4. Zondagmiddag

De zondagochtenden verliepen meestal volgens een vast patroon. Corny ging dan naar de vroegmis en de kinderen naar die van tien uur, vergezeld van Mary Ann die een koude lunch had klaar gezet voor als ze terugkwamen. De middagen varieerden een beetje. Soms gingen ze naar de boerderij, soms kwamen de grootouders op bezoek en soms gingen ze met z'n allen naar Michael en Sarah. Als het erg mooi weer was, maakte de hele familie een uitstapje naar de kust, maar eens in de week zagen ze elkaar zeker en vandaag zouden Mike en Lizzie Shaughnessy kom, Michael en Sarah kwamen niet mee, zij waren op vakantie. Tijdens de lunch probeerde Rose Mary de benauwende stilte te verbreken, maar ze veroorzaakte alleen maar meer spanning toen ze opmerkte: 'Mijn opa houdt van Bill omdat Bill een beetje net zo is als mijn opa. ' Die opmerking had haar moeder razend gemaakt en op scherpe toon had Mary Ann uitgeroepen: 'Doe niet zo idioot, Rose Mary. En waag het niet zoiets te zeggen als je grootvader komt. '

Maar toch... toen de stilte weer op hen neerdaalde en alleen het geluid was te horen van het gekras van de vorken op de borden, dacht ze dat Rose Mary - gek genoeg - gelijk had: het hondje had iets van haar vader, niet wat zijn uiterlijk betrof, want het was een lelijk dier en haar vader was, ook, al liep hij tegen de vijftig, nog steeds een knappe man. De hond had echter eigenschappen die met die van haar vader overeenkwamen. Had hij eenmaal zijn zinnen op iets gezet, dan kon niemand hem daarvan afbrengen. Wat het hondje betrof, dat had zijn zinnen op deze kamer gezet en er zijn hoofdkwartier van gemaakt. Ze had hem vanmorgen al drie keer de trap afgeduwd; de derde maal had ze hem bijna naar beneden gegooid.

Om twee uur verschenen de kinderen schoon en keurig in hun zondagse kleren en terwijl ze van de een naar de ander keek, zei ze: 'Als jullie je smerig maken voor opa en oma komen, zullen jullie eens zien wat ik doe. ' Ze schudde haar vinger eerst tegen Rose Mary en toen tegen David. 'En laat hem eens uit zijn hok als je durft, jullie zijn gewaarschuwd. '

Ze staarden haar aan en het was alsof ze hun gedachten kon raden. Ze is wreed... mam is wreed. De telefoon verbrak de spanning; het toestel was aangesloten op het kantoortje beneden en Corny was beneden. Mary Ann aarzelde even voor ze de hoorn opnam. Hij zei: 'Je moeder heeft net gebeld. Ze zei dat je oma terug is en dat ze haar mee moeten brengen. ' Mary Ann deed haar ogen dicht. 'Ben je er nog?'

Ze dwong zich 'ja' te zeggen. Waar dacht hij dat ze anders kon zijn?

'Luister-es liefje. ' Zijn stem klonk gedempt. 'Dit moet ophouden. '

Ze keek om naar de kinderen die nog steeds naar haar stonden te kijken en gebaarde dat ze weg moesten gaan en toen ze deur uit waren zei ze stijfjes in de telefoon: 'Ik ben niet begonnen. '

'Nou, ik net zo min. Liefje, heus, er steekt niets achter. Geloof me toch... je vader en moeder komen straks, als we zo doorgaan ruiken ze gewoon dat er wat loos is. ' 'Is dat het enige waar je bang voor bent?' Ze trok haar hoofd met een ruk terug toen hij brulde: 'Ik ben nergens bang voor. Ik heb je gezegd dat ik niets heb gedaan om bang voor te zijn. Jij maakt een man gek. En ik waarschuw je: als je zo doorgaat, krijgt je waar je om vraagt. '

Toen ze hoorde dat de hoorn werd neergesmeten, moest ze haar hand tegen haar lippen drukken om het beven te stoppen. Met gebogen hoofd liep ze de gang op, maar toen ze haar tweetal naar haar zag staan staren, ging ze met een ruk rechtop lopen. Het volgende ogenblik stormden ze op haar af, sloegen hun armen om haar heen en begroeven hun gezichtjes in haar schoot. Zonder iets te zeggen bleven ze haar vasthouden en om hun onuitgesproken medegevoel moest ze op haar lippen bijten om niet in tranen uit te barsten.

'Kom op, rustig maar. ' Ze rommelde hun haar in de war en riep toen uit: 'Kijk nou es wat ik heb gedaan! En ik zei nog wel dat jullie netjes moesten blijven. ' Ze keek naar hun opgeheven gezichtjes en zei toen met gebroken stem: 'Kom, ik zal jullie weer opknappen, ' en terwijl ze haar vast bleven houden liepen ze naar de slaapkamer. Toen ze hun haar kamde dacht ze: 'Ze zijn zo'n groot deel van mij dat er niets is wat ze niet aanvoelen, denk ik. Ze trok de kinderen een voor een naar zich toe en kuste ze terwijl de tranen haar over de wangen liepen. Ook Rose Mary stond geluidloos te huilen en David knipperde met zijn ogen en zoog zijn onderlip naar binnen.

'Als je een hond wilde hebben, waarom nam je dan geen hond in plaats van zo'n monster als dit?' vroeg oma scherp aan Mary Ann, die als altijd in stilte bad dat ze beleefd tegen haar grootmoeder zou blijven. Deze vrouw, die haar vader het leven zuur had gemaakt, een doorn in het oog van haar moeder was geweest en een voortdurende plaag in haar eigen leven... en dat was dan nog zacht uitgedrukt.

Grootmoeder McMullen leek maar niet ouder te worden. Haar goed-geconserveerde lichaam, haar nog pikzwarte hoog opgestoken haren en haar vlezige gezicht met de ronde zwarte ogen maakten een leeftijdsloze indruk. Mary Ann kon zich niet voorstellen dat ze eens zou doodgaan, ook al wenste ze dat iedere keer als ze haar zag, maar ze wist dat dit de slechtste wens was die een mens kon hebben. 'Ik wilde geen hond hebben,' antwoordde ze. 'Ik heb hem hier niet heen gehaald.'

'O! O!' Mevrouw McMullen schudde krachtig haar hoofd en keek ondertussen naar haar dochter Lizzie, haar schoonzoon Mike en naar Corny; vervolgens richtte ze zich tot een onzichtbare gedaante ergens bij het raam: 'Hoor je dat? De wereld loopt op zijn einde, iemand is haar toch de baas geworden... '

Toen Mary Ann naar de keuken ging, stond Lizzie op en zei: 'U bent vandaag in een van uw betere buien, hè moeder?' Daarna liep ze vlug naar de keukendeur, deed hem dicht en voegde eraan toe terwijl ze weer op haar moeder toeliep: 'Denk erom dat ik u heb gewaarschuwd toen we hierheen gingen, niemand hoeft zich uw praatjes te laten welgevallen. '

Mevrouw McMullen die eerst even naar de grond keek, gluurde daarna weer opzij naar de denkbeeldige figuur bij het raam en zei: 'Nou nou, hoor je dat? Het is me wat moois, je mag hier niet eens je mond open doen. Luister jij es, ' ze keek haar dochter met haar harde ogen strak aan, 'Ik wou leuk wezen. Heeft niemand tegenwoordig nog een beetje gevoel voor humor?' 'Ja, houd ons een beetje voor de gek, zeg. ' 'Wat!' De oude dame draaide zich om en staarde naar de rug van haar schoonzoon die naar de gangdeur liep en toen Mike de kamer uit was zei ze keihard: 'Ja, ik kan jou voor de gek houden en dat zou me weinig moeite kosten. ' Lizzie nam nu een duik naar de andere deur, sloeg hem met een klap dicht en schreeuwde gedempt: 'Nu is het genoeg... ik heb u gewaarschuwd; dit is de laatste keer dat we u meenemen. '

Mevrouw McMullen, die haar dochter hoofdschuddend aankeek, zei met een zuinig mondje: 'Je vond het maar wat fijn met mijn auto te kunnen gaan. '

'O, grote goedheid!' Lizzie greep met beide handen naar haar hoofd en stond op het punt zich van haar moeder af te keren toen ze zich bedacht en half snikkend riep:
'Uw logica is voor mij altijd duister geweest en dat is het nog.

We hebben zelf een auto, we hadden de uwe helemaal niet nodig om hierheen te gaan. U kreeg Fred Tyler zo ver u

naar de boerderij te brengen met de auto, opdat Corny er vandaag naar kon kijken. '

'Niks van aan! Wie heeft je dat verteld?'

'Fred Tyler heeft het me verteld, als u dat met alle geweld wilt weten. U zei hem dat het voor hem een gratis ritje was naar zijn familie in Feiling. '

'Dat liegt-ie. '

'Mooi, hij liegt dus en u wilt niet dat Corny de auto nakijkt. ' Mevrouw McMullen wierp een vlugge blik op Corny, die al die tijd niets had gezegd maar haar had zitten aanstaren en na een kort ogenblik zei ze: 'lk zal ervoor betalen hoor, je hoeft voor mij niets voor niets te doen. Maar die zwendelaars in Shields staan voor niets. Die stuurden me een rekening van zeven pond. Waar moet ik zeven pond vandaan halen?'

Voor Corny'antwoord kon geven zei Lizzie: 'U moet er ook geen auto op nahouden, die kunt u niet bekostigen en dat weet u heel goed. Toen u hem won, had u hem meteen moeten verkopen. Nu staat hij maar voor de deur, overgeleverd aan weer en wind en baldadigheid. Wat moet u op uw leeftijd nog met een auto?'

'Het is mijn auto en ik houd hem zolang ik dat wil. Bemoei jij je maar met je eigen zaken, dan doe je me een groot plezier. En wat leeftijd aangaat... als je maar voor de helft zo kwiek was als ik zou je er heel wat beter aan toe zijn dan nu. '

Terwijl Lizzie naar haar moeder keek, vroeg ze zich met verbazing af hoe ze zich in al die lange moeizame jaren had kunnen beheersen haar niet te slaan, want het grootste gedeelte van haar leven had ze te maken gehad met dit soort dingen. Het ouder worden had haar moeder niet milder gemaakt, wel veranderd... ten kwade dan. 'Wat mankeert eraan?' vroeg Corny nu effen. 'Ik weet het niet. Dat zal jij moeten vinden. Ik hoor tik-tik-tik, of zoiets. Fred Tyler zegt het zit-em in de viberratie. ' 'Viberratie? U bedoelt de vibratie, een trilling dus. ' 'Nee, ik bedoel viberratie. Dat zei hij... ik ben niet achterlijk. '

Nee, achterlijk was ze zeker niet. Corny keek naar mevrouw McMullen; hij liet zich niet vertederen en zei dan ook kortaf: 'Als het iets belangrijks is, zal ik het niet kunnen verhelpen. Ik heb genoeg te doen. '

'Hoe kan het nou iets belangrijks zijn? Die wagen is pas een paar maanden oud. '

'Bij nieuwe wagens kan er een heleboel fout gaan. '

'Niet met deze. Je hebt zelf gezegd dat het een goed merk is. '

'Dat is zo, maar toch kan er iets misgaan. En ik zeg u bij voorbaat dat wanneer het iets is wat veel tijd vraagt, u hem maar ergens anders moet laten repareren. ' Hij vond zijn houding verwerpelijk, maar als hij er eenmaal mee begon haar reparaties te doen, zou ze niet meer van de deur zijn weg te slaan. Toen ze de auto had gewonnen, had hij haar aangeboden hem te kopen, maar nee hoor; en nu werd hij geruïneerd door in weer en wind op straat te slaan en was al sterk in waarde gedaald. Hij draaide zich met een ruk om en liep naar buiten. Bij de garage trof hij Mike aan die rustig stond te roken en de chaos van machinerieën aan de overkant van de weg bekeek. Hij grinnikte tegen Corny en zei: 'Je weet nu intussen wel waarvoor ze kwam, hè? Ze heeft jou uitgekozen om haar wagen gratis in orde te houden. Als je ermee begint, kom je nooit meer van haar af. '

'Die kans krijgt ze niet, ik heb gezegd dat als liet iets ernstigs is, ze het ergens anders moet laten doen. ' 'Nou, maar ze is gehaaid hoor. ' Mike klemde zijn pijp tussen zijn tanden en wandelde vervolgens met Corny naar de Wolsey. Voor Corny echter de kap optilde zei hij: 'Ik kan beter eerst een overall aantrekken, anders krijgen we dat weer. '

Toen hij terugkwam en verschillende onderdelen van de wagen begon te bekloppen, keek Mike eerst een tijdje zwijgend toe voor hij langs zijn neus weg vroeg: 'Wat scheelt eraan, Corny?'

Corny wierp Mike een vlugge blik toe en richtte toen zijn aandacht weer op de auto. Veel kon je voor Mike niet verborgen houden en in ieder geval was de spanning tussen Mary Ann en hem bijna tastbaar aanwezig. 'Is het ernstig?' vroeg Mike kalm.

'Dat kan. ' Er volgde een korte stilte voor Corny rechtop ging staan, Mike aankeek en zei: 'Ze is gek. ' Mike glimlachte toegeeflijk. 'Dat is me nooit eerder opgevallen. Beetje opvliegend... net als haar vader... ' - zijn glimlach werd breder - 'maar gek?' Hij schudde zijn hoofd. 'Wat heeft haar dan gek gemaakt, Corny?' 'Ga even mee. ' Corny ging hem voor naar het kantoortje en stelde zich - nadat hij de deur had dichtgedaan - pal tegenover Mike op. Recht op de man af zei hij: 'Ze denkt dat ik verkikkerd ben op een ander. '

Ze keken elkaar aan. Ze waren bijna even lang, meer dan een meter tachtig en ze zouden vader en zoon kunnen zijn met datzelfde roodachtige haar. Alleen, Corny was tenger en gespierd en Mike had een zwaar gebouwd lichaam. Mike haalde de pijp uit zijn mond en klopte hem leeg zonder zijn ogen van Corny af te wenden. Rustig vroeg hij: 'En ben je dat!' '

Met een ongeduldig gebaar gooide Corny zijn hoofd in zijn nek en het duurde even voor hij antwoordde: 'Kijk, het zit zo, Mike. ' Omstandig begon hij uit te leggen hoe Diana Blenkinsop ten toneel was verschenen en toen hij was uitgesproken volgde er een lange stilte voor Mike zei: 'Nou Corny, wat ik ervan begrijp, heeft ze geen ongelijk. Ho! Ho!' Hij stak een hand op. 'Hou je gemak, vlieg me niet naar de keel. Het is mij ook overkomen, weet je nog wel?' Hij trok een mondhoek op. 'Het had bijna jullie trouwdag verpest. Maar laat ik nu geen ouwe koeien uit de sloot halen. Ik wil je alleen zeggen dat ik weet hoe je je voelt... ' 'Maar m'n beste Mike, ik voel niet echt iets voor haar, geloof me. Ze is leuk om mee te kletsen, ze geeft je een soort kick... Ach, je weet wel... ' Opnieuw wierp hij zijn hoofd in zijn nek. 'Als iemand je aardig vindt, geeft je dat een kick, hè, of het nou een man, een vrouw of een kind is. Dat weet jij toch ook wel. '

'Ja, zo is het, ik ken dat, maar ik zal je dit zeggen, Corny, het is een gevaarlijk spelletje spelen. Als Mary Ann me de waarheid niet had voorgehouden over die kleine heks die me bijna gehypnotiseerd had, dan zou ik niet weten hoe ik er heden ten dage voorstond. Het was een soort waanzin, althans in mijn geval; ik moest zo nodig weer jong zijn, hoopte dat mijn dromen in het daglicht vaste vormen zouden aannemen. Ja jongen, ik weet er alles van. Maar wat jou betreft, jij bent nog niet in dat stadium, jij bent jong. Maar jong of niet, het kan ernst worden. Mary Ann is zo gevoelig als een vioolsnaar, de lichtste aanraking doet haar reageren. God moge het me vergeven, dat ik die gevoeligheid meer dan eens heb bezeerd toen ze jong was. Voor haar was ik de hartenbreker en dat wil ze niet nog eens meemaken, Corny, op geen enkele manier. ' Corny, die langzaam op de hoge kruk was gaan zitten, zei met gebogen hoofd: 'Je weet wat ik voor haar voel. Ik hoef het niet onder woorden te brengen, je kent de hele geschiedenis. Vanaf dat ik een onnozele kwajongen was met een veel te grote mond stond ze naast me, verdedigde me en alleen daarom al had ik van haar kunnen houden, maar ik hield bovendien van haar om haarzelf en dat doe ik nog steeds. Zij weet het ook, maar Mike, dat wil toch niet zeggen dat ik nooit eens naar een ander meisje mag kijken. ' 'Nee, nee, zeker niet, natuurlijk niet... Hoe ziet ze eruit die Diana Blenkinsop?'

Corny trok zijn wenkbrauwen op en glimlachte wrang. 'Ze is het helemaal. Zo van de voorplaat van een modetijdschrift. Lange benen, geen boezem, lang vlasblond haar, blauwe ogen, rode lippen en een meter vijfenzeventig lang. ' Mike sloeg zich met de vlakke hand tegen het voorhoofd terwijl hij zei: 'En dan vraag jij je nog af waarom ze zo op de kast zit! Je weet toch hoe erg Mary Ann het vindt dat ze zo klein is en wat jou betreft: kijken naar iemand die ook maar een centimeter langer is, zou al voldoende zijn... maar een meter vijfenzeventig lang en alles erop en eraan bovendien, Corny, dat doet de deur dicht. ' 'Noem het zoals je wilt, ' antwoordde Corny ernstig terwijl hij opstond, 'ik moet beleefd tegen haar zijn; ze is Dan Blenkinsops dochter en hij heeft hier de leiding zolang meneer Rodney in Amerika is. Ook als hij terug is, blijft Dan de leiding houden. Ik heb het Mary Ann al proberen uit te leggen; in dit stadium kan hij me maken en breken. ' 'En dus moet jij bij zijn dochter een beetje in het gevlei zien te komen. '

'Nee !' blafte hij terug. 'En gebruik zulke woorden niet tegen mij, Mike. Ik probeer bij niemand in het gevlei te komen, heb ik nooit gedaan. Als ik zo in mekaar zat, was ik heel wat verder gekomen, denk ik.

'Neem me niet kwalijk, Corny. ' Mike legde zijn hand op Corny's schouder. 'Dat had ik niet moeten zeggen, dat klonk te cru. Maar je hebt het gevoel dat je aardig tegen haar moet zijn, is het niet?'

Met een knorrig gezicht en op elkaar geklemde lippen zei Corny: 'Ik heb het gevoel dat ik niet moet doen wat mijn vrouw zegt en haar wegkijken als ze in de garage komt en ook niet dat ik tegen haar moet zeggen als ze een boodschap van haar vader overbrengt: "Hoor es, zeg het me maar over de telefoon, dat heb ik liever. " '

'Tja, lastig allemaal, dat zie ik ook wel, maar vergeet niet, Corny, dat Mary Ann het van haar kant bekijkt. Och, we maken zulke dingen allemaal mee en ze gaan voorbij. ' 'Zulke dingen, zeg je! Nou, ik zit er maar mooi mee. Mijn leven is óf zo saai als stilstaand water, zonder enige rimpeling, óf alles komt tegelijk van alle kanten op me af. En er is nog iets dat me lelijk dwars zit... Jimmy. ' 'Jimmy?'

'Ja, hij helpt zichzelf zo nu en dan aan kasgeld. ' Hij knikte in de richting van de kassa.

'Jimmy! Dat meen je niet, zo'n fijne knul. Ik zou eerder zeggen dat hij zo eerlijk is als goud. '

'Ik ook, ik had mijn hand voor hem in 't vuur gestoken, maar hij wil een auto hebben. Die band van hem wil een nieuwe bestelwagen, waar ze zelf plus hun instrumenten in kunnen. Natuurlijk wordt van hem verwacht dat hij eraan mee betaalt en als hij alleen voor zichzelf hoefde te zorgen, zou dat eenvoudig genoeg zijn, maar hij moet ook voor zijn moeder zorgen. Ik heb hem dit jaar twee keer opslag gegeven en op 't ogenblik kan ik niet meer missen. Ik heb hem beloofd aan het eind van het jaar zijn loon te bekijken. Tegen die tijd weet ik hoe ik ervoor sta, dan is de fabriek klaar. Als ik mijn zin krijg, heb ik dan een contract met Blenkinsop, meneer Rodney wel te verstaan, en dan kunnen ze allemaal naar de hel lopen. Maar intussen ga ik Jimmy's loon niet verhogen, want ik kan het moeilijk weer verlagen als de zaken niet lopen zoals ik hoop. ' 'Ja, dat begrijp ik, maar wat je over Jimmy vertelde, zou ik nooit hebben geloofd als het niet van jou kwam. Heb je bewijzen?'

'Ja, een of twee maal per week is er een biljet van tien shilling verdwenen. Op het zilvergeld heb ik geen oog gehouden, de hemel mag weten hoeveel daarvan is gegapt... Maar kom. ' Hij liep in de richting van de deur. 'Ik kan beter even naar de kar van de oude dwarskop gaan kijken. ' Toen ze buiten kwamen, draafden de kinderen net de hoek van de garage om met Bill op hun hielen en Rose Mary juichte: 'Opa! Opa! Kijk eens hoe fijn hij kan springen. Op Bill! Op Bill! Ze stak haar hand omhoog en Bill sprong ernaar, maar toen hij weer terug viel op de grond kwam hij op zijn zij terecht en rolde op zijn rug. Mike schaterde het uit en ook Corny moest lachen. 'Dat komt door zijn pootjes, ' zei hij, 'die kunnen hem niet goed houden. Daarom hebben we hem gekregen. Maar halfbakken of niet, hij is en blijft een rashond, het is een fijne hond, Mike. ' Mike knikte en zei terwijl hij Bill bekeek: 'Ja, het lijkt mij ook een fijne hond, al zou ik niet graag willen dat hij zijn tanden in mijn been zette als hij een paar maanden ouder is. Moet je die kaken eens zien. '

Toen de kinderen er weer vandoor gingen met Bill achter zich aan, zei Corny: 'Ze haat hem. '

'Nou ja, je kan hem geen mooie hond noemen en vrouwen kijken graag naar iets dat er leuk uitziet. ' 'Leuk uitziet!' Corny stak zijn kin in de lucht. 'Die hond heeft karakter. ' Hij draaide zich om naar Mike en zei met een grijnslach: 'En hoe! O man, als je die keuken had kunnen zien na die eerste nacht, dan zou je hebben gedacht dat er een scheepslading ratten had huisgehouden. ' Hij grinnikte. 'Ze kreeg bijna een toeval. Geloof me... ik had hem zelf ook de nek om kunnen draaien, maar toen ik er later aan terugdacht, moest ik erom lachen. Hij deed me aan Joe denken. Herinner je je de hond nog die ik als jongen had? Ik nam hem altijd mee naar mijn grootmoeder. ' 'O Joe. Jaja, ik herinner me jou en Joe. Heb je Fanny's nek niet bijna een keer gebroken doorzijn toedoen?' 'Ja, ik had hem aan een lang eind touw en toen kwam een van de kinderen van boven binnen. Ze had een poes in haar armen en Joe nam een duik, sleurde mij dwars door de kamer en liep mijn grootmoeder compleet van de sokken. Terwijl ze viel, greep ze het tafelkleed beet waarop ze net een paar borden hachee had klaargezet. O, die avond zal ik nooit vergeten. ' Hij schaterde het uit. 'Ik zie haar nog op de vloer zitten van top tot teen onder de smurrie en Joe die languit onder de tafel naar haar lag te kijken. We maakten als de donder dat we wegkwamen. Ik heb me daar dagenlang niet durven laten zien... Toch had ze haar nek kunnen breken. '

Ze lachten nu allebei.

'Er is meer voor nodig om Fanny te laten verongelukken, ' zei Mike. 'Hoe gaat het overigens met haar?' 'O geweldig. Vorige week ben ik bij haar geweest. Ze heeft een nieuwe hobby om zich druk over te maken. Ze doet nu aan bingo. ' 'Nee!'

'Heus, ze heeft al eens wat gewonnen en trakteerde toen meteen alsof ze de honderdduizend had binnengehaald. Je weet hoe ze is. '

'O ja, ik ken Fanny... waren er maar meer zoals zij... '

Ongeveer een half uur later stak Lizzie haar hoofd uit het raam en riep: 'De thee staat klaar!' en Mike riep terug: 'We komen eraan!' Hij keek naar Corny die nog steeds met de motor bezig was en zei: 'Laat dat maar even rusten, we moeten ze maar niet laten wachten vandaag, anders krijgen we nog meer kwaaie gezichten. ' Hij draaide zich om en riep: 'Rose Mary! David! Thee drinken. ' 'Opa! Papa!' Rose Mary kwam naar de auto gehold. 'Hebben jullie Bill gezien?'

Corny trok zijn hoofd zo vlug onder de motorkap vandaan dat hij zich lelijk stootte en met een pijnlijk vertrokken gezicht zei hij: 'Of wij Bill hebben gezien? Hoe kan je dat nou vragen, hij was toch de hele middag bij jullie. ' 'Ja, een paar minuten geleden was hij nog bij ons, maar nu is hij weg. ' Ze riep naar de overkant van de weg tegen David: 'Is hij daar?' maar David kwam op een holletje aangelopen en riep: 'Nee, ik zie hem nergens. ' 'Waar heb je hem 't laatst gezien?' vroeg Mike en Rose Mary antwoordde: 'In het weiland, opa. We zijn langs de andere kant teruggegaan omdat we dachten dat hij hier was. '

'O hemel!' Corny sloeg zijn hand voor zijn gezicht, bedacht toen dat die vuil moest zijn en streek zich door zijn haren. 'Tien tegen een dat hij boven is, ' zei hij. 'Nee toch. ' Mike liep vlug naar de huisdeur en zei: 'Dan kunnen we nog lol beleven. '

'Ja, maar dan ben jij wel de enige, ' zei Corny die zijn overall uittrok en hem in een hoek van de garage gooide.

Toen hij bij de trap kwam, verwachtte hij Mary Ann bovenaan te zien staan met de hond bij zijn nekvel, maar er was niemand te zien, zelfs Mike en de kinderen niet. Hij stapte de keuken in en bleef even staan om het tafereel in zich op te nemen. Bill lag binnen het hekje rondom de open haard, met zijn rug heerlijk warm tegen de stenen gedrukt. Zijn bekje hing wijd open, zijn tong aan een kant naar buiten en met zijn kleine ronde zwarte ogen bekeek hij het hele gezelschap met een genoeglijke blik. Lizzie stond op hem neer te kijken en ook Mary Ann keek vanuit de deuropening van de bijkeuken naar hem. Haar gezicht één donderwolk, een hand op haar heup... een houding die niets goeds kon voorspellen. De kinderen stonden vlakbij Mike naast de tafel, hun hele aandacht op Bill gevestigd.

En mevrouw McMullen... nou, die zat in de grote stoel naast de haard naar Bill te gluren en haar blik scheen hem tenslotte te dwingen zijn oogjes op haar te richten. Terwijl ze elkaar zo bleven aankijken, kwam ze met haar mening voor de dag: 'Dat soort honden moet worden afgemaakt als ze jong zijn. Het is een gevaarlijk ras, je kan ze bij kinderen niet vertrouwen. Als ze eenmaal hun tanden ergens in hebben gezet, blijven ze vasthouden. Ze vermoorden zo'n schaap van een kind. Nog niet zolang geleden stond het in de krant. Laat hem nog een paar maanden in leven en dan is er helemaal niets meer met hem te beginnen. Voor je het weet, sta je voor de rechter en kan je de ziekenhuisrekening betalen voor iemands gebroken been. Als hij zijn slachtoffer tenminste niet heeft doodgebeten. ' 'Hij kan toch afgericht worden, ' zei Lizzie. 'Om mensen dood te bijten?' lachte Mike. Lizzie die zijn opmerking negeerde, keek naar haar moeder en zei: 'Hij moet een kans krijgen, het is nog zo'n jong diertje. '

'Jong diertje!' Hij is nu al zo groot, wacht maar tot hij volgroeid is. Dit benauwde kamertje zal te klein voor hem zijn. Er staat nu al niet veel bijzonders in, maar wacht maar tot meneer groot is... '

'Dan verhuizen we naar een groter huis waar hij zich lekker kan voelen. '

Ze keken allemaal naar Corny, die langs Mary Ann naar de bijkeuken liep om zijn handen te wassen. 'O ja, verhuizen naar een grotere woning... hoe lang hoor ik dat al niet. '

Toen het water kookte en Mary Ann naar het fornuis liep, hoorde ze Corny boven de gootsteen mompelen: 'Waar bemoeit die ouwe zich mee. '

Als alles nu goed was geweest, zou Mary Ann op datzelfde ogenblik naast hem hebben gestaan en samen zouden ze gelachen hebben, wist ze... en ze wist ook dat ze zelfs partij voor Bill zou hebben gekozen, eenvoudig omdat haar grootmoeder een hekel aan hem had.

Ze zette thee en Corny, die zijn handen stond af te drogen, keek haar aan. Toen ze langs hem liep om het theeblad uit de kast te pakken, greep hij haar onverhoeds bij de arm en een kort ogenblik keken ze elkaar recht in de ogen. Opeens drukte hij zijn lippen stevig op de hare en toen hij haar weer aankeek stonden haar ogen vol tranen. Hij sloeg zijn armen om haar heen en fluisterde: 'Niet huilen, toe nou... laat haar niet merken dat je huilt, in godsnaam, daar heeft ze maar voldoening van. Kom... kom... ' Hij duwde haar naar de gootsteen. 'Was je gezicht. Ik breng de thee wel naar binnen. '

Toen hij met het blad langs haar liep, streelde hij haar met zijn vrije hand over de haren, waardoor ze opnieuw begon te huilen.

'Je hebt me nog niet verteld wat er aan de auto mankeert, ' begroette grootmoeder hem toen hij de woonkeuken weer binnenkwam. Hij zei: 'Er zat een gat in de uitlaat, ik heb gedaan wat ik kon. ' 'Wat kost me dat?' 'Ik stuur wel een rekening, ' zei hij. 'Vergeet het vooral niet, ' antwoordde ze. Hij zou er verdomme goed aan doen haar een rekening te sturen, dacht hij. Wat zou ze schrikken! Hij zag haar al buiten zichzelf de garage komen binnenstormen. Onder de thee was de conversatie van een valse opgewektheid en het was vooral Corny die het gesprek op gang hield, bijgestaan door Mike.

Mary Ann die aan het hoofd van de tafel zat, schonk thee;

als ze vanaf haar plaats naar rechts keek kon ze Bill zien, die met zijn kopje op zijn voorpoten rustig bij de warme haard was blijven liggen. Kon ze maar van hem houden, dacht ze, hij lag er zo tevreden bij. Kon ze het maar voor hem opnemen terwille van iedereen, juist nu haar grootmoeder hem niet kon uitstaan. Er moest iets aardigs in het dier zitten als zij hem niet mocht.

Altijd als mevrouw McMullen bij haar familie op bezoek was, gebeurde er iets buitenissigs. Dit keer vond het eerder plaats dan gewoonlijk, direct na het theedrinken. Bill was blijkbaar tot de ontdekking gekomen dat het haardvuur te warm was voor zijn dunne huid en hij ging een eindje verliggen, waardoor hij precies tegen de poten van grootmoeders stoel kwam te liggen. Toen ze van tafel opstond en op haar gemak in de leunstoel wilde gaan zitten, lag daar Bill. Hij lag haar niet in de weg en ze had kunnen gaan zitten zonder hem ook maar aan te raken, maar zo zat de oude dame niet in elkaar. Ze gaf hem een venijnige schop tussen zijn ribben. De reactie was verrassend maar voorspelbaar, zoals ze even tevoren zelf had beweerd. Bill was vandaag gelukkig, zo gelukkig als hij niet meer was geweest sinds hij bij zijn moeder vandaan was. Hij vertoefde op een warm plekje waar het heerlijk rook. Hij had ontdekt dat hij dol was op biskwietjes, niet die dingen die hij bij zijn maaltijd kreeg, maar biskwietjes waar chocolade opzat. Hij wist zeker dat hij een fijnproever van chocolade-biskwietjes zou worden. Chocolade had een lekker luchtje en hier in de kamer rook het sterk naar chocolade. Hij wist dat als hij maar lang en rustig genoeg afwachtte, de beloning niet zou uitblijven. Tot dat ding hem in de ribben raakte. Van pijn sperde hij zijn bek wijd open, deed het met een klap weer dicht en uitte toen een kreet die het midden hield tussen gekreun, gejank en gegrom. Van pijn sprong hij als een gek door de kamer, om zich dan weer onder dit en dan weer onder dat te verstoppen. 'Kijk, kijk! Wat heb ik jullie gezegd? Hij is gevaarlijk. Hij wilde me aanvliegen. '

'Welnee, dat deed hij helemaal niet!' schreeuwde Lizzie tegen haar moeder. 'Al vroeg u er wel om. ' 'Waar vroeg ik om?'

'U had hem met rust moeten laten. ' 'Jaag hem niet op, laat hem met rust, ' riep Corny. 'Houd op!' schreeuwde Mary Ann nu tegen de tweeling. 'Straks vliegt alles nog van de tafel. ' 'Hier is hij! Ik heb hem. ' Mike bukte zich achter de bank en griste Bill bij zijn halsband omhoog. Hij drukte het tegenspartelende lijfje in de armen van David die angstig opkeek naar zijn moeder en zei: 'Het was zijn schuld niet. Hij is niet begonnen, mam. Oma heeft hem geschopt, ik heb het zelf gezien, ze heeft hem een schop gegeven. ' 'Dat heb ik helemaal niet gedaan, jongen. Heb je ooit !' 'O ja hoor, oma, ik heb het ook gezien. ' Rose Mary was pal tegenover de oude dame naast David gaan staan en mevrouw McMullen, die haar achterkleinkinderen stuk voor stuk bekeek, wist niet aan wie van de twee ze de meeste hekel had, en of haar hekel aan hen groter was dan die ze voor hun moeder voelde. Maar dat kon bijna niet. Desalniettemin wist ze bliksems goed dat er een ogenblik kwam waarop je je 't beste kon terugtrekken en dus ging ze waardig in haar stoel zitten. Met haar neus in de lucht gaf ze vervolgens een uitspraak ten beste, die in dit geval duister profetisch mocht worden genoemd. 'Elke hond heeft zijn dag, ' zei ze.

David staarde haar aan en grinnikend flapte hij eruit: 'Ja en een ouwe teef ook. '

Zo'n antwoord van haar achterkleinzoon deden de wenkbrauwen van mevrouw McMullen niet alleen tot aan haar haren omhooggaan, maar sloeg ook alle aanwezigen in het vertrek met stomheid.

Toen er een hele serie verbaasde kreten losbarstte, keek David, die het tegenstribbelende hondje nog steeds vasthield, van de een naar de ander. Hij was te ver gegaan, hij wist dat hij het zou doen. Hij was een beetje bang, tot hij opeens een geluid hoorde dat het meest op een explosie leek. Het kwam van zijn opa en zijn vader die tegelijkertijd in lachen uitbarstten. Zijn opa hield de schouder van zijn vader vast omdat hij bijna dubbelklapte van het lachen. Ook zijn oma lachte met gebogen hoofd en haar gezicht in haar handen verborgen. Maar zijn moeder lachte niet. Ze greep hem vliegensvlug bij zijn kraag en duwde hem met Bill de gang op, terwijl Rose Mary erachteraan liep en schreeuwde: 'Nee mam. Nee mam. '

Op de gang siste Mary Ann met ingehouden stem tegen haar zoon:

'David! Waar heb je dat in godsnaam gehoord?'

'Het eh... het was geen vloek, mam. '

Mary Ann haalde diep adem. 'Maar wel bijna. '

David schudde zijn hoofd en gluurde naar Rose Mary die zei:

'Nee mam, geen echte vloek. ' 'Van wie heb je dat geleerd?'

David knipperde met z'n ogen en hees Bill een beetje op. Hij kon pas antwoorden toen hij aan het likkende tongetje had weten te ontkomen en zei: 'Van niemand, mam, ik heb het gewoon gehoord. ' 'Waar?'

David gluurde weer naar Rose Mary, keek toen naar de grond, maar gaf geen antwoord. Mary Ann had hem wel door elkaar willen rammelen, maar hij had dat dier vast en God weet wat er dan ging gebeuren. 'Waar?' herhaalde ze.

Het was Rose Mary die maar weer voor hem antwoordde: 'Jimmy. Jimmy zegt dat wel es, mam. ' Mary Ann ging rechtop staan. Jimmy? Nou, die kreeg wat te horen als ze hem morgen zag. 'Breng dat dier naar beneden en sluit hem op, ' zei ze.

Geen van beiden verzette een voet. Vragend keken ze naar haar op.

'Je hebt gehoord wat ik zei. '

'Ze schopte hem, mam. Hij had niets gedaan als ze hem geen schop had gegeven. ' Terwijl David dit zei, verschenen Corny en Mike op de gang, ze lachten nog steeds. Mary Ann bekeek ze niet, maar bleef naar de kinderen kijken terwijl ze herhaalde: 'Breng hem naar beneden. ' Ze gluurden allebei naar hun vader en opa en liepen toen langzaam de trap af. Mary Ann draaide zich om en bekeek de twee mannen van wie ze zo innig veel hield, ook al bezorgde dat gevoel haar soms alleen maar pijn. Ze waren in haar ogen nu net een paar kwajongens en terwijl ze elkaar nog steeds vasthielden van pure pret, siste ze: 'Schei uit! Luister naar me... houd op!'

Mike stak zijn hand naar haar uit en hiklachte: 'En een ouwe teef ook. '

Toen ze zag dat het gelach weer aanzwol, duwde ze hen de slaapkamer in en schreeuwde toen ze eenmaal binnen waren: 'Als jullie je als kwajongens willen aanstellen, doe het dan maar hier. '

'Ze... ze wil haar mantel en hoed hebben, ' hijgde Mike. 'Zij wil weg... wij gaan weg. Wij gaan er als de bliksem vandoor. We moeten er altijd als de bliksem vandoor wanneer zij van de partij is. '

Mary Ann pakte de jas van haar grootmoeder en ging naar de keuken, waar mevrouw McMullen haar al stond op te wachten.

Mary Ann overhandigde de mantel en hoed niet aan haar grootmoeder maar aan haar moeder, en het was dan ook Lizzie die de oude dame in haar jas wilde helpen maar te horen kreeg: 'Bedankt... dat kan ik zelf wel. ' Dat was alles wat mevrouw McMullen zei tot ze onderaan de trap waren; daar draaide ze zich om, keek Mary Ann aan en zei: 'Ze strekken jou tot eer. Je kan dat stel overal mee naar toenemen. Je zult wel trots op ze zijn. ' De druk van haar moeders hand op haar arm deed Mary Ann een antwoord inslikken. Lizzie boog zich naar haar toe, gaf haar een kus en fluisterde: 'Straks bel ik je op. ' Toen haar vader haar goedendag kuste, waren zijn ogen nog vochtig, maar hij zei niets meer, hij gaf haar alleen een klopje op haar wang en liep naar de auto. Ze bleef niet wachten tot ze wegreden, maar ging weer naar boven. Even later kwam ook Corny de kamer binnen. Hij liep regelrecht op haar af en ook al twinkelden zijn ogen nog, hij zei er niets meer over. Hij nam haar in zijn armen en ging, zoals zijn gewoonte was, met haar in de grote stoel zitten. Toen hij haar gezicht tegen zijn hals drukte, begon ze van top tot teen te schudden, maar niet van het lachen... ze zette de huilbui voort, die ze eerder die dag in de keuken had moeten inhouden.