Toen Sian de volgende dag de deur voor Gus opendeed, was ze opgelucht dat Rory niet thuis was. Vervolgens zag ze dat hij een korte broek, oude gympen en een T-shirt droeg. Hij was wezen joggen en haar lichaam reageerde op de zoete energie die hij uitstraalde.
‘O, hallo,’ zei ze, zo nonchalant mogelijk. ‘Is het te ver om naar huis te rennen? Moet je even uitrusten?’
Hij glimlachte. ‘Nee, ik zag je auto staan, dacht dat je thuis was, dus klopte ik even aan op goed geluk. Gewoon, als goeie buur,’ zei hij met een grijns.
Blij maar bezorgd deed Sian de deur verder open om hem binnen te laten. Ze rook de geur van vers zweet en aftershave toen hij langs haar liep en in een duizelingwekkende flits dacht ze weer aan hun eerste ontmoeting en wat er daarna was gebeurd. Geur was het zintuig dat herinneringen in vliegende vaart naar boven bracht, besefte ze, en ze wilde dat hij niet altijd Geo F. Trumper West Indian Limes Cologne op deed. Ze wist dat dat zijn aftershave was, omdat ze het in zijn badkamer had zien staan; hij had haar verteld dat hij het gebruikte, omdat het hem deed denken aan zijn vader. Naderhand, voordat ze verstandig was geworden en haar best had gedaan om hem te vergeten, had ze er in warenhuizen wel eens aan geroken om herinneringen op te halen.
Ze schraapte haar keel en ging hem voor naar de smalle keuken. ‘Lust je een kop koffie? Of water? Iets anders?’
Hij liet zich op een stoel aan het kleine tafeltje vallen. ‘Eerst water, dan thee, als je het goedvindt.’
Sian zette een glas water voor hem neer en deed daarna de waterkoker aan. Ze wilde dat ze iets wist te zeggen. Rory’s treintjes stonden op tafel; ze ruimde ze op.
‘Jouw kind speelt dus graag met treintjes. Die hebben we thuis ook.’
‘Weet ik. Rory speelt er vaak mee. Ik hoop dat je dat niet erg vindt.’ Ze schonk kokendheet water in bekers.
Gus lachte. ‘Wat voor man zou ik zijn als ik het erg vond dat iemand met mijn speelgoedtreintjes speelde?’
Sian lachte ook en ontspande zich een beetje toen ze de melk uit de koelkast haalde. Dit kon ze wel. Ze kon best een ontspannen gesprek met hem voeren zonder in paniek te raken. ‘Tja, weet je, sommige mannen zijn erg bezitterig als het om hun speelgoed gaat.’
‘Over sommige dingen ben ik wel bezitterig, maar niet over speeltjes die ik jaren geleden al heb afgedankt.’ Hij werd plotseling serieus. ‘Ik hoop niet dat je denkt dat ik jou heb afgedankt. Dat zou ik nooit hebben gedaan.’
‘Nee. O nee, ik wist dat je wegging. Ik kende de situatie. Hoor eens, zullen we even naar de woonkamer gaan? De keuken is niet de beste plek in huis. De woonkamer is heerlijk zonnig.’
‘Je zou die muur moeten weghalen,’ zei Gus, die achter haar aan liep.
‘Vind ik ook, maar het is mijn huis niet. Ga zitten.’ Ze wees naar de grote leunstoel en zette zijn thee op het tafeltje ernaast. Ze wilde niet naast hem zitten. Hij was veel te groot en hij bracht haar van haar stuk. Ze ging op de bank tegenover hem zitten, trok zonder erbij na te denken haar rok tot over haar knieën. Op de een of andere manier wist ze dat Gus niet zou opgeven. Hij wilde duidelijk over die bewuste nacht praten. Ze moest zich volwassen gedragen en hem laten weten dat het verleden verleden tijd was. Ze was verdergegaan met haar leven. Hij kon niet van haar verwachten dat ze ging doen alsof de zes jaar tussen hun ontmoeting en nu er niet waren geweest.
‘Zo, Sian, ik ben heel benieuwd wat je allemaal hebt gedaan sinds mijn vertrek. We hebben elkaar al zo lang niet gezien.’
‘Ja, hè? Tja, eens kijken.’ Het leek allemaal zo lang geleden. ‘Werkte ik niet in een café? Terwijl ik op zoek was naar iets wat met mijn opleiding te maken had?’
Hij knikte. ‘Dat is waar ook. Ik weet nog dat je vertelde over een man die altijd bij jou in het café kwam, en dat je achteraf pas besefte dat hij een oogje op je had.’
‘Dat was ik helemaal vergeten.’
‘Ik heb een goed geheugen.’ Aan zijn blik kon ze precies zien waar hij aan dacht. Hij glimlachte.
‘Nou ja, ik heb natuurlijk een kind gekregen sindsdien,’ zei ze, en ze legde haar hand tegen haar buik bij de herinnering.
‘O, ja.’ Zijn blik veranderde iets, maar de glimlach bleef. ‘Ja, dat nam wel wat tijd in beslag.’ Ze zei het kordaat en glimlachte toen om aan te geven dat ze gelukkig was met de situatie.
‘Maar je bent nooit getrouwd?’ Hij fronste zijn wenkbrauwen alsof hem dat verbaasde.
‘O, nee. Het was een korte relatie.’
‘Jammer.’ Hij leunde naar voren alsof hij haar hand wilde pakken uit medeleven, maar ze leunde snel achterover. Hij glimlachte. ‘Maar je bent dus niet met een gebroken hart achtergebleven?’
‘O, nee,’ loog ze met een glimlach. ‘Helemaal niet. Ik was verbaasd dat ik zwanger was, maar toen ik eenmaal over de schok heen was, was ik dolblij.’
‘Ik heb aan je gedacht, weet je. Zo vaak. Veel. Terwijl ik in sneeuwschoenen over bevroren vlaktes liep.’
‘Echt waar? Wat merkwaardig. Ik kan me niet voorstellen dat er iemand in zulk ruig gebied aan mij zou denken.’
‘Zou ik alleen maar aan je mogen denken als ik ergens veilig in Engeland was?’
‘Nou, zoiets. Met een kopje thee erbij, of iets net zo huiselijks.’
Hij lachte. ‘Nooit geweten dat er speciale plaatsen zijn waar er aan je gedacht moet worden, behalve een graf of een plek waar as is uitgestrooid. Maar eerlijk gezegd vond ik het moeilijk om niet aan je te denken.’
Sian voelde dat ze rood werd. Ze speelde met haar beker en stond op. Het begon ongemakkelijk te worden. Ze was niet klaar voor dit gesprek, zou het misschien wel nooit zijn. ‘Nog wat thee?’
‘Nee, dank je. Toe, Sian, ga zitten, ik wil met je praten.’
‘Nou, we praten toch.’ Ze wist dat ze nog roder werd en hoopte dat hij dacht dat het door de warmte kwam. Het was hier ook warm. Ze stond op en deed een raam open.
‘Vertel eens, hoe komt een stadsmeisje als jij in een gehucht als dit terecht?’
‘Ik zie mezelf niet als stadsmeisje. Niet meer, in elk geval. Ik kweek tegenwoordig mijn eigen groenten en alles.’
‘Maar waarom hier? Ik weet dat het een prachtig dorpje is, maar het is wel toevallig dat je praktisch naast het huis woont waar ik ben opgegroeid.’
Sian was verontwaardigd. ‘Wil je zeggen dat ik je stalk? Toen je tijdens het etentje aan kwam zetten, had ik geen idee dat je Fiona’s zoon was.’
‘Als je me niet stalkt, wat ik eigenlijk best jammer vind, waarom ben je dan hier?’
Sian nam de tijd om antwoord te geven. ‘Vanwege Richard.’
‘O, Richard.’ Hij keek geïnteresseerd. ‘Je leek het onderwerp gisteren nogal te ontwijken. Kom op, vertel eens, zijn jij en hij, nou, ja… samen?’
Ze zou direct ja moeten zeggen, zonder enige aarzeling.
Het zou per slot van rekening ooit waarheid kunnen worden. Maar ze aarzelde en merkte dat ze niet kon liegen.
‘Nou, niet echt. Ik bedoel, min of meer. Hij is een oude vriend, natuurlijk, en hij is fantastisch, maar het was deels omdat zijn zus, die Rory heel goed kent, een speelgroep begon, dus als we hier zouden gaan wonen, zou hij een fijne opvang hebben en zou ik kunnen werken. En het is een mooie omgeving, het heeft een goede school, een winkel, een postagentschap, het is niet ver van Londen.’ Ze besefte dat ze te veel praatte en wel een makelaar leek.
Maar het viel Gus kennelijk niet op. ‘Weet je, volgens mij was het Richards feest waar we elkaar hebben ontmoet, of niet?’
‘Dat is waar ook,’ zei Sian, en ze vroeg zich af hoeveel interesse in hun verleden ze moest tonen.
‘Maar dan heb je je leven na onze… uitspatting… wel snel opgepakt, als je al een zoon hebt die bijna naar school gaat.’
‘Niet echt. Ach, misschien.’ Sian pulkte aan een spatje verf op haar nagel, zich ervan bewust dat Gus haar nu wel een slet zou vinden. Als het om school ging, kon Rory een jaar jonger zijn dan hij eigenlijk was.
‘Ik hoop niet dat ik klink alsof ik het afkeur, dat is niet mijn bedoeling. Het had per slot van rekening geen zin om op mij te wachten.’
‘Nee.’ Sian voelde zich iets beter. Hij vond haar geen slet en hij had gelijk: ze hadden afgesproken om elkaar na die nacht niet meer te bellen, zelfs geen telefoonnummers uit te wisselen.
‘Hoe oud is hij? Rory heet hij toch?’
‘Eh…’ Ze raakte in paniek. Ze wist dat hij gewoon een beleefd praatje maakte, maar ze mocht hem absoluut niet op het idee brengen dat ze die nacht zwanger was geraakt. ‘Ik weet het niet!’ Ze voelde zich dom. ‘Ik bedoel…’ Wat ze bedoelde was dat ze niet zo snel kon bedenken wat een veilige leeftijd was.
‘Ik ga nog wat thee zetten.’ Sian stond op, griste hun bekers mee en stormde naar de keuken, terwijl ze in paniek aan het hoofdrekenen was. De kans bestond dat ze het alleen maar erger maakte.
‘Hé, maak je niet dik, het was maar een vraag, hoor,’ riep Gus vanuit de woonkamer, toen Sian met twee bekers verse thee terugkwam. Ze besefte heel goed dat hij zich behoorlijk bedonderd zou voelen als hij erachter kwam dat ze had gelogen. Rory was bijna jarig. Misschien kon ze een kaarsje minder op de taart zetten als Gus in de buurt was. Nee, ze gaf gewoon een feestje met alleen maar kinderen.
‘Zo,’ zei ze. De enige oplossing was om over iets anders te beginnen, besloot ze. ‘Moet jij niet aan je boek werken?’
De scheve grijns die haar vanaf de andere kant van een overvolle keuken zo had aangetrokken had nu hetzelfde effect. ‘Ik ben net terug. Ik heb even rust nodig, voordat ik weer aan het werk ga.’
‘Wil je het dan niet afmaken?’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik moet op de een of andere manier aan de kost zien te komen, maar of ik dat met een boek red? Ik weet het niet. Daar maak ik me wel een beetje zorgen om, eerlijk gezegd. Ik heb een agent die beweert dat hij het voor me kan verkopen, als het goed is. Ik heb wel heel veel foto’s. Misschien kan het een salontafelboek worden…’
Gus’ onzekerheid verbaasde Sian. Hij leek altijd zo vrijmoedig en zelfverzekerd. Ondanks alle spanning van het moment had ze genoten van de verhalen die hij die avond tijdens het etentje had verteld. Ze was gewoon geïnteresseerd. De kunstenaar in haar vond foto’s prachtig. ‘Ik zou ze graag willen zien,’ zei ze, voordat ze bedacht dat ze zo min mogelijk met Gus te maken wilde hebben.
‘Echt? Ik kan mijn laptop wel een keer meebrengen. Of jij komt naar mij toe. Mam probeert wat ruimte in de schuur te maken. Ze vertelde dat ze jou de ruimte had beloofd om in te schilderen. Ik heb nogal wat spullen die binnenkort worden bezorgd, en die moet ik ergens kwijt. Ik vroeg me af of de zolder misschien een oplossing is.’ Hij zweeg even. ‘Mijn moeder heeft nogal wat spullen.’
‘Ik kreeg de indruk dat dat komt doordat iedereen maar denkt dat ze hun spullen bij haar kwijt kunnen omdat ze zoveel ruimte heeft.’
‘Je bedoelt dat ik dat ook denk? Hé, doe me een lol! Ze is mijn moeder. Het is ook mijn huis. Waar moet ik mijn bezittingen anders bewaren?’
Sian grinnikte. ‘Thuis, natuurlijk, maar misschien… of liever gezegd, dat is wel zeker… heeft ze wat hulp nodig bij het uitzoeken van alles. We hebben een begin gemaakt in de schuur, maar de zolder en de slaapkamers boven staan vast ook vol.’
‘Je bent een goede vriendin van haar, hè? Dat heeft ze me verteld.’
‘Ik mag haar erg graag en ze is ontzettend lief voor ons geweest.’
‘Terwijl ze niet eens wist dat wij elkaar kenden.’ Gus keek naar Sian met een blik die ze niet kon plaatsen. ‘Ook al was onze kennismaking maar kort, nietwaar?’
‘Ja.’
‘Maar wel erg heftig.’
Sian bloosde opnieuw. Hij moest het niet de hele tijd hebben over hun tijd samen, die ze vooral in bed hadden doorgebracht. Maar hij vond het kennelijk nodig er elke keer weer over te beginnen.
‘Het was heel intens,’ zei ze resoluut, alsof ze het naar het verleden wilde verbannen en wilde suggereren dat het geen invloed meer had op het heden. Hij mocht niet weten dat ze die uren nog vele, vele malen had herleefd, ondanks het feit dat haar gezond verstand haar had gezegd dat ze dat niet moest doen.
‘Ik heb al die tijd aan je gedacht,’ zei hij. ‘Ik wou dat we niet zo verstandig hadden gedaan; dat we niet hadden besloten om geen contact met elkaar te hebben, omdat we wisten dat ik toch wegging.’
‘Op dat moment leek het de juiste beslissing.’
‘Dat weet ik, maar later voelde het helemaal verkeerd.’
Sian wist niet wat ze moest zeggen. In sommige opzichten was het wel handig geweest dat ze niet had geweten hoe ze hem moest bereiken; zo had ze hem ook niet over Rory kunnen vertellen. Haar moeder had gezegd dat dat een smoesje was; ze kende zijn naam, ze kon heus wel contact met hem zoeken. Waar was het internet anders goed voor? Sian had geantwoord dat het voor winkelen was, en haar moeder had uiteindelijk geaccepteerd dat Sian geen contact wilde met de vader van haar kind en was erover opgehouden. Ze had haar moeder nog niet verteld dat Gus weer in haar leven was. Ze had wel verteld dat Fiona’s zoon tijdens het etentje was verschenen, maar niet wie hij was. Van alle dorpjes die er waren, en zij was uitgerekend hier gaan wonen… En waarom was hij eigenlijk thuis gekomen?
Ze haalde haar schouders op. ‘Achteraf is het makkelijk praten.’
‘Heb je ooit aan mij gedacht?’
Nog nooit was Sian zo blij geweest dat er iemand aanklopte. Ze rende naar de deur, zich ervan bewust dat ze zich volslagen absurd gedroeg.
‘O, Melissa! Wat leuk!’ zei ze, buitensporig blij om iemand te zien die ze helemaal niet mocht. ‘Kom toch binnen.’
Melissa zag er beeldig uit in een chique, laag uitgesneden bloemetjesjurk, die beslist een japon genoemd zou kunnen worden. Sian had haar werkkleren aan en was opeens een stuk minder blij met Melissa’s komst.
‘Ik stoor toch niet?’
‘Nee hoor, ik ben al gestoord. Gus is er.’
‘Gus? O, ik ken hem alleen als Angus. Maar wat gezellig.’
De twee vrouwen liepen door de keuken naar de woonkamer. Gus stond op. ‘Hé, Lissa. Leuk je weer te zien.’
‘Ik was net bij je moeder om haar te bedanken voor het gezellige etentje,’ zei Melissa. ‘Ik dacht dat je aan het joggen was. Dat zei je moeder tenminste.’
‘Was ik ook. Ik ben onderweg even hier gestopt om wat te drinken.’
Melissa fronste haar wenkbrauwen.
‘Wil je ook een kopje thee, of iets anders?’ vroeg Sian.
‘O, graag,’ zei Melissa, die kennelijk geen haast had. Ze was duidelijk van plan om te blijven. ‘Heb je groene thee? Ik probeer wat te minderen met cafeïne.’
‘Misschien,’ zei Sian, en ze liep naar de keuken om te kijken.
‘Ik vind dit toch zo’n leuk huis!’ hoorde ze Melissa tegen Gus zeggen. ‘Ik wil het kopen. Sian huurt het alleen.’ Ze giechelde even. ‘Zou het niet leuk zijn als we buren werden?’
‘Vast,’ zei Gus.
Vanuit de keuken kon Sian niet horen hoe enthousiast Gus reageerde. Vervolgens werd het akelig stil in de woonkamer. Lagen ze in een hartstochtelijke omhelzing verstrengeld? Of was Melissa de maten voor de gordijnen aan het opmeten? Haastig maakte ze thee.
Toen ze het naar de woonkamer bracht, er nog wat koekjes bij deed die ze eerder was vergeten, zag ze dat het stel dan wel niet schuldbewust uiteen sprong, maar wel erg ontspannen leek.
‘Lissa vertelt net dat ze deze cottage graag wil kopen,’ zei Gus.
Sian dwong zichzelf te glimlachen toen ze Melissa haar beker aangaf. ‘En ik hoop dat Luella het niet wil verkopen. Ik vind het hier heerlijk.’
‘Je kunt toch wel ergens anders een huurhuis vinden?’ vroeg Melissa.
‘Waarschijnlijk niet met een tuin die groot genoeg is om mijn eigen groente te verbouwen, en met een speelgroep en een basisschool in de buurt.’
‘O,’ zei Melissa. ‘Ik wil graag dicht bij mijn ouders wonen.’
Omdat ze geen zin had in een discussie of zelfs ruzie over wie de meeste aanspraak had op haar huis, bood Sian Gus een koekje aan.
‘Ik wilde weten of ik een rondje door het huis kon maken,’ ging Melissa verder, terwijl Gus op zijn havermoutkoekje kauwde. ‘Als het uitkomt.’ Ze glimlachte liefjes. ‘Al heb je natuurlijk wel bezoek.’
‘Ja,’ zei Sian slap.
‘Maar Angus vindt het vast niet erg, of wel? Je moeders etentje was trouwens geweldig! Zo verfijnd!’
Er klonk zoveel verbazing in haar stem door dat Sian namens Fiona beledigd was.
‘Dat weet ik, ik was erbij,’ zei Gus met een glimlach.
‘Ach ja, natuurlijk. Dat was nog eens een binnenkomst!’ Melissa staarde hem aan en Sian keek de andere kant op zodat ze niet kon zien hoe lang ze elkaar in de ogen keken.
‘Nog wat thee?’ zei ze na een paar seconden.
‘Ik heb nog, dank je,’ zei Melissa. ‘Is het goed als ik een rondje maak? Angus wil het vast ook wel zien.’
‘Vast niet! Waarom zou hij?’ zei Sian. Ze keek Gus aan en hoopte dat hij dit zou beamen.
‘Het lijkt me wel leuk,’ zei hij. ‘Ik heb altijd willen weten hoe het er hier vanbinnen uitziet.’
‘Geweldig!’ zei Melissa, en ze stond op. ‘Zullen we?’
‘Geef me even twee minuten,’ zei Sian, die zich bij het onvermijdelijke neerlegde. ‘Kijken jullie vast hier rond.’
Sian had amper tijd om het ondergoed van de vorige dag in de wasmand te gooien en haar dekbed recht te trekken voordat ze hen op de trap hoorde.
‘Ik zou het huis natuurlijk wel helemaal strippen,’ hoorde ze Melissa zeggen. ‘Die keuken is vreselijk en ik zou achter waarschijnlijk een behoorlijke uitbouw willen. Maar met wat werk en geld zou het echt enig kunnen worden.’
‘Ik vind het nu al enig,’ zei Sian, die hen op de overloop tegemoetkwam, al was ze het wel eens met Melissa’s mening over de keuken.
‘Natuurlijk,’ zei Melissa. ‘Het zou alleen zoveel mooier kunnen worden. Is dit de grote slaapkamer?’ Ze liep Sians slaapkamer binnen. ‘Geen eigen badkamer? Ach, je zou een muurtje kunnen doorbreken en van deze slaapkamer een behoorlijke badkamer maken, lijkt me.’ Melissa wierp een blik van de ene kamer in de andere, en stelde zich kennelijk al voor hoe ze hier woonde.
‘Dat is Rory’s slaapkamer. Ik zal de vloer vrijmaken, zodat je naar binnen kunt. Wacht even.’
Ze pakte wat speelgoed van de grond en propte een stapel schone kleren achter het gordijn voor zijn klerenkast. Ze trok net zijn Thomas de Stoomlocomotief-dekbed recht, toen Melissa en Gus binnenkwamen.
‘O, ja! Hier zou je heel goed een badkamer/kleedkamer van kunnen maken!’ zei Melissa.
‘Dan geef je wel een slaapkamer op,’ vond Sian, die er niet aan wilde denken dat Rory’s slaapkamer een badkamer zou worden. ‘Altijd een slecht plan. Daardoor vermindert de waarde van het huis.’
‘Maar je hebt nóg een slaapkamer,’ zei Melissa vanuit het gangetje, en ze deed de deur open. ‘O.’
‘Wauw!’ zei Gus, over haar schouder. ‘Dat is schitterend!’
De kamer was leeg, op de ladekast na die ze van Fiona had gekregen. De kast stond op een krant te drogen. Sian kwam bij de twee anderen in haar werkkamer staan.
‘Kom er alsjeblieft niet aan,’ zei ze. Ze was erg zuinig op haar werk, maar was ook blij met hun enthousiaste reacties.
Ze had de kast geschuurd en wit geschilderd. Daarbovenop waren bloemen geschilderd die sterk deden denken aan Van Goghs Irissen. De bovenkant was effen, maar vormde op zich al iets kunstzinnigs, vond Sian. Ze was van plan om hem aan Fiona te geven als dank voor haar gastvrijheid.
‘Is dit wat je doet?’ vroeg Gus. ‘Het is schitterend.’
‘Ja, zeg!’ zei Melissa. ‘Ik ben zwaar onder de indruk. Dit gaat verder dan versieren, dit is kunst.’
‘Ik doe mijn best,’ zei Sian, die ook haar best deed om niet te glimlachen. ‘Ik heb per slot van rekening op de Kunstacademie gezeten.’
‘Zou je zoiets voor mij willen doen?’ vroeg Melissa, en ze wendde zich met een enthousiaste blik tot Sian. ‘Ik heb een paar afschuwelijke inbouwkasten. Die zou je voor me kunnen schilderen.’
‘Niet als je van plan bent je huis te verkopen.’
‘Dat geeft niet, ik woon bij mijn ouders!’
Sian glimlachte. ‘Dan zou ik het eerst maar even met hen overleggen. Je zou nogal wat geld uitgeven aan een kamer waar je uit wilt verhuizen.’ Sian wilde zichzelf geen opdracht door de neus boren, maar ze maakte dit voorbehoud altijd als het ging om het schilderen van inbouwmeubels.
‘Natuurlijk zal ik het hun vragen, maar ik denk dat je er iets heel smaakvols van zou kunnen maken, met klimrozen of zo. Dat zou mammie geweldig vinden,’ zei Melissa.
Sian keek op haar horloge. ‘Eh, willen jullie verder nog iets zien? Ik moet Rory namelijk ophalen.’
Dat was een leugen, maar dan gingen ze tenminste weg.
‘Ik heb voorlopig genoeg gezien,’ zei Melissa. ‘Het is boven ruimer dan ik me had voorgesteld. Het is een schattig huis.’
‘Ja,’ zei Sian, die er maar van afzag om eraan toe te voegen: en het is van mij!
‘Weet je wat, kom straks even wat drinken,’ zei Gus, die uit het raam had staan kijken. ‘En neem Rory mee. Ik wil hem graag ontmoeten.’
‘Ik weet niet…’ zei Sian.
‘Jij ook, Lissa,’ zei hij met de lome glimlach die veel vrouwen maar moeilijk konden weerstaan.
‘Dat lijkt me leuk,’ zei Melissa met een zucht. Ze stak haar hand door Gus’ arm. ‘Hoe laat wil je ons hebben?’
‘Een uur of zes?’ stelde Gus voor. ‘Sian? Kan dat, met Rory’s bedtijd, en zo?’
‘Eh, misschien. Is het goed als ik je dat nog laat weten?’ Sian was absoluut niet van plan om Rory mee te nemen voor een borrel met Gus – en al helemaal niet als Melissa ook kwam. Aan de andere kant zouden Rory en Gus elkaar toch een keer moeten ontmoeten. Ze zou wel zien in wat voor bui haar zoon was als ze hem ophaalde. De eerste keer dat hij zijn vader zag, moest hij in een vrolijke bui zijn, ook al wist geen van beiden hoe het zat.
Later die dag, toen het echt tijd was om Rory op te halen, kwam hij de speelgroep uit met zijn arm om Annabelle heen geslagen. ‘Mama!’ riep hij. ‘Mag Annabelle bij ons spelen?’
‘Dat lijkt me wel, lieverd,’ zei Sian, en ze wendde zich tot Jody. ‘Komt het uit? Rory is al zo vaak bij jullie geweest.’
‘O, daar moet je niet mee zitten,’ zei Jody. ‘Twee is vaak net zo makkelijk als een, vind ik.’
Nogmaals bedankte Sian in gedachten Fiona, die haar aan Jody had voorgesteld. Niet alleen omdat ze met Rory hielp, maar ook omdat ze een goede vriendin was. Het was een leuk mens, en het was fijn om een vriendin van haar eigen leeftijd te hebben.
De twee vrouwen liepen al kwebbelend naar de parkeerplaats. ‘En, heb je nog spannende plannen voor straks?’ vroeg Sian.
‘Niet echt. Er is voetbal op tv, dus ben ik niet alleen de hele avond gedoemd in de eetkamer te zitten, maar moet ik al dat geschreeuw en gevloek ook nog eens aanhoren,’ zei Jody. ‘Mannen, hè? Je bent beter af alleen. En jij?’
Sian dacht opeens dat het haar best fijn leek om iemand om zich heen te hebben, zelfs al stoorde je je af en toe aan die persoon. ‘O, we zijn uitgenodigd voor een borrel, maar ik heb eigenlijk geen zin,’ zei ze. ‘Dan wordt het ook zo laat voor Rory.’
‘Weet je wat?’ zei Jody. ‘Dan kom ik oppassen.’
‘Dat kan ik niet van je vragen!’
‘Natuurlijk wel. Ik doe het graag. Helemaal alleen, met de afstandsbediening voor mij.’
‘Maar het is al vroeg. Zes uur.’
‘Nou, als jij Annabelle en Rory te eten geeft, en haar dan thuisbrengt om een uur of halfzes, dan maak ik eten voor de anderen klaar en kan ik om zes uur bij je zijn. John kan de kinderen wel in bed leggen voordat de wedstrijd begint.’
‘Ik vind het nogal wat…’
‘Welnee. Dan kan ik de deur even uit.’
‘Goed dan,’ zei Sian, toen ze er even over had nagedacht, ‘maar alleen als ik een keer op jouw kinderen mag passen. Dan kan Rory wel op de bank slapen. We maken veel te vaak gebruik van jouw goedheid.’
‘Afgesproken! Al zou ik al blij zijn als Annabelle bij jou mag logeren. De jongens kunnen altijd wel bij vriendjes terecht als we een keer een avondje uit willen.’
‘Ik zou een weekend kunnen oppassen als je eens weg wilt.’
‘Je bent een schat, dank je wel!’
Terwijl Sian de kinderen achter in de auto zette en hun riemen vastdeed, vroeg ze zich af of ze Jody in vertrouwen durfde te nemen over Gus. Misschien niet. Ze mocht haar heel graag, maar zo lang waren ze nog geen vriendinnen. Ze kon haar gedachten en zorgen beter voor zich houden. Dan kon het ook niet uitlekken. Ze had haar moeder niet eens alles verteld.
Terwijl Jody heel tevreden met de afstandsbediening, een kop thee en cakejes die de kinderen hadden gemaakt voor de televisie zat, deed Sian een paar uur later alsof ze alleen maar een glas wijn met Fiona ging drinken en niet met de vader van haar kind, die ze – als ze eerlijk was, maar dat was ze niet – ook nog eens waanzinnig aantrekkelijk vond. Ze deed ook haar best om niet toe te geven dat ze het leuk vond om Gus weer te zien, want dan voelde ze zich schuldig tegenover Richard. O, ze móést haar emoties in de hand zien te houden.
Fiona deed de deur voor haar open. ‘Geen Rory?’
‘Nee, Jody past op. Ze had geen zin in een avond voetbal.
Erg lief van haar. Rory was moe, dus het kwam wel goed uit.’
‘Jammer dat we hem moeten missen, maar kom verder. We zitten aan de champagne op het terras. Als je geen haast hebt, blijf dan lekker een hapje eten.’
Gus ontkurkte net een fles champagne met een veelbelovend gesis, toen Sian de serre binnenkwam. Ze maakte een gebaar bij wijze van begroeting.
‘Hoi, Sian. Ga zitten, dan breng ik je iets te drinken. Heb je je zoon niet meegenomen?’
‘Nee, die ligt in bed. Een vriendin past op.’ Ze liet zich in een van de luie stoelen zakken die weer naar binnen waren gehaald. ‘Heerlijk. Ik ben zelf ook best moe.’
‘Hier, kijk eens.’ Hij gaf haar een glas champagne en keek haar met een glimlach aan. Ze wendde haar blik af. Misschien was dit toch niet zo’n goed idee.
Fiona kwam binnen en deed haar schort af. ‘Schenk ook eens een glaasje voor mij in, schat.’ Ze ging naast Sian zitten. ‘Druk geweest?’
‘Mm, ik heb redelijk wat gedaan. Rory had Annabelle te spelen en we hebben cakejes gebakken. Daarna hebben ze samen zó leuk gespeeld dat ik nog echt iets heb kunnen doen, ook! Sterker nog…’ Ze glimlachte en voelde zich heel zelfvoldaan. ‘… ik wil je iets laten zien wat je denk ik wel mooi vindt.’
‘O, wat leuk! Hier, neem een olijfje.’ Fiona gaf Sian het schaaltje aan en pakte toen een vol glas van haar zoon aan. Loom nam ze een slokje.
Ze zaten met zijn drieën genoeglijk in stilte bij elkaar toen ze iemand hoorden roepen. ‘Hallo! Iemand thuis? Ik heb aangebeld, maar er deed niemand open.’ Met een brede glimlach kwam Melissa de serre binnen.
Fiona sprong overeind. ‘Melissa! Wat leuk je weer te zien.’
Sian kon merken dat ze het helemaal niet meende, en ze vroeg zich af of Gus soms vergeten was te vertellen dat hij haar had uitgenodigd.
‘Neem een glaasje.’
Gus stond op en schonk een glas champagne voor Melissa in. ‘Hoi, zei ze tegen hem en ze gaf hem een zoen. Hij zoende terug.
Hij had haar niet gezoend, dacht Sian gekwetst. Het feit dat ze was gaan zitten en hij niet zo makkelijk bij haar kon, was geen excuus. Toen sprak ze zichzelf bestraffend toe. Hij mocht zoenen wie hij wilde.
‘Hoi Lissa,’ zei hij. ‘Hoe gaat het?’
‘Niemand noemt me tegenwoordig nog Lissa, ik vind het lief dat jij dat wel doet,’ zei Melissa verrukt. Ze sloeg een arm om zijn middel.
‘Zo, Melissa,’ zei Fiona, ‘hoe is het met je ouders?’
‘O, goed! Mama wil weten of je haar wilt helpen bij het organiseren van een middeleeuws banket of iets dergelijks, ten bate van de kerk. Dat is vast niet moeilijk voor jou.’ Ze lachte charmant. ‘Na die heerlijke maaltijd van gisteren is wel duidelijk dat je ervaring hebt!’
Sian had zo’n gevoel dat ze niet de enige was die Melissa wel een schop kon geven. Ze hing aan Gus als een alcoholist aan een lantaarnpaal. Ze wilde Gus ook wel een trap verkopen.
‘Dat is lief gezegd, Melissa. Maar je moeder kan veel beter koken dan ik.’
‘Laten we daar geen ruzie over maken,’ zei Melissa. ‘Ik kom trouwens met mijn eigen uitnodiging. Ik voel me zo volwassen!’
Ze zou op en neer willen springen van pret, als ze Gus dan niet zou hoeven loslaten, dacht Sian.
‘Vertel.’ Gus maakte zich van Melissa los en duwde haar zachtjes in de richting van een stoel.
‘Een picknick! Zó enig! Het is om geld in te zamelen voor het plaatselijke hospice. Een soort sportfeest voor volwassenen, maar ook met activiteiten voor de kleintjes, natuurlijk. Jullie moeten allemaal komen. Jij ook,’ zei ze tegen Sian.
‘O nee, dan is mijn moeder er misschien,’ zei Sian, die te laat bedacht dat dit misschien geen goed excuus was omdat Melissa nog helemaal geen datum had genoemd. Al zou haar moeder wel binnenkort komen logeren.
‘Dan neem je je moeder mee. Kunnen zij en Fiona met elkaar kletsen. Ik weet niet of mijn ouders daar tijd voor hebben, die zullen als bezetenen bezig zijn met de organisatie, denk ik. Er moeten natuurlijk wel veel mensen komen, dus leek het me leuk om een groepje bij elkaar te brengen.’ Haar blik op Gus liet duidelijk merken dat ze de voorkeur gaf aan een groepje van twee.
‘Het is misschien niet zo geschikt voor Rory,’ zei Sian. Ze wist helemaal niet wat een sportfeest inhield, en hoefde het ook niet te weten.
‘O nee, het is juist geweldig voor Rory,’ zei Gus. ‘Tenzij hij niet van paarden houdt.’
‘Hij heeft nog nooit een paard van dichtbij gezien,’ biechtte Sian op.
‘Hij vindt het vast enig,’ zei Fiona. ‘Er is waarschijnlijk van alles te doen.’
‘O, ja,’ vulde Melissa aan. ‘Mijn ouders zijn er al maanden mee bezig.’
‘Het verbaast me dat ik er nog niets over heb gehoord,’ zei Fiona, met een glimlach rond haar mondhoeken.
‘Ik denk dat papa en mama dachten dat je niets kon doen. Maar we hebben natuurlijk niet alleen hulp nodig, maar ook klandizie!’
‘Er komen vast ook allerlei kraampjes, of niet, Melissa?’ vroeg Fiona.
‘O, massa’s! Kasjmier, handwerk, sieraden… van alles. Mama heeft aan alle kanten hulp ingeroepen. Het is bij het kasteel.’
‘O,’ zei Fiona, opeens een stuk geïnteresseerder. ‘Wordt het opengesteld voor het publiek?’
‘Helaas niet. We hebben het wel geprobeerd, maar dat wilden ze niet. Je kunt het ze ook niet kwalijk nemen. Ze willen geen pottenkijkers, ook al is het voor een goed doel.’
‘Het lijkt me leuk,’ zei Gus gedecideerd. ‘We moeten allemaal gaan, vind ik.’
‘Liefje!’ zei Melissa. Ze sprong op en gaf hem weer een zoen. ‘Je bent een schat.’
Met een verslagen gevoel nam Sian een slokje champagne.
Even later besloot ze dat het geen zin had om nog langer te blijven. Gus en Melissa zaten gezellig herinneringen op te halen aan hun gelukkige jeugd en Fiona was verdwenen om met het eten verder te gaan. Of het een diner voor twee – moeder en zoon – of voor drie – moeder, zoon en Melissa – zou worden, wist ze niet, en het interesseerde haar ook niet. Ze wist dat het niet eerlijk was om jaloers te zijn, maar daarmee verdween haar gevoel niet. Samen met Jody gezellig tv-kijken leek een veel betere optie.