Hoofdstuk 24

 

 

 

Claire legde haar hoofd tegen de rugleuning en staarde naar het voorbijglijdende landschap. Ze gingen nog een brug over een bayou over en even bleef haar blik rusten op de weerspiegeling van de cipressen in het water. Door het open raam aan Daves kant dreef de geur van kamperfoelie en magnolia’s de auto binnen. Ze deed haar ogen dicht, en hoorde zijn woorden nog echoën in haar hoofd: na de verdwijning van Ruby leek alles zo zinloos geworden. Zelfs datgene wat wij samen hadden.

‘Waar we nu naartoe gaan heeft iets te maken met die telefoontjes van zeven jaar geleden,’ zei ze. ‘Daarom hoorde ik de naam van Ruby vallen, zo is het toch?’

‘Ik had het nooit goed moeten vinden dat je met me meeging,’ zei hij. ‘Je zult niet blij zijn met wat je straks in die hut te zien en te horen krijgt.’

Ze draaide zich naar hem om. ‘Want?’

‘Ik zal alle middelen aanwenden om erachter te komen wie die telefoontjes heeft gepleegd.’

‘Mooi.’

Hij wierp haar een verraste blik toe. ‘Ik weet niet of je dat straks ook nog zegt.’

Even zweeg ze. ‘Wat gaat er gebeuren als we bij die hut zijn?’ vroeg ze toen.

‘Zoals ik al zei, zullen we daar wat mensen ontmoeten.’

‘Wie?’

‘Titus, om te beginnen.’

‘Titus Birdsong? Ik wist niet eens dat jullie nog vrienden waren.’

‘Hij zet heel wat op het spel om mij te helpen. Ik zal voor altijd bij hem in het krijt staan.’

‘Hoezo?’ vroeg Claire nu toch een tikje ongerust. ‘Ik begin een beetje bang te worden. Wat zijn jullie precies van plan?’

‘Te doen wat nodig is. Meer niet. Hou dat goed in gedachten.’

Bij het horen van zijn onheilspellende toon huiverde ze even. ‘Wie is er nog meer?’

‘Clive Nettle.’

Geschokt staarde ze hem aan. ‘Clive Nettle is ook in die hut?’

‘Maak je maar geen zorgen,’ zei Dave. ‘Die vormt op dit moment niet echt meer een bedreiging.’

‘Daarover maak ik me ook geen zorgen. Ik geloof alleen dat ik nu pas goed begrijp wat je bedoelde toen je zei dat je alle middelen zou aanwenden om achter de waarheid te komen.’

‘En dat maakt je bang.’

‘Een beetje,’ moest ze toegeven.

‘Wil je dat we teruggaan?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Nee.’

De rijstvelden hadden inmiddels plaatsgemaakt voor een bebost gebied, en tussen de bomen door zag Claire het water van weer een andere bayou glinsteren. Hoe langer ze onderweg waren, hoe ongeruster ze zich begon te maken. Haar maag zat volledig in de knoop en al haar zenuwen stonden gespannen als de snaren van een gitaar. Toen ze een hand tegen haar wang legde, bleek haar huid kil en klam aan te voelen.

Dave draaide nu een onverharde weg op, en in de verte zag ze een lichtje. ‘Daar is het,’ zei hij. Niet veel later parkeerde hij zijn pick-uptruck naast een lichtkleurige sedan.

Nadat ze waren uitgestapt, liepen ze in de richting van de hut. Claire keek eens goed om zich heen. In de wijde omtrek was geen levende ziel te bekennen. De enige tekenen van leven waren de andere auto en het licht dat door het kapotte raam van de hut naar buiten scheen.

Dave klopte aan. ‘Ik ben het,’ zei hij zacht.

De deur ging open en een grote gestalte vulde de deuropening. Claire had Titus Birdsong in geen jaren gezien en het duurde dan ook even voor ze hem herkende.

Blijkbaar herkende hij haar wel onmiddellijk, want hij liet zijn wapen zakken en zei verbaasd: ‘Claire?’

‘Hallo, Titus.’

‘Claire? Wat doe jij hier in vredesnaam’ Zijn blik ging naar Dave.

‘Het is in orde,’ zei deze. ‘Ze weet van de telefoontjes en ze weet dat Nettle binnen zit.’

Titus schudde zijn hoofd. ‘Wat ze wel of niet weet, kan me niet schelen. Ze heeft hier helemaal niets te zoeken. Dit is toch geen plek voor een vrouw?’

‘Heel aardig van je, Titus, maar je hoeft me echt niet te beschermen. Ik heb het recht te weten wie er achter die telefoontjes aan Dave zat. Ruby was ook míjn dochter.’

Heel even was Claire bang dat Titus haar de toegang zou weigeren, maar toen deed hij, met een hoorbare zucht, een stap opzij. ‘Ik hoop dat je weet wat je doet,’ bromde hij tegen Dave.

Claire liep achter hen aan naar binnen en in eerste instantie zag ze alleen de ruwe muren, de kale vloerdelen en het roestige plafond, en ze rook de kerosine van de lamp. Toen deed Dave een stap opzij en zag ze Clive Nettle.

Hij was bijna net zo groot als Titus, had donker, gemillimeterd haar en een litteken aan één kant van zijn gezicht. Hij zat vastgebonden aan een stoel en had een prop in zijn mond. Zijn ene oog zat bijna dicht en op zijn slaap zat opgedroogd bloed. Zijn hoofd hing naar voren en in eerste instantie dacht Claire dat hij buiten bewustzijn was, maar toen keek hij op, recht in haar ogen.

Huiverend deed ze een stap achteruit. Ze dacht dat ze op alles voorbereid was geweest, maar bij de aanblik van dat toegetakelde gezicht draaide haar maag zich om. Ze sloeg een hand tegen haar mond om een golf van misselijkheid te onderdrukken.

‘Gaat het wel?’ vroeg Dave. ‘Misschien kun je beter buiten wachten.’

Ze schudde haar hoofd, maar het duurde even voor ze weer tot spreken in staat was. ‘Wat hebben jullie met hem gedaan?’

‘Wat nodig was.’

‘Gaat het… wel goed met hem?’

‘Hij overleeft het wel. De gevangenis zal hij in ieder geval wel halen.’

Claire knikte en haalde eens diep adem.

Dave liep naar Nettle en rukte de prop uit zijn mond. ‘De vorige keer dat ik hier was, wilde je nog niet echt meewerken. Eens kijken of je inmiddels een toontje lager zingt. Je hebt per slot van rekening royaal de tijd gehad om over je situatie na te denken.’

‘Ik heb al gezegd dat ik jullie niets te melden heb. En denk maar niet dat jullie hiermee wegkomen, stelletje klootzakken.’ Hij knikte in de richting van Titus. ‘Jouw carrière is voorgoed voorbij, eikel. Je hebt de verkeerde kant gekozen. En jij…’ Hij draaide zijn hoofd langzaam naar Dave. ‘Jij bent er geweest.’

‘Is dat zo? Ik voel me anders behoorlijk goed op het moment en ik heb het gevoel dat alles er steeds zonniger voor me gaat uitzien. Jij, daarentegen… Laten we het zo zeggen: ik zou niet graag in je schoenen staan op het moment dat dit allemaal uitkomt.’

‘Zie ik eruit alsof ik me daarover zorgen maak?’

‘Dat zou wel moeten. Je bent een waardeloos stuk vreten, Nettle, om over je kwaliteiten als politieman nog maar te zwijgen.’

‘Krijg de klere, man! Voor zover ik weet, heb ik nog steeds een politiepenning. Dat kunnen we van jou niet zeggen.’

‘Vertel eens wat er die avond met Renee is gebeurd. Ze probeerde jou van zich af te slaan, hè? Waarschijnlijk werd ze al misselijk als ze alleen al naar je keek, laat staan dat je ook nog met die gore poten van je aan haar zat.’

Met een spottend lachje keek Nettle naar Claire. ‘Jij weet beter dan wie dan ook wat een man bereid is op het spel te zetten om hem er bij een andere vrouw in te hangen, nietwaar Dave?’

Daves vuist raakte de man midden op zijn kaak. De stoel tuimelde achterover en Nettle belandde met een misselijkmakende dreun op de vloer. Dave boog zich over hem heen en greep hem bij zijn overhemd. ‘Vieze gore smeerlap, ik zou je ter plekke moeten afmaken!’

Hoewel de stoel in verschillende stukken was gebroken, zaten Nettles handen en enkels nog vast. Hij probeerde weg te schuiven, maar Dave sleurde hem terug en legde zijn hand zo stevig om de hals van de man dat zijn gezicht binnen de kortste keren paars aanliep en zijn ogen bijna uit zijn kop leken te springen.

‘Dave!’ riep Claire uit.

‘Rustig aan, man,’ zei Titus zacht.

Dave liet Nettle los en kwam overeind. ‘Misschien dat je nu bereid bent te praten?’

‘Me rug op,’ piepte Nettle, waarna hij een klodder bloed voor Daves voeten spuugde.

Met zijn armen over elkaar geslagen ging Dave tegen de muur geleund staan, plotseling zo ontspannen alsof hij bij de barbecue met de buurman stond te praten. ‘Laat ik je vertellen hoe ik dit voor me zie, Nettle. JoJo Barone zal jou en iedere andere politieman die bij de moord op Renee betrokken was persoonlijk aanwijzen. Hij is op sterven na dood, dus veel te verliezen heeft hij niet. En ik weet bijna wel zeker dat hij zijn laatste dagen niet wil slijten met de prangende vraag: hoe raap ik de zeep op in de douche zonder te bukken? Als de officier van justitie hem maar hard genoeg de duimschroeven aandraait, komt hij wel los. Dat weten we allebei.’

‘Dat is het? Dat is alles wat je hebt? Het woord van een derderangs schurk als JoJo Barone?’ Nettle lachte, een zacht, onaangenaam geluid dat Claire kippenvel bezorgde.

‘Meer hebben we niet nodig,’ zei Dave. ‘Want als JoJo namen gaat noemen, kom je er verrekte snel achter wie je vrienden zijn. Dat je hier nu bent, heb je aan je vriend Bobby Ray te danken. Ik vermoed dat het met je politievriendjes niet veel anders zal gaan. Als die er lucht van krijgen wat de officier van justitie van plan is, zullen ze niet weten hoe snel ze een advocaat in de arm moeten nemen om voor hen een leuke schikking te regelen waardoor ze niet de bak in draaien. Die optie heb jij niet. Jij zult onherroepelijk achter de tralies verdwijnen. En als je niet in de dodencel wilt belanden, zou ik als de donder gaan proberen een deal te sluiten zolang je nog iets te bieden hebt. En de enige manier waarop je de officier van justitie kunt bereiken is via mij.’

Weer lachte Nettle. ‘Zie ik er nu echt zo dom uit? Alsof Lee Elliot zich inlaat met onderkruipsels als jij. Laat staan dat hij dat dronkemansrelaas van jou gelooft. Ik weet niet of je het weet, maar je ligt hier niet meer zo goed tegenwoordig.’

Dave haalde zijn schouders op. ‘Dan moet je het Elliot zelf maar vragen zodra hij hier is.’

‘Tuurlijk. Hij is onderweg hiernaartoe. Jij spoort echt niet, hè? Toch wel zielig, eigenlijk. Ik heb gehoord dat je best een goeie politieman was, voor je in de drank ten onder bent gegaan. Nu ben je gewoon gek. Als je echt bewijzen tegen mij had, zat ik nu al achter slot en grendel, in plaats van hier een beetje te zitten duimendraaien met twee eikels als jullie.’

‘Misschien wilde Elliot ervoor zorgen dat je lang genoeg in leven zou blijven om een verklaring bij hem af te leggen.’

Nu zag Claire toch even iets flitsen in Nettles ogen.

‘Denk nou eens na,’ zei Dave. ‘Er zijn binnenkort verkiezingen en een zaak als deze is natuurlijk de natte droom van iedere openbare aanklager die zo ambitieus is als Lee Elliot. Moord, samenzwering, corruptie bij de politie… Als hij het een beetje handig aanpakt, zou hij het daarmee zelfs wel tot gouverneur kunnen brengen. Als jij niet meewerkt, gaat hij gewoon naar de volgende op de lijst van JoJo Barone.’

‘Ik zeg nog steeds dat je gigantisch staat te bluffen.’

‘Dat doet hij niet,’ zei Claire. Ze voelde Daves blik op zich rusten toen ze een stap in de richting van Nettle deed. ‘Mijn zus is assistent-officier van justitie. Haar naam is Charlotte LeBlanc. Lee Elliot heeft haar persoonlijk uitgekozen voor zijn team en ze zijn dikke maatjes. Ik kan haar zo bellen om alles wat Dave zojuist heeft gezegd te bevestigen.’

Dave wierp een blik op zijn horloge. ‘De klok tikt door Nettle, dus luister goed. Als jij met Elliot wilt praten, zul je moeten instemmen met mijn voorwaarden. Anders zal hij, wanneer hij hier aankomt, slechts een lege hut aantreffen. Over een dag of twee, als hij al een deal heeft gesloten met een van de anderen, zal Titus je dan geboeid en al naar het hoofdbureau brengen. Dat zal er op televisie niet al te best uitzien. Echt zo’n beeld dat een jurylid niet meer uit zijn hoofd krijgt.’

‘Zo is het maar net,’ zei Titus. ‘En niet om het een of ander, maar om nou te zeggen dat je een sympathiek smoelwerk hebt… Dus als je niet uiteindelijk lekgeprikt wilt worden daar in de bajes, zou ik maar even heel goed luisteren naar wat hij te zeggen heeft.’

‘Het enige wat ik wil is een naam,’ zei Dave. ‘Als jij mij vertelt wie er achter die telefoontjes zat die ik na de verdwijning van mijn dochtertje kreeg, ben je van me af. Dan kun jij je deal met Lee Elliot maken en bemoei ik me er verder niet meer mee.’

Nettle richtte zijn blik op Claire. ‘Weet je zeker dat je wilt dat zij hier bij is?’

‘Ik ben niet van plan weg te gaan,’ zei ze, maar haar handpalmen waren zweterig en haar hart leek plotseling wel op hol geslagen.

Hij maakte een hoofdgebaar in de richting van Dave. ‘Waarom vraag je hem niet waarom hij je heeft meegenomen hiernaartoe? Ik begin zo onderhand te denken dat hij dit hele spektakel speciaal voor jou op touw heeft gezet.’ Hij keek op naar Dave. ‘Of wilde je dat soms ontkennen, makker?’

‘Je bent een miezerig onderkruipsel, Nettle.’

De man lachte, de grijns op zijn gezicht grotesk bij het flakkerende licht van de lamp. Het volgende moment keek hij Claire weer aan en vroeg op gevaarlijk zachte toon: ‘Wil je echt weten wie die telefoontjes heeft gepleegd?’

Claire knikte, haar mond plotseling zo droog dat ze geen woord kon uitbrengen.

De blik die Nettle haar schonk was deels geamuseerd, en deels meelevend. ‘Het was die kerel van jou. Inderdaad, ja,’ voegde hij er grijnzend aan toe bij het zien van haar reactie. ‘Het was Alex Girard die die telefoontjes heeft gepleegd. Hij heeft het allemaal helemaal alleen uitgedacht. Het kind is toch al dood, zei hij. Waarom zouden we dan niet nog even handig gebruikmaken van die ontvoering?’

Het was alsof iemand Claire een keiharde stomp in haar maag had gegeven. Hijgend leunde ze tegen de muur, iedere ademtocht een marteling. Toen zochten haar ogen Dave en de uitdrukking op zijn gezicht maakte haar wel duidelijk dat Nettle het goed had gezien. Dave had al geweten dat Alex erachter had gezeten. Hij had alleen niet het lef gehad het haar zelf te vertellen.

 

Lee Elliot wist heel goed hoe hij zijn publiek moest bespelen, ook al bestond dat in dit geval slechts uit een klein groepje politiemensen, die buiten de hut toekeken hoe Clive Nettle naar een patrouilleauto werd gebracht. Met zijn lichte pak en zijden das zag de officier van justitie van Orleans Parish eruit alsof hij zo van een societyfeestje kwam. In plaats daarvan had hij zojuist een heftig gesprek gehad met een koelbloedige moordenaar. Hij had de charme en het charisma van een geboren politicus, de goede manieren van een ouderwetse gentleman uit de zuidelijke staten, en de trage manier van spreken van een landarbeider met een pick-uptruck. Kortom, iedereen voelde zich wel door hem aangesproken.

Nadat Nettle op de achterbank van de patrouillewagen was geschoven, gaf Elliot Titus een waarderend klopje op zijn rug. Angelette was er ook bij, maar ze zei niets. Ze had sowieso nog maar weinig gezegd sinds ze hier was aangekomen. Nu ze daar zo naast Elliot stond, voelde Dave echter wel haar gebruikelijke intense blik.

‘Heel goed dat jullie me hebben gevraagd hierheen te komen om erop toe te zien dat alles volgens het boekje zou gaan, maar jullie zouden het me een stuk makkelijker hebben gemaakt als jullie niet zo overijverig te werk waren gegaan. Nettle ziet eruit alsof jullie hem als boksbal hebben gebruikt. Ik ben bang dat zijn advocaat daarover wel iets te zeggen heeft.’

‘Hij verzette zich tegen zijn arrestatie,’ zei Titus.

‘En ik neem aan dat je er geen problemen mee hebt dat ook onder ede te verklaren?’

‘Nee, hoor. Kom maar op met die bijbel, dan zweer ik het ter plekke.’

‘Dat lijkt me ook weer wat overdreven.’ Nu richtte Elliot zijn blik op Dave. ‘En laat me raden. Jij was toevallig in de buurt en bood aan even te helpen.’

‘Zoiets.’

In de blauwe ogen van Elliot verscheen een twinkeling. ‘Weet je, Dave, ik ben behoorlijk onder de indruk van je en jouw manier van werken staat me wel aan. Mensen als jij kunnen we goed gebruiken bij het openbaar ministerie. Heb je er ooit over gedacht terug te komen bij de politie? De hoofdcommissaris is een verre neef van me. Ik kan wel een goed woordje voor je doen, als je wilt.’

‘Bedankt, maar ik heb in New Orleans te veel schepen achter me verbrand. Ik ben tevreden met wat ik nu doe.’

‘Mocht je ooit van gedachten veranderen, dan bel je maar.’

Na die woorden liep hij weer verder en toen Dave om zich heen keek, zag hij dat Titus inmiddels ook was verdwenen. Hij stond daar dus alleen met Angelette. Hij zag dat ze een korte zwarte rok aanhad en een turquoise blouse die strak om haar weelderige vormen sloot. Haar haar had ze opgestoken, zodat haar mooie lange nek goed uitkwam. Toen ze zag dat hij naar haar stond te kijken, verscheen er een trage glimlach om haar lippen.

Dave wilde om zich heen kijken om te zien waar Claire was, maar hij was bang dat dat een iets te opvallende actie zou zijn.

‘Wat is er, Dave? Je lijkt nogal nerveus.’

‘Het is een verdomd enerverend avondje geweest.’

‘Dat kun je wel zeggen, ja. En ik mag je feliciteren. Het heeft zeven jaar geduurd, maar nu verdwijnt de moordenaar van Renee Savaria toch eindelijk achter de tralies.’

‘Zonder jouw hulp was me dat niet gelukt. Als jij Elliot niet had kunnen overhalen vanavond hiernaartoe te komen, vrees ik dat ik het recht in eigen hand had moeten nemen.’

‘Dat zie ik jou anders nog niet zo snel doen. Misschien dat je hem nog een beetje verder zou hebben toegetakeld, maar je zou nooit tot het uiterste zijn gegaan.’

‘Waarom denk je dat?’

Haar glimlachje was zacht spottend nu. ‘Je spoort dan misschien niet helemaal meer, maar in je hart ben je nog steeds een goeie kerel.’

‘En wanneer ben je precies tot die conclusie gekomen?’

‘O, dat heb ik altijd al geweten. Ik had alleen zo vaak de pest over ons in, dat ik dat nooit heb willen toegeven.’ Ze draaide een losgeraakte pluk haar om haar vinger. Alleen iemand als Angelette kon zo’n eenvoudig gebaar zoiets suggestiefs geven.

Dave schraapte zijn keel. ‘Ik wil je iets vragen, en ik wil dat je een eerlijk antwoord geeft. Wiens idee was het nu eigenlijk mij hierbij te betrekken? Van jou of van Elliot?’

Angelette leunde tegen een van de auto’s en sloeg haar armen over elkaar. ‘Wat maakt het uit? Je hebt gekregen wat je wilde. Dat hebben we allemaal. Geniet daar nu maar gewoon van.’

‘Ik hou er niet van gebruikt te worden.’

‘Arme schat. Lee heeft trouwens wel gelijk. Nu er bij het NOPD zo hier en daar wat ontslagen gaan vallen, zou je zo je oude baan terug kunnen krijgen, als je dat wilde. Dan wordt het weer allemaal net als vroeger.’

‘Dat wordt het nooit meer, Angie. Ik meende wat ik zei. Ik kom niet terug naar New Orleans.’

Ze wilde al iets gaan zeggen, maar bedacht zich toen. ‘In dat geval is het enige waarover je nu nog je hoofd moet breken hoe het verder moet met háár.’

Dave keek in de richting die Angelette met een hoofdbeweging had aangeduid. Toen zag hij Claire. Ze stond bij een van de patrouillewagens met Lee Elliot te praten. In het onbarmhartige licht van de koplampen zag ze er bleek en geschokt uit, alsof ze net een ongeluk had gehad. Het werd Dave vreemd te moede terwijl hij naar haar stond te kijken, en heel even had hij het merkwaardige gevoel zojuist te zijn wakker geworden uit een droom.

‘Je zult nooit over haar heen komen, hè?’ vroeg Angelette zacht.

‘Dat doet er niet toe,’ zei Dave. ‘Wat wij ooit samen hadden, is verleden tijd.’

‘Net als wat wij ooit hadden.’ Ze liet de achterkant van haar hand even over zijn wang glijden. ‘Tot ziens, Dave.’

Hij wachtte tot ze weg was, en draaide zich toen om. Zijn blik vond die van Claire, die onmiddellijk haar ogen neersloeg. Hij liep naar haar toe. Zelfs op het moment dat hij naast haar stond, weigerde ze hem aan te kijken.

‘Ik bood Claire net een lift terug naar de stad aan,’ zei Elliot. ‘Sterker nog, ik sta erop haar veilig thuis te brengen. Ik moet er trouwens ook niet aan denken wat Charlotte zou doen als ik niet goed voor haar zus zou zorgen…’

Dave keek op Claire neer. ‘Is dat wat je wilt?’

‘Ik vind het prima. Het zou zonde zijn als jij daarvoor speciaal naar New Orleans op en neer moest rijden.’

‘Dat vind ik helemaal niet erg.’

‘Het hoeft echt niet.’

‘Oké, als jij het zo wilt. Ik bel je morgen wel over Savannah Sweete.’ Hij draaide zich om en liep naar zijn auto.

Even later kwam ze achter hem aan gerend. ‘Dave?’

Hij draaide zich weer om.

Ze legde een hand tegen haar mond, alsof ze niet goed wist wat haar had bezield toen ze achter hem aan ging. ‘Ik wil graag één ding weten.’

Hij zette zich schrap. ‘En dat is?’

De wind speelde met haar haar, en het kostte Dave de grootst mogelijke moeite zijn hand niet naar haar uit te steken om die zachte lokken glad te strijken.

‘Is het waar dat jij al wist welke naam Nettle zou gaan noemen toen je me daarheen meenam?’

‘Ik vermoedde het. Ik wist het niet zeker.’

Ze wierp hem een onderzoekende blik toe. ‘Waarom had je me dat niet verteld?’

‘Zou je me hebben geloofd?’

‘Dat weet ik niet.’ Ze wendde haar hoofd af om naar de hut te kijken, alsof ze nog steeds niet goed kon bevatten wat er was gebeurd. ‘Kan het ook zijn dat hij het allemaal maar heeft verzonnen? Heeft hij misschien gewoon gezegd wat jij wilde horen?’

‘Dat denk ik niet, Claire. Titus is Nettle gisteren gevolgd naar een bar aan Airline Drive. Even later kwam Alex daar ook aan, en ze hebben daar een hele tijd met zijn tweeën gezeten. Blijkbaar hadden ze heel wat te bespreken.’

Ze huiverde even en raakte toen, volkomen onverwacht, de snee op zijn voorhoofd even aan. Hoewel haar vingers zacht en koel waren, bezorgde die aanraking hem een elektrische schok. Doodstil bleef hij staan, nauwelijks nog in staat adem te halen. Het volgende moment trok ze haar hand weer terug. ‘Heeft Nettle dat gedaan?’

‘Met een beetje hulp van zijn akelige vriendje, Bobby Ray Taubin.’

‘En Alex? Had hij er ook iets mee te maken?’

‘Dat weet ik niet. Er was wel een derde man bij die avond, maar die heb ik niet goed kunnen zien.’

Claire beet op haar lip. ‘Heb je dit daarom allemaal gedaan?’

‘Ik heb dit gedaan omdat ik wilde dat er gerechtigheid zou geschieden,’ zei Dave. ‘Niet om wraak te nemen, als je dat bedoelt.’

‘Het spijt me, dat wilde ik ook helemaal niet suggereren. Alleen… Ik weet gewoon niet meer wat ik er allemaal van denken moet. Al die jaren dat ik met Alex getrouwd ben geweest… Al die tijd dat we samen waren… Ik had werkelijk geen idee wat hij had gedaan. Ik dacht dat hij een goed mens was, iemand van wie ik kon houden en voor wie ik respect kon hebben.’

Dave keek eens naar zijn hand. Zijn knokkels waren gezwollen en er was er één opengespleten bij de aanvaring met de kaak van Nettle. De pijn aan zijn hand was echter niets vergeleken bij de pijn in zijn borst. ‘Jij hebt niets verkeerd gedaan, Claire. Hij was je man. Jij wilde alleen de goede dingen in hem zien. Dat kan niemand je kwalijk nemen.’

Ze haalde eens diep adem en blies de lucht langzaam weer uit. ‘Vraag jij je wel eens af waarom dingen gaan zoals ze gaan?’

‘Voortdurend,’ zei hij. ‘Maar je hebt er niets aan.’

‘Het is net of iemand een deur naar ons verleden heeft opengezet, waar nu allerlei pijnlijke gevoelens en herinneringen uit ontsnappen.’

‘Ik geloof niet dat hier een diepere betekenis achter zit, Claire. Als ik niet al die jaren aan de drank was geweest, zou dit allemaal al veel eerder zijn opgelost. De aanwijzingen zijn er de hele tijd geweest. Ik was alleen niet in staat te zien wat die te betekenen hadden.’

Ze haalde een trillende hand over haar gezicht. ‘Wat gaat er nu met Alex gebeuren?’

‘Als dit allemaal gaat zoals het moet gaan, staan hem een paar behoorlijk zware aanklachten te wachten, zoals medeplichtigheid aan moord en samenzwering. Het hangt er een beetje vanaf hoe goed zijn advocaat is. Ik vind het heel naar voor je.’

‘Dat hoeft niet. Als hij de ontvoering van Ruby heeft gebruikt om de moord op dat meisje te verdoezelen, kan het me geen moer meer schelen wat er verder met hem gebeurt.’

Dave zag dat haar lippen trilden, en toen ze haar hoofd boog veranderden de blonde plukken in haar haar in het maanlicht in puur zilver. Terwijl hij toekeek hoe zij met haar emoties stond te worstelen, voelde hij diep vanbinnen een verscheurende pijn. Net nu hij een beetje had geleerd met het verleden te leven, was het plotseling de toekomst die hem angst aanjoeg. Aan het pad dat zich voor hem uitstrekte stonden namelijk geen lichtjes om hem de weg te wijzen. Er waren geen vluchtige beelden van momenten van geluk, die hij wél zag als hij achteromkeek.

Wat er na deze avond ook nog allemaal zou gebeuren, Claire zou weer vervagen tot iets uit zijn verleden: een moment, een herinnering, een ongrijpbare geest die hem nooit meer met rust zou laten.