„Dat helpt ons niet veel, zolang we het niet kunnen bewijzen.”

„Hoe zouden ze eigenlijk zijn binnengekomen?” vroeg tante Vera zich af.

Het antwoord op die vraag viel niet moeilijk te raden; het keukenraam had een stukje open gestaan en omdat dat gedeelte van het huis vanuit de huizen in het dorp niet te zien was, was het voor de dief blijkbaar gemakkelijk geweest het raam verder open te duwen en naar binnen te klimmen.

„U waarschuwt nu toch zeker de politie, is het niet, tante Vera? Ik weet wel dat u nog liever niets over zuster Bernadine vertelt — ik trouwens ook niet — maar we kunnen toch wel alles over die afschuwelijke mannen vertellen? We weten immers zeker, dat zij hier hebben ingebroken?”

„Ze moesten ze arresteren!” vond An.

„Ik denk, dat dat niet gaat. Wij kunnen er wel van overtuigd zijn, dat zij de daders zijn, maar, zoals Peter zegt, we hebben geen enkel bewijs. Julie heeft het gezicht van de man, die door haar raam naar binnen probeerde te klimmen, niet gezien en ik veronderstel, dat niemand hem vanmiddag hier gezien heeft. Als we van plan zijn naar de politie te gaan met het hele verhaal over het pakje en over zuster Bernadine, zullen ze misschien wel gearresteerd worden, maar ik vind nog steeds dat we haar eerst de kans moeten geven haar verhaal te bewijzen.”

„Dat ben ik volkomen met u eens,” viel Peter haar bij, „maar ik zie niet in waarom we de politie niet zouden vertellen, dat het hele huis overhoop is gehaald. We hoeven immers niet te zeggen wie we verdenken, maar als ze een oogje op het huis houden zijn ze misschien in staat iemand te grijpen, die hier rondhangt. Hoewel ik niet geloof, dat ze nog eens zullen terugkomen.”

„Datzelfde heb je al eens eerder gezegd,” zei Julie diep ongelukkig. „Ik zal geen rustig ogenblik meer hebben voor we de politie erbij hebben gehaald.”

„Wat een bof, dat de edelstenen in uw schilderkist zaten, tante Vera,” zei An.

„Dat is het zeker. Maar ik ben er nu wel volkomen van overtuigd, dat de bank de aangewezen plaats voor die ellendige dingen is en ik ben dan ook vast van plan, zodra de bank morgen opengaat, ze er meteen heen te brengen. Die kerels zijn mij een beetje al te vastberaden en ondernemend.”

„O, tante Vera, belt u nu toch alstublieft de politie op,” smeekte Julie. „Ik heb gewoon geen rust meer tot er een agent voor de deur staat!”

Tante Vera ging meteen naar de telefoon en toen ze verbinding had met het politiebureau, legde ze uit hoe ze bij terugkomst van hun picknick het huis hadden aangetroffen. Ze vertelde niets van hun vermoeden waarom de zaak overhoop gehaald was en toen de agent aan de andere kant van de lijn hoorde dat er, voor zover ze wisten, niets was gestolen, was hij er zeker van, dat de inbraak het werk van een stelletje vlegels was geweest. Klaarblijkelijk hadden een paar domme, kwaadwillige jongens datzelfde in de buurt van Avallon al meer uitgehaald en het leek hem hoogst waarschijnlijk dat een paar van die knapen hiervoor ook verantwoordelijk waren. Hij beloofde onmiddellijk iemand te sturen en het huis de hele nacht te laten bewaken.

Toen ze dat hoorde, voelde Julie zich een heel stuk opgelucht en veel rustiger en haar opluchting werd nog groter toen de agenten — twee in getal — werkelijk kwamen. Tante Vera liet hun het hele huis zien — ze hadden alles in de toestand gelaten waarin ze het gevonden hadden — en toen de mannen de ontreddering zagen, zeiden ze er volkomen zeker van te zijn dat er vlegels aan het werk waren geweest. Ze beloofden dat twee agenten de hele nacht de wacht zouden houden.

Desondanks stond Peter erop zelf ook op te blijven. Volgens hem waren de dieven sluw genoeg om de politie om de tuin te kunnen leiden of buiten gevecht te stellen. Hij wilde liever op alles voorbereid zijn. Tante Vera probeerde hem van dat voornemen af te brengen, maar Peter hield voet bij stuk.

Niemand ging vroeg naar bed omdat ze door al dat gedoe pas om tien uur aten. In het begin sliep Julie erg slecht. Toen ze op een gegeven ogenblik Peter hoorde lopen, dacht ze dat de dief teruggekomen was. Ze verging haast van angst, tot ze het gerinkel van een kop en schotel hoorde en besefte, dat het Peter was, die een kop thee voor zichzelf inschonk. Toen Peter haar zacht hoorde roepen, vroeg hij of ze ook een kopje thee kwam drinken. Ze bleef een hele poos bij hem zitten. Peter was zo volkomen op zijn gemak en zo kalm, dat haar angst langzamerhand begon te verminderen. Toen Julie dan ook eindelijk terugging naar bed, sliep ze rustig in. Peter zag of hoorde de hele nacht niets verdachts en toen tante Vera tegen half acht beneden kwam, ontdekte ze dat hij in een tamelijk ongemakkelijke houding in een stoel ook in slaap was gevallen.

Na het ontbijt werden de plannen voor die dag besproken. Tante Vera zei dat ze eerst naar de bank wilde, maar daarna was ze bereid alles te doen, waarin de anderen maar zin hadden. Pierre Jean had afgesproken weer te zullen komen en zodra hij er was, konden ze plannen maken. Ondertussen moest iemand even naar de boerderij aan het andere eind van het dorp om wat eieren te gaan halen. An bood zich haastig voor die boodschap aan, want die deed ze liever dan bedden opmaken of afwassen.

„Zijn de agenten van plan hier de hele dag te blijven?” vroeg Julie, toen An gewapend met een mand, de aftocht had geblazen.

„Dat weet ik niet. Het lijkt me niet waarschijnlijk, want dat is volkomen overbodig. Je kunt er zeker van zijn dat ondertussen iedereen in het dorp al weet wat hier gebeurd is, zodat de komende week niemand in de buurt van ons huis kan komen zonder dat iedere dorpeling daarvan op de hoogte is. Niemand hoeft het meer te wagen hier in te breken. Meneer Robert zou in een oogwenk het hele dorp alarmeren en dan zou de dief geen schijn van kans meer hebben de benen te nemen.”

Mevrouw Carré verscheen vroeg. Ze was vreselijk opgewonden door alle geruchten, die ze vernomen had. Peter beweerde dat ze verbaasd en enigszins teleurgesteld leek, dat er niemand vermoord was. Ze werd bijna op de voet gevolgd door Pierre Jean. Hij was nogal onder de indruk van het gebeurde. Hij kwam meteen met een verhaal voor de dag, dat tante. Vera van streek bracht. Volgens hem was het absoluut duidelijk dat Maurice in opdracht van de dieven de vanglijn van de jol had doorgesneden om hen op te houden, zodat de dieven de tijd hadden gekregen het huis te doorzoeken.

„Maar, Pierre Jean, dat zou betekenen dat ze een heel komplot tegen ons hebben gesmeed!” zei tante Vera.

,,Ach, zo’n vaart zal het wel niet lopen, als ze alleen maar Maurice hebben ingeschakeld.”

„Maar ze zullen er toch zeker weinig voor voelen iemand anders in te lichten? En hoe konden ze weten wat voor soort man die Maurice is?”

„Dat is gemakkelijk genoeg; iedereen kent Maurice. Trouwens, als je hem goed aankijkt, weet je meteen dat hij een schurk is.”

„Ze hebben waarschijnlijk iemand nodig, die hier bekend is,” zei Peter. „Dat lijkt me heel goed mogelijk. Maar geloof jij, Pierre Jean, dat Maurice de lijn kan hebben doorgesneden zonder dat wij het gezien hebben?”

„Waarom niet? Natuurlijk kan dat, heel goed zelfs. We waren allemaal aan de andere kant van het eiland, een behoorlijk eind van de boot vandaan.”

„Dat is waar. En dat zou dan meteen een verklaring zijn voor de scherpe breuk in het touw.”

„Natuurlijk. Waarom was Maurice gisteren op het meer? Hij komt daar nooit. Gisteren had hij daar een bedoeling mee.”

„Nou, ik kan niet anders zeggen dan dat het me raadzaam lijkt zo vlug mogelijk naar de bank te gaan,” zei tante Vera. „Als ik nu meteen ga, kan ik in Avallon eerst nog een paar boodschappen doen Zodra de bank dan opengaat, breng ik het pakje weg.”

Maar op dat ogenblik kwam An opgewonden en tegelijkertijd enigszins geschrokken terug met een bericht, waardoor tante Vera uiteindelijk toch van haar voornemen afzag. Om de boerderij te bereiken had het meisje het kleine café moeten passeren, waarvoor buiten enkele rustieke banken en tafeltjes stonden. Aan een van de tafeltjes had ze een man zien zitten. Ze wist zeker dat hij geen Fransman was. Ze zou verder geen aandacht aan hem hebben, besteed, als ze niet opzij van het café de Peugeot met het gedeukte spatbord had zien staan en het vermoeden had gekregen, dat de man daarbij hoorde. Hoewel ze zich het gezicht van de tweede dief niet goed herinnerde, meende ze toch dat hij het was.

„Ze hebben wel lef, moet ik zeggen, om zich zo maar kalmpjes hier in het dorp te vertonen,” besloot An.

„Inderdaad,” beaamde Peter. „Maar ja, die verregaand brutaliteit is voor hen waarschijnlijk het veiligst. Per slot van rekening kunnen we hun, zoals tante Vera al gezegd heeft, niets maken.”

„Zou hij werkelijk een van die lui zijn?” vroeg tante Vera zich af.

„Ik wip er even heen om te kijken of dat zo is. Ik herinner me hem heel goed; toen ik vastzat in de greppel, was hij degene, die me aansprak.”

„Ik ga toch maar liever meteen naar de bank.”

„Wacht u nog even, tante Vera, tot ik een kijkje heb genomen.”

Peter, die niet de kans wilde lopen de man te laten merken, dat hij hem wantrouwde, en ook geen zin had met hem een gesprek aan te knopen, liep het eilandje op, dat tante Vera’s tuin vormde. De ene punt daarvan lag recht tegenover het cafeetje. Tussen twee bosjes door kon hij ongemerkt de man gadeslaan.

„An heeft gelijk,” zei hij bij zijn terugkomst. „Het is die andere vent uit de Peugeot.”

„Nou, ik ga, hoor!” zei tante Vera.

„Wacht u nog even,” antwoordde Peter op bedachtzame toon. „Ik weet namelijk niet of dat wel verstandig is. Als hij u ziet weggaan, zullen hij en die andere man u waarschijnlijk volgen. De wegen van hier naar Avallon zijn eenzaam. Ze zouden u daar misschien ook van de weg dringen, net zoals ze het mij hebben gedaan. Misschien overvallen ze u zelfs wel. Ik begin langzamerhand te denken, dat die heren voor niets terugdeinzen. Zelfs als ik met u meeging of in uw plaats met uw auto ging, zou er van alles kunnen gebeuren.”

„Peter!” zei tante Vera. „Doe toch niet zo dwaas'. Dat zouden ze nooit durven!”

„Volgens mij wel. Ik vind heus dat u een dergelijk risico niet mag nemen. Zelf ben ik dat trouwens ook niet van plan.”

„Wat moet ik dan doen?”

„Ik weet het niet. Misschien is het toch beter de politie de hele geschiedenis te vertellen.”

„Ik wou maar dat ik wist of die ellendige edelstenen werkelijk aan het klooster van zuster Bernadine toebehoren. Als dat zo is, hebben die kerels er geen enkel recht op en moeten we wachten tot zij ze komt halen. Als zij ze gestolen heeft en zij en die kerels tot dezelfde bende behoren, zou ik de politie op staande voet inlichten.”

„Ik ben er volkomen zeker van, dat dat laatste niet het geval is,” zei Julie. „Anders zou ze u in haar brief vast wel gevraagd hebben het pakje aan hen af te geven."

„Tenzij ze hen niet vertrouwt,” opperde An. „In haar plaats zou ik dat nooit doen!”

„Misschien weten we iets meer, als er antwoord komt van die kennis van u, tante Vera.”

„Maar wat doen we intussen? Vinden jullie ook niet, dat het voor tante Vera te riskant is de edelstenen langs die stille wegen naar Avallon te brengen, ook als ik meega?”

„Ik denk dat er niets zal gebeuren als we allemaal meegaan,” zei An.

„Dat zou toch geen enkel verschil maken. Niemand van ons zou in staat zijn hen te beletten er met de edelstenen vandoor te gaan als ze een revolver hebben.”

„Peter, je maakt dat alles er hoe langer hoe verontrustender begint uit te zien,” zuchtte tante Vera.

„Dat is wel mogelijk, maar ik ben van mening dat we onze veiligheid vóór alles moeten laten gaan.”

„Wat moeten we dan doen?”

„U moet de edelstenen rustig in uw schilderkist laten liggen, tot u bericht hebt gekregen van die inspecteur van Scotland Yard. Per slot van rekening hebben ze het huis al een keer helemaal overhoop gehaald zonder de stenen te vinden en zolang er buiten een paar agenten op wacht staan, lijkt het me niet waarschijnlijk, dat ze nog eens een poging zullen wagen.”

„Dat is waar.”

„Toch zullen ze heus wel in de buurt blijven rondhangen.”

Op dat ogenblik kregen ze bezoek van mevrouw Charleroi, die An kwam uitnodigen voor de lunch, zodat ze daarna rijles kon krijgen van Pierre Jean. Ze zei dat ze het ook heel prettig zou vinden als de anderen meekwamen. Mevrouw Charleroi was heel verbaasd over de aanwezigheid van de twee agenten buiten. Tante Vera vertelde haar natuurlijk meteen wat de reden daarvan was en ook vertelde ze alles over zuster Bernadine, de mannen en het pakje. Pierre Jeans moeder luisterde aandachtig. Ze was tamelijk verbaasd over het feit dat een zuster zo oneerlijk kon zijn te smokkelen. Ze vond het maar een naar idee dat er dieven in de omgeving waren. Ze was ervan overtuigd dat zuster Bernadine en de mannen stuk voor stuk dieven waren. Ze zei dat de edelstenen weleens de onlangs gestolen stenen van de beroemde filmster Celeste Duvine konden zijn. Als tante Vera of een van haar logees naar het nieuws hadden geluisterd of de krant hadden gelezen, zouden ze geweten hebben dat Celeste Duvine beroofd was van juwelen ter waarde van tweehonderdvijftigduizend pond en een enorme beloning had uitgeloofd voor de opsporing ervan. Natuurlijk waren de edelstenen allemaal verwerkt geweest in armbanden, broches, diademen en ringen. Het was dus moeilijk te zeggen of de losse stenen in tante Vera’s schilderkist die van Celeste Duvine waren of niet, maar het was ongetwijfeld mogelijk.

„Hoe zouden we daarachter kunnen komen?” peinsde tante Vera. „Weet je wat, ik voel er veel voor inspecteur Phillips op te bellen en het hem te vragen. Met schrijven gaat te veel tijd verloren.”

De meisjes en Peter vonden het een prima idee en tante Vera voegde meteen de daad bij het woord. An verwachtte dat het eindeloos lang zou duren voor de verbinding tot stand kwam, maar het lukte tante Vera in verbazingwekkend korte tijd inspecteur Phillips zelf aan de lijn te krijgen. Deze stelde veel belang in haar verhaal en wilde graag een juiste beschrijving van de edelstenen hebben. Iedereen werd meteen aan het werk gezet om de diamanten, robijnen, smaragden en parels — vooropgesteld dat de stenen dat waren en niet, zoals An nog steeds stiekem geloofde, alleen maar stukjes gekleurd glas — soort bij soort uit te zoeken. Omdat ze natuurlijk geen juweliers waren, konden ze alleen maar het aantal van iedere soort en ongeveer de grootte van de stenen opgeven. Alleen de ring met de smaragd kon misschien gemakkelijk geïdentificeerd worden. De inspecteur zei, dat hij zich onmiddellijk in verbinding zou stellen met Celeste Duvine, die waarschijnlijk wel iemand zou sturen of zelf zou komen. Intussen raadde hij tante Vera aan niemand iets te vertellen, want de zwermen verslaggevers, die op het verhaal zouden afkomen, zouden haar alleen maar het leven zuur maken en het waarschijnlijk ook moeilijker maken de dieven in te rekenen. Toen hij vernam, dat het huis door de politie bewaakt werd, zei hij te menen dat de edelstenen volkomen veilig waren totdat ze geïdentificeerd konden worden. Hij beloofde haar, zodra hij contact had opgenomen met Celeste Duvine, te zullen terugbellen. Hij dacht niet, dat ze van de dieven persoonlijk gevaar hoefden te vrezen. Als het inderdaad de edelstenen van Celeste Duvine betrof, wist men bij Scotland Yard zo goed als zeker wie de diefstal gepleegd hadden. De mannen, die zij verdachten, waren geen misdadigers, die geweld zouden gebruiken.

Toen tante Vera de hoorn op de haak legde, leek ze veel opgewekter.

„Ik ben blij dat ik hem gesproken heb,” zei ze. „Dit zaakje zal ons nu wel heel snel uit handen genomen worden en dat is iets, waarvoor ik oprecht dankbaar zal zijn. Ik voel er helemaal niets voor me te bemoeien met een bende internationale schurken!”

,.Dat kan ik me voorstellen!” riep mevrouw Charleroi, toen tante Vera haar opmerking in het Frans herhaald had. „Maar waarom licht u de plaatselijke politie niet in?”

Tante Vera legde uit dat ze zuster Bernadine geen moeilijkheden wilde bezorgen als de stenen werkelijk van haar waren. Natuurlijk zou de douane zich ook met het geval gaan bemoeien als de Franse politie erin gemengd werd. „Maar ze had ook niet mogen smokkelen,” besloot ze haar verhaal.

Mevrouw Charleroi kon haar standpunt begrijpen, hoewel ze eenvoudig niet kon geloven dat zuster Bernadine een echte non was. Ze was ervan overtuigd dat ze bij de dievenbende hoorde. Omdat het misschien maar een paar uur zou duren voor ze de waarheid zouden vernemen, vond ze het verstandig van tante Vera dat ze zolang wachtte.

Er werd besloten dat An met mevrouw Charleroi en Pierre Jean zou meegaan naar het kasteel. An kon dan eerst wat op Meneer Konijn rijden en daarna zouden zij en Pierre Jean in het bos gaan picknicken De anderen zeiden dat ze het erg vriendeljjk vonden van mevrouw Charleroi hen ook uit te nodigen, maar dat ze toch liever tante Vera gezelschap bleven houden. Die moest natuurlijk thuisblijven, omdat inspecteur Phillips terug zou bellen. An verkeerde een beetje in tweestrijd. Zij wilde er graag bij zijn als de inspecteur opbelde, maar het rijden op de pony lokte haar ook erg aan. Toen Pierre Jean vertelde, dat er bij het kasteel enkele hindernissen waren en dat ze mocht proberen Meneer Konijn daaroverheen te laten springen, won het paardrijden het. Wel stelde ze nog voor tussen de middag thuis te komen eten, zodat ze dan meteen kon horen of er nog nieuws was, maar tante Vera was van mening dat dat helemaal niet nodig was. Zolang er niemand geweest was om de stenen te identificeren, konden ze weinig doen. An zag in, dat haar tante gelijk had.

„Maar wat bent u van plan te doen als zuster Bernadine nu eens vanmorgen, vóór er iemand uit Engeland is overgekomen, komt opdagen om haar pakje op te eisen?” vroeg ze.

„Dan zullen we haar moeten afschepen,” zei tante Vera en ze trok een grimas. „Dat zal ongetwijfeld pijnlijk zijn. Ik hoop dan ook van harte, dat ze niet komt!”