Hoofdstuk 4

Addie stond in de kleine slaapkamer van haar appartement en staarde wanhopig naar de halflege koffer op haar bed. Ze was al vroeg wakker geworden en nadat ze bijna een uur naar het plafond had getuurd, was ze maar opgestaan in de hoop dat ze kalm en beheerst zou zijn tegen de tijd dat Malachi’s auto haar zou komen halen. Desondanks was ze nog lang niet klaar, en ze zakte verslagen neer op haar bed.

Het ging allemaal zo snel. Drie dagen geleden had ze Malachi voor het eerst in vijf jaar gesproken en nu zou ze een maand met hem op vakantie gaan. Vandaag. Deze ochtend. De gedachte schoot als een stroomstoot door haar lichaam, en ze begon meteen kleren te vouwen en in de koffer te leggen.

Om eerlijk te zijn, had ze met hart en ziel naar hem gehunkerd; een krankzinnig en onstuitbaar oergevoel. Ze had zijn handen op haar lichaam willen voelen, zijn lippen op haar mond. Pas later was tot haar doorgedrongen dat het maar weinig had gescheeld of ze hadden de liefde bedreven op de achterbank van een limousine.

Ze schaamde zich niet voor wat er gebeurd was. Sterker nog, ze was er bijna blij mee. Ze beet op haar lip. Nadat ze uit elkaar waren gegaan, had ze zich volledig op haar werk gestort. Een enkele keer was ze naar de sportschool gegaan of had ze met vrienden afgesproken, maar doorgaans zat ze ’s avonds thuis met het avondeten op schoot voor de tv om vervolgens alleen naar bed te gaan.

Maar nu zou ze een maand doorbrengen op een privé-eiland in de Caraïben. Met Malachi. De man die haar met slechts één aanraking kon folteren en temmen.

Ze wist vrijwel zeker dat ze spijt zou krijgen van deze reis. Maar dat vluchtige en genotzalige moment achter in de limousine had haar iets duidelijk gemaakt wat ze al die tijd had ontkend; dat ze nog niet over Malachi heen was. Dat ze zich op een of andere onbegrijpelijke manier nog steeds zijn echtgenote voelde. Maar ze haalde zich geen rare dingen in het hoofd; deze ‘huwelijksreis’ was geen laatste strohalm om hun relatie te redden. Integendeel, het was een bitterzoete afsluiting van een huwelijk dat nooit aan haar verwachtingen had voldaan. Misschien zou hun relatie nu eerlijker zijn, aangezien de regels simpel waren: seks in ruil voor geld.

Was ze oppervlakkig? Geldbelust, immoreel?

Nee, sprak ze zichzelf streng toe. Ze deed het voor haar liefdadigheidsinstelling. En er waren ergere dingen dan een maand doorbrengen op een privé-eiland met een sexy miljonair.

De gedachte aan Malachi’s eiland joeg haar een beetje angst aan. Hoe moest ze de dagen in hemelsnaam doorkomen als zij tweetjes samen op een verlaten eiland zaten?

Door zich aan de regels te houden. Kussen was vrijwel onvermijdelijk, Malachi kennende zou ze zijn kussen niet kunnen ontwijken; dan zou hij alleen maar vastberadener worden. Maar ware intimiteit – dingen doen die bij een echt stelletje hoorden – moest ze koste wat kost vermijden. Het was immers een puur zakelijke overeenkomst, waarbij ze haar grenzen duidelijk zou moeten aangeven. En als de huwelijksreis echt ondraaglijk zou worden, zou ze altijd nog het vliegtuig naar Miami kunnen nemen. Ze was nog niet zo arm dat ze geen vlucht naar huis kon betalen.

De telefoon die op haar bed lag, begon te trillen. Toen ze een blik op het schermpje wierp, sloeg haar hart een slag over. De auto zou er al over twintig minuten zijn. Ze had nog maar net genoeg tijd om haar haar te föhnen, haar paspoort op te sporen en te controleren of Carmen niet vergeten was dat zij de komende vier weken de leiding op kantoor zou overnemen.

Dertig minuten later zat ze in een korte marineblauwe wikkelrok en een roomwitte zijden blouse achter in de auto en probeerde ze te doen alsof ze elke dag werd opgepikt door een limo. Ze keek omlaag naar haar hoge marineblauwe hakken. Even verscheen er een lichte frons op haar gezicht; ze waren niet bepaald handig voor een strandvakantie. Maar ze herinnerden haar aan de reden waarom ze had besloten het te doen; deze reis was zakelijk, niet privé. Bovendien verschaften de hakken haar de extra lengte die ze goed kon gebruiken als ze het tegen de boomlange Malachi wilde opnemen.

Even later remde de limousine af, en toen ze uit het raampje keek, zag ze dat ze bij een privé-luchthaven waren aangekomen. De adem stokte in haar keel bij de aanblik van het strakke witte vliegtuig met het logo van King Industries op de startbaan. Er stond een rij stewards op haar te wachten, en het was net alsof ze stuk voor stuk uit de Italiaanse Vogue kwamen. Het zweet brak haar uit; ze voelde zich net een onvoorbereide plaatsvervangende actrice die elk moment op het toneel in het Londense West End zou moeten verschijnen. Toen het portier naast haar werd geopend, ademde ze diep in voor ze haar benen uit de limousine draaide en op de startbaan stapte.

De dichtstbijzijnde steward liep meteen naar haar toe. ‘Goedemorgen, Ms. Farrell. Mijn naam is John, ik ben de chief steward op deze vlucht en ik zal vandaag voor u zorgen. Welkom bij King Airlines.’

Eenmaal in het vliegtuig moest ze haar kaken opeen klemmen om te voorkomen dat haar mond steeds openviel. Ze had wel vaker gevlogen, zelfs een keertje in business class, maar dit… Ze had nog nooit in zo’n vliegtuig gezeten. In plaats van twee rijen met stoelen en een looppad in het midden, was er een open lounge die de gehele breedte van het vliegtuig besloeg. Tussen de enorme leren banken stonden vazen met fresia’s op tafeltjes, en er was zelfs een bar.

Vijf minuten later zat ze op de hoek van een bank, nippend van een perfecte cappuccino uit een porseleinen kopje. Een deur aan de andere kant van de lounge ging open, en Malachi liep nonchalant naar haar toe.

‘Sorry, schat. Ons reisje heeft voor aardig wat onrust gezorgd. Ik moest even met wat mensen spreken om er zeker van te zijn dat alles keurig wordt opgevangen tijdens mijn afwezigheid.’

Nog voor ze iets kon zeggen, liet hij zich naast haar op de bank zakken en nam hij in een vloeiende beweging het kopje uit haar handen. Hij trok haar op schoot en kuste haar zo hartstochtelijk, dat ze naar adem hapte. Hij smaakte naar zonlicht en sinaasappels, en ondanks de frisse buitenlucht voelde zijn huid warm aan.

‘Ik heb je gemist.’

Zijn ogen staarden naar haar lippen, en zijn gezicht was zo warm en perfect, dat ze eventjes vergat dat ze kon praten, laat staan dat ze wist wat ze moest zeggen. Toen ze hem verward aankeek, verscheen er een grijns op zijn gezicht, die de zon in het zilver van zijn ogen deed oplichten.

‘En nu moet jij zeggen: “Ik heb jou ook gemist”,’ zei hij zachtjes.

Elke vezel in haar lichaam reageerde op zijn sterke arm om haar middel en de plagende klank in zijn stem. ‘We hebben elkaar twee dagen geleden nog gezien.’ Ze trok een wenkbrauw op in de hoop dat ze er kalmer uitzag dan ze zich voelde. ‘Je hebt die vijf jaar daarvoor ook overleefd.’

‘Waarom denk je dat ik die overleefd heb?’

Ze zag iets in zijn gezicht, maar het was te snel om goed te zien.

‘Misschien lag ik wel in bed, verscheurd door verdriet.’

‘Dan liep er iemand rond die enorm veel op je leek,’ kaatste ze bits terug. ‘Daar moet je voor uitkijken. Iemand heeft misschien wel je identiteit gestolen.’

Zijn ogen fonkelden. ‘Het doet me goed om te horen dat mijn doen en laten je zo aan het hart gaat –’

‘Dat gaat me niet –’ protesteerde ze, maar haar stem loste op, toen zijn hand over haar blouse gleed.

‘Dit is mooi,’ mompelde hij, de stof aftastend. ‘Ingetogen en toch sexy.’ Zijn blik gleed langzaam over haar benen naar haar schoenen. ‘En die vind ik ook mooi.’ Zijn hand glipte onder haar blouse.

Ze voelde zijn koude vingers over haar hete huid gaan. Maar plotseling kreunde hij, gebaarde dat ze van zijn schoot moest gaan en schoof hij bij haar vandaan.

‘Verdorie, Addie.’ Zijn gezicht was vertrokken, alsof hij pijn had.

‘Wat is er?’ Ze keek verward naar hem op; ze was nog steeds ademloos van zijn aanraking.

Hij schudde zijn hoofd en wierp haar een spottende glimlach toe. ‘Ik heb daar een kamer vol mensen die wachten tot ik mijn handtekening onder hun zakenvoorstel zet, maar je brengt me zo van mijn stuk, dat ik mijn eigen naam niet eens kan spellen.’

Het duurde even voor de onderliggende betekenis van zijn woorden tot haar doordrong; dat ze weer moest wachten. Ze keek hem aan en zag de zachte, plagende glinstering in zijn grijze ogen terwijl haar eigen ogen vuur spuwden. Al vanaf het begin bepaalde Malachi de voorwaarden van hun afspraak. En zoals altijd deed hij dat met een langzame, flirtende glimlach. En nu ze in zijn privévliegtuig zat, in het ultieme symbool van zijn macht en rijkdom, liet hij haar wachten, waarschijnlijk om aan te geven dat híj de baas was, ongeacht de seksuele spanningen.

Het kostte haar immense moeite om onaangedaan te blijven zitten; ze wist dat ze niet kon dreigen weg te lopen als een diva die niet tevreden was met haar kleedkamer. Ze was immers zelf akkoord gegaan met dit belachelijke toneelstukje. Haar huid tintelde toen ze bedacht hoe goed hij haar kon kwellen, hoe hij haar liet wachten tot ze gek werd van verlangen.

Ze wist met moeite terug te gaan naar het hier en nu en klemde haar kaken opeen. Hij mocht zien dat ze teleurgesteld was. Dat ze akkoord was gegaan met deze reis, wilde nog niet zeggen dat ze een soort maîtresse was. En daar moest ze hem zo snel mogelijk aan herinneren.

Er heerste een dodelijke stilte terwijl ze elkaar alleen maar aankeken, tot ze uiteindelijk haar schouders ophaalde. ‘Prima. Ik vermaak mezelf wel,’ zei ze, waarna ze haar handtas pakte en een dikke paperback tevoorschijn haalde. ‘Ik had al zo’n vermoeden dat ik deze nodig zou hebben.’

‘Emotionele intelligentie bij jongvolwassenen,’ las hij voor. ‘Klinkt heel boeiend. Maar ik dacht dat je graag met mijn lichaam wilde spelen, niet met mijn hoofd.’

Bij de gedachte aan het spel dat ze met zijn lichaam wilde spelen, werd haar mond helemaal droog. ‘Het is ontzettend interessant en leerzaam,’ zei ze op arrogante toon.

‘Dat geloof ik graag.’ Zijn ogen keken haar spottend aan, terwijl hij haar een kus toe blies en de lounge verliet.

Toen hij na een halfuur terugkwam, liep hij direct op haar af. Zijn lichaam straalde energie uit, als een racewagen die ronkend stond te wachten op het startsignaal. ‘Klaar.’ Hij liet zich naast haar in de kussens op de bank zakken. ‘Nu heb je mijn volledige aandacht.’ Hij trok het boek uit haar handen en gooide het nonchalant op een tafeltje. ‘Waar waren we?’ Zijn blik gleed over haar gezicht, steeds lager, tot hij haar hartslag in het kuiltje van haar hals kon zien kloppen. ‘Ik weet het weer. Kom maar bij me op schoot.’

Ze keek hem sprakeloos aan, te kwaad om iets te zeggen uit angst dat ze dan haar zelfbeheersing zou verliezen. Dacht hij nou echt dat hij maar met zijn vingers hoefde te knippen en ze zich op hem zou storten? ‘Ik heb een beter idee,’ zei ze zachtjes, waarna ze opstond en haar rok gladstreek. Zijn ogen gleden omlaag naar de zoom van haar rok en weer omhoog naar haar gezicht. ‘Waarom gaan we niet ergens anders heen? Waar we meer privacy hebben?’ Ze voelde een knoop in haar maag, maar ze wist haar bonzende hartslag te negeren. ‘Moet ik een deur kiezen? Of wil je me de weg wijzen?’

Terwijl hij haar via een wenteltrap naar boven leidde, hield ze haar ogen op zijn gespierde rug gevestigd tot ze zijn privévertrekken bereikten. Hij raakte haar niet eens aan, maar ze huiverde al van top tot teen. Ze hunkerde naar hem, maar wilde dat hij ook naar haar hunkerde; ze wilde dat hij niet zonder haar kon, zodat ze alle macht over hem had.

Boven aan de wenteltrap twijfelde ze. Er volgde een korte gespannen stilte waarna hij een deur opende en naar binnen stapte. Ze wachtte even voor ze langs hem liep, een kleinere kamer in. Er hingen een paar goud omlijste spiegels aan de muren, en boven op de houten tafeltjes lagen stapeltjes paperbacks. Opkijkend zag ze dat hij naar haar staarde, met ogen die zwart leken in plaats van grijs. Elke vezel in haar lichaam sprong overeind.

‘Dus…’ zei hij zachtjes. ‘…daar zijn we dan. Eindelijk privacy.’

Zijn woorden maakten iets in haar los, en ze voelde haar hart tekeer gaan. Ze kon alleen maar knikken en moest er alles aan doen om kalm te blijven. ‘Deze kamer is anders. Niet zo –’

‘Opzichtig?’ Hij zag er ineens jonger en ernstiger uit.

‘Ik wilde “formeel” zeggen,’ zei ze voorzichtig.

Hij lachte. ‘Wat akelig diplomatiek van je.’ Hij keek langs haar heen. ‘Beneden is een verlengstuk van mijn kantoor. Dat deel vertegenwoordigt een bepaald imago van mij. Dit is zoals ik echt ben.’

De spanning die hij had uitgestraald, nam af, en ze keek om zich heen. Het comfort en elegante stijl van de kamer bevielen haar wel. ‘Wat is hier?’ Ze gebaarde naar een deur aan de andere kant van de kamer.

‘Een fitnessruimte en een stoomcabine.’

‘En daar?’ Ze wees naar treden die op magische wijze in de lucht leken te hangen. Toen hij zich omdraaide en zijn ogen over haar huid liet glijden, voelde ze het bloed in haar aderen kolken.

‘Kom maar kijken.’ Hij stak zijn hand uit.

Korte tijd staarde ze alleen maar naar zijn hand en bleven zijn woorden onbeantwoord in de lucht hangen. Ze moest even haar gedachten op een rijtje zetten tegen het harde bonzen van haar hart. Toe dan, sprak ze zichzelf toe. Alleen op jouw voorwaarden. Neem het roer over. Ze pakte zijn hand vast en glipte langs hem heen, maar draaide zich onder aan de trap naar hem om. ‘Ik denk dat ik zelf wel de trap op kom.’

Trede voor trede beklom ze langzaam de trap, hoewel hij haar hand geen moment losliet.

Eenmaal boven verstijfde haar hele lichaam, terwijl ze naar het bed keek. Plotseling draaide ze zich om, met haar handen naar zijn overhemd graaiend. Haar vingers grepen naar zijn knopen en ze trok ongeduldig aan de stof. Zijn verwarring was van korte duur; al snel voelde ze zijn lippen op haar mond en beantwoordde ze zijn kus. Ze sloeg haar armen om zijn hals, dolgelukkig dat ze hem eindelijk kon aanraken en kussen, en ze woelde met haar vingers door zijn haar.

Hij had haar in een oogwenk opgetild, waarbij ze automatisch haar benen om hem heen sloeg. Ze vielen bijna op het bed. Zijn handen betastten haar middel, haar bovenbenen, haar ribben; ze gleden over haar hele lichaam en duwden haar blouse over haar hoofd, waardoor haar laatste verdediging aan diggelen lag.

Haar ademhaling versnelde. De kwellende aanraking van zijn mond dreef haar tot waanzin. Ze kreunde, reikte omlaag en legde haar hand tegen de spieren van zijn onderbuik tot ze zijn lichaam voelde huiveren. ‘Malachi,’ fluisterde ze hijgend, tot hij omhoogkwam en op haar neerkeek, zijn grijze ogen glanzend als staal.

‘Wat is er?’ mompelde hij. ‘Ben je vergeten hoe het moet?’

Addie trilde. Zijn vliegensvlugge vingertoppen gleden over de zachte huid van haar buik, steeds verder omlaag, tot ze dacht gek te worden van deze marteling. Toen hij zijn hand weg haalde, snikte ze wanhopig. Zijn blik liet haar ogen geen moment los. Zijn uitdrukking was hard en hongerig, alsof hij genoot van haar verlangen. ‘Malachi…’ Ze slikte en probeerde de onstuitbare begeerte in haar stem te verbergen, terwijl haar spieren zich aanspanden en weer ontspanden.

‘Addie…’ Zijn stem stierf weg, toen ze hem smekend aankeek. Heel zachtjes ging zijn tong over haar schouder, warm en glad als een slang over haar sleutelbeen, waarna hij het kuiltje onder aan haar hals verkende tot haar lichaam begon te trillen. Hij spreidde zijn vingers op de blote huid van haar rug en knipte in een oogwenk haar beha los zodat hij haar gezwollen pijnlijke borsten kon aftasten.

Ze verslikte zich bijna in haar opwinding en wreef haar lichaam tegen het zijne; ze wilde niets liever dan dat hij haar pijn verzachtte, maar in plaats daarvan gooide hij haar beha opzij en verslond hij haar borsten met zijn lippen. Hij likte en knabbelde, waarbij zijn tong eerst de ene en toen de andere tepel verwende. Al snel kon ze het niet langer tegenhouden en duwde ze zijn hoofd weg, waarna ze wanhopig in zijn broek reikte om hem in haar hand te nemen.

Zijn onderlichaam schokte. Zijn adem was rauw, hijgend. Hij woelde met zijn handen door haar haar en kuste haar opnieuw, harder en harder, tot ze bang was dat ze zou smelten van genot. Ze kon niet stilliggen; ze kon niet langer wachten tot hij haar zou verlossen van dat meedogenloze en pijnlijke verlangen om hem in zich te voelen. Ze trok ongeduldig aan zijn riem; haar nagels gleden langs de gesp en krabden zijn huid.

‘Wacht, schat, wacht. We moeten niet –’ Hij greep haar ongeduldige hand stevig vast.

Verward en verdoofd keek ze naar hem op. ‘W-Wat is er?’ Ze moest zelfs naar de eenvoudigste woorden zoeken en fronste, toen ze werd overmand door angst. ‘Hoe bedoel je?’ Haar stem was hees, haar honger klonk erin door. Maar dat kon haar niet meer schelen; ze kon alleen maar aan zijn lichaam denken. Ze wilde alles. De warmte, de brute kracht, en het ondenkbare en onmogelijke genot van zijn mannelijkheid.

Hij schudde zijn hoofd. ‘Niet hier. Niet nu.’

Ze schoof rusteloos bij hem vandaan. Haar hele lichaam huiverde van het onvervulde verlangen, en ze beet op haar tong om hem niet te smeken de liefde met haar te bedrijven.

Hoe kwam hij aan de wilskracht om haar te weerstaan? Het besef dat hij zo beheerst was dat hij hun intieme, hartstochtelijke omhelzing zomaar kon onderbreken, was een klap in haar gezicht. Haar wangen gloeiden. Ze ademde diep in en duwde hem verder van zich af.

Hij verzette zich niet en zei niets, toen ze haar beha en blouse weer aantrok. Zij had zich niet afstandelijk en beheerst gedragen, integendeel; ze had al haar voornemens laten varen en zich laten meevoeren door haar emoties.

Plotseling werd de stilte verbroken door een zacht zoemend geluid. Malachi draaide zich om en drukte op een knop op een paneel boven het bed. ‘Ja?’

‘Sorry, Mr. King. We naderen Antigua, dus u dient uw veiligheidsgordel vast te maken.’

‘Ja, natuurlijk.’ Hij verbrak de verbinding en keek haar aan. ‘We moeten terug naar onze stoelen.’ Hij streek met zijn vingers door zijn haar en stopte zijn overhemd in zijn broek zodat hij meteen weer de uiterst beheerste en efficiënte zakenman was. Zijn ogen gleden over haar verfomfaaide kleding. ‘Misschien moet je je even opfrissen…’

Eenmaal in de badkamer staarde ze naar haar spiegelbeeld, terwijl ze gedachteloos een borstel door haar haar haalde. Haar hand trilde nog, waardoor het onmogelijk was om lippenstift of andere make-up aan te brengen; in plaats daarvan besloot ze een afstandelijk masker op te zetten, net zoals Malachi.

Zelfs nu ze niet meer in dezelfde ruimte waren, klopte haar lichaam nog van verlangen en kon ze amper helder nadenken. Huiverend besefte ze dat ze anders was dan hij. Ze kon haar gevoelens niet scheiden van de hartstocht. Seks met Malachi zou nog een hele opgave worden, en niet omdat ze van hem hield, maar omdat hij zijn gevoelens zomaar kon uitschakelen, alsof het niets was.

Haar hart bonkte in haar keel. Dus ze kon haar gevoelens niet zomaar beteugelen, nou en? Wilde ze echt net zo afstandelijk als Malachi worden? Charmant en voorkomend aan de buitenkant, maar vanbinnen niet in staat om met echte emoties om te gaan.

Nee, zo wilde ze nooit zijn.

Haar huwelijk met Malachi had haar al haar trots, vijf jaar van haar leven en ongeveer zes kilo aan lichaamsgewicht gekost. Ze was niet van plan om nog meer op te offeren.

Ze draaide zich om, duwde de deur van de badkamer open en liep vastberaden naar Malachi toe.

‘Klaar?’ Hij klonk afgeleid. Zijn ogen lieten het scherm van zijn telefoon geen moment los.

Ze schraapte haar keel en wachtte tot hij opkeek, waarbij hij zijn ogen tot spleetjes kneep, terwijl hij haar lange benen in zich opnam. Pas toen zei ze: ‘Ik ben overal klaar voor.’