11

Gesmolten lava, recht voor haar voeten.

'Springen.' Antonio stak zijn armen uit. 'Nu, Cira. Ik zal je opvangen.'

Springen? De kloof was te breed en werd met de seconde nog breder.

Geen tijd. Geen andere keus. Ze sprong. De hitte verschroeide haar benen terwijl haar voeten de grond aan de overkant raakten.

Die verkruimelde onder haar voeten'.

Toen trok hij haar met een enkele beweging omhoog en naar voren.

'Ik heb je.' Hij pakte haar onderarmen beet en ze zetten struikelend een paar passen naar achteren. Opnieuw geraas.

'We moeten deze gang uit.' Cira keek over haar schouder. De kloof werd steeds breder.

'Je zei dat je de weg kende,' zei ze naar adem snakkend. 'Bewijs dat dan maar eens door ons hier uit te krijgen.'

'Je moest kennelijk eerst de poorten van de hel hebben gezien voordat je dat tegen me kon zeggen.' Antonio pakte haar hand en zette het op een rennen. 'De spleet lijkt dwars door de tunnel heen te gaan. We kunnen niet terug, maar hij komt zo te zien niet deze kant op.'

'Laten we maar hopen dat het dak niet instort wanneer de lava probeert de andere muur te verslinden.'

Hitte.

De lava achter hen was al snel het laatste beetje lucht in de tunnel aan het opslokken.

'Dan moeten we hier zo snel mogelijk weg. Straks komen we bij een andere tunnel die ons naar de zee moet brengen.'

'Of naar Julius.'

'Houd je mond.' Hij hield haar hand nu zo stevig vast dat het pijn deed. 'Ik neem je niet mee naar Julius. Als ik je dood wilde hebben, zou ik het geld hebben aangenomen dat hij me twee weken geleden voor jouw gezicht aanbood.'

'Voor mijn gezicht?'

'Toen ik tegen hem zei dat je hem zou verlaten en hem het goud niet wilde teruggeven, vroeg hij me jou te vermoorden.'

'Wat heeft dat met mijn gezicht te maken?'

'Hij zei dat hij tien beelden van dat schitterende gezicht van jou had besteld en niet wilde dat iemand anders dan hij het bezat. Ook jij niet. Hij wilde dat ik je zou vermoorden, je gezicht met mijn mes zou villen en het dan naar hem toe zou brengen.'

Ze werd misselijk. 'Die man is krankzinnig.'

'Dat ben ik met je eens. En omdat ik ook op dat gezicht gesteld ben, heb ik zijn aanbod niet aangenomen. Het betekende echter wel dat ik een paar dagen uit Herculaneum weg moest, want er bestond een goede kans dat hij ook een prijs op mijn hoofd had gezet. Hij wist dat ik je minnaar was geweest. Om die reden dacht hij dat ik een kans zou hebben om jou naar de andere wereld te helpen.'

'Als je langs Dominic had kunnen komen,' zei ze fel. 'Dominic zou je kop van je romp hebben gehakt om het op een zilveren dienblad aan mij aan te bieden.'

'Daarom nam Julius zijn toevlucht tot omkoping. Iedereen wist hoe goed jij werd beschermd. Waar is Dominic eigenlijk?

Hij zou hier bij jou moeten zijn.'

'Ik heb hem naar het platteland, naar huis, gestuurd.'

'Omdat je niet wilde dat Julius zijn pijlen op hem richtte. Maar daar zijn lijfwachten voor, Cira.'

'Hij heeft me goed gediend, en ik wilde niet dat hij... Ik kan best op mezelf passen. Hadden we het eind van de tunnel inmiddels niet moeten bereiken?'

'Hij kronkelt, julius wilde het niet te gemakkelijk maken om de villa uit te komen.'

'Hoe ken jij de uitweg dan wel?'

'Ik heb vele nachten in deze tunnels doorgebracht toen wij nog samen waren. Het zou niet slim zijn geweest om het goud te stelen en dan niet te weten hoe ik ermee kon wegkomen.'

'Rotzak.'

'Ik was bereid te delen.'

'Mijn goud.'

'Er was genoeg voor ons beiden. Ik zou het hebben verdiend. Ik zou je veiligheid hebben geboden, en jou evenzeer hebben gekoesterd als het goud.'

'Moet ik je geloven? Bij alle goden. Wat ben je een onzin aan...'

Gerommel.

Stenen die om hen heen vielen.

Een scherpe steen doorboorde Cira's huid. Ze voelde het warme bloed over haar arm stromen.

'Snel!' Antonio trok haar de tunnel door. 'De structuur van deze tunnel is aan het verzwakken. Hij kan nu elk moment instorten. '

'Ik ren me al rot. Wat een stom...' Een andere steen raakte haar wang.

Meer pijn.

Meer bloed.

Meer pijn.

Meer pijn...

'Wakker worden. Houd verdomme op met kreunen!'

Bloed...

Ze deed haar ogen open en zei, naar adem snakkend: 'Bloed.'

'Wakker worden.'

'Antonio...'

Nee, Trevor stond bij de schommel op de veranda. Natuurlijk was het Antonio niet...

'Ik ben wakker.' Ze probeerde op adem te komen, ging rechtop zitten en wreef in haar ogen. 'Ik moet zijn weggedoezeld. Hoe laat is het?'

'Iets na middernacht. Toen ik de dienst een uur geleden van Bartlett overnam, lag je opgekruld op de schommel. Maar je leek zo lekker te pitten dat ik besloot je te laten slapen tot je uit jezelf in beweging kwam.' Zijn mond verstrakte. 'Tot je begon te jammeren. Dat was heel verontrustend, want je bent geen jammerend type. Waarover was je in vredesnaam aan het dromen?'

In het rond vliegende stenen, bloed, pijn.

'Dat weet ik niet meer.' Ze strekte haar stijve rug. Ze moest uren in die foetushouding hebben gelegen. Of misschien niet. Hoe lang had de droom geduurd? 'Is alles oké?'

'Ja. Er zijn geen problemen. Het beveiligingsteam verstaat zijn vak. Ik moet hen er alleen af en toe aan herinneren dat ze scherp op de uitkijk moeten blijven staan. Verveling is onze ergste vijand.' Hij fronste zijn wenkbrauwen. 'Je hoeft niet bang te zijn.'

'Natuurlijk wel. Ik zou gek zijn als ik niet bang was.'

'Zo bang dat je er nachtmerries van krijgt?'

'Iedereen heeft nare dromen.'

'Niet over bloed, en niet over Cira.'

Ze verstijfde. 'Ik neem aan dat ik meer heb gedaan dan jammeren. Wat heb ik gezegd?'

'Veel heb ik er niet van verstaan. Iets als: "Kijk uit, Cira. Stenen. Te laat." Toen je wakker werd, had je het tegen iemand die Antonio heette.' Hij keek haar recht aan. 'En als je weet waarover ik het heb, herinner je je die nachtmerrie wel degelijk.'

'Je had me meteen wakker moeten maken in plaats van voor luistervink te spelen.'

'Je zult moeten toegeven dat het niet meer dan normaal is dat mijn aandacht door de naam Cira werd getrokken.'

'Of dat normaal is, interesseert me niet. Je had niet voor luistervink mogen spelen.'

'Inderdaad.' Hij zweeg even. 'Wat was je aan het dromen?'

Ze keek hem niet aan. 'Waar ik natuurlijk over zou gaan dromen sinds je mij het een en ander over haar hebt verteld. Tunnels. Een vulkaanuitbarsting. Een vrouw die rent voor haar leven.'

'Is dit de eerste keer dat je over haar hebt gedroomd?'

'Nee.'

'Wanneer zijn die dromen begonnen?'

'Dat gaat je niets aan.' Ze ging staan en pakte haar laptop.

'We hebben je in ons leven laten komen, maar van mijn dromen blijf je af!'

'Als ik daartoe in staat ben.'

'Wat betekent dat nou weer?'

Hij haalde zijn schouders op. 'Het kost me moeite niet betrokken te raken bij elk aspect van jouw leven. Geloof me als ik zeg dat ik heb geprobeerd afstand te bewaren. Dat lukt me echter niet.'

'Dan moet je harder je best doen.' Ze zette een stap in de richting van de deur. 'Ik heb er geen enkele behoefte aan jou in vertrouwen te nemen. Ik heb Eve en Joe. En als ik over Cira of wat dan ook wil praten, zal ik dat met hen doen.'

Hij stak zijn handen omhoog: een gebaar van overgave.

'Oké. Ik heb je goed gehoord.' Hij keek toe terwijl ze de hordeur openmaakte. 'Maar als je van gedachten verandert...'

'Dat zal niet gebeuren. Waarom zou ik van gedachten veranderen?'

'Uit nieuwsgierigheid.' Hij glimlachte licht. 'Is het idee ooit bij je opgekomen dat jij niet de enige bent die over Cira droomt?'

'Wat zegje?'

'Waarom verbaast je dat? Ze lijkt ons allemaal in haar ban te hebben. Ik ben jaren geleden over haar gaan dromen. Nadat ik die perkamentrollen had gelezen.'

Ze streek met haar tong over haar lippen. 'Wat... wat voor dromen?'

Hij schudde zijn hoofd en zei zacht: 'Als je mij over jou dromen vertelt, zal ik jou vertellen over de mijne.'

'Die je waarschijnlijk ter plekke zou verzinnen.'

Hij grinnikte. 'Wat heb jij weinig geloof in mij!' Hij liep het trapje af. 'Als je wilt praten, weet je waar ik ben.'

'Ik zal niet met je willen praten. Die dromen van jou interesseren me geen moer.' Ze trok de hordeur met een klap achter zich dicht.

Maar ze interesseerden haar wel. Hij had geweten dat dat brokje informatie haar zou intrigeren. Iemand anders die over Cira droomde?

Als het de waarheid was.

Ze zou niet het risico nemen aan spot te worden blootgesteld om zijn nieuwsgierigheid te bevredigen. En de hare, goddomme.

Dahlonega, Georgia

Drie dagen later

Eve Duncan.

Joe Quinn.

Mark Trevor.

Aldo deed zijn laptop dicht, leunde tevreden achterover en keek naar de uitdraai. Nu wist hij genoeg om het plan te gaan uitvoeren. Wat jammer dat de vijanden van Cira internet niet op hadden gekund. Informatie zou een formidabel wapen zijn geweest om haar val te bewerkstelligen. In veel opzichten was ze soft geweest. Die lijfwacht die ze voor een executie had behoed. Het straatjochie dat ze in huis had genomen. Julius had alleen maar haar zwakke plek hoeven te vinden om haar om zeep te helpen. Informatie was altijd de sleutel. Misschien had Julius haar vermoord. Maar als hij dat had gedaan, had hij daarmee niet kunnen voorkomen dat ze een aanwezigheid bleef die kon kwellen en vernietigen. Hij had haar volledig van de aardbodem moeten laten verdwijnen. Zoals hij dat nu zou doen.

Hij had het pad naar Jane MacGuire zo goed mogelijk vrijgemaakt. Nu zou hij op verkenningstocht gaan om obstakels te verwijderen, en daarna zou hij met al het vereiste ritueel zijn slag slaan.

Hij glimlachte toen hij naar de koffer aan de andere kant van de motelkamer keek.

Groen vuur. Prachtig, dodelijk vuur.

Wacht je op me, Cira?

'Post,' zei Trevor terwijl hij het trapje op liep. 'Rekeningen, een kaart van Eves moeder uit Yellowstone. Twee dozen van de FedEx. Een voor Eve en een voor jou.'

'Ik hoop dat je van de kaart hebt genoten.' Jane schoof haar laptop opzij. 'Je komt een beetje te veel over ons te weten.'

'Van te veel zal nooit sprake kunnen zijn.' Hij glimlachte.

'Verder heb ik de tekst op die kaart niet gelezen. Ik heb alleen naar de afzender gekeken. Eves pakket komt van een universiteit uit Michigan en het jouwe van Mail Boxes Unlimited in Carmel, Californië. Ken je iemand in Carmel?'

Ze knikte. 'Sarah Logan. Zij en John wonen aan de Seventeen Mile Strip. Ik heb Toby van haar gekregen.'

'Een goede vriendin, dus. Kom mee naar binnen. Dan zullen we de pakjes openmaken.'

'Ik kan het mijne hier openmaken.'

'Nee, dat kan niet. Jij maakt niets open. Ik heb de doos vanbuiten bekeken en alles lijkt oké, maar je weet het maar nooit.'

'Geen bom? Geen antrax?' vroeg ze met opgetrokken wenkbrauwen.

'Niet geestig. Ik heb Quinn gevraagd om een draagbare scanner om een bom te kunnen opsporen, en die heb ik ook gekregen.'

'Waarom? Een bom is een modern vernietigingswapen. Bommen hadden ze in Herculaneum niet.'

'Ja, maar een vulkaan explodeert wel, net als een bom. Een zwakke schakel, dat geef ik toe, maar ik neem geen enkel risico. Antrax acht ik niet waarschijnlijk. Hij kan echter wel een ander poeder hebben gevonden dat aan een vulkaan is gerelateerd, en daarom zal ik de pakjes openmaken. Ga je mee?'

Ze ging staan. 'Sarah stuurt me wel eens meer een cadeautje. Ze moet voor haar werk de hele wereld over reizen en koopt dan speeltjes voor Toby en kleine verrassingen voor mij en Eve.'

'Aardige dame. Laten we maar eens kijken wat ze nu heeft gestuurd.'

Hij hield de deur voor haar open en het was duidelijk dat hij haar het pakje niet zou overhandigen. Ze haalde haar schouders op en liep voor hem uit naar binnen. 'Mij best, maar je hebt zelf gezegd dat je dacht dat Aldo me niet vanaf een afstand zou willen doden.'

'Als ik het in dat opzicht mis heb, zal ik niet degene zijn die de gevolgen daarvan moet dragen.' Hij glimlachte naar Eve, die in haar atelier met een reconstructie bezig was. 'Post, Eve. Je moeder is aan het genieten van Yellowstone.'

'Je zei dat je de tekst niet had gelezen,' merkte Jane droog op.

'Dat is ook zo. Ik heb me laten vertellen dat iedereen van Yellowstone geniet. Ik moet daar een keer naartoe gaan. Eve, waar wil jij je post hebben?'

'Op de tafel.' Ze stak haar handen omhoog, die onder de klei zaten. 'Nu kan ik niets aanpakken.'

'Hoe gaat het met de reconstructie?'

'Behoorlijk goed. Ik ben klaar met het nemen van maten, en nu ben ik met de klei begonnen. Maar pas in de laatste stadia kan ik definitief uitsluitsel geven.'

'Hmmm.' Hij begon Eves post te sorteren. 'Interessant...'

Jane keek verbaasd van Eve naar Trevor. Tot nu toe had ze niet beseft hoe gemakkelijk die twee zich in elkaars gezelschap waren gaan voelen. Ze had Trevor af en toe met Eve zien praten en Eve koffie met hem zien drinken wanneer ze een kan naar Bartlett kwam brengen, maar ze leek hem nu volledig te accepteren.

Eve draaide zich weer om naar de piëdestal. 'Heeft Jane ook post gekregen?'

'Een pakje, dat naar haar idee van Sarah Logan is.'

'Alweer? Ze heeft een paar weken geleden nog een Marokkaanse riem voor Toby gestuurd...' Haar handen waren aan het boetseren en ze klonk afwezig. Even later ging ze volledig op in haar werk.

'Waar is Quinn?' vroeg Trevor nadat hij de rekeningen op een stapel had gelegd.

'Op het bureau. Christy heeft een telefoongesprek geregeld met Scotland Yard en de politie van Rome. Om over Aldo te vergaderen.' Jane wierp hem een koude blik toe terwijl ze op de bank ging zitten. 'De plaatselijke Italiaanse politie heeft op het platteland rond Herculaneum geen enkele tunnel gevonden. Evenmin als een villa die het eigendom was van ene Julius Precebio.'

'Ik had al tegen je gezegd dat ze die tunnel nooit zouden vinden.'

'Omdat jij je best hebt gedaan hem te verbergen. Als we dit achter de rug hebben, zul je veel vragen moeten beantwoorden.'

'Hm.' Trevor maakte de FedEx-doos open. 'Ik ben zwaar geïntimideerd.'

'Helemaal niet!'

'Nee, maar ik zou het vervelend vinden je teleur te stellen.'

Zijn glimlach verdween toen hij het deksel openmaakte. 'Er zit een tweede pakje in.' Hij liep van de bank waar Jane op zat naar de hordeur. 'Het is klein, en van fluweel, en het ziet er niet uit als iets met een speeltje voor Toby. Ik zal het op de veranda openmaken.'

Ondanks zichzelf raakte Jane gespannen. 'Reageer je niet een beetje overdreven?'

'Misschien.' Hij keek in de doos. 'Geen begeleidend schrijven.'

'Wellicht zit er een brief in dat doosje.'

'Zou kunnen.' Hij pakte het blauwe doosje en maakte het langzaam open.

'Wat zit erin?'

'Een ring.'

'Een sieraad?' Ze voelde zich verschrikkelijk opgelucht, ging snel staan en liep naar hem toe. 'Laat eens zien.'

'Zo meteen.' Hij hield hem tegen het licht.

'Nu.' De ring was een brede band van fraai bewerkt goud en de steen was lichtgroen - te licht om een smaragd te zijn. Waarschijnlijk was het een peridot. 'Denk je dat Sarah me net als de Borgia's een ring met vergif zou sturen?'

'Nee. Ik geloof überhaupt niet dat deze ring van Sarah afkomstig is. Waarom bel je haar niet terwijl ik hem nog eens uitgebreider bekijk?'

Ze keek van de ring naar zijn gezicht en haar ogen werden groot. 'Waarom?'

'Bel haar. Als dit een cadeau van haar is, zul je haar meteen kunnen bedanken. Ik blijf hier op je wachten.'

Ze aarzelde en kwam in de verleiding niet te bellen en de confrontatie met hem aan te gaan. Even later liep ze naar binnen, pakte haar gsm en toetste het nummer van Sarah in Carmel in. Trevor stond onder de brandende lamp op de veranda toen Jane vijf minuten later naar buiten kwam.

'Zij heeft het niet gestuurd. Ze wist er niets van af. Komt het van Aldo?'

Hij knikte. 'Dat denk ik wel.'

'Waarom zou hij me een ring sturen? Het is toch een peridot?'

'Dat denk ik niet. Hij lijkt er wel zoveel op dat de meeste mensen die vergissing zouden maken.'

'Wat is het dan wel?'

'Een vesuvianiet.'

'Een wat?'

'Als een vulkaan uitbarst, vormt de tefra soms een glasachtige substantie die zo kan worden gepolijst dat hij op een fraaie edelsteen lijkt. Misschien heb je wel eens heieniet gezien, de donkergroene steen die populair werd na de uitbarsting van de Mount St Helen.'

'Maar dit is afkomstig van de Vesuvius?' Hevig gefascineerd keek ze naar de ring die Trevor vasthield. 'Ik maakte een grapje, maar zou het een ring met vergif kunnen zijn?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Ik heb hem onderzocht, en het is gewoon een ring. Het was duidelijk zijn bedoeling niet jou hiermee naar de andere wereld te helpen.'

'Hij is heel mooi. Waarom zou hij me zoiets moois willen geven?'

'Welke gevoelens roept dit bij je op?'

'Ik voel me boos en verward.'

'En bang?'

Lag angst ten grondslag aan haar emoties? Ze wist alleen dat ze de koude rillingen over haar rug voelde lopen. 'Het is maar een sieraad.'

'Waardoor je volledig van de kaart bent.'

'Dat is nu precies wat hij wil. Hij wil dat ik bang en in paniek ben.' Ze stak een hand uit om de gouden band aan te raken. Die was warm omdat Trevor hem in zijn handen had, maar het gevoel van intense kou bleef. 'Verder wil hij dat ik weet dat hij me niet is vergeten.'

Trevor knikte. 'Het is een spelletje met je geest.'

'De klootzak.'

'Als hij weet dat hij je nog niet kan benaderen, wordt het waarschijnlijk nog erger. Kwellen op afstand zal hem veel voldoening schenken.'

'Denk je dat hij me in de gaten houdt?'

Hij haalde zijn schouders op. 'In elk geval vanaf een geringe afstand. Dat kan ik je garanderen.'

'En ik kan jou garanderen dat hij zal willen zien of dit... dit ding me in een snotterend wrak heeft veranderd. Zich alleen verbeelden dat hij me heeft geraakt, zal hem toch zeker geen voldoening schenken?' Ze merkte dat ze met de minuut bozer werd. 'O nee. Hij zal willen zien dat hij me pijn heeft gedaan.'

'Mogelijk.'

'Nee. Zeker.' Ze griste de ring van zijn handpalm en deed hem aan haar wijsvinger. 'Dus mag hij zien dat het me siberisch laat.'

Trevor gooide zijn hoofd in zijn nek en lachte. 'Ik had het wel kunnen weten. Het kan zijn dat Aldo deze ring jaren bij zich heeft gehad. Denk je niet dat Joe zal willen proberen hem aan de hand daarvan op te sporen?'

'Hij kan er een foto van nemen.' De ring voelde zwaar aan en zat strak om haar vinger, als een python die zich om zijn slachtoffer krult. Maar zij was geen slachtoffer, en dat zou ze bewijzen. De woede was er nog, maar nu wel vermengd met blijdschap en opwinding. 'Ik zal hem dragen.'

Trevor lachte nu niet meer. 'Je vindt dit een beetje te leuk. Wat heb je in gedachten? Wil je de tijger in beweging krijgen?'

'Hij is geen tijger maar een slak. En wat zou het jou kunnen schelen als ik hem prikkel? Misschien zal hij zich daardoor laten zien.'

Hij zweeg even. 'Je hebt gelijk. Maar het kan ook zijn dat hij je meteen bespringt en aan stukken scheurt.' Hij liep het trapje af. 'Vreemd genoeg zou ik het erg vinden als dat gebeurde.'

'Maar je denkt er niet over me tot andere gedachten te brengen.'

'Ik ben altijd al een rotzak geweest. Je mag doen wat je wilt. Ik zal er voor je zijn.'

'Sarah heeft net gebeld.' Eve was vanuit haar atelier naar de huiskamer gelopen toen Jane even later weer naar binnen kwam. 'Ze maakte zich zorgen en zei dat je niet als jezelf had geklonken. Een ring, Jane?'

Jane hield haar hand een beetje opschepperig omhoog. 'Een cadeautje van Aldo. Een vesuvianiet. Mooi, hè?'

Eve verstijfde. 'Doe niet zo nonchalant. Wat gebeurt er?'

'Dit bewijst dat hij mij niet is vergeten om grotere en betere moorden te plegen.'

'Sarah zei dat hij is verstuurd vanuit een kantoor van Mail Boxes Unlimited in Carmel.'

'Hij is niet in Californië. Hij zal willen zien of de ring het gewenste effect heeft.' Ze perste haar lippen even op elkaar. 'Hij hoopt waarschijnlijk dat ik van angst onder mijn bed ben gekropen.'

'Je lijkt heel zeker van je zaak te zijn.' Eve liep de kamer door en pakte Janes hand. 'Hij ziet er Byzantijns uit.'

'Ik weet zeker dat het de bedoeling is dat hij er Romeins uitziet. Maar wat had je anders kunnen verwachten? Hij heeft waarschijnlijk gepakt wat hij krijgen kon. Vesuvianiet is vast niet in ruime mate beschikbaar.'

'Dan moet hij gemakkelijker te traceren zijn. Doe hem af.'

'Nee.'

'Jane!'

'Nee.' Ze trok haar hand los. 'Ik zal hem dragen, want hij mag niet gaan denken dat hij me bang heeft gemaakt. Ik zal ermee pronken alsof het niets anders is dan een aantrekkelijk sieraad dat ik van een minnaar heb gekregen.'

'Een minnaar?'

'Dat zou Cira doen.' Ze glimlachte roekeloos. 'Hij denkt dat ik Cira ben? Nou, dan zal ik me ook als Cira gedragen. Zij zou zich nooit angst laten aanjagen door een moordende klootzak. Ze zou hem tarten en een manier bedenken om zijn ondergang te bewerkstelligen.'

'Werkelijk? Hoe weet jij dat?' Eve keek haar strak aan.

'Zo beschrijft Trevor haar.' Jane schudde haar hoofd. 'Nee, ik zal niet tegen je liegen. Dat vóél ik gewoon.'

Eve zweeg even. 'Of heb je het gedroomd? Je hebt me nooit verteld hoe de vrouw in je droom heet. Is het Cira?'

Die slimme Eve. Ze had moeten weten dat hun band zo sterk was dat Eve kon aanvoelen wat er door haar hoofd speelde. 'Ja. Maar dat is niet... Het kan zijn dat ik Aldo's visie van haar oppik. Of misschien die van Trevor. Het is ook mogelijk dat ik ooit iets heb gelezen en dat weer ben vergeten. Of ik heb helderziende flitsen. Dat is niet waarschijnlijk, maar ik denk liever aan die mogelijkheid dan te moeten geloven dat ik Cira vanwege een droom ken.'

'Volgens mij praat je te veel. Je hoeft voor mij niet met verklaringen te komen. Ik dacht dat we dat al hadden afgesproken.' Ze keek weer naar de ring. 'Doe hem af.'

'Ik heb al tegen je gezegd...'

'Ik weet wat je hebt gezegd,' reageerde Eve kortaf, 'en ik weet ook dat dat hetzelfde is als met een rode lap naar een stier zwaaien. Doe hem af.'

'Dan zal hij denken dat ik bang ben.'

'Dat kan me niets schelen.'

'Mij wel.' Ze voelde haar keel verkrampen terwijl ze naar Eve keek. Mijn hemel, wat was dit moeilijk. 'Eve, ik houd van je. Ik zal nooit iets willen doen wat jou ongelukkig maakt.'

'Doe hem dan af.'

Ze schudde haar hoofd. 'Je vergist je. We kunnen niet voor hem zwichten. Als ik hem voldoende erger, begaat hij misschien een vergissing. Maar als ik een stap naar achteren zet, zal hij een stap naar vören zetten. Ik wil niet in een hoek worden gedreven waar hij mijn gezicht kan weghakken.' Ze zag Eve schrikken en ging snel door. 'Sorry, maar dat is wat hij wil. Hij wil me doodsbang op mijn knieën hebben, en dat genoegen zullen we hem niet doen.'

'Ik zal hem jou ook niet geven. Waarom...' Eve deed haar ogen dicht en haalde diep adem. 'Ik ben mijn tijd aan het verspillen.' Ze deed haar ogen weer open en zei vermoeid: 'Misschien heb je gelijk. Ik weet het niet. Maar een ding weet ik wel. Als jij die ring onder de neus van Aldo wilt rondzwaaien, zulien wij ervoor zorgen dat je zo veilig mogelijk bent.' Ze liep naar de telefoon. 'Ik ga Joe bellen. Doe dat ding af, pak de digitale camera en neem er foto's van, zodat Joe kan proberen te achterhalen wie hem aan Aldo heeft verkocht.'

'Eve...'

'Ik ben niet boos op je.' Eve pakte de hoorn van de haak. 'Ik ben alleen moe en gefrustreerd en ik wil dat die maniak wordt opgepakt voordat hij ons allemaal krankzinnig heeft gemaakt.' Ze glimlachte. 'En nee, ik zeg niet dat jij krankzinnig bent. Wel koppig en eigenzinnig. Ga nu die foto's nemen.'