9. Alana Vane in de hoofdrol.

Inspecteur Rater ging zelden naar de schouwburg en hij zou op die bewuste avond ook niet in de Elcho zijn geweest, als Johnny Crewe, die meer geld dan hersens had, zich niet in de theaterwereld had gestort.

De Prater kende Johnny's vader, maar Freddie Vane had hij nooit ontmoet en toen hij hem ontmoette was er geen tijd om aan hem te worden voorgesteld... Een hele historie. Johnny Crewe was verliefd op Dian Donald, een actrice die soms kleine rolletjes kreeg, maar in feite als stand-in fungeerde van Alana Vane. Dian was een bijna angstwekkend evenbeeld van Alana: hetzelfde haar, hetzelfde figuur, dezelfde stem. Haar benen waren bijzonder mooi - op de showpagina van de krant placht men ze 'welgeschapen' te noemen, hetgeen steevast Johnny's jaloezie opwekte.

Overigens was Johnny heel verstandig. Hij stond achter haar toneelcarrière, bezat een onvoorwaardelijk en onwankelbaar geloof in haar uiteindelijke succes en zette zich daar helemaal voor in.

Hij zou direct hebben kunnen trouwen want hij was een rijke jongeman, ook al in de tijd van Alana. Maar Dian moest haar kans hebben. Een huwelijk zou het einde betekenen van de 'positie' die ze met zoveel ijver had opgebouwd en het dichtgooien van de deur die nu op een kier scheen te staan. Alana spotte met die praatjes over trouwen. Dian Donald kende haar niet in de tijd voor ze begon te verzuren en de scherpe vouwen aan weerskanten van haar mond dieper werden. Voor Dian was ze altijd de aardigste vrouw van de wereld en het publiek dacht er net zo over. Het Elcho theater was altijd uitverkocht. Zij had meer slechte stukken gered en meer waarde verleend aan waardeloze muziek dan welke andere vrouw ook op de planken. Haar persoonlijkheid was bezielend, haar stem glorieus. Ze was een van de weinige musicalactrices die ook kon acteren. Maar enkelen noemden haar bij haar achternaam - voor iedereen was ze als 'Alana' een begrip.

'Trouwen! Onzin!' Ze lachte wrang. 'Mooi en ontroerend. Je hebt het beter, Dian, als stand-in dan als getrouwde ster. En je bent een goede stand-in liefje. De beste van de wereld. Als je maar een beetje zou nadenken, zou je de kleine rollen nemen die Dowall je aanbiedt en mij laten schieten. Een beetje handigheid en je naam zou in de lichtreclame schitteren en je zou driehonderd pond per week hebben in plaats van vijftien.'

'Miss Forsyant is er vanavond niet,' zei Dian.

Dat was Alana bekend.

'Ik weet het... ze is uit met Freddie. Hij zei dat hij naar zijn club ging om iemand te spreken, maar hij is met Elise uit.' Freddie was groot en joyeus en stond algemeen bekend als een charmeur. Hij was assistent-regisseur toen Alana hem ontdekte in een derderangs show die zij tot een eersteklas show maakte. Zijn salaris was even groot als dat van Dian. En toen werd Alana verliefd op hem en ze trouwden. Sindsdien werkte Freddie niet meer... hij deed niet veel anders meer dan andere vrouwen het hof maken. Het begon met figuranten, daarna hoofdrolspeelsters en ten slotte de knappe berekende Elise. Dit gebeurde allemaal voor de grote breuk en het typeerde Alana om tot de laatste avond van de show te blijven optreden, glimlachend naar het voetlicht te komen en zelfs enkele woordjes als afscheid ! te spreken voor het doek viel om nooit meer voor haar op te gaan.

Een klein aantal mensen kende de reden. Alana was de eigenares van het theater geweest, maar het stond nu op naam van haar echtgenoot. Minder mensen waren op de hoogte van de scène in haar kleedkamer toen Freddie bijzonder openhartig was geweest.

'Als je ermee op wilt houden, houd er dan mee op! Als je me vraagt je je aandelen terug te geven, gedraag je je als een kind.'

'Je hebt me opgelicht!'

Alana stond te beven... niet alleen van woede. Freddie, zwierig en goed gekleed moest hierom lachen. 'Lieveling, engel! Je hebt je aandelen aan mij overgedragen en dat blijft zo. Het heeft geen zin scènes te maken. Als je van me wilt scheiden, zal ik je een behoorlijke toelage geven. Doe je het niet dan houd ik voet bij stuk.'

Ze wees naar de deur zonder iets te zeggen omdat ze haar eigen stem niet vertrouwde.

Dat was het einde voor Alana. Toen kwam Elise Forsyant met een ander soort voorstelling. Het was een mislukking, gevolgd door eenzelfde debacle, daarna een klein succesje. Freddie de zwierbol, kreeg rimpels om zijn porseleinblauwe ogen... Dowall, de vroegere directeur, grinnikte smalend.

'Het ligt aan de soort show; deugt niet,' hield Freddie vol. 'Laten we weer overgaan op het genre van Alana.'

'Waar haal je je Alana vandaan?' sneerde Dowall.

'Elise kan dat ook!' zei Freddie uitdagend en mr. Dowall liet er een hoongelach op volgen.

'Ze zal met beide voeten op de grond moeten blijven staan,' zei hij, 'dat soort shows kost veel geld.' Een steek onder water want hij was er bijna zeker van dat de financiële positie van Freddie en zijn nieuwe partner niet erg rooskleurig was. 'jij maakt de show, ik zorg voor het geld.' Hij mocht dan met overtuiging spreken, inwendig had hij de nodige twijfels. Het theater was een zware verantwoordelijkheid. De eerste shows waren door hem gefinancierd, voor de volgende had hij zich verzekerd van financiële steun en die bron van inkomsten had hij bij die ene poging uitgeput. Maar een onnozele hals was altijd wel te vinden.

Zo kwam 'Het Grote Hart' tot stand. Maar de door Freddie gezochte onnozele hals liet zich niet vangen met zijn doorzichtig lokaas tot hij op zekere dag een bijzonder sympathieke jongeman ontmoette die bij de uitgang van het theater stond te wachten om met een deel van het gezelschap te gaan dineren... De repetities van 'Het Grote Hart' stemden degenen die er in mee speelden niet bijster gelukkig. De tekst was slecht; de muziek was hoofdzakelijk geschreven door een wat bijzondere, jonge snob. Dowall suggereerde openlijk dat Freddie voor die aangelegenheid een aanzienlijk bedrag ontvangen had van de componist. Alleen het hard werkende koor was goed. Elise bleef er keer op keer op aandringen dat haar tekst werd veranderd - ze had nogal moeite met haar h's - en schaamteloos eigende ze zich niet alleen de beste teksten, maar ook de beste liedjes van de musical toe. Ze duldde geen andere opvallende girl in de show. Zij moest het zijn: zij alleen, niet met een ander te vergelijken. Ze veranderde twee keer van tegenspeler... de eerste maal omdat hij zo lang was dat zij er te klein door leek en de tweede keer omdat zijn stem zo goed was, dat de hare werd overspoeld.

Soms kwam ze in dagen niet naar de repetities. 'Ik heb de rol gelezen,' zei Dian toen ze met Johnny in grote haast ging thee drinken. 'O Johnny! Het is vreselijk in het theater! Mr. Dowall doet niets anders dan in de stalles zitten en woedend kijken. En Freddie schijnt het weinig te kunnen schelen. De vorige week maakte hij zich nog zorgen, maar nu neemt hij niet eens de moeite meer naar de repetities te komen.' John Crewe schoof onrustig heen en weer op zijn stoel. Hij was een jeugdig uitziende man van een jaar of dertig met een wat brutaal gezicht.

'Ach wat!' zei hij verveeld. 'Toen ik maandag met hem lunchte leek hij me nogal gerust over alles.' Ze keek hem ongelovig aan.

'Heb jij met Freddie geluncht? Dat heb je me niet verteld! Ik wist niet datje hem had gesproken.' Johnny raakte in verlegenheid.

Hij geloofde niet dat dit het geschikte ogenblik was te bekennen dat die lunch hem een hoop geld had gekost. Freddie had zijn onnozele hals gevonden. Hij veranderde snel van onderwerp en vroeg: 'Wat deed je vanmorgen in Baker Street?'

Ze staarde hem verbaasd aan.

'Ik ben niet in Baker Street geweest... hoezo?'

Hij was op zijn beurt verbaasd.

'Maar ik heb je gezien... ik was met Joe Carteris... je reed ons in een taxi voorbij en toen ik naar je zwaaide, zwaaide je terug.' Ze schudde haar hoofd.

'Ik ben in geen eeuwen verder dan Oxford Street geweest. Vreemd hoor... een van de meisjes van het theater zei dat ze me afgelopen zondag in Hyde Park had gezien, en Hyde Park is de allerlaatste plaats waar ik op zondag heen zou gaan! Wanneer Alana nu in Engeland was, zou ik begrijpen dat ze me hadden "gezien". Dat gebeurde vroeger om de haverklap.'

'Waar is Alana?' vroeg hij opeens.

'In Chicago... een paar dagen geleden kreeg ik een brief van haar. Een nietszeggende brief waarin ze me vroeg of ik wou schrijven. Ze zei dat ze naar het westen ging en gaf me haar adres in Los Angeles. Wat haat Elise haar toch! Ze wil die scheiding en ik ben er zeker van dat Alana er nooit in zal toestemmen. De kranten schrijven nog steeds over Alana en over wat ze deed voor de Elcho en wat een grote leegte ze achterliet toen ze uit Londen weg ging. Elise was woedend over die laatste berichten.'

Weer maakte Johnny Crewe de indruk niet op zijn gemak te zijn en zij dacht dat de show daar de oorzaak van was. 'Het doet er niet zoveel toe. Als het weer een mislukking wordt, moet dat zo zijn! Dan zal ik mijn malle dromerijen opgeven en een huiselijk leven gaan leiden.' Johnny haalde eens diep adem.

'Ja,' zei hij zonder het enthousiasme dat ze verwachtte. Toen kwam de generale repetitie.

De producer liet zich onderuit zakken in zijn stoel en droogde zijn kale schedel af. De balletmeisjes staarden hem angstig aan; de voornaamste medespelers die in groepjes rondom het souffleurshokje en tussen de gordijnen bij elkaar stonden, toonden maar bitter weinig belangstelling voor zijn op- en aanmerkingen. Ze waren lusteloos en uitgeput. De generale repetitie duurde van zondagochtend tien uur tot ver na middernacht. Het grote theater leek op een ijskelder vol tochthoeken. Alleen mr. Dowall wist nog wat spirit op te brengen. Hij stak zijn hand uit naar het stompje sigaar dat hij op het langwerpige asbakje van zijn stoel had gelegd, stak het aan en deed een paar trekken.

'Wat een miserabel stelletje... niemand van jullie weet iets van het vak en als het zo was, is het nauwelijks de moeite waard. De meisjes zijn gewoon waardeloos! Jullie weten minder dan bij de eerste repetitie. Jullie luisteren nergens naar... Jullie staan maar te kwetteren als een troep spreeuwen... en morgen is de première! Nee... vanavond! Vooruit, ga maar naar huis... allemaal. Ik wil dat iedereen vanavond om half zes in het theater is: ballet, spelers, iedereen. We gooien de tent open en god sta ons bij! Als we de première uitstellen, zijn we er nog beroerder aan toe. Ga maar!'

Hij wuifde vol walging dat het gezelschap vertrekken kon... luidruchtig gingen ze uit elkaar. Hij liet zijn assistent bij zich komen.

'Geen kostuum dat past, de helft van de schoenen is niet aangekomen, het orkest is een straf en de toneelknechten zijn het grootste stelletje onbenullen dat ik ooit heb gezien. Vijfentwintig minuten hebben ze nodig om een decor te verwisselen! Er komt vanavond een rel in het theater, let op!' Mr. Dowall was een sombere man met diepe groeven in zijn gezicht en een dreigende oogopslag.

Twee meisjes kwamen op hem toelopen. Elise met veerkrachtige tred en het air en de houding van iemand die het voor 't zeggen heeft: een klein soepel figuurtje, sterk geparfumeerd en met handen waar de diamanten aan flonkerden. 'Zeg Dowall, ik kan vanavond niet optreden hoor. Ik heb geen stem en ik ben een bonk zenuwen.'

Dian, de stand-in, was liever niet bij het onderhoud aanwezig geweest, maar ze had opdracht gekregen te verschijnen. Mr. Dowall keek de 'prima donna' rustig aan. Ze was ontegenzeglijk mooi, zelfs haar grootste vijand kon de aantrekkelijkheid van het regelmatige gezicht met de smetteloze huid niet over het hoofd zien. Haar figuur werd door geëxalteerde krantenmannen soms als 'goddelijk' aangeduid... ook dat kon mr. Dowall beamen.

Maar hij wist dat achter die diepblauwe ogen en rode lippen een feeks schuil ging en hij kende haar onbetrouwbare karakter. 'Jij bent één bonk zenuwen en je bent jezelf niet, Elise. Je hebt een doktersattest in je kous verstopt en vanavond is de première van de show.'

Kalm bracht hij de feiten naar voren.

'Wat moeten we volgens jou dan doen? De opvoering een maand uitstellen en het gezelschap naar Monte Carlo overbrengen om jou de kans te geven onder gunstige condities te repeteren?'

'Je hoeft niet geestig te zijn ten koste van mij. Dowall. 'Ze sprak met stemverheffing.

'Zal ik jou eens wat zeggen?'

De producent stak zijn duimen in zijn armsgaten en keek met een nijdig gezicht naar haar op.

'Als je Alana was, zou het schuim me op de lippen komen en zou ik me de haren uit het hoofd trekken. Alana was van belang. Maar niet voor jou! Jij bent niet belangrijk... oh nee. Maar je hebt nu eenmaal die rol in de musical en die speel je: je zult goed dansen en redelijk zingen; je fans zullen zeggen: "Wat is ze geweldig, hè?" en de mensen die je niet kunnen uitstaan, zullen zeggen dat ze je beter vinden in een andere rol. De show is een fiasco die jij niet kunt redden. Zij zou het hebben gekund. Toen jouw beminde van vriendin veranderde, was hij de beste musicalster van de wereld kwijt.'

Ze zag bleek van woede.

Dowall luisterde afwezig naar haar commentaar, Dian sloop onopgemerkt weg.

'Zeg het met bloemen!' sneerde mr. Dowall. Freddie zat in de auto op haar te wachten in een gemaakt vrolijke, verzoenende bui. Zonder iets te zeggen luisterde hij naar haar uitbarsting.

'Hij beledigde me en jij zit hier maar te snurken! Nog een wonder dat ik hem geen klap in zijn gezicht heb gegeven. Jij ontslaat Dowall op staande voet, Freddie!' Tot haar ontsteltenis grinnikte Freddie.

'Hij wordt in het algehele debacle wel tot moes gedrukt,' zei hij. 'Praat niet zo in raadsels tegen me,' beet ze hem toe. 'Ik weet wel dat je een betere opleiding hebt gehad dan ik. Wat bedoel je eigenlijk?'

'Ik bedoel dat ik niet langer het risico met de Elcho op me neem. Ik heb het theater onderverhuurd en de productie verkocht.' Ze knipte het licht in de auto aan om hem beter te kunnen zien. 'Heb je de productie verkocht?'

'Met alles inbegrepen... fiasco of geen fiasco!' zei hij bijna opgewekt. 'De totale kosten van de show bedragen dertigduizend pond. Morgenavond heb ik een cheque van vijfendertigduizend in mijn zak... en het enige contract is een briefwisseling. Wij gaan naar Monte Carlo, trouwen en hebben hier niets meer mee te maken.' Ze staarde hem aan.

Freddie toonde zich bijzonder met zichzelf ingenomen. 'Trouwen? Heeft Alana...'

'Ik ben in Amerika getrouwd, dat wist je niet hè? En ik ben in Mexico gescheiden. Het kostte me tweeduizend dollar, maar het was 't geld dubbel en dwars waard. Een klein handigheidje van me. Alana kreeg de papieren voor haar neus zonder te weten dat het papieren voor de scheiding waren. Je weet hoe gebeten ze op deurwaarders is. Ik kreeg vanmorgen een brief van mijn advocaat waarin stond dat het voor mekaar was. Heb ik het niet slim gedaan?'

'Wanneer is dit gebeurd?'

'Een maand geleden.'

Ze kroop wat dichter tegen hem aan...

-

De Prater, voor deze gelegenheid in avondkostuum, ging op de avond van de première naar het theater, inwendig een en al protest over zijn eigen wuftheid. Johnny stond in de hal trots rond te kijken; hij had in een ogenblik van bewustzijnsvernauwing het briljante idee gehad om de show 'alles inbegrepen... fiasco of geen fiasco' over te nemen.

Hij nam mr. Rater mee naar een klein kantoortje om de stand van zaken kort en bijzonder openhartig uit de doeken te doen. De Prater voor wie geld geld was, hoorde hem aan met een gezicht dat steeds langer werd.

'Het lijkt er inderdaad op dat je te pakken bent genomen,' zei hij, 'maar vermoedens zijn niet genoeg om hem te grijpen. Bovendien heeft hij het handig gespeeld. Wanneer wordt dit zaakje afgehandeld?' vroeg hij en Johnny vertelde hem dat dat die avond het geval zou zijn.

Hij was in ieder geval zo verstandig geweest zijn juridisch adviseur te raadplegen.

'Arme kerel,' zei de Prater. Zijn sympathie bezorgde de jongeman koude rillingen.

'Misschien spring ik eruit. Dian kreeg vanochtend een telegram van Alana die haar succes toe wenste vanuit New York. Er stond ook een onbegrijpelijke raad in.'

Hij zocht in zijn zakken naar het telegram. Vond het met enige moeite en overhandigde het aan de Prater.

Veel succes vanavond, stop.

Vergeet mijn gewoonte niet:

doe de privédeur niet op slot, stop.

Dat brengt altijd geluk.

'Welke is haar privé-deur?' vroeg de Prater en Johnny vertelde hem dat er vanuit haar kleedkamer een privé-gang liep naar een deur die buiten uit kwam. Alana deed die nooit op slot om direct uit het theater te kunnen vluchten bij brand of wanneer ze het uitzinnige publiek wilde ontvluchten. 'Ik had daar begrip voor.'

De Prater zei niets, maar liet zich naar een hoekplaatsje brengen. Ook hij had behoefte aan een mogelijkheid ervan door te kunnen gaan als de voorstelling vervelend was. Dian zat in haar kleedkamer... lam geslagen en uitermate nerveus. Ze had haar kostuum voor het eerste bedrijf aan en was al een uur geleden geschminkt.

Zonder enige hoop zag haar starende blik de onvermijdelijke mislukking in zijn volle omvang opdoemen. Het stuk was slecht, de muziek, de opvoering, alles. Als ze had kunnen invallen midden in een succesvolle reeks voorstellingen... had ze een kans gehad.

Ze keek de mooi ingerichte kleedkamer rond. Elise had hem vóór haar gebruikt.

Wie weet zou de show een week lopen, hooguit een maand en hij was van Johnny. Een mislukking zou hem waarschijnlijk niet ruïneren, maar hem wel een hoop narigheid bezorgen. Die verantwoordelijkheid er nog eens bovenop, was een ramp. Alana's zonderlinge waarschuwing schoot haar te binnen en ze riep haar kleedster bij zich. Om alles nog moeizamer en ingewikkelder te maken, had ze van haar eigen kleedster een telegram gekregen met de mededeling dat ze ziek was en er was een andere vrouw komen opdagen, een vrouw met een donker gezicht en strak naar achteren gekamd grijs haar. Haar gezicht werd bovendien ontsierd door een grote pleister. 'Presentje van mijn man,' legde ze uit, maar Dian was niet in de stemming belangstelling te tonen voor de huiselijke beslommeringen van kleedsters.

Ze was een handige vrouw die kundig met de kostuums wist om te gaan.

'Hebt u die buitendeur ontgrendeld? De sleutel hangt niet op het haakje. Miss Alana had die deur op de avond van een première nooit op slot'.

Dian rommelde in haar tas en gaf de sleutel aan de kleedster die verdween en direct erop terug kwam om de sleutel op de tafel te leggen.

'Wat houden actrices er toch malle ideeën op na,' zei ze met haar schrille stem. 'Je zou die deur toch in ieder geval van binnenuit moeten kunnen open maken. O ja, miss Dian, iemand heeft een fles champagne voor u laten brengen... ik geloof mr. Crewe. Hij zei dat u een glaasje moest nemen voor uw optreden.'

'Ik wil niets drinken,' zei Dian lamlendig. 'O dat moet u wél doen. Dat zal u opvrolijken. En bovendien ziet mr. Crewe het graag.'

Zonder op verdere uitleg te wachten, trok ze de kurk uit de fles en schonk de bruisende vloeistof in een glas... Een half uur lang bleef Dian recht voor zich uit zitten kijken. De toneelknecht die de acteurs moest waarschuwen, klopte op de deur en riep haar naam, ze stond op en liep door de half donkere gang naar het toneel met het gevoel dat zij het niet zelf was.

Johnny kwam pas tegen achten in zijn loge, vlak voor het doek op ging en hij schrok zich dood toen hij in de loge naast hem Elise en Vane bemerkte. Ze hadden op z'n minst zo attent moeten zijn die avond weg te blijven.

Het programmaboekje bevatte de mededeling dat miss Elise Forsyant wegens een ernstige migraine niet kon optreden en met diezelfde boodschap stapte John Crewe naar Freddies loge met de bedoeling nog iets van de catastrofe te redden. Freddie die in de open deur van de loge stond, luisterde met half gesloten ogen naar hem.

'Sorry beste kerel, maar toen ik je de productie verkocht, heb ik er geen borg voor gestaan dat miss Forsyant zou verschijnen. Ze is ziek; ze is hier vanavond alleen gekomen om zich aan haar fans te vertonen... de dokter had het over een algehele zenuwinzinking en heeft haar bevolen naar de Rivièra te gaan. Maar de show is all right; laat je door die Dowall niet van streek brengen. En die jongedame van jou wordt een succesnummer, geloof me.'

Hij gaf Johnny een vriendelijke schouderklop en Johnny Crewe moest al zijn zelfbeheersing te hulp roepen om hem geen klap terug te geven.

Nauwelijks zat hij op zijn plaats of het doek ging op. Het begin was zwak. De beste dirigent van de wereld zou niet in staat zijn geweest iets te maken van deze composities. Het werd onrustig in de zaal, op de gaanderijen begon men te kuchen. Mr. Jervons, de dirigent, depte zijn klamme voorhoofd. De eerste akte van de musical boeide helemaal niet. Johnny schoof onrustig op zijn stoel heen en weer. In de tweede akte kwam Dian ten tonele.

Over de uiterlijke gelijkenis met Alana was geen twijfel mogelijk. De volle zaal hield een kort ogenblik de adem in, maar toen het publiek besefte wie ze voor zich hadden, kreeg ze een warm applaus. Ze was een beetje verbouwereerd door deze ontvangst, glimlachte nerveus, maakte een kleine buiging en begon met haar nummer.

Het was Alana, helemaal, met al haar levendigheid, vakmanschap en kunstgrepen van hoofd en handen: Alana's stem en Alana's razend snelle voeten. Keer op keer werd ze teruggeroepen.

Crewe keek naar de overkant, naar de loge van Freddie. Hij zag er verbouwereerd uit en was kennelijk met stomheid geslagen. Op de een of andere raadselachtige manier was de musical een samenhangend geheel geworden alsof alleen de aanwezigheid van de beroemde ster een vonk had doen overspringen die voor de komst van Dian op het toneel ver te zoeken was. De musical liep nu goed. Johnny zag dat het publiek de kleine strookjes papier van de vloer opraapte om ze aandachtig te bekijken. Wie was die Dian Donald? Was het een nieuwe naam waaronder Alana bekend wilde worden? Had ze zich met haar echtgenoot verzoend...?

Nu volgde er een scène die zich in een hut afspeelde. Dian kwam op in een cowboykostuum. Tussen haar en haar tegenspeler volgde een snelle woordenwisseling. Opeens trok ze een pistool uit de holster op haar heup. Ze moest op haar tegenspeler schieten, maar opeens draaide ze zich om naar de loge, aarzelde een seconde, hief het pistool omhoog en haalde de trekker over. Freddie viel slap voorover op de rand van de loge... Op hetzelfde ogenblik brak er een hels spektakel los, een vrouw gilde snerpend. Voor Johnny de loge had bereikt, was het doek al neergelaten.

Hij tilde de man op en legde hem op zijn rug. Hij haalde zwaar adem en één blik overtuigde Johnny ervan dat de wond niet dodelijk was.

'Is hij dood?' Het was de stem van de Prater.

Mr. Rater bukte zich over het uitgestrekte lichaam om een snel onderzoek te kunnen instellen.

'Hoe kom ik op het toneel?'

'Het was een ongeluk,' zei Johnny. 'Ze was zenuwachtig...'

'Hoe kom ik op het toneel?' vroeg de Prater ongeduldig. Crewe ging hem voor. Op het toneel heerste grote verwarring. Hij ontdekte Dowall, de enige die koel gebleven was in die opgewonden mensenchaos.

'Miss Donald is naar haar kamer gegaan en de deur zit op slot,' zei hij.

'Wijs me de weg,' zei de Prater kortaf.

Ze liepen naar de kleedkamer van de ster, maar de deur was op slot en aan de binnenkant gegrendeld. Op hun onafgebroken geklop kwam geen antwoord. Het was niet nodig de technicus erbij te halen. Deze was hen gevolgd door het labyrint van gangetjes naar de kleedkamer en hij had een koevoet in zijn hand.

'Ik had zo'n idee dat u die nodig zou hebben,' zei hij. 'Ik heb al een paar minuten geleden geprobeerd binnen te komen.' Op aanwijzingen van de Prater begon hij het paneel van de deur open te breken. De sleutel zat aan de binnenkant en toen hij zijn hand naar binnen kon steken, draaide hij hem om en de deur vloog open.

Dians kleedkamer was leeg, op de lange tafel onder de spiegels en de kale lampjes lagen make-upspullen kris kras door elkaar en stonden een geopende fles champagne met twee glazen. Drie kostuums lagen op de vloer alsof de draagster er zo was uitgestapt en ze had laten liggen waar ze lagen. Dian was nergens te zien.

Aan een kant van de kleedkamer was een ondiepe nis en nadat Rater het fluwelen gordijn dat er voor hing, opzij had geschoven zag hij een gedaante op de vloer liggen die een kussen onder het hoofd had.

Het was Dian en ze sliep. Toen de Prater de plaid wegtrok die over haar heen lag, zag hij dat ze de doorzichtige jurk aan had waarin ze de eerste keer was opgekomen. Hij liep weer naar de tafel en rook aan het glas waarin nog een restje zat. 'Bedwelmd,' zei hij laconiek. 'Haal maar een dokter. Waar is de kleedster?'

De vrouw was verdwenen.

Op zijn verzoek wees de technicus hem het privégangetje naar de straat. Het lag achter een deur van een hok dat waarschijnlijk een garderobe was, een smal wit gekalkt gangetje dat naar een zwaardere deur voerde.

Rater gaf een ruk en de deur gaf mee. Hij stapte naar buiten en zag dat hij in een zijstraat stond. Tijdens de voorstelling was het gaan sneeuwen en hij ontdekte verse sporen van autobanden. Inmiddels was de dokter gearriveerd die bezig was Dian bij bewustzijn te brengen.

'Niet zwaar verdoofd,' zei hij. 'Ik zou graag de inhoud van het glas meenemen om te laten analyseren.'

Freddie was naar het ziekenhuis gebracht en het publiek was naar huis gegaan.

Angstig zat Johnny naast het meisje dat nog steeds suf en slap was van de uitwerking van het verdovende middel. De Prater bracht snel een kort bezoek aan het ziekenhuis en kwam boordevol gegevens terug. Johnny vroeg ongerust: 'U gaat Dian toch niet arresteren? Het was een ongelukje...'

'Nee,' zei de Prater, 'ze schoot op hem met het doel hem te vermoorden.'

John Crewe keek hem vol afgrijzen aan.

'Maar Rater... dat is een afschuwelijk idee. Dian kende hem nauwelijks...'

'Maar Alana des te beter,' zei de Prater grimmig. 'Vane haalde een smerige streek met die vrouw uit... wist van haar te scheiden zonder dat ze wist wat er gaande was. Vane is voldoende bij bewustzijn om zijn zorgen aan een sympathiek luisterend oor toe te vertrouwen.'

'Wat is er met de kleedster gebeurd? Hebt u haar gevonden?' Mr. Rater schudde zijn hoofd.

'Nee. En dat verwacht ik ook niet. Verdomd goeie actrice die Alana. En snel van handelen. Ze kwam razendsnel van New York naar Londen, het telegram zal wel door een vriend zijn verstuurd. En ik neem aan dat ze al weer bijna terug is!' Wat later vertelde Dian wat haar was overkomen en kreeg ze te horen dat de kleedster... was verdwenen. Ze herinnerde zich champagne te hebben gedronken en verder niets meer. Johnny vertelde haar de reconstructie van de Prater. Alana die kleedster was.