En zo bleef Merijntje vol verwondering staan, toen Flierefluiter, met de sleutel in het slot van het hek, hem wenkte. Hij had zeker een boodschap voor hem te doen? Zonder veel animo stapte de kleine jongen naar de wachtende koster. Ongeduldig riep die:
- 'Ei, soavikloas, zoude nie wad' avveceere?
- Wa' mo'k doen? vroeg Merijntje stug.
- Doen? Goade dan nie mee luie? Motte nie touteren oan 't klokkekoord? Verrast keek het kereltje naar hem op: dat was de oude toon van goede
kameraadschap! En hij was zo
onvriendelik geweest! Zou Flierefluiter er spijt van hebben, dat ie hem zo lang links had laten liggen?.... Merijntje was niet haatdragend, o nee en zijn hartje sloeg al weer vol genegenheid de teruggekeerde makker tegemoet.
- Asteblieft, Flierefluiter, zei hij, a'k mag.... moar....
- Joa, ik weet 'et al lang, riep de koster met grappige onderdanigheid, 'k 'em jou een 'eel de wereld liengs loate legen, moar nou motte me doar moar vergiffenis vor geve. Ik zijn nou een keer een zotte vent.... moar ik zal 't nie meer doen.... voreest....
Merijntje kreeg er een kleur van: Flierefluiter, zo'n grote vent, vroeg hem vergiffenis! Dat was een beetje al te gek. Of misschien was het maar weer onzin van 'em? Listig hield de kleine jongen zich in de ruimte en kommandeerde:
- Voruit dan moar.... noar bove!
Flierefluiter lachte en zei vrolik:
- Jullie zijn ammoal vuls te goed vor me.
Toen klommen ze samen de toren in. Boven moesten ze wachten tot de klok acht geslagen had. Merijntje loerde in de donkere hoeken, tussen de balken en in de vensternissen of hij geen sporen van kaboutertjes vond, maar nog altijd hielden ze zich verborgen. Flierefluiter stond met de handen op zijn rug door een venstertje te kijken, zo aandachtig en lang achtereen, dat Merijntje nieuwsgierig werd en op een bankje klom om ook te zien wat zijn vriend zo zeer boeide. Hij keek over het wijde zomerland met de gouden blokken der graanvelden en de helgroene van de akkers met suikerbieten, met de witte wegen en de dijken met hun hoge bomen, met de blinkende Vliet, die zich ver weg naar de brede stroom kronkelde. Maar hij zag nergens iets bizonders.
Toen keek hij op naar Flierefluiters gezicht. Hij zag
de strakke blik in de wijd open ogen en vroeg eensklaps:
- Ed'em, Flierefluiter?
- Eh?.... Wa'? vroeg die verward.... of ik wad'em?
- De steilkijk! gierde Merijntje en sprong haastig weg onder de grijpende handen van zijn vriend, die er deer-lik ingevlogen was.
- Jou broeskoeker! schold Flierefluiter en zat met veel lawaai de kleine vluchteling achterna, maar die was hem te gauw af, kroop telkens schaterend tussen de lange benen door en de grote handen grepen aldoor in de lucht. Toen begon de klok boven hen te slaan en de koster stond hijgend stil.
- Da's je geluk, jongeske, zei hij. A'k nie moes goan luie zou d'r vieselik bij gewiest 'emme!
- Nog in gin 'oonderd joar! blufte Merijntje, overmoedig dansend. G'ad me nooit gekrege.
Mistroostig het hoofd schuddend greep Flierefluiter het klokketouw en begon te luiden. En Merijntje zorgde er voor, dat het program degelik werd afgewerkt. Hij schommelde aan het springende koord tot het laatste spoor van beweging er uit was. Daarop stonden ze weer samen voor het venster en keken naar de velden en naar de blauwe zomerhemel er boven. Flierefluiter rekte de armen en zei:
- Jammer da' ge noar school mot, Merijntje: 't zou zo'n prachtigen dag zijn om veul een wijd weg te kuiere.
- Noar school? riep Merijntje met minachtende verbazing.'t Is toch zeker fekaansie....'eel de week nog.
- Fekaansie? vroeg Flierefluiter verwonderd. Gadsamme.... zijn me-n-al zo wijd in de zomer? Doar ar ik nou glad gin arg in.
- Da's niks gin woonder, antwoordde Merijntje bits. A'ge niks doet as overal 'ene dalleken eene zuipe, dan wit' al gaauw van 'eel de wereld niks meer af. Verbaasd keek Flierefluiter op hem neer.
- 'Oe komde doarbij, zot jong? riep hij, half lachend, half geergerd.
- Nou, iederendeen proatte d'r toch zeker over! G'ad grootmoeders moar es motten 'oore!
- Da' wi'k gloove! zei Flierefluiter met een vervaard gezicht. Die zal wel een littenieken over me gezongen 'emme!
- 't Was nie mooi van j'w ok, verweet Merijntje.
- Da' kan goed, lachte de ander. Moar nou is 't verbij, Merijntje, een vandoag goan me 't veld in, tot van den oaved toe. A'ge te minste nog mee zo'n lilliken deugeniet om wilt goan!
- A'k moar mag van moeders, zei de kleine jongen bedenkelik.
Hij trof het prachtig. Zijn moeder was juist bezig in een zenuw-driftbui z'n broer Arjaan af te rammelen en op zijn haastige vraag of hij de polder in mocht, schreeuwde ze een woedende toestemming zonder nader te informeren met wie hij ging of wanneer hij terug kwam.
En zo liep hij even later naast Flierefluiter over de grint-weg te springen, uitgelaten als een jong veulen, dat na een lang verblijf in de stal voor 't eerst weer naar de wei gaat. Flierefluiter keek vergenoegd naar zijn vreugde, dacht over zijn laatste weken, schudde het hoofd, rekte de armen en lachte luid.
- Woar lacht' om? vroeg Merijntje nieuwsgierig.
- Om jou een om mijn, een om 'eel de plezaante zottig'ed van de wereld, lei Flierefluiter vrolik uit. Merijntje begreep er niet veel van, maar hij keek in eens ernstig.
- Da' zoud' ok nie zegen a'ge zat woar de Kruik zit, opperde hij bedrukt.
De lach verdween van Flierefluiters bruin gezicht.
- De Kruik? vroeg hij onthutst, 'oe komde nou in eens weer op de Kruik? - Ik mot de leste tijd iedere keer oan 'em deinke, vertelde Merijntje met een strak mondje. Dad' is begonne, toen gij mee die Italjoanders daanste, witte wel? Toen dien eene z'n mes tege jou trok. Toen warre jullie net de Kruik een de grensjoager een Joanekee.
- Zozoo, bromde Flierefluiter, joa joa.... dat lekent er wel wad' op.
- Een iederendeen lach moar, een moak moar leut, ging Merijntje verdrietig voort en vol zelfverwijt voegde hij er zachtjes achter: ikken ok.... een 't is toch mijn schuld a'de Kruik nou in 't kot zit.
- Wat zou'et! verwierp Flierefluiter haastig. 'Oe kredde da' nou toch in je kop?
- Da' mes 'eeget uitgebrocht, hield Merijntje koppig vol, en de tranen sprongen in z'n ogen.
- Een dochte gij nou wezelik a'ze'm aanders nie gepakt zouen 'emme? vroeg Flierefluiter luchtig. M'n kop d'r af a'ze'm in twee doage d'r ok nie achter g'ad arre. Die pelisie is toch zo slim, jonge, da' witte nie 'alf.
- Zou 'et? Deinkte da wezelik?
Het stemmetje klonk al aanmerkelik verlicht en de donkere oogjes keken hoopvol naar Flierefluiter op.
- Moar van eiges! riep die nadrukkelik. Dochte nou a' die zo'n onnoozel mes van doen arren om uit te vinne, wie die moord gedoan 'ad? Zij' toch wijzer, man!
- Moar wij emme toch moar leut oonderwijl ad' 'ij doar in 't kot zit, begon Merijntje weer te piekeren.
- Zoude dan willen a'de Kruik nie in 't kot zat?
- Van eiges! riep Merijntje, da's nog al wiedes!
- Moar ge meug toch gin meinse dood moake.
- Da' weet ik ok wel.
- Da's doodzoonden 'ee?
- Joa, dad' is't.... moar....
- Nou, een vor je zoonde motte pinnetentie doen, aanders woor 'et je nooit kwijt gescholle.
- Joa, da's woar.
- Nou.... een 't kot, da's nou de pinnetentie vor de Kruik z'n zoonde. At ie z'n boete gedoan 'eet is z'n ziel weer zuiver een dan wild' Oons Lieven 'eerken 'em weer wel in den 'emel loate.
- Zou da' wezelik woar zijn? riep Merijntje en z'n ogen straalden van het verbazingwekkende nieuwe inzicht.
- Moar naturelik is da'woar! Wa' dochte gij dan? Het was een heerlike uitkomst voor Merijntje.
- Dus de Kruik zit doar in 't kot eigelik den 'emel te verdiene? riep hij geestdriftig.
- Sjuust.... zo motte 't bekijke!
Merijntje dacht een moment diep na. Toen concludeerde hij:
- Dan meuge m'em ok nie bekloagen, 'ee, Flierefluiter?
- Da' zou teminste nog al oarig zijn vor een goeie kammeroad! oordeelde die luchtig.
Merijntje, dankbaar voor de geweldige troost van deze hogere inzichten, danste voor Flierefluiter uit, gooide zijn petje omhoog en was een grote manifestatie van opluchting en juichende blijdschap. Glimlachend keek zijn grote vriend naar hem en bepeinsde blijmoedig de gelukkige reeheid der menselike natuur om zichzelf gerust te stellen met elk aannemelik voorwendsel, dat zich aanbood. Als Merijntje een ietwat geoefende farizeeer geweest was, zou hij zich nu ongetwijfeld verhovaardigd hebben op zijn jammerlik verraad, dat immers de oorzaak geworden was waardoor de Kruik nu op z'n gemak z'n zaligheid zat te verdienen in de geriefelike gevangenis
- Woar goan me noar toe, Flierefluiter?
Deze maakte een vaag gebaar en antwoordde:
- Nergens noar toe. Zo moar in 't wilde weg de wije wereld in.
De uitdrukking beviel Merijntje en hij kwam gezellig naast zijn lange vriend lopen en probeerde ernstig, met hem in de pas te blijven. Maar daar waren zijn beentjes toch nog veel te kort voor en spoedig hernam hij zijn gewone dribbelgang.