Hoofdstuk 7

 

 

 

Antonio stapte onder de douche vandaan en kleedde zich haastig aan. Twee uur lang had hij met zijn kantoor in Verona gebeld, en vanavond moest hij daar nog heen rijden om papieren voor de volgende ochtend in orde te maken.

Het kwam verdraaid lastig uit na die lange vlucht, en bovendien had hij gehoopt vanavond bij zijn vader langs te kunnen gaan om hem het goede nieuws te vertellen. Hij glimlachte spottend. Nou ja, van die bijzondere gebeurtenis zou hij morgenavond kunnen genieten. Hij had al gebeld om de nieuwsgierigheid van de oude man te prikkelen en hem verteld dat hij de details van hun overeenkomst wilde bespreken en dat hij iemand mee naar huis had genomen.

Zijn vader had zeer opgetogen gereageerd en hem en zijn gast meteen voor het diner uitgenodigd. Hij was erg teleurgesteld geweest toen Antonio vertelde dat ze pas de volgende avond konden komen.

‘Vertel eens, wie heb je meegenomen, Antonio?’ had hij vrolijk gevraagd.

‘Wacht maar af,’ had hij zo neutraal mogelijk geantwoord. ‘Maar aangezien ik aan jouw wensen voldoe, verwacht ik ook dat jij je aan jouw deel van de overeenkomst houdt.’

‘Uiteraard. Volgend jaar, als je eenmaal getrouwd bent en een zoon of dochter hebt, ga ik met alle plezier met pensioen en draag ik mijn aandelen aan jou over.’

Voldaan glimlachend strikte hij zijn blauwe zijden das. Zijn vader zou niet volgend jaar maar volgende week al met pensioen gaan. En dat zou een heerlijk gevoel zijn. De man zou de dag berouwen waarop hij had geprobeerd hem zijn wil op te leggen. Met ongeduldige vingers reikte hij naar zijn jasje. Het was nu bijna zes uur; eer hij vanavond op kantoor klaar was, zou het niet meer de moeite zijn om nog naar huis terug te rijden. Het was veel gemakkelijker om in zijn appartement in de stad te overnachten, besloot hij. Hij pakte zijn weekendtas en een stel sleutels en liep de kamer uit.

Beneden in de hal was Sarah de koperen klink van de voordeur aan het oppoetsen.

‘Ik eet vanavond niet thuis, Sarah, en ik blijf vannacht in mijn appartement slapen,’ zei hij kortaf.

‘Prima, signor.’ Ze keek niet op.

‘Zeg tegen Signora Cavelli dat we elkaar morgen zien. We zijn bij mijn vader voor het diner uitgenodigd, dus morgen om zeven uur moet ze met het kind klaarstaan.’

‘Prima.’ Nu wierp de vrouw hem een blik toe. ‘Maar misschien wilt u haar dat zelf vertellen. Ze is in de tuin, een frisse neus halen met haar zoontje.’

‘Ik heb geen tijd,’ antwoordde hij bars. ‘Dus zeg jij het maar tegen haar, Sarah.’

Sarah knikte, maar met een blik vol afkeuring in haar ogen. ‘Ze lijkt me een aardige meid.’

Hij haalde zijn schouders op, waarop Sarah een wenkbrauw omhoog trok, en hij glimlachte. ‘Tot morgen. En denk eraan… Ik wil degene zijn die het blije nieuws morgenavond aan mijn vader vertelt.’

‘Helemaal niet nodig om me daaraan te herinneren!’ Ze zette een hand op haar omvangrijke heup en keek hem verontwaardigd aan. ‘Ik ben altijd de discretie zelve geweest.’

‘Je hebt gelijk.’ Dat hij Sarah kon vertrouwen, wist hij inmiddels wel, maar een herinnering kon nooit kwaad. Hij stapte langs haar heen naar buiten.

De zon ging onder, een verblindend rood en goudkleurig spoor op het meer achterlatend. De avond was warm en zacht, en hij werd omhuld door de schoonheid van het landschap. Zijn voetstappen knerpten op het grind toen hij naar zijn auto liep. Soms vergat hij hoe mooi het hier was, bedacht hij, vluchtig om zich heen kijkend.

Aan het eind van het grasveld speelde Victoria met haar zoontje. Zachtjes gooide ze een bal naar hem toe, en ze klapte in haar handen als hij hem ving en terug probeerde te gooien. ‘Knappe jongen…’ Haar lach werd door de warmte van de avond meegevoerd, en Antonio bleef naar haar staan kijken, ook al had hij niet veel tijd. Ze droeg een gebleekte spijkerbroek met een wijde geruite bloes. Haar haar zat in een verleidelijke paardenstaart die over één schouder hing en bijna tot haar middel reikte.

‘Vangen, Nathan, vangen…’ Het jochie kraaide van plezier als hij de bal miste en rende er dan zo snel als zijn kleine beentjes hem konden dragen achteraan, terwijl zijn moeder deed alsof ze hem achternazat.

Antonio glimlachte toen ze het jongetje met gemak inhaalde, optilde en door de lucht zwaaide. Dat blije zorgeloze moment had iets ontroerends, en dat irriteerde hem op een vreemde manier. Hij wilde zich net omdraaien toen ze hem ontwaarde.

Meteen zag hij de spanning in haar slanke lichaam terugkeren. Ze leek net een gazelle die op de vlucht wilde slaan voor een hongerig roofdier. Waar was ze in hemelsnaam bang voor, vroeg hij zich geërgerd af, terwijl hij zijn auto van het slot haalde.

‘Ga je weg?’ riep ze nogal buiten adem.

Verrast keek hij om, en hij zag dat ze langzaam met het kind op haar heup naar hem toe kwam. ‘Ja, ik moet wat dingen regelen.’ Hij gooide zijn weekendtas in de achterbak van zijn rode sportauto. Toen hij zich ervan bewust werd dat ze op een paar meter afstand nog steeds naar hem stond te kijken, draaide hij zich om en keek haar weer aan. ‘Is er iets, Victoria?’

De koele vraag maakte haar verlegen. ‘Nou…’

Hij keek op zijn horloge. ‘Ik heb het druk namelijk.’

‘Ik wilde je alleen even bedanken,’ zei ze snel.

‘Waarvoor?’

‘Voor alle moeite die je hebt gedaan voor Nathans kamer.’ Ze keek hem kalm aan, alsof ze zichzelf probeerde te dwingen oogcontact te maken.

‘O, dat.’ Hij haalde zijn schouders. ‘Dat was echt geen moeite, hoor. Ik heb het Sarah gewoon laten regelen.’

‘Ja… maar toch was het goed van je. Al dat speelgoed en die spullen moeten een fortuin gekost hebben en… Nou ja, de kamer is prachtig. Nathan heeft nooit een eigen kamer gehad.’

Haar woorden klonken ontroerend oprecht, en om de een of andere reden gaven ze hem een vervelend stekelig gevoel vanbinnen. ‘Ik heb gezegd dat ik voor jou en Nathan zou zorgen zolang jullie onder mijn dak wonen, en ik ben iemand die zich aan zijn woord houdt. Het enige wat ik van je vraag, is dat je je aan jouw deel van de overeenkomst houdt, me niet voor de voeten loopt en beschikbaar bent als ik je nodig heb.’

‘Ik… Ik zal mijn best doen.’ Ze zette een stap naar achteren. Haar wangen kleurden vuurrood.

‘Mijn vader heeft ons morgen voor het diner uitgenodigd. Sarah zal je de details geven.’

Ze keek hulpeloos toen ze zag dat hij zich omdraaide. ‘Is het goed als ik Nathan meeneem? Ik wil hem niet achterlaten –’

‘Natuurlijk moet je Nathan meenemen.’ Waarom stelde ze zo’n domme vraag? Hij begon zijn geduld te verliezen. ‘Ik zou niet willen dat hij thuisbleef!’

‘O nee?’ Verward keek ze hem aan.

‘Nee. En als dat alles is, ik moet namelijk –’

‘Oké. O, nog één ding… Wat wil je dat ik aantrek?’ vroeg ze snel voordat hij kon instappen.

‘Aantrek?’ Hij draaide zich langzaam om en keek haar geamuseerd aan.

‘Ja, wat voor soort kleding is gepast?’ Verlegen haalde ze haar schouders op. ‘Ik… Ik heb niet zoveel bij me en –’

‘Het maakt niet uit wat je aantrekt,’ onderbrak hij haar. ‘Trek aan wat je wilt – trek dat pakje aan dat je bij de trouwceremonie droeg,’ opperde hij achteloos. Toen hij zijn ogen over haar lichaam liet gaan, zag hij hoe haar bloes door de manier waarop ze Nathan vasthield strak om haar borst getrokken werd. Even dacht hij terug aan het gevoel van haar lichaam tegen hem aan toen ze in het vliegtuig op zijn knie was gevallen. Bij die herinnering verstijfde hij. Daar wílde hij helemaal niet aan denken Dit was puur zakelijk! ‘Ja, dat pakje is perfect,’ zei hij resoluut. Daarin had ze er tenminste saai genoeg uitgezien.

‘Echt?’ Ze keek bedenkelijk en haar ogen lieten hem niet los. ‘Oké,’ mompelde ze ten slotte. ‘Als jij denkt dat het geschikt is.’

‘Heel geschikt.’ Hij knikte. ‘En draag je haar ook precies zoals bij de ceremonie…’ Zijn blik gleed weer over haar heen. ‘Ja, het is veel beter als het helemaal uit je gezicht is gekamd.’ Met die lange zwierige paardenstaart zag ze er jong en kwetsbaar uit… bijna knap. ‘Ik vind het niet zo geweldig zoals je het nu draagt, zo over je schouder…’

Verlegen legde ze een hand op haar staart. ‘Oké, ik zal het naar achteren spelden,’ fluisterde ze zacht.

‘Goed.’ Hij stapte in de auto. ‘Tot morgen,’ zei hij kortaf. In de achteruitkijkspiegel zag hij dat ze hem in gedachten verzonken nakeek. Maar het interesseerde hem niet in het minst wat ze dacht.

 

Victoria stond voor de spiegel zichzelf te bestuderen. Het pakje was helemaal niet perfect en dat besefte ze maar al te goed. Bij de ceremonie had ze het meer uit opstandigheid gedragen. Het jasje was saai en de rok eronder stijf. Maar misschien wilde Antonio dat ze er zakelijk uitzag, zodat ze serieus werd genomen als zijn vrouw. Wie wist wat er door zijn hoofd ging, of waar dit allemaal over ging.

Maar waarom zou ze zich eigenlijk druk maken? Ze hoefde blijkbaar geen goede indruk op zijn vader te maken. Eigenlijk was ze geen echte schoondochter. Ze zou hier trouwens toch niet lang zijn.

Hoe dan ook, ze had aan zijn wensen voldaan en droeg zelfs haar haar strak naar achteren zoals hij had gevraagd. Ze beet op haar onderlip toen ze terugdacht aan het moment waarop hij had gezegd dat hij het niet mooi vond als haar haar over haar schouders viel. Die opmerking had pijn gedaan. Waarom begreep ze niet, want hoe hij over haar dacht, kon haar niets schelen.

Daar had ze de vorige avond een paar keer aan moeten denken toen ze alleen in de eetkamer zat, bediend door Sarah. Ze had zichzelf voorgehouden dat ze liever in haar eentje dineerde dan met een man die niet echt op haar gezelschap zat te wachten. Desalniettemin was ze overvallen door een gevoel van eenzaamheid.

Gek eigenlijk, aangezien ze Antonio liever niet in haar buurt had en eraan gewend was alleen te zijn. Hoe kwam het dat ze zich hier eenzamer voelde dan in haar appartement, waar ze ’s avonds altijd in haar eentje at terwijl, Nathan in bed lag?

Misschien miste ze haar personeel en vrienden uit het restaurant. Misschien voelde ze zich niet op haar gemak omdat ze het niet gewend was om te worden bediend. Ze had aangeboden in de keuken te eten en gevraagd of ze ergens mee kon helpen, maar Sarah had haar ontzet aangekeken.

‘U hoort niet in de keuken thuis, Signora Cavelli!’

‘Maar ik werk al bijna mijn hele leven in een keuken,’ had ze kalm geantwoord. ‘Bovendien hou ik van koken.’

De vrouw had haar lippen getuit en gemopperd dat het niet correct of gepast was, of zoiets.

Wat dat ook mocht betekenen. Victoria zuchtte. Ze kon zich niet anders voordoen dan ze was.

Vandaag was ze toch maar naar de keuken gegaan om voor zichzelf en Nathan een ontbijt klaar te maken.

‘Dat moet u echt niet meer doen!’ had Sarah geroepen toen ze later binnenkwam en zag waar Victoria mee bezig was. ‘Het is mijn taak om voor u te zorgen.’

‘Nou, dat ben ik niet gewend!’ had ze eerlijk geantwoord. ‘Trouwens, ik hoopte dat je me een paar nuttige dingen over de authentieke Italiaanse keuken kon leren, nu ik hier toch ben.’

Even had ze gedacht dat de vrouw haar zou wegjagen, maar toen was de strakke uitdrukking van Sarahs gezicht geweken en had ze haar schouders opgehaald. ‘Elke streek heeft zijn eigen authentieke keuken. In welke streek bent u geïnteresseerd?’

Vreemd, maar daarna leken ze het goed met elkaar te kunnen vinden. In een vriendschappelijke sfeer hadden ze een paar uur lang door kookboeken gebladerd, en Victoria had zich sinds lange tijd weer ontspannen gevoeld. Meer dan nu in elk geval. Ze keek op de klok en zag dat het bijna zeven uur was.

Antonio was nog niet thuis, maar ze vermoedde dat ze naar beneden moest gaan om op hem te wachten, zodat hij meteen wist dat ze klaar was. Ze wierp een blik op Nathan, die vrolijk met een paar raceautootjes uit de speelgoedkist in zijn kamer zat te spelen. Hij zag er schattig uit in een blauwe broek met witte bloes; zijn donkere haar was naar achteren gekamd. Antonio’s vader moest wel onder de indruk zijn van hem, dacht ze. Hoewel ze veronderstelde dat ze bevooroordeeld was.

‘Kom, lieverd, we moeten nu naar beneden gaan.’ Ze stak haar hand naar hem uit. Braaf stond hij op, maar hij nam wel de autootjes mee: een stak hij er in zijn broekzak, en een stak hij omhoog om aan haar te laten zien.

‘Ja, mooie auto’s,’ zei ze glimlachend, en hij mocht ze van haar meenemen. Het kon vast geen kwaad, en ze wilde niet het risico lopen dat hij ging huilen, wat soms gebeurde als hij moe was. Ruim een uur geleden had ze hem eten gegeven. Normaal gesproken had hij op dit tijdstip al in bed gelegen, maar door de jetlag had hij die middag langer geslapen. Hij leek nog klaarwakker en had goede zin, maar ze kon beter het zekere voor het onzekere nemen.

Klokslag zeven uur liep ze de zitkamer binnen.

Sarah verscheen een paar minuten later. ‘Hebt u nog iets nodig, signora?’ vroeg ze beleefd.

Weer voelde ze dat de huishoudster haar kritisch opnam. ‘Nee, dank je, Sarah.’ Zenuwachtig streek ze over haar rok.

‘Oké…’ De vrouw glimlachte naar Nathan, die naar haar toe rende om haar zijn autootjes te laten zien. ‘Bellissimo!’ Met een warme blik keek de huishoudster naar het kind. ‘Schattig…’ zei ze tegen Victoria.

De opmerking verraste haar, evenals het feit dat Nathan totaal niet bang leek te zijn van de ontzagwekkende vrouw.

Buiten klonk het geluid van een auto die tot stilstand kwam.

‘Aha, dat zal de signor zijn. Ik zal zeggen dat u klaar bent.’ Terwijl de huishoudster zich de kamer uit haastte, ging Victoria op de bank zitten.

Er hing een dreigende stilte in huis; het getik van de gouden tafelklok op de schoorsteen was het enige geluid.

Plotseling hoorde ze voetstappen op de parketvloer. Ze keek op toen Antonio in de deuropening verscheen en haar hart kromp samen. Hij droeg een donker kasjmieren pak dat zijn krachtige brede schouders accentueerde, en een overhemd met smalle streepjes en een effen grijze das, die perfect pasten bij zijn knappe mediterrane gezicht. Ze stak wel heel erg bij hem af.

‘Goedenavond, Victoria.’ Zijn koele Italiaanse stem deed haar hart sneller kloppen, net als de manier waarop hij zijn intense blik keurend over haar lichaam liet glijden. ‘Ben je klaar?’

‘Ja.’ Zag hij dat dan niet? Verlegen stond ze op. ‘Ik zat om zeven uur al klaar, zoals je had gevraagd,’ mompelde ze, met een vleugje opstandigheid in haar stem.

‘Goed.’ Hij keek geamuseerd en deed geen enkele poging zich te verontschuldigen dat hij haar had laten wachten. Toen zijn ogen weer bleven rusten op het vormeloze pakje dat ze droeg, voelde ze zich warm worden.

‘Je hebt zelf gezegd dat ik dit moest aantrekken,’ zei ze op verdedigende toon.

‘Ja… en ik had gelijk. Het is perfect.’ Hij keek haar aan met zijn donkere blik. ‘Je bent perfect.’

Ze wist maar al te goed dat ze dat níét was. Even dacht ze terug aan hoe haar tante haar uiterlijk altijd had bespot. Zelfs toen ze lenzen had geprobeerd, had het mens gegild van het lachen. Nee, ze wist heel goed dat ze allesbehalve perfect was. Van Antonio keek ze naar Nathan, die stil naar hen stond te kijken, het rode autootje nog steeds in zijn knuistje gekneld. ‘Ik denk dat we nu echt moeten gaan,’ zei ze stijfjes. ‘Ik wil het niet te laat maken, want eigenlijk had hij al in bed moeten liggen.’

‘Natuurlijk.’ Hij fronste zijn wenkbrauwen. ‘Maak je maar geen zorgen, we blijven niet lang weg. Als we daar eenmaal zijn, is het zelfs niet ondenkbaar dat het diner moet worden uitgesteld.’

‘Hoezo?’

‘Omdat mijn vader moeilijk kan doen,’ mompelde hij nors.

‘Ik snap het.’ Maar in feite begreep ze er niet veel van. ‘Denk je dat hij kwaad is omdat je bent getrouwd zonder hem uit te nodigen?’

Hij glimlachte. ‘Nee, ik kan wel zeggen dat dát iets is waar hij zich niet druk om zal maken.’ Hij richtte zijn blik op Nathan, die met zijn rode autootje omhooggestoken naar hem toe kwam gedribbeld. ‘Hé, wat heb jij daar?’ Hij knielde neer, zodat hij op ooghoogte kwam met het kind. ‘Ik ken dat autootje.’

Met een ernstig gezicht stak Nathan hem het speelgoed toe.

‘Aha…,’ zei Antonio goedkeurend. ‘Heel snel, heel gestroomlijnd – een van de mooiste auto’s ter wereld.’

Nathan keek blij en giechelde toen Antonio hem met zijn krachtige armen optilde en met een zwaai op zijn schouders zette.

‘Kom op, we gaan.’

Nathan vond het spannend om zo hoog te zitten en glimlachte naar zijn moeder, alsof hij wilde zeggen: hé, kijk mij eens!

De hele situatie was onwerkelijk, dacht ze nerveus. Voor wie niet beter wist, zagen ze er waarschijnlijk uit als een doodgewoon gezin dat een avondje uit gaat. Maar aan deze situatie was niets doodgewoon.

Antonio had zijn chauffeur naar huis gestuurd. Zijn auto stond bij de voordeur klaar.

‘Rijd je elke dag van de week in een andere auto?’

‘Nee, om de andere dag.’ Hij wierp haar een geamuseerde blik toe, maar ze keek van hem weg, omdat ze ineens zag dat er op de achterbank een autostoeltje bevestigd was.

‘Heb je dat speciaal voor Nathan laten plaatsen?’ vroeg ze, terwijl ze toekeek hoe hij haar zoon in het stoeltje zette en de riempjes vastklikte.

‘Het is niet voor mijn aktetas, als je dat soms denkt, want daar trek ik de grens.’ Het was de eerste keer dat ze hem een grapje hoorde maken, maar al snel keek hij weer serieus. ‘Ik dacht dat dit de beste oplossing was, aangezien we de limousine vanavond niet gebruiken.’

‘Het is geweldig, bedankt! Niet veel vrijgezellen zouden daaraan gedacht hebben.’

Met een brede grijns hield hij het portier voor haar open. ‘Misschien ben je te veel met onnadenkende mannen uit geweest.’

‘Nou nee, maar ik heb ook niet veel tijd om uit te gaan,’ zei ze schouderophalend.

Haar rok kroop bij het instappen een stukje omhoog en ze trok hem snel weer naar beneden. Nogal hard sloeg hij het portier dicht, waarna hij naar de andere kant van de auto beende.

‘Wanneer heb je dan voor het laatst een date gehad?’ vroeg hij, terwijl hij de krachtige motor startte.

Ze bloosde. Hopelijk kon hij dat niet zien in het donker. ‘Beschouw je vanavond als een date?’ vroeg ze scherp. ‘Want technisch gezien is dit er volgens mij geen.’

Hij glimlachte. ‘O, nee? Nou, misschien zit ik ernaast, maar volgens mij kan een date technisch gezien een afspraak van welke aard dan ook zijn.’

‘Ik denk het niet.’ Ze keek hem strak aan. ‘Niet in de context waarin jij het woord gebruikt.’

‘O, en in welke context gebruikte ik het woord dan?’

Ze begon het steeds warmer te krijgen. ‘Op een romantische manier… en, nou ja, je weet wel.’

‘Ik wist niet dat je zo’n scherpslijper was, Victoria.’

Zijn glimlach deed vreemde dingen met haar zintuigen, en haar hart fladderde eerst naar beneden, naar haar buik, en daarna weer omhoog. Het effect dat hij op haar had, vond ze afschuwelijk, want ze wist maar al te goed dat hij haar alleen maar plaagde, dat het hem geen zier kon schelen wanneer ze voor het laatst een date had gehad. En als hij de waarheid wist, dat ze in werkelijkheid al bijna drie jaar niet met een man uit was geweest, dat die ene roekeloze nacht met Nathans vader haar eerste en enige ervaring met mannen was geweest, zou hij dat waarschijnlijk nog grappig vinden ook.

Op haar onderlip bijtend wendde ze haar hoofd af. ‘Nou ja, misschien ben ik wel een… scherpslijper, zoals jij dat noemt.’ Ze probeerde kalm te klinken. ‘Maar ik geef de voorkeur aan de term “zakelijk”. Want dat wil je toch dat ik uitstraal, zakelijkheid, als ik me niet vergis?’

‘Ja, dat is precies wat ik wil.’ Even keek hij haar aan. ‘Ik wil je er even op wijzen dat je me zojuist een vrijgezel noemde maar dat ik, volgens de gouden ring om je vinger, technisch gezien nu je echtgenoot ben.’

‘Op papier,’ haastte ze zich te zeggen.

‘Inderdaad.’ Hij keek haar doordringend aan. ‘En in aanwezigheid van mijn vader.’

‘O! Natuurlijk!’ Ze had kunnen weten waarom hij haar er zojuist aan had herinnerd. ‘Maak je geen zorgen, ik zal het niet vergeten als we bij je vader zijn.’

Hij glimlachte grimmig. ‘Ik denk niet dat je de kans krijgt om het te vergeten.’

Wat bedoelde hij daar nu weer mee? Die cryptische opmerkingen van hem maakten haar er niet geruster op.

Er viel een stilte, waarin Antonio in gedachten was verzonken en Victoria naar de weg keek, die zich als een lint door de bergen slingerde. Het meer glinsterde als zilver onder de volle maan. Even stond ze zichzelf toe van het betoverende landschap te genieten. Als zij en Antonio echt een pasgetrouwd stel op huwelijksreis waren geweest, was dit zo romantisch… zo perfect geweest. Ze keek even naar de grimmige uitdrukking op zijn gezicht en wendde toen snel haar blik af.

Bij een hoog hek bracht Antonio de auto tot stilstand. Hij tikte een toegangscode in, en even later reden ze over een lange donkere oprit, waarna het huis opdoemde. De majestueuze torens en gekanteelde muren vormden indrukwekkende schaduwen tegen de achtergrond van de bergen en het meer. Het was prachtig, maar op de een of andere manier ook onheilspellend. Of misschien leek dat maar zo doordat ze de spanning in haar binnenste voelde toenemen.

Ze stopten voor een enorme voordeur met aan weerskanten stenen leeuwen die woest de donkere nacht in leken te kijken. ‘Welkom bij de hofstede,’ mompelde Antonio spottend, waarna hij iets in het Italiaans zei, wat ze niet verstond.

‘Sorry, wat betekent dat?’ vroeg ze zacht.

‘Dat betekent…’ Hij aarzelde, alsof hij de juiste vertaling zocht. ‘Het betekent: welkom in het oog van de storm…’

Ze wilde vragen wat dát betekende, maar na een blik op zijn gesloten gezicht durfde ze dat niet meer. In plaats daarvan stapte ze uit en bemoeide ze zich met Nathan.

Antonio liep naar de voordeur en belde aan.

Hoewel het een warme avond was, had Victoria het koud toen ze hem volgde. Ze was blij dat ze Nathans warme lijfje tegen zich aan kon drukken, want plotseling werd ze door angst bevangen.