De balans van de liefde

Iedereen denkt dat eersteklas prostituees en natuurlijk de madams massa’s geld verdienen. Vooral advocaten schijnen er zo over te denken, want ze lieten mij altijd drie tot vier keer zoveel betalen voor hun tijd en inspanning als ze hun gewone cliënten berekenden.

Ik moet toegeven dat er een hoop geld omgaat in dit soort bedrijven. Een topmadam van een florerend bordeel van klasse kan in New York een omzet bereiken van zo’n zesduizend dollar per week in de drukke tijd, dat wil zeggen van februari tot en met juni en dan weer van september tot december. De andere maanden zijn stiller door de zomer- en wintersportvakanties. De inkomsten in de stille maanden zijn voor deze madam dan ongeveer drie- à vierduizend dollar per week. Maar haar onkosten zijn het hele jaar door enorm hoog.

Zo had ikzelf doorgaans vier tot zeven meisjes in vaste dienst. Die waren dan meestal van maandagavond tot en met donderdagavond present. In de weekends verlieten de meeste klanten New York om zich bij hun gezin op Long Island of waar dan ook te voegen. In de zomer verdwenen ze nog eerder in de week en vertrokken donderdagavond al naar hun weekendverblijf.

Behalve de ‘staf’ die altijd in huis was, had ik in de regel ook nog de beschikking over tien vaste meisjes die ik via de telefoon naar het privéadres van een klant of naar een hotel kon sturen.

Sommige klanten, vooral de Zuid-Amerikanen, wilden er echt een ‘avondje uit’ van maken als ze een callgirl bij me bestelden. Dat betekende dineren, champagne, een Broadway-show en een bezoek aan een bar of discotheek. Deze klanten wilden mijn meisjes dus eerst echt verwennen en pas daarna kwam men aan seks toe. Ze kregen altijd een rekening gepresenteerd van minstens twee- tot driehonderd dollar per avond. Maar de rijke Zuid-Amerikanen hadden nu eenmaal hun eigen stijl en het kon hun niets schelen als ze daarvoor dik moesten betalen.

De meeste klanten kwamen naar me toe dankzij mondelinge reclame. Als een nieuwe klant ernaar uitzag dat hij goed in de slappe was zat, probeerde ik het tarief zo ver mogelijk boven het minimum van vijftig dollar te krijgen.

Als ik vermoedde dat de man een wat grotere seksuele appetijt had en er meer viel uit te halen, bezorgde ik hem twee of drie meisjes en liet ik hem in afwijking van mijn regel vooruit betalen. Als een meisje bereid was hem een reis-om-de-wereld te bezorgen, dan berekende ik voor deze intieme dienstverlening het dubbele tarief.

Wanneer ze niet voldoende geld bij zich hadden accepteerde ik ook wel cheques, zelfs van nieuwe klanten. Meestal zie ik wel aan een man of hij kredietwaardig is of niet.

Nieuwe klanten die niet uit New York kwamen, maar bijvoorbeeld uit Philadelphia of Washington, gaf ik vaak een aantal van mijn visitekaartjes als binnenhuisarchitecte mee, met het verzoek ze aan hun vrienden te geven.

Kwam iemand uit Texas, dan werd het minimumtarief onmiddellijk honderd dollar. Die oliemagnaten waren in de regel de vrijgevigste klanten. Voor dit bedrag mochten ze een halfuur over een meisje beschikken.

Jonge, aankomende effectenhandelaren die wat minder draagkrachtig waren nam ik er vaak tussendoor voor een vluggertje van vijftig dollar. Ze waren niet veeleisend en meestal bloedgeil. Ze kwamen regelmatig met hun vrienden, vaak ’s middags wanneer het toch stil was en ze bleven nooit langer dan een uur. Het waren meegaande jongens.

Soms kreeg ik impotentelingen die twee of drie meisjes achter elkaar wilden hebben, ondanks het feit dat ze hem niet overeind konden krijgen. Dit soort klanten verspilde een hoop tijd en deed vaak moeilijk als het op betalen aankwam. Maar meestal kwamen de heren binnen een halfuur aan hun gerief. Mochten ze na de eerste keer nog een nummertje willen maken, dan moesten ze daarvoor opnieuw betalen.

Ik deed altijd samsam met de meisjes. Elke nacht, als alle klanten waren vertrokken en de zaak op slot ging, betaalde ik de meisjes voor de bewezen diensten. Ze zaten dan in een kring om me heen op mijn enorme bed, terwijl ik hun geld uittelde. De dames van de buitendienst kwamen meestal midden in de nacht nog bij me afrekenen. Als ze werkelijk doodop waren, kwamen ze de volgende morgen vroeg om mijn vijftig procent af te dragen van wat ze verdiend hadden.

De meeste van mijn callgirls in de buitendienst waren zo eerlijk als goud en probeerden nooit iets achter te houden. Omdat zowel de hoertjes als de klanten mijn bemiddeling nodig hadden, had het weinig zin om tegen me te liegen. Wanneer ik bijvoorbeeld iemand naar een afspraak stuurde en ze slaagde erin om de man niet eenmaal, maar drie keer klaar te laten komen, dan moest die klant driemaal vijftig dollar betalen. Ze zou me in dat geval op de mouw kunnen spelden dat hij haar maar één keer geneukt had. Dan hoefde ze maar vijfentwintig dollar af te dragen.

Maar omdat ik een zeer goede relatie met mijn klanten had, vertelden ze me na afloop altijd heel precies wat ze betaald hadden.

Veel mannen worden ’s ochtends wakker met een stijve lul. Vaak hadden klanten van me gewild dat ik op dat moment bij hen in bed zou liggen. Voor deze klanten had ik een speciale dienstverlening gecreëerd. Ik liet ze opbellen en dan praatte ik ze naar een orgasme toe, terwijl ze zich aan de andere kant van de lijn lagen af te rukken. Voor zo’n gesprek op mijn ‘geillijn’ vroeg ik in de regel geen vergoeding: service van het huis. Ik wist dat ze een van de komende dagen, als ze even de kans en de tijd hadden, naar mijn huis zouden komen als betalende klanten.

Sommige meisjes woonden een aantal weken en soms ook wel enkele maanden bij me in huis. Daar betaalden ze dan honderdvijfentwintig dollar per week voor. Voor dit vrij hoge bedrag kregen ze dan wel de eerste keuze uit de klanten die binnenkwamen. Ze verdienden vooral veel met de zogenaamde lunchklanten, die tussen de duffe kantooruurtjes door even een vluggertje kwamen maken, of even snel de pijp lieten roken. Daarom maakten de meisjes nooit bezwaar tegen deze huur. Mij hielp het om mijn forse onkostenpost te dekken, waaronder de huur van duizend dollar per maand.

Om mijn bedrijf draaiende te houden en de omzet te verhogen, moest ik me destijds ook onderwerpen aan dat super Amerikaanse kredietsysteem. Een van de grootste effectenmakelaars had op deze wijze een doorlopende rekening bij me, die af en toe opliep tot zo’n tweeduizend dollar. Voor een dergelijke som werden dan zijn belangrijkste klanten die van buiten de stad kwamen, naar mij gestuurd. Eenmaal in de week zorgde zijn onderdirecteur ervoor dat het openstaande bedrag werd aangezuiverd. Dat werd dan in een keurig verzegelde envelop bij me bezorgd.

Vaak werd er met cheques betaald. Dat had natuurlijk bepaalde risico’s. Evenals in alle andere zaken is het onmogelijk ongedekte cheques te vermijden.

Ik had een speciaal rood boekje, waarin ik alle openstaande rekeningen bijhield. Op de linkerpagina noteerde ik de naam van de klant en het te betalen bedrag. Op de rechterbladzij stond de naam van het meisje (soms meerdere namen van meerdere meisjes) dat hem ter wille was geweest. Een uitstekende boekhouding om te controleren of iedereen kreeg wat hem toekwam.

Ik hield zeer nauwkeurig de stand van zaken bij en wist precies wat voor omzet per dag werd gemaakt. Ook had ik nog een aparte lijst met namen van klanten wier cheques nog niet waren uitbetaald. Larry, mijn minnaar en beste vriend uit die tijd, probeerde ze dan te incasseren voor me.

Ook stuurde ik met kerst of verjaardagen een mooi, duur cadeau naar mijn moeder, die dacht dat ik nog steeds een keurig baantje als secretaresse bij de Verenigde Naties had, tot ik door een groot corruptieschandaal bij de politie met naam en toenaam in de wereldpers belandde en zodoende ook in Henk van der Meydens Privé-kolommen verscheen. Mijn vader was intussen al zo ziek dat het nooit tot hem is doorgedrongen wat zijn dochter uitspookte.

Voor mijn moeder had ik mijn regelmatige verhuizingen verborgen gehouden door het kantoor van Larry als correspondentieadres op te geven.

Larry, die ik volledig vertrouwde, was verantwoordelijk voor het veilig wegbergen van alle contanten die zo wekelijks mijn huis binnenkwamen. Hij had duplicaatsleutels van mijn diverse bankkluizen. Telkens als ik meer dan duizend dollar in huis had, belde ik Larry op en zei: ‘Hé, Larry, George is net geweest.’

‘George’ was een codewoord voor G-note, de Amerikaanse benaming voor duizend dollar. Larry spoedde zich dan naar mijn penthouse om het geld dat ik ergens onder een loszittende hoek van het vaste tapijt had verstopt, op te halen en naar de bank te brengen. Ik had reeds in het begin van mijn carrière als Happy Hooker geleerd dat ik moest oppassen met wat ik door de telefoon zei, vooral ten aanzien van geldzaken, omdat er vaak afgeluisterd werd.

Tot zover even de inkomsten. Nu de andere kant van de balans. De uitgaven. Zo stond bijvoorbeeld achter in mijn boek dat ik voor achtduizend dollar te goed had, onder andere aan nog niet uitbetaalde cheques. Met een beetje geluk was de helft daarvan nog te incasseren. Mijn jaarlijkse afschrijvingen op dubieuze debiteuren bedroegen dan ook meer dan twintig procent van mijn totale omzet. Als mijn onderneming legaal was geweest, dan zou ik bijvoorbeeld een fiks bedrag kunnen aftrekken als afschrijfkosten van mijn lichaam. Als ik na lange nachten van hard werken weleens in de spiegel keek, was mijn leeftijd me duidelijk aan te zien. Soms zag ik er echt doodmoe uit, en als ik niet zo nu en dan met Larry de zon had opgezocht zou ik ongetwijfeld een zeer vale huidskleur hebben gehad. Ik was pas achtentwintig, maar ik voelde me op sommige dagen wel zestig. Het leven van een prostituee is niet gemakkelijk. Zeker niet met al die overuren. Gelukkig drink ik tot op de dag van vandaag geen druppel alcohol en ik rook geen sigaretten. Hierdoor behield ik een redelijk gave huid, anders zou ik er beslist ouder hebben uitgezien dan ik ben.

Ik had dus een aftrekpost van twintig procent aan dubieuze debiteuren. Dat kostte mij dan ook nog eens tien procent in contanten, want mijn meisjes betaalde ik, hoe dan ook, altijd uit.

De grootste onkostenposten waren echter altijd de overvallen van de politie. Ik heb drie van die rampzalige overvallen meegemaakt.

Elke keer weer moest ik een enorm hoge borgtocht voor mijn meisjes en mezelf betalen, de boetes voldoen en de heren advocaten vorstelijk honoreren om ons uit de penarie te halen. Hierbij heb ik nog niet de steekpenningen aan de smerissen gerekend. Dat kostte me zo’n duizend dollar per maand, verspreid over diverse districtspolitieposten. Een paar maal hebben corrupte politiemensen me verteld dat ze de klachten van buren of klanten hadden opgevangen, maar in feite werd ik gedwongen om vier keer binnen twee jaar te verhuizen, omdat kort na hun bezoek toch weer een overval plaatsvond.

Na elke politieoverval moest ik verhuizen naar een ander district in Manhattan. Dat betekende steeds weer verhuiskosten, vloerbedekking en nieuwe telefoonaansluitingen, met daarbij nog eens een aanloopperiode omdat ik dan mijn klantenkring weer opnieuw moest opbouwen.

Misschien heeft u nu een wat duidelijker inzicht in de onkostenrekening van een madam. Alleen al de dagelijkse onkosten om zo’n bedrijf draaiende te houden waren verschrikkelijk hoog. Ik had elke avond en ook vaak ’s middags een dienstmeisje. Soms was er ook een butler aanwezig. Dan was er de drankvoorraad, de sigaretten en de hoge rekeningen van de stomerij.

In deze bedrijfstak zijn er ook nog de niet-alledaagse kasuitgaven, die soms hoog kunnen oplopen. Ik had bijvoorbeeld een uitgebreide garderobe met lingerie in alle maten, zwarte visnetkousen, maillots met en zonder kruis, minuscule slipjes in allerlei kleuren en bijpassende behaatjes, jarretelgordeltjes, corseletten en pruiken.

Allemaal dingen die ik regelmatig moest aanvullen ter wille van mijn travestieten. Die kledingstukken moesten heel vaak gewassen worden en sleten dus snel omdat mijn klanten met speciale wensen er dikwijls hun lading sperma in deponeerden.

Het waren echter de advocaten en de steekpenningen waarvoor ik het diepst in mijn buidel moest tasten. In de laatste maanden van mijn loopbaan als Happy Hooker was ik hiervoor in totaal zo’n vijfentwintigduizend dollar kwijt!

Zo betaalde ik bijvoorbeeld een paar politieagenten vijfhonderd dollar om mijn zwarte adresboek terug te krijgen. Dat boek was het hart van mijn bedrijf. Het rode boekje met mijn kasaantekeningen was van het grootste belang voor mijn boekhouding. Dat mocht eveneens onder geen enkele voorwaarde in handen van de overheid vallen.

In het zwarte boek stonden ook allerlei bijzonderheden over mijn klanten. Namen, adressen, telefoonnummers, bijnamen enzovoort.

Voorts bevatte het korte notities over mijn klanten. Of ze vijftig of honderd dollar betaalden, of ze twee meisjes per keer wilden, of ze veel dronken, of ze masochist, travestiet of billenneukers waren, groot en klein waren geschapen, aardig verlegen of ruw, of ze van afwisseling hielden, graag beften, extra betaalden voor een reis-om-de-wereld, of ze alleen maar gepijpt wilden worden en ook of ze contant moesten betalen omdat ze niet altijd te vertrouwen waren.

Een regel uit mijn zwarte boek zou er als volgt kunnen uitzien: Peter Pan; ..; g.; Lolita; kl. Vertaald betekent dit dat de klant die Peter Pan genoemd wordt .. betaalt, hetgeen de code is voor vijftig dollar. Zijn kredietwaardigheid is g., goed. Hij houdt van zeer jonge meisjes (Lolita’s) en heeft een kleintje (kl.). Een andere klant: Simon Superlul; *. C.O.D.; gr.; S.F. De naam van Simon spreekt waarschijnlijk al voor zich. Hij betaalt *, dat is honderd dollar per meisje. Hij is niet al te kredietwaardig en sjachert over de prijs, dus C.O.D. ofwel cash on delivery. Hij doet het graag met meer dan één meisje per keer (gr. groepen) en hij woont niet in New York, maar in San Francisco (S.F.).

M/S achter een naam betekende dat de klant een masochist of slaaf was. Dan moest ik mijn koffertje met speciale werktuigen te voorschijn halen als hij op bezoek kwam. Vaak stond de werkelijke naam van een klant in mijn boek, gevolgd door zijn pseudoniem. Maar in alle gevallen wist ik wie ze werkelijk waren.

Er was nog een andere uitgavenpost die me meer kostte dan me lief was. Voor de vier keer dat ik verhuizen moest ging ik steeds naar dezelfde makelaar. Een jonge, agressieve knaap, die me uitzoog met zijn commissieloon en courtages. Hij bedonderde me links en rechts, maar ik bleef zijn trouwe klant omdat hij me steeds een onverdachte woning wist te leveren. Hij kende de manager van het gebouw en de portiers en wist ook hoeveel meisjes er in hetzelfde gebouw werkzaam waren als callgirl. Dat was zo belangrijk dat ik me niet kon veroorloven met hem te redetwisten over de hoogte van zijn courtages. Hij was er helaas ook niet toe te brengen een dienst met een wederdienst te belonen. Het was bij hem altijd handje contantje.

Anderen waren wel bereid tot wederdiensten. Ik deed veel zaken op ruilbasis. De eigenaar van een golfclub in New Jersey leverde me al mijn drank in ruil voor een meisje. Ik betaalde haar vijfentwintig dollar, waarvoor ik van hem voor honderd dollar aan drank kreeg.

Die man was zo ontzettend geil dat hij het op een avond met vijf meisjes wilde aanleggen. Hiervoor kreeg ik drie kratten drank en nog eens een cheque van honderd dollar. Van mijn bloemist betrok ik prachtige kamerplanten met een waarde van zo’n honderd dollar in ruil voor een vluggertje. Mijn juwelier gaf mij en mijn meisjes forse reducties als hij zo nu en dan op zijn kantoor snel even afgetrokken of afgezogen kon worden. We hadden een kapper die ons haar gratis verzorgde als we hem onder de droogkap geile verhaaltjes vertelden. De eigenaar van een van de duurste meubelzaken in Manhattan leverde me een volledige zithoek in ruil voor een paar Franse nummertjes met vier meisjes. Zelfs het personeel van het Chinese restaurant op de begane grond in het gebouw kreeg eenmaal per maand een gratis nummertje in ruil voor gratis maaltijden.

De drie portiers in het gebouw kregen elke week tien dollar van me en als het druk was geweest nog een extra fooi. Maar de hoofdopzichter had liever twee keer per maand een meisje, wat volgens mijn tarieflijst honderd dollar waard was. De manager van het gebouw kreeg dezelfde dienstverlening, wat me dus in totaal voor deze twee heren zo’n tweehonderd dollar kostte. Toch zijn die presentjes de kosten waard, omdat een prostituee na iedere arrestatie bijna onmiddellijk op straat komt te staan. Dat gebeurde met mij gelukkig niet, omdat ik me daar op deze manier tegen ingedekt had. Als speciale tegenprestatie voor de dienst die ik aan de manager verleende door hem samen met een vriendinnetje nog eens extra te naaien, mocht ik langer blijven om op mijn gemak naar een ander penthouse uit te zien.

Het is altijd van het grootste belang om op goede voet te staan met het personeel van het gebouw waarin je woont. Ik kwam eens alleen thuis van een feestje bij vrienden en ik was erg opgewonden. Die avond had een leuke achttienjarige negerjongen dienst als nachtportier. Ik had hem nog nooit eerder gezien. Het was een lekker stuk, dat joch met zijn guitige ogen en parelwitte tanden. Ik had wat pakjes bij me en vroeg hem me even te helpen ze boven te brengen.

Hij was zo sexy en geil dat ik hem maar meteen binnenvroeg voor een kop koffie. Tegen de tijd dat de koffie stond te pruttelen, kookten wij al over van het neuken. Hij kwam wel drie keer binnen een uur klaar. Totaal bevredigd en nog nahijgend van onze fantastische vrijpartij gaf ik hem zijn koffie en nog een briefje van tien dollar op de koop toe. De moeilijkheid was echter dat hij op slag verliefd op me werd.

Voor mij was het een leuk avontuurtje tussendoor geweest en verder wilde ik niets met de portier te maken hebben. Hij bleef echter bellen en bracht steeds meer cadeautjes naar boven. Hij moet die maand na onze vrijpartij zijn halve salaris aan mij hebben uitgegeven. Het was erg moeilijk om hem duidelijk te maken dat hij me verder met rust moest laten.

Verder kende ik een te gekke jonge drogist, die me zonder doktersrecept net zoveel amylnitraat bezorgde als ik maar wilde hebben. Ook kreeg ik van hem cosmetica, vaseline en andere glijmiddelen tegen vergoeding in natura. Hij stuurde ook weleens een jonge vriend om die in plaats van zichzelf te laten verwennen.

Jarenlang heb ik er warmpjes bijgelopen, gehuld in prachtige dure bontmantels, stuk voor stuk met mijn eigen lijf bijeen genaaid bij de bonthandelaar. We hebben zelfs weleens genaaid terwijl ik in mijn nertsjas boven op zijn bureau lag, of tussen de stapels vellen achter in het atelier als het overige personeel naar huis was.

Zoals ik al eerder opmerkte, vormden ook de vier telefoonlijnen die ik telkens weer in mijn nieuwe appartementen moest laten aansluiten een grote onkostenpost. Vooral omdat ik ook nog een hele reeks neventoestellen had. Gelukkig had ik ook bij de telefoonmaatschappij een gabber, een installateur die ik kon inschakelen zodra ik hem nodig had. Hij kwam dan zelf en deed zijn werk snel en efficiënt, zodat ik geen weken hoefde te wachten op de officiële overplaatsing van mijn aansluitingen. Als het karwei klaar was kreeg hij een meisje als beloning en als hij erop stond, dan bevredigde ik hem zelf.

In de tijd dat ik nog bij Caroline werkte had ik ontdekt dat een pientere vrouw zich de hele wereld rond kan werken. Caroline zelf kwam uit Zuid-Afrika en wilde zo af en toe haar familie weleens gaan opzoeken. Maar de reis was duur en Caroline gierig. Zo’n reis kostte destijds duizend dollar eersteklas. Zij kende een zeer geile knaap, die mede-eigenaar was van een buitenlandse vliegtuigmaatschappij. Voor een retourticket betaalde ze de waarde in meisjes, die ze zelf hun aandeel van vijftig procent gaf.

Tot ik mijn eigen bordeel begon kwam deze man bij mij en verhandelde ik ook heel wat tickets met hem in ruil voor mijn meisjes. Ik sprak met hem af dat ik hem zou waarschuwen als ik een speciale regeling wilde treffen voor een retourtje Nederland. Voorlopig zou het daar niet van komen omdat mijn consulaire visum was afgelopen en ik Amerika niet wilde verlaten met het risico dat ik niet terug kon komen. Maar dankzij de vrije tickets van deze man heb ik wel veel andere delen van Amerika gezien.

De eigenaar van een reisbureau stuurde me ook regelmatig klanten, waarvoor hij dan zelf wel een gratis ritje wilde. Tot een dergelijke manier van zakendoen heb ik me nooit laten verleiden. Als je daar eenmaal mee begint wil iedereen gratis neuken. En ik moest zelf wel mijn meisjes betalen, want die deden niets voor niets.

Dit was dus zo’n beetje de balans van mijn inkomsten en uitgaven als de bekendste madam van New York. Ik geloof dat het verhaal duidelijk aantoont dat als het runnen van een bordeel legaal zou zijn, ik en velen met en na mij ertoe zouden kunnen bijdragen om New York te maken tot de ‘Fun City’, zoals de toenmalige burgemeester Lindsay de stad noemde. De stad en de staat zouden er wel bij varen als ze de madams gewoon belasting zouden laten betalen over hun legale inkomsten, in plaats van dat er kapitalen aan corrupte politici en politieagenten moeten worden betaald, naast de fortuinen voor verhuiskosten en de advocatuur. Er is in de geschiedenis van de wereld nog nooit een regering geweest die de prostitutie geheel de kop heeft kunnen indrukken. De mensen willen het zelf, ook al keert een deel van de brave burgerij zich ertegen. Het is het oudste beroep, dat het moeilijkst te onderdrukken is.

Ik heb er zelf altijd op een vrolijke en openhartige manier aan deelgenomen, alsof het niets onwettigs was. Daardoor heb ik me steeds weer problemen op mijn hals gehaald, maar ik bleef onverschrokken en enthousiast doorgaan, waardoor ik me steeds weer naar de top werkte. Mijn beste klanten kwamen uit de hoogste kringen van de politiek en het zakenleven in Amerika. Zij hielden mijn bedrijf op gang. Zo was ook de persattaché van Nixon een van mijn beste klanten. Op mijn telefoonrekeningen uit die tijd werd door de inspecteurs van de inkomstenbelasting, toen ze mij weer eens een beentje wilden lichten, het telefoonnummer van het Witte Huis rood omcirkeld.

Ondanks alle politieovervallen bleek het bloed (of liever, het sperma) te kruipen waar het niet gaan kon, want bekende politici en beroemde sterren bleven toch de weg naar mijn huis en naar andere bordelen vinden.

Ik vind dan ook dat de prostitutie moet worden gedecriminaliseerd. Het is geen misdaad als het op de juiste manier bedreven wordt. Ik sta niet garant voor de louche praktijken van sommige tippelaarsters en hun pooiers, maar de meisjes die rustig thuis werken, geen mens lastig vallen en eerlijk te werk gaan, zouden niet alleen een werkvergunning moeten hebben, maar ze zouden zelfs moeten worden aangemoedigd om hun bedrijf op delicate, hygiënische en zachtmoedige wijze voort te zetten, zoals ik dat in mijn huis deed.

In vele gevallen vervult een hoer een maatschappelijke taak. Zelf heb ik, toen ik in Canada woonde, een tijdlang mijn medewerking verleend aan het Clarks Institute voor seksuologie in Toronto. Mijn taak was het om samen met psychiaters en psychologen mensen bij te staan die veroordeeld waren als seksuele criminelen. Waar de artsen erin faalden om deze mensen aan het praten te krijgen, moest ik ze assisteren en ze proberen over te halen hun hart bij mij uit te storten.

Na een jaar werd het mij te machtig. Mijn schouders waren kennelijk niet stevig genoeg voor een dergelijke verantwoordelijke taak. Er werden heel wat tranen gelaten door mensen wier criminaliteit ontstond door hun minderwaardigheidscomplex of de enorme schuwheid om een vrouw te benaderen. Velen waren van mening dat het erg goed had kunnen zijn als ze zo nu en dan een goed bordeel hadden kunnen bezoeken.