8

 

 

Mijn zwakke hart kan niet nog een triootje aan

 

 

 

 

‘Is het heel slecht van me dat ik hier tegenop zie?’ vroeg Brooke toen ze de straat inreden waar Randy en Michelle woonden.

‘We hebben hen al een hele tijd niet gezien,’ mompelde Julian, die verwoed zat te typen op zijn telefoon.

‘Nee, het feest. Ik zie op tegen het feest. Al die mensen van vroeger, die ons uithoren over ons leven en me alles vertellen over hun kinderen, met wie ik vroeger bevriend ben geweest, maar die me nu met hun prestaties op iedere denkbare manier overtreffen.’

‘Ik kan je verzekeren dat ze geen van allen zo’n goede partij aan de haak geslagen hebben als jij.’

Ze zag hem vanuit haar ooghoek glimlachen.

‘Ha! Ik zou je gelijk hebben gegeven als ik niet een half jaar geleden de moeder van Sasha Phillips tegen het lijf was gelopen in de stad. Sasha was het koninginnetje van de zesde, zo’n meisje dat met één knip met haar vingers de hele klas tegen je kon opzetten en dat altijd nét de hipste sokken en de allerwitste Keds had.’

‘Heeft dit iets met het verhaal te maken?’

‘Voordat ik kon wegduiken, zag ik Sasha’s moeder bij Century 21, op de afdeling…’

‘Brooke…’

‘Ze dreef me in een hoek, tussen de douchegordijnen en de handdoeken, en begon op te scheppen over Sasha: ze is getrouwd met iemand die wordt “voorbereid” op een “zeer invloedrijke rol” binnen een “bekende Italiaanse zakenfamilie”, hint, hint. Die kerel – een fantastische vangst – had iedere vrouw op aarde kunnen krijgen, maar hij is als een blok gevallen voor haar bloedmooie Sasha. Die nu, tussen twee haakjes, stiefmoeder is van zijn vier kinderen. Dat mens liep erover op te scheppen! En dat deed ze zo goed dat ik na afloop verdorie baalde dat jij niet bij de maffia zit en je niet een handvol kinderen hebt van een vorige echtgenote.’

Hij lachte. ‘Dat heb je me helemaal niet verteld.’

‘Ik wilde je leven niet op het spel zetten.’

‘We slaan ons hier samen wel doorheen. Wat hapjes, het etentje, even proosten en we zijn weg. Afgesproken?’

‘Als jij het zegt.’ Ze reed de oprit van Randy’s appartementengebouw op naar nummer 88 en zag meteen dat zijn innig aanbeden Nissan 350Z er niet stond. Net toen ze daar iets over wilde zeggen, ging Julians telefoon voor de duizendste keer in twee uur. Hij was al uitgestapt.

‘Ik pak de tassen straks wel, oké?’ riep ze, maar hij was al aan het eind van de oprit, met de telefoon aan zijn oor, druk knikkend. ‘Fijn, ook goed,’ mompelde ze in zichzelf, en ze liep naar de voordeur. Op het moment dat ze de trap op wilde lopen, zwaaide de deur open en kwam Randy naar buiten gestormd. Hij omhelsde haar stevig. ‘Roekie! Wat fijn om jullie te zien. Michelle komt eraan. Waar is Julian?’

‘Die staat te telefoneren. Ik kan je vertellen dat T-Mobile niet blij zal zijn met zijn unlimited-abonnement als ze de rekening zien.’

Ze keken allebei toe hoe Julian glimlachend de telefoon in zijn zak stopte en naar hun geopende kofferbak liep.

‘Heb je hulp nodig met de bagage?’ riep Randy.

‘Nee, het lukt wel,’ riep Julian terug, en hij zwaaide beide tassen moeiteloos over zijn schouder. ‘Je ziet er goed uit, man. Afgevallen?’

Randy klopte op zijn omvangrijke-maar-nu-misschien-iets-minder-omvangrijke buik. ‘Moeder de vrouw heeft me op een streng dieet gezet,’ zei hij met onmiskenbare trots. Een jaar geleden zou Brooke het niet geloofd hebben, maar Randy vond het overduidelijk fantastisch om een volwassen relatie te hebben, plus een tamelijk ingericht huis en een baby op komst.

‘Het mag misschien wel wat strenger,’ zei Brooke, en ze deed meteen een stapje opzij om een mep te ontduiken.

‘Hou jij eens gauw je grote mond. Ik geef toe dat er bij mij wel een paar pondjes af mogen, maar jij bent nota bene voedingsdeskundige, wat is jouw excuus? Hoor jij niet zo’n uitgemergeld anorexialijf te hebben?’ Randy stak vanaf het trottoir zijn hand naar haar uit en woelde door haar haar.

‘Wauw, een belediging over mijn gewicht én over mijn beroep in één adem. Je bent op dreef vandaag.’

‘Kom op, je weet dat ik maar een grapje maak. Je ziet er hartstikke goed uit.’

‘Hmm. Misschien mag er wel een kilo of twee, drie af, maar aan jou heeft Michelle echt nog een hele klus,’ zei ze met een grijns.

‘Wees maar niet bang, ik werk hard aan hem,’ riep Michelle, die voorzichtig de trap af kwam lopen. Haar buik leek wel anderhalve meter vooruit te steken, terwijl ze toch nog zeven weken te gaan had, en het zweet stond op haar gezicht in de verzengende augustushitte. Ondanks dat zag ze er heel gelukkig uit, bijna lyrisch. Brooke had altijd gedacht dat de verhalen over de bekende roze wolk een mythe waren, maar ze kon niet ontkennen dat Michelles zwangerschap haar prachtig stond.

‘Ik werk ook aan Brooke,’ zei Julian, en hij gaf Michelle een kus op haar wang.

‘Brooke is prachtig zoals ze is,’ antwoordde Michelle onmiddellijk. Aan haar gezicht was te zien dat ze wist hoe hard het aankwam.

Brooke draaide zich om naar Julian en vergat even dat Michelle en Randy erbij waren.

‘Wát zei je?’

Julian haalde zijn schouders op. ‘Niks, Roek. Het was een grapje.’

‘Jij “werkt aan mij”? Zei je dat? Hoe bedoel je? Probeer je mijn gevaarlijke zwaarlijvigheid binnen de perken te houden?’

‘Brooke, kunnen we het daar een andere keer over hebben? Je weet best dat ik gewoon een geintje maakte.’

‘Nee, ik wil het nu bespreken. Wat bedoelde je daar precies mee?’

Julian stond binnen één tel naast haar, onmiddellijk berouwvol. ‘Roekie, het was absoluut niet meer dan een grapje. Je weet dat ik je prachtig vind zo en dat ik niets aan je zou willen veranderen. Ik wil alleen niet, eh… dat jíj je ongemakkelijk voelt.’

Randy pakte Michelle bij de hand en zei: ‘Wij gaan binnen alles klaarzetten. Geef die tassen maar hier. We zien jullie dadelijk binnen wel.’

Brooke wachtte tot de tussendeur dicht was. ‘Waarom zou ik me precies “ongemakkelijk” moeten voelen? Ik weet dat ik geen topmodel ben, maar wie is dat wel?’

‘Nee, dat weet ik, alleen…’ Hij schopte met zijn All Star tegen de stoeprand en ging zitten.

‘Alleen wat?’

‘Niks. Je weet dat ik je prachtig vind. Alleen dacht Leo dat je misschien moeite zou hebben met de publiciteit en dat soort dingen.’

Hij keek haar afwachtend aan, maar ze was te verbijsterd om iets te zeggen.

‘Brooke…’

Ze pakte een kauwgum uit haar tas en staarde naar de grond.

‘Roekie, kom eens hier. Jezus, dat had ik niet moeten zeggen. Zo bedoelde ik het helemaal niet.’

Ze zweeg even, in afwachting van een verklaring van hoe hij het dan wél had bedoeld, maar het bleef stil.

‘Laten we maar naar binnen gaan,’ zei ze, vechtend tegen de tranen. Ergens was het maar beter om niet te weten wat hij precies bedoelde.

‘Nee, wacht even. Kom eens hier.’ Hij trok haar naast zich op de stoeprand en nam haar beide handen tussen de zijne.

‘Schat, het spijt me. Leo en ik praten heus niet op die manier over je en ik weet dat al dat gezeik over mijn “imago” niet meer is dan dat – gezeik – maar ik vind dit hele gedoe doodeng en ik moet nu naar hem luisteren. Het album is net uit en ik doe mijn best om me er niet al te druk om te maken, maar hoe ik het ook bekijk, ik vind het doodeng. Als het aanslaat en het wordt een hit: doodeng. Als het allemaal gebakken lucht blijkt te zijn en het loopt op niets uit: nog enger. Gisteren zat ik nog lekker veilig in mijn eigen studiootje de muziek te maken waar ik zo van houd en kon ik net doen alsof er niets anders bestond dan mijn piano en ik, maar er komt zo veel bij kijken: televisie, etentjes met platenbazen, interviews… Ik ben daar helemaal niet aan toe. En als dat betekent dat ik me de laatste tijd gedraag als een enorme lul, dan spijt me dat echt heel erg.’

Er waren duizenden dingen die Brooke wilde zeggen: dat ze hem miste nu hij zo vaak weg was, hoe zenuwachtig ze werd van hun geruzie de laatste tijd, de emotionele achtbaan waarin ze leek te zitten, en hoe fijn ze het vond dat hij zich eindelijk een beetje voor haar openstelde – maar in plaats van hem onder druk te zetten met al haar vragen en gevoelens dwong ze zichzelf om dankbaar te zijn voor het kleine stapje dat hij zojuist had gezet.

Ze kneep in zijn handen en drukte een kus op zijn wang. ‘Dank je wel,’ zei ze zacht, en voor het eerst die dag keek ze hem recht in de ogen.

‘Nee, jij bedankt,’ zei hij, en hij gaf op zijn beurt een kus op haar wang.

Er was een heleboel onuitgesproken gebleven en het ongemakkelijke gevoel was niet verdwenen, maar Brooke liet zich door haar man overeind helpen en mee naar binnen nemen. Ze zou haar best doen om zijn opmerking over haar gewicht uit haar hoofd te zetten.

Randy en Michelle wachtten in de keuken op hen, waar Michelle een schaal ingrediënten aan het klaarmaken was waarmee iedereen zijn eigen sandwich kon maken: plakken kalkoen en rosbief, roggebrood, pikante slasaus, tomaten, sla en augurken. Er waren blikjes kersenlimonade en een liter mineraalwater met limoen. Michelle gaf hun beiden een papieren bordje en gebaarde dat ze moesten beginnen.

‘Hoe laat begint het feest eigenlijk?’ vroeg Brooke, en ze pakte een paar plakken kalkoen zonder brood. Ze hoopte dat Randy en Julian het zouden zien en dat ze zich schuldig zouden voelen.

‘Het eigenlijke feest om zeven uur, maar Cynthia wil dat we er om zes uur zijn, zodat we kunnen meehelpen om alles klaar te zetten.’ Michelle verplaatste zich nog verrassend soepel, gezien haar omvang.

‘Denk je dat het een verrassing voor hem zal zijn?’ vroeg Brooke.

‘Ongelooflijk dat je vader al vijfenzestig wordt.’ Julian smeerde slasaus op een snee brood.

‘En dat hij nu echt met pensioen gaat,’ zei Randy. ‘Zo raar, in september begin ik voor het eerst zonder hem aan een nieuw schooljaar.’

Brooke liep achter de anderen aan naar de eetkamer en ging met haar bord en een blikje kersenlimonade naast haar broer zitten. ‘Je zult hem missen, hè? Met wie moet je nou straks lunchen op school?’

Julians telefoon ging, en hij liep de eetkamer uit om op te nemen.

‘Hij lijkt me nog best rustig, als je bedenkt dat zijn album net is verschenen,’ zei Randy, en hij nam een grote hap van een nog grotere sandwich.

‘Dat lijkt maar zo. Zijn telefoon staat roodgloeiend en hij moet de hele dag iedereen spreken, maar niets is nog zeker. Ik denk dat we later vandaag wel iets zullen horen, of misschien morgen. Iedereen heeft goede hoop dat het album zal binnenkomen in de top twintig, maar daar kun je niks van zeggen,’ zei Brooke.

‘Niet te geloven,’ zei Michelle, en ze nam een klein hapje van haar roggebrood. ‘Ik bedoel, had jij ooit gedacht dat je nog eens zou kunnen zeggen dat Julians album binnenkwam in de top twintig? Daar streven sommige mensen hun hele leven naar, en het is pas zijn eerste…’

Brooke nam een slok en veegde haar mond af. ‘Het is nog niet zo ver… Ik ben bang dat het ongeluk brengt om het er al over te hebben. Maar inderdaad, het is een heel gek idee.’

‘Niet zo’n heel gek idee, hoor,’ zei Julian, die de kamer weer binnenkwam, met die bekende grijns op zijn gezicht. Hij lachte van oor tot oor, waardoor Brooke de spanning tussen hen even vergat.

Michelle stak haar hand op. ‘Niet zo bescheiden, Julian. Objectief gezien is het een heel gek idee dat je eerste album zou binnenkomen in de top twintig.’

‘Het is een nóg gekker idee dat het zou binnenkomen op nummer vier,’ zei hij zacht, waarna die grijns weer op zijn gezicht verscheen.

‘Wat?’ Brookes mond viel open.

‘Dat was Leo. Het is nog niet officieel, maar waarschijnlijk kom ik van niets op nummer vier. Vier! Ik kan het niet bevatten.’

Brooke vloog van haar stoel en viel Julian in de armen. ‘Dat méén je niet! Dat meen je niet!’ riep ze uit. Michelle slaakte een kreetje, omhelsde Brooke en Julian en ging toen een fles bijzondere whisky pakken om op Julian te proosten.

Randy kwam terug met drie whiskyglazen en een glaasje sap voor Michelle. ‘Op Julian,’ zei hij. Ze proostten en namen een klein slokje. Brookte trok een gezicht en zette haar glas whisky op tafel, maar Randy en Julian dronken dat van hen allebei in één teug leeg.

Randy sloeg Julian op zijn schouder. ‘Weet je, ik vind het fijn voor jou, al dat succes, bla bla, maar man, ik moet je zeggen dat het voor mij ook fucking cool is, een echte rockster in de familie.’

‘Kom kom, het is ook weer niet…’

Brooke gaf Julian ook een mep op zijn schouder. ‘Hij heeft gelijk, schat, je bent een ster. Hoeveel mensen kunnen nou zeggen dat hun album is binnengekomen op nummer vier? Vijf? Tien? Ik bedoel, The Beatles en Madonna en Beyoncé en… Julian Alter? Wat een krankzinnige gedachte!’

Ze proostten en praatten en bestookten Julian nog drie kwartier lang met vragen, totdat Michelle zei dat het tijd werd dat ze zich gingen omkleden, want over een uur zouden ze vertrekken naar het restaurant. Zodra Michelle hun een stapel handdoeken had gegeven en de deur van de logeerkamer achter hen had dichtgedaan, vloog Brooke zo hard op Julian af dat ze samen op het bed belandden.

‘Schat, het gaat gebeuren. Het gaat nu echt gebeuren, dat kan niet missen,’ zei ze, en ze kuste zijn voorhoofd en daarna zijn oogleden, wangen en mond.

Julian kuste haar terug en kwam toen overeind op zijn ellebogen. ‘Weet je wat dit nog meer betekent?’

‘Dat je nu officieel beroemd bent?’ Ze gaf hem een kus in zijn hals.

‘Het betekent dat je eindelijk kunt stoppen op Huntley. Sterker nog, je kunt allebei je banen opzeggen als je wilt.’

Ze deinsde achteruit en keek hem aan. ‘Waarom zou ik dat doen?’

‘Nou, om te beginnen heb je je de afgelopen jaren rot gewerkt, dus ik vind dat je wel wat rust hebt verdiend. Bovendien begint het nu financieel ook lekker te lopen. Met het percentage dat ik krijg van de tour met Maroon 5, de privéoptredens die Leo voor me boekt en dan ook nog de opbrengst van het album… Volgens mij wordt het tijd om er lekker van te gaan genieten.’

Het klonk allemaal heel logisch, maar om redenen die ze niet precies onder woorden kon brengen, voelde Brooke dat ze haar stekels opzette. ‘Ik doe het niet alleen voor het geld, hoor. Die meisjes hebben me nodig.’

‘De timing is perfect, Brooke. De school begint pas weer over een paar weken, dus ze hebben de tijd om een opvolger te zoeken. En mocht je besluiten om wel in het ziekenhuis te blijven werken, dan heb je tenminste nog wat vrije tijd. Hoop ik.’

‘“Mocht” ik besluiten om te blijven werken? Julian, dit is mijn carrière. Hier heb ik voor gestudeerd, en al lijkt het misschien niet zo belangrijk als binnenkomen op nummer vier in de hitlijsten, ik hóú toevallig van mijn werk.’

‘Dat weet ik. Ik dacht alleen dat je er misschien een tijdje van een afstand van zou willen houden.’ Hij gaf haar lachend een por.

Ze keek hem aan. ‘Wat wil je nou eigenlijk zeggen?’

Hij probeerde haar weer op zich te trekken, maar ze werkte niet mee.

Hij zuchtte. ‘Het is echt niet iets verschrikkelijks wat ik hier voorstel, Brooke. Als je niet zo hoefde te stressen over je uren en je rooster, zou je misschien meer kunnen genieten van je vrije tijd. Met me mee op tour, samen naar concerten en festivals?’

Ze zweeg.

‘Ben je nou boos?’ Hij pakte haar hand.

‘Helemaal niet,’ loog ze. ‘Ik heb het gevoel dat ik ontzettend mijn best heb gedaan om de balans te vinden tussen mijn werk en alles wat er met jou speelt. We zijn samen naar Jay Leno geweest, naar het feest van Friday Night Lights, naar de verjaardag van Kristen Stewart in Miami en naar Bonnaroo. Ik kom langs in de studio als je ’s avonds tot laat doorwerkt. Ik weet niet wat ik nog meer kan doen, maar ik ben er tamelijk zeker van dat stoppen met werken om jou overal naartoe te volgen niet de oplossing is. Daar zou jij ook niet gelukkig van worden, hoe leuk het aanvankelijk ook zou zijn. En eerlijk gezegd denk ik niet dat ik op die manier veel respect voor mezelf zou hebben.’

‘Denk er alsjeblieft over na,’ zei hij, en hij trok zijn T-shirt uit en liep naar de badkamer. ‘Beloof je dat?’

Het geluid van de douche overstemde haar antwoord. Brooke nam zich voor om de hele kwestie voor die avond uit haar hoofd te zetten; ze hoefden nog niets te beslissen, en dat ze er niet helemaal hetzelfde over dachten, wilde nog niet zeggen dat er iets mis was.

Ze kleedde zich uit, schoof het douchegordijn opzij en stapte bij Julian in de badkuip.

‘Waar heb ik dat aan te danken?’ vroeg hij met half dichtgeknepen ogen. Zijn hele gezicht zat onder de zeep.

‘Aan het feit dat we minder dan een half uur hebben om ons klaar te maken,’ antwoordde Brooke, en ze draaide de hete kraan helemaal open.

Julian brulde: ‘Genade!’

Ze schuifelde langs hem heen en genoot van het gevoel van zijn ingezeepte borst tegen de hare voordat ze onder de hete waterstraal ging staan.

Julian schoof, zogenaamd pruilend, helemaal op naar de andere kant van het bad Brooke moest lachen. ‘Kom nou,’ zei ze, ook al wist ze dat hij niet tegen heet water kon. Voor hem mocht het maar net handwarm zijn. ‘We kunnen er makkelijk samen onder.’

Ze kneep een beetje shampoo in haar handpalm, draaide de temperatuur van het water weer naar lauw en gaf Julian een kus op zijn wang. ‘Alsjeblieft, schat.’ Ze schuifelde weer langs hem heen en lachte toen hij aarzelend onder de straal stapte. Terwijl ze haar haar waste, keek ze toe hoe Julian van het net-niet-koude water genoot.

Het was een van de honderden, misschien wel duizenden kleine dingen die ze van elkaar wisten, en dat was iets waar Brooke altijd weer blij van werd. Ze vond het een heerlijke gedachte dat zij waarschijnlijk de enige was die wist dat Julian een hekel had aan heet water – in bad, onder de douche, in een jacuzzi; hij ging het allemaal angstvallig uit de weg – maar dat hij nooit klaagde als het buiten bloedheet en drukkend was en dat hij bovendien ‘een vuurvaste keel’ had, zoals hij zelf beweerde (als je een beker gloeiend hete koffie of een kom dampende soep voor zijn neus zette, goot hij de inhoud gerust naar binnen zonder eerst voorzichtig een slokje te nemen); dat hij een indrukwekkend hoge pijngrens had, wat was aangetoond toen hij zijn enkel had gebroken, waarop hij had gereageerd met niet meer dan een kort ‘Shit!’, maar hij piepte en spartelde als een klein meisje wanneer Brooke met een pincet een te lange haar uit een van zijn wenkbrauwen trok. En zelfs nu hij zich stond in te zepen, wist ze dat hij blij was dat er een stuk zeep lag in plaats van vloeibaar doucheschuim en dat hij alles gebruikte wat hem werd aangereikt, zolang het niet rook naar lavendel of, erger nog, naar grapefruit.

Toen ze zich naar hem toe boog om hem een kus op zijn ongeschoren wang te geven, kreeg ze een straaltje water in haar oog.

‘Net goed,’ zei Julian en hij gaf een klapje op haar billen. ‘Dat zal je leren om een artiest die op nummer vier staat niet serieus te nemen.’

‘Wat zou Mister Vier zeggen van een vluggertje?’

Julian gaf haar een snelle zoen en stapte onder de douche vandaan. ‘Ik wil je vader niet hoeven uitleggen dat we te laat op zijn feestje kwamen omdat zijn dochter me heeft besprongen in de douche.’

Brooke moest lachen. ‘Watje.’

 

Cynthia was er al toen ze in het restaurant aankwamen. Ze raasde als een wervelwind van energie en bevelen door het afgehuurde zaaltje. Ze had gekozen voor Ponzu, volgens Cynthia het hipste restaurant van heel zuidoostelijk Pennsylvania. Randy zei dat ze de term ‘fusion’ daar alleen maar gebruikten om te verhullen dat het eigenlijk iets te hoog gegrepen was: Japanse sushi en teriyaki, Vietnamese loempia’s, een pad thai die weinig inwoners van Thailand als dusdanig zouden herkennen en dan ook nog eens de ‘specialiteit van het huis’: kip met broccoli zoals je die bij de eerste de beste goedkope Chinees ook kon bestellen. Niemand leek ermee te zitten dat er geen enkel fusiongerecht op de kaart stond, dus hielden zij vieren ook braaf hun mond en gingen meteen aan het werk.

De mannen hingen twee enorme glitterspandoeken op met de teksten: HOERA, 65 JAAR! en: GEFELICITEERD MET JE PENSIOEN, terwijl Brooke en Michelle de bloemen die Cynthia had meegebracht schikten in glazen vazen die het restaurant beschikbaar had gesteld; twee per tafel. Ze waren pas halverwege toen Michelle zei: ‘Heb je er eigenlijk al over nagedacht wat je met al dat géld gaat doen?’

Brooke liet van verbazing bijna de schaar uit haar hand vallen. Michelle en zij hadden het nooit over persoonlijke zaken gehad, en een gesprek over Julians financiële situatie leek haar heel ongepast.

‘O, we hebben nog allerlei studieleningen en stapels onbetaalde rekeningen die betaald moeten worden. Het lijkt spannender dan het is.’ Ze haalde haar schouders op.

Michelle verwisselde een roos voor een pioen en hield haar hoofd schuin om het resultaat te bekijken. ‘Ach, kom nou, Brooke, hou jezelf niet voor de gek. Straks stróómt het geld binnen!’

Brooke had geen idee wat ze daarop moest zeggen, dus lachte ze alleen wat ongemakkelijk.

Alle vrienden van haar vader en Cynthia kwamen keurig om zes uur, en iedereen liep wat rond met een hapje en een drankje. Tegen de tijd dat Brookes vader op zijn allesbehalve verrassende ‘surpriseparty’ arriveerde, leek iedereen al helemaal in de stemming te zijn. Toen meneer Greene door de gastheer werd meegetroond naar het achterzaaltje, riepen de gasten heel hard ‘Surprise!’ en ‘Gefeliciteerd!’ en haar vader werkte zich door de gebruikelijke reacties heen van iemand die zogenaamd verrast wordt op een feest dat allang geen verrassing meer voor hem is. Hij nam het glas rode wijn aan dat Cynthia hem overhandigde en goot het rap naar binnen in een poging van het feest te genieten, al wist Brooke dat hij liever thuis op de bank sport had gekeken.

Gelukkig had Cynthia de toespraken gepland vóór het eten; Brooke vond het erg spannend om voor al die mensen het woord te moeten doen en ze had geen zin om de hele avond tegen die twee minuten op te zien. Anderhalve wodka-tonic maakte het iets makkelijker, en ze slaagde erin haar ingestudeerde toespraakje vlekkeloos te brengen. De toehoorders leken vooral waardering te hebben voor haar verhaal over de eerste keer dat Randy en zij na de scheiding op een ochtend bij hun vader langsgingen en hij de oven aan het volstapelen was met oude tijdschriften en betaalde rekeningen, omdat hij weinig opbergruimte had en het anders ‘zonde van de oven’ zou zijn.

Randy en Cynthia waren na haar aan de beurt, en op een onhandige vermelding van Cynthia na over ‘de klik die er meteen was toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten’ – in de tijd dat Brookes vader nog getrouwd was met Brookes moeder – verliep het allemaal soepel.

‘Mensen, mag ik nog heel even jullie aandacht?’ Meneer Greene stond op van zijn stoel aan de lange, buffetachtige tafel.

Iedereen viel stil.

‘Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie komst. En ik bedank ook mijn lieftallige vrouw, omdat ze dit feestje heeft gepland op zaterdag en niet op zondag – ze weet eindelijk dat de belangrijkste sportwedstrijden op zondag worden uitgezonden – en alle vier mijn fantastische kinderen: bedankt dat jullie zijn gekomen. Jullie maken het voor mij de moeite waard.’

Iedereen klapte. Brooke bloosde en Randy rolde met zijn ogen. Toen ze naar Julian keek, zag ze dat hij met zijn telefoon onder de tafel druk zat te sms’en.

‘En nog één ding. Sommigen van jullie weten inmiddels dat we een rijzende ster in de familie hebben…’

Dat trok Julians aandacht.

‘Het doet me deugd te mogen aankondigen dat Julians album volgende week zal binnenkomen op nummer vier in de Billboard-lijst!’

Er werd gejuicht en geklapt. ‘Laten we het glas heffen op mijn schoonzoon Julian Alter, omdat hij iets heeft bereikt wat bijna onhaalbaar is. Ik weet dat ik namens ons allemaal spreek als ik zeg dat we ontieglijk trots op je zijn, Julian.’

Brooke keek toe hoe haar vader haar verraste maar zichtbaar verrukte echtgenoot omhelsde, en ze was hem ontzettend dankbaar. Dit waren precies de woorden die Julian al zijn hele leven wilde horen van zijn eigen vader; als ze niet van hem kwamen, was Brooke blij dat Julian ze in ieder geval te horen kreeg van haar familie. Julian bedankte haar vader en ging snel weer zitten, en hoewel hij het duidelijk gênant vond om in het middelpunt van de beslangstelling te staan, kon Brooke zien dat het hem goed deed. Toen ze zijn hand pakte en er een kneepje in gaf, kneep hij twee keer zo hard terug.

De obers hadden net de voorgerechten gebracht, toen Julian zich naar Brooke toe boog en hij haar vroeg of ze even wilde meelopen, zodat hij haar onder vier ogen kon spreken.

‘Is dit jouw manier om me de wc in te lokken?’ fluisterde ze toen ze achter hem aan het zaaltje uit liep. ‘Dat zou pas een schandaal geven. Als we betrapt worden, hoop ik dat het door Sasha’s moeder gebeurt.’

Julian sleurde haar inderdaad in de richting van de toiletten. Brooke gaf een ruk aan zijn arm. ‘Het was maar een grapje.’

‘Roek, Leo belde net.’ Hij leunde tegen een bankje.

‘O?’

‘Hij zit nu in Los Angeles en daar heeft hij namens mij een heleboel besprekingen gevoerd.’ Julian leek meer te willen zeggen, maar hij zweeg.

‘En? Iets leuks?’

Bij die vraag kon Julian zich niet meer inhouden. Er brak een enorme glimlach door op zijn gezicht, en al had Brooke meteen het voorgevoel dat er iets zou komen wat zij níét leuk vond, kopieerde ze zijn gezichtsuitdrukking en lachte met hem mee.

‘Nou? Vertel!’ zei ze.

‘Hij zei…’ Julians stem ebde weg en hij zette grote ogen op. ‘Vanity Fair gaat in oktober of november een coverartikel plaatsen over aanstormend jong talent en daar willen ze mij ook bij hebben. Ik kom op de cover! Ongelooflijk, toch?’

Brooke sloeg haar armen om hem heen.

Julian drukte vluchtig zijn lippen op de hare en maakte zich als eerste los uit hun omhelzing. ‘Weet je wie de foto’s neemt? Annie Leibovitz.’

‘Dat meen je niet!’

Hij grijnsde. ‘Wel dus. Van mij en nog vier andere artiesten. Van alles wat. Leo dacht dat er een schilder en een schrijver bij waren, dat soort dingen. En weet je waar ze de foto’s nemen? Bij Chateau Marmont.’

‘Natuurlijk. We worden nog vaste gasten daar!’ In gedachten was ze al aan het berekenen hoe ze met zo weinig mogelijk vrije dagen toch met hem mee zou kunnen. En wat moest ze meenemen?

‘Brooke?’ Julians stem verried niks, maar hij trok een gekweld gezicht.

‘Wat is er?’

‘Ik vind het echt vervelend, maar ik moet nu meteen weg. Leo heeft een vlucht geboekt voor morgenavond zes uur, en ik moet eerst terug naar New York om wat spullen op te halen in de studio.’

‘Ga je nú weg?’ sputterde ze, toen het tot haar doordrong dat Julians ticket al was geboekt en hij dus zonder haar zou gaan. Hij deed zijn best om zijn gezicht in de plooi te houden, maar hij kon zijn enthousiasme moeilijk beteugelen.

Toen sloeg hij zijn armen om haar heen en kriebelde tussen haar schouders. ‘Ik weet dat het balen is, schat. Sorry dat het allemaal op het laatste nippertje moet en dat ik halverwege je vaders etentje moet vertrekken, maar…’

‘Ervoor.’

‘Hm?’

‘Je vertrekt niet halverwege het etentje, je vertrekt nog voordat we een hap hebben gegeten.’

Hij zweeg. Even dacht ze dat hij zou gaan zeggen dat het allemaal een grap was geweest, dat hij niet echt weg hoefde.

‘Hoe ga je dan naar huis?’ vroeg ze na een hele tijd; haar stem klonk nu gelaten.

Hij drukte haar tegen zich aan. ‘Ik heb een taxi gebeld die me naar het station brengt, dan hoeft hier niemand weg en kun jij morgen gewoon met de auto naar huis. Is dat goed geregeld?’

‘Ja, hoor.’

‘Brooke? Ik hou van je, schat. Zodra ik terug ben, gaan we het samen ergens vieren. Het zijn wel allemaal positieve dingen, vergeet dat niet.’

Brooke forceerde een glimlach om hem een plezier te doen. ‘Dat weet ik. En ik vind het fantastisch voor je.’

‘Ik denk dat ik dinsdag terugkom, maar ik weet het niet heel zeker.’ Hij kuste haar zachtjes op de mond. ‘Laat de planning maar aan mij over, oké? Ik wil graag iets bijzonders gaan doen.’

‘Dat zou leuk zijn.’

‘Wacht je hier op me? Dan schiet ik vlug even naar binnen om dag te zeggen tegen je vader. Ik wil niet te veel aandacht op mezelf richten…’

‘Eerlijk gezegd denk ik dat je beter gewoon kunt gaan,’ zei Brooke, en ze zag de opluchting op zijn gezicht. ‘Ik leg het wel uit. Ze zullen het heus wel begrijpen.’

‘Dank je.’

Ze knikte. ‘Kom, dan loop ik met je mee naar buiten.’

Hand in hand liepen ze de trap af, en ze slaagden erin om het parkeerterrein te bereiken zonder een van de andere feestgangers of iemand van haar familie tegen het lijf te lopen. Brooke verzekerde Julian er nogmaals van dat het beter was zo, dat zij het wel aan haar vader en Cynthia zou uitleggen en dat ze Randy en Michelle zou bedanken voor hun gastvrijheid. Dat alles was te verkiezen boven een grote afscheidsscène, waarin hij honderd keer zou moeten uitleggen wat er aan de hand was. Julian probeerde een ernstig gezicht te trekken toen hij afscheid nam en fluisterde dat hij van haar hield, maar zodra de taxi in zicht kwam, stuiterde hij erheen als een blije golden retriever die achter een tennisbal aan holt. Brooke dwong zichzelf om gul naar hem te lachen en vrolijk te zwaaien, maar de taxi reed al weg voordat Julian kon omkijken en terugzwaaien. Ze ging terug naar binnen. In haar eentje.

 

Brooke keek op haar horloge en vroeg zich af of ze nog tijd zou hebben om te gaan hardlopen na haar laatste afspraak, voordat ze naar Nola ging. Ze nam zich vast voor het te proberen, maar toen bedacht ze dat het buiten 34 graden was. Iemand die goed bij zijn hoofd was ging met die temperatuur niet hardlopen.

Er werd op de deur geklopt. Vandaag was haar eerste afspraak met Kaylie sinds het begin van het nieuwe schooljaar en ze kon niet wachten om haar te zien. Kaylies mailtjes hadden steeds positiever geklonken, en Brooke had er alle vertrouwen in dat ze haar plekje wel zou vinden op school. Maar toen de deur openging, kwam Heather binnen in plaats van Kaylie.

‘Hé, alles goed? Nog bedankt voor de koffie van vanmorgen.’

‘O, graag gedaan. Ik wilde je even laten weten dat Kaylie vandaag niet kan komen. Ze zit thuis met buikgriep of zoiets.’

Brooke keek op de lijst met afwezige leerlingen van die dag. ‘O? Ze is hier niet ziek gemeld.’

‘Nee, dat weet ik. Ze kwam daarstraks bij me langs en ze zag er vreselijk slecht uit, dus heb ik haar doorverwezen naar de verpleegsterspost en daar hebben ze haar naar huis gestuurd. Het is vast niks ernstigs, maar ik wilde het je even laten weten.’

‘Bedankt, heel fijn.’

Heather wilde al weglopen, toen Brooke vroeg: ‘Wat voor indruk kreeg je van haar? Behalve dat ze er ziek uitzag?’

Heather leek daar even over na te moeten denken. ‘Goh, dat is moeilijk te zeggen. Het was de eerste keer dat ik haar zag sinds vorig jaar en ze heeft weinig losgelaten. Ik heb wel van de andere meisjes gehoord dat ze veel optrekt met Whitney Weiss, een vriendschap waar ik om voor de hand liggende redenen mijn bedenkingen bij heb, maar zelf heeft Kaylie daar niets van verteld. Ik moet wel zeggen dat ze volgens mij behoorlijk veel afgevallen is.’

Brooke keek met een ruk op. ‘Wat noem jij “behoorlijk veel”?’

‘Ik weet niet… zeker tien kilo. Het stond haar ontzettend goed. Zelf leek ze er ook erg tevreden over te zijn.’

Heather zag Brookes bezorgde blik. ‘Hoezo? Is dat een slecht teken?’

‘Dat hoeft niet, maar tien kilo is wel erg veel in zo’n korte tijd. En die vriendschap met Whitney… Laten we zeggen dat die twee factoren samen bij mij wel een alarmbel doen rinkelen.’

Heather knikte. ‘Ik denk dat jij haar eerder zult zien dan ik, maar hou me op de hoogte, oké?’

Brooke zei Heather gedag en leunde achterover in haar stoel. Ruim tien kilo gewichtsverlies in tweeënhalve maand was ontzettend veel, en de vriendschap met Whitney stelde haar ook niet bepaald gerust. Whitney was een buitengewoon slank meisje dat het jaar daarvoor een kilo of drie was aangekomen nadat ze was gestopt met hockeyen, en haar veel te magere moeder had meteen bij Brooke voor de deur gestaan om de naam te eisen van een goed ‘afslankkamp voor dikke kinderen’, zoals ze het botweg had geformuleerd. Brookes bezwaar dat het voor een meisje van veertien, nog in de groei, heel normaal en zelfs welkom was om een paar kilo aan te komen had geen enkel effect gehad, en Whitney was naar een duur kamp gestuurd om ‘de kilo’s eraf te werken’. Zoals Brooke al had voorspeld propte het meisje zich sindsdien regelmatig vol, waarna ze alles er weer uitbraakte, gedrag waar Kaylie beslist niet aan blootgesteld zou moeten worden. Brooke nam zich voor om Kaylies vader te bellen na hun eerste gesprek en te vragen of hij iets bijzonders aan zijn dochter had gemerkt.

Ze maakte nog wat aantekeningen over hun eerdere gesprekken en ging toen naar huis. Buiten viel de vochtige septemberhitte als een klamme deken over haar heen, waardoor ze iedere gedachte aan de metro onmiddellijk overboord zette. Het was alsof ergens daarboven een engeltje haar gedachten had gelezen – of misschien had de taxichauffeur uit Bangladesh haar verwoed met haar arm zien zwaaien – want pal voor de ingang van school stopte een taxi om iemand af te zetten, en Brooke liet zich in de aircokoelte op de achterbank zakken.

‘De hoek van Duane en Hudson, graag,’ zei ze, en ze schoof haar benen wat dichter naar het roostertje waar de koude lucht uit kwam. De hele rit lang zat ze met haar hoofd achterovergeleund en haar ogen gesloten. Vlak voordat de taxi stopte voor het appartementencomplex waar Nola woonde kwam er een sms van Julian binnen.

 

Zojuist een mailtje ontvangen van John Travolta!!! Zegt dat hij mijn album ‘geweldig’ vindt en feliciteerde me ermee.

 

Brooke voelde Julians opwinding door de telefoon heen. John Travolta?! sms’te ze terug. Echt? Wat gaaf!

Hij had het zijn agent laten weten en die heeft het doorgestuurd naar Leo, antwoordde Julian.

Gefeliciteerd! Supercool. Bewaren! schreef ze, en ze voegde eraan toe: Ben bij Nola. Bel je zodra ik kan. XXX

Nola’s tweekamerflatje lag aan het einde van een lange gang en keek uit op een trendy eetcafé met een terrasje. Brooke ging naar binnen – de deur stond op een kier –, gooide haar tas op de grond terwijl ze haar schoenen uitschopte en liep rechtstreeks naar de keuken.

‘Ik ben hier!’ riep ze terwijl ze een blikje cola light uit de koelkast pakte. Dat was een van haar geheime genoegens, maar ze mocht het van zichzelf alleen bij Nola thuis drinken.

‘Er staat cola light in de koelkast. Breng er voor mij ook een mee!’ riep Nola vanuit de slaapkamer. ‘Ik ben bijna klaar met inpakken, ik kom eraan.’

Brooke trok beide blikjes open en liep de slaapkamer in om er een te overhandigen aan Nola, die tussen een enorme hoop kleding, schoenen, toiletartikelen, elektronica en reisgidsen op haar bed zat.

‘Hoe moet ik dit verdomme allemaal in een rugzak krijgen?’ snauwde ze, en ze probeerde een ronde haarborstel in een van de zijvakjes te proppen. Toen dat niet lukte, slingerde ze de borstel de kamer door. ‘Hoe heb ik die reis in godsnaam ooit kunnen boeken?’

‘Al sla je me dood,’ zei Brooke, die de chaos in de kamer bekeek. ‘Eerlijk gezegd vraag ik me dat ook al twee weken af.’

‘Dat komt er nou van als je weinig vrije dagen hebt en je hebt geen vriend – dan neem je dit soort beslissingen. Zestien dagen naar zuidoost-Azië met elf wildvreemden? Serieus, Brooke, dit is jouw schuld.’

Brooke begon te lachen. ‘Leuk geprobeerd. Ik heb van begin af aan gezegd dat ik het een ontzettend slecht idee vond, maar je was er niet vanaf te brengen.’

Nola hees zich van het bed, nam een slok cola en liep naar de huiskamer. ‘Ik zou als voorbeeld moeten dienen voor alle single vrouwen. Boek nooit impulsief een last-minute rondreis. Vietnam loopt verdomme niet weg, waarom had ik zo’n haast?’

‘Ach, het zal best meevallen. Misschien zit er wel een heel leuke man bij je in de groep.’

‘Ja hoor, vast. In plaats van Duitse stellen van middelbare leeftijd, hippies die boeddhist willen worden of gewoon alleen maar lesbiennes wemelt het natuurlijk van de aantrekkelijke, beschikbare mannen van tussen de dertig en vijfendertig.’

‘Wat goed, die positieve instelling van jou!’ zei Brooke grijnzend.

Nola’s oog viel ergens op en ze liep naar het raam in de huiskamer. Brooke keek naar buiten, maar ze zag niets bijzonders.

‘Dat eerste tafeltje helemaal links, zie je dat? Natalie Portman. Daar, met dat piccolopetje op en een zonnebril als vermomming, alsof haar duidelijke Natalie Portman-uitstraling daar niet dwars doorheen schreeuwt,’ zei Nola.

Brooke keek nog een keer, en nu zag ze de jonge vrouw met de zonnebril, die een slokje nam uit haar wijnglas en lachte om iets wat haar tafelgenoot zei. ‘Hmm, ja, ik geloof dat ze het inderdaad is.’

‘Natuurlijk is ze het! God, wat ziet ze er goed uit. Ik snap niet dat ik geen bloedhekel aan haar heb. Dat zou je toch verwachten, maar nee hoor.’ Nola hield haar hoofd schuin, maar haar blik liet het raam geen moment los.

‘Waarom zou je een hekel aan haar moeten hebben?’ vroeg Brooke. ‘Ze lijkt me juist een van de weinige sterren die normaal zijn gebleven.’

‘Reden te meer om de pest aan haar te hebben. Ze is niet alleen krankzinnig knap – zelfs met een kale kop – ze is ook nog afgestudeerd aan Harvard, spreekt een stuk of vijftien talen, reist de hele wereld over om de steun voor microkredieten te stimuleren en ze is zo begaan met het milieu dat ze niet eens leren schoenen draagt. Bovendien zweert iedereen die ooit met haar heeft gewerkt of zelfs maar naast haar heeft gezeten in het vliegtuig dat ze de coolste, nuchterste persoon is die ze ooit hebben ontmoet. Dus nou mag jij mij vertellen hoe het mogelijk is om aan zo iemand géén hekel te hebben.’

Nola verliet eindelijk haar plekje bij het raam en Brooke volgde haar. Ze ploften neer op de twee loveseats met losse hoezen en draaiden zich opzij, met de gezichten naar elkaar toe.

Brooke nam een grote slok en dacht aan de fotograaf die voor haar appartment had gestaan. ‘Fijn voor haar,’ zei ze schouderophalend.

Nola schudde traag haar hoofd. ‘God, jij bent ook een verhaal apart.’

‘Hoezo? Ik snap het niet. Moet ik geobsedeerd zijn door haar? Jaloers? Ze is niet eens écht.’

‘Natuurlijk wel! Ze zit daar op het terras en ze ziet er supergoed uit.’

Brooke sloeg theatraal een arm voor haar voorhoofd en kreunde. ‘En wij stalken haar, iets waar ik me niet prettig bij voel. Laat dat mens toch met rust.’

‘Raak ik een gevoelige snaar als het om de privacy van Natalie Portman gaat?’ vroeg Nola op iets mildere toon.

‘Ik denk het wel. Dat is heel gek: de Brooke die al jaren de roddelbladen leest, elke film met Natalie Portman heeft gezien en alle jurken kan opsommen die ze naar de Oscar-uitreiking en dergelijke heeft gedragen – die Brooke zou het liefst voor het raam de hele avond naar haar zitten staren, maar de Brooke die…’

Nola richtte de afstandsbediening op de tv en zapte tot ze een alternatieve rockzender had gevonden. Ze kwam op één elleboog overeind. ‘Ik snap het. Is er verder nog wat gebeurd? Waarom heb je zo’n rothumeur?’

Brooke zuchtte. ‘Ik heb op mijn werk weer een dag vrij moeten vragen voor dat weekend in Miami, en laten we het erop houden dat Margaret er niet zo blij mee was.’

‘Ze kan toch niet van haar werknemers verwachten dat ze geen privéleven hebben?’

Brooke snoof. ‘Het is ook niet onredelijk dat ze verwacht dat ze zo nu en dan hun gezicht laten zien.’

‘Nou overdrijf je. Maar kunnen we het niet over iets leukers hebben? Sorry, hoor.’

‘Over dat feest in Miami?’

‘Ben ik ook uitgenodigd dan?’ vroeg Nola. ‘Zal ik meegaan als jouw date?’

‘Zou je dat willen? Het lijkt me super, maar ik dacht dat ik dat niet eens bij je hoefde te proberen.’

‘Hoezo, dacht je soms dat ik liever in New York iets ging drinken met een of andere loser terwijl ik ook aan de kaviaar kan zitten met de vrouw van een veelbelovende rockster?’

‘Afgesproken. Ik weet zeker dat Julian hartstikke blij zal zijn dat hij niet de hele avond op me hoeft te passen.’

Brookes telefoon trilde op de salontafel. ‘Als je het over de duivel hebt… Hallo!’ zei ze in het toestelletje. ‘Nola en ik hadden het net over het feest van dit weekend.’

‘Brooke, raad eens? Ik sprak Leo net en die heeft bericht gekregen van de directie van Sony. De eerste verkoopcijfers van het album overtreffen al hun verwachtingen, zeggen ze.’

Brooke hoorde muziek en geroezemoes op de achtergond, maar ze kon zich niet herinneren waar Julian die middag zat. Atlanta? Of speelden ze vanavond in Charleston? Ja, dat was het. Atlanta was gisteravond – Julian had haar om één uur ’s nachts gebeld, dronken, maar wel in een heel goede bui. Hij had in het Ritz in Buckhead gezeten.

‘Niemand durft zich er nog op vast te pinnen, want over drie dagen is het pas officieel, maar vandaag was de laatste verkoopdag die meetelt voor de hitlijsten en kennelijk kan het niet missen.’

Brooke had de avond ervoor twee uur lang zitten napluizen welke andere artiesten er de afgelopen weken een album hadden uitgebracht, maar ze begreep nog steeds niet hoe die hitlijsten precies werkten. Moest ze dat nu vragen? Of zou hij zich dan ergeren aan haar onwetendheid?

‘Ik schuif minimaal door van nummer vier naar nummer drie, maar misschien kom ik nog hoger.’

‘Ik ben zo trots op je! Hebben jullie het leuk in Charleston?’ vroeg ze opgewekt.

Er viel een stilte. Even sloeg de paniek toe. Zaten ze toch niet in Charleston? Maar toen zei hij: ‘Je zult het misschien niet geloven, maar we werken ons rot. Repeteren, optreden, de boel afbreken, opbouwen, iedere nacht een ander hotel. Er wordt hier wel degelijk gewerkt.’

Brooke zweeg even. ‘Ik wilde ook niet suggereren dat jullie alleen maar feesten.’ Op de een of andere manier slaagde ze erin om hem niet te herinneren aan zijn erg late, erg dronken telefoontje van de afgelopen nacht.

Nola ving Brookes blik en gebaarde dat ze naar de slaapkamer ging, maar Brooke wuifde het weg alsof ze wilde zeggen: doe niet zo idioot.

‘Gaat dit nog steeds over dat etentje van je vader, toen ik eerder weg moest? Hoe vaak heb ik me daar wel niet voor verontschuldigd? Dat je me daar nu nog voor moet straffen.’

‘Daar gaat het helemaal niet om, al was je wel binnen zes seconden verdwenen en ben je sindsdien niet meer thuis geweest. Al bijna twee weken.’ Haar stem werd milder. ‘Ik had eigenlijk gedacht dat je binnen een paar dagen na de fotosessie wel weer terug zou zijn, voordat jullie aan de tour begonnen.’

‘Moet je je per se zo lullig opstellen?’

Het kwam aan als een klap in haar gezicht. ‘Lullig opstellen? Is het echt zo vreselijk van me dat ik vraag of je het leuk hebt daar? Of dat ik zeg dat ik je graag weer eens wil zien? God, wat lullig van me, zeg.’

‘Brooke, ik heb nu geen tijd voor jouw driftbuien.’

De manier waarop hij haar officiële naam uitsprak bezorgde haar koude rillingen.

‘Mijn driftbuien, Julian?’ Ze gaf hem bijna nooit ongezouten haar mening. Hij was al zo gestrest, hij had het druk en was afwezig – zowel letterlijk als figuurlijk – dus deed ze haar best om niet te klagen. Om opgewekt en begripvol te reageren, zoals haar moeder haar had aangeraden. Maar het viel niet mee.

‘Waar maak je je dan zo druk over? Het spijt me dat ik deze week niet thuis kan zijn, hoe vaak moet ik dat nog zeggen? Ik doe dit voor ons samen, hoor. Dat mag je wel eens in gedachten houden.’

De inmiddels welbekende ongerustheid besloop haar weer. ‘Ik geloof niet dat je het begrijpt,’ zei ze zacht.

Hij zuchtte. ‘Ik probeer wel een avond naar huis te komen voor we dit weekend naar Miami gaan, oké? Zou dat helpen? Maar ik moet je zeggen dat dat niet meevalt als je album net twee weken uit is.’

Ze had willen zeggen dat hij hartstikke dood kon vallen, maar in plaats daarvan haalde ze diep adem, telde tot drie en zei: ‘Het zou heel fijn zijn als dat zou lukken. Ik wil je echt graag zien.’

‘Ik doe mijn best, Roek. Ik moet nu gaan, maar vergeet alsjeblieft niet dat ik van je hou. En dat ik je mis. Ik bel je morgen, goed?’ Voordat ze iets kon zeggen, had hij opgehangen.

‘Hij hangt gewoon op!’ brulde ze, en ze smeet haar telefoon op de zachte bank, waar hij vanaf stuiterde en op de vloer terechtkwam.

‘Gaat het een beetje?’ Nola’s stem was zacht en geruststellend. Ze stond in de deuropening van de huiskamer met een stapeltje afhaalmenukaarten en een fles wijn in haar hand. Op de rockzender op tv werd ‘For the Lost’ gedraaid; Nola en Brooke draaiden zich allebei om naar de tv.

 

He was a brother’s dream, he was a fist of sand

He slipped away with the seond hand…

 

‘Mag dat alsjeblieft af?’ Brooke liet zich op de bank vallen en bedekte haar ogen, ook al huilde ze niet. ‘Wat moet ik nou?’ kreunde ze.

Nola zette snel een andere zender op. ‘Eerst beslis je of je kip met citroengras wilt of grote garnalen in kerriesaus van de Vietnamees, en dan ga je me vertellen wat er tussen jullie aan de hand is.’ Nola leek zich nu pas de fles in haar hand te herinneren. ‘Nee, wacht. Eerst nemen we een wijntje.’

Ze sneed snel de folie los met het puntje van de kurkentrekker en stak die in de kurk. ‘Ben je nog boos vanwege die stomme foto met Layla?’ vroeg ze.

Brooke snoof minachtend en nam een glas rode wijn van Nola aan. In officieel gezelschap zou het beschouwd worden als onbeleefd vol, maar vanavond was het precies goed. ‘Bedoel je die foto waarop mijn echtgenoot zijn arm om haar taille van vijfenzestig centimeter heeft geslagen en hij zo breed grijnst, zo overdreven stralend, dat het wel lijkt of hij ter plekke een orgasme beleeft?’

Nola nam een slokje van haar wijn en legde haar voeten op tafel. ‘Een of ander dom sterretje wilde profiteren van de aanwezige pers bij een aanstormend talent. Julian interesseerde haar echt niet.’

‘Dat weet ik. Het gaat ook niet zozeer om die foto… Eerst speelde hij in Nick’s Bar en liep hij parttime stage, en nu dit. Het is allemaal in één klap veranderd, Nola. Ik was er niet klaar voor.’

Het had geen zin om het nog langer te ontkennen: Julian Alter, haar man, was nu officieel, onmiskenbaar beroemd. Verstandelijk was Brooke zich ervan bewust dat de weg hier naartoe lang en zwaar was geweest: jarenlang dagelijks repeteren en voortdurend optreden en nummers schrijven (en dan telde ze de talloze optredens en de vele uren die Julian in zijn carrière had gestoken voordat ze elkaar kenden niet eens mee). Hij had demo’s opgenomen en promotietapes en singles gemaakt die nét niet waren aangeslagen. Zelfs toen hij een keer een platencontract had binnengesleept, waarvan hij zelf eigenlijk weinig verwachtte, had hij weken en zelfs maandenlang de kleine lettertjes uitgeplozen, gespecialiseerde advocaten in de arm genomen en contact opgenomen met ervaren artiesten voor advies en eventuele begeleiding. Dat alles gevolgd door vele maanden in een opnamestudio in Midtown, waarbij ze de keyboardpartijen en de zang honderden, misschien wel duizenden keren hadden overgedaan om de sound precies goed te krijgen. Plus eindeloze besprekingen met producers, a&r-mannen en intimiderende platenbazen die wisten dat ze de gouden sleutel van zijn toekomst in handen hadden – en zich daar ook naar gedroegen. En later bij Sony de casting voor nieuwe bandleden, die vervolgens allemaal op gesprek hadden moeten komen en auditie hadden gedaan; het non-stop heen en weer gereis tussen Los Angeles en New York om ervoor te zorgen dat alles soepel verliep; het advies van de pr-mensen, die de perceptie van het publiek konden beïnvloeden, en de instructies van de mediatrainers over hoe Julian zich moest gedragen voor de camera’s. En natuurlijk de stiliste die zijn imago bepaalde.

Jarenlang was Brooke bereid geweest twee banen aan te houden om hen beiden te onderhouden, ondanks de verwarrende verwijten die ze soms ten opzichte van hem voelde, wanneer ze doodmoe en alleen was, als studioweduwe in hun appartement. Ze had haar eigen dromen vrijwillig op een laag pitje gezet: een gat in de markt vinden op werkgebied, meer reizen, een baby. Financieel was het heel zwaar geweest om iedere dollar te investeren in de verschillende aspecten van Julians carrière. Hij had gruwelijk lange dagen gemaakt in de studio. Ze waren vaak ’s avonds laat van huis geweest, samen in een luidruchtige, rokerige bar voor een optreden van Julian, in plaats van opgekruld op de bank of een weekendje weg met andere stellen. En nu was hij altijd op reis! Onafgebroken op reis, voortdurend onderweg van stad naar stad, van kust naar kust. Ze deden allebei hun best, echt waar, maar het leek steeds moeilijker te worden. Tegenwoordig was het al een luxe om ongestoord te kunnen telefoneren.

Nola schonk hun glazen bij en pakte haar telefoon. ‘Wat wil jij?’

‘Ik heb niet zo’n trek,’ zei Brooke, en tot haar verbazing meende ze het nog ook.

‘Ik bestel de garnalen én de kip, dan kunnen we delen, en een paar loempiaatjes. Goed?’

Brooke zwaaide met haar glas; de wijn klotste net niet over de rand. Het eerste glas was wel erg snel opgegaan. ‘Ja hoor, prima.’ Ze dacht even na en besefte toen dat ze Nola nu hetzelfde behandelde als Julian de laatste tijd met háár omging. ‘Maar hoe is het met jou? Is er nog nieuws over…?’

‘Drew? Die is verleden tijd. Ik ben afgelopen weekend een beetje… afgedwaald, en toen werd het me weer duidelijk dat er veel spannender mannen op de wereld zijn dan Drew McNeil.’

Brooke sloeg nog een keer haar hand voor haar ogen. ‘O nee, nu zullen we het krijgen.’

‘Wat nou? Het was gewoon een leuk tussendoortje.’

‘Dat je daar nog tijd voor hebt.’

Nola keek quasibeledigd. ‘Zaterdag na het eten wilde jij meteen naar huis, weet je nog? Toen zijn Drew en ik op stap gegaan.’

‘O god. Ga me nou niet vertellen dat je weer een triootje hebt gehad. Mijn zwakke hart kan niet nog een triootje aan.’

‘Brooke! Drew is kort na jou vertrokken, maar ik wilde wat langer blijven. Ik heb nog wat gedronken en om een uur of half twee ben ik opgestapt, alléén, en naar buiten gegaan om een taxi aan te houden.’

‘Worden wij niet een beetje te oud om midden in de nacht nog een oude bekende te bellen voor een potje seks? Hoe noemen ze dat tegenwoordig ook alweer? Een booty call.’

Nu sloeg Nola een hand voor haar ogen. ‘Mijn god, wat ben jij toch preuts. Toen er na twintig minuten eindelijk een taxi kwam, dook er ineens een jongen op die hem probeerde in te pikken. Hij stapte snel in aan de andere kant.’

‘O?’

‘Ja. Het was best een lekker ding en ik zei dat hij mocht meerijden, zolang ik als eerste zou worden afgezet. En voordat ik het wist zaten we te vrijen.’

‘En toen?’ vroeg Brooke, ook al kon ze de rest wel raden.

‘Het was fantastisch.’

‘Weet je überhaupt wel hoe hij heet?’

‘Alsjeblieft, zeg,’ zei Nola, en ze rolde met haar ogen.

Brooke staarde haar vriendin aan en probeerde zich haar eigen tijd als single voor de geest te halen. Ze had veel vriendjes gehad en ook best veel jongens versierd, maar ze was nooit zo… vrij geweest in haar bereidheid om met hen het bed in te duiken. Meestal was ze als de dood dat Nola iets zou overkomen, maar soms was ze jaloers op haar zelfvertrouwen en de assertieve manier waarop ze haar seksualiteit benaderde. De enige keer dat Brooke een one-nightstand had gehad, had ze zichzelf moeten dwingen, door steeds weer bij zichzelf te zeggen dat het leuk en spannend zou zijn, dat ze zich er sterk en machtig door zou voelen. Maar dankzij een gescheurd condoom, plus vierentwintig uur misselijkheid door de morning-afterpil en zes weken wachten op de uitslag van de hiv-test, en precies nul telefoontjes van haar zogenaamde minnaar, wist ze dat deze manier van leven niets voor haar was.

Ze haalde diep adem en was opgelucht toen de bel van de intercom aankondigde dat het eten was gearriveerd. ‘Nola, je beseft toch wel dat je voor hetzelfde geld…’

‘Zeg, bespaar me alsjeblieft je “Het had wel een seriemoordenaar kunnen zijn”-toespraak.’

Brooke stak haar handen op alsof ze zich gewonnen gaf. ‘Oké, oké. Ik ben blij dat je het leuk hebt gehad. Misschien ben ik gewoon jaloers.’

Bij die woorden slaakte Nola een kreetje. Ze trok haar knieën op, pakte Brookes hand en gaf er een flinke klap op.

‘Waar heb ik dat aan verdiend?’ Brooke trok een beledigd gezicht.

‘Zeg alsjeblieft nooit meer dat je jaloers bent!’ zei ze, en Brooke had haar zelden zo fel meegemaakt. ‘Je bent mooi en getalenteerd en je hebt geen idee hoe fantastisch ik het vind, als vriendin, om te zien hoe Julian naar je kijkt. Ik weet dat ik niet altijd even dol op hem ben geweest, maar hij houdt van je, daar kan niemand omheen. Misschien besef je dat niet, maar jullie zijn voor mij een groot voorbeeld. Ik weet dat Julians carrière veel inspanningen heeft gekost, van jullie allebei, maar nu pluk je er de vruchten van.’

Er werd op de deur geklopt. Brooke boog zich naar Nola toe en sloeg haar armen om haar heen. ‘Je bent een schat. Bedankt – dat moest ik even horen.’

Nola glimlachte, pakte haar portemonnee en liep de hal in.

De meiden aten snel, en na het eten stapte Brooke meteen op, doodmoe van haar lange dag en een halve fles wijn. Uit gewoonte liep ze resoluut naar de metro en koos voor haar vaste plekje achterin, en pas halverwege de rit besefte ze dat ze tegenwoordig best een taxi kon betalen. Toen ze het laatste stukje naar huis liep, belde haar moeder, maar Brooke nam niet op en begon alvast te fantaseren over haar avondritueel wanneer ze straks alleen thuis was: kruidenthee, een warm bad, een ijskoude slaapkamer, een slaappil en dan heerlijk onder haar dikke donzen dekbed kruipen. Misschien zou ze zelfs haar mobieltje afzetten, zodat Julian haar niet kon wakker bellen met een van zijn sporadische telefoontjes – het enige wat er niet onvoorspelbaar aan was, was dat ze steevast muziek, meisjes of allebei op de achtergrond hoorde.

In gedachten verzonken, popelend om naar binnen gaan en haar kleren uit te trekken, zag Brooke de bloemen op de deurmat pas toen ze erover struikelde. De cilindrische glazen vaas was zo groot als een peuter en gevoerd met felgroen banananblad. Hij zat boordevol calla’s, dieppaars en gebroken wit, met als enige accent een enorme steel bamboe ertussen.

Ze had wel vaker bloemen gekregen, zo’n boeket dat iedere vrouw wel eens kreeg – zonnebloemen van haar ouders toen ze in haar eerste studiejaar een verstandskies had laten trekken, de verplichte rode rozen op Valentijnsdag van diverse fantasieloze vriendjes, en een snel meegegrist bosje bloemen van de supermarkt wanneer ze een etentje gaf – maar zoiets als dit had ze nog nooit gezien. Het was een ware sculptuur. Een kunstvoorwerp. Brooke sjouwde de vaas naar binnen en rukte het envelopje los dat discreet aan de voet was bevestigd. Walter kwam aangehold om deze geurige aanwinst te besnuffelen.

 

Lieve Brooke,

Ik mis je vreselijk. Tel de dagen af tot ik je weer zie dit weekend.

Liefs, J.

 

Ze bukte glimlachend om aan de prachtige calla’s te ruiken, een genot dat precies tien tellen duurde. Toen vochten al haar twijfels weer om voorrang. Waarom had hij ‘Brooke’ geschreven terwijl hij haar bijna altijd ‘Roekie’ noemde, zeker wanneer hij romantisch of intiem wilde doen? Was dit zijn manier om zich te verontschuldigen voor zijn onattente, botte gedrag van de afgelopen weken, en zo ja, waarom stond er dan geen ‘sorry’ bij? Kon iemand die zo goed was in teksten – hij was nota bene songwriter! – zoiets algemeens hebben geschreven? En de grootste vraag luidde: waarom zou hij haar uitgerekend nu opeens bloemen sturen, terwijl Brooke wist dat hij een hekel had aan boeketten van de bloemist? Dat vond hij een afgezaagde, te dure, commerciële uitweg voor mensen die hun gevoelens niet creatief of verbaal konden uiten, terwijl bloemen ook nog eens binnen de kortste keren doodgingen, dus wat was dat nou voor symbool? Het had Brooke nooit veel kunnen schelen, maar ze begreep zijn bezwaar wel, en ze had de brieven, liedjes en gedichten die hij zo zorgvuldig voor haar had geschreven altijd gekoesterd. Dus wat was dat ineens voor flauwekul met dat ‘Tel de dagen af’?

Walter duwde zijn kop tegen haar knie en jankte treurig.

‘Waarom kan het báásje jou niet uitlaten?’ vroeg ze, en ze deed hem zijn riem om en ging meteen weer naar buiten. ‘O, ik weet het al. Omdat hij er nooit is!’ Hoewel ze zich verschrikkelijk schuldig voelde dat ze Walter zo lang alleen had gelaten, sleurde ze hem weer mee naar binnen zodra hij zijn behoefte had gedaan, en ze kocht hem om met extra voer en zelfs een toetje. Toen pakte ze het kaartje van de bloemen weer, las het nog twee keer en legde het zorgvuldig bovenop in de vuilnisbak, om het er meteen weer uit te halen. Het mocht dan niet de mooiste tekst zijn die Julian had geschreven, het ging om het gebaar.

Ze toetste zijn mobiele nummer in en had al bedacht wat ze zou zeggen, toen ze zijn voicemail kreeg.

‘Hoi, met mij. Ik kom net thuis en heb de bloemen ontvangen. Goh, ze zijn heel… bijzonder. Ik heb er haast geen woorden voor.’ Je bent tenminste eerlijk, dacht ze. Ze overwoog om hem te vragen haar terug te bellen, maar het leek ineens te vermoeid om hem nu te spreken. ‘Goed, eh… een fijne avond nog. Ik hou van je.’

Brooke liet het bad vollopen met het heetste water dat ze kon verdragen, pakte de nieuwe Last Night die net was bezorgd en liet zich voorzichtig in de badkuip zakken; het duurde wel vijf minuten voordat ze haar hele lijf kon onderdompelen. Toen het water haar schouders omsloot, slaakte ze een zucht van verlichting. Goddank, deze dag is bijna voorbij.

In de tijd van ‘voor de foto’ was er niets zo heerlijk geweest als een heet bad met een kersverse Last Night. Sindsdien was ze altijd doodsbenauwd voor waar ze op zou kunnen stuiten, maar de gewoonte was er nu eenmaal ingebakken. Ze werkte zich door de eerste bladzijden heen en peinsde even over het grote aantal getrouwde sterren die bereid waren over hun seksleven te vertellen, met pareltjes als: ‘Ons geheim om het spannend te houden? Hij brengt me op zondag ontbijt op bed en dan toon ik hem op een héél speciale manier mijn dankbaarheid’ en: ‘Wat zal ik zeggen? Ik heb het getroffen. Mijn vrouw is echt heel goed in bed.’ De bladzijde waarop sterren te zien waren terwijl ze ‘gewone’ dingen deden was nog saaier dan anders: Dakota Fanning die aan het shoppen was in Sherman Oaks, Kate Hudson met haar vriendje-van-de-week, een kiekje van Cameron Diaz die haar bikinibroekje tussen haar billen uit trok, Tori Spelling met een blond kind op de arm bij een kapsalon. Er stond een tamelijk interessant artikel in over kindsterretjes uit de jaren tachtig (Winnie Cooper bleek heel goed te zijn in wiskunde!), maar pas toen Brooke aanbeland was bij de langere verhalen, hield ze haar adem in. Er stond een groot artikel in met als titel ‘Songwriters met soul die de wereld veroveren’. Het bevatte achtergrondverhalen en foto’s van vijf of zes artiesten. Haar ogen vlogen zoekend over de bladzijde. John Mayer, Gavin DeGraw, Colbie Caillat, Jack Johnson. Niets. Ze sloeg de bladzijde om. Bon Iver, Ben Harper, Wilco. Weer niets. O, wacht! O, mijn god. Daar, onder aan de vierde bladzijde, was een geel kader. WIE IS JULIAN ALTER? luidde de schreeuwende paarse kop. De vreselijke foto van Julian met Layla Lawson nam de bovenste helft in beslag, en daaronder stond de bijbehorende tekst. O, god, o god, dacht Brooke, en ze merkte dat haar hart bonsde en ze haar adem inhield; het was alsof ze van een afstandje naar haar eigen lichaam keek. Ze kon niet wachten om het artikel te lezen, en tegelijkertijd zou ze willen dat het in rook opging, dat ze het voorgoed uit haar bewustzijn kon bannen. Had iemand dit al gelezen? Had Julian het gezien? Als abonnee ontving ze het blad een dag voordat het in de winkels lag, maar was het echt mogelijk dat niemand haar dit vooraf had verteld? Ze pakte een handdoek om het zweet van haar voorhoofd te vegen en haar aan handen af te drogen, haalde diep adem en begon te lezen.

 

Julian Alter heeft eerder deze zomer niet alleen indruk gemaakt met een spetterend optreden bij Jay Leno en een pikante foto in de bladen, hij heeft ook alles in huis om zijn status waar te maken: zijn eerste album is vorige week van niets binnengekomen op nummer 4 in de hitlijst van Billboard. En dan ga je je toch afvragen… wie is deze zanger eigenlijk?

 

Brooke duwde zichzelf omhoog met haar voeten, tot ze rechtop zat. Ze was zich bewust van een toenemende duizeligheid, die ze weet aan de combinatie van te veel wijn en het dampend hete water. Als je dat echt gelooft… dacht ze bij zichzelf. Diep ademhalen. Het was heel gewoon dat iemand zich een beetje raar voelde wanneer ze onverwacht in een internationaal tijdschrift een artikel over haar eigen man tegenkwam. Ze dwong zichzelf om verder te lezen.

 

BEGINJAREN: In 1977 geboren in de Upper East Side van Manhattan. Zat op de prestigieuze Dalton School en bracht zijn zomers door in Zuid-Frankrijk. Kandidaat om een rijke playboy te worden. Alters belangstelling voor de muziek viel niet goed bij zijn society-ouders.

 

CARRIÈRE: na zijn afstuderen aan Amherst in 1999 koos Alter op het laatste nippertje niet voor een studie medicijnen en besloot hij zijn muzikale ambities te volgen. In 2008 tekende hij een contract bij Sony, na een stage van twee jaar op de afdeling A&R. Alters eerste cd belooft een van de meest succesvolle debuutalbums van het jaar te worden.

 

PASSIE: Als Alter niet in de studio staat, brengt hij graag tijd door met zijn hond, Walter Alter, en zijn vrienden. Volgens klasgenoten van de middelbare school blonk hij op Dalton uit in tennis, maar speelt hij niet meer ‘omdat tennis niet bij zijn imago past’.

 

LIEFDESLEVEN: Reken er maar niet op dat Alter binnenkort iets zal beginnen met Layla Lawson! Hij is nu vijf jaar getrouwd met zijn oude liefde Brooke, ondanks geruchten dat er donkere wolken aan de horizon zouden verschijnen door Julians drukke agenda. ‘Brooke heeft hem altijd gesteund toen hij nog onbekend was, maar ze heeft erg veel moeite met alle aandacht van nu,’ aldus een bron die zowel Julian als Brooke goed kent. Het stel woont in een bescheiden tweekamerflat vlak bij Times Square, maar is volgens vrienden op zoek naar woonruimte in een betere buurt.

 

Helemaal onderaan in het kader stond een foto van haarzelf met Julian, genomen door een van de porfessionele fotografen op het feest van Friday Night Lights. Ze had de foto nog niet eerder gezien. Nadat ze hem had verslonden met haar ogen, slaakte ze een diepe zucht van verlichting: wonder boven wonder stonden ze er allebei goed op. Julian bukte om haar schouder te kussen, en je zag een lachje op zijn gezicht. Brooke had een arm om zijn nek geslagen en hield in de andere hand een felgekleurde margarita; haar hoofd was een beetje achterover gekanteld en ze lachte. Ondanks de cocktail, de twee cowboyhoeden en het pakje sigaretten dat Julian in zijn mouw had gestoken als onderdeel van zijn kostuum zagen ze er tot Brookes grote vreugde vrolijk en zorgeloos uit, niet dronken of liederlijk. Als ze per se een minpunt zou moeten aanwijzen op de foto, zou het haar middel zijn: door een combinatie van de vreemde hoek waarin ze stond, de scherpe schaduwen in het donkere vertrek en een briesje vanaf het terras stond haar geruite cowboyhemd helemaal bol, waardoor het leek alsof ze een buikje had. Niks kolossaals, gewoon de suggestie van een zwembandje dat er in werkelijkheid niet zat. Maar een foto die vanuit een wat ongelukkige hoek was genomen, daar kon ze mee leven. Al met al – ze had er in verschillende opzichten vreselijk op kunnen staan – was ze er behoorlijk mee in haar nopjes.

Maar dat artikel… Ze wist niet eens waar ze moest beginnen. Julian zou niet blij zijn met de vermelding van de ‘rijke playboy’. Hoe vaak Brooke ook probeerde hem ervan te verzekeren dat het niemand wat kon schelen op welke middelbare school hij had gezeten, hij kon er absoluut niet tegen als de indruk werd gewekt dat hij dit alles had bereikt dankzij zijn rijke ouders en dure scholen. En dan dat stukje over Julians passie waarin de hond werd opgevoerd – nogal vernederend voor alle betrokkenen, vooral omdat er niet werd vermeld dat hij graag tijd doorbracht met haar of met zijn familie en er geen echte hobby’s werden genoemd. De suggestie dat hele hordes meisjes teleurgesteld zouden zijn dat Julian nooit een verhouding zou beginnen met Layla was aan de ene kant vleiend, maar aan de andere kant ook verontrustend. En dat citaat waarin werd beweerd dat Brooke hem steunde maar slecht tegen alle aandacht kon? Het was zeker waar, maar waarom hadden ze het verwoord als een akelige beschuldiging? Was het citaat echt afkomstig van een van hun vrienden, of verzonnen die bladen maar wat en legden ze de woorden in de mond van anonieme bronnen wanneer dat zo uitkwam? In het hele artikel stond één ding waarvan haar hart echt sneller ging kloppen: het gedeelte over de woonruimte in een betere buurt. Hè? Julian wist maar al te goed dat Brooke dolgraag terug wilde naar Brooklyn, maar ze waren beslist nog niet op zoek.

Brooke gooide het blad op de grond, kwam langzaam overeind om te voorkomen dat de warmte naar haar hoofd zou stijgen en stapte uit bad. Ze had haar haar niet gewassen, maar dat deed er nu niet toe. Het enige wat telde was dat ze Nola moest bellen voordat ze haar telefoon uitschakelde en ging slapen. Met een handdoek om haar bovenlichaam en Walter die het water van haar enkels likte pakte ze de draadloze huistelefoon en toetste uit haar hoofd het nummer van Nola in.

Nola nam na vier keer rinkelen op, vlak voordat de voicemail zou worden ingeschakeld. ‘Zeg, hebben wij elkaar vandaag nog niet genoeg gesproken?’

‘Bel ik je wakker?’

‘Nee, maar ik lig wel in bed. Wat is er, heb je wroeging omdat je vanavond hebt gesuggeerd dat ik een enorme hoer ben?’

Brooke snoof minachtend. ‘Echt niet. Heb je de Last Night gezien?’

‘Ach, nee toch? Wat staat erin?’

‘Je hebt toch een abonnement?’

‘Zeg nou maar gewoon wat erin staat.’

‘Kun je hem alsjeblieft even pakken?’

‘Brooke, doe normaal! Ik lig letterlijk onder de wol, met nachtcrème op mijn gezicht en een slaappil achter de kiezen. Er is niets waarmee je mij nu zo gek krijgt dat ik naar de brievenbus beneden loop.’

‘Er staat een joekel van een stuk in met als titel WIE IS JULIAN ALTER? en een foto van ons samen, op pagina 12.’

‘Ik bel je over twee minuten terug.’

Ondanks haar gespannen zenuwen moest Brooke lachen. Ze had maar net genoeg tijd om haar handdoek weg te hangen en bloot onder het dekbed te kruipen tot de telefoon ging.

‘Gezien?’

‘In al z’n glorie.’

‘Dat klinkt onheilspellend. Is het echt zo erg?’

Stilte.

‘Nola, zeg iets! Ik raak in paniek. Het is veel erger dan ik dacht, hè? Word ik ontslagen omdat ik het ziekenhuis te schande heb gemaakt? Margaret zal hier niet blij mee zijn…’

‘Ik heb nog nooit zoiets cools gezien.’

‘Heb jij wel hezelfde blad voor je als ik?’

‘“Wie is deze sexy zanger?” Ja, we hebben hetzelfde blad voor ons. Gaaf!’

‘Gááf?’ Brooke schreeuwde het bijna uit. ‘Wat is er gaaf aan de mededeling dat ons huwelijk gevaar loopt? Wat is er gaaf aan dat ze beweren dat we huizen aan het bekijken zijn terwijl ik daar niks van weet?’

‘Ssst,’ zei Nola. ‘Haal even diep adem. Je gaat hier nu niet een negatieve draai aan geven, zoals je altijd doet. Sta er eens even bij stil dat jouw man – je echtgenoot – beroemd genoeg is voor een heel artikel in de Last Night, en nog een flatteus artikel ook, als je het mij vraagt. Er staat min of meer in dat het hele land iets met hem zou willen, en hij is van jou. Denk daar maar eens goed over na.’

Dat deed Brooke, en ze zweeg. Zo had ze het nog niet bekeken.

‘Je moet het grote geheel zien. Julian heeft het gemaakt en het is heus niet oppervlakkig of verkeerd om daarvan uit je dak te gaan.’

‘Ja, misschien…’

‘Niks misschien! Hij heeft dit voor een groot deel dankzij jou kunnen bereiken. Daar hebben we het al over gehad. Door jóúw steun, jouw harde werk en jouw liefde. Dus wees nou maar trots op hem. Geniet ervan dat je man beroemd is en dat alle jonge meisjes in het hele land jaloers op je zijn. Dat mag gerust, echt. Geniet!’

Brooke liet het zwijgend tot zich doordringen.

‘Want al het andere is gelul. Het doet er eigenlijk niet toe wat ze schrijven, áls ze maar schrijven. Als je hier al moeite mee hebt, wat gaat er dan gebeuren als hij volgende maand op de cover van de Vanity Fair staat? Nou? Wat zegt Julian er zelf eigenlijk van? Hij vind het natuurlijk te gek?’

Toen pas drong het tot Brooke door. ‘Ik heb hem nog niet gesproken.’

‘Laat me je in dat geval één advies geven: bel hem op om hem te feliciteren. Dit is super! Een mijlpaal. Een duidelijke indicatie dat hij het heeft gemaakt. Struikel nou niet over kleinigheden, oké?’

‘Ik doe mijn best.’

‘Pak dat blad, kruip onder de dekens en bedenk dat alle meisjes in het hele land op dit moment dolgraag met je zouden willen ruilen.’

Brooke lachte. ‘Nou, dat betwijfel ik.’

‘Toch is het zo. Maar nu moet ik echt gaan slapen. Hou op met dat gestress en geniet er gewoon van, oké?’

‘Doe ik. Bedankt. Je bent lief.’

‘Jij ook.’

Brooke pakte het tijdschrift en bekeek de foto nog eens aandachtig, maar deze keer concentreerde ze zich alleen op Julian. Het was waar, je kon er niet omheen: op het moment dat de foto was genomen, keek hij naar haar alsof hij zielsveel van haar hield. Toegewijd, gelukkig en lief. Wat wilde ze nou nog meer? En hoewel ze het nooit zou toegeven, vond ze het best lekker om zichzelf zo in een blad te zien staan en te weten dat haar eigen man vele harten had veroverd. Nola had gelijk, ze moest zichzelf toestaan ervan te genieten. Dat kon heus geen kwaad.

Ze pakte haar mobieltje en toetste een sms in voor Julian:

 

Net de Last Night gezien, gaaf! Ik ben trots op je. Bedankt voor de waanz bloemen. Geweldig, net als jij. XXX

 

Zo. Daar had Julian nu behoefte aan: liefde en steun, in plaats van nog meer kritiek en gezeur. Trots op zichzelf omdat ze haar aanvankelijke paniek had afgewend legde ze de telefoon weg en pakte een boek. Ieder huwelijk kende pieken en dalen, hield ze zichzelf voor toen ze begon te lezen. Die van hen werden ongetwijfeld nog wat verhevigd door de ongewone omstandigheden, maar met een beetje toewijding en inspanning van hen allebei was er niets aan de hand, niets waar ze zich niet doorheen konden slaan.