Een lange hete douche of een babyfeestje?

Als de wekker de volgende ochtend afloopt is het vreselijk koud en ontzettend donker. Ik geef er met mijn vuist een mep op en vervloek mezelf omdat ik vergeten ben het alarm tijdens het weekend uit te zetten. Ik draai me om en kruip diep onder mijn dekbed totdat ik me opeens met een schok herinner dat het vandaag de dag van Jamies feestje is! Ik breek bijna mijn nek als ik uit bed spring en over de negenendertig gemerkte metalen potjes struikel die me tot de dageraad wakker hebben gehouden.

Ik doe het lampje naast mijn bed aan, en als de aanvankelijke blindheid wat is afgenomen, pak ik er een op vanonder mijn voet en bekijk hem aandachtig. Ik vind echt dat het vele werk de moeite waard is geweest want ze zien er enig uit. Slaperig verzamel ik alle potjes, die om zes uur afgeleverd moeten worden bij My Secret Garden, zodat de miniroosjes erin gepot kunnen worden en ze allemaal op tijd klaar zijn voor het feest. Ik reik onder mijn bed naar een boodschappentas die groot genoeg is om ze allemaal in mee te nemen. Ik maak er keurige stapels van, zodat ze in de grote Restoration Hardware-tas passen waar ik ooit het huwelijkscadeau in heb gestopt dat ik voor mijn vriendin Elizabeth had gekocht. Het was maar een kussen, een van de weinige dingen op haar cadeaulijst van Restoration Hardware die ik me kon veroorloven, maar hij zat wel in een grote doos, en dat vond ik leuk. Ik doe mijn best om mezelf en negenendertig blikken bloempotjes zo geruisloos mogelijk het appartement uit te krijgen, zonder Justin te wekken... Dat is geen eenvoudige taak, maar gelukkig slaapt hij altijd erg vast.

Ik loop over de donkere trap naar beneden en ben verbaasd als ik op straat sta dat de zon zich al laat zien. Ik overweeg een (hopelijk) warme taxi aan te houden om naar My Secret Garden te gaan, dat zich twee huizenblokken verderop bevindt, maar doe dat niet omdat ik hoop dat de koude lucht me wakker zal maken omdat het er vandaag niet in zit dat ik terug mag keren naar mijn warme flanellen lakens.

Om klokslag zes ben ik bij de bloemist, en ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo vroeg ben opgestaan en zo actief was, behalve misschien om ergens heen te vliegen, of vroeg te landen met een vlucht die de avond ervoor is vertrokken. De bloemist, Iris (ja, ik heb een bloemist gevonden die de naam van een bloem heeft), is zo vrolijk en wakker alsof het al tien uur s ochtends is en niet pas zes uur.

'Hallo, lieverd!' zingt ze bijna, als ik mezelf en mijn emmertjes de winkel in sleep.

'Hoi, Iris, hier zijn de emmertjes.'

Ik geef haar de tas en ze haalt er een uit om mijn werk te bekijken. Ik hoop dat ze ze leuk vindt, want eerlijk gezegd heb ik me de pokken gewerkt. Alle namen staan er in leuke roze letters op, met aan het eind van de letters kleine stipjes. Daarna heb ik kleine roze, lavendelkleurige en gele roosjes om elke naam heen geschilderd.

'Goh, ben jij niet het snoezigste wat ik ooit heb gezien?' vraagt ze als ze mijn werk bewondert.

Ze weet het niet, maar door haar is mijn hele dag weer goed. Nu heb ik echt de energie die nodig is om alles in de volgende paar uur voor elkaar te krijgen.

'Dank je! Dus ze worden om elf uur vanochtend door de bezorger bij het restaurant afgegeven?'

'Absoluut - ik heb hier alle informatie en je mobiele nummer, voor het geval dat.'

Iris is vrij snel gewend geraakt aan mijn nogal paranoïde manier van doen, maar ze lijkt geen moeite te hebben om met een krankzinnige samen te werken. En dat is maar goed ook, want ik kom volgende week terug om de bloemen voor de bruiloft te bestellen en in mijn hoofd ben ik al vier keer van gedachten veranderd sinds ik haar twee dagen geleden heb ontmoet.

'Dank je, Iris. Tot volgende week, oké?'

'Ja. Geniet van het feest.'

Ik maak aanstalten om naar buiten te lopen. 'Je zei toch dat je mijn mobiele nummer hebt, hè?'

'Ja, Molly. Dat heb ik. Ga nu maar,' zegt ze lachend.

Ik draai me om en loop de deur uit. Nu moet ik naar de andere kant van de stad om de taart op te halen bij Cakery Bakery en hem af te leveren bij het restaurant. Daarna ga ik naar huis om me klaar te maken voor het feest. Ik vind dat een ritje naar de andere kant van de stad een warme taxi meer dan waard is.

Ik schiet even bij Dean & Deluca naar binnen om een latte te halen - ik weet het, mijn fans bij Starbucks zouden intens verdrietig zijn, maar op dit moment wil ik niet echt een beroemdheid zijn - en houd daarna een taxi aan. De warme cafeïnerijke drank doet wonderen, en tegen de tijd dat ik voor de Cakery Bakery uit de taxi stap, hoor ik weer bij de levenden.

Ik zie meteen dat Annabelle 's ochtends meer op mij lijkt dan op Iris. Ze ziet er chagrijnig uit en houdt een beker Starbucks- koffie in haar linkerhand terwijl ze met haar rechter door de be- stelformuliertjes bladert.

'Ah, hier heb ik hem,' zegt ze, en haalt het formulier ertussenuit. 'José!' krijst ze de achterkamer in. 'Breng de taart voor het babyfeestje van Molly Harrigan naar voren.'

Hij brult een of ander antwoord dat alleen zij kan verstaan en ze vertelt me dat ik een paar minuutjes moet wachten en dat ik even moet gaan zitten. Daar ben ik helemaal voor. Terwijl ik wacht, blader ik weer door het album met de taarten. Zonder Brad is het veel gemakkelijker om aandacht te besteden aan de taarten en serieus na te denken over wat ik precies wil bestellen voor mijn bruiloft.

De sculpturen die ze creëren van meel, suiker en water, zijn ongelooflijk. Ik bekijk de traditionele taarten in lagen met verse en gesuikerde bloemen. Sommige zelfs met vers en gesuikerd fruit. Er zit er een tussen die ik heel erg mooi vind, met beeltenissen gemaakt van chocola. En dat is nog maar het begin. Eentje lijkt op een aantal opgestapelde cadeautjes, een andere ziet eruit als een berg cadeautjes van Tiffany in blauwe doosjes met witte linten! Weer een andere is gemaakt van kleine cakejes, om maar niet te spreken van die ene die eruitziet als een boot. Zo te zien hebben die mensen hun bruiloft gevierd op een cruiseschip.

Dit zijn niet de witte torens die ik normaal gesproken zie. Sommige zijn wit, maar deze zijn elegant en hebben veel krulwerk of lintjes gemaakt van gesmolten suiker. Er zijn ook chocoladetaarten, roze taarten, blauwe taarten, roep het en zij maken het. En er zijn ook verschillende vormen! Rond, vierkant, rechthoekig en allerlei combinaties. Wie heeft ooit geweten dat er zoveel mogelijkheden zijn? Van het proeven gisteren weet ik dat deze taarten heerlijk smaken... Het is moeilijk te geloven dat ze er ook zo verbluffend uit kunnen zien. Ik kijk kwijlend naar een heel aparte chocoladetaart in vier lagen met gesuikerde frambozen en roze roosjes als Annabelle mijn trance verbreekt.

'Oké, Molly, hier is je taart.'

Ik loop naar de toonbank, waar ze een grote, roze doos voor me openhoudt. Deze taart is van alle taarten in het boek mijn favoriet! Het is een grote, felroze cirkel met lichtroze roosjes erop geschilderd en met de woorden We kunnen niet wachten tot Kate er is, er in turkoois opgeschreven. Mijn zus zal hem prachtig vinden en daarom ben ik er helemaal weg van.

'Fantastisch, Annabelle. Dank je.'

'Natuurlijk, liefje. We zien je over een paar weken om de jouwe

te bestellen. Als je wilt kun je er dezelfde roosjes op laten maken.'

'Echt waar? Misschien?' O, jee, nog een keus erbij!

Ik draag de taart, die niet alleen groter maar ook veel zwaarder is dan ik had verwacht, de bakkerij uit en weet een taxi aan te houden door met mijn been in de lucht te schoppen zonder onderuit te gaan en de taart op straat te laten vallen. De taxi rijdt snel door de bijna lege straten naar het restaurant, dat slechts een paar kilometer verderop ligt, waar hij me eruit laat zonder aan te bieden de deur voor me open te doen. Ik schop de deur dicht met mijn voet en hij sjeest weer weg. Dan probeer ik de instructies van de manager van het restaurant op te volgen om de leveranciersingang te vinden waar iemand de taart van me over zal nemen om hem in hun koelkast te stoppen. Dit geloof je niet, maar ik kan de deur niet vinden. Ik loop drie keer heen en weer, de zwaarste taart van de wereld torsend, en het levert helemaal niets op. Eindelijk, tijdens mijn vierde wandeling, herinner ik me dat hij zei dat ik een kleine trap op moest lopen aan de zijkant van de hoofdingang. Oef, misschien moet ik ginkgo biloba of zo gaan slikken... Ik kan niets meer onthouden. Tegen de tijd dat ik boven aan de trap sta, ben ik bang dat ik flauw ga vallen. Ik schop zachtjes tegen de deur, omdat ik geen hand vrij heb om te kloppen, en sta daar te zweten onder al die lagen wol en het gewicht van de taart tot Nathan, de manager van het restaurant, eindelijk de deur open doet.

'Ah, Molly met de taart,' zegt hij.

Ik geef de doos dankbaar aan hem en loop nog een keer het schema door van de lunch, terwijl ik langzaam weer op adem kom. Hij lijkt kalm en heeft zo te zien alles onder controle, en daarom ga ik naar huis om me om te kleden zodat ik hier over een paar uur weer terug ben. Als ik op straat sta, kijk ik op mijn horloge... niet te geloven, het is pas acht uur! Ik voel me alsof ik al een hele dag achter de rug heb. Ik heb drie uur de tijd om thuis te komen en me om te kleden. Tijd zat, misschien zelfs tijd voor een tukje? Ik geeuw bij de gedachte aan mijn bed en besluit dat een tukje de beste optie is. Ik spring in een taxi, en voor ik het in de gaten heb, ben ik thuis. Het appartement ziet er precies zo uit zoals ik het heb achtergelaten — de beide jongens liggen te slapen - ze hebben niet eens gemerkt dat ik weg was. Slaperig loop ik naar mijn kamer, pel de wol af en klim weer in bed.

De dag verloopt zelfs beter dan ik had gepland. Alles wat ik 's ochtends moest doen verliep zo snel en gladjes dat ik zowaar een heel uur kan slapen! Natuurlijk maakt het het gebrek aan slaap niet goed, maar het zal ongetwijfeld helpen. Er is maar één probleem... terwijl ik in slaap doezel, denkend aan wat ik aan moet trekken voor Jamies feestje, vergeet ik helemaal de wekker te zetten.

Ik word wakker uit een droom, waarin ik met een van de taarten die ik in het boek van de Cakery Bakery zag aan het dansen ben op de muziek van 'Just The Way You Look Tonight', als Justin me heen en weer schudt en schreeuwt.

'Molly! Je hebt je verslapen! Je had de emmertjes naar de bloemist moeten brengen en de taart op moeten halen. O, mijn god! Logan! Ze ligt nog te slapen!'

Het lukt me mijn ogen te openen en Justin aan te kijken en ik ben bijna verbaasd dat hij niet een levensgrote taartman is en ik neem even de tijd om zijn woorden te verwerken.

'Wacht, nee, het is oké. Ik ben opgestaan en heb dat allemaal vanochtend al afgewikkeld. Hoe laat is het nu?'

'Tien uur!' zegt Justin met paniek in zijn stem.

Ik schiet meteen overeind.

'Zei je tien?' 'Ja!'

'O, mijn god! Ik heb me verslapen. Ik moet me klaar maken. Het feestje begint over een uur aan de andere kant van de stad.'

Justin springt net snel genoeg opzij om niet door Orkaan Molly geplet te worden als ik door mijn kamer hol om god-weet- wat bij elkaar te grissen voordat ik de badkamer in vlieg en onder de douche stap.

Ik was me zo snel als de bliksem en besluit zelfs om deze keer niet mijn haar te wassen, dat aan de vette kant is, en ik kan alleen maar hopen dat het de mensen niet zal opvallen. Mijn haar niet wassen bespaart me een goede twintig minuten en die kan ik goed gebruiken. Ik doorloop mijn gebruikelijke routine, maar vandaag wel met de snelheid van een straaljager. Op dit moment ga ik even iets langzamer om mijn make-up aan te brengen, want dat heb ik ooit te gehaast gedaan en toen heb ik een kind dat bang was voor clowns de stuipen op het lijf gejaagd.

Ik vlieg mijn slaapkamer in en ren nerveus naar mijn kast want ik heb geen idee wat ik aan moet trekken. Is het je ooit opgevallen dat de dagen dat je te laat bent het lastigst zijn om kleren uit te kiezen? Als ik nergens heen moet, trek ik bij de eerste poging al iets leuks uit de kast. Als ik ergens heel snel moet zijn, trek ik altijd een knalroze legging en een groen topje uit de kast. Ik kijk naar mijn kleren en kreun.

'Molly!' roept Justin uit de andere kamer. 'Je kleren liggen al op het bed.'

Ik draai me om, en op mijn bed, precies zoals ik dat gedaan zou hebben, alleen leuker, ligt de perfecte kleding voor Jamies feestje. Een winterwitte coltrui van kasjmier - meer een soort van koker eigenlijk, die ik vorig jaar kerst cadeau heb gekregen van mijn moeder, wat het een win-win situatie maakt, want de trui is prachtig en ze zal heel gelukkig zijn als ze mij erin ziet. Hij heeft de trui gecombineerd met een knielange, camel en winterwitte geruite rok, maar de ruit is heel vaag. Tot slot mijn bruine knielaarzen. Laat me je vertellen dat dit de reden is waarom ik zogenaamd met deze jongen trouw.

'Ik hou van je!' roep ik naar hem.

'Dat weet ik,' antwoordt hij.

Ik trek de kleren aan en ben zo blij dat ik niet de 'Wat moet ik in godsnaam aan'-dans doe die ik meestal doe als ik aan de late kant ben, en loop naar de deur. Maar voordat ik er ben, gaat de telefoon. Ik neem snel op.

'Hallo?'

'Molly, met mama. Er is een ongeluk op de snelweg gebeurd, en daarom ben ik wat later.'

'Geen probleem,' zeg ik. 'Het feestje begint pas om halftwaalf - we hebben alleen afgesproken om er om elf uur te zijn om onszelf de tijd te geven het een en ander te controleren.'

Die marge van een halfuur is de enige reden waarom ik niet helemaal uit mijn dak ga en in mijn trainingspak naar het feestje ga.

'Maar ik heb mijn kaart thuis laten liggen, dus ik moet ergens stoppen om een nieuwe te kopen,' jammert mama.

'Mam, geef haar die kaart toch een andere keer.'

'Welnu, Molly, hoe moet ze weten welk cadeautje van mij is als er geen kaartje bij zit?'

Deze vraag levert twee problemen op. 1) dat verdomde 'welnu' van Marion - het stelt zo weinig voor, maar het irriteert me mateloos, en 2) het cadeau. Was het de bedoeling haar een cadeau te geven? Is dat feestje niet genoeg? Hebben we een tastbaar en ingepakt geschenk nodig? De paniek steekt de kop weer

'Mama! Ik moet gaan - kom maar zo snel mogelijk.' KLIK.

Ik hoor mama iets zeggen als ze ophangt, maar het enige wat ik kan bedenken is 'geschenk'. Ik schreeuw naar de jongens dat ik hen daar wel zie (Jamie is zo hip dat er jongens én meisjes mogen komen), pak mijn tas en jas en trek hem aan terwijl ik de trap af ren en dan naar de stoeprand, waar ik de eerste taxi aan- hou die ik zie.

'Pottery Barn Kids op Broadway en Sixty-seventh!' gil ik naar de chauffeur, die zich wezenloos schrikt en het gaspedaal onmiddellijk intrapt.

Ik gooi een enorme fooi door het kleine raampje en spring uit de taxi. Dat doe ik niet om hem te bedanken voor zijn geweldige service, maar eerder omdat ik niet wil wachten op het wisselgeld. Ik ren de winkel in en kijk om me heen. Ik heb geen idee. Geheel kenmerkend voor de Pottery Barn word ik snel benaderd door een vriendelijke medewerkster.

'Help!' gil ik naar het arme meisje, dat daar waarschijnlijk alleen werkt als vakantiehulp omdat ze twee weken vrij heeft van de universiteit. 'Ik heb een cadeau nodig voor het babyfeestje van mijn zus!'

'Heeft ze zich hier ingeschreven?' vraagt het meisje, dat haar best doet om kalm te blijven, hoewel ik haar de stuipen op het lijf heb gejaagd.

'Dat weet ik niet!'

'Laten we even kijken,' zegt ze, terwijl ze naar een computer loopt die er hetzelfde uitziet als de honderd computers waar ik voor heb gestaan om cadeaus voor de verloving, voor het vrijge- zellenfeestje en voor het huwelijk uit te kiezen. 'Wat is de naam van je zus?'

'Jamie Harrigan-Hope,' zeg ik en begin het te spellen, maar voordat ik bij de tweede R ben zegt de redder van de Pottery Barn al dat ze haar heeft gevonden en drukt een lijst af.

Wie heeft ooit geweten dat je je ook voor babycadeautjes kunt inschrijven? Ik weet niet of ik wel blij moet zijn met deze informatie. Ik loop de lijst door. Had ik maar genoeg tijd om al die leuke dingen die Jamie voor Kate heeft uitgekozen te bekijken.

'Aha! Stootkussentjes. Ik neem de stootkussentjes,' vertel ik het meisje.

'Wil je ze niet eerst zien?'

'Nou, ik heb ontzettend veel haast.'

'Oké,' zegt ze en de bangheid komt weer terug. 'Ze liggen hier,' zegt ze, en gaat me voor naar een grote, open kast en haalt daar een paar schattige roze geruite en enigszins gewatteerde stootkussentjes uit voor een wiegje.

'Perfect, schattig - wil je ze inpakken?'

'We hebben een speciale verpakking die-'

Voordat ze de verpakking kan beschrijven, zeg ik: 'Ik neem het!' en knal meteen mijn creditcard op de toonbank.

Terwijl ik wacht tot het trillende meisje de spulletjes heeft ingepakt, vul ik het bijbehorende kaartje in. Stootkussentjes voor Stootkussen, liefs tante M. Perfect. Ik pak het pakje aan, trek het lintje door mijn kaart en zit binnen enkele seconden weer in een taxi, op weg naar het restaurant.

Ik kom aan om tien over elf. Goddank, drie minuten eerder dan mijn moeder. Het restaurant heeft alles perfect gedaan, met witte tafelkleden en roze servetten. Iris heeft het pièce de milieu en de emmertjes met de namen erop keurig neergezet. Alles is perfect. Het geren, de paniek, de waanzin, het was het allemaal waard als Jamie door de deur naar binnen loopt, met die bijzondere zwangerschapsgloed om haar heen, en de tranen haar in de ogen schieten bij zoveel perfectie.

Jamie is in haar element. Haar liefde voor de schijnwerpers helpt haar zelfs nog meer te schitteren en het feestje verloopt perfect. Iedereen is helemaal weg van de taart. En terwijl Jamie de negenendertig schattigste cadeautjes die ik ooit heb gezien in ontvangst neemt, denk ik dat ze die van mij het leukst vindt, want het is het enige cadeautje waarbij ze huilt. Het is een prachtige middag. Oef. Nu kan ik weer verder met de organisatie van de bruiloft... En, o ja, de kerstcadeautjes.