Madam Xaviera Hollander

Terug in New York opereerde ik de eerste twee maanden als onafhankelijke callgirl, of ‘loner’ (eenling) zoals ze dat in Amerika noemen. Maar ik kwam al snel tot de conclusie dat deze manier van werken me op de lange duur niet genoeg geld in het laatje zou brengen.

‘Loners’ verdienen ongeveer tweehonderd dollar per nacht bij een gemiddelde van vier klanten. Hun inkomen is afhankelijk van een trouwe, maar beperkte groep klanten, die niet al te veel eisen stellen aan ‘afwisseling’. Maar mannen zijn nu eenmaal wispelturig en willen ook weleens een ander gezicht zien.

Om een klant niet te verliezen en hem toch af en toe wat nieuws voor te schotelen, plegen callgirls onderling klanten uit te wisselen. Zo stuurt bijvoorbeeld Gloria een klant naar Sandy, die op haar beurt weer een van haar klanten naar Gloria verwijst. Is Sandy daar niet toe in staat, dan moet ze Gloria het percentage van een madam afstaan, dat doorgaans veertig procent bedraagt van wat de klant haar betaalt.

De meisjes die op deze manier werken, beschermen zichzelf tot op zekere hoogte tegen concurrentie, maar het is slechts een kwestie van tijd voordat een aantrekkelijke nieuwkomer de spoeling dunner komt maken.

Ik kwam er dan ook snel achter dat deze klantenruil weliswaar een hoop nieuwe gezichten opleverde, maar in wezen geen extra verdiensten, en dat een ‘loner’ aan het kortste eind trok, bij wijze van spreken. Ik had er ook niet zoveel zin meer in om zelf iedere dag al het werk te moeten opknappen. Of liever gezegd, ik was ervan overtuigd dat ik de kwaliteiten bezat die nodig zijn om een succesvolle madam van een goedlopende callgirl-organisatie te worden. Namelijk: agressief leiderschap, een rekenknobbel, een goed geheugen en een voortreffelijk uithoudingsvermogen. Als het moet kan ik een jaar lang met vier of vijf uur slaap per dag volstaan.

Maar bovenal had ik wat ikzelf het ‘madam-instinct’ noem: de gave om te weten wanneer je hoerig en wanneer je lief moet zijn, de tact om met lastige klanten te kunnen omgaan, de noodzakelijke eigenschappen van een goede gastvrouw om een groot gezelschap aangenaam bezig te houden en, niet in de laatste plaats, gevoel voor humor.

Vanaf het moment dat ik het rechte pad verlaten had, wilde ik in de kortst mogelijke tijd de top bereiken. Tijdens de zomer van 1970 nam de gedachte vorm aan dat ik niet alleen een madam wilde worden, maar dan ook tegelijk de belangrijkste van heel New York.

Als zelfstandig callgirl werken is niet zó’n probleem. In Manhattan staat geen enkel flatgebouw waar niet ten minste één hoertje haar beroep uitoefent. Maar het is nog iets heel anders om een gepaste ruimte te vinden, waar je een druk bezocht bordeel kunt inrichten.

Het ideale gebouw dat ik zocht moest in de eerste plaats onverdacht zijn. Verder zou ik de huismeester en zijn personeel op mijn hand moeten hebben. Niet alleen zouden ze een oogje moeten dichtknijpen, maar ze zouden me ook een bepaalde bescherming moeten bieden. Dat zou een flinke schep dollars kosten.

Zoiets kon natuurlijk ook te ver gaan. Jean Hamilton zat in een dure wolkenkrabber in de East Fifties, met een leger van welwillende portiers en personeel dat haar buiten de huur om ten minste vijfhonderd dollar per maand kostte.

In de chique East Side van Manhattan stonden verschillende gebouwen die bordeelactiviteiten toelieten. Een ervan herbergde er zelfs zo veel dat het de ‘hoerentoren’ genoemd werd. In de onroerendgoedkolommen van de New York Times werd dit pand aangeprezen om zijn ‘maximale service en maximaal comfort’.

Een ander gebouw dat haast uit zijn voegen barstte van de bordelen en de callgirls was in Sutton Place, maar volgens mij waren al die adressen allang niet meer onverdacht. Ze waren in feite vogelvrij verklaard en de politie lag er constant op de loer.

Het kostte me heel wat tijd en telefoongesprekken, maar ten slotte vond ik de perfecte ruimte. Het was een grote tweekamerflat in de East Fifties, in een gebouw waar voornamelijk kantoorruimten werden verhuurd. Dat betekende dat het er ’s avonds tamelijk rustig was en dat ik geen nieuwsgierige buren zou hebben. Het was een bescheiden woning, maar ik kon me in het begin geen al te hoge kosten permitteren. Ik was van plan om zowel de woonkamer als de slaapkamer te gebruiken om mijn klanten te gerieven.

De volgende stap was het rekruteren van mijn personeel. Je kunt me geloven of niet, maar eerlijke, hardwerkende snolletjes liggen niet voor het oprapen. Er waren meisjes die in goedkope bordelen hadden gewerkt, maar die waren zo afgestompt en slonzig, dat ik ze niet moest hebben. Ze hadden geen klasse en nog minder interesse. Ik wilde absoluut geen straatmadelieven of modderbegonia’s. Mijn klanten kwamen uit de beste kringen, waar men bereid was goed te betalen voor vrouwen die iets te bieden hadden. Als mijn cliënten zich uit principe nooit met straathoertjes afgaven, dan kon ik ze toch moeilijk dergelijke types in mijn huis aansmeren?

Toch nam ik op een gegeven moment een meisje in dienst dat jaren in een goedkoop bordeel gewerkt had. Dat resulteerde dan ook in wat ik had kunnen verwachten: ordinair gedrag. Ik was in dit geval van mijn principe afgeweken, omdat het meisje, Misty, bijzonder aantrekkelijk was. Maar nadat ik haar had aangenomen kwam de aap uit de mouw en zat ik met een kat in de zak. Eenmaal uitgekleed, vertoonde ze op buik, bovenbenen en borsten de plooien en vouwen die vrouwen na een reeks zwangerschappen krijgen. Hoewel Misty negentien was toen ze bij me kwam werken, bleek ze tussen haar veertiende en zeventiende twee kinderen te hebben gekregen.

Zoals ik meestal met nieuwe meisjes deed, gaf ik Misty een aardige, knappe jongeman als eerste klant. De man, een makelaar, was een beetje aangeschoten, maar voor de rest een gemakkelijk mens. Misty ging met hem de slaapkamer in, maar nog geen vijf minuten later stormde ze naakt de huiskamer binnen, vloekend en tierend. Ik trok haar mee terug de slaapkamer in, waar ze een gillende ruzie met mijn klant begon.

Ik koos partij voor mijn klant en beet haar toe: ‘Luister! Jij werkt hier niet in een godvergeten ordinaire hoerenkast voor een tientje per keer, dus gedraag je dan ook niet als een goedkope snol.’

‘Godverdomme!’ krijste ze, ‘ik heb die hufter al een beurt gegeven en nou wil die nota bene nog een keer!’

Ik vond dat die man voor zijn goeie geld recht op meer dan vijf minuten had. Zelfs al was hij sneller dan het geluid klaargekomen, dan had hij er nog recht op een beetje vertroeteld te worden.

Misty beloofde wat meegaander te zijn, maar de volgende dag klaagden weer twee klanten dat ze een harde, genadeloze hoer was. Nu moest ik haar wel op staande voet ontslaan.

De meeste hoeren die niet bij een madam werken houden er een pooier op na. Ik werkte uit principe nooit met meisjes die thuis een souteneur op de loer hadden liggen. Daar kreeg je alleen maar toestanden door. Zo’n pooier moedigde vaak zijn meisjes aan om telefoonnummers van klanten van de madam over te nemen en dat van henzelf uit te delen, om zodoende zelf een zaak op poten te zetten.

In het begin overkwam het me weleens dat ik toch meisjes bleek te hebben aangenomen die een pooier hadden. Er was er maar een bij met wie ik nooit last had, Leonore, een prachtige, rijzige blondine. Ik leerde haar kennen via een souteneur die de aantrekkelijkste meisjes in zijn stal had die ik tot dusver was tegengekomen. Hij zag erop toe dat ze betrouwbaar waren. Maar Leonore, zijn grote liefde, had hogere aspiraties en belandde via een van mijn klanten, die tv-regisseur was, in een reclamespot. Haar gezicht was in alle Amerikaanse huiskamers te zien. Het buitengewone van dit geval is niet dat een prostituee een fatsoenlijke beroemdheid werd, want ettelijke filmsterren zijn als hoer begonnen, maar dat haar pooier zijn paradepaardje zomaar uit het leven liet stappen. Ik denk dat ze nu heel wat meer verdient dan als callgirl, maar ik betwijfel of hij er nog profijt van trekt.

Een ongelukkig voorbeeld van iemand die niet onder de duim van haar pooier uit kon komen was Greta, een Duitse. Ze was de madam van een klein maar drukbezocht ‘vijfentwintig-dollar-per-nummer’ hoerenhuis aan York Avenue. Haar zaken werden beheerd door een echte maffia-penosejongen, die zorgde voor het betalen van steekpenningen, zodat ze nooit gearresteerd werd. Op een dag draaide hij echter zelf de gevangenis in wegens een gewapende roofoverval. Maar daarmee was zij nog niet uit zijn wurgende greep verlost. Zelfs vanuit de gevangenis bleef hij haar zaken ‘waarnemen’ met behulp van twee adjudanten die haar vierentwintig uur per dag in het oog hielden, zelfs als ze in het weekend bij haar ouders in Queens op bezoek ging.

Elke madam heeft haar eigen methoden om meisjes voor haar bordeel te vinden. Een paar keer probeerde ik ze daarin te volgen.

Een lesbische madam, die Janet heette, schuimde de homoseksuele bars af, zoals Cookies’, The Tree en Harry’s Back East op zoek naar werkkrachten. Als ze een leuke meid tegenkwam, verleidde ze haar, nam haar mee naar haar flat en dwong haar dan om met haar spelletjes mee te doen. Er zijn heel wat lesbische hoertjes op de wereld. De verklaring daarvoor is waarschijnlijk dat ze mannen haten en niets fijner vinden dan hun hun geld afhandig te maken in ruil voor seks.

Op een avond probeerde ik Janets methode in Maxwell’s Plum. In de toiletruimte raakte ik in gesprek met een slank, jong meisje met grote, grijze ogen en lang, blond haar.

‘Wat zie jij er prachtig uit,’ zei ik. ‘Ben je soms fotomodel?’

Het meisje onderbrak het aanstippen van haar lippen.

‘Nee hoor, ik ben maar een gewone stenotypiste,’ antwoordde ze.

‘Hoe kom je dan zo chic gekleed?’ vroeg ik. ‘Heb je soms een gulle verloofde?’

‘Hemeltje nee,’ lachte ze en onthulde daarbij haar parelwitte tanden. ‘Was dat maar waar, dan hoefde ik niet zelf al mijn geld aan kleding te besteden.’

‘Een meisje als jij moet eigenlijk niet van negen tot vijf op een kantoor zitten. Je bent zo mooi dat de mannen zich zouden moeten uitsloven om je te verwennen,’ zei ik. Ze zag er zo ontwapenend uit dat ik haar wel ter plekke had willen opeten.

‘Dat is geen gek idee, maar waar vind ik zulke mannen?’

‘Ik ken genoeg rijke mannen die jou dolgraag zouden willen verwennen. Voel je daar iets voor?’

‘O, ja hoor,’ reageerde ze enthousiast. ‘Als er maar geen seks aan te pas komt.’

Later maakte ik in een andere homokroeg kennis met een schattig meisje. Haar naam was Penny. Die avond was ik er niet op uit nieuw talent aan te werven, maar daar draaide het wel op uit.

Penny was achttien, zag eruit als veertien met haar korte haar en vertelde me dat ze zich net een kerel voelde en gek was op vrouwen.

Ze was maagd, timide en op slag verliefd op mij, omdat ik onmiddellijk de leiding nam. Die avond werkte ik niet en ik nam Penny mee naar huis. Ze had een prachtig lijf, een paar mooie stevige billen, bijna geen borstjes en zijdezacht schaamhaar. Ik werd verschrikkelijk opgewonden van haar. Ze was alleen niet zo fris, en ik moest haar het een en ander bijbrengen over lichaamshygiëne. Ik werd haar eerste minnares en leerde haar stap voor stap de beginselen van de lesbische liefde. Ze had een volle sensuele mond en zoende als een engeltje.

Die arme kleine Penny had een wat chaotisch leven. Haar ouders bekommerden zich niet om haar en ze kon geen enkele baan langer dan twee maanden houden. Op een gegeven moment gooiden haar ouders haar ook nog het huis uit. Ze was oud genoeg om voor zichzelf te zorgen.

Ik nam onmiddellijk mijn kans waar en liet haar bij mij intrekken. Maar eigenlijk was dat ook geen omgeving voor een onschuldige lesbische maagd. Daarom vond ik dat ze geld zou moeten hebben om zelf een kamer te huren en ik stelde haar voor dat bij mijn klanten te verdienen.

‘Hoor eens,’ zei ik tegen Penny, die zo zoetjesaan wel wist welke handel ik dreef, ‘ik krijg vanavond een paar klanten op bezoek. Je kunt op een gemakkelijke manier vijftig dollar verdienen. Je hoeft je niet eens te laten naaien, je moet alleen maar zuigen.’

Penny had nog nooit een naakte man gezien, laat staan aan zijn pik gesabbeld. Ik deed het haar voor op een banaan en zij deed al mijn bewegingen na. Ze was wel verlegen, maar dat was juist haar grote charme.

Toen de twee klanten aanbelden, stelde ik voor dat we er een ‘speciale badkamerbehandeling’ van zouden maken. Sommige mannen vinden het heerlijk om naar twee lesbische meisjes te kijken die elkaar strelen, wassen, masseren en ten slotte de liefde met elkaar bedrijven. Maar in plaats van zich tot toekijken te beperken, trokken deze twee knapen onmiddellijk hun broek uit toen ik met Penny in de badkuip zat. Allebei staken ze hun pik in onze monden. Ik maakte me bezorgd over Penny, die zich een ongeluk schrok van de brute manier waarop het gebeurde.

Ze hield zich angstig aan me vast en maakte benauwde slikgeluiden, terwijl ze haar hoofd meeboog omdat die knaap hem er veel te ver in stak. Ze kokhalsde. Het was duidelijk dat de kleine Penny, die met tranen in haar ogen haar taak beëindigde, niet bepaald geroepen was voor dit beroep.

Het was en bleef een moeilijke taak om goede en wellustige meisjes te rekruteren.

Niet lang na dit voorval belandde ik toevallig in een ware goudmijn van onaangeboord talent. Norman, een goede vriend van me, nam me in de nazomer een weekend mee naar een nudistenkamp. Dit was mijn eerste ervaring met massanudisme. Ook al was ik niet helemaal onbekend met deze materie, ik wist toch niet goed waar ik mijn handen moest laten. Maar daarover hoefde ik niet lang in het duister te tasten!

Ik zat op de rand van het zwembad de omgeving op te nemen, toen mijn oog op een verrukkelijk tafereeltje viel. Een paar meter van me verwijderd zat een mooie volslanke vrouw met vlammend rood haar temidden van een groepje mensen te praten. Ze had een prachtig krullende, vuurrode gevarendriehoek. Terwijl ik naar die uitnodigende vlam keek, zette ze haar benen zo neer dat ik helemaal tot in haar kut kon kijken. Als ik een man geweest was, dan had ik ter plekke een stijve gekregen. Toen ik me afvroeg wat ik met dit geile mens aan moest, merkte ik de jonge badmeester op, die mijn hongerige blikken gevolgd had. Hij knipoogde naar me.

Ik stond op en liep naar hem toe. Voordat ik iets kon zeggen, merkte hij op: ‘Als je wilt, kan ik je wel vertellen hoe je met dat leuke clubje mee kan doen.’

‘Nou, als dat kan, heel graag,’ zei ik dolenthousiast.

‘Goed,’ zei hij zacht. ‘Dat stel vormt een soort besloten club. Als je het wachtwoord kent, dan hoor je erbij. Het zijn Fransen en ze noemen zichzelf Les Tulipes.’

Na de hulpvaardige badmeester bedankt te hebben, begaf ik me naar de kring lachende mensen, van wie de vurige roodharige het stralende middelpunt was. ‘Bonjour, madame,’ zei ik, ‘je m’appelle Xaviera et je suis une vraie Tulipe de la Hollande.’ Ze lachte vriendelijk en stak me haar hand toe. Daarna ging ik de hele kring rond. Doordat ik Frans sprak was het ijs onmiddellijk gebroken. Na verloop van een halfuur nodigde het groepje me uit voor een drankje in hun zomerhuisje, dat op vijf minuten van het zwembad in de bossen lag.

Het was tamelijk klein en met zeven mensen was de kamer propvol. Er stonden alleen twee grote bedden, een rotan stoel en een nachtkastje. De bedden bleken het belangrijkst, want we lagen al heel snel met ons allen door elkaar te krioelen. Zonder veel omhaal baande ik me met mijn nieuwsgierige tong al snel een weg naar de diepere regionen van mijn roodharige poesje. Ze was in de veertig, maar ze had een mooi, sterk lichaam met een platte buik en een paar stevige borsten. Haar uitnodigende kut ging schuil achter die vurige driehoek van krulhaar, en toen ik eenmaal de ingang genaderd was, werd ik aangenaam verrast door haar natte schaamlippen en haar opgezwollen clitoris die me toelonkte om mijn lippen eromheen vast te zuigen.

De echtgenoot van mijn ‘vlam’ was vlak achter ons gaan staan en drukte zijn neus bijna op het aangrijpende schouwspel. Hij wilde van heel nabij zien hoe ik haar liet kreunen en kronkelen van genot. Ze was intussen al twee keer klaargekomen. Eén keer door mijn mond en de tweede keer doordat we elkaar klaarwreven. Ze smaakte verrukkelijk en mijn gezicht was kletsnat. Nadat ik haar voor de derde keer op mijn onvermoeibare tong getrakteerd had, werd ik opzij geschoven door haar man, die met een enorm stijve stond te trappelen van ongeduld om hem in de natte vagina van vrouwlief te stoppen. Terwijl ik op adem kwam keek ik naar het vrijende paar.

Haar hele lichaam glansde van transpiratie en haar hijgen maakte de rest van de groep ook ontzettend geil. Nu pas werd ik me eigenlijk bewust van de aanwezigheid van de anderen, omdat ik me tot op dit moment uitsluitend op mijn ‘vlam’ geconcentreerd had. Twee andere vrouwen waren enorm opgewonden door het genot van hun roodharige vriendin. Ze wilden niets liever dan dat ik ook hen beurtelings befte.

Na afloop was ik behoorlijk uitgeput. De orgie die ik als nieuwkomer had ontketend, was lichtelijk uit de hand gelopen. Nadat we tijdelijk uitgerangeerd waren door onze spelletjes, renden we met zijn allen naar buiten voor een duik in het koele nat van het zwembad. Daar vond ik mijn metgezel Norman weer, die rustig met een boekje in een hoekje zat.

‘Je moet dat kleine zomerhuisje daar eens ingaan,’ zei ik. ‘Kan je iets geweldigs beleven.’

Ik zag Norman de volgende twee uur niet terug. Intussen wist ik een aantal aantrekkelijke meisjes over te halen om hun edelmoedig verspilde talent in mijn etablissement zakelijk uit te buiten. Juist deze meisjes ontwikkelden zich tot voortreffelijke professionals omdat ze heel natuurlijk waren in hun optreden. Het gaf hun ook een kick dat ze betaald werden voor iets dat ze in het dagelijks leven al gratis en met veel plezier deden.

Een van mijn beste meisjes die ik op deze manier charterde was stewardess bij El Al. Ze was heel erg populair, maar na een halfjaar werd ze overgeplaatst op een andere route, zodat ze in haar vrije tijd niet langer voor mij kon werken. Stewardessen zijn vaak gemakkelijk geneigd om als callgirl wat extra’s te verdienen. Regelmatig worden ze benaderd door eersteklas passagiers, met wie ze dan naar bed gaan in de hoop dat ze ten huwelijk gevraagd worden.

Later komen ze dan tot de conclusie dat ze iets voor niets hebben weggegeven aan mannen die er heel goed voor hadden kunnen betalen. Via internationale connecties hebben dergelijke stewardessen na verloop van tijd hun vaste stekkies in chique bordelen in Hongkong, Helsinki, Londen of Los Angeles.

Een van mijn meisjes was een jonge Engelse vrouw, een exstewardess, die pas gescheiden was van een Amerikaanse bruut. Ze wilde genoeg geld verdienen om in haar eigen levensonderhoud te kunnen voorzien en de echtscheidingsprocedure te betalen.

Vaak hoopte ik dat het houden van een bordeel in Amerika gelegaliseerd zou worden, zoals in Nederland of Duitsland. Dan zou ik gewoon in de personeelsrubrieken van de dagbladen kunnen adverteren: ‘uitstekende salariëring, variabele werktijden en de ideale gelegenheid om veel mannen te ontmoeten’.

Ik kende ook een madam die haar meisjes rekruteerde uit de huisvrouwen die zich mateloos verveelden in de slaapsteden buiten New York. Ze heette Ines, kwam uit Cuba en was getrouwd met een Amerikaan. Na haar huwelijk was ze in Westchester gaan wonen, op een halfuur afstand van New York. Het eentonige leven daar verveelde haar al heel snel. En verveling leidt tot escapades. Naast de gewone huis-, tuin- en keukenpraatjes waren de vrouwen in haar buurt onder elkaar heel openhartig. De een vertelde hoe lekker ze met de glazenwasser had geneukt, de ander deed een boeiend relaas over haar avontuurtjes met de tuinman en een derde zorgde voor een lachsalvo toen ze vertelde dat ze een zestienjarige babysitter die op haar kind gepast had, omgevormd had tot een stoere minnaar.

Op een goede dag nam Ines, een pittig wijf met veel temperament, het besluit om een flat in Manhattan te huren en er overdag met een paar van haar gefrustreerde vriendinnen een bordeeltje op te zetten.

Na verloop van enkele maanden liep haar zaak zo goed dat ze meer verdiende dan haar hardwerkende echtgenoot, die vrachtwagenchauffeur was. Het huwelijk liep snel op de klippen, Ines liet zich scheiden en wijdde zich met volle kracht aan haar nieuwe taak. De ene huisvrouw recommandeerde de andere en zo werkte Ines al gauw met ploegendiensten.

Zelf had ik het liefst wat jongere vrouwen die overdag een gewone baan hadden en ’s avonds iets wilden bijverdienen. Ze waren heel wat minder afgestompt en veel enthousiaster dan de meisjes die zich tot tien keer per dag suf naaiden in de goedkope bordelen tegen een minimale vergoeding. Helaas komt het wel vaak voor dat een zelfstandige callgirl koel en zakelijk is.

Ik had ook goede ervaringen met buitenlandse meisjes die geen werkvergunning hadden en ook geen specifiek beroep. Voor hen zat er niet veel anders op dan het oudste beroep van de wereld uit te oefenen. Daarvoor werd geen werkvergunning gevraagd. De volgende stap die ik moest doen, was het opzetten van een goede reclamecampagne.

Een eersteklas bordeel moet het hoofdzakelijk hebben van mondelinge reclame. Van tevreden klanten die het verder vertellen aan hun vrienden en collega’s. Een goede madam hoeft er maar zelden op uit te trekken om nieuwe klanten te werven.

Op andere gebieden van prostitutie daarentegen wordt nadrukkelijk reclame gemaakt, zoals door de half illegale massagesalons die sexy meisjes op Lexington Avenue opiniepeilingen lieten verrichten. Bij deze peilingen was het voornaamste van de formulieren de adressen van de invullers, die de toekomstige klanten waren.

De tippelaarsters spreken de mannen gewoon op straat of in een bar aan, zijn soms opdringerig en laten ook wel hun slachtoffers bestelen door hun pooiers, wat de prostitutie in de pers een slechte naam bezorgt.

Ik wachtte rustig in mijn onderneming tot de telefoon rinkelde. Dit soort prostitutie voldoet aan een latente behoefte. Het aanbod hangt af van de vraag. En zolang er zoiets bestaat als een mannelijk libido dat de grenzen van de zedelijkheidswetgeving wenst te overschrijden, zolang blijft de vraag bestaan naar eersteklas bordelen.

Ik had het voordeel dat ik al een zeer goede reputatie had opgebouwd als zelfstandige callgirl. Toen dan ook de mare de ronde deed dat ik een bordeel geopend had, was mijn tweekamerflat na een paar maanden al te klein.

Soms was het zo vol dat twee paartjes het grote bed in mijn slaapkamer deelden, een ander stel de slaapbank in mijn huiskamer bezette, terwijl een vierde paar een nummertje maakte op een opvouwbaar kampeerbed.

Nieuwe klanten stonden dan al in de keuken iets te drinken in afwachting van hun beurt. Spoedgevallen konden door een van mijn meisjes snel in de badkamer worden klaargepijpt.

Tegen het eind van het jaar liepen mijn zaken zo geweldig goed dat ik naar een ander appartement moest gaan uitkijken. Ik vond een mooie flat in een modern gebouw. Omdat ik tegen Kerstmis verhuisde, verraste ik mijn vaste klantenkring met een originele kerstkaart, die de mededeling bevatte dat ik mijn nieuwe ‘renstal’ geopend had. Te bezichtigen na telefonische afspraak.

Dat grapje bracht me nog bijna echt in de problemen omdat een echtgenote van een van mijn klanten de kaart in zijn portefeuille vond. Ze wilde weleens weten over wat voor paarden die Xaviera de zweep voerde.

‘Je moet me uit de puree halen,’ smeekte hij door de telefoon. ‘Vandaag of morgen belt ze je op. Zeg dan in godsnaam dat je een pikeur bent.’

Mijn nieuwe flat bestond uit vier kamers. Hij lag aan de East Sixties en het personeel van het gebouw was zeer meegaand.

Een paar weken nadat ik het huurcontract voor deze woning ondertekend had, kreeg ik een telefoontje van mijn vroegere madam en mijn voornaamste huidige concurrente, Caroline Reynolds. Sinds zij me een jaar geleden haar huis had uitgezet, had ik haar niet meer gezien. Ze vertelde me dat een van haar klanten mijn kerstkaart bij haar had laten liggen. In plaats van woedend op me te zijn omdat ik haar beconcurreerde, was ze poeslief tegen me.

Via het onfeilbare roddelnet in het wereldje van de prostitutie had ik gehoord dat Caroline haar zaak ging opdoeken omdat ze een aardige rijke man had getroffen, met wie ze ging trouwen om daarna het land te verlaten. Haar pogingen om een plaatsvervanger te vinden om haar bedrijf voort te zetten, waren in het water gevallen.

Het eerste meisje met wie ze het geprobeerd had was Anita, een lief jong ding, met talent genoeg om zich tot een perfecte courtisane te ontwikkelen, maar gespeend van alle ‘madaminstincten’.

Haar tweede keus was nog naïever. Ik begrijp niet hoe Caroline het in haar hoofd haalde om Linda, een mooie brunette, tot zakelijk leidster aan te stellen. Linda was verslaafd aan heroïne, en je bordeel door een junk te laten leiden is wel zo ongeveer het laatste wat je moet doen. Als de politie bij een razzia harddrugs aantreft, heeft een bordeel geen kans van bestaan meer.

Freddie, een van Carolines butlers, attendeerde Caroline op een dag op het verband om de handen van het meisje. Ze beweerde dat ze een ongelukje had gehad, maar het verband verborg de littekens van de injectienaald. Caroline geloofde het niet totdat ze pas goed wakker werd geschud door Felipe, haar hoofdbutler.

Felipe werkte overdag op een makelaarskantoor op Wall Street en ’s avonds fungeerde hij als factotum in Carolines huis. Hij nam jassen en hoeden aan, reed meisjes naar klanten, regelde betalingen enzovoort. Ik heb die kerel nooit vertrouwd. Volgens mij had hij niet alleen een dubbel leven maar ook een dubbele tong. Hij was een gluiperig mannetje. Op een dag snuffelde hij rond in Linda’s badkamer en vond haar injectienaalden. Met dit bewijsmateriaal had Caroline geen andere keus dan haar op staande voet te ontslaan.

En nu had Caroline dus ten einde raad mijn nummer gedraaid om te zien of wij tot zaken konden komen.

Ik voelde me een beetje triest toen ik een halfuur nadat ik de telefoon had opgehangen voor het elegante bakstenen huis in East Twenty-seventh Street stond. Te bedenken dat dit een van New Yorks opwindendste oorden was geweest – ook al was het dan een concurrerend bedrijf – dat nu voorgoed de deuren zou sluiten.

Caroline, elegant als altijd, deed de deur open. Ze nam me mee naar haar privézitkamer en zei zonder omwegen: ‘Ik neem aan dat je weet waarom ik je gevraagd heb hierheen te komen.’

‘Ik heb horen vertellen dat je ermee ophoudt,’ zei ik.

‘Ik ben getrouwd met een fijne man en ik ben stapelgek op hem. Hij wil niets met deze affaire te maken hebben, dus moet ik er wel mee ophouden. Het gaat me wel aan mijn hart, maar zo’n kans op echt geluk krijg ik nooit meer. Bovendien ben ik zwanger.’

‘Gefeliciteerd, Caroline,’ zei ik welgemeend en met een ondertoon van jaloezie.

‘Ik heb je gevraagd hier te komen omdat ik wil dat jij mijn bedrijf overneemt. Om eerlijk te zijn was je niet mijn eerste keus. Maar na een paar mislukte pogingen om de zaak draaiende te houden, ben ik ervan overtuigd geraakt dat jij de enige bent in New York die mijn zaken kan voortzetten. Ik heb gezien dat je je in recordtijd omhooggewerkt hebt. Je kunt het. Dat weet ik. Maar wil je het ook?’

Haar voorstel stond me wel aan, maar ik was niet geïnteresseerd in haar butlers, zeker niet in die gluiperd van een Felipe. Ook dat huis met al die verdiepingen zag ik niet zo zitten. Ik hield het liever allemaal gelijkvloers, dan kon ik het gemakkelijker overzien.

‘Wat moet je hebben voor je adresboek en je telefoonlijnen?’ vroeg ik.

Caroline vroeg me vijfduizend dollar voor haar adresboek en nog eens vijfduizend dollar zodra haar telefoonlijnen bij mij zouden zijn aangesloten. Ik deed een tegenbod van twee keer vierduizend dollar omdat ik al zoveel onkosten had gehad door mijn verhuizing.

Zuchtend ging ze hiermee akkoord. Het eerste wat ik thuis deed was het zorgvuldig doornemen van haar adresboek. Ze had haar klanten op een grappige manier gecodeerd met hun tarief, kredietmaximum, erotische voorkeuren of afwijkingen. Bij sommigen stond zelfs de afmeting van hun pik vermeld. De meeste klanten stonden vanzelfsprekend onder een schuilnaam vermeld. Er waren er bij die hun lievelingsdrank als naam gekregen hadden, zoals Stolisnaja, Cutty, Punt y Mes, Amstelbier of Cherry Brandy. Anderen hadden kennelijk hun eigen pseudoniem uitgevonden, zoals Marco Polo, Robinson Crusoë of Plato. Er was zelfs een Mr. Rock & Roll. Voorts waren er natuurlijk ook nog de fantasiearme aliassen als White, Black, Brown of Green.

Met potlood had Caroline de werkelijke namen achter de pseudoniemen gezet. Ik kon mijn ogen haast niet geloven bij het zien van zo veel beroemdheden op een rijtje. Industriëlen, politici, filmsterren, zangers enzovoort.

Haar boek stond zo vol bekende persoonlijkheden dat een jaargang van Henk van der Meydens Privé erbij in het niet viel.

Terwijl ik bekendheid had gekregen als de madam voor de rijke joodse gemeenschap van New York, was Caroline de erkende madam voor de WASP’S, de protestantse blanke bovenlaag van de bevolking. Nadat ik haar klanten met de mijne vermengd had, was mijn huis dus het centrum van de oecumene geworden.

Haar boek bevatte voornamelijk ‘geladen’ personen, dat wil zeggen mensen die regelmatig een bordeel bezoeken, dus geen stokoude baasjes die maar een enkele keer komen en hem dan niet overeind kunnen krijgen. Er waren natuurlijk uitzonderingen op de regel.

Ik belde het nummer van een zekere Johanson. Aanvankelijk werd er helemaal niet opgenomen. Ik belde nog eens en na lang wachten zei een krakende oude stem: ‘Met mevrouw Johanson.’

‘Zou ik uw man even mogen spreken, mevrouw Johanson?’

Een korte snik, een diepe zucht en het antwoord: ‘Die is vier jaar geleden overleden.’

En dan was er een meneer Morris, die zei: ‘Je had me tien jaar geleden moeten bellen. Ik loop nu al tegen de zeventig en ik kan zelf nog maar met moeite overeind komen.’

Weer een ander had geen problemen met zijn leeftijd of gezondheid, maar was niet zo verheugd over mijn telefoontje. ‘Madammeke,’ zei hij, ‘dat telefoonnummer heeft u nog uit de tijd dat ik een wilde vrijgezel was. Ik ben nu degelijk en gelukkig getrouwd. Maar ik zal u mijn privénummer op kantoor geven.’

Met de meeste klanten die ik belde had ik geen problemen. Ik stelde me voor met een vlot babbeltje en alles ging verder van een leien dakje. Binnen twee maanden had ik mijn investering er al uit.

Mijn adresboek was intussen uitgedijd tot een lijvige goudmijn en had eigenlijk in een zware kluis moeten worden opgeborgen. Maar ik had het ding nu eenmaal dag en nacht bij de telefoon nodig. Een bewijs dat het noodzakelijk was om zeer zorgzaam met zo’n boek om te gaan kreeg ik kort nadat ik een meisje had aangenomen dat een zwarte pooier had.

De reden waarom ik tegen beter weten in Roberta toch had aangenomen, was dat ze een van de weinige meisjes was die naast haar aantrekkelijkheid een gesprek op redelijk niveau kon voeren. Aangezien Roberta prettig werkte, dacht ik haar na een paar weken wel een avond alleen te kunnen laten. Na alle drukte wilde ik wel weer eens gezellig gaan dineren.

Het was een stille zomeravond en ik liet alles over aan Corinne, mijn vertrouwelinge. Zij kende het controlesysteem en de codering achter de namen.

Ik bleef niet langer dan een paar uur weg, maar toen ik terugkwam werd ik geconfronteerd met een opgewonden Corinne.

‘Kom even mee naar je slaapkamer,’ zei ze. ‘Ik moet je iets belangrijks vertellen.’

Ze maakte zich zorgen over de eerlijkheid van Roberta. ‘Ik wilde de naam van iemand die belde controleren en toen was je adresboek nergens te vinden. Roberta was ook verdwenen. Je badkamer bleek op slot te zitten, en nadat ik op de deur gebonsd had kwam Roberta er met een rood hoofd uit. Even later was ook het boek er plotseling weer.’

Ik riep Roberta op het matje en beschuldigde haar er ronduit van dat ze namen uit mijn boek had overgenomen. Ze ontkende hardnekkig.

‘Hoe kan het dan dat het boek plotseling weer boven water kwam nadat jij uit de badkamer was gekomen?’ snauwde ik.

Roberta zweeg en prutste nerveus aan haar trui. Een houding die ik helemaal niet van haar gewend was.

‘Ik kan geen oneerlijkheid in dit huis dulden en moet mijn beste medewerksters voor honderd procent kunnen vertrouwen. Dit is je laatste avond in mijn huis.’

Haar pooier belde me de volgende dag wel vier keer op en smeekte me haar terug te nemen. Hij stuurde me bovendien twee grote bossen gele rozen. Hij wist donders goed dat ze nergens anders in New York zo veilig en gemakkelijk honderdvijftig tot tweehonderd dollar per avond kon verdienen.

Uiteindelijk bezweek ik voor de aandrang en gaf haar nog een laatste kans, op voorwaarde dat ze geen grapjes meer zou uithalen.

Een paar dagen later zat ik in mijn kamer de boekhouding bij te werken, toen ik hoorde dat er in de andere kamer getelefoneerd werd. Meestal sta ik wel toe dat mijn meisjes van de telefoon gebruik maken. Ik bespioneerde ze nooit. Maar ik vermoedde dat het Roberta was en ik vertrouwde haar nu eenmaal niet meer. Ik pakte de hoorn van mijn toestel en luisterde mee.

‘Meneer Brennan schijnt je niet te kennen, Roberta. Hij wil meer gegevens, want hij vertrouwt het niet helemaal,’ zei een meisje met een ordinaire stem. Waarschijnlijk een van de andere snolletjes die Roberta’s pooier erop na hield.

‘Zeg hem maar dat madam Xaviera Hollander je aanbeveelt,’ antwoordde Roberta.

Dat was niet alleen mijn eigen telefoon, maar ook nog een keer een van mijn beste klanten. Die meiden waren bezig op mijn kosten hun eigen zaakje op te zetten.

Ik was zo waanzinnig kwaad dat Corinne me moest tegenhouden, anders had ik Roberta letterlijk de straat op gesmeten.

‘Kleed je aan en verdwijn, en laat die pooier van je het niet in zijn maffe hersens halen om me rozen te sturen of op te bellen.’

Dat was mijn afscheid van Roberta.

Gelukkig kwam dit soort dingen niet vaak voor. Over het algemeen waren mijn meisjes betrouwbaar. Omdat we niet veel in leeftijd verschilden, gingen we eerder als vriendinnen met elkaar om dan als werkgever en werknemer.

Vaak zijn madams lesbisch of biseksueel. Ik was geen uitzondering op deze regel. Dat was ook wel gemakkelijk, want als er een nieuwelinge kwam die er leuk en fris uitzag, nam ik haar mee naar bed en leerde haar de kneepjes van het vak. Zo gaf ik lessen in pijpen en hygiëne en kon tegelijkertijd lekker met haar vrijen.

Ik had natuurlijk mijn lievelingsmeisjes en aanvankelijk was ik geneigd om hun het puikje van mijn klanten te geven. Maar uiteindelijk waren alle meisjes me dierbaar en ik probeerde zo eerlijk mogelijk te zijn met de werkindeling. Ik heb ook nog nooit een meisje afgezet, zoals sommige madams wel doen. Als een klant honderd dollar betaald heeft, dan zeggen ze tegen zo’n meisje dat ze maar vijftig dollar hebben ontvangen en dan krijgt dat kind maar vijfentwintig dollar.

Ik hielp ze niet alleen in hun beroepsleven; ook als ze persoonlijke hulp nodig hadden konden ze altijd bij me aankloppen. Soms gaf ik zelfs ongevraagd advies, zoals in het geval van Sarah, de vroegere secretaresse van Caroline, die met de telefoonlijnen en het adresboek was meegekomen.

Sarah was lief maar lui, en door het gebruik van valium en andere pillen was haar tempo nog trager geworden. Daarom noemden de meisjes haar vaak ‘Dopey’. Haar vrije tijd bracht ze suffend door.

Ik vind het een ramp als iemand zijn leven lusteloos verspilt, daarom zei ik: ‘Sarah, lieverd, toon eens wat meer belangstelling in je leven. Pak een goed boek, of kijk desnoods tv. Maar dóé iets.’

Als madam moest ik weleens hard zijn tegen de meisjes en soms ook wel tegen de klanten.

Bij klachten waren er natuurlijk altijd twee kanten van het verhaal.

Als een man klaagde dat een meisje niet meewerkte of onverschillig was, nam ik haar apart en vroeg wat er mis was. Als er meer klanten met dezelfde klacht kwamen, dan waarschuwde ik nog eens. En als het te vaak gebeurde gaf ik haar de bons.

Maar als een meisje klachten had over het grove gedrag van een klant, dan moest ik dat ook zien op te lossen. In die gevallen sprak ik met het meisje af dat ik me verdekt opstelde in de badkamer, zodat ik zijn gedrag kon gadeslaan.

Slechts in noodgevallen klopte ik op de slaapkamerdeur, vroeg toestemming om binnen te komen en zei de klant dan dat hij de jongedame te grof behandelde. Wanneer haar klacht gegrond was, verzocht ik hem zich aan te kleden, een kop koffie bij mij in de huiskamer te drinken en weer eens terug te komen als hij zich als heer kon gedragen.

Ik schreeuwde of schold nooit tegen klanten, zoals Jean Hamilton weleens deed tegen een dronken klant of Caroline tegen een man die niet met haar naar bed wilde.

De madam zelf is doorgaans te druk in de weer om zichzelf met de seksuele activiteiten in te laten, behalve wanneer er een ingewikkelde sadomasochistische act opgevoerd moet worden die alleen zij aankan. Ik had wegens de drukte een telefoonsysteem laten installeren met vier lijnen, en bij elk van die lijnen hoorden toestellen van een bepaalde kleur. De diverse klantenboeken stonden ook weer bij de verschillende binnenkomende lijnen.

Toch was ik ondanks alle drukte graag bereid om met een belangrijke klant naar bed te gaan als hij daar extra voor betaalde. Hij moest dan wel aanvaarden dat ik de telefoon opnam, ook al zat ik boven op hem.

Soms waren die telefonische onderbrekingen een heerlijke kwelling en dan lachte ik: ‘Je kunt tenminste niet zeggen dat madam X je te snel heeft klaargestoomd, schat. Als ik terugkom beginnen we weer lekker van voren af aan.’

Pas als de coïtus interruptus hem echt boos maakte en hij zei: ‘Nou neuk je mij of die telefoons,’ dan legde ik ze even van de haak en bracht ik hem ongestoord over de eindstreep.

Het grootste voorrecht van een madam is dat zij elke willekeurige klant voor zichzelf kan uitkiezen. Wanneer er een fantastisch uitziende bink binnenkwam kon ik hem dus makkelijk inpikken.

Het leukste was om het met zo’n klant zo te spelen dat hij koos voor een triootje met mij en een van mijn lievelingen op dat moment. Dan had ik dubbel plezier en er werd nog dubbel voor betaald ook.

Maar een succesvolle madam heeft ook een heleboel verplichtingen.

Ten eerste financieel. Ik moest een hoge huur betalen, de fooien aan de conciërge, de salarissen van de dienstmeisjes, de drankrekeningen en ga zo maar door. Bij een politieoverval betaalde ik ook voor iedereen de honoraria van de advocaat. Ook je tijd is niet meer van jezelf. Als mijn meisjes hun uren hadden gedraaid, dan waren ze vrij om te gaan of te staan waar ze wilden. Zoals ik vroeger ook een weekend vrij nam of een paar dagen met vakantie ging.

Ik hield van mijn werk. Maar ik had nauwelijks tijd om te gaan winkelen. Direct contact met echte vrienden had ik allang niet meer.

Mijn band met de buitenwereld onderhield ik voornamelijk door telefoongesprekken.

Ik raakte weleens afgepeigerd van dit slopende leven met weinig slaap en veel verantwoording. Wanneer ik een inzinking dreigde te krijgen, probeerde ik een plaatsvervangster te regelen zodat ik er een weekendje tussenuit kon naar de Caribische Eilanden, Florida of Las Vegas.

Het was bijna onmogelijk een meisje te vinden dat met al die telefoons kon goochelen en voldoende belangstelling voor mijn klanten kon opbrengen zonder haar hoofd te verliezen. Ze moest dan ook nog het geld incasseren en veilig wegbergen en… niet zo ambitieus zijn dat ze tijdens mijn afwezigheid zou proberen haar eigen business op poten te zetten.

Zo besloot ik een keer een lang weekend door te brengen op Curaçao. Ik kon kiezen tussen twee Argentijnse meisjes die voor me werkten of twee jonge Canadese zusjes, die nog maar pas in New York waren. Ze waren geen van allen geschikt voor de taak. Mijn klanten wilden geen Spaans accent door de telefoon horen, omdat voor hen alle Spaans sprekende mensen Porto Ricanen waren. Van de Canadese meisjes wist ik dat ze mooi en dom waren en alleen maar vlug wat geld wilden verdienen.

Ten slotte koos ik voor Karen. Karen was lector in de kunstgeschiedenis aan de universiteit van New York. Ze had een knappe kop, letterlijk en figuurlijk, en de enige reden waarom ze in prostitutie geïnteresseerd was, was het aanvullen van haar kleine inkomen.

Daarom kwam ze van tijd tot tijd even langswippen om een paar honderd dollar te verdienen.

Karen was eerlijk als goud en ze werkte hard, maar was, zoals ik bij mijn terugkomst ontdekte, niet zakelijk genoeg. Ze was niet in staat geweest de meisjes naar haar hand te zetten. Er had zelfs een knokpartij plaatsgevonden tussen een van de Canadese meisjes en een Argentijnse over de vraag wie met een bepaalde klant naar bed zou gaan.

Bovendien lag mijn hele boekhouding door elkaar. Ik nam me vast voor om de volgende keer maar een boodschap op een antwoordapparaat achter te laten dat het huis wegens vakantie enkele dagen gesloten was. Maar ook dat was onmogelijk, want de beste manier om je klanten te verliezen was door afwezig te zijn.

Caroline had haar zaak altijd ’s nachts om drie uur gesloten. Dan liet ze tot één uur de volgende middag de hoorns naast de haak liggen. Maar de meeste van mijn klanten beschouwden mijn huis als een trefcentrum, waar ze elk uur van de dag konden komen aanwaaien. Sommigen maakten zelfs een afspraak voor het ontbijt en anderen kwamen voor een quick lunch-nummertje. Het drukst was het altijd van elf uur ’s avonds tot vier uur in de morgen.

Als madam miste ik vooral het persoonlijke tintje dat ik gewoonlijk aan elke relatie met een man placht te geven. Door tijdgebrek zag ik er maar liever van af naar bed te gaan met een man aan wie ik me niet volledig kon geven, al was het maar voor een halfuurtje. Want juist in dat halve uurtje kon ik ettelijke klanten verliezen wanneer de telefoontjes niet op tijd werden beantwoord.

Bovendien miste ik de intimiteit nu ik mezelf tot madam had gebombardeerd en net als Caroline Reynolds in dure zijden japonnen rondruiste, terwijl ik mensen her en der naar slaapkamers dirigeerde. Op een gegeven moment had ik zo’n behoefte aan een beetje liefde dat ik een besluiteloze jongeman bij de arm nam en hem een uur lang van top tot teen bewerkte. Hij was een fantastische minnaar en ik kwam ook weer eens zalig aan mijn trekken.

Dit deed me besluiten om toch op een bepaald moment een punt te zetten achter alle activiteiten en net als Caroline de telefoons uit te schakelen. Het kwam er weliswaar maar zelden van, maar ik deelde nu mijn nachten zo in dat als er rond een uur of drie ’s nachts een knappe man binnenkwam, die niemand had die thuis op hem wachtte, ik hem voor mezelf inpalmde. Ik legde hem lekker in de watten; we babbelden en vreeën uren met elkaar tot we in slaap vielen. De meeste van deze klanten waren graag bereid een volgende keer heel lang te wachten totdat de laatste klanten naar huis waren, om verder de nacht ongestoord met mij alleen door te brengen.

Wat deze klanten vaak het lekkerst vonden, was het ontwaken met een stijve pik om mij daarmee te verrassen, terwijl ik nog sliep.

Veel mannen hebben me verteld dat ’s ochtends neuken voor hen het einde is, terwijl hun vrouwen er meestal niets aan vinden. Ik vind alles even lekker, als de man met wie ik vrij maar lief voor me is.

Als zo’n man dan gewassen en aangekleed de deur uitging om het eerste vliegtuig naar Houston te pakken, rinkelde de telefoon alweer: ‘Hallo, Xaviera, ik wilde graag een afspraak maken voor het ontbijt…’