Boutigues liep met kleine passen naast Maigret en zij hadden nog geen twintig meter afgelegd, toen de inspecteur onthulde:

'Ik heb iets merkwaardigs ontdekt!... De directeur, die ik al jaren ken, heeft eveneens de supervisie over Hotel du Cap te Cap Ferrat, dat aan dezelfde maatschappij behoort...'

Ze hadden juist Hotel Provencal verlaten. De zee, die zich voor hen uitstrekte, leek in het donker een loodkleurige oppervlakte, waarin geen golfje te bespeuren was.

Rechts konden zij de lichten van Cannes onderscheiden. Links die van Nice. En achter al die glinsterende punten trachtte Boutigues iets aan te duiden. 'Kent u Cap Ferrat?... Tussen Nice en Monte Carlo? ..

Maigret knikte. Hij had inmiddels een tamelijk duidelijk beeld van de Cóte d'Azur gekregen. Een eindeloze boulevard, die een aanvang nam bij Cannes en eindigde bij Menton, een boulevard van zestig kilometer, waarlangs de villa's aaneengerijd stonden, nu en dan afgewisseld door een casino of een luxe hotel... De befaamde blauwe zee ... De bergen ... Alle verrukkingen, die de folders van de reisbureau's in het vooruitzicht stelden: sinaasappelboompjes, mimosastruiken, zon, palmen en pijnbomen, tennisbanen, golflinks, theesalons en bars américains... 'Wat hebt u voor merkwaardigs ontdekt?'

'Dat Harry Brown er aan de Cöte een maitresse op nahoudt! De directeur heeft hem herhaaldelijk te Cap Ferrat gezien, waar hij haar komt opzoeken. Het is een vrouw van omstreeks dertig, een weduwe of een gescheiden vrouw, een beschaafd type; hij heeft een villa voor haar gehuurd ...'

Luisterde Maigret eigenlijk wel? Hij keek met een narrig gezicht naar het indrukwekkende, nachtelijke vergezicht, dat zich voor hem uitstrekte. Boutigues vervolgde:

'Hij bezoekt haar ongeveer eens per maand ... Het hele Hotel du Cap is ervan op de hoogte, omdat Brown zich in allerlei bochten wringt om zijn verhouding geheim te houden. Wanneer hij niet in het hotel slaapt komt hij langs de diensttrap weer binnen om het personeel te doen geloven, dat hij die nacht niet is weggeweest...'

'Wat een idioot!' zei Maigret, met zo weinig overtuiging, dat de inspecteur de neiging had, niets meer te zeggen.

'Houdt u hem niet meer in het oog?'

'Nee ... of, ja!...'

'Zou u de vrouw in kwestie in Cap Ferrat niet eens opzoeken?'

Maigret kon het waarlijk niet zeggen! Hij kon tenslotte niet aan alles tegelijk denken en op dat moment ging zijn belangstelling niet uit naar Harry, maar naar Wil-liam Brown. Op de Place Macé drukte hij de inspecteur haastig de hand en sprong in een taxi. 'Richting Cap d'Antibes. Ik zeg wel, wanneer u moet stoppen..

En achter in de wagen zei hij in zichzelf voor de zoveelste maal:

'William Brown is vermoord!'

Het tuinhekje, het grintpad, daarna de huisbel en een elektrische lamp, die boven de voordeur ging gloeien. In de vestibule klonken stappen, de deur werd op een kier geopend...

'O, bent u daar!' zei Gina Martini, toen ze de commissaris herkende. Ze ging achteruit om hem de gelegenheid te geven binnen te komen. In de zitkamer klonk een mannenstem. 'Gaat u maar binnen ... ik zal u vertellen ...' De man stond midden in het vertrek en hij had een opschrijfboekje in de hand. De moeder was tot aan haar middel in een kast gedoken.

'De heer Petitfils... Wij hebben hem verzocht hier te komen om ...'

De heer Petitfils was een mager mannetje, met een indrukwekkende hangsnor en een vermoeide blik. 'Hij is directeur van het grootste makelaarskantoor hier... Wij hebben hem om advies gevraagd in verband met...'

Naar muskus rook het ook nu nog ... De beide vrouwen hadden hun rouwkleren uitgetrokken en liepen in peignoirs rond. Hun voeten staken in pantoffels. De hele boel lag overhoop. En het leek wel of het licht slechter brandde dan de vorige keer. Het vertrek maakte een vale, grauwe indruk. De moeder kwam uit de kast te voorschijn en begroette Maigret. Daarna verklaarde ze: 'Nu ik die vrouwen op de begrafenis eenmaal heb gezien heb ik er geen rust meer onder... Ik heb de heer Petitfils gevraagd, welke maatregelen wij kunnen nemen ... Hij is het met mij eens, dat wij een inventarislijst moeten opstellen .. 'Een inventarislijst? Waarvan?'

'Van de dingen, die van ons waren en van de dingen, die aan William behoorden... Wij zijn er al sedert vanmiddag twee uur aan bezig ...'

Maigret twijfelde er niet aan. Op de tafels lagen stapels linnengoed, op de vloer ontdekte hij de meest uiteenlopende voorwerpen: stapels boeken naast manden, waarin nog meer linnengoed lag ...

En de heer Petitfils noteerde alles en zette kruisjes achter de omschrijving van bepaalde voorwerpen. Wat had Maigret hier eigenlijk verwacht te zullen bereiken? Dit was het huis van Brown al niet meer. Hier hoefde hij William Brown niet meer te zoeken. De kasten werden leeggehaald, laden werden omgekeerd, alles werd op stapels gezet, alles werd gesorteerd. 'Die kachel bijvoorbeeld, die is altijd van mij geweest', zei de moeder.

'Die had ik twintig jaar geleden al, toen wij nog in Toulouse woonden.'

'Wat mag ik u aanbieden, commissaris?' vroeg Gina. Er stond een gebruikt glas op tafel: kennelijk dat van de makelaar. Terwijl hij ijverig noteerde rookte hij een van Browns sigaren.

'Nee, dank u... Ik kwam u eigenlijk alleen vertellen ...'

Wat had hij hun willen vertellen? 'Dat ik morgen de werkelijke dader reeds hoop te arresteren ..

'Dat is vlug gegaan ...'

Zij hadden er geen belangstelling voor. De moeder vroeg hem ogenblikkelijk:

'U hebt waarschijnlijk een onderhoud met de zoon gehad? ... Wat heeft hij gezegd?... Wat is hij van plan te doen?... Moeten wij er op rekenen, dat hij ons het leven zuur gaat maken?'

'Ik kan het u niet zeggen ... Ik zou het niet denken ...'

'Het zou ook een schandaal zijn! Zulke rijke mensen! Maar dat zie je toch dikwijls, dat dergelijke mensen juist...'

De moeder had het er blijkbaar nogal mee te kwaad. Zij verkeerde in de grootste ongerustheid! Ze keek naar alle oude rommel, die door het vertrek lag verspreid, met de uitgesproken angst er afstand van te moeten doen. De hand van Maigret rustte op de plaats, waar zich zijn portefeuille bevond. Hij hoefde die portefeuille alleen maar open te slaan om er een bepaald papier uit te nemen - hij kon de beide vrouwen dat papier laten lezen ... Vermoedelijk zouden ze ogenblikkelijk hun bezigheden staken en elkaar huilend van opluchting om de hals vallen. Misschien zou de plotselinge vreugde voor de moeder zelfs te sterk blijken en haar dood veroorzaken.

Het ging immers om miljoenen! Miljoenen, waarover zij weliswaar nog niet konden beschikken, die zij eerst in Australië langs juridische weg moesten opeisen, maar desondanks miljoenen!

En zij zouden ze opeisen! In gedachten zag hij ze al aan boord gaan en in Australië met veel vertoon van waardigheid voet aan wal zetten! Makelaars als de heer Petitfils zouden er in dat stadium niet meer aan te pas komen; zij zouden te maken krijgen met notarissen, advocaten en procureurs...

'Ik zal u niet langer ophouden ... Ik zie u morgen nog wel..

De taxi had hij buiten laten wachten. Hij stapte in zonder bestemming op te geven en de chauffeur bleef bij het open portier staan wachten ... 'Naar Cannes ...' zei Maigret tenslotte. Nog altijd draaiden zijn gedachten in dezelfde kring rond.

- Brown is vermoord!

- Vooral geen publiciteit!

Hij kon Brown wel verwensen! Wanneer Brown de messteken van voren had gekregen zou Maigret op dat moment vermoedelijk maar al te graag hebben geloofd, dat zij het werk van Brown zelf waren geweest, dat hij de samenleving op deze wijze nog eens extra had willen treiteren. Maar je kon nu eenmaal geen zelfmoord plegen door jezelf messteken in de rug toe te brengen! En toch was het inmiddels niet meer Brown zelf, die zijn gedachten in beslag nam. De commissaris had het gevoel, dat hij Brown zijn leven lang had gekend. Eerst William in Australië... Een jongen van goede huize, die een prima opvoeding had genoten. Hij moest een min of meer geremde natuur zijn geweest, die aanvankelijk bij zijn ouders thuis woonde en naderhand, toen hij de leeftijd daarvoor had bereikt, getrouwd was met een meisje, dat zijn familie voor hem uitgezocht had. Kinderen had hij gekregen, zoals ieder ander ... Deze Brown leek als twee druppels water op Brown junior ___Misschien had hij zich in die jaren ook wel eens

onbevredigd gevoeld, had hij vage verlangens gekoesterd, maar die zou hij vermoedelijk op rekening hebben geschoven van een voorbijgaande ongesteldheid, die hij mogelijk met een laxeermiddel had bestreden. En daarna dezelfde William in Europa ... Waar alle remmen plotseling losschoten ... Waar er geen houden meer aan was. Verbijsterd moest hij zijn geweest door alle mogelijkheden, die het bestaan bleek te bieden... Hij werd een van de bekende figuren langs die boulevard, die zich uitstrekt van Cannes tot Menton... Te Cannes lag zijn jacht. Te Nice speelde hij baccarat... En er was nog zoveel meer, wat hij aan de Cöte d'Azur kon doen! Hij moest wel een onmetelijke tegenzin hebben gevoeld bij de gedachte naar Australië terug te keren ... - De volgende maand ...

Maar de volgende maand bleek de tegenzin nog even groot! En toen hadden ze hem onder curatele laten stellen. Zijn zwager liet zich niet om de tuin leiden. De hele familie Brown, met hun aanhang in het verre Australië, kwam in het geweer!

Maar hij was niet meer in staat afstand te doen van zijn boulevard, van de weke atmosfeer aan de Cóte, van zijn gemakkelijk, ongecompliceerd bestaan ... Het jacht verdween. Zijn intrek nam hij in een kleine villa ... Ook op het gebied van vrouwen daalde het niveau. Hij zocht zijn toevlucht bij Gina Martini... Daarop volgde de walging ... Hij begon onverschillig te worden voor zijn uiterlijk, voor alles wat met zijn bestaan te maken had ... Zelfs de villa in Cap d'Antibes werd hem te burgerlijk ...

Hij ontdekte de Liberty Bar ... Jaja ... Sylvie ... En in Australië zette hij het proces voort tegen alle leden van zijn familie, die niet van het pad der deugd waren afgeweken. Om hen te treiteren, zoals Brown junior het had genoemd... Door middel van een testament verschafte hij zich de zekerheid, dat hij zelfs na zijn dood nog zou kunnen blijven treiteren ... Welke van beide partijen in haar recht was geweest ging Maigret niet aan. En toch maakte de commissaris onwillekeurig vergelijkingen tussen de vader en de zoon, tussen William en Harry Brown. Harry Brown, de beheerste man van de wereld, die een overeenkomstig probleem op heel wat meer aanvaardbare manier had opgelost.

Harry had een afkeer van alles wat naar asocialiteit zweemde. Toch kende ook hij vage verlangens, die het daglicht niet konden verdragen.

Hij voldeed er aan bij een maitresse te Cap Ferrat... Een maitresse, die tevens een beschaafde vrouw was, die zich wist te gedragen, een weduwe, een gescheiden vrouw misschien, maar een vrouw van stijl... Zelfs in het hotel waar hij logeerde mocht men niet weten, dat hij buitenshuis had geslapen! Asocialiteit tegenover een verantwoorde levensstijl! En Maigret kon de schaal naar een van beide zijden doen doorslaan, hij had immers dat beslissende testament in zijn zak!

Hij kon Harry Brown op eenvoudige wijze deze vier vrouwen als tegenstanders bezorgen.

Wat zouden die vier vrouwen van William Brown ginds in Australië een opschudding verwekken, wanneer zij werkelijk hun rechten kwamen verdedigen!

Jaja, die bijna niet meer uit de voeten kon, die opgezette enkels had en een paar uitgezakte borsten ... Sylvie, die in intieme kring het liefst een peignoir om haar magere lijf sloeg ...

En deze twee in het gezelschap van mama Martini, die haar gezicht bedekte met een dikke laag cosmetische middelen en van de dochter, die het muskusluchtje als een natuurlijke lichaamsgeur met zich meevoerde. De taxi reed verder langs de eindeloze boulevard. De lichten van Cannes kwamen in zicht. - Geen publiciteit!

Voor de Ambassadeurs stopte de wagen en de chauffeur vroeg:

'Waar wilt u zijn, meneer?'

'Zo is het goed', zei Maigret. 'Ik vind het wel.' Hij rekende af. Het Casino was verlicht. Een paar dure wagens reden geruisloos voor, het was inmiddels negen uur 's avonds geworden. Zo zouden er tussen Cannes en Menton nog tientallen andere casino's verlicht zijn! En overal zouden dure wagens voorrijden. Te voet begaf Maigret zich naar het steegje, waar hij tot de ontdekking kwam, dat de Liberty Bar gesloten was. Hij zag geen licht branden. Het schijnsel van een straatlantaren, dat door de ruiten in het café viel, verlichtte vaal en onduidelijk de tapkast met de automaat. Hij bonsde op de deur. Hij schrok zelf van het lawaai, dat hij met zijn vuisten in die stille steeg veroorzaakte. Vlak daarop ging er achter hem een deur open; het bleek die van het café aan de overzijde te zijn. De kelner riep: 'Komt u voor Jaja?'

'Inderdaad.'

'Van wie komt u?'

'Ik ben de commissaris.'

'O, dan heb ik een boodschap voor u ... Jaja komt over een ogenblikje thuis. Ik moest zeggen, dat u wel kon blijven wachten ... Als u binnen wilt komen ...'

'Nee, ik wacht hier wel...'

Hij liep liever in de frisse lucht. Hij had binnen een paar typen opgemerkt met een uitgesproken ongunstig uiterlijk. Ergens boven zijn hoofd werd een raam geopend.

Een vrouw, die blijkbaar gerucht had vernomen, vroeg onderdrukt:

'Ben jij daar, Jean?'

'Nee!'

Terwijl hij het steegje op en neer liep dacht Maigret telkens weer:

- Ik moet in elk geval te weten zien te komen, wie hem nu eigenlijk heeft vermoord!

Tien uur ... Jaja was nog in geen velden of wegen te bekennen ... Wanneer hij stappen hoorde naderen spanden zijn zenuwen zich als het ware tot het uiterste, alsof het de ontknoping zelf was, die daar naderde ... Maar elke keer bleek het iemand anders te zijn ... Zijn gezichtsveld beperkte zich tot een hobbelig steegje van vijftig meter lang en nauwelijks twee breed; de enige blikvanger daarin was een verlicht caféraam; het café er tegenover bleef in duisternis gehuld ... Een steegje met vervallen huizen, die uit het lood hingen, met ramen, die de rechthoekige vorm kwijt waren. Maigret liep toch het café aan de overkant binnen. 'Heeft ze niet gezegd, waar ze naar toe ging?'

'Nee! Kan ik u misschien iets brengen?' De klanten, die natuurlijk al haarfijn wisten, wie en wat hij was, namen hem met aandacht op. 'Doet u geen moeite.'

Hij verliet het café weer, liep naar het uiteinde van het steegje, waar de criminele wereld overging in de goed verlichte kaden, waarlangs het leven zich volgens gebruikelijke normen afspeelde.

Half elf... Elf uur... Het eerste café om de hoek droeg de naam Harry'$ Bar. Daar had Maigret 's middags getelefoneerd, toen hij Sylvie had meegenomen. Hij liep er binnen en ging naar de telefooncel. 'Geeft u mij de centrale van de politie ... Hallo!... Met de politie?... Met commissaris Maigret... Hebben die beide arrestanten, die ik u vandaag heb gebracht, soms bezoek gehad?'

'Ja,' zei de stem aan het andere eind van de lijn. 'Van een dikke vrouw.'

'Wie heeft ze bezocht?'

'Eerst de vrouw ... En daarna de man ... Wij wisten niet, wat we er mee moesten ... U had geen instructies gegeven...'

'Is dat al lang geleden?'

'Ruim anderhalf uur... Ze had sigaretten meegebracht en wat lekkers ...'

Maigret hing de hoorn op. Hij was nerveus. Hij draaide dadelijk het nummer van Hotel Provencal.

'Hallo!... Met de politie ... Ja, met de commissaris, die vandaag al bij u is geweest... Kunt u mij zeggen of de heer Brown bezoek heeft gehad?'

'Jawel, commissaris. Een kwartier geleden ... Het was een vrouw ... Een slecht geklede vrouw ...'

'Waar heeft hij haar ontvangen?'

'Hij zat aan het diner, in de eetzaal. .. Hij heeft haar naar zijn kamer laten brengen ...'

'Is ze inmiddels vertrokken?'

'Ze gaat juist de deur uit.'

'Was het een opvallend dikke vrouw? Een ordinair type?'

'Dat was het zeker.'

'Is ze met een taxi vertrokken?'

'Nee, er stond geen taxi.'

Maigret hing op, zocht een plaats in het café en bestelde zuurkool met een glas bier.

Jaja is Sylvie en Joseph dus gaan opzoeken ... Ze hebben haar een boodschap voor Harry Brown meegegeven ... Zij komt met de bus naar huis, zodat het nog wel een half uurtje zal duren, eer... Hij at zijn zuurkool op, met een half oog in een krant, die op zijn tafel was blijven liggen. Hij las een bericht over een zelfmoord van een paar uit Bandol. De man was in Tsjecho-Slowakije getrouwd. 'Wenst u geen groente?'

'Nee, dank u! Wat ben ik u schuldig? ... Of, nee ... Brengt u mij nog een glas donker bier ...' Vijf minuten later dwaalde hij al weer door het steegje, in de onmiddellijke nabijheid van het onverlichte raam van de Liberty Bar.

In het Casino zou het doek nu zijn gehaald. Galaavond. Opera, dans. Souper en bal na. Roulette en baccarat ...

En dit alles eindeloos herhaald langs een weg van zestig kilometer! Honderden vrouwen, die een souper trachtten te bemachtigen. Honderden croupiers, die van de spelers profiteerden! En honderden gigolo's en kelners, die hun voordeel deden met de vrouwen ...

Waarbij dan nog de honderden zakenlieden van het kaliber Petitfils kwamen, die met hun lijsten van te huur of te koop staande villa's de wintergasten belaagden ... En op gezette afstanden, te Cannes, te Nice of te Monte Carlo, een wijk, die slechter verlicht was dan de overige, steegjes, krotwoningen, schimmen, die langs de huizen voortslopen, oude vrouwen en jonge vrouwen, automaten in kleine kroegjes en achterkamertjes ... De goot...

Jaja kwam maar niet opdagen. Herhaaldelijk al had Maigret zijn vuisten gebald, in de mening, dat hij haar hoorde komen. Tenslotte durfde hij het café aan de overkant niet meer voorbij te lopen, omdat de kelner hem eerlijk gezegd stond uit te lachen. De zonderlinge gedachte kwam bij hem op, dat er ginds in Australië duizenden, tienduizenden schapen rondliepen, die de weidegrond van de familie Brown afgraasden, op de bezittingen van de familie Brown, die bewaakt werden door herders, in dienst van de familie Brown ... Tienduizenden schapen, die misschien juist geschoren werden - want aan de andere kant van de aardbol was het nu klaarlichte dag. Vrachtwagens vol wol zouden er wegrollen - schepen vol wol zouden de havens uitvaren ...

Schepen met matrozen, officieren, kapiteins ... En al die schepen voeren naar Europa, nadat de stuurlieden de thermometers hadden gecontroleerd (de wol mocht immers niet gaan broeien tijdens de reis) en in Londen, Amsterdam, Liverpool en Le Havre wachtten de makelaars die zich slechts voor de koersen interesseerden ...

In Hotel Provencal zetelde Harry Brown, daar ontving hij telegrammen van zijn broers of van zijn oom, daar gaf hij zijn vertegenwoordigers telefonisch hun opdrachten ...

Tijdens zijn late maaltijd had Maigret in de krant gelezen:

De Heerser der Gelovigen, de leider van de Islam, heeft zijn dochter uitgehuwelijkt aan prins . .. Even verder had er gestaan:

In India, Per zié en Afghanistan hebben grote festiviteiten plaatsgevonden... En nog iets lager:

Ook te Nice is een groot diner gegeven, in het Palais de la Mediterranée, waaraan aanzaten . .. De dochter van de hogepriester, die te Nice in het huwelijk trad... Een bruiloft aan de boulevard van ruim zestig kilometer ... En elders honderdduizenden, die... Dat Jaja nu maar niet komen wilde! Maigret kende elke gevel, elke straatsteen uit het steegje inmiddels van buiten. Een meisje met vlechten, in een nachtponnetje, ging vlak voor een raam een plas doen. Had die bus nu een ongeluk gekregen? Of was Jaja ergens anders naar toe gegaan? Zou ze misschien voortvluchtig zijn?

Achter het raam van het kroegje zag Maigret, toen hij zijn hoofd tegen de ruit drukte, de kat terug, die bezig was zich te wassen.

Andere zinnen uit de bewuste krant schoten hem te binnen:

Van de Cóte d'Azur werd ons gemeld, dat Zijne Majesteit de Koning van ... op zijn bezitting aan de Cap Ferrat is gearriveerd; hij was vergezeld van ... Uit Nice wordt de arrestatie gemeld van de Griek Graphopoulos, die betrapt werd op het moment, waarop hij in een speelgelegenheid met baccarat ruim vijfhonderd duizend franc had verdiend, door vals te spelen ... En elders één klein zinnetje:

De onderdirecteur van de police des jeux heeft zich schuldig gemaakt aan laakbare handelingen. Dit laatste bericht stak Maigret. Wanneer een William Brown niet tegen de verleiding bestand was gebleken kon men van een arme drommel met een maandsalaris van tweeduizend franc moeilijk verwachten, dat hij zich staande zou houden.

Maigret was razend. Hij had meer dan genoeg van het wachten! Hij had bovenal genoeg van de sfeer om hem heen, die volkomen tegen zijn aard indruiste. Waarom hadden ze hem hier in vredesnaam naar toe gestuurd met zo'n waanzinnige opdracht? - Vooral geen publiciteit!

Geen publiciteit? ... Wat belette hem met het testament op de proppen te komen, met een rechtsgeldig, onweerlegbaar testament? ... Wat lette hem, Australië een deputatie van vier Franse vrouwen te sturen? Voetstappen ... Hij durfde niet eens meer omkijken!... Vlak daarop werd er een sleutel in een slot gestoken.

Jaja was thuisgekomen en ze zag er zondags uit, in haar paarse mantel en donkerrode schoenen. 'Kom binnen... Wacht u even ... Ik zal licht maken ..

De kat begon te spinnen en streek langs haar opgezette benen. Haar hand tastte naar de schakelaar. 'Ik moet niet aan die arme Sylvie denken .. Eindelijk kwam er licht. Maigret kon haar nu beter zien. De kelner van de overkant drukte zijn misdadigersgezicht tegen de ruit.

'Toe, gaat u maar binnen ... Ik kan niet meer ... Al die ellende..

Daarop ging de deur van het achterkamertje open. Jaja liep regelrecht door naar het fornuis, dat rood stond, duwde de schuif half dicht en zette een pan op een andere plaats.

'Gaat u toch zitten, meneer de commissaris... Even andere kleren aantrekken en dan ben ik tot uw beschikking ...'

Ze had hem nog niet eenmaal aangekeken. Met haar rug naar Maigret gekeerd zei ze nog eens: 'Die arme Sylvie ..

Daarop klom ze de trap naar de tussenverdieping op en terwijl ze zich verkleedde zette ze het gesprek met enige stemverheffing voort:

'Het is een goed kind ... Dat had het tenminste kunnen zijn. Maar dat soort wordt nu eenmaal altijd dupe ... Ik heb haar vaak genoeg gewaarschuwd .. Maigret was aan de tafel gaan zitten, waarop nog een

stuk kaas, een rest hoofdkaas en een schaaltje sardientjes stonden.

Boven zijn hoofd hoorde hij de schoenen neerkomen, die Jaja uitschopte, daarna het schuiven van pantoffels, die zij blijkbaar naar zich toehaalde. En daarop hoorde hij haar een soort dans uitvoeren, vermoedelijk, omdat zij probeerde haar broek uit te trekken, zonder er bij te gaan zitten.