12

 

 

Net zo erg als de foto’s van Sienna Miller, of erger?

 

 

 

 

‘Hallo?’ zei Brooke in haar telefoon.

‘Met mij. Ben je al aangekleed? Welke is het geworden?’ Nola klonk ademloos, gretig.

Brooke keek tersluiks naar de vrouw van in de dertig die naast haar stond en zag dat ze heimelijk terugkeek. De beveiligingsmensen in het Beverly Wilshire deden hun best om de paparazzi buiten te houden, maar er waren een heleboel verslaggevers en fotografen die de regels hadden ontdoken door een kamer in het hotel te boeken. Ze had deze vrouw al eerder naar haar zien kijken, in de lobby, toen ze even naar beneden was gegaan om pepermuntjes te kopen in het souvenirwinkeltje, en ze was nog net bij Brooke de lift in geglipt voordat de deuren dichtgleden. Aan haar kleding te zien – zijden topje op een perfect passende spijkerbroek, dure pumps en bewust ingetogen sieraden – leidde Brooke af dat ze geen blogger, roddeljournaliste of stiekeme paparazzo was, zoals die jongen die altijd voor hun appartement stond, en de supermarktstalker. Dat maakte de vrouw misschien nog wel enger; een heuse, levensechte, zelfstandig denkende en alerte verslaggeefster.

‘Ik ben bijna op mijn kamer. Ik bel je zo terug.’ Brooke verbrak de verbinding voordat Nola de kans kreeg om nog iets te zeggen.

De vrouw lachte een rij prachtige, parelwitte tanden bloot. Het was een beminnelijk lachje, zo’n lachje waarmee ze leek te zeggen: Ik weet precies hoe het is! Ik word ook vaak telefonisch lastiggevallen door een vriendin. Maar Brooke had in de afgelopen maanden haar intuïtie aangescherpt; ondanks haar schijnbaar niet-bedreigende voorkomen en sympathieke gezichtsuitdrukking was deze vrouw een roofdier, op jacht naar een primeur; een vampier die altijd aan het werk was. Als je bij haar in de buurt bleef, werd je zeker gebeten. Brooke wilde maar al te graag aan haar ontsnappen.

‘Ben je hier ook voor de Grammy’s?’ vroeg de vrouw vriendelijk, alsof ze maar al te goed wist welke ontberingen je moest doorstaan om je op zo’n gebeurtenis voor te bereiden.

‘Hmm,’ mompelde Brooke, niet van plan om iets meer los te laten. Ze wist gewoon zeker dat dat mens ieder moment een reeks vragen op haar zou kunnen afvuren – ze had die methode van eerst-ontwapenen-en-dan-toeslaan al eerder gezien, bij een bijzonder opdringerige blogger die haar had benaderd na Julians optreden in de Today Show en zich had voorgedaan als een onschuldige fan – maar ze kon zich er nog altijd niet toe zetten om op voorhand al onbeleefd te doen.

De lift stopte op de tiende verdieping en Brooke moest een ‘O, gaat deze lift omhoog? Nou, ik moet naar beneden’-gesprek doorstaan tussen de vrouw en een stel dat er overduidelijk Europees uitzag (zowel de man als de vrouw droeg een driekwart-broek, die van hem zat strakker dan die van haar en ze hadden allebei een fluorescerende Invicta-rugzak bij zich, ieder in een verschillend model). Ze hield haar adem in en wenste vurig dat de lift weer in beweging zou komen.

‘Zeker wel spannend, je eerste Grammy-uitreiking; helemaal omdat de verwachtingen rond het optreden van je man zo hooggespannen zijn.’

Zie je wel. Brooke blies uit en voelde zich vreemd genoeg even wat beter. Het was een opluchting dat haar vermoedens juist bleken te zijn; nu hoefden ze allebei de schijn niet meer op te houden. Ze vervloekte zichzelf in stilte dat ze Leo’s assistente niet even naar beneden had gestuurd, maar nu wist ze tenminste wat er van haar werd verwacht. Ze richtte haar blik op het paneel boven de liftdeuren en deed haar uiterste best om te doen alsof ze de vrouw niet had gehoord.

‘Wat ik me afvroeg, Brooke,’ – bij het horen van haar naam keek ze in een reflex op – ‘is of je iets te zeggen hebt over de recente foto’s.’

Recente foto’s. Waar had ze het over? Brooke staarde weer naar de liftdeuren en herinnerde zichzelf eraan dat mensen alles deden om je een opmerking te ontlokken – een opmerking die ze zo zouden verdraaien dat ze hem konden gebruiken voor de onzin die ze verzonnen hadden. Ze had gezworen dat ze daar nooit in zou trappen.

‘Het zal wel moeilijk zijn, hè, om al die vreselijke geruchten aan te horen die de ronde doen over je man en andere vrouwen – ik kan me niet vóórstellen hoe dat moet zijn. Denk je dat je vanavond nog wel van alle feestelijkheden kunt genieten?’

Eindelijk gleden de liftdeuren zachtjes open op de bovenste verdieping, waar het penthouse zich bevond. Brooke stapte de hal in die naar hun suite met drie slaapkamers leidde, momenteel het epicentrum van de Grammy-gekte. Ze wilde niets liever dan geërgerd haar ogen ten hemel slaan en zeggen dat als Julian het inderdaad zou doen met alle vrouwen die door de bladen werden genoemd, Tiger Woods niet aan hem zou kunnen tippen, en dat Julian dan bovendien geen tijd meer zou hebben om nog een noot te zingen. Ze wilde zeggen dat als je de talloze gedetailleerde verslagen van niet nader genoemde bronnen had gelezen over alle obsessies van je man – van getatoeëerde strippers tot zwaarlijvige mannen – simpel overspel niet veel voorstelde. Maar wat ze deze vrouw het liefste zou willen vertellen, en wat zonder enige twijfel waar was, was dat haar man, hoewel ongelooflijk getalenteerd en inmiddels onomstotelijk beroemd, voor een optreden nog steeds moest overgeven van de zenuwen, zichtbaar transpireerde als meisjes in zijn bijzijn begonnen te gillen en hij een onverklaarbare voorliefde had voor het knippen van zijn teennagels boven de wc-pot. Hij was er het type niet naar om vreemd te gaan, en dat was overduidelijk voor iedereen die hem goed kende.

Maar natuurlijk kon ze al die dingen niet zeggen, dus zei ze zoals gewoonlijk helemaal niets en keek ze alleen maar toe hoe de liftdeuren dichtgingen.

Ik ga me hier vanavond niet druk om maken, prentte Brooke zichzelf in toen ze de deur opende met haar sleutelkaart. Vanavond draait het om Julian. Niet meer en niet minder. Het was de avond die alles zou goedmaken: de vele malen dat er inbreuk was gemaakt op hun privacy, hun overvolle agenda en het circus dat hun leven soms was geworden. Wat er ook zou gebeuren – een nieuwe, gemene roddel over Julian met andere vrouwen, een vernederende paparazzofoto, een valse opmerking van iemand uit Julians gevolgd die zogenaamd goedbedoeld was – ze was vastbesloten om iedere seconde te genieten van een gedenkwaardige avond als deze. Slechts een paar uur eerder had haar moeder nog poëtisch gezwijmeld dat een dergelijke gelegenheid maar eens in je leven voorkwam en dat het Brookes plicht was om er alles uit te halen. En dat was dan ook precies wat ze van plan was.

Ze stapte de suite binnen en glimlachte naar een van de assistentes – wie kon ze tegenwoordig nog uit elkaar houden? – die haar direct, zonder begroeting in een make-upstoel dirigeerde. De spanning, die als een natte deken over de kamer hing, wilde niet zeggen dat het vanavond niet fantastisch zou worden. Ze liet zich niet klein krijgen door wat voorbereidingen.

‘Hoe laat heeft iedereen het?’ krijste een van de assistenten met haar irritante stem, en een vet New Yorks accent dat het er niet beter op maakte.

‘Tien over een!’ ‘Iets na enen!’ ‘Dertien uur tien!’ antwoordden drie anderen tegelijkertijd, allemaal met een vleugje paniek.

‘Oké, mensen, allemaal een tandje erbij! We hebben nog één uur en vijftig minuten, wat betekent dat we, zo te zien,’ – ze pauzeerde even om met een overdreven gebaar haar blik door het vertrek te laten gaan en Brooke recht in haar ogen te kijken toen ze haar zin afmaakte – ‘nog láng niet klaar zijn. Het lijkt er nog niet op.’

Brooke stak voorzichtig haar hand op, zodat ze de twee mensen die haar ogen aan het opmaken waren niet zou storen, en wenkte de assistente.

‘Ja?’ vroeg Natalya, die geen enkele moeite deed om haar irritatie te verbergen.

‘Hoe laat verwacht je Julian terug? Ik wil hem iets…’

Natalya stak haar nauwelijks bestaande heup opzij en keek op haar klembord. ‘Even kijken; hij is nu klaar met zijn ontspanningsmassage en is op weg naar zijn scheerbeurt. Hij is hier om exact twee uur terug, maar dan heeft hij een afspraak met zijn kleermaker om voor eens en altijd het reversprobleem uit de wereld te helpen.’

Brooke zond een lieve glimlach naar het gekwelde meisje en besloot op een andere tactiek over te gaan. ‘Wat zul jíj blij zijn als het allemaal achter de rug is. Ik heb je alleen nog maar druk bezig gezien vandaag.’

‘Met andere woorden: ik zie er niet uit?’ beet Natalya haar toe, en haar hand vloog automatisch naar haar haar. ‘Dat kun je ook gewoon zeggen, hoor.’

Brooke zuchtte. Waarom was het onmogelijk om iets goed te doen bij deze mensen? Nog geen kwartier geleden had ze aan Leo gevraagd of het Beverly Hills Hotel, waar ze nu zaten, het hotel was waar Pretty Woman was opgenomen, en toen had hij bits geantwoord dat ze de bezienswaardigheden maar in haar vrije tijd moest bekijken.

‘Dat bedoelde ik helemaal niet. Ik wil alleen maar zeggen dat het een gekkenhuis is vandaag, en dat ik vind dat je het er supergoed vanaf brengt.’

‘Wie moet het anders doen?’ zei Natalya, en ze liep weg.

Brooke had veel zin om haar terug te roepen om haar het een en ander bij te brengen over goede manieren, maar ze besloot het niet te doen toen ze zich herinnerde dat er op nog geen drie meter afstand een verslaggever stond toe te kijken. Hij had helaas toestemming gekregen om hen de uren voor de uitreiking te volgen, bij wijze van research voor een groot artikel dat het tijdschrift waarvoor hij werkte over Julian wilde plaatsen. Leo had een coverfoto van Julian op de New York bedongen, en in ruil daarvoor kreeg de verslaggever een week lang onbeperkt toegang tot alles wat Julian deed. Ze waren nu vier dagen verder en Julians gevolg deed hard zijn best om te doen alsof ze de leukste baan ter wereld hadden – iets waar ze jammerlijk in faalden. Iedere keer dat Brooke een glimp opving van de verslaggever – die zo te zien best leuk was – kreeg ze moordneigingen.

Ze was onder de indruk van het vermogen van een goede verslaggever om op de achtergrond te blijven. Toen ze nog een ‘gewone burger’ was, had ze het altijd belachelijk gevonden als een stel in het bijzijn van een journalist op jacht naar een primeur ruzie maakte, een werknemer een uitbrander gaf of zelfs maar zijn mobiele telefoon opnam; tegenwoordig had ze daar alle begrip voor. De man van New York had hen de afgelopen vier dagen geschaduwd, maar door zijn horen-zien-en-zwijgentactiek had hij net zo goed behang kunnen zijn. Hetgeen hem juist extra gevaarlijk maakte, besefte Brooke.

Ze hoorde de deurbel maar kon zich niet omdraaien, uit angst om verminkt te worden door een krultang. ‘Is dat toevallig mijn lunch?’ vroeg Brooke.

Een van de visagisten zei minachtend: ‘Dat lijkt me niet waarschijnlijk. Ik denk niet dat eten veel prioriteit heeft bij de die bitch die het rooster heeft opgesteld. Even niet meer praten; ik moet je lachrimpels wegwerken.’

Zulke opmerkingen hoorde ze niet eens meer; Brooke was allang blij dat het meisje nog niet had gevraagd had of ze al had overwogen om met behulp van lichttherapie haar sproeten uit te roeien; tegenwoordig schijnbaar hét gespreksonderwerp. Ze probeerde wat afleiding te zoeken in de Los Angeles Times, maar ze kon zich niet concentreren door alle drukte om haar heen. Toen ze om zich heen keek in het halfvrijstaande penthouse van bijna tweehonderd vierkante meter zag ze twee visagisten, twee kappers, een manicure, een stylist, een pr-agent, een impresario, een manager, de journalist van New York, iemand van Valentino om de kleding door te passen en genoeg assistenten om het Witte Huis mee te dienen.

Hoewel het ontegenzeglijk belachelijk was, vond Brooke het allemaal erg opwindend. Ze ging naar de Grammy’s – de Grammy’s! – en stond op het punt haar man ten overstaan van de hele wereld over de rode loper te begeleiden. Het zou een understatement zijn om dat onwerkelijk te noemen; zou een dergelijke gebeurtenis ooit anders kunnen voelen? Sinds ze Julian al die jaren geleden voor het eerst in de kroeg had horen zingen, had ze tegen iedereen die het wilde horen gezegd dat hij een ster zou worden. Wat ze alleen nooit had voorzien, was wat dat woord ‘ster’ precies inhield. Rockster. Superster. Haar man, dezelfde die nog steeds goedkope, per drie stuks verpakte onderbroeken kocht, dol was op de soepstengels van Olive Garden en in zijn neus peuterde als hij dacht dat ze niet keek, was een internationaal bejubelde rockster met miljóénen gillende, toegewijde fans en bewonderaars. Ze kon zich niet voorstellen dat ze dat ooit, nu of in de toekomst, zou kunnen bevatten.

Pas toen er nog een keer werd aangebeld, deed een van de piepjonge assistentes open – en ze slaakte meteen een gilletje.

‘Wie is dat?’ vroeg Brooke, die haar ogen niet kon opendoen omdat er eyeliner op werd aangebracht.

‘De beveiligingsbeambte van Neil Lane,’ hoorde ze Natalya antwoorden. ‘Met je sieraden.’

‘Mijn sieraden?’ vroeg Brooke. Ze was bang dat ze zelf ook zou gaan gillen, dus sloeg ze haar hand voor haar mond en deed haar best om niet te glimlachen.

Toen eindelijk het moment was gekomen dat ze haar jurk kon aantrekken, dacht Brooke dat ze ieder moment kon flauwvallen van opwinding (en van de honger, maar zelfs met een heel leger van assistentes in de suite leek niemand zich druk te maken om eten). Twee assistentes hielden de schitterende Valentinojurk op, en een andere pakte haar hand vast toen ze erin stapte. De rits gleed met gemak dicht op haar rug en de japon omsloot haar onlangs smaller geworden heupen en haar vakkundig opgestuwde borsten alsof hij speciaal voor haar gemaakt was – en dat was hij natuurlijk ook. Het zeemeerminnenmodel accentueerde haar tamelijk smalle taille en verhulde tegelijkertijd haar ‘weelderige’ achterste. De geschulpte, lage halslijn deed haar decolleté precies goed uitkomen. De japon had niet alleen precies de juiste kleur (een diepgouden tint, niet glinsterend, maar alsof ze mooi glanzend bruin was) maar was bovendien een schoolvoorbeeld van het belang van de juiste stof en een perfecte pasvorm; die hadden veel meer effect dan je met ruches, kraaltjes, mouwen, een sjerp, pailletten, een petticoat of strassteentjes ooit kon breiken om van een mooie jurk een spectaculaire te maken. De coupeuse van Valentino en de stylist knikten goedkeurend, en Brooke was dolblij dat ze de afgelopen maanden twee keer zoveel had gesport als anders. Het had zijn vruchten afgeworpen.

Daarna waren de sieraden aan de beurt. Het werd haar bijna te veel. De beveiligingsbeambte, een tamelijk klein mannetje zo breed als een rugbyspeler, overhandigde drie fluwelen dozen aan de styliste, die ze onmiddellijk openmaakte.

‘Perfect,’ verklaarde ze, terwijl ze de sieraden eruit haalde.

‘Oh, my god,’ zei Brooke toen ze een glimp opving van de oorbellen. Het waren druppelvormige diamanten, omgeven door een rand kleinere diamantjes, en ze hadden de uitstraling van heel oude Hollywood-glamour.

‘Omdraaien,’ beval de styliste. Ze klipte ze vakkundig aan Brookes oorlellen, en sloot een armband in dezelfde stijl om haar rechterpols.

‘Wat prachtig,’ verzuchtte Brooke met een blik op de glinsterende hoop diamanten om haar pols. Ze wendde zich tot de beveiligingsbeambte. ‘Als ik u was, zou ik mij vanavond volgen tot aan de toiletten. Ik sta erom bekend dat ik om de haverklap sieraden “kwijtraak”!’ Ze lachte erbij om aan te geven dat ze een grapje maakte, maar de man kon er niet eens om glimlachen.

‘Linkerhand,’ blafte de styliste.

Brooke stak haar linkerhand uit, en voor ze goed en wel in de gaten had wat er gebeurde, trok het meisje haar simpele gouden trouwring af, de ring waar Julian hun huwelijksdatum in had laten graveren, en ze schoof er een diamanten ring ter grootte van een bitterkoekje voor in de plaats.

Brooke trok meteen haar hand terug toen ze besefte wat er gebeurde. ‘Doe dat maar niet, want eh… dat is eh…’

‘Julian begrijpt het wel,’ zei het meisje, en ze zette haar beslissing kracht bij door het doosje waar de ring in had gezeten dicht te klappen. ‘Ik pak de polaroidcamera even, dan kunnen we een paar proefopnamen maken en om ons ervan te verzekeren dat het er goed uitziet op film. Blijf zo staan.’

Toen Brooke eindelijk alleen was, bekeek ze zichzelf aan alle kanten in de passpiegel, die speciaal voor deze gelegenheid was bezorgd. Ze kon zich niet herinneren zich ooit eerder zo mooi gevoeld te hebben. Haar make-up gaf haar het gevoel dat ze een knappere, maar wel echte versie van zichzelf was, en haar huid had een gezonde glans. Overal schitterden diamanten, haar haar zat in een lage wrong in haar nek, chic maar naturel, en haar jurk was volmaakt. Ze straalde toen ze zichzelf zag en griste de telefoon van het nachtkastje. Ze kon niet wachten om dit aan iemand te vertellen.

Het toestel begon te rinkelen nog voor ze haar moeder had kunnen bellen, en Brooke voelde die bekende steek van bezorgdheid in haar maag toen ze het nummer van het het NYU-ziekenhuis op het scherm zag. Waarom zouden ze haar in godsnaam bellen? Haar collega Rebecca had twee diensten overgenomen van Brooke, die in ruil daarvoor een keer in het weekend en op een feestdag voor haar zou invallen. Ze had dus flink wat water bij de wijn moeten doen, maar wat moest ze anders? Het was voor de Grammy’s. Er flitste heel even een heel andere gedachte door haar hoofd, nog voordat ze die kon verdringen: belde Margaret misschien om te zeggen dat ze vanaf nu alleen nog maar op de kinderafdeling hoefde te werken?

Brooke stond zichzelf een moment van hoopvolle opwinding toe, maar meteen daarna bedacht ze dat het waarschijnlijk gewoon Rebecca was, die iets wilde weten over een patiëntendossier. Ze schraapte haar keel en nam op.

‘Brooke? Ben ik te verstaan?’ vroeg Margaret op luide toon.

‘Hallo Margaret. Er is toch niets aan de hand?’ vroeg Brooke, die haar best deed om zo rustig en zelfverzekerd mogelijk te klinken.

‘O, hallo. Nu versta ik je pas. Brooke, ik vroeg me alleen of alles in orde is. Ik begin namelijk een beetje ongerust te worden.’

‘Ongerust? Hoezo? Het is hier fantastisch.’ Zou Margaret soms die flauwekul gelezen hebben waarover de verslaggeefster in de lift het had gehad? Ze hoopte vurig van niet.

Margaret slaakte een diepe, bijna treurige zucht. ‘Luister, Brooke. Ik weet dat het een belangrijk weekend is, voor jou en voor Julian. Ik zou het ook voor geen goud willen missen als ik jou was, en daarom vind ik het heel vervelend dat ik je moet bellen. Maar ik moet de boel hier wel draaiend zien te houden, en dat lukt nou eenmaal niet als ik te weinig mensen heb.’

‘Te weinig mensen?’

‘Ik weet dat je waarschijnlijk momenteel wel iets anders aan je hoofd hebt, maar als je niet kunt komen werken, moet je wel iemand regelen die voor je invalt. Je had om negen uur moeten beginnen en het is nu al na tienen.’

‘O, nee hè? Wat erg, Margaret. Ik ga het meteen oplossen. Geef me alsjeblieft vijf minuten. Ik bel je zo terug.’

Brooke wachtte haar antwoord niet af. Ze verbrak de verbinding en scrolde door haar telefoon op zoek naar het nummer van Rebecca. Ze deed een schietgebedje en voelde een enorme opgeluchting toen ze Rebecca hoorde opnemen.

‘Rebecca? Hoi, met Brooke Alter.’

Brooke hoorde heel even een weifeling. ‘Hé, hoi! Alles goed?’

‘Met mij wel, maar Margaret belde net om te vragen waar ik bleef, en aangezien we geruild hebben…’ Brooke maakte haar zin niet af, omdat ze bang was dat ze anders iets heel onvriendelijks zou zeggen wat ze niet meer zou kunnen terugdraaien.

‘Dat klopt, we zouden eigenlijk ruilen,’ zei Rebecca opgewekt, op poeslieve toon, ‘maar ik heb op je voicemail ingesproken dat het me bij nader inzien toch niet uitkwam.’

Het was alsof ze een klap in haar gezicht kreeg. Ze hoorde een jong ventje in de zitkamer van de suite een opgewonden kreetje slaken en ze had hem het liefst willen vermoorden, wie hij ook mocht zijn. ‘Je hebt mijn voicemail ingesproken?’

‘Ja. Even denken. Het is nu zondag… hmm, dat moet dan vrijdag vroeg in de middag zijn geweest.’

‘Vrijdagmiddag?’ Brooke was om een uur of twee naar het vliegveld vertrokken. Rebecca moest haar op haar vaste nummer hebben gebeld en haar boodschap hebben ingesproken hebben. Ze werd nog misselijker.

‘Ja, nu weet ik het weer. Het was een uur of kwart over twee, half drie, want ik had Brayden al opgehaald van de kleuterschool toen Bill belde om te vragen of we zondag naar een of andere reünie bij mijn schoonouders konden. Zijn zus en haar man zouden langskomen met hun dochtertje, dat ze in Korea hebben geadopteerd, en…’

‘Ik snap het,’ onderbrak Brooke haar, en het kostte haar wederom al haar wilskracht om niet tegen Rebecca uit te vallen. ‘Bedankt voor de uitleg. Sorry dat ik meteen weer ophang, maar ik moet Margaret zo snel mogelijk terugbellen.’

Brooke haalde de telefoon van haar oor, maar hoorde Rebecca nog wel ‘Goh, wat vervelend’ zeggen voordat ze de verbinding verbrak.

Fuck. Het was nog erger dan ze had gedacht. Ze dwong zichzelf om meteen te bellen, zodat ze geen seconde meer van deze geweldige avond zou hoeven missen.

Margaret nam meteen op. ‘Hallo?’

‘Margaret, ik vind het verschrikkelijk, maar er is iets heel erg misgegaan. Rebecca zou vandaag voor mij werken – ik hoop dat je weet dat ik je nooit zomaar in de steek zou laten – maar ze had schijnbaar op het laatste moment een of ander noodgeval waardoor ze niet kon. Ze zal wel iets op mijn voicemail hebben ingesproken, maar…’

‘Brooke.’ Haar treurige toon was onmiskenbaar.

‘Margaret, ik weet dat het ongelooflijk slecht uitkomt en ik vind het echt heel erg, maar je moet me geloven, ik…’

‘Brooke, we hebben het er al eerder over gehad; sinds we zo moeten bezuinigen, lopen ze constant in mijn nek te hijgen over ons functioneren. Er wordt van iedereen nauwkeurig bijgehouden of ze wel op tijd komen en hoe ze presteren.’

Brooke had maar al te goed in de gaten wat er ging gebeuren. Ze wist dat ze werd ontslagen, en dat vond ze echt verschrikkelijk, maar het enige wat door haar hoofd ging, was: Zeg het niet! Zolang ik het je niet hoor zeggen, gebeurt het ook niet. Zeg het alsjeblieft niet, niet nu. Niet doen! Niet doen! Niet doen!

Maar ze zei: ‘Ik begrijp je geloof ik niet helemaal.’

‘Brooke, ik ga je vragen of je ontslag wilt nemen. Omdat je zo vaak afwezig bent en omdat je aandacht tegenwoordig vooral bij je privéleven ligt, ben ik van mening dat je veel minder toegewijd bent dan vroeger en denk ik niet dat je nog op de juiste plek zit.’

Brooke stikte bijna van de brok in haar keel, en ze voelde een warme traan over haar wang rollen. Het meisje van de make-up zou haar ongetwijfeld op haar donder geven voor deze zonde.

‘Je vindt dat ik niet meer op de juiste plek zit,’ zei Brooke, en aan haar stem was te horen dat ze huilde. ‘Ik scoor het hoogst van allemaal bij de patiënten. Ik had op een na de hoogste cijfers van mijn jaar op de universiteit. Margaret, ik hou zielsveel van mijn werk en volgens mij doe ik het ook erg goed. Wat moet ik doen?’

Margaret slaakte een zucht, en Brooke was zich er even van bewust dat het haar baas net zo zwaar viel als haarzelf. ‘Het spijt me, Brooke. Vanwege… verzachtende omstandigheden… laat ik je zelf ontslag nemen en ben ik bereid om tegen toekomstige werkgevers te zeggen dat je zelf, eh… bent opgestapt. Ik weet dat het een schrale troost is, maar meer kan ik niet voor je doen.’

Brooke dacht diep na over wat ze nog meer kon zeggen. Er bestaat geen script voor het eindigen van een telefoongesprek waarin je bent ontslagen, en al helemaal niet wanneer je op je tong moet bijten om niet tien keer achter elkaar ‘Fuck you!’ te roepen. Er viel een ongemakkelijk lange stilte.

Margaret herstelde zich als eerste. ‘Ben je er nog, Brooke? Zullen we het erover hebben als je je spullen komt halen?’

De tranen stroomden inmiddels over haar wangen, en Brooke kon nu alleen maar denken aan de op handen zijnde woede-uitbarsting van de visagiste. ‘Dat is goed. Dat wordt waarschijnlijk ergens volgende week?’ Ze wist niet wat ze verder nog moest zeggen. ‘Eh, bedankt voor alles.’ Waarom bedankte ze de vrouw die haar zojuist had ontslagen?

‘Pas goed op jezelf, Brooke.’

Ze verbrak de verbinding en zat er bijna een volle minuut naar te staren voordat het pas echt tot haar doordrong wat er aan de hand was.

Ontslagen. Voor de eerste keer in haar leven, en dan rekende ze de talloze bijbaantjes als oppas en ijsverkoopster op de middelbare school mee, en haar vakantiebaan als serveerster bij TGI Friday’s, de drie semesters waarin ze rondleidingen had gegeven op de campus van Cornell en de duizenden uren die ze voor haar gevoel stage had gelopen. En nu ze dan eindelijk een serieuze, fulltime baan had, werd ze zonder pardon ontslagen. Brooke zag dat haar handen trilden en ze pakte dankbaar het glas water dat voor haar neus stond.

Er gingen diverse rancuneuze, harteloze gedachten door haar heen, waardoor ze zich nog rotter voelde.

Dit was allemaal Julians schuld. Ze werd geacht als een hondje achter hem aan te lopen, hem te vergezellen en te steunen. Anders zouden ze elkaar helemáál nooit meer zien. Een onmogelijke situatie. Ze had een brok in haar keel.

Brooke dronk het glas leeg, zette het neer en ademde zo diep in als de jurk het toestond. Ze zou volgende week naar het ziekenhuis gaan en bidden, smeken en door het stof gaan tot ze hen ervan had overtuigd dat ze haar werk serieus nam, maar nu moest ze het uit haar hoofd proberen te zetten. Ze bette haar uitgelopen mascara met een lauw washandje en nam zich plechtig voor dat ze niet aan Julian zou laten merken dat er iets aan de hand was. Dit was een avond ter ere van zijn succes, en ze zou net zo opgewonden en blij zijn als hij was, en genieten van alle aandacht.

Ze hoefde niet lang te wachten. De deur van de slaapkamer ging open en Julian kwam binnen. Hij maakte een zeer gespannen en opgelaten indruk, waarschijnlijk door de zenuwen in combinatie met zijn ontzettend glimmende pak, waaronder hij een erg strak overhemd droeg waarvan de helft van de knoopjes openstond, zodat het wel erg veel van zijn borstpartij onthulde. Brooke dwong zichzelf te glimlachen. ‘Hoi!’ zei ze met een grijns, en ze draaide een rondje voor hem. ‘Wat vind je ervan?’

Julian perste er een zuinig, afwezig lachje uit. ‘Wauw. Je ziet er fantastisch uit.’

Net toen Brooke hem erop wilde wijzen dat hij wel wat enthousiaster mocht reageren, gezien de hoeveelheid bloed, zweet en tranen die het had gekost, keek ze nog eens goed naar hem. Hij lachte als een boer met kiespijn en ging in een fluwelen leunstoel zitten.

‘O, wat zul jij zenuwachtig zijn!’ zei ze, en liep naar hem toe. Ze probeerde naast hem neer te knielen, maar dat stond de jurk niet toe, dus bleef ze maar staan. ‘Je ziet eruit om op te vreten.’

Julian gaf geen antwoord.

‘Kom eens hier, schatje,’ zei ze zangerig, en pakte zijn hand. Ze voelde zich een leugenaar omdat ze deed alsof er niets aan de hand was, maar ze bedacht dat ze gezien de omstandigheden geen keus had. ‘Het is heel logisch dat je zenuwachtig bent, maar vanavond wordt…’

De blik in zijn ogen legde haar halverwege de zin het zwijgen op.

‘Julian, wat is er? Wat is er gebeurd?’

Hij ging met zijn vingers door zijn haar en haalde diep adem. Toen hij uiteindelijk zijn mond opendeed, kreeg ze de kriebels van zijn afgemeten toon.

‘Ik moet je iets vertellen,’ zei hij, zijn blik op de vloer gericht.

‘Nou, vertel het dan. Wat is er?’

Hij haalde een keer diep adem en blies langzaam uit, en toen begreep Brooke dat dit geen kwestie van zenuwen was. Er ging meteen van alles door haar hoofd. Hij was ziek, had kanker of een hersentumor. Of een van zijn ouders was ziek. Er was een afschuwelijk auto-ongeluk gebeurd. Of zou het iemand bij haar in de familie zijn? De kleine Ella? Haar moeder?

‘Julian? Wat is er? Je laat me schrikken. Kom op, zeg het nou.’

Eindelijk keek hij haar aan, met een vastberaden blik. Heel even dacht ze dat er niets aan de hand was en ze zich verder konden gaan klaarmaken. Maar zijn gekwelde gezichtsuitdrukking kwam net zo hard weer terug, en hij gebaarde naar het bed.

‘Ik denk dat je beter even kunt gaan zitten, Brooke,’ zei hij, en de manier waarop hij haar naam zei, klonk onheilspellend. ‘Je zult niet blij zijn met wat ik te vertellen heb.’

‘Is alles goed met je? En met je ouders? Julian!’ Ze raakte een beetje in paniek en wist zeker dat wat er was gebeurd te erg was om te bevatten.

Hij stak hoofdschuddend zijn hand op. ‘Nee, dat is het niet. Het gaat over ons.’

Hè? ‘Over ons? Hoezo gaat het over óns?’ Wilde hij het uitgerekend nu over hun relatie hebben?

Julian keek naar de vloer. Brooke trok haar hand terug en gaf hem een por tegen zijn schouder. ‘Julian, waar heb je het in godsnaam over? Praat er niet omheen. Wat het ook is, zeg het nou maar gewoon.’

‘Er zijn kennelijk een paar foto’s opgedoken.’ Hij zei het op precies dezelfde toon die hij gebruikt zou hebben om te vertellen dat hij nog maar drie maanden te leven had.

‘Wat voor foto’s?’ vroeg Brooke, maar ze wist meteen wat hij bedoelde. Ze moest denken aan de journaliste met wie ze eerder die middag in de lift had gestaan. Ze wist nog goed hoe snel het nieuws over haar zogenaamde zwangerschap de ronde had gedaan. Ze had maandenlang moeten lezen over Julians ‘verhouding’ met Layla Lawson. Maar tot nu toe waren er nog nooit ergens foto’s van geweest.

‘Foto’s waar je niet vrolijk van wordt, en die de verkeerde indruk wekken.’

‘Julian.’

Hij zuchtte. ‘Belastende foto’s.’

‘Zijn ze net zo erg als de foto’s van Sienna Miller, of erger?’ Ze hadden het een paar weken daarvoor nog over die beruchte foto’s gehad. Ironisch genoeg was Julian toen degene geweest die zich niet kon voorstellen dat een getrouwde vader van vier kinderen zich liet fotograferen met een topless model op het balkon van een hotel. Brooke had toen nog een aantal logische verklaringen bedacht waaruit moest blijken dat het allemaal een misverstand was, maar ze was het uiteindelijk met Julian eens geweest dat er geen goede reden te bedenken was waarom Balthazar Getty op de ene foto met Sienna’s borst in zijn hand stond en op de andere zijn tong in haar mond hing. Had hij niet op zijn kamer kunnen blijven terwijl hij halfnaakt stond te vrijen en zijn vrouw bedroog?

‘Ongeveer even erg. Maar Brooke, ik zweer je dat het minder erg is dan het eruit ziet.’

‘Ongeveer even erg? En wát is minder erg, als er zogenaamd niets is gebeurd?’ Brooke keek net zo lang naar Julian tot hij haar aankeek. Zijn gezicht stond schaapachtig.

‘Laat zien,’ zei ze, en ze stak haar hand uit naar het tijdschrift dat hij opgerold in zijn vuist geklemd hield.

Hij rolde het open en ze zag dat het om een nummer van Spin was. ‘Nee, hier staan ze niet in. Dit zat ik, eh… gewoon net te lezen. Mag ik het eerst uitleggen, Brooke? Ze zijn genomen in Chateau Marmont, en je weet zelf ook hoe belachelijk…’

‘Wanneer was je daar dan?’ beet Brooke hem toe. Ze vond het vreselijk om te horen hoe haar eigen stem klonk.

Julian zag eruit alsof hij net een klap had gekregen; hij had grote verbaasde ogen van verbazing (of was het paniek?) en hij trok wit weg. ‘Wanneer ik daar was? Eh… eens kijken… een dag of vier, vijf… Afgelopen maandag. Weet je nog wel? We hadden in Salt Lake opgetreden en zijn daarna met z’n allen naar Los Angeles gevlogen omdat we pas woensdag weer hoefden te spelen. Dat heb ik je verteld.’

‘Zo bracht je het vorige week anders niet,’ zei ze zacht, en haar handen begonnen weer te trillen. ‘Ik weet het nog precies; je zei dat je naar Los Angeles ging omdat je met iemand had afgesproken – ik kan me even niet herinneren met wie – maar je hebt nooit iets gezegd over een vrije avond.’

‘Huh?’

‘Ik weet het zo goed omdat je altijd bij hoog en bij laag beweert dat je naar huis komt als het maar enigszins kan – ook al is het maar voor één avond – maar kennelijk was die avond dus een uitzondering.’

Julian sprong uit de stoel en kwam op Brooke af gelopen. Hij wilde zijn arm om haar heen slaan, maar ze deinsde terug als een schichtig hertje. ‘Brooke, kom nou even bij me. Ik… ik ben niet met haar naar bed geweest.’

‘Je bent niet met haar naar béd geweest? En nou moet ik hier zeker gaan zitten raden wat er wel is gebeurd?’

Hij ging met zijn hand door zijn haar. ‘Het is niet wat je denkt.’

‘Wat denk ik dan? Wat is er verdomme gebeurd, Julian? In ieder geval íéts, want het is de eerste keer dat we een gesprek als dit voeren.’

‘Het ligt gewoon nogal… ingewikkeld.’

Ze voelde de adem stokken in haar keel. ‘Zeg dat er niets is gebeurd. Zeg gewoon: Brooke, die foto’s zijn hartstikke nep en geven een vertekend beeld, en ik geloof je.’

Ze keek hem aan, en hij wendde zijn blik af. Meer hoefde ze niet te weten.

Brooke begreep zelf niet waarom, maar ze voelde de woede meteen verdwijnen. Niet dat ze zich daardoor beter voelde of dat het troost bood, het was meer alsof iemand al haar woede had laten weglopen en er een hevige, kille pijn voor in de plaats had gestopt. Ze kon zich er niet toe zetten haar mond open te doen.

Ze zaten zwijgend bij elkaar; ze durfden geen van beiden iets te zeggen. Brooke trilde van top tot teen, haar handen, schouders, alles, en Julian staarde naar zijn schoot. Ze dacht dat ze moest overgeven.

Na een hele tijd zei ze: ‘Ik ben ontslagen.’

Hij keek met een ruk naar haar op. ‘Wát zeg je?’

‘Ja, daarnet. Volgens Margaret twijfelde de directie aan mijn inzet. Omdat ik er nooit ben. Omdat ik het laatste half jaar meer vrij heb genomen en meer diensten heb geruild dan een ander in tien jaar. Omdat ik veel te druk bezig ben om met jou het hele land door te reizen, in chique hotels te slapen en diamanten te dragen.’

Julian legde zijn hoofd in zijn handen. ‘Ik had geen flauw idee.’

Er werd op de deur geklopt. Toen ze geen van beiden reageerden, verscheen Natalya’s hoofd om de hoek. ‘We moeten nog één keer alles doornemen met jullie beiden en dan gaan we. Jullie worden over vijfentwintig minuten op de rode loper verwacht.’

Julian knikte en de deur ging weer dicht. Hij keek Brooke aan. ‘Niet te geloven dat ze je hebben ontslagen. Ze weten niet wat ze laten lopen.’

Er werd weer op de deur geklopt.

‘We komen eraan!’ brulde ze, harder dan de bedoeling was.

De deur ging toch open, en daar stond Leo. Brooke zag dat hij zorgvuldig het gezicht trok van de vredestichter, bruggenbouwer en luisterend oor in moeilijke tijden. Ze kreeg meteen zin om te braken.

‘Leo, kun je ons even alleen laten?’ Ze deed geen enkele moeite haar afkeer te verbergen.

Hij kwam binnen en deed de deur achter zich dicht alsof hij haar niet had gehoord. ‘Brooke, ik weet dat je het nu niet makkelijk hebt, echt waar, maar jullie moeten over minder dan een half uur op die rode loper staan en het is mijn taak om erop toe te zien dat jullie er klaar voor zijn.’

Julian knikte. Brooke kon hem alleen maar aanstaren.

‘We weten allemaal dat die foto’s nergens op slaan, en zodra het kan ga ik tot op de bodem uitzoeken hoe het zit en eis ik een rectificatie,’ – hij zweeg veelbetekenend om bij hen te laten doordingen hoe belangrijk en invloedrijk hij wel niet was – ‘maar nu wil ik graag dat jullie je voorbereiden.’

‘Oké, zei Julian, en hij keek naar Brooke. ‘Het lijkt me verstandig dat we even kortsluiten wat onze officiële verklaring wordt. We moeten laten zien dat we elkaar steunen.’

Brooke besefte dat de woede die ze aan het begin van hun gesprek had gevoeld langzaam was overgegaan in verdriet. Wat doe je als je je eigen man nauwelijks meer herkent? vroeg ze zich af. Julian, die vroeger haar gedachten had lijken te kunnen lezen, scheen haar totaal niet meer te begrijpen.

Ze haalde diep adem. ‘Beslissen jullie maar fijn zelf wat “de officiële verklaring” wordt, mij interesseert het niet. Ik ga me verder aankleden.’ Ze wendde zich tot Julian en keek hem recht in de ogen. ‘Ik ga vanavond met je mee, en ik verschijn glimlachend voor de camera’s en loop hand in hand met je over de rode loper, maar zodra de plichtplegingen voorbij zijn, ga ik naar huis.’

Julian stond op en kwam naast haar op het bed zitten. Hij pakte haar handen beet en zei: ‘Brooke, laat dit alsjeblieft niet…’

Ze trok haar handen terug en schoof een klein stukje op. ‘Waag het niet om de verantwoording bij mij te leggen. Ik ben niet de reden dat we een spoedberaad moeten houden en een officiële verklaring aan de pers moeten afgeven. Jullie lossen het samen maar op.’

‘Brooke, kunnen we niet…’

‘Laat haar maar, Julian,’ verkondigde Leo op wijze toon, zijn stem doordrenkt van ervaring. Hij keek erbij alsof hij wilde zeggen: Ze gaat tenminste nog mee – stel je eens voor wat een pr-nachtmerrie het zou zijn geweest als ze je had laten zitten. Relax, geef dat gekke wijf wat ruimte, dan kunnen we zo gaan… ‘Jij moet doen wat je denkt dat goed voor je is, Brooke. Julian en ik lossen het hier wel op.’

Brooke keek hen allebei aan voor ze terugging naar de zitkamer. Natalya stortte zich onmiddellijk op haar. ‘Jezus, Brooke! Wat is er in godsnaam met je make-up gebeurd? Kan iemand Lionel godverdomme gaan halen?’ riep ze terwijl ze naar de slaapkamer aan de achterkant rende. Brooke greep deze gelegenheid aan om de derde, goddank lege, slaapkamer in te lopen, de deur op slot te doen en Nola te bellen.

‘Hallo?’ Bij het horen van de stem van haar vriendin begon ze bijna weer te huilen.

‘Met mij.’

‘Heb je je jurk al aan? Kan Julian niet even een foto maken met je BlackBerry en dat je die dan naar mij toe stuurt? Ik ben zo benieuwd hoe je eruitziet!’

‘Luister, ik heb een seconde of twee voor ze me hier vinden, dus…’

‘Voor ze je vinden? Word je gestalkt door een Grammy-moordenaar, of zo?’ vroeg Nola lachend.

‘Nola, luister nou even. Het is hier één groot drama. Foto’s van Julian met een of andere griet. Ik heb ze nog niet gezien, dus ik kan er niet veel over zeggen, maar volgens mij is het foute boel. En ik ben ontslagen omdat ik er te vaak niet was. Ik heb nu geen tijd om het allemaal uit te leggen, maar ik wilde je alleen maar even laten weten dat ik na de uitreiking een nachtvlucht neem. Mag ik dan bij jou logeren? Ik heb zo’n gevoel dat er bij ons thuis wel wat mensen op de loer zullen liggen.’

‘Foto’s van Julian met een ander? O, Brooke, dat slaat vast en zeker nergens op. De bladen publiceren alles wat er voorbijkomt, of het nou waar is of niet…’

‘Kan ik bij jou slapen, Nola? Ik moet hier weg. Maar ik snap het helemaal als je geen zin hebt in al die toestanden.’

‘Brooke! Kappen nou! Ik boek je ticket wel. Ik weet nog uit de tijd dat ik een project deed in LA dat de laatste vlucht naar New York om elf uur gaat, met American Airlines. Zal ik die voor je boeken? Haal je dat? Ik reserveer ook wel vervoer naar het vliegveld en naar mij toe.’

Louter de bezorgdheid in de stem van haar vriendin was genoeg om de tranen weer te laten vloeien. ‘Heel graag. Bedankt. Ik bel je als het hier achter de rug is.’

‘Niet vergeten om te kijken of Fergie er in het echt net zo oud uitziet als op de foto’s…’

‘Ik haat je.’

‘Weet ik. Ik ook van jou. Gewoon een paar foto’s maken en verzenden. Vooral van Josh Groban…’

Brooke moest ondanks alles glimlachen toen ze ophing. Ze bekeek zichzelf in de badkamerspiegel en verzameld moed om de slaapkamer in te lopen. Natalya zag eruit alsof ze ieder moment kon flauwvallen van de stress en ze stortte zich letterlijk op Brooke.

‘Heb je wel in de gaten dat we nog maar twintig minuten hebben en dat het hélemaal opnieuw moet? Wie gaat er nou verdomme zitten janken als ze net is opgemaakt?’ Dat laatste mompelde ze, maar hard genoeg zodat Brooke het kon horen.

‘Weet je wat ik nu graag zou willen, Natalya?’ vroeg ze, terwijl ze het meisje bij haar onderarm beetpakte. Ze praatte zacht, maar dat kon haar ijzige woede nauwelijks verhullen.

Natalya keek haar met grote ogen aan.

‘Ik wil dat je mijn make-up bijwerkt, mijn schoenen zoekt en een wodka-martini en een strip Advil voor me bestelt bij de roomservice. En dat allemaal zonder iets te zeggen. Ik wil geen woord horen. Denk je dat dat je zal lukken?’

Natalya keek haar alleen maar aan.

‘Uitstekend. Ik wist wel dat we eruit zouden komen. Ontzettend bedankt voor je medewerking.’

En met die woorden, die haar een heel klein beetje voldoening gaven, liep Brooke terug naar de slaapkamer. Ze zou het wel redden.