25

De duinen hadden zoveel te lijden onder menselijke aanwezigheid, dat het hele gebied tot verboden terrein was verklaard. Als het helmgras werd platgewalst of uitgerukt, zou het zand, dat door de krachtige wortels op zijn plek werd gehouden, wegwaaien. Het helmgras was van essentieel belang voor de functie van de duinen: het beschermen van het achterland. Vooral vrijende stelletjes waren gek op de duinpannen, omdat die hen aan het oog onttrokken van pottenkijkers. Dat die groep zich nooit iets van het verbod had aangetrokken, wist Dolf de Ruiter uit ervaring. Hij werkte al meer dan twintig jaar als agent bij Regio Haaglanden.

‘Hou jij dit even omhoog?’ zei hij en hij wees zijn collega op het prikkeldraad, dat de afscheiding vormde tussen het schelpenpad en het natuurpaadje dat naar de duinpan leidde. Volgens de jongen die om 18.12 uur het alarmnummer had gebeld, lag de duinpan een stuk verderop en was hij niet zichtbaar vanaf het pad.

Het stel dat de vondst had gedaan, stond een stukje verderop. De jongen klemde een deken onder zijn arm en hield een zaklamp vast. Zijn andere arm lag om de schouders van zijn vriendin. Dolf de Ruiter bedacht dat hij nog nooit in zijn leven zoveel voor een vrijpartij over had gehad. Buiten? Met dit weer? Hij dacht het niet.

De jongen keek ernstig uit zijn ogen. De hare stonden wijd open en staarden hem aan zonder te knipperen. Ze zagen allebei lijkbleek.

Dolf wurmde zijn lijf voorzichtig tussen het prikkeldraad, en stapte het paadje op. ‘Waar ligt hij precies?’ riep hij naar achteren.

De jongen liet het meisje los en liep naar hem toe. ‘Als u nog een klein stukje rechtdoor gaat, dan loopt u vanzelf de duinpan in.’ Terwijl hij dit zei, strekte hij zijn arm en scheen met zijn zaklamp in die richting. ‘In het midden ziet u een verhoging liggen,’ vervolgde hij met overslaande stem, ‘een zandbank, zeg maar. Daar ligt hij achter.’

‘Dolf, zal ik meelopen?’ vroeg zijn collega, die naast hem was komen staan. ‘Wie weet loopt de dader er nog rond.’

‘Dat lijkt me onwaarschijnlijk. Blijf jij hier bij deze mensen en vang de recherche op. De kans is klein dat er nu nog strandwandelaars langskomen, maar laat niemand erlangs. Laat ze ook niet het schelpenpad aflopen en stuur ze meteen terug naar de weg. Ze mogen niet voorbij dit punt. Zodra ik het heb gezien, neem ik contact met je op.’

Behoedzaam liep hij de duinen in. Er was geen zuchtje wind, alsof de natuur tot rust wilde komen na het stormachtige weer van de laatste dagen. Even later stond hij aan de rand van de duinpan en scheen met zijn zaklamp de diepte in. De duinpan was ongeveer honderd meter breed. Het was zoals de jongen had gezegd. In het midden werd de zandkom onderbroken door een zandbank, bedekt met plukken helmgras. Zijn ogen gleden over de kleine duinvallei. Vanaf de plek waar hij nu stond, was het stel naar beneden gelopen. Verderop zag hij hun voetsporen. Hij volgde ze met zijn zaklamp tot ze achter de zandbank verdwenen.

Toen hij een stap naar beneden deed, zakten zijn voeten diep weg in het zand. Hij kon zichzelf nog net in evenwicht houden door een stuk helmgras vast te grijpen. Moeizaam trok hij zijn voeten uit het zand en voelde hoe het in zijn schoenen drong. Terwijl hij steun probeerde te zoeken op de zandrand, liet hij zich naar beneden glijden. Onder aangekomen, merkte hij dat hij hijgde. Zes maanden geleden was zijn conditie getest. De arts had hem streng toegesproken. ‘Het is kantje boord,’ had hij gezegd. ‘Als je vanaf nu niet gaat trainen, kan ik je volgend jaar niet goedkeuren. Zie het als een waarschuwing.’ Het was een waarschuwing die hij tot nu toe in de wind had geslagen. Morgen is er weer een dag, morgen zou hij beginnen met sporten.

Hij liep naar het midden van de duinpan. Door het zand dat zich in de schoenneuzen had opgehoopt, voelden zijn schoenen te klein aan. Om elke extra inspanning te vermijden, liep hij om de zandheuvel heen en bleef even staan. Hij scheen met zijn zaklamp om zich heen. De zandvlakte lag er maagdelijk bij. Achter de heuvel had die jongen toch gezegd? Er lag helemaal niets. Geïrriteerd draaide hij zich om. Zijn adem stokte toen de lichtbundel iets onnatuurlijks ving.

Het lichaam lag in een vreemde houding, niet op zijn zij en niet op z’n buik, maar iets ertussenin. Er was iets raars mee. Op de een of andere manier leek het alsof het door iets werd ondersteund. Voorzichtig liep hij ernaartoe en het werd hem duidelijk. Hier had het stel niets over gezegd. Van een afstand was het ook niet goed te zien. De jongen had gezegd dat ze niet dichtbij waren gekomen. Dat was maar goed ook, want ze hadden de schrik van hun leven gekregen.

Er was geen twijfel over mogelijk dat een ambulance geen zin meer had. Als de man nog had geleefd, had hij zichzelf wel uit zijn benarde positie gered. In zijn twintigjarige loopbaan had Dolf nog nooit zoiets gezien.

Het hoofd was diep in het zand gestoken. Hij zag dat de houding zo vreemd leek doordat het lichaam opzij was gevallen. Het viel hem op dat er vier kleine planken naast het lichaam lagen. Het viel hem ook op dat de man geen schoenen droeg.