32

‘Een plotselinge, brutale en onverwachte vraag verrast een man en legt hem bloot.’ – Francis Bacon

‘Je ziet er anders uit,’ merkt Joe op als ik weer op het feestje ben.

‘Het is mijn haar,’ leg ik uit. ‘Ik ben stiekem wezen zwemmen en het zit door de war.’

‘Ik vind het leuk,’ glimlacht hij. ‘Het staat je goed.’

Ik vraag me af of hij onbewust reageert op het feit dat er in mij iets is veranderd, waardoor ik een beetje dichter in de buurt van zijn wensen kom?

Ik sta op het punt hem te vertellen dat ik eindelijk klaar ben om een vader van hem te maken als hij juicht: ‘Hè lekker! Het eten is klaar!’ en naast Valentina gaat zitten aan een van de twee tafels van het Liefdescollege.

Oh, nou ja. Ik vertel het hem na het eten wel. Het is geen onthulling om tussen twee menugangen in te proppen.

‘Wist je dat Cleo de bruidstaart heeft gemaakt?’ merkt Kier op als we onze naamkaartjes hebben gevonden op de andere tafel. ‘Zij heeft samen met Luca’s zoon Nino vanaf vanmorgen acht tot een uur voor wij aankwamen in de keuken gestaan om alles klaar te maken. Dit voorgerechtje bijvoorbeeld,’ hij knikt naar de Pecorino tortino die voor ons wordt neergezet, ‘is het werk van de twaalfjarige kok!’

‘Wat geweldig,’ grinnik ik, ‘echt met liefde bereid.’

De gehele maaltijd is goddelijk, maar het lukt me niet aan het gesprek deel te nemen, dat voornamelijk gaat over Megans droombruiloft. (Heb je de hint begrepen, Stefano?) In plaats daarvan dwalen mijn gedachten af naar hoe mijn leven zal veranderen als ik werkelijk mijn pas ontdekte moederinstinct zal omarmen. Ik heb altijd gedacht dat het zeer beperkend is om de slaaf te worden van zo’n klein mensje, maar ik zie nu dat er ook veel plezier mee gepaard gaat. Bij Ethan en Mackenzie vond ik vooral het gevoel van focus en overgave dat ik kreeg erg prettig. Natuurlijk hoeven kinderen niet noodzakelijkerwijs van jezelf te zijn om daarvan te profiteren – dat zie ik ook als ik naar de bruid kijk die blij met haar nu officiële stiefzoon staat te praten die ze om de een of andere reden Ringo in plaats van Nino noemt. Ze doen zelfs net alsof ze de eerste dans samen willen inzetten tot Luca zijn rechtmatige plek in Kims armen inneemt.

Is dat een stukje tattoo dat onder Luca’s mouw uitsteekt? Ik ben zeer nieuwsgierig naar deze Anglo-Italiaanse vereniging. Ik vraag me af waar ze elkaar voor het eerst hebben ontmoet? Was het een vakantieliefde? Een toevallige ontmoeting in de Grotta Azzurra? Ik weet de antwoorden niet, maar aan Luca’s gezicht te zien, zou je denken dat hij zijn hele leven heeft gewacht tot Kim zijn bruid zou zijn.

Als hun liedje ten einde loopt en Dean Martins ‘Return to Me’ begint, gaan verschillende familieleden de dansvloer op, gevolgd door een aantal koppels van onze groep – Megan en Stefano, Melvin en Filomena en Tiffany en Dante, zelfs al lijkt hij heel afwezig. Waar is Joe? Ik kijk naar de andere tafel, maar zijn stoel is leeg. Ergens hoopte ik dat hij de regels zou negeren en me toch ten dans zou vragen, maar hij valt nergens te bekennen.

‘Dans jij?’ vraagt Kier.

‘Vraag jij?’ glimlach ik naar hem.

Dat doet hij en doen wij.

Een poosje zwieren we rond op de muziek, verzonken in onze eigen gedachten en dan vraag ik: ‘Ik wilde het je onder het eten al vragen – wat wilde je zeggen, net voor de ceremonie?’

Hij fronst als hij eraan denkt. ‘Het was iets wat Cleo zei…’

‘Als je het over de duivel hebt,’ onderbreek ik hem.

‘Wat?’

Ik knik naar de plek achter hem.

‘Is het te vroeg om af te tikken?’ vraagt ze nerveus en ze kijkt een beetje verward door haar eigen lef.

Kier vraagt mijn goedkeuring, en die is snel gegeven.

Ik wil net op de mij zeer bekende, eenzame stoel gaan zitten om te kijken naar de wél dansende koppels als iemand zachtjes op mijn schouder tikt en met hese stem zegt: ‘Dans met me.’

Ik draai me om en daar staat Dante met een uitgestoken hand. Het klinkt vreemd, maar ik ben haast teleurgesteld. Ik had echt liever gewild dat het Joe was geweest.

‘En Tiffany dan?’ vraag ik, alsof het me echt zou kunnen schelen wat zij ervan vindt.

‘Zij heeft een beter aanbod gekregen!’ hij wijst naar waar zij op de knie van een waarschijnlijk puisant rijke rimpelkop zit.

‘Oh, perfect!’ hoon ik.

‘Nou?’ vraagt hij.

Ik glimlach. ‘Met alle plezier.’

Dit is de eerste keer dat ik zijn armen om me heen voel sinds het Villa d’Este-gala. De laatste keer dat we zo dicht tegen elkaar aan stonden, leidde het tot een zoen. Er is sindsdien veel gebeurd. In plaats van duizelingwekkende lust te voelen, vraag ik me af of ik zijn dochter Chiara ooit zal ontmoeten en of we met elkaar op zouden kunnen schieten.

Ik vertel hem net over Ethan en zijn waterpistool als we worden gestoord door iemand die naast ons zijn keel rumoerig schraapt. Het is Melvin.

‘Mag ik?’

Dante en ik kijken elkaar aan.

‘Dit is de laatste avond dat we allemaal samen zijn,’ smeekt Melvin.

‘Is dat waar?’ Ik kijk naar Dante. Deze schok komt nogal plotseling.

Hij knikt bevestigend. ‘Morgenavond mogen we doen wat we willen.’

‘Nou?’ dringt Melvin aan.

‘Waarom ook niet,’ geef ik me gewonnen en Dante trekt zich hoffelijk en met een lichte buiging terug.

Melvin en ik schuifelen een paar minuten rond, blijkbaar heb ik meer kracht in mijn armen dan ik dacht om hem op aanvaardbare afstand te houden. Dan voel ik dat er iemand anders naast ons staat – mijn vierde danspartner in slechts twee nummers. Deze keer is het de man die ik wil – Joe.

‘Mijn beurt!’ juicht hij en wisselt behendig met Melvin van plaats voor hij door heeft wat er gebeurt.

‘Het is al goed,’ Melvin herstelt zich en trekt aan de mouwen van zijn jasje. ‘Ik wilde gewoon weten hoe het is om je in mijn armen te houden, al was het maar voor een keer.’

Verrast door zijn tedere gevoelens, geef ik hem een kusje op zijn wang en stuur hem terug naar Filomena.

‘Sorry, dat ik zo laat ben, ik was even naar de wc,’ zegt Joe. ‘Hmmm, da’s geen lekkere openingszin voor een verleider, niet?’ Hij schudt zijn hoofd, trekt me dichter tegen zich aan en fluistert: ‘Ik wil het goedmaken, Kirsty.’

‘Voor de bruiloft van Jared en Sasha?’ neem ik aan.

‘Voor alle keren dat ik niet romantisch ben geweest,’ zucht hij.

‘Echt?’ vraag ik, hoewel hij heel oprecht klinkt.

Ik luister goed als hij vertelt: ‘Daarnet werd het me opeens duidelijk – als jij klaagde dat ik niet romantisch was, zag ik dat als een compliment!’

‘Wat?’ vraag ik verbijsterd.

‘Ik weet dat het belachelijk klinkt, maar ik denk dat het woord romantisch voor mij zoetsappig betekende en als jij zei dat ik dat niet was, dan voelde ik me…’ Hij heeft moeite om de juiste woorden te vinden.

‘Een echte man?’ opper ik.

‘Eerder een echte vent, maar wat ik de laatste dagen heb gezien… ik begrijp dat het helemaal niet zoetsappig is om je eigen vrouw te laten zwijmelen. Ik bedoel, eigenlijk is het best cool en het wordt niet genoeg op waarde geschat.’ Hij doet zijn hoofd naar achteren zodat hij me aan kan kijken. ‘Jij bent echt het allerbelangrijkste in mijn leven, Kirsty.’

Ik word helemaal week van binnen. Het voelt zo goed bij deze man. Dit is een goed moment om hem mijn nieuws te vertellen.

‘Oké jullie twee, loslaten!’ grapt Kier en wil ons uit elkaar halen.

‘Wacht!’ protesteer ik.

‘Ik laat haar niet gaan,’ Joe houdt me nog steviger vast, een gelukzalige glimlach om zijn mond.

‘Een minuutje maar, Joe, er is iets wat ik haar moet vertellen,’ dringt Kier aan. Blijkbaar is hetgeen wat net nog niet zo belangrijk was, nu opeens heel dringend geworden.

‘Houd dat gevoel vast!’ instrueer ik Joe als ik toegeef aan Kiers wil.

Hij loopt met me naar Cleo’s tafel en steekt gelijk van wal: ‘Cleo vertelde me net hoe Luca en Dante bevriend zijn geraakt…’

‘Dat klopt,’ ze lijkt het niet erg te vinden om het verhaal voor mij opnieuw te vertellen en nodigt me uit naast haar en de rij lege cocktailglazen te gaan zitten. ‘Eigenlijk is het gekomen door de vrouw van Dante. Zij heeft met Luca in Napels op school gezeten, ze zijn altijd bevriend gebleven ook toen ze naar Venetië verhuisde. In het begin waren Luca en Dante gewoon kennissen, maar na haar overlijden…’

‘Ze is dood?’ vraag ik verbaasd. ‘De vrouw van Dante is overleden?’

‘Triest hè, vind je niet? Blijkbaar stonden ze bekend als het ultieme koppel. Zo oneerlijk.’ Ze schudt haar hoofd.

‘En toen…’ helpt Kier haar op weg.

‘Nou, net voor de begrafenis had de vrouw van Luca hem eindelijk laten gaan.’ Ze rolt met haar ogen. ‘Dus waren ze beide alleenstaande ouders en werden ze een soort van steun op lange afstand voor elkaar.’

‘Dat klinkt erg fijn,’ mompel ik en voel Dantes verlies nog steeds. En dat van Chiara wat dat betreft…

Kier kijkt me aan. ‘Dus zei ik tegen Cleo dat ik nu begrijp waarom Kim en Luca ons van het Liefdescollege op het allerlaatste moment op hun bruiloft hebben uitgenodigd en toen zei zij…’

‘Dat het helemaal niet op het allerlaatste moment was.’

‘Dit is al maanden geleden gepland.’ Hij kijkt me veelbetekenende aan.

Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Ik weet niet zeker of ik helemaal begrijp waar je op doelt.’

‘Dante is de enige Venetiaanse connectie met deze trouwerij.’

Waarom heb ik die laatste Bellini ook gedronken, ik kan niet helder meer denken! ‘En?’

Kier zucht ongeduldig en doet dan nog een poging om alles voor me uit te spellen. ‘Ik vertelde Cleo dat me dat verbaasde, omdat Dante zover ik weet pas een week Amore is.’

Oh! Nu snap ik het.

‘Dus je zegt dat hij heeft gelogen, dat hij al maanden Amore is…’

‘Oh, nee, dit is absoluut de eerste keer,’ onderbreekt Cleo ons. ‘Tot nu toe is hij alleen betrokken geweest bij de managementzijde.’

Kier werpt me weer een blik toe alsof hij wil zeggen: ‘Zie je nou wel?’

‘De managementzijde van alles?’ Ik ben nu officieel een uilskuiken.

‘Je weet toch wel dat hij medeoprichter van het Liefdescollege is?’ vraagt Cleo en ze knippert met haar ogen.

Nu begrijp ik het nog beter en ik vind het echt ongelofelijk. Mijn ogen zoeken Dante op de dansvloer, hij danst nu met Sabrina, ze zijn eigenlijk wel heel dik met elkaar nu ik ze zo zie.

‘Toen ik jullie samen zag dansen…’ Zijn stem verstomt. ‘Vond ik dat je het moest weten.’

Ik laat me tegen de leuning vallen en weet niet goed wat ik met de informatie moet die ik zojuist heb gekregen.

Dante is medeoprichter van het Liefdescollege.

‘Ben je nu klaar voor me?’

‘Nog niet Joe.’ Ik verontschuldig me tegen de man naar wie ik een paar minuten geleden nog zo wanhopig verlangde: ‘Ik moet even wat met Dante bespreken.’

‘Ik dacht dat je klaar met hem was,’ klaagt hij.

‘Nog niet helemaal,’ mompel ik als ik me een weg baan tussen de dan-sende mensen naar hem toe. Ik moet zo snel mogelijk weten hoe het allemaal zit.

‘Kunnen we even praten,’ vraag ik bot, Sabrina’s blik vermijdend.

‘Natuurlijk,’ hij gebaart me te gaan zitten aan de dichtstbijzijnde tafel.

‘Niet hier, niet in het openbaar.’

Hij kijkt om zich heen. Er zijn overal mensen.

‘Mijn kamer is vlakbij,’ biedt hij aan.

‘Oké, waar dan ook,’ ik ga me steeds meer ergeren. ‘Ik vind het ongelofelijk!’ blèr ik zodra de deur dicht valt.

‘Kirsty, wat is er?’ vraagt hij bezorgd.

Ik haal diep adem en kan niet geloven dat ik hem de volgende vraag ga stellen: ‘Ben jij, Dante Soranzo, een van de oprichters van het Liefdescollege?’

Zijn mond gaat open en weer dicht. Hij kijkt opgelaten en zucht dan: ‘Ja!’

‘Mijn hemel!’ Mijn handen schieten naar mijn hoofd als ik gil: ‘Waarom deed je dan net alsof alles nieuw voor je was?’

‘Waarom heb jij niet eerlijk gezegd dat je journaliste bent?’ spuugt hij terug.

Nu is het mijn beurt om sprakeloos te zijn.

‘Hoe lang weet je dat al?’ vraag ik al veel bedeesder.

‘Vanaf de eerste dag.’

Verbaasd ga ik op het voeteneind van het bed zitten. ‘Is dat waarom je jezelf aan mij hebt gekoppeld?’ vraag ik. ‘Om het verhaal in goede banen te leiden?’

‘Niet helemaal. Toen ik je ontmoette…’ Hij weifelt even. ‘Laat me alles in de juiste volgorde vertellen zodat alles duidelijk wordt.’

‘Duidelijk zou ik erg prettig vinden,’ geef ik toe.

Hij gaat aarzelend naast me zitten en begint: ‘Ik ben al een poos niet meer betrokken bij het dagelijks reilen en zeilen van het Liefdescollege. Het laatste jaar ben ik alleen bij de welkomstrecepties aanwezig, om te helpen kiezen welke Amore het best bij welke klant past. Het schijnt dat ik een soort talent voor het koppelen heb.’

‘Echt waar?’

‘Je broer en Cleo passen bijvoorbeeld erg goed bij elkaar.’

‘Echt?’ Ik voel een sprankje hoop, maar ik besef dat ik te vlug word afgeleid. ‘Oké, je gaat er dus iedere negen dagen heen…’

‘Ik begeleid het koppelen en laat verder iedereen zijn gang gaan. Dat was ook het plan op jouw eerste avond. Ik had iedereen al geobserveerd en mijn suggesties voorgelegd en ik was op weg om de vaas…’

‘Jij was op de receptie? Ik heb je helemaal niet gezien!’

‘Ik droeg een masker. The Phantom of the Opera.’

‘Was jij dat?’ roep ik verbaasd. ‘Ik heb met je gesproken!’

‘Dat weet ik,’ zegt hij met een glimlach.

Oh, dit is te veel om te bevatten. Ik haal nog eens diep adem voor ik verder ga met mijn vragen: ‘Je ging dus weg…’

‘… om mijn pakketje af te leveren. Op dat moment werd ik gewelddadig aangevallen!’

‘Het spijt me zo,’ zeg ik en krimp ineen.

‘En ik vond jou…’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Ik besloot met je mee naar de receptie te lopen, maar op dat moment was het nog steeds niet in me opgekomen jouw Amore te worden. Ik wilde er gewoon zeker van zijn dat alles goed met je was, je leek erg ontdaan.’

Dat was ik ook – van hem! ‘Wat gebeurde er toen?’

‘Sabrina nam me apart en vertelde me dat je als journaliste voor een Brits tijdschrift werkt.’

‘Hoe wist ze dat?’ vraag ik wanhopig.

‘Er belde een vrouw voor je, Sabrina verbrak per ongeluk de verbinding dus belde ze het nummer terug dat op haar scherm stond en er werd opgenomen door Hot! magazine.’

‘Mijn god!’ zeg ik blozend.

‘Ze wist de naam niet van de vrouw die had gebeld, maar ze vroeg of er iemand op zoek was naar Kirsty Bailey en toen werd haar verteld dat jij in Venetië voor een artikel was en pas volgende week weer terug zou zijn.’

‘Daar ging mijn dekmantel.’ Ik laat mijn schouders hangen. ‘Ik kan niet geloven dat je het al die tijd hebt geweten. Je denkt vast dat ik een verschrikkelijke leugenaar ben.’ Plots kijk ik hem aan. ‘Als je wist dat ik journaliste was, waarom nam je me dan mee naar de villa van George Clooney?’

‘Ik wist dat je geen misbruik zou maken van de situatie.’

‘Hoe?’

‘Je was met goed resultaat door de test met Elton Johns kroonluchter in de Bubacco-studio gekomen,’ antwoordt hij.

‘Dat was een test?’

‘Soort van. Ik wist het toch al. Zoals ik al zei, ik kan mensen goed inschatten.’

Ik slaak een diepe zucht. ‘Moet ik dat als een compliment opvatten?’

Hij haalt zijn schouders op. ‘Je weet dat deze baan niet geschikt voor je is?’

‘Daar word ik me steeds meer van bewust,’ bevestig ik. Ik kijk hem aan als ik zeg: ‘Maar jij… Was het Liefdescollege ooit een echte baan voor je? Ik bedoel hoe is het allemaal begonnen en met wie heb je het opgericht?’

Hij begint te stralen. ‘Mijn dochter.’

‘Chiara?’

Hij knikt. ‘Het was haar idee.’

‘Maar ze is nu pas achttien…’

‘Destijds was ze zestien. Ze was voor een uitwisselingsprogramma naar Londen geweest, waar ze bij een gezin met vijf dochters onder de dertig had gelogeerd. Die dochters hadden het alleen maar over hun teleurstellende liefdeslevens. Toen ze terugkwam zei ze: “Pappa, je moet de Britse mannen leren hoe ze met vrouwen om moeten gaan, ze hebben geen enkel idee.”’

Ik lach.

‘Maar natuurlijk is het probleem dat de meeste Britse mannen er niets van willen weten! Ze zien niet in dat het voor hun eigen bestwil is een vrouw te behagen.’

Ik voel iets van trots voor Joe – hij snapt het! Het mag dan maar pas zijn gebeurd, maar Joe is bekeerd!

‘Dus toen kwam ze met het idee om Engelse vrouwen aan Italiaanse mannen te koppelen,’ gaat Dante verder. ‘Na een poosje was er ook interesse van mannen die de romantiek in Venetië wilden ervaren. We moesten hun aanmeldingen wat zorgvuldiger doorlichten, maar het sprak ons aan dat er relaties konden ontstaan buiten de eerste match om. Deze keer hadden we gedacht dat Megan en Kier…’

‘Oh, ik ook!’ flap ik eruit. ‘Ik vond ze helemaal bij elkaar passen.’

‘Maar nu ik hem met Cleo zie…’

‘Nog beter!’ gil ik.

‘Precies.’

Mijn hoofd loopt over van al deze nieuwe informatie. ‘En Tiffany dan? Waarom heb je Lorenzo aan haar blootgesteld?’

‘Hij heeft erom gevraagd,’ laat Dante me weten. ‘Hij ziet het goede in iedereen. Hij was ervan overtuigd dat ze met de juiste zorg en aandacht een zachtaardiger karakter zou vertonen.’

‘Weet je, er was iets van te zien tijdens het diner in het Dei Dogi – ken je Alessandro, de barmanager daar?’

‘Ja, die ken ik. Hij heeft een zelfde soort gevoeligheid als Lorenzo, vind je ook niet?’

‘Ja!’ geef ik toe. ‘Ze zijn alle twee heel vasthoudend qua vriendelijkheid.’ Dan vraag ik fronsend. ‘Waarom lukte het hem dan wel om tot haar door te dringen en Lorenzo niet?’

‘Ik denk dat het kwam omdat ze bij Lorenzo op haar hoede was. Zodra ze besefte dat hij geen geld had…’

‘Tijdelijk!’ zeg ik honend.

‘Heb je over zijn erfenis gehoord?’

‘Ja, maar maak je geen zorgen, ik zal het haar niet vertellen. Sorry, je zei…’

‘Nee, alleen maar dat ik denk dat Tiffany van nature heel tegendraads is. Bij Alessandro maakte ze geen kans omdat hij zo gek op zijn vriendin is, dus was ze vrij om genegenheid voor hem te voelen.’

‘Zijn emoties niet verschrikkelijk irritant?’ zeg ik afwezig, maar dan ga ik weer in de aanval: ‘Nou vertel op, hoe zit het echt met de Amori. Ik weet dat het er eerlijk aan toe gaat, maar zijn het eigenlijk niet gewoon relatiecoaches?’

Dante glimlacht. ‘Relatiecoaches hebben ook liefde nodig. Alle Amori zijn single om problemen te voorkomen. Er moet wel een klik zijn, anders voelen de afspraakjes heel erg gedwongen, maar als het zich verder ontwikkelt, is dat natuurlijk geweldig.’

‘Ja, dat is zo,’ geef ik toe. ‘Jullie leveren goed werk.’

Dante grinnikt warm en neemt dan een wat zakelijkere houding aan. ‘Zo, nu je dit allemaal weet, wat voor ’n effect heeft dat op je artikel?’

‘Nou, het zit zo…’ Ik rol met mijn ogen. ‘Er komt geen artikel, het is geschrapt. Ik weet niet of je hebt gehoord over Adams artikel in een Engelse roddelkrant?’

Dante knikt. ‘We moeten veel geld restitueren als gevolg daarvan.’

‘Oh nee!’ jammer ik. ‘Hij heeft alles zo verkeerd afgeschilderd!’

‘Onze reputatie is bezoedeld,’ Dante kijk triest. ‘Alleen de tijd zal leren of het Liefdescollege het zal overleven.’

Ik voel me bezwaard: ‘Ik zou echt willen dat ik iets zou mogen schrijven dat jullie eer aandoet…’ zucht ik. ‘Maar dat zie ik niet gebeuren. Mijn redacteur is niet van de onderhandelingen…’

Dante leunt op zijn elleboog. ‘Heb je nog meer vragen voor me?’

Ik denk even na, leun ook op mijn elleboog en vraag: ‘Gewoon uit nieuwsgierigheid, aan wie had je me eigenlijk willen koppelen?’

‘Aan een van de mannen die je nog niet had ontmoet. Hij droeg een rood masker met twee gezichtsuitdrukkingen – blij aan de ene, triest aan de andere kant…’

‘Ik kan me hem niet herinneren.’

‘Gelukkig voor mij.’

Heel even kijken we elkaar aan.

Dan begint Dante heel zachtjes te vertellen: ‘Toen mijn vrouw overleed, was ik niet van plan op zoek te gaan naar een nieuwe liefde. In mijn hart zal ik altijd met Gabriella getrouwd blijven. Alleen de herinneringen aan haar liefde zijn genoeg tot aan mijn dood. Heel even was het prettig om de warmte van een ander te voelen. Toen ik hoorde dat je voor je werk naar het Liefdescollege was gekomen, wist ik dat je niet zo openhartig zou zijn als de andere meisjes en dat ik je geen pijn zou doen. En ik kon voelen dat je terughoudend was – je bent niet beschikbaar, of wel?’ vraagt hij.

‘Nee,’ zeg ik eenvoudig en besluit dat het tijd wordt dat ik de waarheid vertel.

‘Ik denk dat het daardoor veilig voelde om van je gezelschap te genieten. Ik kan niet met iemand samen zijn, nog niet. Daar is het nog veel te vroeg voor.’

Ik knik begripvol en denk aan het liefdevolle paar op San Michele, ik glimlach als ik besef hoe toepasselijk het is dat Dante en ik deze tijd samen hebben door kunnen brengen. ‘We waren de perfecte match, niet?’ besluit ik.

Dante kijkt me stralend aan en leunt naar voren om me een laatste kus op mijn wang te geven als de deur met een knal openzwaait.

‘Kirsty?’ roept een bezorgde stem.

Ik draai me om en zie Joe staan – zijn bezorgdheid gaat vlug over in walging. ‘Te bedenken dat ik kwam kijken of alles in orde was!’ spuugt hij.

‘Joe! Wacht!’ Ik krabbel overeind, maar hij is al weggestormd.

Ik kijk achterom naar Dante. ‘Er zijn nog een paar dingetjes die ik niet heb verteld…’