Nog twee weken te gaan

De volgende dag ben ik bij Barney's en pas voor de laatste keer mijn bruidsjurk. Hij is zoveel mooier dan ik me herinner! Mijn moeder, mijn zus en Helen kijken vol ontzag toe. Daarna pakt Helen de tere sluier en zet die met een kleine, parelmoeren kroon vast op mijn hoofd. Ik hoef je niet te vertellen dat mijn moeder en Jamie in tranen uitbarsten. Ik heb te veel aan mijn hoofd om mijn normale en veel te emotionele zelf te zijn.

De lijsten van Martha zijn weer langer geworden, en deze onderdelen zijn veel praktischer en nemen erg veel tijd in beslag. Geloof het of niet, maar ik verlang nu al naar de gemakkelijke dagen waarop ik diskjockeys inhuurde en mensen die video's maken. Tegenwoordig vul ik mijn dagen met het doorgeven van het aantal gasten aan het cateringbedrijf, want elke dag liggen er rcz^-kaartjes in de brievenbus. Verder schrijf ik bedankjes voor de vele geschenken die ik al heb mogen ontvangen.

Justin is een echte engel, want laten we wel wezen, zijn taak zit erop. Toen we ons eenmaal hadden verloofd, had ik hem niet zo vaak meer nodig om naar feestjes te gaan, want onze 'liefde' was bewezen. Maar toch is hij bij al dat georganiseer een geweldige vriend en partner gebleven. Stiekem denk ik dat hij het gewoon heel erg leuk vindt, want hij brengt heel veel tijd door in mijn appartement.

Ik kijk nog een laatste keer naar mezelf in de jurk en probeer me voor te stellen hoe het zal zijn om hem op mijn trouwdag aan te trekken. Dat blijkt ontzettend moeilijk te zijn. Als je tenminste niet wilt overgeven. Met Helens hulp stap ik van het kleine podium van de naaister. Ik trek de jurk uit en waak ervoor me niet te prikken aan de spelden die ze erin heeft gestoken. Door al die stress van de laatste paar maanden ben ik een paar kilootjes kwijtgeraakt en daarom moet de jurk ietwat worden ingenomen. Ik laat de jurk achter bij Helen en voeg me bij mijn moeder en zus voor een lunch boven bij Fred's. Ze beweerden dat ze te veel honger hadden om te wachten tot ik me weer omgekleed had en zijn alvast naar boven gegaan om een tafeltje te regelen en een mandje met brood.

Mama en Jamie zitten al aan een tafeltje. De stress van het huwelijk wordt me echt even te veel en daarom hoop ik op een ontspannende lunch zonder gepraat over huwelijksdingen. Maar helaas. .. Er ligt een 'Huwelijksdagschema' voor hen op tafel en op het plekje waar ik ga zitten, ligt er ook een.

Mijn moeder begint zodra ik ga zitten.

'Welnu, meisjes,' zegt ze, en ik kijk nu al uit naar de dag dat Marion uit haar leven verdwijnt en de 'welnu's' ophouden. 'Ma- rion heeft huwelijksdagschema's geprint voor de bruid, de moeder van de bruid en het bruidsmeisje.'

'Het getrouwde bruidsmeisje,' brengt Jamie haar in herinnering, maar mijn moeder merkt het niet eens... Ze is veel te geconcentreerd.

Mama doet een map open met daarin een berg papier in allerlei kleuren. De eerste pagina is roze en daar staan alle telefoonnummers op: mijn huis, mijn mobiele telefoon, die van mams etc., en, natuurlijk, Marions kantoornummer en mobiele nummer. De volgende pagina is groen en daar staat een gedetailleerd schema van de trouwdag op. Wanneer ik bij Capella zal zijn om mijn haar en make-up te laten doen, wanneer ik arriveer bij het Plaza, het precieze tijdstip waarop ik mijn jurk zal aantrekken, etc. De héle dag is in kaart gebracht. Er gaat een vlaag van verdriet door me heen als ik lees wat Justins schema is, op lavendel- kleurig papier, en het schema van de ceremonie, op geel papier, want ik weet dat dat helaas heel anders uit gaat pakken.

Geloof me, dit wordt echt veel en veel moeilijker dan ik me dat ooit had voorgesteld. Ik dacht dat het samenstellen van de leugen het zwaarst zou zijn, maar nu, nu de grote dag met een sneltreinvaart dichterbij komt, realiseer ik me dat er één ding nog veel zwaarder is: 30 juni overleven. Opeens dringt tot me door waar ik mee bezig ben. Je zult misschien denken dat dat een keertje tijd wordt! Ik dacht alleen aan mezelf en hoe ik met de grote dag zou omgaan en dat ik niet ging trouwen... Maar nu ik naar mijn ongekend enthousiaste moeder en zus kijk, besef ik pas hoeveel mensen ik hiermee ga raken. Ik duw mijn bord van me af. Geloof het of niet, maar ik krijg geen hap meer door mijn keel.

Ik zit de maaltijd uit en probeer normaal te doen terwijl mams en Jamie alle huwelijksinformatie doornemen en opgewonden kletsen over de grote dag. Als ik het gevoel heb dat het niet erger kan worden dan dat, zie ik in mijn ooghoek... Claire Reilly. Ze luncht met iemand die volgens mij alleen maar haar huwelijkscoördinator kan zijn, Bliss, als ik tenminste afga op hoe Brad deze psychotische persoon heeft beschreven. Natuurlijk is Claire niet beleefd genoeg om van haar luie reet te komen en ons te begroeten, maar ik weet dat zij weet dat we er zijn. Ik voel dat ze naar ons zit te staren.

Ik sta niet bepaald bekend om mijn volwassen gedrag en daarom zink ik naar haar niveau en negeer haar op dezelfde manier als ze mij negeert. Ik ben alleszins van plan dit vol te houden tot ik van deze pijnlijke lunch ben bevrijd, maar natuurlijk pakt het iets anders uit.

Mijn moeder ziet Claire zitten, en in plaats van haar met koelte te bejegenen, roept ze warm haar naam en wuift naar Claire. Ik voel me twaalf en ben in het winkelcentrum met een hele groep populaire meisjes, en word dan door mijn moeder betrapt... Uiterst vernederend. Mijn vriendelijke en warme moeder staat zowaar op en loopt naar de tafel van het kreng om haar te begroeten. Omdat ik mijn moeder niet alleen naar de ijsprin- ses wil sturen, spring ik op en loop achter haar aan.

'Hallo, mevrouw Harrigan, dit is mijn huwelijkscoördinator, Bliss Engel,' zegt Claire koeltjes.

'O jee, je huwelijkscoördinator!' roept mijn moeder als een plattelandsmeisje.

'Ja, niet iedere moeder heeft de tijd om het huwelijk van haar dochter te organiseren,' zegt Claire op de haar bekende krengerige toon.

'Dan heb ik geluk gehad,' zeg ik en ik spring bij om mijn moeder te verdedigen. Dat je het weet, maar ik ben echt heel blij om mijn huwelijk te organiseren met mijn eigen lieve mams en niet een of andere huwelijksrobot met een stomme naam.

'Ja hoor,' antwoordt Claire.

We plaatsen de gebruikelijke opmerkingen: dag, leuk je te zien, een genoegen u te ontmoeten, en lopen dan weer terug naar onze tafel, waar Jamie alle stukjes avocado heeft opgegeten van de salade die ik had laten staan. De avocado is mijn favoriet, hoe durft ze?

'Dat arme kind,' is het eerste wat mijn moeder zegt als ze gaat zitten, en gedurende een fractie van een seconde denk ik dat ze het over mij heeft, de arme, avocadoloze Molly, tot ik me realiseer dat ze naar Claires tafel kijkt.

'Wat?' vragen Jamie en ik eensluidend.

'Wat triest dat haar eigen moeder niet de tijd wil nemen om samen met haar dochter dit soort dingen te doen.'

'Haar moeder wil waarschijnlijk niet eens bij haar zijn!' suggereert Jamie, wat volgens mij en vermoedelijk een heleboel derde- en vierdeklassers en misschien ook tweedeklassers, een volstrekt acceptabele verklaring is.

'Of haar moeder is net zo slecht als zij en ze kunnen vast niet samen in dezelfde kamer zijn, want anders vernietigt hun slechtheid de wereld,' suggereer ik en zak daarmee een stap lager dan Jamie.

'Alsjeblieft, meisjes, het is triest dat ze haar huwelijk moet organiseren met die Bliss.'

Jamie en ik grommen verslagen. Zie je wat ik bedoel als ik zeg dat mijn moeder een lieve ziel is? Ze ziet nooit het slechte in iemand. Dat ze medelijden heeft met Claire Reilly zou dat voor eens en altijd moeten bewijzen.

We beëindigen onze lunch en verlaten Barney's. Jamie en ik doen ons best om niet naar Claire te kijken, maar mijn moeder loopt natuurlijk naar haar toe om haar nog een keer gedag te zeggen en biedt zowaar haar hulp aan, mocht Claire nog iets nodig hebben. Ais mama wegloopt, weet je wat dat kreng dan zegt?

'Ja hoor.'

Aan de ene kant hoop ik dat mijn moeder het hoort zodat ze eindelijk inziet dat Claire een vreselijk mens is, maar aan de andere kant hoop ik dat natuurlijk niet, want dat zou haar kwetsen en dat verdient ze niet. Jamie en ik draaien ons slechts om en kijken haar vuil aan tot ze uit ons zicht verdwenen is. Maar of het haar is opgevallen?