Koolhaas

Op Schiphol, onderweg naar Afghanistan, kwam ik bij het sushirestaurant de architect Rem Koolhaas tegen. Ik herkende hem eerst niet; ik had Koolhaas geïnterviewd voor een boek.

‘Waar ga je naartoe?’ vroeg Koolhaas.

‘Afghanistan,’ zei ik.

Hij knikte tevreden. ‘Jij experimenteert met jezelf,’ zei hij.

Met wie anders? wilde ik vragen.

Op dat moment kreeg ik oprispingen. Misschien had ik te snel gegeten. Er liep slijm in mijn mond dat ik niet kon binnenhouden. Gelukkig gaven de mensen van het sushirestaurant me een doekje waarmee ik mijn omgeving kon schoonmaken.

‘Het spijt me,’ zei ik tegen Koolhaas.

‘Als het maar niet door mij komt,’ antwoordde hij.

Toen moest hij weg, hij ging naar Londen voor een interview.

Ik maakte mezelf zo goed mogelijk schoon en liep naar mijn gate.

Ooit meende ik dat het leven een spel was, maar Koolhaas heeft gelijk: het is een groot experiment.

De emancipatie is voltooid als in die landen waar de doodstraf wordt voltrokken de beul een vrouw is.