Deel VII

‘Pas als onze geest daar rijp voor is, zien wij wat al die tijd al aanwezig was; dan zien we het en het moment dat we het zagen is geen droom.’

..

— Ralph Waldo Emerson

..

..

..

..

Jeremy is er niet als ik mijn ogen weer opendoe, maar ik zie tot mijn opluchting de deur van de slaapkamer openstaan. Er lijken hier geen kleren voor mij te liggen dus pak ik het laken en sla het om me heen. Het licht dat door de deuropening naar binnen stroomt is erg fel en ik laat mijn ogen even wennen aan de helderheid die me al die tijd is ontzegd. Ik loop met een onbehaaglijk gevoel de deur door, het voelt alsof ik over de dremple een andere wereld binnen stap. Dan besef ik dat dit niet dezelfde kamer is als die tweede kamer in het hotel. Ik had aangenomen dat we weer in het InterContinental hotel waren en dat Jeremy heel praktisch zijn ziekenhuis in een andere kamer dan de slaapkamer had opgezet.

Ik trek geschrokken instinctief het laken strakker om me heen en stap voorzichtig een heel nieuwe wereld binnen.

‘O, je bent wakker. Ik heb net groene thee gezet.’

Hij kijkt me aan, ziet mijn verbijstering en zet de kopjes onmiddellijk terug op het plateautje. Hij pakt snel een zonnebril en zet die op mijn neus, waarschijnlijk om mijn ogen enigszins te beschermen tegen het ongelofelijk intense licht. Ik staar hem sprakeloos aan terwijl ik de grote ruimte verder in loop en mijn laken sleept achter me aan.

De kleuren zijn indrukwekkend: het heldere blauw van de strakke hemel en het groen van het weelderige uitgestrekte bos. Er is verder geen enkel teken van beschaving. De steile rotsen van de bergtoppen vormen een schitterende achtergrond voor het kristalheldere water dat schittert tegen het felle witte zand. Ik blijf even verdwaasd staan om knipperend het uitzicht in me op te nemen en kijk dan zwijgend verder om me heen; ik ben nog steeds sprakeloos. Mijn blik glijdt langs een enorm terras en valt dan op een luxe verzonken bad dat haast deel lijkt uit te maken van de horizon. Een enorme moderne keuken gaat over in een quasi-formele eet- en zitkamer, inclusief een ultramoderne hangende open haard in het midden van de kamer die wordt omringd door de grootste loungebank die ik ooit heb gezien. Ik loop op wankele benen aarzelend door de split-levelkamer en probeer deze weidse, afgelegen omgeving in me op te nemen.

Hoe? Waar? Wanneer?

Alles lijkt rond, wat voor mij echt uniek is. Jeremy blijft stilstaan en laat me de kamer verkennen. Ik loop door een gang en doe de dubbele deuren open die toegang bieden tot de grootste slaapkamer. De kamer is rond en wordt omgeven door glazen panelen en is in het bladerdak van het bos gebouwd. Een luxueuze en geraffineerde boomhut. Midden in de kamer staat een enorm bed, ook rond, met ronde kussens langs de buitenkant, duidelijk op maat gemaakt en versierd met het mooiste gouddraad. De inrichting en de kleuren van de kamer gaan perfect op in de omgeving – behalve het scherpe contrast van een enorme bos bloeiende donkerrode rozen die op een paar na allemaal open zijn. Precies wat Jeremy me had beloofd toen we elkaar weer hadden ontmoet. Ze zijn adembenemend mooi. Ik voel de tranen in mijn ogen springen als mijn hart opzwelt van alle emoties na alles wat we hebben meegemaakt. Ik heb me nog nooit zo gevoeld. Ik loop stil door de kamer en bekijk het uitzicht vanuit elke hoek. Ik zoek weer naar een teken van leven. Niets. Alleen wij en de natuur. Hoewel de natuur om me heen bijna overweldigend mooi is, vraag ik het me toch af. Waar op Google Earth zijn we?

Ik ben nu al een tijdje op en ik voel me een beetje licht in het hoofd. Ik ga op de punt van een heerlijk zachte, zandkleurige plofstoel zitten, helemaal overdonderd door deze totaal andere omgeving.

Jeremy komt glimlachend de kamer binnen, loopt naar me toe en omhelst me.

‘Ik zei toch dat je deze week van mij was?’

Het duurt even voor ik mijn woorden eruit krijg. ‘Jeremy, waar zijn we?’

‘Avalon,’ zegt hij luchtig. ‘Een plek waar we door niemand zullen worden gestoord en waar ik in alle rust voor je kan zorgen.’

‘Maar waar is Avalon?’

‘Dat mag ik je helaas niet vertellen, maar zoals je ziet ga je nergens heen tot ik zeker weet dat je weer helemaal de oude bent.’

Ik weet niet wat ik moet zeggen of wat ik nu voel. Ik voelde me verloren nadat hij mijn telefoon had afgepakt en toch is dat niets vergeleken met hoe ik me nu voel!

Jeremy stelt voor naar deze kamer te verhuizen omdat ik me nu beter voel en excuseert zich om het te regelen.

Ik plof helemaal perplex midden op het ronde bed neer. Waar ben ik in hemelsnaam in beland?

Als hij terugkomt is hij naakt, op een handdoek na die losjes rond zijn heupen is geslagen.

Een bemoedigend teken, denk ik bij mezelf terwijl hij glimlacht en zijn hand onder mijn kin legt. Eén blik op zijn gespierde torso en ik bid dat het geen droom is.

‘Doe anders deze handdoek om en kom met me mee naar de hot-tub.’

Hij geeft me een handdoek en die sla ik om. Hij tilt me op en loopt via de zitkamer naar de enorme glazen deuren en dan zo het balkon op.

Deze plek is echt magisch. Volgens mij ben ik in shock terwijl ik daar als betoverd naar het schitterende uitzicht staar.

Jeremy trekt mijn handdoek los en gooit die samen met die van hem op de grond en we zakken samen naakt in het water. Het voelt heerlijk warm aan, al voel ik mijn kont een beetje prikken als die het water raakt. Ik krimp even ineen.

Hij merkt het meteen. ‘Is het heel erg? Ik vind het verschrikkelijk dat je pijn hebt. Ik kan je er iets voor geven?’

‘Nee, nee, niets aan de hand. Het gaat echt prima met me; ik heb geen pilletjes nodig.’ Ik laat me nu helemaal in het water zakken. ‘Het is een beetje een schok omdat ik nog niet alles heb verwerkt en de intensiteit komt onmiddellijk terug als ik het in mijn lichaam of daar beneden voel ... en dat is echt heel raar.’ Ik adem diep in en sluit mijn ogen; de gedachten en gevoelens razen door mijn hoofd, te veel, te snel. Ik doe mijn ogen snel weer open om de chaos te verjagen. Voelt dit juist zo intens aan omdat ik tijdens die hele ervaring niets kon zien?

‘Waarom, Jeremy? Waarom heb je mij gekozen? Alleen vanwege mijn bloedgroep en mijn achtergrond?’ Ik kijk hem recht aan. Ik wil nu de waarheid weten, maar ik laat mijn blik wegglijden voor ik me in zijn ogen verlies.

Hij streelt zwijgend zacht, heel voorzichtig mijn lichaam, alsof ik heel kwetsbaar ben.

‘Het had nooit iemand anders kunnen zijn,’ zegt hij eenvoudig.

Ik probeer de intensiteit achter zijn woorden te interpreteren. ‘Maar het geselen... of wat het dan ook was...’ Ik vind het moeilijk om dit hardop te zeggen, maar bij de gedachte alleen al verspreidt de lust zich door mijn lichaam. God, ik heb toch geen schijn van kans als de herinnering eraan dit al met me doet?

‘Je zag er echt waanzinnig uit, Alexa. Ik moest me echt inhouden om je daar niet ter plekke te nemen.’

‘Ik ben nog nooit zo bang geweest, Jeremy. Ik wist niet wat er aan de hand was, wat er zou gaan gebeuren en lieve hemel, het is niet te geloven dat ik dit zeg, maar de hele ervaring was fenomenaal – zelfs al werd ik gestraft voor het stellen van vragen. Zeg, waar ging dat trouwens over?’

‘Het was belangrijk dat je geloofde dat de gevolgen echt en meetbaar waren, zodat de angst ook echt zou zijn en de juiste hormonen vrij zouden komen, zonder tot het uiterste te gaan.’

‘Als dat niet extreem was... Ik heb nooit eerder zulke extreme emoties gehad, explosieve emoties, ongelofelijke gevoelens...’ Ik voel mijn hart sneller slaan en er raast rauwe energie door mijn aderen.

‘Ik moest je grenzen opzoeken, dat weet je. Ik wist dat je het aankon, wist dat je dit eigenlijk meer wilde dan je aan jezelf zou toegeven. Zeg eens, was de pijn het genot waard?’

Zijn woorden roepen weer dat golvende gevoel op, diep van binnen. Dit zijn echt de vreemdste gevoelens die ik ooit heb meegemaakt. Alsof ze een katalysator zijn die meteen spijt, woede of verdriet uitbannen. Zachte, warme, orgastische golven trekken door mijn lichaam waardoor het voelt alsof mijn hele lijf gloeit van pure seksualiteit.

‘O, Alex. Dit is echt geweldig. Ik heb hier duidelijk mijn antwoord.’

Hij trekt me door het water tot ik tussen zijn benen zit. Het heeft geen zin om te doen alsof ik met hem in discussie wil gaan, te doen alsof dit niet gebeurt, dus ik doe mijn ogen dicht en laat de ritmes die in mijn onderlichaam dansen weer over me heen spoelen.

‘Je was je nat, gezwollen en dat nam met elke slag toe. Het leek wel alsof je lichaam ernaar snakte. Echt, lief, je droop van begeerte. Ik hield je de hele tijd in de gaten om ervoor te zorgen dat je fysiek in orde was. Uit de gegevens die we hebben verzameld vanuit een angst-en-genotsperspectief, blijkt er tussen die twee een grotere correlatie te zijn dan we ooit hadden gedacht...’

De reactie van mijn lichaam leidt hem af. Het gevoel van de herinnering is zowel acuut als levendig. Vingers diep in mij, niet wetend wanneer ze weer zouden komen of hoelang het zou duren en dan de wanhopige hoop dat ze zouden blijven.

‘God, Alex. Dit is ongelofelijk; ik kan je reactie letterlijk voelen terwijl we het erover hebben. Ik kan niet wachten om de gedetailleerde resultaten met je te bespreken; het heeft zulke onverwachte inzichten opgeleverd. Het was echt een geniale zet om jou aan beide kanten van het experimenteerproces te hebben en ik heb alleen maar bewondering voor hoe jij je aan het proces overgaf. Ik heb zoveel aan je te danken. Ik weet dat het geen makkelijke beslissing voor je was.’

Het betekent veel voor me om hem dat hardop te horen erkennen. ‘Ik moet het allemaal nog verwerken. Ik wist niet dat ik het zo geweldig zou vinden.’

‘Ik ben blij dat jij nu ook eindelijk de vrouw leert kennen van wie ik houd.’

Hoe kan het dat hij dit over mij wist voor ik het zelf wist?

‘Er wordt op dit moment een brief opgesteld om jou, vanwege al je vaardigheden en deskundigheid, uit te nodigen exclusief lid te worden van de kern van ons onderzoeksteam. Jouw betrokkenheid is van essentieel belang voor ons succes, des te meer nu de volgende fase van ons onderzoek begint.’

Wat moet ik hier nu op zeggen? Ik heb ingestemd aan dit onderzoek mee te werken en een actieve rol te spelen bij het proces. Ik heb nu aan den lijve iets ondervonden waarvan ik niet had gedacht dat ik het zou kunnen en ik heb het overleefd, maar ik ben nog nooit tegelijkertijd zo fysiek vernederd en toch seksueel bevredigd. Hoe werkt dit in onze hersenen? Hoe kon ik onder zulke extreme omstandigheden zulk puur genot ervaren?

En ik heb het niet alleen overleefd – ik vond het geweldig. Zou ik het weer doen? Onder bepaalde omstandigheden absoluut. Wil ik de antwoorden weten op al deze vragen? Meer dan ooit!

Hij masseert mijn schouders alsof hij zo eventuele zorgen weg kan kneden en ik geniet van dit stille moment samen. Uiteindelijk tilt hij me uiterst voorzichtig uit de hot-tub en droogt me zorgvuldig af. We kruipen daarna op een ligbed dicht tegen elkaar aan om ons te baden in het warme zonlicht.

‘Had jij gedacht dat je lichaam kon ervaren wat je die 48 uur hebt ervaren? Zelfs in je stoutste dromen?’

De herinnering aan de euforische veelvoudige orgasmen is nog steeds tastbaar en Jeremy houdt me dicht tegen zich aan als mijn lichaam door het genot weer dreigt te bezwijken. Gelukkig lig ik al. Ik kan onmogelijk boos op hem zijn als ik alleen al bij de herinnering weer dit heerlijke gevoel ervaar.

‘Vertel me wat er met je gebeurt.’

Als ik weer normaal kan ademen, probeer ik de bizarre sensatie aan hem uit te leggen. ‘De herinneringen zijn zo sterk en zo ongelofelijk intens dat het me fysiek overweldigt. Jij praat erover en mijn lichaam reageert, meteen.’

Hij wacht zwijgend, geduldig, tot ik verderga. Hij weet alles vast toch al dus ik geef hem zijn zin.

‘Ik had een echt geweldige... nou... heel echte fantasie. Zo zou je het waarschijnlijk kunnen noemen. Ongelofelijk. Ik zat helemaal in het moment en dat moment was zo ontzettend krachtig; ik was één met de wereld en toen voelde het alsof er overal tongen waren... Ik kon me niet concentreren.’ Het is gênant om het hardop te zeggen, zelfs na alles dat we hebben meegemaakt.

‘Ze waren overal, drongen bij me binnen, verkenden mijn innerlijke dieptes. Ik weet niet hoe ik het helemaal zou moeten omschrijven, het was zo immens, zo intens...’

Ik kijk hem nerveus aan terwijl hij mijn gezicht bestudeert en mijn woorden analyseert.

‘Ik heb er geen visuele herinneringen aan, alleen de complete kracht en focus van de sensaties. Die nemen tijdelijk mijn hoofd en bewustzijn over. Ik begrijp niet hoe een herinnering zo’n reactie kan oproepen, Jeremy. Kan dat eigenlijk wel? En zo nee, wat gebeurt er dan met me?’ Ik kijk hem afwachtend aan.

Hij zwijgt even. ‘Het was geen fantasie, Alexa. Het was allemaal echt.’

Primitieve lust trekt door mijn lichaam bij het horen van zijn woorden. Ik bloos hevig en ik voel het in mijn onderlichaam bonzen.

‘We hadden al je zintuigen, op tast na, geblokkeerd en daar hebben we uiteindelijk weer het horen aan toegevoegd. Je cognitieve processen verbinden de intensiteit van je gevoelens aan je fysieke lichaam. Met andere woorden: ze zijn neurologisch aan elkaar gekoppeld en daarom reageren je lichaam en hersenen zo sterk op die specifieke herinnering en alles wat die herinnering oproept. Dat is precies waar we op hoopten. Het is eigenlijk zelfs meer dan waar we op hoopten. Dit is het kritieke onderdeel van ons onderzoek, ons onbekende terrein, zogezegd. Door jouw kennis van psychologie en het feit dat je het aan den lijve hebt ondervonden, zullen we meer over de vrouwelijke seksualiteit leren dan ooit is onderzocht, laat staan dat er over gepubliceerd is.’

Ik sta versteld door zijn woorden; ik denk opeens aan het gesprek met Samuel en zijn eliteteam. Hij zal ongetwijfeld dolblij zijn met de resultaten, denk ik zwijgend.

‘Jeremy, Sam was er toch niet bij, hè?’ vraag ik bezorgd.

‘Nee, Alex. Dat zou ik je nooit aandoen. Er waren alleen twee collega’s van me en wat mensen die we hadden geregeld voor jouw “echte fantasie”.’

‘Goddank.’ Dat is een opluchting. Ik zou het alleen aan kunnen als ik anoniem met mijn blote kont in de lucht had gezeten.

‘Maar ik heb hem een kopie van de resultaten gestuurd en ik kan niet wachten om ze met hem te bespreken. Als alles volgens plan verloopt, kunnen we een revolutionair nieuw medicijn tegen depressie ontwikkelen zonder de soms verschrikkelijke bijwerkingen van de bestaande middelen, dat ook nog eens veel beter werkt en betrouwbaarder is voor de patiënt.’

‘Hebben jullie echt zoveel vooruitgang kunnen boeken door wat ik heb meegemaakt?’

‘Jij bent van fundamenteel belang voor ons succes, lieveling. Jij hoort bij de kern van wat wij hopen te bereiken.’

‘Niet te geloven dat we na al die jaren gaan samenwerken, Jeremy. Wie had dat gedacht? Trouwens, welke rol ga ik precies vervullen?’

‘Dat wordt allemaal later uitgelegd, dr. Blake. Je moet eerst een berg juridische documenten ondertekenen.’

***

De avond valt en Jeremy steekt de hangende open haard aan en zorgt ervoor dat ik knus op de bank lig. Ik mag niets doen – niets – terwijl hij aan het rommelen is om het avondeten klaar te maken. Tot mijn verrassing brengt hij me een glas perfect gekoelde Pouilly Fumé, mijn Franse lievelingswijn. Ik ben nog steeds onder de indruk van mijn omgeving en te zien aan de sterren die nu tevoorschijn komen zijn we ergens op het zuidelijk halfrond. Ik weet niet hoe ik hier ben gekomen; ik weet niet wat de datum is of hoe laat het is; hij heeft het niet meer over mijn telefoon gehad en ik heb er niet naar gevraagd. Volgens mij zijn de antwoorden op mijn vele vragen onbelangrijk voor dr. Quinn, dus laat ik het maar zo.

Na een heerlijke maaltijd van gegrilde zalm en gewokte groente zitten we dicht tegen elkaar aan op de bank bij het licht van het vuur en hebben we het over een onderwerp dat de komende dagen nog vaak zal terugkeren.

Ik aarzel even, maar waag het er dan toch op. ‘Mag ik je iets vragen?’

‘Natuurlijk.’

Ik ben blij dat het stellen van vragen niet langer zo’n heikel punt is. ‘Wat was er gebeurd als ik vrijdagavond nee had gezegd?’

‘Nee op het blijven of nee op het niets kunnen zien?’

‘Allebei, denk ik.’

‘Dan had ik je overgehaald. Dat is me altijd gelukt.’

‘Waarom kan ik nooit nee tegen jou zeggen, Jeremy?’

‘Zou je dat dan wel willen?’

‘Dat weet ik eigenlijk niet zeker; het is vreemd. Deels wel en deels niet. Ik moet ook aan mijn huwelijk denken, dus ik denk niet dat ik het zo geweldig zal vinden als ik eenmaal thuis ben en de werkelijkheid onder ogen moet zien. Maar aan de andere kant, het is jaren geleden dat Robert en ik op seksueel gebied samen zijn geweest.’

‘Echt? Wat is er dan aan de hand? Ik kan mijn handen niet langer dan een paar uur van je afhouden.’ Hij laat zijn hand langs mijn been naar mijn dij glijden.

‘Ik weet het niet... maar ik weet ook niet zeker of ik nog wel terug kan naar mijn aseksuele leven. Het stoorde me eerst niet, maar nu... nou, laten we zeggen dat ik me als een slapende vulkaan voel die door recente seismische activiteit helemaal tot uitbarsting is gekomen.’

‘Noem je me nu seismisch, dr. Blake?’

Hij gaat tussen mijn benen in liggen.

‘Dat is pas het begin, dr. Quinn. Maar even serieus, wat denk jij?’ Ik roep zijn bewegingen een halt toe.

‘Het voelt nooit verkeerd aan als wij samen zijn, Alex, ongeacht de omstandigheden, en het is nu zelfs belangrijker dan ooit.’

‘Echt? En zeg nu alsjeblieft niet dat je het enkel en alleen kan goedpraten vanwege het onderzoek.’

‘Nee, dat is het niet helemaal.’

Ik trek mijn wenkbrauwen op in afwachting van de rest van zijn verklaring.

‘Het is ook het feit dat onze relatie veel verder teruggaat dan die met wie dan ook. We zijn af en aan bijna ons halve leven bij elkaar geweest. Ik heb het gevoel dat ik bij jou hoor te zijn, dat we altijd een band met elkaar hebben gehad en dat we gewoon de weg naar elkaar moesten terugvinden. We hebben zoveel met elkaar gedeeld dat ik niet het gevoel heb dat dit slecht of verkeerd is. Ik kan me er moeilijk schuldig over voelen aangezien het me niets kan schelen hoe de “maatschappij” onze relatie ziet. Na wat je me over Robert hebt verteld, is het me wel duidelijk dat hij je niet waard is en ik wil jou heel erg graag. Ik heb het eerder al gezegd: ik kan me geen leven zonder jou voorstellen en op deze manier met jou samen zijn is de kers op de taart.’

Hij knijpt speels in mijn tepels om zijn laatste punt te benadrukken.

‘Wij zijn geweldig samen en het wordt me steeds duidelijker dat ik je nooit had moeten laten gaan. Jij hebt je kinderen, die heb je altijd gewild, en je huwelijk stelt zo te horen niet veel voor. Ik heb mijn carrière, dat is tot nu toe mijn doel geweest, maar nu ben jij mijn doel. Ik houd van je, Alexandra. Dat is altijd zo geweest en ik ben niet bereid je nog veel langer te delen. Dat is iets waar je heel binnenkort een beslissing over zult moeten nemen.’

Hij houdt van me en wil me niet delen? En dat laatste klinkt meer als een bevel dat ik dien te gehoorzamen. Zijn welbespraakte antwoord klinkt haast geoefend en zijn woorden vinden op onverwachte manier weerklank bij mij. Hij pakt mijn handen vast voor ik kan reageren.

‘Vraag: wilde je dit weekend bij me zijn? Had je erover nagedacht voor je vrijdagmiddag het hotel inliep?’

Mijn blik glijdt nerveus naar mijn bevende handen voor ik hem uiteindelijk aankijk.

Eén blik en hij heeft zijn antwoord. ‘Juist. Voor mij geldt precies hetzelfde. Heb je ergens spijt van?’

‘Dat is een nogal beladen vraag, Jeremy.’

‘O, kom op, lief. Je bent deze week zo ver gekomen, dan moet je nu niet opeens verlegen worden.’

Hij dringt aan op een antwoord, houdt mijn armen onder me gevangen zodat hij vrije toegang heeft tot mijn tepels die meteen hard worden. Als ik blijf treuzelen masseert hij mijn borsten.

‘Misschien had ik vanavond een beha moeten dragen.’

‘Misschien moet je vanavond helemaal niets dragen.’

Hij laat opeens mijn jurk naast ons op de vloer glijden.

‘En nu niet meer van onderwerp veranderen. Geef antwoord.’

‘Oké, oké, nee. Ik heb geen spijt. Het is moeilijk ergens spijt van te hebben als je onder de meesterlijke betovering bent gevallen van dr. Quinn...’ Vrijwel onmogelijk zelfs, denk ik als ik door zijn strelingen begin te kronkelen.

‘Seismische activiteit, meesterlijke betovering... Waar gaat dat heen?’ vraagt hij met een ondeugende onschuld.

De massage gaat door terwijl zijn zachte kusjes op mijn hals dringender worden. Mijn benen wijken uiteen onder zijn gewicht en ik voel zijn begeerte voor mij tegen mijn kruis groeien.

‘Mijn lichaam verraadt me elke keer dat ik bij je ben, ongeacht wat ik denk. En dat moet ik toch echt onder controle krijgen, vooral als we gaan samenwerken.’

‘Lief, je moet me beloven dat dát niet hoog op je prioriteitenlijst staat.’

Hij knabbelt op mijn oorlelletje als hij me optilt en me naar de grote ronde slaapkamer brengt. Hij gooit me op het enorme ronde bed. ‘Blijven liggen. Ik ben zo terug.’

Ik geef toe aan zijn verzoek. Het duizelt me, maar op een heerlijke manier. Gelukkig lig ik al.

Hij komt terug met een ondeugende grijns op zijn gezicht.

Hij is ongetwijfeld weer iets van plan, maar ik krijg niet de tijd om iets te zeggen want zijn strelingen gaan verder, dieper. O mijn hemel, daar gaan we weer.

‘Wanneer is genoeg eigenlijk genoeg?’ verzucht ik.

‘Met jou nooit, lief, maar je kunt altijd nee tegen me zeggen.’

Zijn schorre stem bij mijn oor wakkert mijn verlangen alleen maar aan, want hij weet donders goed dat dat voor mij nooit een optie is.

‘Zodat jij me zeker weer kunt vastbinden en laten geselen tot ik van gedachten verander?’

‘Hmm, zoiets...’ Hij lacht kort.

Ik moet me omkeren en op handen en knieën gaan zitten, terwijl hij me blijft strelen en plagen.

‘Blijf eens stilzitten. Ik wil iets uitproberen.’

Ik voel hem iets koels in mijn vagina duwen, niet te groot, maar ook niet klein. Dan beginnen de trillingen, eerst langzaam, maar al snel nemen ze toe in kracht. Ik kan me op niets anders concentreren dan op de sidderingen in mijn lichaam. Ik ben binnen de kortste keren nat van begeerte. Mijn lijf reageert onmiddellijk op de herinnering aan de warmte en de trillingen toen ik op dat platform vastzat. Zulke gevoelens, zo snel. Hoe is dat mogelijk?

Jeremy duwt zijn duim in mijn anus en ik verstijf. Wil ik dit wel? Tot mijn verrassing voelt het lekker en het gaat soepel. O hemel, wat heeft hij met me gedaan om dit te bereiken? Hij beweegt zijn duim zacht in het rond tot hij bij een specifiek drukpunt komt. Hij masseert het eerst zacht, dan wat harder en duwt het gevoel richting het trillen in mijn vagina.

Ik snak naar adem en huiver door de herinnering aan de euforische samentrekkingen.

Hij is zeer tevreden met het resultaat en bekijkt de verrassing op mijn gezicht met een scheve glimlach.

‘Fijn?’

‘Ja,’ is het enige dat ik kan zeggen als het gevoel ritmisch door mijn lichaam trekt en zijn vingers hun opwindende verkenningstocht voortzetten. Er lijkt een scheut hitte door mijn vagina en kont te trekken.

Hij trekt langzaam zijn duim terug, neemt een condoom uit een pakje en scheurt de verpakking open. Hij gaat achter me staan en rolt het condoom om.

Ik kijk vragend over mijn schouder; hij is ook zo lekker.

‘Rustig maar, lief. Ik doe het rustig aan.’

Zijn gladde penis dringt een stukje mijn anus binnen. Hij plaagt de entree voor hij langzaam, voorzichtig verder duwt. Hij geeft me telkens de tijd om aan zijn forse omvang in zo’n nauwe ruimte te wennen. Telkens dringt hij een stukje verder door, dieper. Hij benadrukt zijn dominante positie zonder iets van de intensiteit van het moment te verliezen. Dit gaat zo door tot hij me helemaal vult; het lijkt wel alsof hij speciaal voor mij op maat is gemaakt en ik kreun opgewonden. Het heeft daarachter nooit eerder zo goed gevoeld. Zijn dominantie is perfect, allesomvattend en compleet. Met zijn andere hand bespeelt hij meesterlijk mijn clitoris, harder, sneller en ik laat me door het genot meevoeren.

Hij duwt mijn borst naar het bed waardoor mijn tepels tegen het laken schuren. Door zijn positie heeft hij de complete controle over het ritme; hij bootst zo heel sluw het experiment na, maar zonder de boeien. Hij brengt me met zijn plagende vingers naar de rand van een orgasme, maar weigert verder te stoten en me over die rand te duwen. O god! Mijn kont zit helemaal vol en zijn penis lijkt elektrische stroomstootjes door mijn lichaam te schieten.

Tot mijn verbijstering voel ik mijn anus verder opengaan om hem nog dieper te kunnen nemen. Ik schreeuw, niet van pijn maar vanwege de diepte van mijn liefde voor deze man en het pure, heerlijke genot dat hij diep in mij kan opwekken. Ik word letterlijk door begeerte overspoeld als zijn vingers hun laatste beweging maken en ik kan me niet meer inhouden. Ik gil het uit; ik word nu gedreven door mijn primitieve instincten. Hij verschuift iets en het begint weer helemaal opnieuw. En nog eens. Ik kreun en steun bij elke onvermijdelijke stoot en ik verlies me in het heerlijke gevoel. Ik tol rond in een wereld waarvan ik voor dit weekend nog niet eens wist dat hij bestond en ga dan op in mijn pas ontdekte onbewuste orgastische universum, totaal doordrenkt van opwinding. Ik zou alles doen, door het vuur gaan, voor deze man en de dingen die hij met mijn lichaam kan doen.

Wat is er met me gebeurd? Ben ik een seksmaniak, een verslaafde? Ik kan niet eens op de juiste term komen. Ik heb me nooit zo’n seksueel genot kunnen voorstellen. Ik snap niet eens hoe dat mogelijk is. Zoals de meeste mensen heb ik weleens iets gelezen over hoe sommige mensen veelvoudige orgasmen kunnen beleven, maar wat ik nu heb meegemaakt is van een compleet andere orde. De intensiteit is zo overweldigend dat ik lange tijd helemaal in dat gevoel zwelg.

‘Is dit normaal? Natuurlijk? Het is zo plotseling... Zo alles...’ zeg ik als ik weer wat ben bijgekomen.

De uitdrukking op Jeremy’s gezicht maakt duidelijk dat hij net zo verbijsterd en gefascineerd is als ik.

Hij verwijdert voorzichtig de vibrator en stopt die zorgvuldig in een plastic zakje.

‘Nog meer testjes?’

‘Meer resultaten, meer ontdekkingen, voor de mensheid, je weet wel...’

‘En dat alles door onwijs lekkere seks. Wie had dat kunnen bedenken?’

‘Zelfs ik had niet kunnen bedenken dat het zo zou gaan.’

‘Nou, ik doe graag mee aan de experimenten, dr. Quinn.’

‘Ik anders ook, lief.’

Dan zwijgen we een tijdje; we gaan allebei op in onze eigen gedachten. We zijn te voldaan, totaal op ons gemak met het naakte lijf van de ander. We raken elkaar aan, strelen elkaar. We hebben geen woorden nodig, maar laten het moment voortduren.

‘Nu ik je hier toch heb: het is tijd voor meer zalf,’ zegt hij uiteindelijk.

‘Dat meen je niet! Het zit er pas net op,’ klaag ik.

‘En hoe effectief zal het zijn na wat we net hebben gedaan?’ vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen.

Ik schud alleen maar mijn hoofd.

‘Ik heb je beloofd voor je te zorgen en je weet hoe toegewijd ik ben aan mijn werk!’

Hij brengt mijn billen in positie en smeert er dan zacht de zalf op. Als ik hem over mijn schouder een blik toewerp, knipoogt hij ondeugend en werpt hij me een kus toe.

***

Jeremy is een man van zijn woord en zorgt de rest van de week voor me. Hij geeft me eten, baadt me, houdt me in de gaten, geeft me medicijnen, stimuleert me fysiek en intellectueel, put me emotioneel uit, zorgt ervoor dat ik slaap, borstelt mijn haren, masseert me en verzorgt mijn wonden en blauwe plekken. Ik neem geen enkele beslissing, heb geen contact met de buitenwereld. Het is alsof er buiten Avalon niets bestaat. Ik word helemaal omgeven door de slim vervaardigde veilige cocon van dr. Quinn. Ik heb me nog nooit zo geliefd, zo kwetsbaar gevoeld, bijna alsof ik hem altijd al nodig heb gehad om voor me te zorgen. Hoe heb ik het ooit zonder hem gered?

We praten, lachen, spelen en halen herinneringen op; het lijkt wel een soort huwelijksreis. Puur geluk. Behalve dan dat ik Jordan en Elizabeth mis en ik vind het moeilijk dat ik ze niet kan bereiken daar in de wildernis. Ik heb ze nog nooit zo lang moeten missen, maar zelfs als ik thuis was zouden zij nog niet terug zijn en dat is een geruststellende gedachte. Ik verdring de gedachte aan het gesprek dat ik met Robert zal moeten voeren. De wereld draait waarschijnlijk gewoon door terwijl ik hier, ver van alle andere realiteit, alleen besta in dit afgezonderde luxe boomhuis en me koester in Jeremy’s liefde en aandacht.

‘Kom eens, ik wil je bloeddruk meten. Je lijkt energieker dan eerst.’

‘Niet wéér! Ik ben straks nog de meest bestudeerde proefpersoon ooit.’

Hij negeert mijn overdreven uitroep.

‘Als je bloeddruk normaal is gaan we naar het strand... Hij is eigenlijk heel goed. Geen wonder dat je zoveel meer energie hebt. Kleed jij je vast om, dan maak ik een picknick voor ons klaar. Er staat een doos in de inloopkast met alles wat je maar nodig hebt.’

Ik staar hem aarzelend aan. Meent hij dat nou? En wat is hij van plan?

‘Hup, voor ik van gedachten verander.’

Ik kom in actie. Ik haal opgelucht adem als ik normale kleren in de doos vind, gelukkig hoef ik me niet langer in spannende pakjes te verkleden. Ik trek een badpak aan met daaroverheen een luchtige strandjurk, voor het geval het water warm genoeg is om even een duik te nemen. Ik pak een zonnebril, een hoed en een flesje zonnebrand en voel me beter dan ik me ooit heb gevoeld.

Jeremy heeft een rugzak klaarstaan en dan lopen we samen door de enorme dubbele deuren van de boomhut naar buiten. Achter het huis loopt een oprijlaan naar de bergrug. Ik zie een grote man naast een soort controlepost staan. Hij is in uniform en draagt een geweer over zijn schouder. De man zwaait. Jeremy knikt naar hem en leidt me snel de andere kant op, naar het strand beneden.

Er loopt een rilling over mijn rug. ‘Ik dacht dat we helemaal alleen waren. Is dat echt nodig?’

‘Ik leg alles uit op het strand.’

Voor het eerst in dagen bespeur ik een gevaarlijke ondertoon in Jeremy’s stem, maar daar wil ik niet bij stil blijven staan.

We schudden een deken uit en gaan daar op zitten met een uitgebreide picknick voor ons. Het weidse uitzicht is adembenemend zo met de strakblauwe hemel.

‘Wow, het is hier echt fantastisch. Ik hoop dat we hier nog even kunnen blijven.’

‘We hebben zeeën van tijd. Het is fijn om zo weer samen met jou buiten te zijn.’

‘Meer dan fijn, want ik kan het nu ook zien.’

Hij strijkt teder de haren voor mijn gezicht weg en duwt ze achter mijn oor.

‘En hoe gaat het nu echt met je?’ vraagt hij zacht.

‘Ik voel me stukken beter, dank je. Dat kan toch ook niet anders? Ik heb je onverdeelde fysieke, emotionele, mentale en medische aandacht gehad. En jij dan? Jij ziet eruit alsof je veel aan je hoofd hebt.’

‘Dat is ook zo. Ik heb je veel uit te leggen, maar ik kon binnen het risico niet nemen.’

Hij gebaart in de richting van het huis achter ons.

‘Hoezo?’

‘Wil je het echt weten? Ik weet niet zeker of we nu worden afgeluisterd of niet. Ik weet wel dat het hier buiten een stuk veiliger voor ons is.’

‘Afgeluisterd? Door wie? Wat is er hier allemaal aan de hand, Jeremy?’ Ik kijk hem nerveus aan. ‘Of wil ik dat niet weten?’

‘Ik zou je hier liever niet verder bij betrekken, Alex. Maar aangezien je er nu deel van uitmaakt, moet je wel het een en ander weten.’

Ik heb het akelige gevoel dat de cocon die Jeremy zo zorgvuldig heeft opgebouwd gedurende onze tijd samen op het punt staat langzaam maar zeker uit elkaar te rafelen.

Hij houdt mijn hand vast en streelt mijn vingers, alsof hij even zijn gedachten op een rijtje moet zetten.

‘Gooi het er maar uit, dr. Quinn.’

Hij knikt. ‘Ik hoef jou niets te vertellen over de cijfers voor depressie; de markt voor een effectief medicijn is immens groot en zal de komende tien jaar alleen maar groeien, met name in westerse economieën. Antidepressiva zijn een miljardenindustrie en elk groot farmaceutisch bedrijf ter wereld zoekt op het moment verwoed naar effectievere medicijnen, onderzoekt allerlei mogelijkheden en investeert in alles wat er ook maar enigszins mee te maken lijkt te hebben. De zaak is nog dringender geworden naar aanleiding van onderzoeken die de Amerikaanse Voedsel- en Warenautoriteit onlangs heeft laten uitvoeren. De conclusie was dat sommige antidepressiva in vergelijking tot een placebo in verband kunnen worden gebracht met een toename van suïcidale neigingen. Nu staan de bedrijven onder enorme druk om een nieuw medicijn te ontwikkelen. De concurrentie is echt moordend en ik zeg het niet graag, maar het gaat niet altijd volgens de regels. Daarom moeten wij dit gesprek hebben.’

Hij klinkt een beetje gespannen en dat is zo ongebruikelijk dat ik aandachtig naar hem luister.

‘Iemand heeft gedurende de afgelopen vierentwintig uur Sams computer gehackt en heeft dus ook toegang tot de resultaten die ik hem heb gestuurd. Dat is ook de reden voor de extra beveiliging. We zijn er nog niet achter wie het was en dat kan nog even duren. Alexa, ik wil je niet onnodig bang maken, maar als onze concurrenten achter de mogelijkheden komen van de formule die we ontwikkelen als resultaat van het afgelopen weekend en jouw betrokkenheid daarbij... Nou, dat zou misschien gevaar voor jou kunnen opleveren. En dat risico wil ik niet lopen. Ik heb een bekwame bodyguard geregeld die zich op de universiteit zal voordoen als je fulltime onderzoeksassistent zodat je thuis veilig aan het werk kunt.’

‘Meen je dat nou?’

‘Ik heb je in deze situatie geplaatst en ik neem de volle verantwoordelijkheid voor jouw veiligheid. Ik weet niet wat ik zou doen als jou iets zou overkomen.’

‘Maar wat zou er dan kunnen gebeuren, Jeremy? Waar maak jij je zo’n zorgen om?’

‘Alle farmaceutische bedrijven houden zich bezig met het beschermen van hun bestaande en potentiële patenten en de grootste spelers sparen zich kosten noch moeite. Ze hebben speciale afdelingen voor hun speurwerk en hun werknemers zijn ook niet zomaar van de straat geplukt. Ze werven voormalige mariniers, hackers, wetenschappers, neurochirurgen en voormalige rechters die de beste zijn of waren op hun terrein. Sommige van de slimste en meest getalenteerde mensen op de planeet krijgen exorbitante bedragen om bepaalde vereisten te vervullen voor de firma’s waarvoor ze werken.’

‘En hoor jij daar bij?’

‘Nee, niet per definitie. Ik heb een specifieke regeling met een farmaceutisch bedrijf met betrekking tot de ontwikkeling van een medicijn tegen depressie. Deze speciale afdelingen bestaan enkel en alleen om ervoor te zorgen dat de intellectuele eigendommen van het bedrijf tijdens elke ontwikkelingsfase koste wat kost beschermd worden. Zij zorgen in wezen voor de beveiliging van onze onderzoeksresultaten. Tegen de tijd dat wij dichter bij de ontwikkeling van een formule of product komen en aan het voorbereidende proces beginnen van een patentaanvraag – wat een lang traject kan zijn – wordt hun betrokkenheid ook steeds groter. Intellectuele spionage komt veel voor in de farmaceutische industrie en voor sommige organisaties weegt menselijk lijden niet op tegen het verkrijgen van patenten. Het hoort bij hun manier van zakendoen. Ik ben bang dat als een van onze concurrenten betrokken is bij het hacken, wat op dit moment nog niet vaststaat, ze misschien zelf onze resultaten zullen willen verifiëren.’

‘Met mij?’ roep ik totaal gechoqueerd.

‘Het is niet waarschijnlijk, maar het is ook niet onmogelijk. Ik wil je niet bang maken, Alex. En ik laat niets met je gebeuren, maar je zult met de extra beveiliging moeten leren leven. Ik accepteer geen nee.’

‘Denk je echt dat er iets zou kunnen gebeuren?’

‘Hopelijk niet, maar we treffen extra voorzorgsmaatregelen. In de tussentijd wil ik je iets geven, Alexandra. Een aandenken aan onze tijd samen en een middel om je te beschermen.’ Hij pakt met een serieuze blik een klein doosje uit zijn rugzak en maakt het voorzichtig open.

Hij legt dan een zilverkleurige armband op mijn hand. Ik bekijk hem van alle kanten.

Zo te zien is hij bezet met roze diamantjes en er lijkt een oude Keltische inscriptie op te staan. Het fijne en ingewikkelde ontwerp vormt een scherp contrast met het robuuste gewicht van de armband.

‘Jeremy...’

‘Alexandra, aangezien ik op dit moment nog geen ring om je vinger kan schuiven, hoop ik dat je wilt beloven dat je deze zult dragen en niet zal afdoen. Wil je dat voor me doen?’

Hij kijkt me diep in de ogen.

Ik kijk hem aan. Ik heb de afgelopen week zoveel meegemaakt. Hij heeft zoveel van me gevraagd en me onvoorstelbare dingen laten doen... Ga ik dan met hem in discussie over het dragen van dit schitterende sieraad? Ik voel dat dit ontzettend belangrijk voor hem is.

‘Ja, natuurlijk.’ Alsof ik iets anders zou zeggen. ‘Het is zo mooi. Waar staan deze symbolen voor?’

‘Het zijn de Keltische letters voor anam cara. Dat betekent “zielsvriend” of “zielsverwant”.’

Mijn hart smelt en ik slik snel een brok in mijn keel weg. We kijken elkaar diep in de ogen en even bestaan alleen wij tweeën in een serene, vredige en positieve omgeving. Ik weet dat ik bij hem hoor en hij bij mij. Ik steek hem zwijgend mijn arm toe.

‘Dank je, Alex. Mogen onze zielen glimlachen in de omarming van onze anam cara.’

Hij doet hem om mijn pols en als hij de sluiting dichtdoet hoor ik een vreemd elektronisch geluidje. Hij past perfect. Niet te groot en niet te klein, maar ik kan hem ook niet over mijn hand af doen. Ik voel me op alle mogelijke vlakken met hem verbonden en ik ben dolblij met dit fysieke symbool van onze liefde.

‘Wat was dat voor een geluidje?’ vraag ik nieuwsgierig.

‘Hij is digitaal gecodeerd, zowel fysiek als elektronisch om je pols verzegeld en zo hebben zowel Sams teams als mijn teams vierentwintig uur per dag toegang tot je locatie mocht er iets onvoorziens gebeuren. Het is belangrijk voor me dat je het zelf wilde dragen voor ik hem om je pols deed.’

Nou, ik had niet verwacht op zo’n pragmatische wijze met hem in verbinding te staan. Ik bestudeer het mooie ‘techno’ sieraad, of liever gezegd mijn boei, om mijn pols. Ik denk terug aan de tijd dat ik voor de Argyle roze-diamantmijnen in West-Australië werkte en de voorzorgsmaatregelen die het bedrijf trof om deze waardevolle edelstenen veilig van de mijn naar Perth te transporteren. Er werden meerdere malen per week schijnvluchten uitgevoerd zodat niemand wist op welke vlucht de diamanten nu echt zaten – de zeldzaamste en duurste diamanten ter wereld. En nu staar ik naar de steentjes die in de armband zijn verwerkt. Het is echt ongelofelijk wat bedrijven er voor over hebben en wat ze willen betalen om hun bedrijfsmiddelen te beveiligen. Net als ik denk dat dit Alice in Wonderland-avontuur tot een eind komt, gebeurt er dit. Ik krijg een naar gevoel in mijn buik. Vreemd genoeg komt er geen enkele vraag in me op, alleen een stille berusting. Ik zit daar tegenover hem, haal bewust adem, streel onbewust de zilveren armband.

We keren vele uren later terug naar de boomhut, nadat we hebben geprobeerd de meer sinistere toekomstbeelden in de oceaan van ons af te spoelen. Dat was precies wat we nodig hadden.

Onze laatste nacht samen is opvallend rustiger dan de vorige avonden. We omhelzen elkaar lang in een prettige stilte en absorberen de impact van het pad dat we nu eindelijk samen hebben gekozen. Er wordt haast niets gezegd, maar onze emoties spelen duidelijk op. Ons vrijen is een haast spirituele ervaring, terwijl we ons baden in de wetenschap dat ons leven naar aanleiding van deze ervaring onherroepelijk is veranderd. We beseffen allebei dat de toekomst na ons vertrek uit Avalon onzeker is. Er kleeft een onweerstaanbaar randje aan ons onbekende lot. We slapen maar een paar uur, terwijl we liefdevol in elkaars armen liggen.

***

De volgende ochtend is het buiten zwaarbewolkt. We vertrekken in een privévliegtuig en ik zie niets van het landschap onder ons aangezien het schuilgaat achter wolken en mist terwijl wij uiteindelijk in het felle zonlicht vliegen. Ik weet dat Jeremy een bijzonder vindingrijke man is als hij iets wil, maar ik had geen idee dat die eigenschap ook het weer betrof. Ik weet niet of we boven land of water vliegen en hij wil me niets over de locatie van Avalon vertellen. Hij zegt dat hoe minder ik weet, hoe veiliger ik zal zijn en dat is zijn prioriteit. We houden de hele vlucht elkaars hand vast. Op een gegeven moment dut ik in, mijn hoofd op zijn schouder, en ik word pas wakker als we aan de afdaling beginnen en ons afscheid steeds dichterbij komt.

We omhelzen elkaar hartstochtelijk en ik pink een paar stille tranen weg voor ik uit het vliegtuig stap. Ik wil niet bij hem weg, maar ik weet dat het moet. Mijn bagage wordt kennelijk automatisch op mijn vlucht naar Hobart gezet. Jeremy gaat verder met dit vliegtuig en keert uiteindelijk terug naar Boston.

Ik ga op de automatische piloot op mijn stoel zitten en ik ben dankbaar voor de lege stoelen naast me. Ik probeer alles van de afgelopen week te verwerken, maar ik denk ook aan het mogelijke risico van mijn betrokkenheid en de toekomst van mijn gezin. Het is me bijna te veel. Ik buk me om mijn instapkaart in mijn handtas te stoppen en zie daar een dikke envelop in zitten. Ik maak hem open en haal een briefje tevoorschijn in Jeremy’s handschrift.

..

Mijn liefste Alexandra,

..

Ik dacht dat je deze foto’s nu wel zou willen bekijken zodat je een duidelijker beeld krijgt van de vrouw van wie ik houd. Vergeet haar niet als je eenmaal weer thuis bent; ze is mijn alles.

Wees voorzichtig, mijn lief, tot we elkaar weer zien.

Wel thuis.

..

J xx

De foto’s komen als een donderslag bij heldere hemel. Ben ik dat echt? Ik bekijk ze zorgvuldig.

..

• De lezing die ik vrijdagmiddag gaf
• De lunch met Samuel en zijn onderzoeksteam
• Ik loop de lobby van het hotel binnen met opgestoken haar en een zakelijke uitstraling
• Ik draag de rode jurk en de blinddoek
• Ik zit geblinddoekt en geboeid op het dak
• Ik zing en speel gitaar
• Ik draag een leren jumpsuit en laarzen
• Twee in leer gehulde lichamen op een motor
• Parachutespringen
• Ik zit glimlachend met een zonnebril op in een rijdende zwarte cabrio
• Ik drijf naakt in donker water
• Ik draag een mantel met capuchon en leren banden
• Op het strand, zwemmend met Jeremy
• Gekleed in dezelfde kleren die ik nu draag; klaar om naar huis te gaan

Deze beelden zijn zo anders dan de beelden in mijn hoofd, onvoorstelbaar. De blinddoek lijkt mijn nervositeit te verbergen en mijn lichaam lijkt dat van een sensueel wezen te zijn dat elke ervaring absorbeert. Ik krijg het er helemaal warm van en ik druk de foto’s tegen mijn borst. Wie had ooit gedacht dat ik zo kon zijn?

Ik denk na over Jeremy’s vraag die ik gedurende onze tijd samen niet kon beantwoorden: ‘Sinds wanneer geeft het moederschap je toestemming om je seksualiteit te negeren?’

Ik heb het mezelf dus al die jaren ontzegd. Wie had kunnen denken dat mijn seksuele passie pas weer zou ontsteken door zoiets extreems als een weekend lang blind te zijn, zonder vragen te stellen en open te staan voor een psychologisch, fysiek en neurologisch experiment op het limbisch systeem? Alleen Jeremy, natuurlijk.

***

Ik loop mijn huis binnen en begroet mijn mooie kinderen alsof er helemaal niets is veranderd, maar ik weet wel beter. Ik geef ze een lange, stevige knuffel en ik houd meer van ze dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Het is nu of nooit. Mijn lot is bezegeld door mijn week met Jeremy en ik moet het gesprek met Robert voeren dat ik al jaren heb uitgesteld. Ik regel met mijn zus dat zij op de kinderen past zodat Robert en ik samen uit eten kunnen gaan. Ik wil dit gesprek niet thuis hebben, maar ik weet ook niet zeker of het in het openbaar moet plaatsvinden. Ik heb allerlei verschillende scenario’s zitten bedenken voor de beste manier om aan zo’n gevoelig gesprek te beginnen.

Ik had me geen zorgen hoeven maken. Hij had er kennelijk net zo’n behoefte aan om over ons huwelijk te praten als ik.

Ik vertel hem dat ik bij Jeremy ben geweest en wat voor een effect dat op me heeft gehad, dat ik zijn aanwezigheid in mijn leven niet langer kan ontkennen. Ik zeg niets over mijn rol in het experiment. Robert zit zwijgend tegenover me aan tafel terwijl ik op een emotionele reactie wacht om een idee te krijgen van wat hij denkt. Tot mijn verbazing zie ik opluchting. Geen woede, geen tranen, maar opluchting.

Hij legt uiteindelijk uit dat hij al jaren met zijn eigen seksualiteit worstelt en daardoor met zichzelf in de knoop heeft gezeten. Hij wilde dit gesprek eerder niet voeren omdat ik psycholoog ben en hij niet wilde dat ik hem zou analyseren voor hij er voor zichzelf uit was. En hij wilde mij en de kinderen geen pijn doen. Hij vertelt dat hij dit ook niet langer kan ontkennen, dat hij moet ontdekken of hij nu werkelijk homoseksueel is of niet. Hij denkt van wel.

Ik maakte me zorgen over hoe hij op mijn nieuws zou reageren en dan komt hij met dit! Het verklaart zeker ons ontbrekende seksleven. Hoe heb ik dit kunnen missen? Ik vraag me af hoe ik hierop had gereageerd als ik de afgelopen week met Jeremy niet had gehad. Ik zou kapot zijn geweest, stel ik me zo voor... Maar nu, nou, nu zijn er opeens allerlei mogelijkheden die nog niet zo lang geleden onmogelijk leken te zijn.

We zijn eerlijker en meer open tegen elkaar tijdens dit etentje van een paar uur dan gedurende de afgelopen vijf jaar. Ons gesprek verloopt makkelijk en we praten met elkaar op een manier die voorvloeit uit respect en vriendschap. Ik begrijp waarom ik me toen aangetrokken voelde tot de man die voor me zit, de vader van mijn kinderen. Hij is een goede man met een goed hart. Maar wij delen ons hart niet langer met elkaar.

We besluiten dit goed uit te werken voor onze kinderen en elkaar te blijven steunen. Het lijkt alsof er een enorme last van onze loodzware relatie is gevallen en we weer de positieve dingen in het leven kunnen zien. We glimlachen. We omhelzen elkaar. We nemen aparte kamers onder hetzelfde dak. We zijn tevreden met deze regeling voor de korte termijn. De kinderen merken de verandering op en we lachen samen meer dan we in jaren hebben gedaan.

***

Een paar dagen later krijg ik, zoals Jeremy al beloofde, een brief waarin ik word uitgenodigd lid te worden van zijn wereldwijde onderzoekforum.

..

Geachte dr. Blake,

Hopelijk gaat het u goed. Ik wil u hierbij formeel uitnodigen lid te worden van ons besloten onderzoeksteam dat zich specialiseert in het ontwikkelen van een geneesmiddel tegen depressie. Uw specifieke vaardigheden en deskundigheid zijn perfect voor de positie van hoofd psychologie voor Project Zodiak, waarbij u samenwerkt met verschillende uitmuntende medisch onderzoekers en beroepsdeskundigen.

Zoals u weet is dit project uiterst vertrouwelijk en dat zal de komende twaalf maanden zo blijven. Bijgaand vindt u een uitgebreide geheimhoudingsverklaring die u dient te ondertekenen voor we u verdere informatie kunnen sturen. Naar gelang we vooruitgang boeken bij ons onderzoek wordt het wellicht mogelijk gedurende de komende twee tot drie jaar hierover te publiceren en dan zal uw aanzienlijke bijdrage ook formeel worden erkend.

In deze fase van het onderzoek is het voornamelijk parttime en we hopen dan ook dat u dit kunt combineren met uw huidige universitaire werklast. Ik ben zo vrij geweest hierover contact op te nemen met uw decaan en hij heeft zijn steun in dezen toegezegd. U zult verplicht enkele internationale conferenties moeten bijwonen, waarvan de eerste volgende maand in Londen zal plaatsvinden, zie de details in bijgaande documenten. U zult een aanzienlijk bedrag ontvangen voor uw diensten, nader te bepalen in persoon gedurende de komende twee weken.

Uw academische kwalificaties, professionele achtergrond en recente onderzoekservaringen zijn van het grootste belang voor de succesvolle voortgang van dit project en wij stellen uw unieke bijdrage ten zeerste op prijs. Bedankt dat u de tijd heeft genomen met ons af te spreken en we kijken uit naar een productieve, prettige samenwerking in de komende jaren. We kijken er erg naar uit u in het team te verwelkomen.

Hoogachtend,

Lionel McKinnon

Voorzitter

Ik krijg vlinders in mijn buik na het lezen van de brief. Opwinding en zenuwen strijden om voorrang. Mijn wangen gloeien. De brief ziet er zo officieel uit, zo nobel, en de seksuele ondertonen zijn listig verborgen. Ik streel onbewust de armband om mijn pols.

‘Alles oké?’ Robert kijkt op van zijn krant.

Mijn hand beeft als ik hem de brief geef.

‘Gaat dit over dat onderzoek waar je het met Jeremy over hebt gehad?’

Ik knik.

‘Wat een geweldig nieuws, gefeliciteerd! Je werkt ook zo hard, dit heb je echt verdiend. We hebben champagne nodig.’

Hij kust mijn wang.

Waar heb ik die geweldige mannen in mijn leven aan te danken?