HOOFDSTUK 6 - HORMONEN EN HELDERHEID BIJ TIENERS

Mijn moeder en mijn stiefvader gingen op mijn twaalfde uit elkaar. Mijn hele wereld stond op z'n kop. Twaalfjarigen zijn toch al vaak labiel en een scheiding vergroot die onzekerheid alleen maar. Maar voor ouders van pubers die paranormaal begaafd zijn, kan de puberteit nog eens extra zwaar zijn.

Tieners zijn sowieso overgeleverd aan hun hormonen. Hun emoties lopen hoog op en alles wordt uitvergroot. Voeg daar dan nog een verhoogde sensitiviteit aan toe, en het vermogen om letterlijk te horen wat anderen van je vinden, en voilà: ellende gegarandeerd. Ik zal eerlijk bekennen dat ik als tiener alcohol dronk om mezelf een beetje in evenwicht te houden. Dit is zeker niet bedoeld als een aanmoediging om drank als uitvlucht te gebruiken; het was geen juiste keuze. Een begripvolle vader of moeder en contact met andere helderzienden zouden veel beter zijn geweest. Ik kreeg echter geen steun en dat heeft in mijn jeugd een hoop uitgemaakt.

Alcohol was voor mij een manier om de stemmen van de andere kant enigszins te verstommen. Als ik een biertje in mijn hand had, keek niemand ervan op als ik hardop lachte om een gesprek met mezelf. Het was natuurlijk geen echt gesprek met mezelf, want ik was nooit echt alleen.

Gelukkig luisterde ik wel de avond dat mijn gidsen me iets kenbaar maakten wat op dat moment niet meer leek dan een doodgewoon interieuradvies. Ik was zeventien en woonde bij mijn vriendin Susie. Ik kende haar al vanaf mijn tweede, toen zij vier was; we woonden in dezelfde straat. We waren hartsvriendinnen en elkaars medeplichtigen. Toen we klein waren, zijn we een keer een halve dag bezig geweest om de stoep in de buurt te beschilderen zodat de wereld wat mooier zou worden. Toen onze moeders onze stadstentoonstelling ontdekten, waren we de andere helft van de dag echter bezig de stoep weer schoon te maken. Susie en ik snapten niet waarom onze moeders niet zagen hoe mooi ons werk was

Shari, de moeder van Susie, was een soort tweede moeder voor me. Ze wist hoe mijn leven thuis was geweest. Ik vond het heel fijn dat ze me in huis nam toen ik als puber zo in de war was.

Ik was op mijn kamer bezig me voor te bereiden op het weekend, toen ik een stem hoorde die zei dat ik mijn bed moest verschuiven. Mijn bed stond aan de zuidkant van de kamer, onder het raam. Zonder er echt over na te denken, verschoof ik mijn bed naar de oostkant. Je moet weten dat ik niet echt het type ben dat vaak van inrichting verandert. Meestal verzin ik hoe ik iets wil hebben en dan laat ik het zo. Ook nu stond ik niet echt stil bij wat ik net had gedaan en ik ging snel verder met waar ik mee bezig was geweest. Veel later, uren nadat ik mijn bed had verschoven, begon ik aan een standaard weekendavond: ik zou samen met mijn vriendin Barb naar een schoolfeestje gaan. We kwamen uiteindelijk pas rond een uur 's nachts terug. Barb en ik waren doodop en we gingen naar mijn kamer waar we (letterlijk) bewusteloos neervielen.

Ik werd midden in de nacht uit mijn slaap gerukt door een vreselijk luide klap. Toen ik mijn ogen opendeed, zag ik in mijn slaapkamer een stel verblindende koplampen, betonbrokken en de voorkant van een vrachtwagen! Er lag beton op mijn bed en de hele kamer was gevuld met stof. Ik stootte Barb aan in een poging haar wakker te maken. Ze sliep zo vast dat het lawaai niet tot haar was doorgedrongen. Ik klom uit bed en zag dat er een vrouw in de vrachtwagen zat. Haar gezicht bloedde en lag helemaal in de kreukels. Ze probeerde haar voertuig in zijn achteruit te krijgen zodat ze de kamer kon uitrijden. We hoorden later dat de vrouw totaal lazarus was geweest (niet echt verrassend). Ze was flauwgevallen en had haar vrachtwagen dwars door drie rijen verkeer gereden, door de vangrail tussen de rijstroken, en had vervolgens ons achterhek omvergereden. Ze kwam mijn slaapkamer binnenzetten na door een betonnen muur en mijn raam te zijn gereden.

Ik was eerst ontzettend kwaad en wilde dat ze zou boeten voor haar daad; ze had me wel kunnen doodrijden! Uiteindelijk kalmeerde ik een beetje en ik besefte wat een geluk ik had gehad dat ik nog in leven was. Ik bedacht dat als ik niet een paar uur daarvoor mijn bed had verschoven, de vrachtwagen beslist zowel Barb als mij gedood zou hebben, terwijl de vrachtwagen mijn hoofd nu op dertig centimeter na had gemist. Als de vrachtwagen op elke andere plek mijn kamer was binnengekomen, was ik niet gespaard.

Ik wist dat ik weer gered was door een hogere macht. Ik werd beschermd. Net als die keer dat ik op mijn elfde ontsnapt was aan die ontvoerders, had ik duidelijk een stem gehoord en daarnaar geluisterd.

Ik krijg veel vragen van ouders met kinderen in de pubertijd. Hun kinderen hebben enge visioenen of krijgen informatie door waarvan ze weten dat die afkomstig is van een bron buiten henzelf. Voor die pubers zijn begripvolle ouders heel erg belangrijk. Allereerst dien je de tiener te geloven. Aanvaard wat hij ziet of hoort. Dit schept vertrouwen en dat is belangrijk als je een open, eerlijk en ontspannen dialoog wil aangaan. Praat dan over wat hij ziet en/of hoort en bespreek samen wat het zou kunnen betekenen. Met behulp van een paar van de eerder besproken tips, kun je nagaan of je kind paranormaal begaafd is. Je wil een gave natuurlijk niet verwarren met iets wat te maken heeft met de geestelijke gezondheid van je kind.

Ik hoorde kortgeleden over een tienermeisje met visioenen en voorgevoelens over mensen die gewond raakten of doodgingen. Haar visioenen waren heel gedetailleerd en wat ze zag, gebeurde later ook. Deze uitgebreide details en het feit dat haar voorgevoelens uitkwamen, bevestigden dat ze paranormaal begaafd was. Dat haar visioenen later werkelijkheid werden, kon geen toeval zijn. Deze mate van bewijs geeft heel duidelijk aan dat iemand paranormaal begaafd is; veel duidelijker kan het niet. Wat kinderen vooral moeten weten, is dat de verantwoordelijkheid voor het redden van de wereld niet op hun schouders rust. Een visioen krijgen dat er iets ergs gaat gebeuren, betekent niet dat je ook verantwoordelijk bent voor het voorkomen ervan. Soms is het de bedoeling dat er iets slechts gebeurt en moet je dat dus niet willen veranderen. Dit betekent ook weer niet dat je er nooit iets aan kunt doen. Jonge helderzienden, let op: soms krijgen we de mogelijkheid in te grijpen en iemands leven te verlengen. Stel je voor dat je een visioen hebt dat je vader een auto-ongeluk krijgt, een rood shirt aanheeft en zijn golfclubs draagt. Je wordt de volgende ochtend wakker en je ziet dat je vader met zijn golfclubs de deur uit loopt, in een rood shirt. Hou hem dan tegen. Leg je droom uit en vraag hem even te wachten of misschien zelfs zijn plannen voor die dag te veranderen. Er zou sprake kunnen zijn van een interventie van de andere kant.

Maar als je in je visioen bijvoorbeeld ziet dat er in Tibet een brug gaat instorten, kun je daar waarschijnlijk niets aan doen. Vraag een hogere macht om alsjeblieft een troostende aanwezigheid te zijn voor de mensen op die brug die positieve energie nodig hebben. Laat een visioen niet al te dichtbij komen zodat je er fysiek schade van ondervindt.

De autoriteiten luisteren vaak niet naar jonge helderzienden. Als ouders van een paranormaal begaafd kind kun je proberen de politie op de hoogte te brengen van een visioen als dat uitzonderlijk gedetailleerd of opvallend is. Leg dan uit dat je kind 'een droom' heeft gehad (dat is een meer geaccepteerde term dan 'visioen'). Probeer uit te leggen dat je kind iets zag gebeuren en dat het zich een stuk beter zou voelen als de agent dat in elk geval zou natrekken.

Veel politieagenten hebben zelf kinderen en willen een kind meestal graag geruststellen. Wie weet: misschien helpt het visioen van jouw kind wel iemand, en als dat niet zo is dan heeft je kind toch die informatie kunnen delen en alleen al daardoor voelt het zich beter. Visioenen die niet gedeeld worden, stapelen zich op in het systeem en dat kan tot stress leiden. Moedig het kind altijd aan zijn visioenen te uiten. Misschien dat het helpt om te weten dat zelfs doorgewinterde forensische paragnosten die gedetailleerde informatie hebben over terreuraanslagen en moorden, door politie en justitie vaak worden genegeerd. Die weten niet goed hoe ze legitieme helderzienden kunnen onderscheiden van mensen die onnodig beslag leggen op kostbare tijd. Vertel je kind dat hij het niet persoonlijk moet opvatten als zijn informatie wordt genegeerd. Dat overkomt de allerbesten. Ik wil niet zeggen dat alle rechtshandhavingsinstanties doof zijn voor paragnosten, maar vele zijn dat wel.

Tieners moeten hun gidsen vragen hen niet met meer op te zadelen dan ze aankunnen. We krijgen wat we kunnen dragen en soms een beetje meer. Als het te veel wordt, moeten we onze gidsen vragen de zaken waaraan we blootgesteld worden te verminderen en wat van de druk weg te nemen die zo op onze schouders rust. Om nog even mijn verhaal af te maken over dat meisje met haar visioenen: het beste advies dat ik haar ouders kon geven was om na te gaan of de moorden en verwondingen die ze zag op een of andere manier voorkomen konden worden. Wist ze bijvoorbeeld om wie het ging in haar visioenen? Kreeg ze specifieke namen of adressen door? Met dat soort informatie kun je naar de politie gaan. Dat is nog geen garantie dat die er iets mee doet, maar het meisje zou dan in elk geval weer kunnen slapen, in de wetenschap dat ze haar informatie had doorgegeven.

Natuurlijk moeten we nooit vergeten discreet te zijn. Deel alleen informatie met anderen als die heel specifiek is. Als helderzienden moeten we ervoor waken dat we onze informatie niet alleen vertellen opdat we ons zelf beter voelen. Het belang van de ontvanger staat voorop, niet ons eigen belang. Als het niet in het belang van de ontvanger is om het te weten, vraag je gidsen dan om je te ontlasten. Schrijf het op in je dagboek en laat het dan los.

Neem alleen contact op met autoriteiten als je beschikt over verifieerbare informatie; als die kan helpen bij het voorkomen of veroordelen van iets of iemand. Al het andere heeft geen waarde voor ze. Als je niet genoeg exacte gegevens hebt om het tijdstip van een moord te bepalen of de identiteit van de betrokkene(n) te achterhalen, is de informatie niet volledig genoeg om er iets mee te doen.

Als je de politie lastigvalt met elk klein voorgevoel dat je hebt, zullen ze niet meer naar je luisteren. Dan gaan ze je zien als een getikte paragnost en dat is niet goed voor je geloofwaardigheid. Terwijl je die deur naar de autoriteiten juist wil openhouden voor het geval je daadwerkelijk kunt helpen bij het oplossen van een misdaad. Onthou dat niet elke helderziende behulpzaam hoeft te willen zijn bij het oplossen van misdaden. En daar is niets mis mee. Dat moet je alleen doen als je graag met gerechtelijke zaken te maken wil hebben. Als je bij zulke gevallen wil helpen, gaat dat niet vanzelf, maar het is zeker mogelijk je gave daarop af te stemmen. En soms moet je de informatie die je krijgt loslaten en een hogere macht vragen zich over de persoon in kwestie te ontfermen. Wij zijn ook maar mensen en we kunnen geen bergen verzetten voor anderen.

Helderzienden in de puberteit moeten ervoor zorgen dat ze hun gidsen goed instrueren. Ik vraag mijn gidsen bijvoorbeeld om me niet in contact te laten komen met negatieve of kwaadaardige energie. Gidsen passen zich graag en makkelijk aan en hebben het beste met je voor. Ouders kunnen hun eigen gidsen vragen over hun kinderen te waken; dat doe ik ook. Ik weet dat mijn kinderen worden begeleid en beschermd, dat mijn gidsen van hen houden, net als hun eigen gidsen.

Een manier om tot rust te komen, is je hart te visualiseren als een stralend wit licht dat steeds groter wordt, tot je helemaal vol bent van dat licht en het via elke porie naar buiten schijnt. Dat witte licht kan je bescherming en troost bieden. Deze oefening kan heel goed helpen: ik gebruik hem zelf ook. Een andere goede oefening is iemand aan de andere kant te visualiseren met wie je je verbonden voelt. Vraag die persoon een emmer vast te houden en doe al jouw problemen in die emmer zodat de ander die kan meenemen. Dierbaren aan de andere kant vinden het fijn ons van onze zorgen te ontlasten. Deze oefening versterkt bovendien de wisselwerking tussen overleden mensen en mensen die nog hier zijn. Tieners die hun krachten willen aanscherpen kunnen oefenen op welwillende vrienden en familieleden. Daarbij moeten ze echter niet uit het oog verliezen dat niet alle berichten iets belangrijks hoeven te betekenen. Soms verwacht de zitter (degene die 'gelezen'

wordt) niet dat er een serieus onderwerp bovenkomt en zal hij geen serieuze informatie prijsgeven. Het duurde bij mij een tijdje voor ik doorhad dat als ik iets ontdekte wat de ander wilde verbergen, hij of zij daarover loog.

Dit was een moeilijke en ontmoedigende les voor me, omdat ik er zo zeker van was dat ik gelijk had terwijl die persoon het ontkende. Ik stel hoge eisen aan mezelf. Nadat ik een paar keer via een derde partij bevestiging kreeg dat ik gelijk had, besefte ik pas wat er gaande was. Soms kreeg ik dan via de echtgenoot of een vriend van de zitter door dat mijn informatie wel klopte.

Nu laat ik me door ontkenningen niet meer uit het veld slaan; niet als ik zeker weet dat mijn informatie klopt. Ik zie in die ontkenning dan juist een manier om uit te vinden wat er achter mijn informatie schuilt. En dan laat ik het gaan. Als iemand er niet klaar voor is bepaalde privé-dingen te delen, is dat prima, maar ga niet naar een helderziende als je iets te verbergen hebt!

Soms krijgen wij als mediums beelden te zien die het noodzakelijk maken om een soort 'hints'

te spelen met de andere kant, en soms interpreteren we iets wat we zien verkeerd. Daarom is het ook zo belangrijk om voor je client te beschrijven wat je ziet; dat is een zuiverdere manier om een bericht door te geven. Als je als helderziende zelf een verklaring gaat zoeken voor de informatie die je doorkrijgt, is dat minder effectief. Je moet de informatie niet besmetten met je eigen vooroordelen of principes.

Tieners doen er goed aan te onthouden dat ze zichzelf niet moeten vergelijken met de paragnosten die ze in films zien. Toen ik klein was vroeg ik me soms af of ik wel helderziend was. Ik keek naar helderzienden op tv en zocht naar een overeenkomst, maar ik herkende mezelf niet in het personage op het scherm. Ik weet dat de ontdekking en aanvaarding van mijn gave zijn vertraagd omdat ik geen rolmodellen had. Bij deze wil ik iedereen laten weten dat er genoeg mensen in pakken en met universitaire diploma's rondlopen die paranormaal begaafd of medium zijn. Het maakt niet uit of je arm of rijk bent. Het gaat om artsen, moeders, caissières, leraren, makelaars, muzikanten, kinderen enzovoort, die ogenschijnlijk niet op elkaar lijken maar wel iets gemeen hebben, namelijk dat ze met de doden kunnen communiceren en dingen kunnen zien die nog niet gebeurd zijn.

Als je in de puberteit bent en helderziend bent, maar die gave niet wil ontwikkelen, is dat prima. De andere kant wil niet meer geven dan iemand kan dragen. Het kost wel wat moeite om de andere kant de rug toe te keren, maar het is mogelijk. Als je dat doelbewust besluit en de berichten vervolgens negeert, zouden ze gaandeweg steeds vager en zachter moeten worden. Ik denk echter niet dat je dan niet meer begaafd bent. Je blijft helderziend; het is alleen een latente gave geworden. Als je je afkeert van je gave kun je onderhuids een ongemakkelijk gevoel houden, alsof er iets ontbreekt in je leven waarvan je de oorzaak niet precies weet.

Het belangrijkste wat ik kan zeggen tegen kinderen die paranormaal begaafd zijn, is iets wat ik zelf zo graag had willen horen: 'Ik begrijp wat je doormaakt, je bent niet alleen en ooit zul je dit allemaal beter begrijpen.'