8

Doe nonchalant en loop op je dooie gemak, zei Jane tegen zichzelf.

Eve was deze morgen bezig met een nieuwe reconstructie, maar dat betekende niet dat ze door het raam niet naar haar, Jane, kon kijken. De eerste stadia van een reconstructie waren lang niet zo veeleisend als de laatste, en Eve bewaakte haar zoals een leeuwin dat met haar welpen deed. Jane liep langzaam naar de dichte groep bomen een paar honderd meter voorbij de boomstronk waarop ze normaal gesproken zat, ging zitten en liet haar hoofd tegen een eik leunen. Ze wist dat Mac en Brian haar vanuit de patrouillewagen duidelijk konden zien, net als Eve vanuit het huisje, en ze hief haar gezicht op naar de zon. Op haar dooie gemak. Ze moest alles op haar dooie gemakje doen. Maar ze voelde zich even rustig als wanneer ze op een op scherp staande granaat had gezeten.

'Praat snel,' zei ze, en ze probeerde haar lippen niet te bewegen. 'Ik zal je vijf minuten de tijd geven voordat ik ga gillen.'

'Je bluft.' Trevor grinnikte ergens in de struiken achter haar.

'Je zou me niets over de rioolbuis hebben verteld als je had gewild dat ik werd gepakt. Je wilt alleen de overhand krijgen. Dat begrijp ik. Ik wist wel dat je perfect zou kunnen pokeren.'

'Ik speel geen poker.'

'Dat doet er niet toe. Het concept is hetzelfde. Maar je zou echt moeten leren pokeren. Ik zal je daarbij helpen.'

'Ik wil niet dat jij me iets leert, en jij weet geen snars van mij af.'

'Daar vergis je je in. Ook als ik niet de gelegenheid had gehad om je vanaf een afstand te bestuderen, zou ik je kennen. Over sommige mensen klopt je instinct domweg.'

Dat kon ze niet ontkennen, omdat zij hetzelfde gevoel had gehad toen ze Trevor voor het eerst zag. 'Waarom heb je me gebeld?'

'Om dezelfde reden waarom jij Eve niet hebt verteld dat ik de beller was. Ik vond dat het tijd was om te overleggen. Het was te gevaarlijk om daar nog langer mee te wachten, want hij kan nu elk moment in de aanval gaan.'

'Hij heeft een vrouw in Charlotte vermoord, en een andere in Richmond. Eve denkt dat hij me van zijn lijst kan hebben geschrapt.'

'Nee, dat denkt ze niet. Daar is ze veel te behoedzaam voor. Of ze wil het heel graag denken. Hij zal jou nooit opgeven. Hij heeft die moorden gebruikt om Quinn weg te lokken en de politie van Atlanta ervan te overtuigen dat een maximale beveiliging van jou niet langer noodzakelijk is.'

'Joe heeft me niet zonder bescherming achtergelaten.'

'Ik heb jou weten te bereiken.'

'Omdat ik je daar de kans voor heb gegeven. Hoeveel heb je die vrouw voor die telefoontjes betaald?'

'Niet veel. Ze hoefde alleen te blijven bellen tot jij opnam in plaats van Eve. Ik had haar verteld dat het om zoiets als Romeo en Julia ging, en zij was romantisch ingesteld. Het is altijd veiliger je op emoties te verlaten dan op omkoping.'

'En wat wil je van mij ?'

'Ik wil dat je tegen Quinn zegt dat ik een deal wil sluiten. Als hij bereid is mij met hem te laten samenwerken om Aldo te pakken, zal ik mezelf daarna vrijwillig aangeven.'

'Waarom wil je mij als tussenpersoon gebruiken? Als zwendelaar zou je je eigen zaakjes toch moeten kunnen behartigen?'

'Dat ben ik met je eens. Het stuit me tegen de borst me op iemand anders te verlaten. Maar tijd is van het allergrootste belang en Quinns instinct zegt hem zich te verzetten tegen alles wat ik zeg. Jij bent slim en jij kunt voor mij de basis leggen. Daarna zal ik het overnemen.'

'Joe sluit geen deals.'

'Probeer het. Dit is voor hem geen gebruikelijke zaak. Hij heeft er belang bij jou in leven te houden, en ik durf mijn kop erom te verwedden dat hij bereid zou zijn een onbeduidend iemand als ik over het hoofd te zien om Aldo te pakken te krijgen.'

'Hij is er niet zeker van dat jij onbeduidend bent. Je zou een barracuda kunnen zijn.'

'Als ik dat ben, vermoord ik in elk geval geen hulpeloze vrouwen en martel ik geen honden. Maar als ik het mis heb... Heb je een mobieltje?'

'Ja. Eve heeft me er voor mijn verjaardag een cadeau gedaan.'

'Je hebt het nummer van de mijne. Programmeer dat, zodat je me snel kunt bereiken. Ik zal nooit erg ver van je vandaan zijn.'

'Bied je aan me te beschermen? Ik wil jouw bescherming niet. Wel wil ik informatie hebben. Dat is het enige wat ik ooit van jou heb gewild.'

'Als ik je vertel wat je wilt weten, zul je weglopen en mij buitensluiten. Dat zal niet gebeuren.'

'Als je me niet wilt geven wat ik hebben wil, waarom zou ik dan niet gaan schreeuwen om jou achter de tralies te krijgen?'

'Ik heb niet gezegd dat ik je die informatie niet zou geven. Ik zal je net genoeg vertellen om mijn aanwezigheid niet overbodig te maken.' Hij zweeg even. 'Maar als gebaar van vertrouwen mag je me nu twee vragen stellen.'

'Waarom is Aldo al die vrouwen aan het vermoorden die op mij lijken?'

Hij aarzelde. 'Het zou niet in mijn voordeel zijn daar nu op in te gaan. Stel een andere vraag.'

'Oké. Als je Aldo wilt vangen, waarom werk je dan niet samen met Joe in plaats van te proberen hem een rad voor ogen te draaien?'

'Quinn wil Aldo achter de tralies krijgen.'

'En jij?'

'Ik wil dertig minuten met hem alleen zijn.'

'En daarna zul je hem overdragen aan Joe?'

Hij zweeg even. 'Quinn zal hem... uiteindelijk krijgen.'

'Dood.' Zijn bedoeling was duidelijk, maar dat schokte haar niet. 'Je wilt hem naar de andere wereld helpen.'

'Hij zal moeten sterven. Ik kan het risico niet nemen dat hij weer op vrije voeten komt, en dat kan Quinn al evenmin. Hij zou weer achter jou aan gaan. Daar zal hij nooit mee ophouden.'

'En jij maakt je vreselijk veel zorgen over mij.' Ze klonk sceptisch. 'Onzin.'

'Ik wil jou niet vermoord zien worden.'

'Maar ik zou stom zijn als ik niet besefte dat je bereid bent mij te gebruiken om bij Aldo te komen. Voor jou ben ik iemand die kan worden opgeofferd, nietwaar?'

Hij gaf haar geen rechtstreeks antwoord op die vraag. 'Ik heb je wekenlang in de gaten laten houden. Mij is verslag uitgebracht van alles wat je deed. Ik weet hoe bijzonder je bent, Jane.'

Zijn stem klonk zacht, overtuigend en bijna verleidelijk en dat had een merkwaardig betoverend effect op haar. Hoewel ze hem niet kon zien, leek het alsof hij voor haar stond. Ze kon de intensiteit, het charisma en de intelligentie voelen die voor haar veel aantrekkelijker waren dan zijn knappe uiterlijk. 'Speel nou eens open kaart. Hoeveel kun je aan de hand van zulke verslagen te weten komen?'

'Genoeg. Ik had je het liefst zelf in de gaten gehouden, maar dat durfde ik niet omdat ik het doel niet uit het oog mocht verliezen. Ik wist dat ik geen schijn van kans zou hebben.'

Ze voelde haar wangen warm worden, en dat had niets te maken met het zonlicht. Jezus, hij was hier goed in. Hij bespeelde haar emoties als een meesterlijke musicus, waardoor ze alles wat hij zei ging geloven. Daar moest ze mee ophouden.

'Je hebt me nog geen antwoord gegeven op mijn vraag. Ben ik vervangbaar?'

'Ik zou het heel triest vinden als jou iets overkwam.'

Dat was wat ze nodig had: een dosis werkelijkheid om haar lichamelijke reactie op hem te temperen. 'Niet triest genoeg om je plannen te wijzigen en Joe te helpen.'

'Als Quinn met mij samenwerkt, zou dat hem helpen. Niemand kan hem beter helpen dan ik. Ik ken Aldo als mijn broekzak, en soms meen ik te weten wat die etterbak denkt. Twee keer heb ik hem bijna te grazen gehad, en ik zou hem laatst te pakken hebben gekregen als ik me geen zorgen had moeten maken over die rothond van jou.' Hij zweeg even. 'Ik moet nu weg, want het wemelt hier van de makkers van Quinn. Ik heb een groot risico genomen door terug te komen.'

'Wacht. Je zei dat ik twee vragen mocht stellen.'

'Je hebt er al meer dan twee gesteld.'

'Niet echt. Ze hielden allemaal verband met elkaar.'

Hij grinnikte. 'Je bent aan het haarkloven. Dat had ik wel kunnen weten. Oké. Stel je vraag maar.'

'De as. Joe zei dat het lab niet met zekerheid kon bepalen waar die vandaan kwam. Jij weet dat wel, hè?'

'Ja, maar volgens mij moet ik die troefkaart nog even achterhouden.'

Ze maakte een onbeschoft geluid. 'Je lijkt op alle fronten uitvluchten te zoeken. Misschien bluf je en heb je niets om mee te onderhandelen.'

Hij zweeg opnieuw even. 'Van de Vesuvius. Ben je nu tevreden?'

Haar hart maakte een sprongetje. 'Dus Aldo komt uit Italië?'

'De as komt van de Vesuvius.'

'Het lab zei dat die ook uit Montserrat of Indonesië kon komen.'

'Aldo heeft de as van die drie vulkanen met elkaar vermengd om de onderzoekers op een dwaalspoor te brengen, maar het merendeel van de as is van de Vesuvius. Bel me als je met Quinn hebt gesproken.'

'Joe zei dat wetenschappers soms konden bepalen uit welke krater de as kwam.'

Geen reactie.

Hij was vertrokken.

Ze wachtte nog even en ging toen staan. Terwijl ze naar huis terugliep, raakte ze steeds meer opgewonden. Ze moest met Eve praten en dan Joe bellen. Het was duidelijk waarom Trevor ervoor had gekozen Joe via haar te benaderen. Hij had geweten dat ze zou proberen Joe te overtuigen, en dat klopte ook. Voor het eerst in dagen had ze het gevoel dat ze iets zou kunnen doen, iets zou kunnen bereiken. Het enige wat ze hoefde te doen, was Trevor erbij betrekken. Dat zou een kettingreactie veroorzaken. De Vesuvius...

'De Vesuvius?' herhaalde Joe. 'Kan weer een zoethoudertje zijn om ons te laten denken dat hij meer weet dan hij weet.'

'Het zou geen kwaad kunnen aan te nemen dat hij de waarheid spreekt en Interpol de mogelijkheid te laten onderzoeken dat de carrière van Aldo in Italië is begonnen,' zei Eve.

'Onzin. Daarmee zouden we tijd verspillen die we niet hebben. Die rotzak is vrouwen aan het vermoorden, en we kunnen hem maar niet te pakken krijgen.'

'De moord in Richmond heeft geen nadere aanwijzingen opgeleverd?'

'Alleen as.'

'Dan heeft hij die moord gepleegd,' fluisterde Eve. 'Misschien vergist Trevor zich en is Aldo Jane vergeten.'

'Het kan ook zijn dat hij gelijk heeft, maar de baas verkondigt al dat Jane niet meer zo streng beveiligd hoeft te worden.'

Hij zweeg even. 'Ik ga bellen. Laat Jane op het andere toestel meeluisteren.'

Eve gaf Jane, die aan de andere kant van de kamer op de bank zat, een teken.

Jane knikte en pakte de hoorn van de haak. 'Joe, volgens mij liegt Trevor niet. Ik zou je niets over zijn aanbod hebben verteld als ik hem niet had geloofd.'

'Hij heeft bewezen een expert in het plegen van bedrog te zijn.'

'Toch vind ik het de moeite waard op zijn aanbod in te gaan. Doe nu niet meer zo nijdig tegen me en vertel wat je gaat doen.'

'Ik sluit geen deals met boeven.'

'Dat heb ik al tegen hem gezegd. Hij dacht dat je een uitzondering op die regel zou kunnen maken om Aldo te grazen te nemen. Natuurlijk verwachtte hij dat ik je daartoe zou overhalen.' Ze zweeg even. 'Dat was ik ook van plan, maar toen ben ik tot de conclusie gekomen dat ik het aan jou moest overlaten.'

'Wat aardig van je.'

'Toch denk ik dat Trevor ons naar Aldo toe zou kunnen brengen, en volgens mij geloof jij dat ook.'

'Wat zou je doen als ik geen deal sluit? Als Trevor je belde, zou je dan naar hem toe rennen?'

'Nee. Ik zou erover nadenken.'

'En dan zou je naar hem toe gaan.'

'Aldo heeft Toby pijn gedaan, en dat was mijn schuld.'

'Mijn hemel!'

'Het spijt me als dit je boos maakt, maar ik zal niet nog eens tegen je liegen.'

'Het maakt me niet boos. Ik ben woedend en gefrustreerd en ik wil iemand een oplawaai verkopen.'

'Joe, wat ga je doen?' vroeg Eve kalm.

'Dat zal ik je laten weten.' Hij verbrak de verbinding. Jane trok een gezicht terwijl ze de hoorn op de haak legde.

'Hoe groot denk je dat de kans is dat hij een deal met Trevor sluit?'

Eve legde eveneens de hoorn op de haak. 'Hoe kan ik dat nu weten? Hij moet zelf een beslissing nemen, maar je hebt gedaan wat je kon om die te beïnvloeden.'

Janes ogen werden groot. 'Hoe bedoel je dat? Je hebt gehoord wat ik heb gezegd. Ik heb het helemaal aan hem overgelaten.'

'Zogenaamd. Maar je hebt de dreiging voor jou er handig mee verweven. Je hebt op alle juiste knoppen gedrukt. Je hebt hem gemanipuleerd met de vaardigheid van Henry Kissinger, en dat verbaasde me.'

'Ik zou Joe nooit "manipuleren".' Jane was echt van streek.

'Dat zou je moeten weten, Eve.'

'Misschien heb je het niet expres gedaan, maar toen ik naar je gezicht keek terwijl je met Joe sprak, leek het bijna alsof ik een onbekende tegenover me had zitten.' Vermoeid haalde ze haar schouders op. 'Misschien verbeeldde ik het me alleen maar. Je hebt de juiste opmerkingen gemaakt. Het is mogelijk dat ik spoken zie.' Ze ging staan. 'Ik ga naar bed. Als Joe terugbelt, zal ik je laten weten wat hij heeft besloten.

'Dank je.' Jane keek nog steeds bezorgd naar Eve. 'Ik zou Joe echt nooit manipuleren, want ik zou zo kwaad zijn als iemand dat met mij deed. Ik ben alleen eerlijk tegenover hem geweest.'

'Vergeet dan maar dat ik iets heb gezegd. Ik ben op dit moment zo moe en gespannen dat ik waarschijnlijk inderdaad spoken zie.' Eve liep naar haar slaapkamer. 'Welterusten, Jane.'

'Leek het bijna alsof ik een onbekende tegenover me had zitten...'

Jane rilde terwijl ze naar de veranda liep. Over de woorden die ze tijdens haar gesprek met Joe had gebruikt, had ze niet bewust nagedacht - alsof ze op de automatische piloot had gestaan. Toch had ze aldoor geweten dat het exact de juiste woorden waren om hem het door haar gewenste pad op te sturen. Het had volstrekt natuurlijk geleken - alsof ze het al haar hele leven aan het doen was - en ze had pas beseft dat ze het had gedaan toen Eve haar ermee confronteerde. In eerste instantie had ze het willen ontkennen, maar nu was ze er niet meer zo zeker van dat ze niet had geprobeerd Joe te manipuleren. Wat voor iemand werd ze daardoor?

Toby jankte en tikte met een poot tegen haar been. Ze boog zich voorover en gaf hem een klopje op zijn kop.

'Het is goed, mannetje.'

Hij voelde aan dat ze van streek was, en hij probeerde haar te troosten. Dat had ze nodig. Ze haatte leugens en bedrog, en ze had de laatste tijd zowel gelogen als bedrogen. Jezus... dat was haar zo gemakkelijk af gegaan. Ze zou dus moeten accepteren dat ze niet perfect was en kon manipuleren. Ze zou alert moeten zijn. Ze had haar eigen handelingen onder controle, en ze moest ervoor zorgen Joe of Eve nooit te kwetsen. Het was angstaanjagend dat ze niet eens had beseft wat ze aan het doen was.

Vergeet het nu verder maar, zei ze tegen zichzelf. Het zal nooit meer gebeuren.

Ze haatte Aldo omdat hij haar in deze positie had gemanoeuvreerd en zij voor zichzelf moest toegeven dat ze in staat was zelfs Eve en Joe, van wie ze hield, een door haar gewenste kant op te sturen.

 

Annapolis, Maryland

 

Het was druk in de bar. Dat kwam hem echter prima uit. Het maakte de kans kleiner dat iemand zich een man zou herinneren die in zijn eentje aan de bar had gezeten. Hij had ervoor gezorgd dat zijn kleren en de manier waarop hij zijn gezicht had vermomd onopvallend waren, maar het was altijd zaak ongemerkt in een menigte op te gaan.

Opgaan in een menigte die voornamelijk uit cadetten van Annapolis bestond, was echter wel lastig, dacht Aldo. Hij zou ervoor moeten zorgen dat niemand zag dat hij het meisje in de gaten hield dat aan de andere kant van de ruimte darts aan het spelen was. Het was echter wel moeilijk niet naar haar te kijken, omdat ze haar uiterste best deed om aandacht te trekken. In haar uniform en met haar gemillimeterde haar zag Carrie Broekman er mannelijk uit, en verder maakte ze veel kabaal. Ze lachte, floot en stak de draak met de andere spelers. Een lawaaiig, extravert type. Anders dan Cira, die alleen maar geruisloos een kamer in hoefde te lopen om meteen aller ogen naar zich toe te trekken. Het leek bijna heiligschennis dat deze vrouw een paar van Cira's gelaatstrekken had, maar niets van haar charisma. Anders dan Jane MacGuire.

Niet aan Jane MacGuire denken, hield hij zichzelf voor. Hij moest haar niet met deze vrouw vergelijken, want anders zou hij niet kunnen doen wat noodzakelijk was. De act met de vrouw uit Richmond had hem het gevoel gegeven een bedrieger te zijn, en dat moest hier niet nog eens gebeuren.

'Wilt u nog iets drinken?' vroeg de barkeeper.

'Ja, graag.' Hij trok een gezicht. 'Dat heb ik nodig om al deze jonge mensen aan te kunnen. Elke keer wanneer ik hier ben geweest om mijn zoon te bezoeken, voel ik me honderd jaar oud als ik weer naar huis ga. Hoe houden ze het vol?'

De barkeeper grinnikte. 'Jeugd.' Hij zette een nieuw glas whisky voor Aldo neer. 'Het is niet eerlijk, hè?' Hij draaide zich om en liep met grote passen naar een cadet die hem aan het uiteinde van de bar riep.

Maar een jeugdig iemand hoefde niet per se onbehouwen te zijn. De jeugd kon vol gratie, vuur en elegantie zijn. Zoals Cira.

Aldo rilde toen hij Carrie Broekman schril hoorde lachen, en hij verwelkomde die reactie.

Walging voelen was prima. In dat geval zou haar dood hem veel meer voldoening schenken.

 

Richmond, Virginia

4:43

 

Het gerinkel van de telefoon haalde Joe uit een diepe slaap.

'Je had gezegd dat je het wilde weten als er iets nieuws te melden viel,' zei Christy. 'Een vrouwelijke cadet is drie uur geleden in Baltimore bij een stopplaats gevonden. Geen poging om haar identiteit te verbergen, maar ook nu geen gezicht meer. Aan de hand van de vingerafdrukken weten we dat het gaat om Carrie Ann Broekman, tweeëntwintig jaar oud en een cadet in Annapolis.'

'Shit.'

'Hij wordt brutaler. Dit lijk was niet meer dan acht uur oud, en hij heeft nauwelijks een poging ondernomen om het in de struiken te verstoppen. Hij heeft haar en de as gedumpt en is toen vertrokken. Verdomd arrogant. Lacht hij ons uit?'

'Misschien.'

'Als hij zo zorgeloos aan het worden is, zul je hem snel te pakken kunnen nemen. Ga je naar Baltimore?'

Een andere stad, een andere stap, steeds verder van huis vandaan.

Hij kon ervan uitgaan dat Trevor de waarheid sprak, of hij kon denken dat Aldo stom genoeg zou zijn om in zijn handen te vallen. In beide gevallen kon de zaak daarmee worden verknald. Dus moest hij op zijn instinct vertrouwen.

'Nee.' Hij zwaaide zijn benen buitenboord. 'Houd jij maar in de gaten wat er in Baltimore gebeurt. Ik ga terug naar Atlanta.'

'Hij zei dat ik een ontmoeting met Trevor moest regelen.' Jane legde langzaam de hoorn op de haak. 'Hij komt naar huis.'

'Godzijdank.' Eve bekeek Janes gezichtsuitdrukking aandachtig. 'Je lijkt niet blij. Waarom? Dit wilde je toch?'

'Dat weet ik.' Ze beet zacht in haar onderlip. 'Ik denk nog steeds dat het het beste is. Maar... maar ik heb wel het gevoel iets in beweging te hebben gezet, en dat maakt me bang.'

'Daar had je aan moeten denken toen je je door Trevor liet gebruiken om Joe terug te halen.'

Jane verstijfde. 'Ik heb me door Trevor niet laten gebruiken. Ik laat...' Ze glimlachte. 'Je probeerde me nijdig te maken, nietwaar? Leer om leer. Ik heb niet bewust geprobeerd Joe te gebruiken.'

'Als ik het idee had dat je dat wel had gedaan, zou je daar een verbale aframmeling voor hebben gekregen.' Ze draaide zich om. 'Waar en wanneer moet die ontmoeting plaatsvinden?'

'Liefst niet later dan morgen, zei Joe, en hier in het bos aan de overkant van het meer. Ik heb tegen hem gezegd dat ik met hem mee wil gaan.'

'Dat wil ik ook.'

Jane knikte. 'Mac en Brian zullen ons niet volgen als Joe bij ons is.' Ze trok een gezicht. 'Hij heeft me opgedragen duidelijk te maken dat de amnestie voor Trevor ophoudt zodra hij Aldo gevangen heeft genomen. Verder zei hij dat hij Trevor eerder in de hel zou laten branden dan een gevangene aan hem over te dragen.'

'Je had geen andere reactie kunnen verwachten. Misschien zal Trevor nu geen deal willen sluiten.'

'Ik denk dat hij dat wel zal doen. Hij vraagt gewoonlijk om meer dan hij denkt te kunnen krijgen, pakt wat hij pakken kan en gebruikt trucjes voor de rest.'

'Werkelijk?' Eve hield haar hoofd scheef. 'Gewoonlijk?

Hoe weet jij in vredesnaam wat hij gewoonlijk doet?'

'Dat weet ik niet. Ik bedoel...' Ze had gesproken zonder erbij na te denken, omdat ze aan morgen had gedacht. 'Natuurlijk weet ik dat niet. Hoe zou dat nu kunnen? Maar iedereen doet indrukken op, en hij laat zeker een sterke indruk achter.'

'Inderdaad, en in jouw geval duidelijk een bijzonder belangrijke.'

'Dat zou een goede zaak kunnen zijn. Het kan nooit kwaad het karakter van degenen met wie je te maken hebt een beetje te doorzien.'

'Tenzij je je vergist.'

Ze knikte. 'Dat is zo.' Ze vergiste zich echter niet. Niet wat Trevor betreft. Al haar instincten wezen daarop. 'Maar Joe zal niet op mijn indrukken afgaan. Hij is heel goed in staat zich een eigen mening te vormen.'

'Dat hoef je mij niet te vertellen,' zei Eve droog, 'en hij zal het Trevor niet gemakkelijk maken.'

'Trevor was vier jaar geleden in Rome,' zei Christy door de telefoon toen Joe die avond van het vliegveld onderweg was naar huis. 'Ze verdachten hem van het smokkelen van artefacten die in de buurt van een aquaduct in Noord-Italië waren gevonden. Geen arrestatie.'

'Een link met Aldo?'

'Die hebben we tot dusver nog niet kunnen vinden.' Christy zweeg even. 'Ik ben blij dat je hebt besloten naar huis te gaan, Joe. Dat is beter.'

'Waarom is dat beter?'

'Je hoort hier thuis.'

'En jij kunt niet praten? De baas wil het me zelf vertellen?

Laat me eens raden. De baas zal bijna alle bescherming die Jane is geboden terughalen. Hij acht die surveillance niet langer noodzakelijk omdat Aldo verder is getrokken. Wanneer worden de mannen teruggeroepen?'

'Morgen.'

'Iedereen?'

'Behalve jijzelf, Mac en Brian.'

'Beter dan niets. Ik had dit al half verwacht.' En Trevor had tegen Jane gezegd dat Aldo erop had gerekend. 'Bedankt dat je me hebt gewaarschuwd, Christy.'

'Zoals ik al zei: het is beter dat je thuis bent.'

'Dat ben ik met je eens.'

'Ik zal het je laten weten als we van de Italiaanse politie meer hebben gehoord over Trevors activiteiten in Rome.'

'Doe dat.' Hij verbrak de verbinding.

Morgen zou hij Trevor daar zelf naar vragen, dacht hij grimmig.

'Waar is hij verdomme?' Joe bekeek het bos rond de open plek. 'Hij is al een halfuur te laat.'

'Hij komt beslist. Dat heeft hij me beloofd,' zei Jane.

'En een belofte van Trevor is waarschijnlijk de adem die hij ervoor nodig had niet waard.'

'Dat kwetst me.' Trevor kwam het bos uit. 'Een man is uiteindelijk slechts zo goed als zijn woord. In elk geval zeggen alle filosofen dat. Ik geloof dat dat...'

'Je bent te laat,' zei Joe kortaf.

'Ik moest wat verkenningswerk verrichten om zeker te weten dat je niet had besloten dat één vogel in de hand...' Hij trok een gezicht. 'Ik lijk vandaag een voorkeur voor spreekwoorden te hebben. Sorry.' Hij draaide zich om naar Eve en Jane. 'Ik vertrouwde jullie best wel, maar Quinn is veel meedogenlozer en onvoorspelbaarder dan jullie. Hij lijkt in veel opzichten op mij.'

'Ik lijk helemaal niet op jou.'

'Daar ben ik het niet mee eens.' Trevor glimlachte. 'Maar ik ben in het voordeel, want ik heb jouw karakter bestudeerd. Daarom dacht ik dat je misschien wel tot samenwerking bereid zou zijn.' Hij stak een hand op toen Joe iets wilde zeggen.

'Jane heeft me verteld dat je me Aldo's hoofd niet op een presenteerblaadje zult aanbieden. In elk geval op dit moment niet. Ik durf er echter om te wedden dat je van gedachten zult veranderen voordat dit alles voorbij is, want je wilt je gezin hoe dan ook beschermen.'

'Ik wil informatie hebben,' zei Joe.

'Ik heb bepaalde verzekeringen nodig,' zei Trevor.

'En ik antwoorden. Steek maar van wal.'

'Ik zal niet onredelijk zijn. Ik zou graag een actieve rol willen spelen bij het vinden van Aldo en bij jullie komen logeren, maar ik weet dat jij niet wilt dat ik je voor de voeten loop. Dus wil ik van jou alleen de belofte krijgen dat je het me toestaat hier in de buurt van Jane te blijven. En dat je me zult bellen als Aldo dicht bij haar in de buurt komt.' Hij perste zijn lippen op elkaar. 'Ik zal dat waarschijnlijk zelf wel weten, maar ik kan geen enkel risico nemen.'

Joe zweeg.

'Joe, hij vraagt niet veel,' zei Jane zacht. 'In elk geval minder dan ik had verwacht.'

'Dat beslis ik zelf wel. Jouw standpunt ken ik.'

'Vertel me dan maar eens wat mijn standpunt is. Ik wil leven, en ik wil dat Aldo wordt gepakt. Als je denkt dat ik daardoor niet aan jouw kant sta, vergis je je.'

Joe keek even naar Eve.

Ze haalde haar schouders op. 'Het gaat om jouw baan en ik zal me neerleggen bij jouw beslissing.'

'Dat is dan voor het eerst.'

Ze glimlachte. 'Tenzij ik tot de conclusie kom dat het een onjuiste beslissing is.'

Iets van zijn grimmigheid verdween. 'Dat is beter. Ik was al bang dat je ziek was.' Hij richtte opnieuw het woord tot Trevor. 'Afgesproken. Als ik om de een of andere reden van gedachten verander, zal ik je op tijd waarschuwen. Meer kan ik je niet beloven.'

'Dat is voldoende. Ik had niet veel meer verwacht.'

Eve keek naar Jane. 'Om de maan vragen en genoegen nemen met wat je kunt krijgen? Is dat voor jou normaal?'

Trevor grinnikte. 'Je wint nooit als je niet om een hoge inzet speelt.' Hij keek naar Joe. 'Stel je vragen maar.'

'Waar is Aldo?'

'Dat weet ik niet. Als ik het wel wist, zou ik achter hem aan zitten. Als hij zijn laatste slachtoffer in Baltimore heeft gemaakt, denk ik dat hij verder naar het noorden gaat om opnieuw te moorden. In dat geval zal hij willen zorgen voor een patroon dat steeds verder van Jane verwijderd raakt.'

'Je lijkt er heel zeker van te zijn dat hij zal terugkomen. Waarom?'

Trevor keek naar Jane. 'Omdat ze perfect is, en hij dat weet. Hij heeft haar gevonden.'

'Misschien dénk jij dat alleen. Die andere vrouwen zagen...'

'Wie denkt hij te hebben gevonden?' vroeg Jane aan Trevor.

'En waarom wil hij haar vermoorden?'

Trevor glimlachte. 'Dat heb je me al eerder gevraagd, en eigenlijk had ik verwacht dat dat de eerste vraag van Quinn zou zijn.'

'Vertel het me.'

'Hij is op zoek naar een vrouw die zijn vader naar zijn idee tegen hem heeft gekeerd en daarna verantwoordelijk was voor diens dood.'

'Is dat ook zo?'

'Misschien.'

'Dus hij haat haar.'

'En hij begeert haar. Als je krankzinnig bent, vervagen de grenzen soms.'

'Hij begeert haar zo sterk dat hij haar imago probeert te vernietigen als hij dat tegenkomt?' Joe schudde zijn hoofd.

'Hij is een slager.'

Trevor knikte. 'Maar met de eerste paar slachtoffers heeft hij geslachtsgemeenschap gehad. Waarschijnlijk hoopte hij haar echt te hebben gevonden, en was seks naar zijn idee de ultieme vernedering. Maar daarna besefte hij dat dit een grote wereld is en er veel vrouwen zijn die een beetje op haar lijken. Hij voelde zich gedwongen hen te vermoorden, maar hij had geen behoefte meer aan seks. Omdat zij in feite haar niet waren, was het alleen een plicht.'

'Een plicht?' herhaalde Jane.

'Omdat ze op haar leken en niet mochten ontsnappen,' zei Trevor. 'Hij kon het niet verdragen iemand die op haar leek in leven te laten. Zij moesten sterven.'

Jane schudde haar hoofd. 'Dat is onzinnig. Die vrouwen... hadden een heel verschillende achtergrond. Als hij achter hen aan zat, moet hij iets van hun geschiedenis hebben geweten. Dan moet hij hebben geweten dat zij de vrouw niet waren die zijn vader had verleid.'

'Volgens zijn manier van denken bestond die kans wel degelijk.'

'Wat een onzin. Als Aldo er zo goed in was al die vrouwen met een gezicht als het hare op te sporen, waarom is hij dan niet naar de politie gestapt of heeft hij geen privédetective in de arm genomen om de juiste te vinden?'

'Dat zou moeilijk zijn geweest.'

'Niet zo moeilijk als elf vrouwen vermoorden met de kleine kans de juiste te pakken te hebben.'

'Daar vergis je je in.'

'Waarom?' Ze besefte dat ze trilde. Ze wilde niet dat hij die vraag beantwoordde. Wat was er in vredesnaam met haar aan de hand?

Hij keek haar recht aan. 'Wees niet bang. Ik zal goed op je passen.'

'Daar heb ik geen behoefte aan. Vertel me alleen waarom hij haar niet kon vinden.'

'Omdat Cira al meer dan tweeduizend jaar dood is.'

Ze had het gevoel dat ze een stomp in haar maag kreeg en aanvankelijk drong alleen de naam duidelijk tot haar door.

'Cira,' fluisterde ze. 'Heet ze zo?'

Joe gromde van walging. 'Een tweeduizend jaar oud lijk?

Trevor, wat probeer je ons nu weer wijs te maken?'

'Joe, wacht. Laat hem praten,' zei Eve, die naar Janes gezicht keek.

'Hij maakt Jane godverdomme bang.'

'Dat zie ik ook wel, maar laat hem uitpraten.'

Jane hoorde hen nauwelijks. 'Cira?' Haar handen balden zich tot vuisten. 'Hij is op zoek naar Cira?'

'Cira wie?' vroeg Joe.

'Niemand kende haar achternaam.' Trevor bleef strak naar Jane kijken. 'Ze heette gewoon Cira. De schitterende Cira. De goddelijke Cira. De betoverende Cira.'

'We beginnen ons geduld te verliezen,' zei Eve kortaf. 'Hoe kan een tweeduizend jaar oud lijk Aldo's vader hebben vermoord?'

'Sorry.' Trevor glimlachte nu naar Eve. 'In feite heeft Cira dat ook niet gedaan. Zijn vader heeft zichzelf opgeblazen toen hij een explosie had veroorzaakt om de tunnel af te sluiten.'

'Tunnel?' herhaalde Eve.

Hij knikte. 'Die egoïstische rotzak wilde alles voor zichzelf hebben. Hij had echter geen ervaring met explosieven en heeft zichzelf daarmee omgebracht.'

'Waar is dat gebeurd?'

'Vier jaar geleden in Noord-Italië,' zei Joe. 'Dat klopt toch?'

'Zo ongeveer wel, ja. Je bent druk bezig geweest als je me zo ver hebt kunnen traceren. Het is inderdaad vier jaar geleden gebeurd en de plaats had Noord-Italië moeten zijn. Maar er deed zich iets interessanters voor.'

'Aldo?'

'Nee, in die tijd was Aldo nog niet op de voorgrond getreden. Het ging om Guido, Aldo's vader.'

'Achternaam?'

Trevor aarzelde even. 'Guido Manza.'

Joe vloekte. 'Je kende Aldo's achternaam dus aldoor al, en dat heb je de politie nooit verteld? Als je dat wel had gedaan, was een aantal van die vrouwen misschien nog in leven geweest.'

'Ik wist pas wat die klootzak aan het doen was toen hij Italië voor Engeland verruilde. Ik dacht dat hij alleen voor mij op de loop was, tot ik in de Times de foto zag van de vrouw die hij in Brighton heeft vermoord. Zodra ik de overeenkomsten zag, was de schakel me duidelijk en ben ik op mijn schreden teruggekeerd.'

'Waarom zou hij voor jou op de loop zijn?'

Die vraag beantwoordde Trevor niet. 'Wat zou Scotland Yard aan een achternaam hebben gehad? Hij had een vals identiteitsbewijs aangeschaft en familie of vrienden zouden niet kunnen worden gebruikt om bij hem te komen. Aldo was een einzelganger.'

'Dan hadden ze in elk geval een persoonsbeschrijving gehad en foto's van hem in de kranten kunnen zetten.'

'Aldo wilde acteur worden. In Rome leerde hij zich op te maken en te vermommen, voordat zijn vader hem meenam naar de opgravingen. Dat was een van de redenen waarom hij zo moeilijk was op te sporen toen hij ging moorden. Hij kan zich perfect vermommen. En dat niet alleen. In feite is hij briljant.'

'Je bent excuses aan het verzinnen.'

'Nee, ik ben je redenen aan het geven.' Hij haalde zijn schouders op. 'Maar je hebt gelijk. Vanuit jouw standpunt bezien heb ik alles verkeerd gedaan.'

'Omdat je Aldo zelf te grazen wilde nemen,' zei Jane.

'Natuurlijk. Zoals ik al tegen je heb gezegd, moet hij sterven.'

De zakelijke toon waarop hij dat zei, bezorgde Jane de koude rillingen. Hij had gelijk. Dat had hij al eerder gezegd, maar deze keer leken de woorden echter en angstaanjagender. De eerste keer was ze opgewonden geweest. Ze had zich uitgedaagd gevoeld en zelfvertrouwen gehad. Nu was dat niet meer zo. Ze had het gevoel dat haar hele wereld razendsnel ronddraaide.

'Waarom?' vroeg Joe.

'Wat zeg je?' Trevor keek weer naar Jane. 'Omdat hij het verdient. Waarom anders?' Hij draaide zich om. 'Ze heeft nu wel genoeg te verwerken gekregen. Neem haar mee terug naar huis. Ik zal later weer contact met je opnemen.'

'Ik wil weten...'

'Ze heeft nu wel genoeg te verwerken gekregen,' zei hij nogmaals over zijn schouder. 'Je zult antwoorden op je vragen krijgen, maar pas als zij die aankan.'

'Met mij gaat het goed,' zei Jane. Ze was stom. Ze moest zichzelf weer onder controle krijgen.

'Dat kan, maar je zult eerst moeten verwerken wat ik je heb verteld. Dringend zijn die antwoorden op dit moment niet.'

'Je hebt me nog niets verteld. Waar bevindt zich die tunnel?'

Hij liep met grote passen weg. 'Later.'

'Je moet het me nü vertellen!'

'Wind je niet op. Ik ben niet van plan geheimen te bewaren. Nou ja... misschien een paar wel. Maar niet dat geheim over die tunnel.' Hij was al bij de bomen. 'Bij Herculaneum.'