeker in de grotere vestigingen zoals Amsterdam, Rotterdam, Scheveningen en Utrecht. In het Kurhaus aan de kust kwamen in het weekeinde regelmatig vijfenveertighonderd gasten binnen, een complete bijenkorf. Hele families raakten elkaar hierbinnen kwijt, laat staan dat een in zijn vrijheid beperkte tablemanager het zicht kan houden op iemand die er juist op uit is om de volgprocedure te ontlopen.

Uiteraard weten witwassers dit en daarom prefereert men bovengenoemde vestigingen ten opzichte van een casino zoals Leeuwarden, waar op een gehele openingsdag soms nog geen tweehonderd gasten de entree passeren.

Per speeldag worden exceptionele winsten en verliezen bijgehouden.

Maar in verreweg de meeste situaties leest de floormanager ’s nachts na sluit in het zogeheten tafelformulier niets veel duidelijker dan dat gast ‘spijkerbroek, bril’ aan de Caribbean Stud 2 € 1.300 heeft gewisseld.

Soms stond hier nog +1 of –3 achter, waarbij het plusje of minnetje de winst of respectievelijk het verlies van de gast aanduidde. In duizenden euro’s, wel te verstaan.

Van de meer frequente spelers was de naam uiteraard bekend, maar ook hun resultaten waren vaak moeilijk precies te achterhalen.

Op een rustige dinsdagmiddag is het in een stille vestiging als Groningen al bijna onmogelijk om in het totale administratieve takengebied foutloos te blijven. Op een drukke zaterdagavond in Rotterdam of Amsterdam gaat alleen al aan het steeds bevoorraden van de gasten bijna de helft van de beschikbare tijd verloren.

Voorts puilen deze locaties vaak bijna uit van de hoeveelheid fiches die iedere ronde weer worden ingezet, dat het boekhouden iedere twee uur niet veel meer is dan het doen van een trucje. Men telt de aanwezige chips en telt deze op bij het geld dat die dag in de cashbox is gegaan. Vervolgens vergelijkt men dat getal met de beginstand.

Als het meer is, heeft de tafel winst behaald. Als het bedrag lager is, hebben de gasten een gelukkige dag.

Voorts is er op het desbetreffende formulier wel ruimte voor het bijhouden van winsten en/of verliezen van individuen, maar veel meer dan “vrouw in witte bloes” of “allochtone man, zwart haar, jasje” komt men niet. En allochtone mannen zijn oververtegenwoordigd in de Hollandse casino’s.

In principe is het dus heel eenvoudig om als gast in alle anonimiteit te spelen.

Dit geldt dus ook voor hen die op een of andere manier hun zwartverdiende geld proberen wit te wassen.

Vooropgesteld, Holland Casino doet hier niet actief aan mee en heeft bij mijn weten vanuit het management ook nimmer hiertoe aanzet gegeven.

Waarom zou men ook? Witwassen is strafbaar en zeker voor een dergelijke organisatie is medeplichtigheid aan zulke praktijken dodelijk.

Ik vraag me af of er nog tijd zou zijn voor het stellen van Tweede Kamervragen, of dat de verantwoordelijke Minister of Staatssecretaris meteen de deuren sluit.

Nee, als speler hoef je nooit aan een lid van de organisatie te vragen of deze je wil assisteren bij het lichter kleuren van je donkere biljetten. En mocht er al iemand te vinden zijn die bereid is om hieraan mee te werken, dan doet deze dit puur voor de eigen portemonnee.

Nooit voor de baas.

 

De vraag blijft echter interessant of Holland Casino wel voldoende heeft gedaan om mogelijke witwassers tegen te gaan. Jawel, men volgde de wet WID/MOT – de voorloper van de huidige wet ter voorkoming van witwassen en financieren van terrorisme (WWFT) – keurig op, maar de subjectieve indicatoren waren maar zelden reden om een relevant formulier in te vullen en de bevindingen vervolgens te melden aan de betrokken instanties.

Ten eerste was er een barrière van € 15.000 die geslecht moet worden. Dit wil zeggen dat een gast voor dit bedrag aan waarde chips moest hebben gewisseld voordat een medewerker van de front office verplicht was om hiervan een melding te maken bij de verantwoordelijke supervisor. Deze vulde het formulier volledig in en na controle door de Security Risc & Control ging een schriftelijke melding via het hoofdkantoor naar de Nederlandsche Bank. Deze was door de overheid aangesteld als controleur voor alle financiële transacties van Holland Casino.

Maar ja, het gedeelte van het gastenbestand dat eventueel voor een dergelijke melding in aanmerking kwam, kende deze regel natuurlijk langzamerhand ook. Dit betekende dat het niet of nauwelijks nog gebeurde dat deze reguliere spelers in een keer bedragen boven de € 15.000 omwisselden.

Officieel was het zo dat het omwisselen van € 15.000 per speeldag de stelregel was om aan de bel te trekken. Echter, de drukte aan de speeltafels, in combinatie met het sterk verminderde toezicht, maakte de pakkans stukken kleiner. Daarnaast bleef men na verloop van tijd doelbewust onder de gevarengrens.

Ook aan tafel was het niet anders. Gasten wilden geen plakken, want die vielen op, maar stuks van € 100. Massa’s biljetten werden vervolgens in kleinere beetjes door bevriende spelers gewisseld. Er kraaide geen haan naar.

Vooropgesteld dat bovenstaande handelswijzen zeker niet moreel verantwoord zijn, was er aan de andere kant niet zo gek veel aan de hand voor zover het de mogelijke criminele activiteiten van de gasten betrof. Immers, men gaf keurig zijn gewonnen geld op aan de belastingdienst, compleet met een stempel van het even keurige Holland Casino.

En verliezen? Ach, daar wilde toch niemand over horen? Zeker de belastingdienst niet, aangezien men niet van zins was – en is! – om ook maar een cent van het ingeteerde kapitaal te compenseren.

En terecht.

Maar het probleem van het witwassen was nog veel groter. Als men doelbewust aan de slag ging, waren er genoeg gaten te vinden die het mogelijk maakten om tonnen per maand als speelwinst over te laten boeken.

Een klassiek voorbeeld is het voorbeeld waarbij een witwasser aan een handlanger een grote som geld toevertrouwt. Deze speelt – bijvoorbeeld – € 10.000 op zwart. Als de inzet verliest, gebeurt er niets. Echter, wanneer het balletje in een zwart nummer eindigt komt de witwasser zelf de tot € 20.000 verdubbelde inzet plus uitbetaling opeisen. Daar wordt natuurlijk veel ruchtbaarheid aan gegeven en hoogstwaarschijnlijk zal er bij de manager tablegames worden gevraagd of deze “een en ander wel goed wil noteren”.

Soms is er nog wel een bijgoochem onder het personeel die meldt dat de inzet “toch echt door iemand anders was geplaatst”.

“Dat klopt jochie, ik stond net aan de bar en kreeg een ingeving dat het ‘zwart’ zou worden. Ik heb dus aan iemand een plak van tien ruggetjes gegeven en gevraagd om dat snel op tafel te gooien.

Mag toch, of niet?”

Geen speld tussen te krijgen.

Tienduizend gewit.

Missie geslaagd.

Op naar de volgende tafel.

En nee, het was niet noodzakelijk om voor dergelijke acties iedere keer een ander filiaal aan te doen. U zou door uw inzetgedrag dan wel opgemerkt worden, maar in praktijk werkte dit juist in uw voordeel. Het desbetreffende casino zou bijzonder blij geweest zijn met uw klandizie en wanneer u bij de kassa had beweerd dat u geen schamele € 125.000 gewonnen had, “want het was zeker anderhalf tonnetje” was men snel geneigd geweest dit op de formulieren aan te passen in uw voordeel.

Men was namelijk erg benauwd voor het idee dat u anders morgen naar een andere vestiging zou gaan. Het naar boven bijstellen van een winstbedrag “mag tegenwoordig niet meer,” aldus kreeg ik via een huidige manager tablegames ingefluisterd. Het is echter vooralsnog onbekend in hoeverre hier ook gehoor aan gegeven wordt.

Holland Casino houdt door middel van notatie dus zo goed als mogelijk bij hoeveel meneer x en mevrouw y gewisseld heb ben. Daarnaast moet ook worden opgetekend hoeveel winst of verlies meneer x had behaald op iedere afzonderlijke tafel. Hetzelfde geldt voor mevrouw y natuurlijk en al die andere 2198 bezoekers die dagelijks een grote vestiging bezochten. Het op schrift bijhouden van de resultaten was een noodzakelijk kwaad omdat de gokreus anders niet in staat zou zijn om aan het einde van een speeldag te kunnen bepalen of gast x überhaupt gewonnen had. En zo ja, welk bedrag er vervolgens kon worden genoteerd als zijnde speelwinst. Dit ging en gaat niet zonder een structurele vorm van boekhouding.

Sterker, op het formulier voor de Nederlandsche Bank staat ook genoteerd op welke tafels de bedragen zijn vergaard. Daarnaast, er is toch niemand die ook maar gelooft dat een verantwoordelijke voor vier tot zes tafels tegelijk dit allemaal kan onthouden zonder een en ander ergens vast te leggen? Daarnaast gaan deze leidinggevenden ook geregeld op pauze, waardoor het bijhouden sowieso nog moeilijker wordt. Als men dan rond acht uur ’s avonds wordt afgelost door de late diensten zou ook nog eens mondeling precies de tussenstanden van al die spelers, aan twee, vier tot acht roulettes, foutloos moeten worden doorgegeven. In de zeven uren die daarop volgen mogen de nieuwe collega’s ook geen fouten maken.

De kans dat dit ook daadwerkelijk zo gebeurt is al een wonder te noemen, maar de denkrichting dat Holland Casino voor het bijhouden van winsten en verliezen structureel geen gebruikmaakt van schriftelijke vastlegging is gewoonweg onmogelijk en volstrekt onwaar.

Nadat een ontslagen supervisor in de media een boekje opendeed over de gang van zaken met betrekking tot het vermeende lakse optreden aangaande de witwaspraktijken nodigde het televisieprogramma NOVA op 2 september 2003 de directeur SRC uit om in de studio alle aantijgingen te ontkrachten.

Die uitzending is nog heel lang intern blijven hangen. Ex-politieman Koos Pauw laat zich in een mum van tijd door de presentator en (achter)naamgenoot Jeroen Pauw volledig op de kast jagen. In plaats dat hij rustig reageerde en alle vragen keurig beantwoordde, maakte Koos zich vooral heel erg boos.

“Nee, er wordt niet witgewassen bij Holland Casino,” aldus beet hij zijn gesprekspartner toe, terwijl het veel beter was geweest om te zeggen dat Holland Casino nimmer heeft meegewerkt aan welke vorm van witwassen dan ook.

Het was immers toen al een publiek geheim dat de in dit hoofdstuk eerder genoemde activiteiten kinderlijk eenvoudig waren.

Een erbarmelijk optreden van Koos Pauw, die intern bij het topmanagement juist goed bekendstond om zijn welbespraaktheid en zijn innemende karakter. Daar was tijdens zijn televisieoptreden echter niets van te merken. Hij liet zich volledig door zijn interviewer fileren.

Deze gebeurtenis hielp de organisatie zeker niet. Meerdere geïnteresseerden vanuit alle hoeken van de samenleving stonden nu op, vragend naar de financiële controle van en door Holland Casino.

Ook intern nam het gemor toe.

Het personeel kroop uit zijn schulp en vroeg tijdens de reguliere momenten van overleg openlijk of de directie “nu eindelijk eens wilde gaan reageren”. De medewerkers waren bang voor de mogelijke gevolgen van de negatieve berichtgevingen waarin men zich bevond en bevindt.

Maar bovenal was men het zat om bij familie en vrienden bij voortduring spitsroeden te moeten lopen.

“Ik moest godverdomme mijn eigen moeder overtuigen dat het hier geen bananenrepubliek is,” zo uitte een collega tijdens de dagelijkse briefing zijn frustratie.

Maar vanuit het hoofdkwartier kwam vooralsnog geen reactie, waardoor de onrust bleef en de media in stilte werd uitgenodigd om de organisatie verder onder vuur te nemen.

Op 31 maart 2004 deed NOVA er nog een schepje bovenop.

Kees Vendrik, lid van de Tweede Kamer voor GroenLinks, reageerde op het Openbaar Ministerie van Amsterdam dat onderzocht of het staatscasino kon worden vervolgd wegens vermeende witwaspraktijken.

Naar aanleiding van het rapport reageerde de verantwoordelijke minister van Justitie Jan Hein Donner ineens een stuk minder standvastig over de “keurige gang van zaken, bij het gokbedrijf ” dan voorheen.

Waar die avond mijn broek van afzakte, was het feit dat Holland Casino gewoon geweigerd had om te reageren op alle beweringen en daarmee de geruchten verder aanwakkerde.

In mijn frustratie schreef ik die avond nog een e-mail naar onze bestuursvoorzitter, waarin ik mijn grieven uiteenzette.

De volgende dag werd ik ontboden door mijn vestigingsdirecteur met de vraag hoe ik het in mijn hoofd haalde om me direct tot Kivits te wenden.

Het bestuur wist best wel waar men mee bezig was, daar had men mijn inbreng niet bij nodig. Er waren meerdere acties in voorbereiding, dus binnen afzienbare tijd zou de mening over Holland Casino positief worden bijgesteld.

Enige tijd later werd er inderdaad in de grote landelijke dagbladen een paginagrote advertentie geplaatst waarin de organisatie iedere vorm van crimineel handelen ontkende.

Maar het kwaad was reeds geschied. In de ogen van velen was Holland Casino wel degelijk (mede)schuldig aan de vele aantijgingen.

Een intensiever charmeoffensief was dus eerder noodzakelijk dan gewenst.

Maar Holland Casino zou Holland Casino niet zijn als het had gereageerd op alle meningen van de buitenwacht: men dronk een glas, deed een plas en alles bleef zoals het was.

Dus geen verbeterde structuur om witwassen tegen te gaan, geen betere mediaperformance vanuit ons bedrijf.

Niks.

En daarmee bleven de sluizen wijd open. Of, zoals een voormalig collega het verwoordde: “Ik heb daar legio voorbeelden van, maar sommige zijn nu eenmaal duidelijker dan andere. Zo is er een tijdje een gast geweest die ieder bezoek zeker een bedrag van € 250.000 bij zich droeg. Gewoon, cash. Vervolgens wisselde hij iedere draai ongeveer vijfduizend. Wanneer hij won verdwenen de fiches en plakken in jas of broekzak, terwijl hij dan meteen weer biljetten op tafel wierp om deze te laten wisselen. Iedere draai opnieuw. Een serie van vreemde acties dus, maar niemand die daar met hem over in gesprek ging of zelfs maar om maalde.

Meneer was een topgast, dus moest hij zo veel als mogelijk met rust worden gelaten.”