Twaalf uur 's nachts

Van het eerste ogenblik af was het feest op de boerderij van Chet en Iola Morton een succes.
Het erf was in een sprookjestuin veranderd door de gekleurde lampions, die overal opgehangen waren. Een keurig orkestje speelde de nieuwste succesliedjes en de jongelui dansten op een vloer van glimmend geboende planken, die op het gras waren neergelegd. Boven de dansvloer was een elektrisch verlicht baldakijn aangebracht.
„De beste partij van het jaar, absoluut, " zei Frank Hardy en iedereen was het met hem eens.
Het was een ideale avond; de maan straalde helder aan een met sterren bezaaide hemel. De jongens en meisjes, die een uitnodiging hadden gekregen, werden benijd door de minder gelukkigen.
Chet, die nog dikker leek in zijn beste pak, ontving de gasten aan de inrijpoort, terwijl de knappe Iola hen op de stoep van het huis begroette.
Toen Frank en Joe Hardy aankwamen, begroette Chet hen met een bijzonder vriendschappelijke grijns.
„Het is me een genoegen jullie welkom te heten, " zei hij. „Ik zal heel wat geruster zijn nu een paar detectives de goede gang van zaken van nabij volgen. "
„Wat is er aan de hand?" vroeg Joe. „Ben je bang, dat er juwelen gegapt zullen worden?"
„Nee, maar ik zou graag willen, dat jullie een oogje hielden op het ijs, " grijnsde Chet. „Ik wil absoluut niet hebben, dat een dief er daarmee vandoor gaat. "
Hij veegde met een zakdoek over zijn nek.
„Ik tel de minuten, dat ik aan het ijs en de limonade kan beginnen. "
„Je laat toch wel wat over voor je gasten?" zei Joe.
„Dat zal wel moeten, " zei Chet. „Weet je, ik geloof niet, dat ik al het ijs en al de limonade alleen aan zou kunnen. "
„Dan moet er fantastisch veel zijn, " zei Frank onder de indruk.
„Bergen ijs en stromen limonade, " zei Chet. „Alleen als ik 'eraan denk, voel ik me al opfrissen. "
De Hardy's lachten en gingen naar het huis toe om mevrouw Morton en Iola te begroeten. Iola had een bijzonder warme glimlach voor Joe. Hij was haar speciale vriend, net zoals Frank de speciale vriend was van Callie Shaw, Iola s boezemvriendin.
Het feest was al aan de gang, toen de Hardy s binnenkwamen. Het orkest was uitstekend en even later dansten Frank en Joe al met Callie en Iola onder de lichtjes.
De uren vlogen letterlijk voorbij. Een paar minuten voor middernacht liep Chet druk heen en weer met een stralende uitdrukking op zijn ronde gezicht. Men had kunnen denken, dat hij zo in z'n schik was, omdat iedereen hem vertelde, dat zijn feest het beste was van het jaar, maar dat klopte niet helemaal. Hij was zo blij, omdat het nu zo ver was, dat de verversingen zouden worden geserveerd.
En wat voor verversingen!
Hopen sandwiches met allerlei lekkere dingen ertussen; meters en meters van de heerlijkste cake, die als boter op de tong smolt; emmers vol met limonade en zoveel ijs, dat de hele jeugd van Bayport er genoeg aan zou hebben gehad.
„Dit, " zei Joe, terwijl hij in een stuk cake hapte, „is hetfeest der feesten!"
„Ik vind het alleen maar jammer, " zei Iola, die een goed hart had, „dat we niet iederéén uit konden nodigen. "
Ze keek in de richting van de grote poort. Daar stonden een paar jongens, die doodstil naar de vrolijke feestvierders staarden. Frank herkende in de groep sommige jongens van Crabb Corner, die hij de vorige dag in de automatiek had gezien.
„Kunnen we hun niet een stuk cake gaan brengen?" steldeCallie Shaw voor.
„Beter nog, " zei Iola. „Ik zal ze gaan zeggen, dat ze achterom moeten lopen. Dan kan de huishoudster hun cake met ijs geven. Er is meer ijs dan wij op kunnen. Ze horen eigenlijk wel niet bij ons, maar ijs smaakt hun even lekker. Ga jemee, Joe?"
Joe volgde haar. Ze daalden de treden van de veranda af en gingen langzaam in de richting van de grote poort. Toen ze op een meter of tien afstand van de poort waren, stoven de jongens op straat als opgeschrikte mussen uit elkaar.
„Ze zullen toch niet denken, dat ik ze weg kom jagen, " zei Iola.
„Ze zijn een eindje verder gegaan, " zei Joe, „maar als we de omheining volgen, vinden we ze wel. "
Frank Hardy en Callie Shaw, die op de bovenste tree van de veranda zaten, zagen de twee tussen de bomen verdwijnen.
„Iola heeft zich voorgenomen die jongens te trakteren. " zei Callie lachend, „en ze zal het doen ook!" „Zelfs als ze hen tot Crabb Corner moet volgen?" „Ja. Ze is het aardigste meisje, dat ik ken. " Frank boog zich over zijn beker ijs. Toen hij zijn broer tussen de bomen had zien verdwijnen, had hij er geen flauw idee van, dat het een hele tijd zou duren voor hij Joe weer zou zien en dat hij hals over kop in een geheimzinnige zaak terecht zou komen. „Het is al laat, geloof ik, " zei Callie. Frank keek op zijn horloge.
„Bijna twaalf uur, " antwoordde hij, „maar het feest duurt minstens tot een uur of twee. Straks begint het orkest weer te spelen. "
„Het is een prima orkest, hè? Die twee uur zullen omvliegen!"
„Ja, vooral omdat ik de beste danseres aan mijn zijde heb. " Callie kreeg een kleur en er verscheen een kuiltje in haar wangen.
Op dat ogenblik begon de grootvadersklok in de hal van het woonhuis te slaan.
„Bong — bong — bong —. " Onwillekeurig telde Frank de slagen. „Middernacht, " zei hij.
De twaalfde slag van de klok werd onmiddellijk gevolgd door de snijdende, schrille kreet van een meisje.
De kreet was des te spookachtiger, omdat hij uit de duisternis kwam. Even later hoorden ze een hese kreet van een jongeman.
Frank en Callie staarden elkaar ontsteld aan en op hetzelfde ogenblik hoorden ze Iola's stem: „Frank! Frank!" Frank vloog overeind. „Wat zou er gebeurd zijn?"
Hij sprong de trappen van de veranda af en rende naar de poort. Natuurlijk hadden anderen de kreten ook gehoord Velen renden Frank achterna, maar ze konden hem niet inhalen.
Frank verdween in de duisternis tussen de bomen. Dicht bij de omheining, op een plaats, waar een paar grotestruiken groeiden, trof hij Iola, die het uitsnikte van vrees en ontsteltenis. Joe was nergens te bekennen.
„Wat is er gebeurd?" vroeg Frank heftig. „Waar is Joe?"
„Ik weet het niet, " stamelde het meisje. „Hij hoorde wat, dicht bij de omheining en ging kijken. Toen verdween hij. Iemand trok hem tussen de struiken. "
Frank liep op de omheining af.
„Ga toch niet, Frank!" smeekte Iola. „Misschien nemen ze jou ook mee!"
„Zag je iemand?"
„Nee, alleen maar een paar handen. De handen kwamen opeens 'uit de struiken te voorschijn en grepen Joe beet. Ik gilde, Joe ook, even maar. Toen werd hij, geloof ik, over de omheining heen naar buiten getrokken. "
Frank sprong de struiken in. Joe was niet te zien, maar Frank ontdekte wel sporen van een hevig gevecht. Hij luisterde, maar er was nergens iets te horen. Hij klom over de omheining en ging de weg op. Daar was evenmin iemand te zien.
„Het duurde geen twee minuten voor ik hier was, " gromde hij tegen zichzelf. „Waar kunnen ze in die korte tijd heen zijn gegaan?"
Hij liep de weg een eindje op, in beide richtingen, vond niets en klom weer over de omheining om nog eens onderde struiken te zoeken. Joe was verdwenen — het leek wel of hij in lucht was opgegaan.
Een paar jongens hadden zich ondertussen bij Iola gevoegd. Frank lichtte hen in en meteen begonnen de anderen mee te zoeken. Jerry Gilroy en Perry Robinson schenen niet te kunnen geloven, dat Joe ontvoerd zou zijn.
„Ik denk, dat het een mop is, " zei Jerry. „Is het je niet opgevallen, dat de jongens van Crabb Corner de hele avond in de buurt hebben rondgehangen? Vermoedelijk wilden ze het feest in de war schoppen door Joe mee te nemen. "
„Waar zijn ze nu dan?" vroeg Frank. „Ze kunnen in die paar minuten toch niet allemaal verdwenen zijn?"
„Waarschijnlijk houden ze zich schuil in de struiken aan de overkant van de weg. Misschien wilden ze wraak nemen voor gisteren in de automatiek. "
De opwinding, die een ogenblik de overhand had gehad, zakte. De meeste jongens waren het met Jerry eens en gingen weer dansen. Iola was erg geschrokken. Ze was naar huis gegaan en werd getroost door Callie, die haar ervan trachtte te overtuigen, dat Joe wel gauw terug zou komen.
Frank geloofde niet, dat de jongens van Crabb Corner iets met de zaak te maken hadden. De manier waarop Joe was verdwenen, leek hem meer dan een mop.
Tot eer van Chet Morton, Tony Prito en Jerry moet gezegd worden, dat ze bij Frank bleven om te zoeken, ook al ging daardoor het feest voor de rest aan hun neus voorbij.
Ze doorzochten het struikgewas aan beide zijden van de weg; ze zochten naar sporen, maar toen het feest kort na twee uur een einde nam, hadden ze nog niets ontdekt.
Op de plaats waar Joe was aangevallen, was de bodem zo vertrapt, dat de jongens niet eens konden zien door hoeveel mannen de ontvoering was gepleegd.
„Joe is een vechter, " zei Frank. „Om hem in zo'n korte tijd te overweldigen en weg te slepen, moeten het minstens drie jongens geweest zijn — als het jongens waren — of een volwassene. "
„Misschien hebben ze hem naar huis gebracht?" opperde Tony.
„Misschien, " zei Frank. „In ieder geval heeft het weinig zin hier te blijven zoeken. "
Frank ging naar huis. Hij slaagde erin zijn kamer ongemerkt te bereiken, maar daar wachtte hem een grote teleurstelling.
Joe was niet thuis!