21

‘Voel je je wel goed?’ vroeg Jody, toen ze Sian en Rory bij de voordeur afzette. ‘Je ziet een beetje bleek.’

‘Ach, ik heb alleen een beetje last van mijn maag. Ik vergeet altijd wat jalapeño-pepertjes met me doen. Ik ben dol op ze…’

‘Maar zij niet op jou,’ zei Jody, ‘zoals onze grootmoeders zouden zeggen.’

Sian slaagde erin even te lachen. ‘Ik slik straks wel iets als Rory in bed ligt. Hij moet morgenochtend maar even onder de douche. Vanavond geen bad meer.’

Rory was doodmoe en voldaan, en stemde braaf in. Toen ze zijn tanden hadden gepoetst en een verhaaltje hadden gelezen, liet hij zich gemoedelijk instoppen. Sian ging naar beneden en zette de tv aan, zonder echt te zien wat voor programma er was. Ze kon zich niet concentreren, zelfs niet op haar werk, wat altijd een afleiding van de grootste problemen voor haar was geweest. Uiteindelijk gaf ze het op en ging naar bed, achtervolgd door het beeld van Gus en Melissa.

Toen ze Rory de volgende ochtend naar school had gebracht en uitnodigingen voor koffie van andere moeders had afgeslagen, ging ze regelrecht naar huis en pakte ze de telefoon. Ze kon niet gaan zitten wachten tot Gus contact met haar opnam en zich ondertussen afvragen of ze het misschien mis had wat Gus en Melissa betrof. Nee, ze zou dapper zijn en het Melissa vragen. Ze had per slot van rekening genoeg smoesjes om haar te bellen.

‘Melissa! Hoi! Met Sian!’

‘O. Sian!’ zei Melissa, na een korte pauze, die zo lang was dat Sian zich afvroeg of Gus soms bij haar was.

‘Hoi,’ zei ze opnieuw. ‘Sorry dat ik zo vroeg bel, maar ik wilde even wat data met je doornemen. Wanneer zou de architect langskomen?’

‘De architect? O! Sorry, ik wist even niet goed wat je bedoelde. Even mijn agenda pakken.’

Sian probeerde te ontdekken of ze gefluister kon horen, terwijl Melissa op zoek ging naar haar agenda, maar ze hoorde niets. Ze duwde een beeld van Gus in Melissa’s bed weg en wachtte tot ze weer aan de lijn kwam.

Toen de Sian de datum had genoemd zei ze: ‘Ja, sorry dat ik wat afwezig ben. Ik was gisteravond uit en heb veel te veel mojito’s gedronken.’

Ze maakt het me wel heel makkelijk, dacht Sian. ‘O, ja. Ik dacht al dat ik je zag toen je de Loca Boca binnenging, of hoe die tent dan ook heet.’

‘O, ja?’ zei Melissa, en ze klonk beschaamd.

‘Ja, hoe was het?’

‘Wat?’ Ze klonk nu bijna paniekerig.

‘De cocktailbar?’

‘O, leuk! Moet je ook een keer naartoe. Echt heel leuk. Knappe mannen die er werken. Ze jongleren met cocktailshakers en zo. Net als in die film.’

‘Cool!’ Sian merkte dat ze Melissa’s meisjesachtige toon nadeed. ‘En was dat Gus die ik bij je zag?’

‘Angus? Eh, ja! We hebben een fantastische avond gehad, het is zo’n leuke man.’

‘Ja, hè?’ Dit keer was het lastiger om de bitterheid uit haar toon te houden. Toen ze zichzelf hoorde, besloot Sian dat het tijd was om op te hangen. ‘Afijn, ik moet ervandoor. Ik heb het toch zóóó druk!’

 Ze had het ook druk, maar ze kon niet fatsoenlijk werken. Om zichzelf een leuk project te geven, begon ze aan het verfijnen van de ontwerpen voor de kasten van Melissa’s moeder, maar daardoor moest ze juist aan Melissa en Gus denken, en ze vroeg zich af wat ze in Melissa’s slaapkamer uitspookten. Uiteindelijk e-mailde ze Richard, ondanks het feit dat ze wist dat dit het laatste was wat ze moest doen.

Sian voelde zich vreselijk schuldig tegenover Richard. Toen ze met Gus naar bed was geweest, had ze Richard vriendelijk maar kordaat willen zeggen dat hij alleen vriendschap van haar kon verwachten, en verder niets. Maar om de een of andere reden had ze dat niet gedaan. Was dat omdat ze zich door Gus had laten meeslepen en Richard helemaal vergeten was? Was het lafheid? Of, en dat was waarschijnlijk de meest logische reden, was het gewoon besluiteloosheid?

Misschien hielp het als ze contact met hem opnam. Hij kon haar altijd zo goed geruststellen. En zonder het verder te analyseren en voordat ze kon beslissen of het verstandig was om Richard bij deze ongelukkige situatie te betrekken, had ze getypt:

Lieve Richard, vroeg me af wanneer je terugkomt. We hebben je al een tijd niet gezien. Ik heb je gemist.

Ze bleef een tijdje op het internet, keek naar haar website en vroeg zich af of ze die moest bijwerken, toen ze ping hoorde. Richard had teruggemaild.

Hé! Grappig dat je net mailt, ik sta op het punt om naar het vliegveld te gaan. Ik kom morgen thuis. Kun je een oppas regelen? Ik wil je graag mee uit eten nemen.

Er waren honderden redenen om te weigeren. Het was Rory’s eerste schoolweek, het was vreselijk kort dag om een oppas te vinden en ze moest zelf ook nodig vroeg naar bed. En ze wist dat ze alleen maar méér beslissingen moest nemen als ze hem weer zag. Maar nu Melissa en Gus haar ergste vermoedens hadden bevestigd, had ze het gevoel dat ze iemand wilde zien die écht om haar gaf en die geen familie van haar of Rory was. Ze had niet beseft hoezeer ze had gehoopt dat Gus veranderd was, dat op hem kon rekenen en dat hij misschien, heel misschien aan een toekomst met haar en niet alleen met Rory dacht. Dat hij er misschien aan toe was om zich te settelen. Ze had het helemaal mis gehad! Hij was nog steeds de opportunistische waaghals van toen. Erg aantrekkelijk, maar niet langer wat ze wilde of nodig had. Het was alsof ze een stomp in haar maag had gekregen. Misschien kon Richard haar helpen om alles op een rijtje te krijgen. Hij was altijd goed in een crisis, zelfs als ze hem dit keer niet kon vertellen wat haar crisis was.

Ze vroeg of Fiona wilde oppassen, waarna ze Richard terugmailde dat ze graag met hem uit eten ging en ernaar uitkeek. Het enthousiasme waarmee Fiona ja had gezegd toen ze had gebeld, versterkte haar overtuiging dat Gus nu met Melissa samen was en dat Fiona zich schuldig voelde.

Richard stond erop Sian op te halen zodat ze van een wijntje kon genieten en niet hoefde te rijden.

Ze besteedde veel aandacht aan haar uiterlijk. Richard was zo lief en aardig en betrouwbaar… Hij verdiende haar mooiste outfit en met zorg aangebrachte make-up. Ze trok haar favoriete zwarte jurk aan. Hij kwam tot boven de knie en had een mooie capuchonkraag met een decolleté dat spannend maar niet ordinair was. Toen besefte ze dat ze een panty aan moest. Met blote benen was het geen gezicht, en dus pakte ze een glanzende, zwarte panty en trok die aan met het gevoel dat dit symbolisch was. Ze maakte zich klaar om afstand te doen van de gemakkelijk zittende zomerkleren en zich weer te kleden als een vrouw. Hoge hakken versterkten dat gevoel. Ze was een sterke vrouw, had de touwtjes in handen. Ze was geen verwarde, kwetsbare vrouw die elk moment kon instorten.

‘Wat zie je er mooi uit, mama,’ zei Rory vanuit zijn bed. Fiona lag naast hem met een berg boeken om uit voor te lezen.

‘Inderdaad, je ziet er prachtig uit!’ beaamde Fiona.

‘Zeg, klink niet zo verbaasd. Ik ben nog niet helemaal afgeschreven!’

‘Dat weet ik,’ zei Fiona, ‘maar je ziet er gewoon… anders uit.’ Door de manier waarop ze het zei, vroeg Sian zich af of het wel als een compliment bedoeld was.

Terwijl Sian bij Richard in de auto stapte – een nieuwe, luxe wagen – bedacht ze dat ze ook anders wílde zijn. Ze wilde niet de persoon zijn die ze was geweest. Die vrouw was dwaas, en romantisch en idealistisch. Nu wilde ze praktisch en verstandig zijn. Liefde werd overgewaardeerd. Het was per slot van rekening niet meer dan een chemische reactie. En die zou snel genoeg slijten. Ze zei maar niet tegen zichzelf dat die liefde na bijna vijf jaar nog steeds niet was gesleten.

‘Je ziet er beeldschoon uit!’ zei Richard, terwijl hij naast haar ging zitten.

‘Maar jij mag er ook wezen,’ zei ze opgewekt, en ze keek nog eens naar hem. Hij zag er echt goed uit. Hij had een mooi pak aan. Keurig en chic. En niet op een arrogante manier. ‘Nieuwe auto?’ vroeg ze. Ze deed het goed. Ze kon heel goed die verfijnde vrouw zijn die uit eten ging met een aantrekkelijke man die ze graag mocht. Ze wist dat ze het kon.

‘Ja. Ik vond het tijd voor wat meer luxe. En er is achterin ruimte genoeg voor een kinderzitje.’

Sian dacht even aan de oude landrover van Gus en besloot dat Richards nieuwe Audi veel mooier was. De opmerking over het autozitje negeerde ze.

‘Niet te geloven dat ik nooit eerder bij jou thuis ben geweest,’ zei Sian, en ze keek naar de oprit met aan het eind een vrij burgerlijk, rood bakstenen huis.

‘Ach, je woont hier nog niet zo lang en ik ben veel weg geweest. Vind je het mooi?’ Hij had de auto stilgezet zodra ze door het elektrische hek waren gereden.

Sian moest lachen. Ze voelde zich net Elizabeth Bennet bij de eerste aanblik van Pemberley. ‘Deze bouwperiode heb ik altijd mooi gevonden. Ik vind dat hij ondergewaardeerd wordt.’ Ze hoopte dat hij niet zou vragen waarom ze moest lachen.

‘Mmm. Edwardian. Daar ben ik het mee eens. Ik wilde iets hebben met wat ruimte.’

‘Dus je hebt het huis nog niet zo lang?’

‘Ik heb het ongeveer vijf jaar, maar ik woon er nog maar pas.’ Hij trok de handrem aan. ‘Ik had het verhuurd. Ik heb het eerst laten opknappen.’

Hij maakte de voordeur open en leidde haar naar binnen.

Daarna schonk hij een glas champagne voor haar in. Die had hij uit een chique designerkoelkast gehaald die in een nis bij de voordeur stond, met aan weerszijden wijnrekken. Hij schonk een glas voor zichzelf in en gaf haar toen een rondleiding door het huis.

Ze begonnen in de grote gelambriseerde hal. Het was er een beetje donker, vond Sian, maar de parketvloer glansde en liet het grote Perzische tapijt mooi uitkomen. ‘En dit is de zitkamer,’ ging hij verder, en hij deed een deur naar rechts open.

Het was een reusachtig grote kamer met een erker aan het eind, waar weelderige gordijnen van brokaat met franje en veel plooien voor hingen die pasten bij de kussens op de bank. De haard was van baksteen, omgeven door leren banken en nog meer kussens. Er stonden kaarsen, en de haard stond klaar om aangestoken te worden.

‘Die kunnen we straks wel aansteken als het fris wordt. Kom mee naar de keuken.’

In de keuken stond een jonge vrouw te koken. ‘Dit is Joy,’ zei Richard. ‘Zij kookt soms voor me.’

‘Het ruikt heerlijk,’ zei Sian. Ze glimlachte en keek om zich heen naar het marmeren aanrecht, het keukeneiland en de betegelde vloer. Het was allemaal prachtig, maar op de een of andere manier niet haar smaak.

‘Ik ga niet verklappen wat jullie eten,’ zei Joy. ‘Maar ik ben er zelf erg trots op.’

‘O, dan hoop ik dat jij er ook van eet!’ zei Sian.

Joy glimlachte. ‘Dat komt wel goed. Richard, vergeet niet haar de voorraadkast te laten zien.’

Richard vergat het niet. Evenmin vergat hij om haar de gastenvleugel, de speelkamer met pooltafel en het overdekte zwembad te laten zien. Bij het zwembad wees hij naar de stallen. ‘Houdt Rory van pony’s?’

‘Toevallig wel,’ zei Sian, die bedacht hoe teleurgesteld Rory was toen hij bij het sportfeest niet op een pony had mogen zitten. Als het Richards bedoeling was om haar te imponeren, dan was dat goed gelukt.

‘Nou, er is hier ruimte om voor jullie allebei iets te stallen, als je zou willen.’

‘Richard, ik weet niet wat ik moet zeggen!’ Sian was oprecht met stomheid geslagen.

‘Zeg gewoon dat je nog een glaasje champagne wilt,’ zei hij met een glimlach, ‘en maak je verder nergens druk om.’

Ze liepen terug naar de zitkamer en zagen dat iemand – vermoedelijk Joy – de lichten had gedimd, de kaarsen had aangestoken en de haard had aangedaan, die nu vrolijk knapperde. Het was niet echt koud, maar het zag er gezellig uit.

Ze hield haar glas op. ‘Ik had geen idee dat je zo…’

‘Welvarend was? Rijk?’ Hij lachte. ‘Maak je geen zorgen. Doe ik zelf ook niet. Ik werk hard en word er goed voor betaald.’

‘Dat is wel duidelijk. Dit is overheerlijke champagne.’

‘Sian, lieverd, je ziet er niet op je gemak uit. Is dat kussen te groot? Ik pak wel even een kleiner voor je.’

‘Nee.’ Ze legde een hand om zijn pols om hem ervan te weerhouden dat hij opsprong. ‘Ik zit hier prima. Ik ben alleen een beetje overdonderd.’

Hij glimlachte. ‘Op een goede manier, hoop ik?’

‘Tja, het is een schitterend huis!’ zei ze aarzelend.

‘Maar je weet niet waar ik het afgelopen halfuur op gedoeld heb? Het spijt me,’ zei hij, en hij zag er opeens nogal ongemakkelijk uit. ‘Ik ben hier niet goed in.’

Sian dook weg achter haar glas. Op de een of andere manier wist ze wat nu ging komen.

‘Ik wilde wachten tot na het eten, maar ik kan mijn voorstel net zo goed nu doen.’

O nee, doe maar niet, dacht Sian. Zeg alsjeblieft niets wat mij dwingt een beslissing te nemen waar ik nog niet klaar voor ben. Ze wilde dat ze gewoon zo konden blijven zitten als oude vrienden, en gezellig konden kletsen over alledaagse dingen. Hij keek haar aan met een vriendelijke, aantrekkelijke glimlach in het kaarslicht en zij wilde alleen maar vluchten. Ze dwong zichzelf ook te glimlachen. Ze kon dit, hield ze zich voor, terwijl ze zich aan haar champagneglas vastklampte alsof het een veiligheidsstang in een achtbaan was. Ze had het gevoel dat haar leven helemaal op z’n kop stond.

Richard nam een slokje champagne en kondigde aan: ‘Ik zou graag willen dat jij en Rory bij me komen wonen. Zoals je hebt gezien is er genoeg ruimte. Je zou je eigen kamer kunnen hebben en ik zou verder niets van je verwachten.’

Dit was niet helemaal waar ze zich op had ingesteld, maar ze was bang dat Richard nog niet klaar was. Bedoelde hij echt dat hij huisgenoten wilde, bood hij haar alleen een dak boven hun hoofd aan?

‘Meen je dat? Dat we verder gescheiden zouden leven?’

‘Nou ja, ik bedoel… Mettertijd…’ Hij pakte haar hand en Sian dwong zich hem niet terug te trekken. Hij was zo lief.

‘Als je niet op het punt stond op straat gezet te worden,’ ging hij met een glimlach verder, ‘zou ik je wat langer het hof hebben willen maken, maar de gedachte dat jij en Rory ergens in een krot moeten wonen, terwijl ik dit allemaal met jullie zou kunnen delen, vind ik onverdraaglijk.’

‘Maar we redden ons wel. We redden ons heus wel,’ zei ze zacht.

‘Zeker als je bij mij komt wonen. Laat mij voor jou… en Rory zorgen. Ik heb een prachtige, grote schuur waar je zou kunnen werken. Al hóéf je niet te werken. Je hoeft nooit meer te werken, als je dat niet wilt. Ik kan je alles geven, Sian, je hoeft alleen maar ja te zeggen.’

Ze keek naar deze aardige man die zoveel had gedaan om haar leven gemakkelijker te maken. En nu bood hij haar dit als thuis, en als ze wilde nog meer: hemzelf.

Het was een enorm gul aanbod. Kon ze het aannemen? Het had zoveel voordelen, vooral voor Rory. En ze mocht Richard bijzonder graag. Misschien dat genegenheid op den duur zou uitgroeien tot echte liefde, als ze het een kans gaf. Wat ze voor Gus voelde was waarschijnlijk geen échte liefde, het was alleen lust, een dodelijke cocktail van hormonen die haar hersenen aantastte. En Gus… Ach, hij was een opportunist, een avonturier die lolletjes pakte waar hij ze krijgen kon. Met Richard wist ze precies waar ze aan toe was. Misschien zou ze voor de verandering eens haar hoofd moeten volgen in plaats van haar hart, dat haar al zo vaak had teleurgesteld.

Richard legde zijn hand op de hare. ‘Dit is een geweldig huis, dat weet ik, maar er is een gezin voor nodig om het een thuis te maken.’

Sian zette haar gevoelens over het huis opzij, maar huiverde bij het woord ‘gezin’. Ze kon zich voorstellen dat Richard en Rory het prima met elkaar zouden kunnen vinden, al liet ze zichzelf in dit plaatje achterwege, omdat ze zich niet echt kon binden aan iemand op wie ze alleen maar gesteld was.

Maar misschien was dat ook prima. Misschien moest ze gewoon doen wat ze altijd had gedaan en wat altijd goed was geweest: Rory op de eerste plaats zetten. Hem een zekere en financieel betere toekomst bieden. Richard en zij waren allebei verstandige mensen, ze zouden elkaar ruimte geven, en het moment waarop ze uit haar huis gezet zou worden kwam steeds dichterbij.

Misschien kon ze bij hem intrekken en een platonische relatie opbouwen en kijken hoe dat ging. Ze haalde diep adem en nam nog een slokje champagne.

‘Dat is ontzettend lief van je! Mag ik erover nadenken? Het is heel wat. En ik zou beslist willen werken, mijn bijdrage leveren. Ik wil absoluut niet onderhouden worden.’ Ze glimlachte om haar afschuw van die gedachte te verbergen. Ze mocht Richard niet zomaar voor alles laten betalen. Ze moest haar onafhankelijkheid vasthouden.

‘Wat je maar wilt, jij bepaalt het. En in ruil daarvoor…’ Hij zweeg.

Er moest een ruil zijn, anders was het niet eerlijk. Ze wachtte tot hij verder ging.

‘En in ruil daarvoor, leer jij… probeer je in elk geval te leren… om van mij te houden.’ Hij stond op en kwam naast haar zitten. Hij nam haar in zijn armen en kuste haar.

Dat voelt fijn, dacht Sian verrast. Ze leunde tegen hem aan, toen hij haar opnieuw kuste. Nee echt, hem kussen is fijn. En als kussen fijn is, geldt dat misschien ook wel voor de rest. Misschien was samenwonen met Richard wel meer dan oké. Misschien zou ze echt van hem kunnen leren houden zoals hij zo graag wilde. ‘En als je dan vindt dat ik nog niet zo’n slechte keus ben,’ zei hij een tijdje later, ‘kunnen we praten over trouwen en misschien kan ik Rory dan adopteren. Dan is eindelijk alles officieel. Ik weet zeker dat ik een goede echtgenoot zou zijn en een goede vader.’

Sian herinnerde hem liever niet aan het feit dat Rory al een vader had. Ze wilde zichzelf er liever niet aan herinneren. Ze trok Richard naar zich toe en zette dat soort gedachten van zich af.

Toen ze een tijd later in de auto zaten, op weg naar haar huis, nadat ze hadden genoten van een heerlijk diner en nog wat zoenen op de bank, zei hij: ‘Ik heb je dit nooit verteld, maar ik heb jou en Rory altijd een echt thuis willen geven, al vanaf het moment dat ik wist dat je zwanger was.’

‘Maar Richard, je hebt nooit iets gezegd,’ zei Sian verrast.

‘Dat weet ik. Ik was verlegen en had je toen nog niet veel te bieden. Nu is het anders.’ Hij grinnikte. ‘Weet je, ik heb geld in de kinderopvang van mijn zus gestoken zodat ze eerder open kon, om jou en Rory aan te moedigen hier te komen wonen.’ Hij zweeg even. ‘Ik hoop niet dat je dat vals en achterbaks vindt. Ik wilde je de tijd geven om over Rory’s vader heen te komen… over Gus.’ Hij keek haar even snel aan om te zien hoe ze op zijn naam reageerde. ‘Je was verliefd op hem, of niet?’

Ze knikte, niet in staat een woord uit te brengen.

‘Ik wist wel dat je anders niet met hem naar bed was gegaan. Zo ben je niet.’

Ze knikte weer. Hij had gelijk. Zo was ze niet. En ze was daarna nog een keer met Gus naar bed geweest. Maar dat mocht Richard nooit te weten komen. Dat was niet nodig. Het was over tussen Gus en haar, als het ooit al echt opnieuw was begonnen. Het had geen zin om verliefd te zijn op iemand die zich niet kon binden. Hij zou haar hart alleen maar opnieuw breken.

‘Wil je erover nadenken? Dat jij en Rory bij me komen wonen? Dan regel ik het zo dat ik niet meer zoveel van huis weg ben.’

‘Ik zal erover nadenken,’ stemde ze in. ‘Zeker.’ En ze besefte dat ze het meende.

Nadat ze elkaar in de auto welterusten hadden gekust, was Sian blij dat ze meteen naar bed kon. Fiona had gelukkig direct naar huis gewild, dus hoefde ze geen kop thee met haar te drinken en allerlei ongemakkelijke vragen te beantwoorden. Als ze besloot om met Richard te gaan samenwonen, mocht hij nooit te weten komen dat ze nog van Gus hield. Ze wilde niet dat hij zich een tweede keus zou voelen. En ze zou leren om oprecht van hem te houden, natuurlijk wel; dat kon toch niet anders?

Sian wenste dat ze iemand had om mee te praten, maar ze kende hier in de buurt niemand met wie ze zo’n hechte band had. Jody was een schat en ze zou haar beslist niet veroordelen, maar dit was pittige kost en Sian had niet het gevoel dat ze haar daar goed genoeg voor kende. Misschien zou ze het wel afschuwelijk vinden dat Sian overwoog om te gaan samenwonen met een man van wie ze niet hield, alleen omdat hij van haar hield en een groot huis met een zwembad had.

Het was geen bijzonder fraai huis, dacht Sian. Het was waarschijnlijk miljoenen waard, maar ze vond het niet echt mooi. Als ze toch in dit huis ging wonen, was ze dan minder op geld belust?

Niet echt, besloot ze. Het maakt haar méér op geld belust, want als ze met hem wilde trouwen, zou ze hem zeggen dat ze wel ergens anders wilde wonen. Werkelijk, ze was verachtelijk!

Maar was dat zo? Zou ze dat zijn? In de rol van echtgenote zou ze alles voor hem geven. Ze zou voor hem koken, custard voor hem maken, zijn vrienden ontvangen, met hem naar bed gaan. Het zou een Oscar-waardige rol zijn, zo nodig. Hij zou nooit hoeven te weten dat ze van iemand anders hield en hij zou het nooit vermoeden. Daar zou ze absoluut voor zorgen.

Die nacht nam Sian haar besluit. De ochtend na haar etentje met Richard besloot ze dat samenwonen met hem het beste was voor haar en Rory. En omdat ze over een maand al hun huis uit moesten, moest ze de kennismaking met Richard en Rory maar snel vernieuwen. En dus nodigde ze hem uit voor een maaltijd met Rory na schooltijd. De gewoonste zaak van de wereld.

Richard was verrukt dat ze hem belde om hem te bedanken voor de heerlijke avond, en om hem uit te nodigen voor het eten. Ze wist dat hij vandaag thuis werkte en het niet erg zou vinden om langs te komen. Ze zei verder niets, maar hij begreep wel dat het belangrijk voor haar was dat Rory erbij was. Ze had het niet over zijn aanbod van de vorige avond. Daar was nog genoeg tijd voor.

Richard kwam prompt om vijf uur met een cadeautje voor Rory.

‘Ik heb je eerste schooldag gemist, maar hier is een klein cadeautje om het alsnog te vieren.’

Het was een grote doos lego waarmee je een helikopter kon bouwen. Rory was er stil van. Met grote ogen keek hij Richard aan.

‘Richard, wat een cadeau!’ zei Sian, geroerd om te zien dat hij zoiets moois voor Rory had uitgekozen. ‘Ik hoop dat je Rory ermee wilt helpen. Ik ben heel slecht in de tekening nabouwen.’

‘Wil je dat ik je ermee help?’ vroeg Richard.

Rory keek naar hem op en knikte. ‘Dank je wel,’ fluisterde hij.

‘Na het eten dan,’ zei Sian. ‘Richard, ik hoop dat je het niet erg vindt dat we zo vroeg eten.’

‘Het maakt mij niet uit hoe laat ik eet, zeker niet als jij kookt,’ zei hij, en hij gaf haar een klopje op haar schouder.

Ze zaten net aan het dessert, een stukje strooptaart met custard, toen Gus ineens binnenkwam. ‘Hallo! Iemand thuis? O.’ Hij bleef abrupt staan. Onder zijn arm zat een dikke envelop.

Een paar tellen lang verroerde niemand zich. Toen liet Sian haar lepel zakken. ‘Hallo, Gus. Richard is komen eten,’ zei ze opgewekt, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat ze knus met zijn drietjes om halfzes aan tafel zaten.

‘Ik zie het,’ zei Gus, ogenschijnlijk helemaal niet blij om zijn oude vriend naast zijn zoon te zien zitten.

‘Wil je ook wat hebben. Strooptaart? Met custard.’

‘Ik hou niet van custard.’

‘Je weet niet wat je mist,’ zei Richard.

‘We hebben ook ijs,’ zei Rory behulpzaam.

‘Of heb je liever een kopje thee of iets dergelijks?’ zei Sian, die overeind kwam en zich vreselijk ongemakkelijk voelde.

‘Ik wil je eigenlijk even spreken, Sian. Onder vier ogen als het kan,’ zei Gus kortaf.

‘We zitten aan tafel,’ zei Sian. Ze wilde dat Gus wegging en hen met rust liet. Ze was er helemaal niet aan toe om met hem te praten.

‘Dan wacht ik wel.’

Hij wachtte, wilde niets eten of drinken en oogde vreselijk ongeduldig; hij zat nog net niet met zijn vingers op tafel te trommelen.

Richard probeerde hem bij hun gesprek te betrekken, maar Gus gaf geen sjoege en deed geen enkele moeite om de spanning te doorbreken. Het was ongelooflijk onbeschoft van hem, maar ze kon er niets aan doen.

Uiteindelijk zei Sian: ‘Vertel jij Gus eens wat je allemaal hebt gedaan, Rory?’

‘O! Ik ben naar school geweest. Richard heeft me een cadeautje gegeven om het te vieren, een grote Lego-doos. En hij heeft een zwembad!’

Sian wist dat Rory lekker aan het kwebbelen was. Hoewel dat leuk voor Richard was, wilde ze dat Rory niet over zijn cadeau en het zwembad was begonnen; ze kon zien dat Gus zich eraan stoorde.

‘En vind je school leuk?’ vroeg Gus.

‘O, ja!’

‘Ging het allemaal goed?’

‘Ja. O, en de eerste dag zijn we met Annabelle en haar broers en Jody naar de Pizza Express geweest.’

‘Ik was er ook bij,’ verduidelijkte Sian.

‘Wat voor pizza heb je gegeten?’ vroeg Gus.

‘Nou…’

Terwijl de mannen over pizza spraken, at Sian haar dessert. Zonder te vragen, schepte ze Richard nog een keer op, en gaf hem daarna de custard aan.

‘Zeg,’ zei hij, ‘zou je het heel vervelend vinden om het even in de magnetron op te piepen. Ik hou niet van koude custard.’ Hij glimlachte schaapachtig. Sian onderdrukte haar ergernis, maar Gus deed daar geen moeite toe; hij snoof en stoorde zich duidelijk aan Richards aanmatigende gedrag.

‘O!’ zei Rory tegen Gus. ‘En ik heb je gezien!’

‘Wanneer?’ vroeg Gus. ‘Wanneer heb je me gezien?’ Hij fronste zijn wenkbrauwen.

‘Toen we pizza gingen eten. Je zag er heel netjes uit!’ Het klonk bijna een beetje beschuldigend.

‘Ik snap je nog steeds niet,’ zei Gus.

‘Je ging net die cocktailbar tegenover de pizzeria binnen,’ zei Sian. ‘Met Melissa.’ Ze wilde dat ze dat laatste voor zich had kunnen houden, maar de woorden floepten er zomaar uit.

Gus keek geschrokken. ‘Ik kan me niet herinneren dat daar een pizzeria zit.’

‘Waarom zou je ook, gezien de verleidingen van de Boca Loca?’ Sian nam een slokje wijn. Die smaakte vies in combinatie met haar nagerecht, maar ze moest iets doen om niet te laten merken dat het haar iets deed. Hij had niet eens het fatsoen om schuldbewust te kijken toen ze over de cocktailbar was begonnen.

Gus schraapte zijn keel. ‘Sian, ik moet je iets vertellen. Onder vier ogen.’

Richard trok zijn wenkbrauwen op. ‘We zitten nog te eten.’

Gus haalde scherp adem, maar voordat hij iets kon zeggen, kwam Sian tussenbeide. Ze wilde niet alleen met Gus zijn, maar ze wilde ook geen ruzie met hem krijgen waar Rory bij zat. ‘Ik heb genoeg gehad,’ zei ze. ‘Als jullie nu eens verder eten en een begin maken met de lego?’

‘Oké,’ zei Richard. ‘Dan ruimen we eerst even op.’ Hij keek naar Gus en glimlachte. ‘We gaan een helikopter bouwen.’

Gus keek naar de enorme doos op het aanrecht. ‘Ik zie het.’

Sian had medelijden met hem. Hij was niet in staat om zoveel geld uit te geven aan speelgoed. Zijzelf ook niet. ‘Kom dan maar. Laten we naar de woonkamer gaan.’

‘Wat zijn jij en Richard opeens klef,’ zei Gus kil, toen Sian de deur van de woonkamer dicht had gedaan. ‘Jullie zijn bij hem geweest en hij heeft ineens dure cadeaus voor Rory gekocht…’

‘Rory is niet bij Richard thuis geweest, dat was ik alleen. Ik heb hem over het zwembad verteld.’

‘Dus je hebt bij hem gegeten? Alleen jullie tweetjes? En heeft hij een rond bed met zwartsatijnen lakens?’

‘Gus, waar slaat dit op?’ Dit was echt absurd! ‘Hoe haal je het in je hoofd om me hier een beetje te gaan ondervragen over Richard. Wat ik in mijn vrije tijd doe gaat jou niets aan.’

‘Eerlijk gezegd, ben ik een beetje in de war.’ Gus’ ogen glommen van kwaadheid. ‘Ik kwam hier om je iets te vertellen, maar nu blijkt dat je zelf nieuws hebt! Je hebt Richards huis gezien en nu denk je opeens: Wat een aardige kerel! Wat zal hij een goede kostwinner zijn, met zijn regelmatige inkomen en zijn blitse auto! Laat ik het eens met hem aanleggen!’

Sian kleurde van woede. Hoe haalde hij het in zijn hoofd om haar zo te beschuldigen, na wat hij zelf had gedaan! ‘Richard is hier om te eten, dat is alles. En trouwens, het gaat je verder niets aan!’

‘O, nee? Zelfs niet als die persoon misschien de stiefvader van míjn zoon wordt?’

‘Dat is belachelijk. Ik zou je nooit bij Rory weg houden. Je mag hem zien wanneer je maar wilt…’

‘O, goh, wat aardig van je!’

‘Dat is inderdaad heel aardig van me, zeker aangezien jij totaal onbetrouwbaar bent!’

‘Ik? Waar heb ik dat nou weer aan verdiend?’ Hij keek haar pisnijdig aan.

Plotseling kon Sian zichzelf er niet toe brengen om over Melissa te beginnen en over hoe afschuwelijk ze zich had gevoeld toen hij helemaal niets meer van zich had laten horen nadat ze met elkaar naar bed waren geweest.

‘Dat weet je heel goed! Afijn, dat is allemaal verleden tijd.’

‘Is dat zo?’

‘Ja. Wat wilde je me zeggen?’ Ze begon ongeduldig te worden. Alle pijn en verraad die ze had gevoeld toen ze Gus en Melissa samen had gezien, gaf haar de moed om voet bij stuk te houden en niet in tranen van frustratie en boosheid uit te barsten.

Gus lachte en schudde zijn hoofd. ‘Dat ga ik je niet zeggen. Het doet er niet meer toe.’

‘Wat kinderachtig. In dat geval is er niets meer dat je hier houdt, of wel?’

‘Alleen Rory.’

‘Je mag hem gerust welterusten zeggen, maar laat me over één ding duidelijk zijn… Als je het me op welke manier dan ook moeilijk maakt, bijvoorbeeld niet vertrekt nadat je hem welterusten hebt gezegd, dan zal omgang op een formele basis plaatsvinden, op afspraak. Dan hoef je niet meer zomaar langs te komen wanneer het jou uitkomt.’ Ze wilde niet dat Rory overstuur raakte, hoe overstuur en boos ze zelf ook was.

‘Je zou me bij mijn eigen zoon weghouden?’

‘Niet als je je normaal gedraagt, maar ik heb ook mijn eigen leven.’

‘En het is wel duidelijk welke kant dat opgaat!’

‘Waarom zou ik mezelf niet eens op de eerste plaats zetten? Ik heb mezelf vijf jaar lang weggecijferd, en dat was geen probleem, maar ik heb ook behoeftes.’

‘En Richard kan vast prima in al je behoeftes voorzien. Behalve de behoeftes die écht belangrijk zijn…’

‘Waar heb je het over?’

Gus liep niet langer heen en weer, maar keek haar zo intens aan dat ze bijna ineenkromp. ‘Ik heb het over seks! Wat we samen hebben…’

Sian wilde niet denken aan wat zij en Gus samen hadden – hadden gehad. Zoals ze al had gezegd, dat was verleden tijd. Ze was verdergegaan. Ze had haar besluit genomen en was niet van plan om zich te laten koeioneren. Welk recht had hij om zo bazig tegen haar te doen?

‘Maak je daar maar geen zorgen om,’ zei ze, zich ervan bewust dat ze heel stijf klonk, maar ze was vastbesloten om niet de controle over de situatie te verliezen. ‘Er zijn absoluut geen problemen op dat vlak, dank je wel voor je medeleven!’

‘Aha! Dus dat heb je ook even gecontroleerd, evenals zijn bankrekening?’

Hoe durfde hij! ‘Als je nu niet snel mijn huis uit gaat…’

‘O, ik ben al weg! Zodra ik Rory welterusten heb gezegd.’

‘Dat lijkt me geen goed idee. Je bent nu veel te boos.’ Ze kon de vlammen bijna in zijn ogen zien en ze deed een stap naar achteren. ‘En nog iets… Als je denkt dat ik met je meega naar Londen om je te helpen dat rotboek te verkopen, dan kun je het vergeten. Ga nu alsjeblieft weg!’

‘Ik ga al. En als je zin hebt om te lachen, moet je dit maar lezen!’ Hij smeet de envelop boven op een kastje en beende toen de cottage uit.